Navigator

Dezer dagen mijn vierde of vijfde (ben de tel kwijt) anti-coronaprik gehad. Boxtel als dichtstbij zijnde locatie van Best. Adres De Braken 1a. Bij de vorige gelegenheid - zelfde adres -  zette ik de navigator op 'kortste route', maar dat werd een omslachtige boel. Vandaar deze keer maar de snelste, over de A2, geprobeerd. Tja. Blijkbaar had de gemeente Boxtel intussen voor een aantal straten eenrichtingsverkeer ingevoerd. Wat moet je dan? Gewoon even rechtdoor rijden, dan zoekt de navigator het verder wel uit. 

Nu is de ene applicatie de andere niet, dus geef ik het volgende met enig voorbehoud. De mijne is dus een apart exemplaar, geleverd door en opgewaardeerd via de importeur van onze auto. In de krant las ik een verhaal van iemand die af en toe van Eindhoven naar Tilburg moet, maar een hekel heeft aan autowegen. Kan ik me voorstellen, gezien het gemiddelde verkeersgedrag aldaar en de files die daarvan het gevolg zijn. Of het OV voor deze persoon een goed alternatief zou zijn, blijft wegens het ontbreken van de nodige informatie een open vraag.

Maar Eindhoven-Tilburg dus volgens een binnenroute. Dat gaat in dit geval telkens weer mis en wel hierom: de navigator stuurt haar gebruiker telkens weer door de Eindhovense buitenwijk Meerhoven, die grenst aan Veldhoven en Airport. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Zo kom je namelijk op de Oirschotsedijk en dan sturen ze je na Oirschot over Spoordonk en Moergestel inderdaad binnendoor naar Tilburg. Dit is de antieke verbinding tussen de twee Brabantse steden. 

Waar komt de gemelde 'ellende' vandaan. Laat ik eens raden: de automobilist stelt bij vertrek uit Eindhoven de navigator in op 'kortste route'. Mijn ervaring is dat je dat beter zo niet kunt doen. Nader gespecificeerd, als je deze instelling gebruikt, dan stuurt de navigator je bij voorbeeld bij nadering van een dorp niet over de rondweg - indien aanwezig - maar door dat dorp heen, omdat dat ietsje korter is. De oplossing voor de klager ligt dus in het later programmeren van de navigator. Dit veronderstelt bekendheid met de juiste richting, in dit geval Best'/Oirschot. Daarna kan er weinig meer mis gaan, al is het altijd raadzaam in de dorpen op de hoofdroute te blijven. 

Mijn navigator bevat ook de optie 'geoptimaliseerde route', maar daar heb ik nauwelijks ervaring mee en, zoals gezegd, de ene applicatie is de andere niet.

Dubbel gevoel

Gisteravond in colbert door de Rijkesluisstraat (nee, niet Rijkeluistraat zoals buitenstaanders in eerste instantie menen te lezen) naar het Boterkerkje in Oirschot gewandeld. Met een dubbel gevoel, waarover straks meer. Het is – oorspronkelijk romaans – een van de oudste kerken van Nederland en biedt regelmatig podium aan kleine klassieke ensembles.

Op uitnodiging van onze Oirschotse dochter genoten van het Quartetto di Vicini, een groep jonge musici uit Bremen: de ons altijd weer ontroerende Haydn en het 'liefdesstrijkkwartet' van de laat-negentiende-eeuwer Jánacek met de altvioliste nu eens op een viola d'amore. Een spannend stuk. Di Vinci is trouwens van veel markten thuis, wat bleek uit de toegift, geïnspireerd door niemand minder dan Jimi Hendrix.

Het was binnen zowaar wat killer dan buiten, zodat ik in de pauze mijn jasje afstond aan de dochter. Geen last van gehad, hoor. De zuidenwind brengt ons dus zomerse temperaturen vanuit Frankrijk, waar het om sommige plekken (Corsica, hoorde ik vanmorgen) 30 graden is. Diezelfde wind laat ons trouwens het autogeraas op de A58 in sommige Bestse wijken constant duidelijker horen dan ons lief is.

Het verklaart mede mijn dubbel gevoel bij de nazomer die ons ten deel valt in de laatste week van oktober. Mijn Levensmaatje dat buitengewoon gevoelig is voor het ouderwetse Nederlandse jaargetijde kan haar geluk niet op. Toegegeven, ik geniet ook maar vrees de klimaatwisseling met zijn extremiteiten in de zeker niet ver afgelegen toekomst. Niet direct voor mezelf maar voor mijn kinderen, kleinkinderen en zelfs sinds bijna vier maanden een achterkleindochter.

Diefstal lijkt te lonen

Verontrustende krantenberichten zijn aan de orde van de dag. Ik betrap mezelf erop, een aantal ervan maar over te slaan, me ervan bewust dat zulks niet best is voor een journalist.

Deze week is het weer raak. Cybercriminaliteit. Bedrijven zouden miljoenen betalen om van hackers af te komen. Terwijl dat in het algemeen toch wordt ontraden. Diefstal hoort immers niet te lonen.

Nu weer een verhaal over twee zusjes, wier complete sierradencollectie uit hun stand op de Dutch Design Week in Eindhoven zijn gestolen. Door henzelf geschatte verkoopwaarde 50.000 euro. Maar waardeloos geacht voor de dieven, omdat het omsmelten van het goud onzegbaar veel zou kosten. Dit leidt naar verwachting van de bestolenen tot dumping.

En wat gebeurt er nu? De vrouwen beloven de dieven duizend euro, als ze de buit terugbrengen Typisch zo'n transactie-aanbod dat je op Facebook kunt tegenkomen. Niet te pruimen, want het is net als de betaling van cybercriminelen een vorm van legalisering. 'Lieve jongens/meiden help ons even.'

Uiteraard heeft de krant de politie gevraagd, wat ze hiervan vindt. En uiteraard willen de potentiële dievenvangers zich daarover niet uitlaten. Volgende verhaal uit de rare wereld waarin we nu leven.

Zie ook mijn limerick Wereldellende

Rode Jeugd

 Het ED heeft in haar zaterdagbijlage een verhaal van drie pagina's – rijk geïllustreerd, zoals dat heet – over de Rode Jeugd, die Eindhoven in de jaren zestig, zeventig (meer dan vijftig jaar geleden) onveilig maakte. Langharig werkschuw tuig, weet je wel. Een interessant relaas, voor het leeuwendeel gevoed door politiemensen van toen, die de hachelijke taak hadden, zelfgemaakte bommen onschadelijk te maken. Vooral Philips moest het ontgelden.

Ik zie in dat verhaal maar één zin, waarop ik zou willen amenderen: 'De multinational stond op het punt om een fabriek te bouwen in Griekenland, dat in die jaren werd geregeerd door een – in de ogen van de Rode Jeugd - dictatoriaal kolonelsregime.'  Dat was namelijk geen specifieke RJ-opvatting, maar een oordeel, dat door vrijwel heel Nederland werd gedragen.

Veel kan ik me van die tijd niet meer herinneren. Een politieke bijeenkomst in de toenmalige Stadsschouwburg (tegenwoordig tot ergernis van sommigen Parktheater geheten), waar het betoog van een wethouder werd verstoord met de roep: 'Politiek gelul'. Dat soort dingen.

Een lid van de RJ werkte bij de krant. Een, ik kan niet anders zeggen, lieve jongen die de dimafoon bediende, een apparaat waarmee verhalen van redacteuren en correspondenten werden opgenomen en vervolgens uitgetikt. Ik kwam die jongen met z'n vriendin 'n keer tegen, toen hij de Rabobank aan de Keizersgracht binnenstapte en weet nog dat ik tegen hem zei: 'Ja man, ook voor jou schuiven de deuren hier automatisch open'.

Telefoontjesdictatuur

Tot ergernis van mijn zoon, gebruikte ik eens de term telefoontjesterreur. Ik hoef,  denk ik, dat niet van a tot z uit te leggen. Iedereen kijkt er letterlijk en figuurlijk op z'n eigen manier tegenaan.

Wat mijn ergernis vergroot, is de vanzelfsprekendheid waarmee personen en instanties ervan uit gaan, dat iedereen zo'n ding heeft. Als je het wilt weten, ik heb een stokoud model van Samsung voor het met mijn DigiD inloggen op essentiële websites; van onder anderen de overheid en de zorg. Wie het nog niet weet: je krijgt dan een SMS-berichtje met een inlogcode. Daarvoor hoef je dat telefoontje niet te verbinden met het internet. Voor mijn web-activiteiten gebruik ik een Windows-laptop en een I-Pad van de firma Apple.

Dezer dagen werd ik weer eens geconfronteerd met het verschijnsel fixi. Dat is een website, waarop je de gemeente (in mijn geval Best) kunt confronteren met 'problemen' in je leefomgeving. Wil je daarvan gebruik maken, dan moet je tenminste over een 06-telefoontje beschikken. Daarover wilde ik zekerheid, dus ging ik via mijn laptop (Windows dus) naar de gelijknamige website. Volop informatie, uitlopend op het advies via Appstore of Google Play de app(licatie) op je telefoon te downloaden. Ik begrijp, dat een melding naar je gemeente via Windows niet tot de mogelijkheden behoort. Terwijl nogal wat mensen, vooral ouderen ternauwernood vertrouwd zijn met een Windows-computer.

Om mijn zoon niet opnieuw te ergeren, laat ik het woord terreur nu maar achterwege en houd ik het op dictatuur.

Clichés en stoplappen (2)

Als liefhebber van de Nederlandse taal houd ik veranderingen in het gebruik ervan bij. Taalverandering is normaal, maar taalverarming is iets anders; erger vind ik. Het zaterdagse radioprogramma De Taalstaat, gepresenteerd door Frits Spits houdt dat min of meer bij door zogenaamde vergeetwoorden te verzamelen. Spits is trouwens een geboren Brabander, maar heeft zich de harde g eigen gemaakt. Hij bekende onlangs weer over te schakelen op de zachte g als hij 'n tijdje in zijn geboorteplaats Eindhoven verblijft, waar hij bekend staat als de dokterszoon Ritmeester.

Maar veranderingen dus. Het is alweer 2 ½ jaar geleden dat ik een lijst van zogenaamde veel gebruikte clichés en stoplappen plaatste, die ik in de loop van maanden had verzameld. Daar zijn er intussen 'n stuk of tien bijgekomen en het lijkt me leuk daar nu melding van te maken. Ik geef ze weer zonder waardeoordeel. Engels (leenwoorden, bv impact in plaats van invloed) en straat- of jongerentaal zijn niet meegenomen.

Daar gaat-ie dan:

Bizar – raar, gek, merkwaardig, geweldig. 'Auto schakelt bizar van 1 naar 2.'

Bubbel – bijna iedereen zit in een bubbel.

Criticaster – wordt tegenwoordig gebruikt als men criticus bedoelt. Oorspronkelijk iemand die voortdurend kritiek uit, zeg maar muggenzifter. Misschien is dat laatste ook wel een vergeetwoord.

Doen – een koffietje doen. Het veelvuldig gebruik van verkleinwoorden is ook een tamelijk actueel verschijnsel.

Los gaan – feesten, festivallen. Voor de volledigheid: dit is een zogenaamd germanisme: geht's los.

Me – in plaats van mijn. 'Me ouders'.

Opschalen – uitbreiden, vermeerderen, vergroten.

Super – van super slecht tot super goed. Al eerder vermeld, maar wordt tegenwoordig door sommigen om de andere zin gebruikt.

Vertel – Niet echt nieuw maar weer veel gebruikt als uitnodiging in radio-interviews.

Wil je er weer 'n beetje bij horen, doe dan je voordeel met dit lijstje,

Wat hitte met je auto kan doen

Op Twitter heb ik er al meldingen over gedaan. Nogal fragmentarisch uiteraard. Vandaar dat ik er hier nog eens op in ga: wat de zomerhitte, zoals we die in juli en augustus hebben beleefd, met je auto kan doen. Schade, waarvoor ik (uitsluitend WA) niet verzekerd ben.

In een land als Spanje zie je in geparkeerde auto's vaak een afdekking van het dashboard. Helemaal terecht, Bij 30 graden of meer kan er schade optreden. Die heb ik, weinig rijdend, dus lang parkerend bij mijn appartement. ervaren: kleppen aan de bovenkant waren kromgetrokken. De chef van mijn garage zei aanvankelijk: 'we kunnen ze met schroeven vast zetten, maar dat blijf je natuurlijk zien'. Na discussie onder monteurs koos men evenwel voor opnieuw vastkitten. Keurig. En alleen maar een redelijk werkplaatstarief.

De volgende schade openbaarde zich na de overvloedige regen van de afgelopen weken. Ergens in de buurt van de motorkap bleek de afdichting te zijn gesmolten, waardoor water sijpelde in wat men noemt de kachelmotor (ventilatie, airco) en de kachelweerstand. Die kosten bij vervanging respectievelijk 90,53 en 60 euro. Ook moest er een nieuw interieurfilter ad 26 euro in. Alles bij elkaar ging het inclusief BTW  om zo'n 400 euro. 

Ik heb bij het afrekenen gezegd: 'Ik zie jullie gère maar voorlopig even niet'.  Dus hopelijk pas ergens in april 2023 voor een kleine beurt en apk..

Nieuwe bezem

 Een aandacht trekkende kop (en zo hoort het ook) op de voorpagina van het Eindhovens Dagblad (ED): 'Een herindeling hoeft niet, vindt Dijsselbloem'. Daarmee zet de nieuwe burgemeester van Eindhoven zich af tegen de opvattingen van zijn voorganger, John Jorritsma. Dijsselbloem gooit het op – hoe zou het anders kunnen? – betere samenwerking van gemeenten.

Je verwacht dan, bij zo'n ferme, kernachtige uitspraak, een nadere uitwerking in het paginagrote interview binnenin de krant maar helaas, dat is vooral 'gezellig' inclusief de vermelding van het supporterschap van PSV. Van enig doorvragen is dan ook geen sprake.

Laat ik voorop stellen dat ik Jeroen Dijsselbloem als ex-politicus en -minister graag mag, maar als het over stads- en gewestbestuur (veiligheidsregio!) gaat, moet hij zich natuurlijk nog helemaal bewijzen. Uit het gesprek blijkt overigens dat hij zich dat realiseert. Voor kwaliteit is hier meer nodig dan een netwerk en een wit voetje in Den Haag. En ook meer dan gedachten over de benadering als burgemeester met wat ik samenvattend maar zal duiden als de polarisatie in dit land. Als het goed is, zullen we Jeroen af en toe op de fiets tegenkomen in de stad. Hopelijk ook daarbuiten.

Herindeling van gemeenten is geen populair onderwerp. Recentelijk hebben alleen oud-bestuurders (met kennis van zaken) er zich in positieve zin over uitgelaten. Voornaamste motief: samenwerking is een en andermaal geen succes gebleken en zet de democratie op z'n kop. En Dijsselbloem laat er geen twijfel over bestaan dat die democratie hem heilig is.

Gemeenten moeten een zekere omvang hebben om aan de taken, met name die waarmee ze de laatste jaren door het rijk zijn opgezadeld, te kunnen voldoen. Ik wil helemaal geen suggesties doen, maar stond er dezer dagen toch wel van te kijken dat de gemeente Oirschot slechts 19.000 inwoners heeft. Terwijl 45.000 tegenwoordig regelmatig als minimum wordt genoemd. Er zijn tal van voorbeelden in Brabant van gelukkig uitgevallen combinaties van gemeenten.

Het lijkt erop dat burgemeester Dijsselbloem 'n tikkeltje voor z'n beurt heeft gesproken. En ja, nieuwe bezems vegen schoon.

De dromen van het volk

Boer Rooyakkers in Deurne gelooft er heilig in dat het helemaal goed komt met de stikstofkwestie. Ik hoorde hem dat vanmorgen op Radio 1 zeggen nadat hij tijdens een 'werkbezoek' aan zijn gemeentel, versierd met omgekeerde vlaggen, met de koning had gesproken. Rooyakkers (naamspelling voorbehouden, want alleen maar gehoord) was ingegaan op een uitnodiging van de burgemeester voor 'een discussie'. Hij had betoogd, dat er waarschijnlijk goede alternatieve oplossingen voor het probleem waren en de koning had daarop bevestigend gereageerd. Een droom.

Waarom? De heer Rooyakkers kan dat van die alternatieve oplossing denken, maar dat de koning daar op welke manier dan ook de hand in zou kunnen hebben, is een voortvloeisel van het soort sprookjesachtige dromerij, waaraan ook het Britse volk zich heeft overgegeven rond de dood en de daarmee verbonden ceremonieën van de 96-jarige queen. Iets waarvoor de Engelsen bereid zijn, in een nachtelijke rij van acht kilometer te gaan staan. Om de Deurnese man uit die droom te helpen is geen cursus staatsrecht nodig, hoogstens de herinnering aan het feit dat de taken van de monarch zich uitsluitend op het symbolische vlak bevinden. Het woord is en blijft bij de democratisch tot stand gekomen regering en we weten allen dat die zich sinds jaar en dag in een haast onuitwarbare knoop van problemen bevindt.

Radio 1 voert tegenwoordig als slagzin Wie luistert weet meer en daar zit op z'n minst een kern van waaarheid in, al zou 'wie luistert raakt verbijsterd' ook kunnen. Ik kom daarop door het eveneens vanmorgen opgepikte verhaal van iemand uit het Groningerland, die te lange leste bij een controlerende ambtsfiguur 'volledig begrip' had weten te kweken voor zijn aardbevingsproblemen, maar na verloop van (hoeveel?) tijd via een heimelijk gepleegd telefoontje te horen kreeg dat de man 'van de zaak was afgehaald'.

Alweer 'n droom aan diggelen.

Broek

 Michaël Van Droogenbroeck is een Vlaams journalist en presentator bij Radio 1 Be. Raad eens waar ik aan dacht, toen ik die naam voor het eerst hoorde. Flauw eigenlijk en het is, als je hem leest toch zo’n mooie naam.

Het woord broek heeft meer dan één betekenis. Zo is het een landschapsvorm.

Wikipedia: ‘Een broek is een laaggelegen gebied dat nat blijft door kwel (opwellend grondwater) of is een langs een rivier of beek gelegen laag stuk land dat regelmatig overstroomt en 's winters vaak langere tijd onder water staat.’ Nou ja, wanneer het Bestse Broek weer eens nat zal worden, blijft afwachten.

Einde verhaal? Niet echt. Van de legendarische ED-verslaggever Piet de Bont – al meermalen hier ter sprake – leerde ik dat ik bij het dagelijks bellen van politiemensen (we hebben het hier over het pre-internettijdperk) het beste kon beginnen bij een vooraanstaande motoragent van het district Eindhoven van de Rijkspolitie, genaamd Op ‘t Broek. Als die je had getipt, had je je antwoord klaar als een postcommandant in de regio je het bos in probeerde te sturen met ‘niks te melden’. Toch wel. Broek werd ook hier trouwens vrij gemakkelijk gewisseld. Zo verwees iemand mij eens naar de heer Op DE broek.

Ik kan het niet laten, te vermelden dat Piet de Bont (volgens MIchel Verlouw van het toenmalige Groen Koffiehuis  in Geldrop Pietje Bel) de gewoonte had, de immer behulpzame heer Op ‘t Broek jaarlijks ‘prettige feestdagen’ te wensen met een doos bolknak-sigaren.

Koppenziekte

Koppen snellen, zei mijn vader altijd als er weer eens iets raars boven een bercht stond. Meestal ging het toen over iets oûbolligs of een cliché als Pietje Puk ten grave gedragen. De Vlamingen konden er destijds ook wat van: 'Geilaard gevat te Mol'. Dit weekeinde ontstond er een enorme deining op social media over een zogenaamde teaser (aandachttrekker) met een min of meer racistische strekking op de voorpagina van de Volkskrant, waarvoor de hoofdredactie vervolgens haar excuses aanbood: 'niet zo bedoeld'.

Wellicht vormen ze een hedendaagse journalistieke ziekte, die half gare pogingen, de lezer te prikkelen, snel de krant open te slaan, om kennis te nemen van 'het bijzondere'. Zoiets als de drang literair te wezen, waarbij het gevaar op de loer ligt, dat nieuws met commentaar wordt vermengd. Iets waarvoor de hoofdredacteur van mijn herinnering allergisch was en waarvoor je moet puzzelen om er achter te komen wat er precies aan de hand is.

Vandaag tref ik in mijn regionale krant op pagina 1 weer iets aan, waarvan ik denk: was er wel een eindredacteur? Zo ja, dan had die moeten ingrijpen. 'Zes doden als chauffeur inrijdt op buurtbarbecue.' Die Spaanse vrachtautochauffeur wordt nog steeds verhoord over het ongeluk dat hem is overkomen en waarbij zijn voertuig van een dijk(je) is gegleden. Die minstens zes doden (want er liggen nog mensen uit Nieuw Beijerland in het ziekenhuis) zullen niet alleen de nabestaanden, maar ook die Spanjaard z'n leven lang bijblijven. Je zult maar meteen worden weggezet als 'n terreurverdachte.

Hou eens op met dat oppeppen van het nieuws, dat op zichzelf al erg genoeg is.

Het zieltogende zeeklimaat

Leerden wij op de lagere school iets over het klimaat? Jazeker, al kan ik het na zoveel jaren natuurlijk niet meer reproduceren. Maar het belangrijkste gegeven was uiteraard dat Nederland leefde onder het zeeklimaat: de droogste maand van het jaar, als ik het goed heb juni, had een gemiddelde maandelijkse neerslag van ten minste 30 mm. Juli en vooral augustus waren natter. Ik herinner me van latere datum dat een natuurkenner meedeelde: wil je een gazon aanleggen, doe dat dan in augustus. Lekker nat en af en toe een zonnetje. Kunnen we voortaan wel vergeten, zegt meer dan een wetenschapper.

In mijn jeugd, toen weersvooruitzichten (nooit 'voorspellingen' zeggen) zonder computer-algoritmes nog tamelijk onzeker om niet te zeggen onbetrouwbaar waren, teerde men op spreuken, voornamelijk uit de koker van de boeren. Wijlen landbouwer Johan Verschuuren, tientallen jaren een markante weerman van Omroep Brabant, was wellicht in dat opzicht de laatste. Al had hij wel meetapparatuur in zijn tuin in Aarle Rixtel. Hij maakte over die spreuken verschillende boekjes. Een spreuk heeft Johan maar één keer op de radio gebruikt, want daar kwam vanzelfsprekend commentaar op: Krimpende winden en uitgaande vrouwen zijn niet te vertrouwen. Het zij hem achteraf vergeven.

Het (wisselvallige) weer van ons inmiddels zieltogende zeeklimaat was ooit gespreksonderwerp nummer 1. In de kroeg, bij de kapper en de sigarenboer,

Grootste bubbel

De grootste bubbel is ongetwijfeld de Grote Kerk van Breda, voor de gelegenheid (=La Vuelta) omgedoopt in wielerkathedraal. Als je dat raar vindt en niet zo'n beetje dan bevindt je je in mijn gezelschap – niet per definitie een goed gezelschap, trouwens.

De Grote Kerk, Brabantse gotiek, ooit Grote of Onze Lievevrouwekerk genoemd naar de patrones van de stad, is al eeuwen geen kathedraal meer, want tot voor enkele jaren specifiek in protestants-christelijke handen. De religiositeit is er inmiddels uit verdwenen, tenzij je de sport als de nieuwe religie wenst te beschouwen.

Geen wonder dat de wielrenners, met name die van rooms-katholieke huize (eigenlijk het kenmerk van de wielrenner) zich doodverlegen voelden bij de gang door de 'katedraal' zonder altaar, van de weeromstuit een kruisje sloegen of – daartoe uitverkoren -  een kaarsje opstaken. Wisten zij veel van het gegeven dat in die kerk nagenoeg alle Nassaus van vóór Willem van Oranje zijn begraven.

Nou ja, deze bubbel der bubbels met z'n fraai gerestaureerd interieur, inclusief reusachtig orgel en prachtig gedecoreerde gewelven, kun je gerust als hét monumentale erfgoed van Breda beschouwen. De rondgang van de wielrenners als start van de derde Vuelta-etappe was dus gewoon een publiciteitsstunt van jewelste. 'Komt dat zien, komt dat zien in onze stad.'

Is bubbel trouwens al woord van het jaar geweest, of volgt dat nog? Ik heb het gevoel dat iedereen tegenwoordig z'n eigen bubbel heeft. Als 'n soort symbool van het IK-tijdperk.

Beetje dimmen

 Vanmorgen zag ik een krantenkop bij een foto van brandende rotzooi op de auwoweg Gaan de boeren nu te ver? Ja, stoot ze vooral niet voor het hoofd. Heb trouwens al heel vroeg geleerd, dat je lezers geen vragen moet voorleggen, maar antwoorden. Over te ver gaan gesproken, leg ook de jongeren niks in de weg. Dat heeft kennelijk ook de Belgische bestuursrechter gedacht toen hij of zij het bevel van een burgemeester in de Ardennen tot voortijdig vertrek van een scoutinggroep naast zich neerlegde. Motief: klachten van omwonenden over geluidsoverlast tot diep in de nacht en vervuiling (schijten in de bosjes). Vroeger was niet alles beter, maar het gedachtegoed van Baden Powell is wel heel ver weg.

'De opvoeding eindigt bij de voordeur,' stelde een nachtpresentator van BNN-VARA, wiens breinontwikkeling kennelijk was voltooid, vast. Als er al sprake is van opvoeding, uiteraard, maar dat laatste is toevoeging mijnerzijds.

Zojuist een aangenaam telefoongesprek beëindigd met een van mijn zonen. Die heeft met de moeder van zijn dochter afgesproken, dat er binnenkort een hartig gesprek over laten we zeggen 'de levensstijl' zal plaatsvinden. Die meid werd onlangs 21 en mocht een tuinfeest geven en over de vraag wat zij zou aantrekken is – laten we het simpel houden – pittig gediscussieerd, Pluspunt: die kleindochter heeft een vriend en die jongen is vorig weekeinde weggelopen van het gore studentengedrag aangaande vrouwen in Amsterdam.

Zoon en ik verschillen best wel eens van mening, zeker als het over politiek gaat, maar hierover waren we het eens: vrouwen zouden eens moeten nadenken over hoe zij (on)uitgedost 'feestelijk uitgaan'. Het heeft veel weg van wat een Brabantse vriend eens constateerde: 'Ge kekt dwars deur d'r ziel'. Snappen ze niet wat dat met die geladen puberjongens doet?

Dim anders maar wat met je Me Too.

Buurmannen

 We hebben elkaar nooit aan elkaar voorgesteld. Dachten aanvankelijk zelfs dat het broers waren. En toch kenden we elkaar goed. De twee overbuurmannen en wij. We kwamen elkaar regelmatig tegen tijdens de ochtendwandeling en altijd viel er wel eens wat leuks uit te wisselen.

Overbuurman 1 woont aan het ene uiteinde van het appartementsgebouw, overbuurman 2 aan de andere kant, kwam ik na ‘n tijdje te weten. Zo gaat dat tegenwoordig in de gemiddelde woonwijk, als je niet zomaar aan elkaar voorbijloopt. ‘Hallo, alles goed?’ en de nieuwbouw van een kapitale villa besprekend: ‘Het mag wa kosse,’ want het zijn echte Brabanders.

De vraag ‘hoe is ‘t’ leidde ‘n halfjaartje geleden tot een betrokken gezicht van overbuurman 2: ‘Hij is ziek.’ Ik aarzel om de gegeven details weer te geven, want ik kom uit een tijd dat je dat niet zomaar aan de openbaarheid prijs gaf. Hersentumor. Dat zag er, ondanks behandeling in het ziekenhuis, weinig hoopvol uit. En het ging ook niet vooruit met buurman 1; zijn maat liet diens hond alleen uit. De laatste weken miste ik ook nog deze trouwe vrienden, zodat ik piekerde ‘n keer bij buurman 2 aan te bellen.

Vanmorgen kwam de mededeling toen we hem weer eens ontmoetten: buurman 1 is vorige week op 72-jarige leeftijd overleden en al gecremeerd. ‘Het was zo’n leuke man,’ zei ik. ‘Altijd vrolijk’ reageerde buurman 2. ‘We hebben voor hij overleed nog samen ‘n fleske leeggemaakt.’

Toch heb ik bij dit verlies het gevoel, op een of andere manier tekort te zijn geschoten. Vaarwel, buurman 1 en sterkte buurman 2.

Nogal wat mis in Brabant

Het gaat niet goed in Brabant en geld(gebrek) speelt een cruciale rol. Maarten van Rossem zei onlangs in zijn podcast, dat hij Brabant 'maar een zootje' vindt, in vergelijking met Zeeland. De argumentatie liet hij achterwege, maar wie de laatste weken het Eindhovens Dagblad volgt, komt er wel achter wat er allemaal mis is.

Om te beginnen toch weer een uitbreiding van een varkensstal in Reusel met enkele duizenden knorrebeesten. Dan in Nuenen de slepende kwestie rond plannen voor 'distributiedozen' op een bedrijventerrein, waartegen omwonenden en omliggende gemeenten fel protesteren. Zo vreest Geldrop een onaanvaardbare toename van vrachtverkeer. De gemeente Nuenen c.a. Is, aldus de krant, niet bij machte de reeds verleende vergunning in te trekken; het zou haar op een schadeclaim van miljoenen komen te staan.

En dan Heeze, met Oisterwijk concurrerend als Parel van Brabant. Daar bevindt zich, tegenover de ingang van het kasteel, een hotel met een roemruchte geschiedenis. Als Hotel Barendsma, herbergde het in de eerste helft van de vorige eeuw menige kunstschilder die met zijn werk betaalde. Schildersdorp dus à la Laren  Die schilderijen hangen er al lang niet meer, want intussen is het karakteristieke hotel al enkele keren van eigenaren gewisseld en de nieuwste bezitter heeft 'grootse plannen' voor nieuwbouw. Iets te groots voor Heeze vindt menigeen en bovendien zou het bestaande pand de monumentstatus verdienen.

Pogingen, die kwalificatie aan het hotel te hechten zijn mislukt en de gemeente zit met een gelijkwaardig probleem als dat van Nuenen: de herbouwvergunning kan niet worden teruggedraaid, zonder dat een forse boeteclaim volgt. Dus bouwen maar? Dat kan nog wel even duren want een stichting Houd Heeze-Leende Mooi onder aanvoering van S. baron van Tuyll van Serooskerken zegt: 'We gaan proberen het gedrocht zo lang mogelijk tegen te houden.'

Er is nog veel werk aan de winkel in Brabant. 

Dan maar wegblijven? Ammenooitniet

 Blijf daar voortaan maar weg; laat ze de moord stikken. Vrouwen, liefhebbers van de Grand Prix in Oostenrijk ('Zet 'm op Max') hebben het geweten: de macho's aldaar, of zij die daar maar al te graag voor doorgaan, hebben hun uitje naar de autorace vergald met hun hufterig vrouwonvriendelijk (wat? vrouwbelagend) gedrag. Gefluit, kontenknijperij van  vooral Nederlanders, ach waarom zou ik het allemaal opsommen? Kijk maar op de social media en of lees de krant.

De organisatie haast zich, het 'onaanvaardbaar' uit te spreken, maar daar kopen die vrouwen niks voor. Politici en instanties als de KNVB zijn daar ook sterk in, maar klootzakken blijven klootzakken. Ja, ook vaders in aanwezigheid van hun kinderen.

Wegblijven dames? Ammenooitniet. Doe, net als zij, waar je zin in hebt. Staat helemaal los van mijn voorkeuren. En aanpakken die schoften. Hoe? Laat de zielige mannenwereld met z'n overschot aan testosteron dat zelf maar uitzoeken. Maar wel effectief graag.

Grimlach en glimlach

 Onlangs kreeg ik een mail van iemand die vroeg of ik iets zag in advertenties op mijn website hhBest.nl. Blijkbaar had hij een zodanig bezoek aan die site vastgesteld (veel meer dan het aantal volgers op mijn Twitteraccount) dat hij zulks de moeite waard vond. Mijn antwoord was nee, onder het motief: behoud van strikte onafhankelijkheid.

Ik moet overigens toegeven, dat het met die onafhanjelijkheid in mijn tijd van dagbladjournalist ook best wel meeviel. Als ik naar het oordeel van een burgemeester wat al te kritisch was, piekerde de hoofdredacteur er niet over, op diens verzoek in te gaan om een andere verslaggever. Is trouwens bij mijn weten maar één keer gebeurd.

De toenmalige burgemeester van Geldrop, Frans van Lanschot, verwelkomde mij eens als interviewer met de woorden 'want jij bent een fatsoenlijke vent'. Collega Piet de Bont kreeg het eens aan de stok met de burgemeester van de toenmalige gemeente Maarheeze, Rob van Schaik, die hem vervolgens de raadsstukken (toen nog op papier) onthield. Dat zat die burgemeester niet glad, want de redacteur van de concurrerende krant zorgde ervoor dat Piet daarvan de kopieën kreeg. Journalistieke solidariteit. De burgemeester koos eieren voor zijn geld en stuurde hem in december een kaartje met de tekst Kerstvrede. (Later zijn De Bont  en Van Schaik in Sterksel met de boerinnen gaan dansen. Ja, dat waren nog eens tijden.)

Ik mag dan een kritisch journalist zijn, wars van structurele reclame op mijn site, ik behoud me wel het recht voor, me ook positief uit te laten over ondernemingen en hun helpdesks als ze daar aanleiding toe geven. Dit gebeurt trouwens ook wel op de 'sociale media'.

Dan eerst maar wat negatief gezeur. De helpdesk van Microsoft NL. In weerwil van snorkende kreten op haar website in de geest van Wij helpen u graag, gaf men compleet niet thuis, nadat ik op allerlei manieren (telefonisch en online) om hulp vroeg bij een inlogprobleem op mijn Windows 10. Microsoft werkt trouwens niet gratis. Je betaalt bij telefonisch contact 90 eurocent per minuut, met aan maximum van 45 euro. Daar heb ik op zich geen bezwaar tegen: heb immers een met de laptop meegeleverde versie van het besturingssysteem. Dus niet apart bij M. gekocht.

Er zodoende niet uit komend, ging ik naar de vestiging van mijn leverancier CoolBlue in Eindhoven. Daar was het kosteloos zo gepiept. De glimlach waarmee ze adverteren bestaat. Het enige probleem dat in Eindhoven speelt, is het tekort aan parkeerruimte, maar ja dat is in grotere Nederlandse gemeenten structureel.

Poes

 Waarom doet de Netflixserie Clark me aan De Poes denken? Nee, niet wat je denkt, al wordt er in die serie aan de lopende band geneukt, gepijpt en gebeft. Clark gaat over een Zweedse knul die opgroeit in een asociaal milieu en zich waarschijnlijk mede daardoor (hij begint al te vechten tijdens de bevalling) ontwikkelt tot ‘de meest gezochte crimineel’ van Zweden.

Je zou de serie immoreel kunnen noemen, want is het gemiddelde puberbrein wel bestand tegen het ‘voorbeeld’ van Clark, die een geraffineerd spel speelt met de maatschappij, de politie te slim af is en – zo niet – telkens weer uit de gevangenis weet te ontsnappen enz. Best grappig, al ga ik tussendoor gerust even buiten  ‘n sigaartje roken, maar de puber denkt: dat wil ik ook.

Maar nu die Poes. Dat was in de jaren vijftig/zestig een kroniekschrijver van de Harlinger Courant. Zijn stukjes bevatten waarnemingen in  het Friese havenstadje, waarvan de lezer placht op te veren. Als dat weekblad kwam, was de rubriek van De Poes het eerste wat men opsloeg. En dan las je dus bij voorbeeld over twee vrouwen, die wegens ontbreken van hun sleutel bij zichzelf door een raam naar binnen klimmen, lachend tegen elkaar: ‘Als de Poes dit meer niet ziet.’

Ik kom tot de kern. Zweedse vrouwen stonden in de beschreven tijd erom bekend dat ze ‘meer dan willig’ waren. Volkomen vergelijkbaar met de types in Clark. Ik laat de volgende waarneming volledig voor rekening van De Poes: Man wil met zijn auto over de Afsluitdijk van Friesland naar Holland. Bij Kornwerderzand pikt hij twee Zweedse liftsters op. Halverwege, op een parkeerplaats, kleden de Zweedse dames de man helemaal uit. Enzovoorts.

Goede Doelen Dwang

Het gaat niet zo goed met de zogenaamde Goede Doelen. Het aantal vrijwilligers dat bereid is met een collectebus de straat op te gaan neemt af en – wat wellicht nog vervelender is – hetzelfde geldt voor het vertrouwen van de potentiële gever in de besteding van de gelden. Weliswaar bestaat er tegenwoordig een Centraal Bureaau Fondsenwerving, dat toetst of goede doelen aan 'strenge kwaliteitseisen' voldoen, maar kennelijk acht men dat niet voldoende. Ter bestrijding van de malaise heeft men nu het volgende gevonden: De Goede Doelen Week, waaraan tal van gemeenten (ook Best) deelnemen. Voortaan komt er jaarlijks nog maar één collectant aan de deur, ten behoeve van maar liefst 21 landelijke doelen. Tegen deze methode valt evenwel het een en ander in te brengen.

Het grootste probleem rond de goede doelen is naar mijn idee het gebrek aan transparantie, voor de burger wel te verstaan. De beruchte strijkstok en de honorering van de initiatiefnemers/organisatoren. Een ander probleem is dat van de in bepaalde periodes tot veler ergernis kwistig herhaalde tv-reclames, waarin met broodmagere zwartjes – sorry – op het gemoed van de kijker wordt gewerkt. Tv-acties, als enkele jaren geleden die voor het door een ramp geteisterde Haïti, die vooral BN-ers in de gelegenheid stellen zich weer eens lekker op de voorgrond te plaatsen en waarvan de opbrengst in de mist is verdwenen, dragen ook niet bij aan het vertrouwen.

De huis-aan-huis bezorgde folder 'Goede Doelen Week' biedt in een bijlage tal van mogelijkheden een of meer van de 21 instanties van de gevraagde steun te voorzien. Maar helaas, het heeft allemaal iets dwangmatigs. Het spijt mij, vooral voor de mensen die zich hiervoor inzetten, maar ik doe hier, mede naar aanleiding van kwalijke ervaringen met een op Afrikaanse jongeren gerichte actie, niet mee. Ik zet ook mijn vraagtekens bij de toepassing van de privacyregels. De retourenvelop is namelijk voorzien van een handgeschreven nummer wat tot identificatie zou kunnen leiden.

Verkeershysterie

Columnist en amateurwielrenner Thijs Zonneveld gaat in de DPG-kranten tekeer over de behandeling van wielrenners door andere weggebruikers, naar aanleiding van de val van zijn fiets door oud-minister Sander Dekker. De valpartij zou zijn veroorzaakt door een zich aan hem ergerende,  wandelende vrouw. 'Geen groep krijgt zoveel haat over zich heen,.' aldus Zonneveld.
Zonneveld mag  dat, hij kan het weten. Maar  ik vraag me wel af, of er momenteel, vooral sinds corona  (in het midden gelaten of je wel van 'sinds' kunt spreken) geen sprake is van een algemene verkeershysterie. 

Ik gebruik het woord hysterie naar aanleiding van recente ervaringen als automobilist. Voeg er coor de volledigheid aan toe dat we helaas nogal eens op de auto ben aangewezen. Eerder schreef ik al over de toenemende verkeersdrukte en het massale wangedrag op de autosnelwegen, met als gevolg vele ongelukken en filevorming tot regelmatig 600 km landelijk die daarvan het gevolg is. Maar vorig weekend nam ik, op weg van Best naar Roosendaal, m'n bekomst hebbend van die hel, wat binnenwegen. Helaas de betrekkelijke rust die ik daar gewend ben was er ook ver te zoeken. Alsof iedereen voor hetzelfde alternatief had gekozen. 

Door de pandemie zijn we er in de bovenkamer niet op vooruit gegaan. Getoeter als je er niet gauw genoeg van overtuigd bent dat rotonderijders afslaan en het geduld van de achterligger opraakt.. Getoeter als je met de clignoteur zelf aangeeft dat je het verkeersplein verlaat. Volgens mij bestaan er wat dat betreft voor rotondes geen duidelijke regels. Een kleinzoon, bedachtzame rijder, hoorde van zijn instructeur dat je bij voorbeeld  bij 'driekwart' de linker knipperaar moet aanzetten. Wie het weet mag het zeggen. De logica vertelt mij dat wie zich op een rotonde bevindt, geacht wordt op een doorgaande weg te rijden. In de praktijk lijken velen die pas richting aan geven als ze afslaan er zo over te denken.

Uitdagend getoeter, andermaal, tijdens inhalen over een doorgetrokken middenstreep, terwijl je noodgedwongen achter een landbouwtrekker hangt. En zo verder. Ikke ikke.

Ligt het aan mijn ouwe kop, vraag ik me soms af. Of aan onze auto die niet direct de uitstraling van het racetype heeft. 'Nee hoor,' reageert de mevrouw die af en toe bij ons komt poetsen. 'Het is een en al hufterigheid op de weg.'

Bank wil van je als spaarder af

Van economie weet ik geen bal. Je zou me een alpha kunnen noemen. Economen spreken elkaar trouwens geregeld tegen. De enige van wie ik wel eens wat denk op te steken is de heldere econoom Bouman van Nieuwsuur. Hoe ik destijds op het Bredase Onze Lieve Vrouwelyceum (tegenwoordig OLV) na de tweede klas op de afdeling hbs b terecht ben gekomen, is me een raadsel; ik bakte er uiteindelijk weinig van. Wat me nog het best is bijgebleven, zijn de lessen latijn (uiteraard op hbs geen examenvak) van de leraar klassieke talen dr. P.C. Pouleyn die geweldig kon vertellen over de oude geschiedenis en daarmee de basis legde voor onze 'algemene ontwikkeling'.

Maar, helaas, de economie dus. Dezer dagen ontvingen wij een 'belangrijke mededeling' van de SNS-bank. Ooit gingen wij daar wegens aantrekkelijke rente heen als kleine spaarder. Iedereen weet wat er inmiddels is gebeurd. Die rente is, al denkt de Belastingdienst anders, nauwelijks meer positief. De bankmededeling houdt in dat we onze spaarrekening moeten omzetten in een zogenaamde basisrekening, dwz inclusief betaalrekening, en dat betekent maandelijks 2,55 euro betalen. Niet mee eens? 'Hier kun je de spaarrekening opheffen'. Precies de bedoeling, zegt pientere kleinzoon, die verder oppert dat-ie wel eens 'n belegging voor ons wil regelen. Niet doen, waarschuwt zoon, financieel evenmin van gisteren. Nou ja, dan maar vóór 1 juli terug naar de hoofdbank, zal ik maar zeggen. Daar zijn we immers al betalende klant.

Mijn beperkte economische kennis zegt mij dus dat het stallen van geld bij de Europese Centrale Bank (ECB) de Nederlandse banken geld kost. Vandaar. Intussen zijn de hypotheekrentes stijgende en vindt onder anderen Klaas Knot van De Nederlandsche Bank (DNB) als ik het goed heb al minstens een jaar dat de spaarrente omhoog moet. Zit ik ernaast? Zie het eerder gemaakte voorbehoud.

Waar is de tijd gebleven, dat mijn vader een boekje voor me regelde bij de Rijkspostspaarbank.

Snap je het ook niet meer? Geven we mekaar 'n hand. En ja, kijk toch maar uit met beleggen Blijf ook verre van de bitcoin. Laat het cryptogeld maar over aan die overbetaalde en losgeslagen voetballers.

Levensgevaarlijk gesnuif

Sommige grappen kun je niet maken omdat ze al te zeer voor de hand liggen. Zoals om te janken bij het verhaal in de krant (kennelijk geënsceneerde foto van weggegooide ballonnetjes in het gras) dat de regering er niet in slaagt vóór 2023 een landelijk verbod op lachgas in te voeren. Levensgevaarlijk volgens dokters en andere deskundigen van onder meer het Trimbos Instituut. Jongeren hebben daar geen benul van dus gaan ze los, zoals dat modisch heet.

Een argument voor de voortdurende vertraging van de invoering van dat verbod missen we node, althans meer dan de mededeling 'we zien de urgentie'. Het lijkt wel op van die Belgische staatssecretaris 'ik houd het in het oog',  onmiddellijk door de oppositie afgestraft met de vraag 'doet u ook nog wat anders'.

Ook een voorlichtingscampagne zit er blijkbaar niet in.

Deze week reed ik weer eens over de A58. Wat 'n bende. Het zal, afgezien van het getelefoneer, wel niet allemaal lachgas zijn maar de helft van wat zich daar links, rechts, voor en achter voortbeweegt lijkt wel rijp voor een inrichting. En maar doorgaan met die filemeldingen 'als gevolg van een ongeluk', zonder dat we ooit te weten komen wat de achtergrond daarvan is. 

O ja, sommige gemeenten hebben intussen een plaatselijk lachgasverbod ingesteld. Het trefwoord levert op de website van  de gemeente Best niets op.

Onzekerheid in drievoud

In Best heerst nogal wat onzekerheid. Allereerst over het nieuwe gemeentebestuur. Sinds de raadsverkiezing is het oorverdovend stil rond de vorming van een nieuw college van Burgemeester en Wethouders. Ze praten, ja, maar binnenskamers. Er komt niets naar buiten. Is er 'n soort formateur? We weten het niet. Welke partijen gaan een wethouder leveren? Joost mag het weten, al kan de burger aan de hand van de verkiezingsuitslag wel zo ongeveer ruiken welke kant het opgaat.

Intussen heerst er ook onzekerheid over de bestemming van een aantal zogenaamde schoolwoningen aan de Wildheuvel. Statushouders? Vluchtelingen? De Oekraïners, uitgeweken voor een uitzichtloze oorlog in hun land, kunnen niet eeuwig in een voormalige school gehuisvest blijven. Ze krijgen al 'leefgeld' van de gemeente. De communicatie met de omgeving was niet optimaal, zegt een op vertrekkende staande wethouder, na klachten van de buren.

Drie keer is scheepsrecht: onzekerheid over de toekomst van de Spoorzone. De gemeente heeft weliswaar het eerste recht van koop op de nog benodigde panden en gronden in dat gebied, maar heeft een overeenkomst afgesloten met een grote projectontwikkelaar. Wat is daarbij afgesproken? Kan die onderneming straks gewoon z'n gang gaan? D66 heeft het zittende college daarover schriftelijk bevraagd en het raadslid Sjoerd Vrijburg schreef in Groeiend Best een helder artikel onder de kop 'Transformatie stationsgebied uit handen gegeven?' Hopelijk is dit de start van de gezonde oppositie, waarom ik in een eerder stukje vroeg.

Zo'n oppositie zou er wellicht ook toe kunnen bijdragen dat de bestuurscultuur in Best wat minder wordt beheerst door achterkamertjesgedoe en daarna spijt betuigen.

Anti-Moederdagknop

Een Engels bedrijf in reukwatertjes haalt de kranten met de mededeling dat het een anti-Moederdagknop heeft. Wad'n klets zeggen ze in Brabant. Ik durf dit best fakenews te noemen, want wie niet gediend is van reclame op laptop of telefoon, heeft daarvoor tal van mogelijkheden. Toegestuurde rommel in je mailbox als spam diskwalificeren en het cookiemonster instellen op 'alleen het strikt nodige' bij voorbeeld.

Als je niet op tijd de uitknop van radio of tv – desnoods alleen maar die van het geluid – indrukt, leef je niet maar wordt je geleefd. Nou ja, beschouw reclame maar als een onuitroeibaar noodzakelijk economisch kwaad.

Als we de krant mogen geloven dan is de zogenaamde actie van de Engelse onderneming, blijkbaar helemaal gek geworden van de Brexit, het begin van het einde van de Moederdagreclame. Ik herinner mij van mijn jeugd dat de bloemisten de uitvinders zijn. Sindsdien is de exploitatie van 'feesten' door vrijwel alle winkelbranches met verve doorgezet. Let op, nog drie maanden en de pepernoten liggen alweer in de winkels. Maar wat moet je met Moederdag als je gewild of ongewild geen kinderen hebt? Discriminatie! Weg er mee, even ouderwets als huisje-boompje-beestje, citeert de krant een tegenstandster die als ik het goed begrijp al jaren tegen het verschijnsel tekeer gaat. Alweer iemand die ons leven denkt te kunnen regelen, bijna even erg als de reclamemakers en de verlekkerde media.

Dit soort 'acties' is over één kam te scheren met die van de lui die vinden dat je niet meer over slaven mag spreken, maar over tot slaaf gemaakten.

Wil ik het allemaal nog wel volgen?

D66 grensoverschrijdend gedoe, Kaag, Ellen ten Damme beschuldigt op haar beurt Ali B, de nieuwe fractievoorzitter van de PvdA, Attje Kuiken is dikke maatjes met de wegens soortgelijke wandaden aan de kant gezette Gijs van Dijk. Wil ik het allemaal nog wel volgen?  Nou, eigenlijk niet.

Heb genoeg aan Oekraïne, de inflatie, de vogelgriep, corona nieuwste variant. Vanmorgen zag ik ‘ n vrouw van ‘ n jaar of zestig (grijs) parmantig voorbij stappen. Minimaal broekje, sneeuwwitte benen. Is dat soms ook grensoverschrijdend? Ik bedoel er naar kijken. ‘k Zou het niet durven zeggen. 

Als het er op aan komt, wil ik, de media volgend, wel weer eens lachen. Nee niet de social media, Twitter of YouTube, laat staan Facebook of Instagram en al helemaal niet websites als GeenStijl, die willen dat je in een deuk ligt van hun fakenews.

‘Ga dan rechtstreeks naar de debatten in de Tweede Kamer.’  Om daar te zien hoe ze mekaar afkatten, in plaats van zich met de werkelijke problemen (zie hierboven) bezig te houden?

Geef mij maar een echt debat in het Belgische parlement, zoals de VRT dat vanmorgen weergaf. Onderwerp: het dreigende begrotingstekort, dat wel eens zou kunnen uitpakken als het grootste gat van Europa.

De staatssecretaris: ‘Ik houd het in het oog.’ 

Oppositie-woordvoerder: ‘Doet u nog iets anders dan in het oog houden?’ 

Verkeersklojo's

'Brabant niet langer één op zwarte lijst verkeersdoden' kopt de krant. Moet ik daar van onder de indruk zijn? Nee, want wat blijkt: volgens het CBS ging het aantal dodelijke slachtoffers in 2021 van 99 naar 91. Gewoon een landelijke trend , zo goed als zeker een gevolg van meer thuiswerken en dus minder verkeer in verband met de Coronacrisis.

De verkeersinformatie van Rijkswaterstaat en ANWB geeft uur na uur een heel ander beeld. Filevorming met als in driekwart van de gevallen genoemde oorzaak: ongeval. Waarbij de laatste tijd opvallend veel vrachtauto's zijn betrokken. 

Wie mocht denken of hopen, dat de pandemie  - klimaatproblemen even daargelaten - ons leven drastisch zou veranderen, weet intussen beter. Het gaat allemaal gewoon door. Vanaf mijn uitkijkpost zie ik vrijwel de hele dag lege streekbussen passeren. En op de autosnelwegen gaat het geraas door. 

Laat het CBS onderhand eens uitzoeken wat door de bank genomen de oorzaken zijn van al die ongevallen. Aan algemeenheden - hardrijden, telefoongebruik, appen, drank, drugs, lachgas - hebben we niks; wel als  constateringen gerelateerd zijn aan concrete gevallen. Ongevallen die in filemeldingen kennelijk een equivalent zijn voor geklooi. Maar dat moet wel bewezen worden.

En nu gezonde oppositie graag

Bij de vorming van een nieuw college van Burgemeester en Wethouders (coalitie) wil men het net als in 2018 (-2022) weer aansturen op een zogeheten raadsbreed beleidsakkoord. Destijds gebeurde dat onder het motto 'samen werken aan ons Best'. Waarom behoud ik mijn reserves tegenover deze harmonische intenties?

Omdat die zogenaamde harmonie kennelijk het voeren van een gezonde oppositie in de weg staat. Best is een van de weinige gemeenten, waar tijdens de laatste raadsverkiezing de plaatselijke groeperingen het hebben afgelegd tegenover de landelijke partijen. Daarbij heeft de PvdA bij voorbeeld van de 'injectie' met Groen Links geprofiteerd met een winst van 2 zetels (van 1 naar 3). Gemeentebelangen, ooit een gezichtsbepalende partij, is gereduceerd tot nog maar 1 zetel. Best Open (3) is, zij het miniem, in stemmenaantal door PvdA/GL overvleugeld. Alleen de Jongerenpartij JO (4) wist zich zodanig de handhaven, dat ze naast VVD (4) en D66 (4) weer aanspraak kan maken op een wethoudersplaats. Het gevecht om de vierde wethouder (het huidige aantal, niet teveel voor een gemeente met 30.000 inwoners met heel wat te regelen op haar bord) zal dus gaan tussen Best Open, PvdA/GL en CDA (ook 3 zetels)

Ik ben enigszins afgedwaald, want het gaat me immers om de behoefte aan een gezonde oppositie, waaraan het in 2018-2022 heeft ontbroken. Er is in de afgelopen periode nauwelijks gebruik gemaakt van het recht van de raad op het stellen van kritische schriftelijke vragen aan het zittende college. Was er reden tot kritiek en/of het vragen om opheldering, dan vloeiden die voort uit verhalen in het Eindhovens Dagblad of uit ingezonden stukken in het weekblad Groeiend Best. De laatsten meestal van particulieren en oud-raadsleden of -bestuurders, die daar mogen huilen met de wolven in het bos. De raadsfracties beperken zich daar doorgaans tot het verkondigen van standpunten, die in de raadsvergadering thuishoren en nergens anders. Gaat er eens in de praktijk wat mis, zoals bij de aanleg van de rotonde Oirschotseweg/Bernhardlaan (gevolg: gevaarlijke verkeerssituaties) of regelrechte leugens over wat er in de Algemene Plaatselijke Verordening (APV) staat of niet, dan heerst er een oorverdovende stilte.

Harmonie? Best, maar mijdt de struisvogelpolitiek, wil je bij verkiezingen een opkomst van meer dan 48%, ook nog eens 2% lager dan het landelijk gemiddelde.

Jam uit 'n kistje

Je schoongewassen jampotje meebrengen ter vulling door de kruidenier? Geen nieuws onder de zon, denk ik dan als oorlogskind. Een enkele supermarktketen experimenteert met het vermijden van plastic verpakkingen. Laat het slagen en overal navolging vinden. Het ergste zijn nog de vleeswaren in onrecyclebare schaaltjes van zwart piepschuim zoals de nu nog worden aangeboden. Moeten bij het restafval.

Maar hoe het in de oorlog was, zal het nu niet gaan. Voorop gesteld, plastic was nog niet aan de orde. Wel was er een chronisch gebrek aan glas(werk). De kruidenier in ons dorp – niks zelfbediening – placht te vragen: Wat zal 't zijn? Aardbeienjam graag. Dan schepte hij de substantie uit een houten, met zilverpapier bekleed kistje om vervolgens met een natte vinger dat potje af te vegen. Niemand die daar wat van zei, hoewel bij voorbeeld tuberculose toen nog een echte zeer besmettelijke volksziekte was. We hadden niks te vertellen, laat staan dat het hebben van korte lontjes een vergelijkbare ziekte was.

De zoon van de kruidenier – evenals schrijver dezes een nakomertje – was een schoolvriend van mij en we deden wat schoolvriendjes plegen te doen: zoals een geheimschrift ontwikkelen, waarvan de vruchten volgens afspraak onder een steen in het dorp werden gedeponeerd. Wout, zo heette hij, kwam regelmatig na schooltijd de markt opgelopen, happend in wel zes sneden brood op een stapel. Dat maakte indruk. 's Avonds om 'n uur of zeven luisterden wij samen naar de onvergetelijke hoorspelserie Tom Poes, terwijl zijn pa na ongetwijfeld vele Wat zal 't zijns een dutje deed.

Na de bevrijding nodigde Wout de buurt wel eens uit in het enorme pakhuis achter de winkel, om met de slaghoedjes van gevonden lege geweershulzen in de weer te gaan: ze in een bankschroef klemmen en dan het slaghoedje met spijker en hamer laten knallen. Opdracht van de initiatiefnemer: straks allemaal hard lachen, dan worden ze thuis niet gealarmeerd.

Laat je niks wijsmaken

‘Wie daar niet tegen kan, moet uit het fruit gaan,’  zei een teler, wiens kersenoogst vorig jaar april door sneeuw en kou verloren ging. Ik weet het, ‘ t  is makkelijk, bij zo’ n nuchtere uitspraak te knikken, maar oude weerspreuken als maart roert z’ n staart en aprilletje zoet geeft er nog wel eens ‘ n. witte hoed zeiden het al. Oma kan je vertellen dat je voor IJsheiligen (11-15 mei) de geraniums niet buiten moet zetten.

Ondergedompeld in de waan van de dag, berichten de media over uitzonderlijke droogte die ons het risico van meer natuurbranden zou opleveren. Natuurbranden in maart/april terwijl ‘het nog niet eens zomer is,’ schreef een krant. Maar als het over watertekort in het landschap gaat, wens ik alleen naar de bazen van de waterschappen te luisteren. Die bevestigen dat het in maart met de nattigheid niet over hield. Dat verhoogt het risico van branden zolang het lentegroen nog niet tot ontwikkeling is gekomen. In mei is dat ook weer voorbij.

Een en ander neemt natuurlijk niet weg dat we wel degelijk in kleinzoons tijd met extreme weerstoestanden te maken hebben. Min vier, in de nacht van 1 op 2 april, zoals in het zuiden wordt verwacht, is niet mis. .

Freudiaans? 'Brabant annexeren'

'De annexatie van Brabant.' Wat is dat nou voor flauwekul. Een ideetje van Tom Jesse, interviewer van Maarten van Rossem in een podcast waarin het deze keer gaat over wapens en militaire strategie. Even citeren:

Tom: Stel nu dat wij een leger hebben en we willen vanuit Utrecht Brabant aanvallen en veroveren. Hoe bouw je dat dan op? Eerst tanks, dan andere wagens en dan de vliegtuigen?

Maarten: Ja, het is de vraag, wat voor macht Brabant op de been kan brengen. Dus ik zou zeggen, val aan op de eerste dag van het carnaval. Dan moet je ze totaal kunnen verrassen.

Bij mijn weten behoort Utrecht niet tot Holland, maar het scheelt niet veel dus zou je bijna gaan denken aan een Freudiaanse verspreking.

Hoezo, een aanval op Brabant? Als ze het nou op de oude erfvijand Friesland hadden gemunt, zou ik me daar nog iets bij kunnen voorstellen. Schromelijke vergissing. In Holland zijn ze jaloers op Brabant en zoiets kan een voedingsbodem voor oorlog zijn, is 't niet Poetin? Ik wil die veronderstelde jaloezie best toelichten: Brabant is tegenwoordig, economisch gezien, zo ongeveer de kampioen van Nederland (denk alleen maar eens aan Eindhoven Brainport). En – andere tijden – Brabant was tussen 1648 en 1795, 'n soort kolonie van Holland. Machtsherstel!

De reactie van historicus Maarten met carnaval is overigens logischer dan je in eerste instantie zou denken, ware het niet... zie verderop. Maar op 4 maart 1590 al speelde carnaval een cruciale rol bij de inname van Breda via de list met het Turfschip. De Spaanse bezetting van het kasteel was volgens de verhalen minimaal, doordat de soldaten zich in de stad massaal overgaven aan het carnaval.

Ware het niet? Ware het niet dat, anders dan de reguliere media suggereren, carnaval in het zuiden al lang niet meer zo algemeen wordt gevierd als voorheen. Ik zou ze de kost niet willen geven, die uitwijken naar de wintersport en andere plekken onder de zon.

Voorlopig heeft Brabant in tegenstelling tot Holland, niks te vrezen.

Het betreurde huis

In 1921 kocht mijn vader via de erven van Charles Schunterman, de vader van mijn moeder, die ik - mijn opa dus -  niet heb gekend,  het herenhuis Brugstraat 2 in Ginneken.  Na verloop van tijd kwamen mijn ouders (in 1911 getrouwd) elkaar tegen op de Ginnekenmarkt, waarop vader zei: begin jij het hier ook zo saai te vinden? Die vraag stellen aan mijn moeder was tevens haar beantwoorden; ze is haar hele leven verzot geweest op het stadsleven. Het gesprek leidde tot een vestiging van enkele jaren in Brussel en omgeving. . 

België was in die tijd, vergeleken met ons land, een goedkoop land om te leven, zeker als je zoals m'n vader die voordrachtkunstenaar en schrijver was, je geld verdiende in Nederland. Het ging dus mijn ouders voor de wind. Rond 1930 waren mijn oudste zus en mijn twee broers toe aan het middelbaar onderwijs. Daarin voorzag zelfs Brussel onvoldoende. Om de teleurstelling bij mijn moeder te verzachten, stelde vader voor, het huis in Ginneken mede naar haar inzichten te moderniseren. En zo geschiedde, inclusief een serre en twee verdiepingen op de haaks op de 'hoofdbouw' gelegen keuken en eetkamer: een 'muziekkamer' en vier slaapkamer(tjes).

In dat huis ben ik, geboren in het Laurens Ziekenhuis kamer 2, opgegroeid. Heb daar de Tweede Wereldoorlog en de jaren vijftig meegemaakt. Die oorlog heeft het ook mijn ouders niet gemakkelijk gemaakt. Het begon er al mee bij de Duitse inval in 1940 dat tijdens onze vlucht op de fiets naar Vlaanderen twee plafonds in het woon- en werkgedeelte naar beneden kwamen. (Kleine historie: een speelgoedautootje waarvan de lichten echt konden branden en dat ik op mijn verjaardag had gekregen, werd uit de kelder gestolen.)

Mijn ouders weigerden aansluiting bij de zogenaamde Cultuurkamer (een verplichting van de bezetter) zodat ze niet in het openbaar mochten optreden. Die optredens beperkten zich tot 'bruiloften en partijen', waarbij het 'mee mogen eten' deel uitmaakte van het honorarium. Wrang detail: tijdens een priesterfeest bij een boeren familie gebruikten ze tafelzilver dat ze eerder tegen eten hadden geruild.

In oktober 1944 liep het huis zware schade op tijdens een bombardement op onder meer de tegenover gelegen hervormde Laurentiuskerk. Een bomfragment sloeg in de kolenkelder, waarachter ouders en inwonenden schuilden (ik was elders) en een kleine scherf doorboorde de lambrisering van vaders werkkamer, die we toen als woonkamer gebruikten. 

Je kunt concluderen dat het huis er eigenlijk nooit meer bovenop is gekomen. Vader (inmiddels 77) kocht in 1954 van een Ginnekense aannemer een van drie aaneengesloten nieuwbouwhuizen aan de Ulvenhoutselaan en probeerde van het huis Brugstraat 2, sinds 1942 na annexatie van Ginneken Duivelsbruglaan 8 Breda, af te komen met een huurkoopcontract, wat mislukte.

De rest is tamelijk mistig. Het huis met tuin aan de Duivelsbruglaan is omstreeks 1960 aangekocht door de gemeente Breda, met het oog op een heilloos en dan ook niet uitgevoerd plan, de straat ter plaatse te verbreden. In die tijd in Leeuwarden wonend en bezig met de opbouw van een eigen gezin, heb ik begrepen dat een zwager van mij, die wethouder was, hier een rol in heeft gespeeld. Belangenverstrengeling? Wat dan ook, ik beleef een en ander nu als een verdrietig verhaal, waarbij nieuwbouw op dezelfde plek niet tot herstel van de monumentaliteit van dit straatgedeelte heeft geleid. 

Iemand heeft weer es wat bedacht

Dacht dat crises - virussen, oorlog, inflatie - een perfect middel waren om van het leven te leren. Vergeet het. Citaat 1: Als wij ons thuis verwend gedroegen, zei mijn vader - die WO1 en 2 had meegemaakt - 'er moet weer oorlog komen.' Natuurlijk ga je de waarheid daarvan pas later beseffen.

Citaat 2: 'Iemand heeft weer eens wat bedacht,' aldus Levensmaatje, toen ze vanmorgen de krantenkop zag 'Zonder diploma naar de universiteit'. Treffender kan ik  het niet bedenken. De VO-raad (dat is de Vereniging van scholen in het voortgezet onderwijs) vindt dat Corona de leerlingen die geacht worden daar af te studeren niet mag duperen.  Stuur die raad rap naar huis. 

Er zijn sowieso teveel jongeren mét VO-diploma die koste wat kost naar de universiteit worden gestuurd en die na één jaar afhaken, omdat ze ondanks dat middelbare diploma hun tentamens niet halen. (Toegegeven, er zijn ook die door dat eerste jaar rollen en besluiten de volgende semesters te gaan feesten.) 

Het zijn doorgaans de ouders die hun kinderen dwingen, ook al zouden die liever een praktisch vak leren. We kennen iemand die  timmerman had willen worden, naar de uni werd gebonjourd, daarna weliswaar een glanzende carrière opbouwde, maar daarmee niet gelukkig was en na z'n pensioen alsnog ging timmeren. En dat laatste doet-ie keigoed.  Het tekort aan timmerlieden en andere vakmensen laat ik hier maar even buiten beschouwing. 

Eerder pleitte ik al eens voor de onderscheidende betiteling theoretisch en praktisch opgeleiden. Zo voorkom je wellicht ook een discriminerende radioreclame als die van Promovendum met 'verzekeringen voor hoger opgeleiden'. Alsof je - ten overvloede - als praktisch geschoolde minder waard zou zijn.

Weet je wat, begin als 'middelbare' in het eindexamenjaar maar vast te feesten, als je dat al niet doet. Want de VO-raad heeft het beste met je voor.

Gemeente Best 'herkent' geen bedreigingssfeer

 De gemeenteraadsverkiezingen van komende woensdag dreigen qua belangstelling van de gemiddelde burger ondergesneeuwd te raken door de oorlog in Oekraïne, terwijl het toch al moeilijk is de landelijke politiek buiten de deur te houden. Het is niet moeilijk te voorspellen dat de optredens van Marc Rutte in het kader van de oorlogscrisis sterk bepalend zullen zijn voor de uitslagen op plaatselijk niveau. Kiezers plegen zich op het allerlaatst enigszins te oriënteren, als het gaat om de hoofdonderwerpen op stads- en dorpsniveau. Als ze dat al doen.

Familie hier in Best, vroeg of ik een tip voor ze had. In eerste instantie heb ik geantwoord, 'we weten het zelf nog niet'. Je kunt ed.nl/kieswijzer (per gemeente) eens proberen, maar bij een blik op die website stuitte ik op nogal wat vrijblijvende mededelingen van de deelnemende partijen. Laten we ons daarom maar eens bezig houden met de dreigingssfeer die ook op lokaal niveau boven onze hard werkende politici hangt.

Recente uitlatingen van die kringen over bedreigingen van plaatselijke bestuurders (65% van de burgemeesters zou daar last van hebben) en de uitgebreide aandacht van sommige media over plannen tot betere beveiliging geven daar aanleiding toe. De regering zou daar volgens de berichten zelfs 100 miljoen voor willen uittrekken.

Het begon in februari met een advertentie van de CDA-lijsttrekker uit Den Helder namens 'heel veel' collega's in de dagbladen onder de kop Geen haat in de raad, waarvan ik in eerste instantie dacht: best een aardige verkiezingsstunt. Toch vond ik hierin aanleiding, de burgemeester van Best eens te vragen hoe het in zijn gemeente staat met de dreigingssfeer, want dat het probleem hier en daar speelt is zo nu en dan wel degelijk tot uiting gekomen. Zie ook de uiterst kwalijke incidenten in de Tweede Kamer en vooral het geklooi in het land, waarbij pistolen worden gericht, soms ook afgeschoten, en met messen wordt gezwaaid en/of gestoken. Het antwoord van de Bestse burgemeester via een woordvoerder luidde kortweg: 'Deze situaties zijn niet herkenbaar voor gemeente Best'.

We moeten dus concluderen: Best heeft alles van een randgemeente van een grote stad (i.c. Eindhoven) behalve een echt veiligheidsprobleem voor bestuurders, ambtenaren en raadsleden. Als dat klopt, houen zo.

Kappen met kappen

 B en W van Best hebben onlangs een kapvergunning afgegeven voor maar liefst 35 bomen in de luxe wijk Koekoeksbos. Op het eerste gezicht: steeds minder bos dus. Als ik het goed begrepen heb uit een vorige melding, heeft het iets te maken met ver- of nieuwbouw. Wie dit blog enigszins volgr, kan weten dat ik niet als enige van het 'kappen met kappen' ben. Vervanging van bomen is geen oplossing bij de huidige klimaatproblemen (actueel: de gigantische overstromingen aan de oostkant van Australië). Ik heb me door een deskundige laten vertellen, dat een nieuw aangeplant bosje niet op kan tegen het positief effect op de lucht van één volwassen boom.

Sinds in Best in 2020 en 2021 als monumentaal aangemerkte beuk en een eik om wat voor reden dan ook zijn gerooid, is de gemeente afgestapt van de kwalificatie 'beschernde bomen'; voortaan heten ze markant of zoiets. Het is allemaal zo ondoorzichtig. In het Wilhelminapark in Tilburg is een paardenkastanje uit 1898 omgezaagd, naar verluidt per vergissing. Begrijpelijke woede onder de burgerij.

De demonstratie van het jaar is die in het Limburgse Born, waar 'boomzitters' in het bos van een autofabriek de maatregelen van de overheid tegen wat heet huisvredebreuk riskeerden, teneinde te voorkomen dat we straks het bos niet meer zien. Frisse lucht en klimaat contra economie, waar maken we dat nog meer mee.

Zestig milieugroepen uit heel Europa verkeren in staat van oorlog met de Europese Commissie, omdat die volgens hen ten onrechte het rooien en opstoken van bossen ziet als een bijdrage aan de verbetering van het klimaat. Bomen hebben het trouwens altijd weer gedaan. Bijna de helft van de provinciale (80 km-)wegen in ons land zouden mede daardoor onveilige bermen hebben. Over het verband tussen onveiligheid en het indrukken van het gaspedaal hoor je zelden iemand.

In de Bestse wijk Heivelden zijn vrijwilligers bezig met het inrichten van een 'plukbos'. Mooi idee, als het maar niet zoiets is als een doekje voor het bloeden.

'De hat kussen'

Luister de laatste tijd regelmatig naar Radio 1.be, 'Altijd benieuwd'. Kan te maken hebben met mijn Vlaamse roots (mijn grootvader werd in Brussel geboren), maar het is ook een mooie uitwijkhaven bij de overmatige aandacht voor de Olympische Winterspelen op de Nederlandse nieuwszender. Die Belgische zender heeft m'n sympathie. Minder schreeuwerig dan NPO, ook qua reclame. Vooral het timbre van de vrouwelijke journalisten en presentatoren bevalt me. Letterlijk 'n toontje lager, waar de Nederlandse collega's nogal eens vervallen in gekakel - kan heel erg zijn, zeker als de geïnterviewde ook 'n vrouw is met laten we zeggen enige stemverheffing. 

Radio 1.be is trouwens ook een handige nieuwsbron voor NL-rubrieken als Nieuwsuur, dat dezer dagen de scoop overnam over het onderzoek van de Gentse universiteit, waar men heeft vastgesteld dat poepende en pissende honden in de natuur een niet te verwaarlozen stikstofprobleem vormen.

Deze week sprak 'de Belg' met Wouter de Vriendt, politieke voorman van de Groenen. over het verzet van deze club tegen het eventueel terugdraaien van het eerder genomen besluit tot afschaffing van de kernenergie bij de zuiderburen. De Vriendt komt uit Oostende (West Vlaanderen) en dat kun je horen. Hij zei niet gasprijs, maar hasprijs. Dat mensen uit dat gewest de g uitspreken als h, weet ik van mijn (overleden) twee jaar jongere broer Eddy, die na de oorlog door een West-Vlaamse vlasboerenfamilie liefdevol werd opgevangen om aan te sterken. Er was daar een jongen die Gaby heette, maar in de praktijk was dat natuurlijk Haby. 

Ik ben taal- noch dialectkundige, dus moet het doen met de mededelingen van Ed. Die had op dat gebied bepaald aanleg; kon zelfs zinnen uitspreken, waarvan je zou zweren dat het Russisch was. Van hem heb ik dus de volgende zin, opgepikt in West-Vlaanderen: He kunt hij mij de hat kussen. Ge kunt mij de gat kussen. 

Niks nachtleven

Nogal typerend voor onze jeugd, de inleiding van Sante Brun’s column over het zogenaamde nachtleven van toen, al vraag ik me af of er veel moeders waren die zo martiaal optraden.

Nou ja, niks nachtleven. Vergeet niet dat het nog steeds wederopbouwtijd was en we relatief arm waren. Een bescheiden leven in alle opzichten dat tot in de jaren zestig duurde. Was je getrouwd, dan was je blij dat je van opa een tv kreeg en pas bij het tweede kind kwam er een koelkast. De belastingaanslag kwam natuurlijk altijd ongelegen voor een gezin in opbouw.

Het is altijd een kwestie van ‘welvaart’ geweest; de status quo die laten we zeggen vanaf midden jaren tachtig onvoorstelbare vormen heeft aangenomen. Het kon niet op. En trouwens, als ik zie wat er in de super van onze wijk nog steeds allemaal zonder aarzelen in de karretjes wordt gekieperd, lijkt de inflatie nog ver weg.

Met zo’n verleden, hoor je dan een student zonder blikken of blozen verklaren dat-ie een schuld van 85.000 euro heeft en dat het – omdat hij nog een jaar moet – wel een ton zal worden. Toch zijn er ook met 0 op de meter; kwestie van goede ouders hebben, denk ik dan.

Nachtdiensten op de krant waaraan ik verbonden was, vielen mee. Het waren eigenlijk eerder avonddiensten, zodat er nog net een pilske gevat kon worden bij Piet Giesbers, oud-speler van voetbalvereniging Eindhoven. En dat kon na sluitingstijd nog wel eens ‘n uurtje uitlopen, als de lichten in het café uitgingen en wij door – wat wenst u te drinken? – Nelly Giesbers naar een achterkamer werden verwezen. Hopelijk was de dan verstrekte erwtensoep nier zuur.

Muziek? Kan ik me niet herinneren. Wel later in de Esquire, bezijden de Catharinakerk, die een nachtvergunning had.: ‘Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal beestjes’.

Met de billen bloot graag

De gemeenteraad van Best heeft afgezien van de bouw van een rotonde Sint-Oedenrodeseweg/Ringweg. Terecht volgens mij. De suggestie daarvoor kwam voort uit de ongevallen die daar gebeuren. Zou je inderdaad tot zo'n maatregel overgaan, dan moet je in elk geval ook de aard van die ongevallen analyseren. Het is al net als bij de zogenaamde onveiligheid van de provinciale (80 km-)wegen in Nederland, waarvan door onderzoekers is beweerd dat bij 40% de bermen onveilig zijn. Wedden dat de bomen weer de schuld krijgen, in plaats van het gaspedaal?

Het gaat trouwens, als ik het goed heb, in het geval Rooiseweg om een t-kruising en met een rotonde in zo'n situatie hebben we in Best slechte ervaringen. Op zo'n kruising, namelijk die van de Oirschotseweg/Prins Bernhardlaan zag men zich genoodzaakt, het verkeersplein excentrisch aan te leggen. Het is er, voornamelijk door het gedrag van fietsers, niet veiliger op geworden.

Intussen is de strijd om de gunst van de plaatselijke kiezer (gemeenteraad, 16 maart) losgebarsten. Nou strijd, het valt nog te bezien. Bij voorgaande gelegenheden bleven de wervende activiteiten van de partijen zo ongeveer beperkt tot algemeenheden als 'Het Beste voor Best' (ik parafraseer hier maar even). Iedereen weet zo langzamerhand dat er de komende jaren heel wat op het spel staat, landelijk maar ook op plaatselijk niveau. Denk alleen maar eens aan de woningnood, die ook Best voor ontzaglijke opgaven stelt.

In het plaatselijke weekblad Groeiend Best roeren zich intussen de burgers met vaak uitvoerige ingezonden stukken. Daarbij gaat het onder meer over de toekomstige reconstructie van de spoorzone. Kernvraag: gaan we daar terwille van de realisering van 600 woningen drastisch de hoogte in, of kiezen we voor meer groen en behoud van het dorpskarakter, door lager te bouwen, wat netto 200 woningen minder oplevert? Een gillend dilemma, waarbij ik alleen maar kan aantekenen dat het dorpskarakter, waar een gemeenteraad jaren geleden nadrukkelijk voor koos, door bepaalde ontwikkelingen in het centrum allang is achterhaald. Maar ik zag in het ED een getekende impressie van de 'hoge versie' aan het spoor en schrok van het daarbij 'verzuipen' van het station, volgens mij een van de mooiste staaltjes van architectuur die de afgelopen kwarteeuw Best heeft opgeleverd.

Terugkerend naar de verkiezingsstrijd, bij mijn weten heeft tot nu toe één deelnemende partij (PvdA-GL) zich uitgesproken over de omvang van de nieuwbouw: 600 woningen. Dat is in elk geval prettig om te weten als je naar de stembus gaat. Het zou mooi zijn als alle partijen tijdig op een aantal punten met de billen bloot gingen. *) Bij voorbeeld ook (een ander twistpunt) op dat van de nieuwbouw van het gemeentehuis, annex sociaal ontmoetingspunt Best Wijzer, waarvoor in eerste instantie wordt gedacht aan de gemeentegrond grenzend aan Zeeman. Een aantal zich noemende 'Betrokken Bestenaren' ziet niets in zo'n vooral 's avonds doods bouwblok aan het Dorpsplein, dat van meet af aan is bedoeld de nodige reuring op te leveren.

---

*) Inmiddels (11 februari) heeft een tweede groepering (Best Open) zich via social media in dezelfde geest uitgesproken. Die partij is tevens van mening dat het gemeentehuis moet worden verbouwd, dus geen nieuwbouw. 

Jachtinstinct

Een vrouw vertelde mij in geuren en kleuren: tijdens een crematieplechtigheid (let op de locatie) vroeg een man ‘Mag ik zeggen dat u mooie benen hebt?’ (let op het woordgebruik).

Het jachtinstinct van de man is van alle tijden en het is de vrouw die daar rekening mee houdt. Natuur en cultuur. Wil je hier iets aan veranderen, dan is dat een kwestie van tientallen jaren, merkte Maarten van Rossem op in een van zijn intussen al meer dan honderd podcasts.

Natuurlijk heb ik het hier niet over misbruik en/of grove benaderingen van vrouwen door mannen (of zij die denken dat al te zijn). Ik ben katholiek opgevoed in een tijd dat het vrouwelijk geslacht in die kringen als ‘heilig’ werd beschouwd; immers voorbestemd tot het moederschap. Ik onthoud mij verder van een  waardeoordeel hierover. Tijden mogen veranderen hè?

Van Voicegate en het daaruit voortvloeiende gezeik zijn we nog niet af. Iets om al lezend en bladerend over te slaan.

Een helaas te vroeg overleden zwager placht te zeggen ‘de baas bakt koekjes’, een aardige omschrijving van het begrip macht, vind ik. Als dat ergens speelt dan is dat toch wel in het wereldje van de omroepen. Om in de sfeer te blijven, daar is het wegpromoveren of zelfs uitrangeren van vrouwen, die ‘over de tijd’ (iets anders dan over tijd) zijn nog steeds de gewoonste zaak van de wereld.

Begin eens met daar iets aan te doen; dat is geen kwestie van jaren.

Verraad

 Een notaris, tijdens de oorlog lid van de Joodse Raad in Amsterdam, zou voor 85 procent zeker schuldig zijn (geweest) aan het verraad van de familie Frank in het Achterhuis, dus tevens debet zijn aan de dood van de 15-jarige Anne, over de hele wereld bekend van haar dagboek. De notaris zou dit hebben gedaan om zichzelf en zijn gezin tegen de Duitsers te beschermen. (Wit voetje halen, zo heet dat volgens een vergeten uitdrukking.) Vijf en tachtig procent bewijs; geen rechter die dat als wettig en overtuigend zou accepteren. Deze vrucht van een onderzoek door een internationaal team is dan ook onmiddellijk in twijfel getrokken.

De enige tastbare aanwijzing voor dit verraad zou bestaan uit een door vader Otto Frank overgetypt anoniem briefje. Frank heeft dat na de oorlog gelaten voor wat het was.

De media zijn daar deze week opgesprongen want ja, de media willen wel. Na deze gratis publiciteit zien we op de voorpagina van de dagbladen een advertentie voor het boek Het verraad van Anne Frank. Kassa! Ook tegen de titel zou je – hoewel formeel niet onjuist – bedenkingen kunnen hebben. Google maar eens op ‘het verraad van’. Je ziet dan dat de formulering even goed zou kunnen betekenen dat Anne verraad heeft gepleegd.

Het is een door uitgevers geliefde methode, eerst de massale publiciteit, vervolgens de uitgebreide reclame in welke vorm dan ook. Zo hoor je dezer dagen Claudia de Breij dagelijks verwijzen naar het boekske dat zij heeft gemaakt na haar gereguleerde interview dat zij vorig jaar had met de toen aankomende kroonprinses Amalia. Een en al lof natuurlijk voor het (wettelijk, dat klopt) als volwassen bestempelde meisje. Jammer alleen, dat de prinses zich bij haar ontvangst door de Raad van State bediende van op z’n zachtst gezegd onvolwassen taalgebruik: ‘Ik besef me’. Nog meer te betreuren: kennelijk heeft Amalia vader Willem-Alexander niet gevraagd, of het wel slim was, in coronatijd 21 mensen uit te nodigen op de viering van haar achttiende verjaardag. (WA heeft daar achteraf zelf van gezegd dat het anders had gemoeten.)

Claudia de Breij put zich in de radioreclame voor haar boek intussen uit. de bijzondere eigenschappen van de kroonprinses te benadrukken. Ze desavoueert zichzelf daarmee als cabaretier, althans in de sfeer die het cabaret oorspronkelijk had: doortrokken van spot en aanklacht. Ook een vorm van verraad, maar dan aan zichzelf.

Belastingdienst maakt er 'n potje van

Het jaar is nauwelijks begonnen en, ja hoor, daar is-ie al, de eerste voorlopige aanslag over het belastingjaar 2022. Het regeerakkoord en de daarin opgenomen 'begrotingen' in aanmerking genomen, kan ik me daar iets bij voorstellen. Maar mijn relatie met de Belastingdienst hangt wel van voorlopige aanslagen aan elkaar: 2020 en 2021, die van 2020 overeenkomstig het bedrag onder de streep van mijn aangifte. Ook daarbij weer de ietwat onheilspellende mededeling dat aan het document 'geen rechten kunnen worden ontleend'. Dus ook niet 'ik heb toch al keurig betaald?' 

De laatste maanden van 2021 heb ik - voor het eerst - met verlangen uitgekeken naar een blauwe envelop met de definitieve aanslag over 2020, met naar ik verwacht als eindbedrsg 0. Nogmaals, ik heb toch al betaald? Die envelop kwam wel, maar zie voor de inhoud de eerste zin van dit stukje. 

Wat valt er uit deze gang van zaken anders te concluderen dan dat de Belastingdienst er 'n potje van maakt? 

Met de klachtenprocedures van de Belastingdienst wil ik de lezer niet vermoeien, mede omdat ik ook nog eens worstel met printerproblemen, die me zojuist een vracht aan verkeerd bedrukt papier hebben gekost. Maar één van de aanbevolen mogelijkheden is gebruikmaking van onder meer Twitter.. Doen we dat maar.

Het onbespreekbare besproken

De gemeenteraadsverkiezingen komen er aan (16 maart) en dat is al merkbaar, ook in Best. Druppelsgewijs presenteren de partijen hun kandidatenlijsten en/of proberen op verschillende manieren de aandacht op zich te vestigen. De website PleinBest wil daarbij een handje helpen en bereidt interviews voor over actuele Bestse onderwerpen. Alle politieke groeperingen hebben de uitnodiging daartoe aanvaard. Ik begrijp dat het (Corona!) een online-gebeuren wordt. De interviews worden op film vastgelegd.

Het ziet er naar uit dat ook het tot dusver onbespreekbare wordt besproken. Vraag 4 van het door PleinBest gepubliceerde lijstje luidt namelijk: 'Moet Best zelfstandig blijven of is het misschien beter een wijk van Eindhoven te worden?'

Deze vraag stellen is haar beantwoorden: 'Ja, Best moet zelfstandig blijven.' Althans, dit is standaard de reactie in vrijwel alle gemeenten, waarvoor herindeling door wie dan ook aan de orde wordt gesteld, in elk geval ook in Best. Het idee alleen al, leidt tot allergische reacties. Er is in deze gemeente slechts één oppositiepartij, namelijk D66, die vorig jaar de mogelijkheid van een gemeentelijke herindeling durfde te opperen, namelijk toen in de raad de vervanging van het gemeentehuis aan de orde was. Helemaal niet zo gek, als je in aanmerking neemt dat de financiële draagkracht van een gemeente, mede gezien de haar in toenemende mate opgelegde taken, voor een groot deel afhankelijk is van haar inwonertal. Best telt ongeveer 30.000 inwoners, terwijl als minimaal aantal steeds vaker 40.000 wordt genoemd. Lang is gedacht dat intergemeentelijke samenwerking hét alternatief zou zijn, maar in de praktijk is die in het algemeen weinig hoopgevend.

En dan: 'een wijk van Eindhoven'? Best begrijpelijk dat PleinBest zijn vraag zo inkleedt. Op 10 december schreef oud-wethouder van Best en regiobestuurder Jan van Beerendonk op de opiniepagina van het Eindhovens Dagblad een artikel onder de kop 'In kleine stapjes wordt Best een voorstad van Eindhoven'. (Mogelijk dat de ED-redactie die kop heeft bedacht, want strikt genomen IS Best al een voorstad.) Maar de strekking van het verhaal liegt er niet om. Er zijn door de gemeente Best richting Eindhoven de laatste tijd nogal wat toegevingen gedaan, die Van Beerendonk beschouwt als 'het begin van het einde'.

Maar betekent een eventuele gemeentelijke herindeling in deze regio als automatisch samensmelting van Eindhoven en Best? Dat lijkt me niet. Er zijn – als het dan toch moet – meer oplossingen denkbaar, al vergt het nogal wat gepuzzel. Best-Oirschot bij voorbeeld, met de naam Heerbeek om het gebakkelei voor te zijn. Terug naar de natuur, de geschiedenis in aanmerking genomen. Alles goed, als het qua naam maar niet zo megalomaan wordt als Meierijstad.

En, het is al met als bij de klimaatdiscussie, steek de kop niet in het zand.

Ondeskundig oog

 Met mijn ondeskundig oog – hoewel, hoeveel deskundigheid is daar voor nodig – zat ik zondagmiddag voor de tv om MiniMaxi Nederlands Wereldkampioen te zien worden. Niet om dat later aan mijn kleinkinderen te kunnen vertellen, want die doen dat natuurlijk aan de húnne. Ze hadden trouwens een afvaardiging hutje mutje op de Oranje tribune (hup Corona) in Abu Dhabi zitten.

Na 'n tijdje zag het er niet best uit: maar liefst elf seconden achterstand op aartsrivaal Hamilton en de verslaggevers opperden al somber dat de champagne wel onder de kurk zou blijven. Ik keerde dus maar terug naar een boeiend artikel in de weekendbijlage van de krant over de roemruchte Raymond Westerling, die tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd in de jaren veertig, naar verluidt met goedkeuring van de Nederlandse regering standrechtelijke executies heeft toegepast op al dan niet vermeende terroristen in Zuid Celebes. Andere koek

Totdat ik via het scherm attent werd gemaakt op enig tumult. Er verscheen een tekst 'Incident' en we zagen een personenauto die de hele racende meute in bedwang hield. Sorry, maar ik snapte er niks van (toch een kwestie van ondeskundigheid?), toen ik zag en hoorde dat Max zijn concurrent toch weer op de hielen zat. Hoe was dit mogelijk? Een gecrashte deelnemer op de baan en iets met de banden van Hamilton, maar dat hoorde ik weer achteraf.

Wat iedereen in Nederland voorspelde (maar dat gebeurt bij voetbal ook altijd) werd deze keer bewaarheid. Max werd wereldkampioen en ik heb uit de commentaren begrepen dat dit van Grote Betekenis is, niet alleen voor de autoracerij maar voor de Nederlandse sport in het algemeen.

Niet één maar meer voorspellingen komen uit. Verstappen, die op 17-jarige leeftijd in zijn sport debuteerde, was van meet af aan al een grote belofte. Zo stellig werd dat verkondigd dat ik me, toegegeven, daarover wel eens relativerende opmerkingen heb veroorloofd. Hoe precies, dat is me zoals gezegd ontgaan, maar hij heeft het 'm gelapt.

De sores van het internetbankieren

Dit is wellicht iets voor Seniorweb, dat onder meer bij CultuurSpoor Best regelmatig workshops verzorgt en via het plaatselijk weekblad gratis computertips geeft aan ouderen. Over internetbankieren bij voorbeeld. Het blijft voor veel mensen geen sinecure, vooral omdat er telkens, overal en door iedereen van uit wordt gegaan, dat je een smartphone hebt. De ING Bank doet dat bij voorbeeld. Mensen die net enigszins vertrouwd zijn met een Windowscomputer (nog altijd aanzienlijk goedkoper dan een Apple) merken al gauw dat maar weinig instanties daar op inspelen.

Laten we eens even bij de ING blijven, toevallig de bank waar ik ooit als oud-Postbankaanhanger terecht ben gekomen. Ik bankier dus van oudsher via Windows. Mijn telefoontje is een prepaid, dat ik vrijwel uitsluitend gebruik voor het ontvangen inlogcodes via SMS. Bij voorbeeld ook voor het inloggen bij de belastingdienst en de zorgverzekering. Onmisbaar op dat punt, kun je wel zeggen.

De bank maakt voor het inloggen gebruik van een kleurenscanner. Als je de vereiste gegevens (gebruikersnaam en wachtwoord) hebt ingevuld, verschijnt er op je computerscherm een kleurrijke afbeelding, die wel iets weg heeft van de QR-code, die bij de viruscontrole wordt gebruikt. Je richt je scanner op die code en dan krijg je de mogelijkheid om verder te gaan. Ik zal je maar niet vermoeien met allerlei details.

We hebben hier in huis diverse rekeningen/gebruikers, met evenzovele kleurenscanners. Nu deed zich dezer dagen het merkwaardige geval voor dat beide scanners niet meer werkten. Ze werden niet meer herkend.

Mijn zoektocht naar een oplossing van dit probleem leidde naar een landelijk telefoonnummer (020, dus Amsterdam), waar je als eerste te horen krijgt: 'Het is erg druk.' Maakt niet uit of je in de week of in het weekeinde belt. Het is altijd druk, ook als daarop bij voorbeeld op zaterdag de mededeling volgt dat de telefonische hulp niet actief is,

Nochtans is ons probleem met één van de twee kleurenscanners inmiddels opgelost. Ze moest opnieuw worden geactiveerd, een behoorlijk ingewikkelde actie voor de gemiddelde gebruiker, laat staan voor de oudere mens die, ik herhaal, over een smartphone moet beschikken.

En dit is dan alleen nog maar de ING Bank, die het dag en nacht, door de week en in het weekeinde erg druk heeft.

Oppepper

Derde prik gehad. Zaterdagmiddag 27/11, 16:35 uur, vijf minuten later dan gepland. In Veghel aan De Hamert, ergens achter het centrale magazijn van de Jumbo. Niks booster, de zoveelste 'internationale' term die opduikt en die burgemeesters in de veiligheidsregio blijkbaar stimuleert statements af te leggen in plaats van verklaringen. Ik beshouw de derde prik maar als oppepper en het zou best kunnen dat Hugo de Jonge deze vertaling al eens heeft gebruikt.

'Rij voorzichtig,' maande Levensmaatje ten overvloede, met het oog op de 15 km A50 in het (schemer)donker. Minstens een kwart houdt zich daar niet aan de 100 km.

Als het goed is krijgt L. die van 1945 is, dezer dagen ook een uitnodiging begrijpen we uit diverse telefoontjes.

Ik behoorde tot de minderheid zonder begeleiding daar bij de GGD Hart voor Brabant.

Gaat het goed met ons mam?'

'Ja hoor'

'War zegt-ie?'

'Hij vraagt of het goed met je gaat.'

We worden via een met nylon linten afgebakend zigzagpad naar de administratie geleid, zoals dat gaat op luchthavens. Maar wat een rust. Nauwelijks hoorbaar geklets, laat staan geschreeuw. En de rij blijft in beweging, wat het wachten draaglijk maakt. Anderhalve meter afstand is vanzelfsprekend.

Deze generatie is opgegroeid met het gezegde 'Geduld is een schone zaak en geeft het mensdom veel vermaak.'

Wat er toe doet en wat niet

Drie tieners kwamen om het leven bij een ongeluk in Helmond. een vierde jongen werd zwaar gewond. Dit drama hield de media het afgelopen weekeinde uiteraard bezig, maar er rezen daarbij enkele onbeantwoorde vragen. De bestuurder van de auto was onbevoegd en bij de auto waarin ze reden, toen ze frontaal op een ambulance botsten, werd een cilinderfles lachgas aangetroffen. Van wie was de auto en hoe kwamen ze eraan? Mijn hoop op beantwoording van onder meer deze vragen was gevestigd op de regionale krant. Die hoop is ijdel gebleken. 

In eerste instantie zijn er dus vooral 'ongeloof en verdriet' en die zijn dan ook het 'thema' van de berichtgeving in het Eindhovens Dagblad, dat zijn 'beschouwing;  besluit met: 'Natuurlijk waren de jongens te jong om al achter het stuur te zitten, werd er misschien te hard gereden en lag er een fles lachgas in de auto. Het doet er deze middag niet toe.' (Cursivering van mij, G.).  

Wanneer doet het er dan wel toe? Heeft de politie nog niks kunnen of willen zeggen over de via het kenteken te achterhalen eigenaar van de auto? Is er al onderzoek gedaan naar eventueel lachgasgebruik? Zijn 'Ongeloof en verdriet' twee dagen na het gebeurde nog steeds elementen die zo'n drama in een taboesfeer trekken, een gevoel dat gedegen journalistiek niet in de weg mag staan?

Toch wel 'n beetje beter

Nee, vroeger was niet alles beter, schreef ik onlangs, in een poging als ouwe man te laten weten dat ik de veranderingen wel aan kan en met mijn tijd meega. Maar laat zich nou de laatste tijd van alles voordoen, dat oproept tot nuancering van deze filosofie van de kouwe grond, immers...

Toen zakten er ondanks nieuwe technieken en 'scherpe controles' nog geen parkeergarages, flats en voetbaltribunes in elkaar. 

Toen hadden we een eigen postkantoor, waar Harrie je met een brede lach begroette en op het formulier schreef  'mij bekend'  in plaats van om een identiteitsbewijs te vragen.

Toen waren de banken blij met het - onvermijdelijk - openen van een rekening, zonder je met 'kosten' op te zadelen.

Toen de kleine spaarder nog wat rente kreeg.

Toen reden de treinen op tijd, mits ze reden, maar dat deden ze altijd.

Toen wapperden de vakbonden nog niet met het verschijnsel 'werkdruk' als ze de ziekte van medewerkers wilden verklaren.

Toen werd je niet gedwongen, een smartphone aan te schaffen en apps te installeren, voor contact met overheid en andere instanties.

Toen was de tekst 'ik zal handhaven' in het rijkswapen geen dode letter, al staat er nog steeds letterlijk je maintiendrai.

Toen kinderen op school leerden foutloos rekenen en schrijven.

Toen waren kranten voor iedereen leesbaar en sprekers op radio en tv verstaanbaar.

Toen was de de vrijheid van meningsuiting geen voer voor roeptoeters, maar werd ze gewoon 'fatsoenlijk' toegepast.

Toen hadden we binnen luttele weken een missionaire regering.

Toch wel 'n beetje beter. Ja maar, dat was toen. Snap ik.

'Carnavalsseizoen' gewoon zin in feest

Als het carnavalsseizoen bestaat, dan beperkt het zich van oudsher (nee, vroeger was niet alles beter) tot de drie dagen vlak voor de veertigdaagse vasten, te beginnen op zondag na de hoogmis.

Het woord carnaval betekent zoiets als ‘afscheid van het vlees’. Nog net niet geannexeerd door de PvdD. De start van dit ‘seizoen’ op 11 (gekkennummer) november bestond uit een avondlijke bijeenkomst, waarop de (nieuwe) prins en zijn gevolg hun intrede deden. Tattaaa en Schluss. Op naar Sinterklaas en de rest van de decemberfeesten. En daarna, da's waar, volgen de 'zittingen' met tonproaters en buutreedners. Afwachten of dat straks ook weer kan.

De seizoensgekte valt dus te herleiden tot de behoefte aan feesten, in deze coronatijd wellicht sterker dan ooit. Als het een traditie is, dan is die van pakweg de laatste twintig jaar.

Het heeft te maken met de loskoppeling van carnaval van het r.-k. geloof. En ook ‘n beetje met het gegeven dat wij de kunst van het wachten hebben verleerd. Daarom is het wachten op het einde van het coronavirus ook zo moeilijk.

Eén troost: de meeste besmettingen gebeuren volgens het RIVM in thuissituaties. Dus, carnaval of niet, allemaal naar buiten.

Manipulatie van jongeren

Er is een stroming in Nederland die vindt dat de leeftijd van kiesgerechtigden nog verder omlaag moet dan de volgens mij toch al twijfelachtige 18 jaar. Zelfs enkele politieke partijen, waaronder D66, vinden dat het zestien moet worden. Wees gerust, daar is een grondwetswijziging voor nodig en dat gaat niet zomaar. Zie daarvoor eventueel dit artikel van de Rijksoverheid op het web.

Waarom ben ik daar tegen? Omdat ik tieners helaas in het algemeen niet voor vol aan kan zien. Er moet in hun ontwikkeling nog het een en ander gebeuren, wil het zover zijn. En om te beginnen moet het onderwijs maar weer eens kritisch onder de loep worden genomen, voor zover diverse weldenkenden daar al niet mee bezig zijn.

Ik vind dat je jongeren niet over één kam moet scheren; het snotneuzen-tijdperk ligt ver achter ons. Maar ze worden de laatste tijd, vooral sinds corona, wel erg vaak over de bol geaaid. En er wordt hen ook van alles – in het negatieve – aangepraat, iets waarop media gretig inhaken, met het naar voren halen van psychologen, peda- en andere gogen. Het (nieuws-)scheppend vermogen lijkt wat dat betreft onuitputtelijk. Problemen! Hier dringt zich het woord manipulatie op.

De gevolgen bleven niet uit. Zie de regelrechte rellen onder het alibi van ‘vrijheid van meningsuiting’ en de verheviging van het hooliganisme. Recente berichten over radicalisering van jongeren richting jihadisme via kanalen die ver afstaan van de webmedia die door ouderen worden gebruikt, wijzen op de noodzaak van een  vorming die overeenkomt met wat wij beschouwen als ‘onze westerse waarden’.

Ik maak mij geen enkele illusie: dit stukje wordt niet door jongeren gelezen.