Goede Doelen Dwang

Het gaat niet zo goed met de zogenaamde Goede Doelen. Het aantal vrijwilligers dat bereid is met een collectebus de straat op te gaan neemt af en – wat wellicht nog vervelender is – hetzelfde geldt voor het vertrouwen van de potentiële gever in de besteding van de gelden. Weliswaar bestaat er tegenwoordig een Centraal Bureaau Fondsenwerving, dat toetst of goede doelen aan 'strenge kwaliteitseisen' voldoen, maar kennelijk acht men dat niet voldoende. Ter bestrijding van de malaise heeft men nu het volgende gevonden: De Goede Doelen Week, waaraan tal van gemeenten (ook Best) deelnemen. Voortaan komt er jaarlijks nog maar één collectant aan de deur, ten behoeve van maar liefst 21 landelijke doelen. Tegen deze methode valt evenwel het een en ander in te brengen.

Het grootste probleem rond de goede doelen is naar mijn idee het gebrek aan transparantie, voor de burger wel te verstaan. De beruchte strijkstok en de honorering van de initiatiefnemers/organisatoren. Een ander probleem is dat van de in bepaalde periodes tot veler ergernis kwistig herhaalde tv-reclames, waarin met broodmagere zwartjes – sorry – op het gemoed van de kijker wordt gewerkt. Tv-acties, als enkele jaren geleden die voor het door een ramp geteisterde Haïti, die vooral BN-ers in de gelegenheid stellen zich weer eens lekker op de voorgrond te plaatsen en waarvan de opbrengst in de mist is verdwenen, dragen ook niet bij aan het vertrouwen.

De huis-aan-huis bezorgde folder 'Goede Doelen Week' biedt in een bijlage tal van mogelijkheden een of meer van de 21 instanties van de gevraagde steun te voorzien. Maar helaas, het heeft allemaal iets dwangmatigs. Het spijt mij, vooral voor de mensen die zich hiervoor inzetten, maar ik doe hier, mede naar aanleiding van kwalijke ervaringen met een op Afrikaanse jongeren gerichte actie, niet mee. Ik zet ook mijn vraagtekens bij de toepassing van de privacyregels. De retourenvelop is namelijk voorzien van een handgeschreven nummer wat tot identificatie zou kunnen leiden.