donderdag 26 september 2013

Verwarring rond regionale omroep

Over de toekomst van de regionale omroep hoor je de raarste dingen.  De verwarring ten top.

Eerst was het NPO-voorzitter Henk Hagoort, die zou hebben voorgesteld, de dertien regionalen allemaal bij ‘Hilversum’ (niet in) onder te brengen. Sindsdien is de overkoepelende organisatie ROOS RTV niet meer met hem on speaking terms. Geen wonder, aan de horizon staat op deze manier ‘n soort Van Gewest tot Gewest, met programma’s over het midwinter-hoornblazen in Twente en een wedstrijd bolus bakken in Zeeland. Het vak heeft het plan Hagoort vorige week al van tafel geveegd, als de zoveelste bedreiging (na de uitkleding van de dagbladen) van de regionale journalistiek.

Nu blijkt dat de gewestelijke  omroepen de voorkeur geven aan intensieve samenwerking, waarbij ze overwegen een gezamenlijke bezuiniging van 25 miljoen euro op te vangen met ‘n soort businessplan, waarin een nadrukkelijke scheiding wordt aangebracht tussen ‘nieuws’ en ‘cultuur’. Nieuws hoort daarbij voorop te staan. Dat klinkt heel fraai, maar nieuws is natuurlijk altijd al de eerste opdracht aan de omroepen geweest.

Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Want wie maakt uit wat nieuws is? Valt sport daar bij voorbeeld ook onder, of is dat toch meer cultuur? Ik weet het antwoord al, maar laat dat verder in het midden. En cultuur, is dat alleen carnaval of, zoals wordt gesuggereerd, het skûtsjesilen in Friesland?

Ik moet bekennen dat ik persoonlijk zelden naar de regionale omroep luister en eigenlijk helemaal niet kijk. Haar nieuws pik ik doorgaans op van de websites en wat de radio betreft, mijn luistergedrag wordt grotendeels bepaald door het tijdstip van de dag of de nacht. Als dan de zender beheerst wordt door wat heet ‘de muziekmachine’, ben ik snel vertrokken. Wat dat betreft, pakt een commercieel station als BNR het slimmer aan door nieuws- en praatprogramma’s ‘s nachts te herhalen.

Samenwerking met de dagbladen, die hier en daar al gestalte heeft gekregen, lijkt als wederzijdse noodsprong niet gek maar ze is wel de definitieve bevestiging van de situatie dat het werk van de regionale omroep, althans in Brabant, weinig aan de diversiteit van de nieuwsgaring heeft bijgedragen. Met andere woorden, ze werd aanvankelijk door de gedrukte pers als ‘bedreigend’ beschouwd, maar is allerminst gebleken dat te zijn.

Wie de echte oplossing weet mag het zeggen.

woensdag 25 september 2013

Een gesneefde biografie

Biografieën kunnen maar het best geschreven worden als het onderwerp het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld. Hoewel, dan nog, zie het geharrewar rond de boeken over Gerard Reve. Er is altijd wel iemand die zich ‘onjuist’ aangesproken voelt, om nog maar te zwijgen van bepaalde rechten en de vaak daarmee verbonden geldzucht.

Muziekpublicist en radiopresentator Thea Derks, niet de eerste de beste als het gaat over hedendaagse muziek, cum laude afgestudeerd musicologe, heeft jaren gewerkt aan het levensverhaal van pianist, componist en dirigent Reinbert de Leeuw, met de bedoeling het dit najaar te laten verschijnen. Maar het gaat niet door.

Derks had zich onderworpen aan de voorwaarde dat De Leeuw het goed moest vinden. Authorisatie heet zoiets. Maar eigenlijk is dat een onmogelijke eis. Want wij weten allen dat  zoiets als objectiviteit nauwelijks denkbaar is bij het beschrijven en beoordelen van een persoon en zijn werken. Met andere woorden, wat de waarnemer interessant vindt kan de mens in kwestie juist als van minder belang beschouwen en omgekeerd. Zo kan het in dit geval gebeuren, dat Reinbert de Leeuw zijn veto uitspreekt omdat hij van mening is dat de inhoud van Derks’ manuscript ‘lacunes en onjuistheden’ bevat. 

Thea Derks heeft geen zin, te reageren op De Leeuw’s afwijzing, begrijp ik uit de krantenberichten hierover. Terecht. Het zou een lied zonder end worden.

Laat de heer De Leeuw zijn levensverhaal zelf maar opschrijven. Als hij in het hanteren van de pen tenminste even goed is als in het scheppen en reproduceren van muziek.

dinsdag 24 september 2013

Puur vergif

Wasmiddelen zijn puur vergif. Dat kan een kind weten, mits goed voorgelicht door mama. Met kleuters en peuters is dat natuurlijk onbegonnen werk, dus houd je dat spul zorgvuldig buiten hun bereik.

Toch staan de kranten vandaag weer vol (je moet toch iets hebben om te vullen) over kleurige doorzichtige wascapsules, die er uit zien als snoepjes, ‘zodat er kinderen in het ziekenhuis zijn beland’. Fabrikanten werken nu aan ondoorzichtige capsules, staat er bij.

Niks werken. Dit type capsules bestaat ook al. Hier behoeft geen beroep te worden gedaan op het gezond verstand van de producenten, maar wel op dat van de ouders. Hetzelfde verstand dat hen doet beseffen, dat je kleine kinderen niet moet laten spelen met plastic zakken (die ze over hun hoofd kunnen trekken) en met minispeeltjes, waarvan de fabrikanten voor alle zekerheid op de verpakking vermelden dat ze voor het jonge grut gevaarlijk kunnen zijn.

Dit geval illustreert de overbodigheid van sommige naar een hype riekende publicaties en van bureaus die daarvan de aanjager zijn.

maandag 16 september 2013

Billentikker

WA staat er nu op de troonhemel in de Ridderzaal. Zonder streepje tussen de initialen en zo hoort het ook, want zo is de koning destijds ook gedoopt. En W-A zou ook geen gezicht zijn. Volgens de politieke redactie van De Persdienst (Wegener) staat de troon van koningin Máxima naast die van de koning, maar dat is een zetel zonder baldakijn. Wat dat betreft, geniet zij protocollair niets meer dan de prins gemaal van weleer. Behalve die titel dan.

Hoewel Willem Alexander verknocht zou zijn aan de I-pad, gaan de speculaties niet in de richting van het gebruik daarvan bij het voorlezen van de troonrede. Het zelfde soort speculaties als onlangs aangaande de begraafplek van prins Friso. Met de nodige slagen om de arm, want je weet maar nooit. De Persdienst weet ook te melden dat koningin Beatrix – nu de grote afwezige – een ‘speciale techniek’ had ontwikkeld om de bladzijden van de papieren rede feilloos in volgorde te houden. Ik zou zeggen, WA, eis gewoon een ringband, dan kan er niks mis gaan.

Als gebruiker van een e-reader (geen I-pad maar iets beters), kan ik de vorst het gebruik van een I-Pad absoluut ontraden. Je zult maar transpirerend (een koning zweet niet) een pauze moeten inlassen met woorden: ‘Momentje, text is loading’. En dan ook nog dat geveeg met de wijsvinger.

Tot de speculatieve elementen behoort ook de te verwachten kleding van de monarch. ‘Het zal wel een jacquet zijn.’ Enerzijds: gelukkig maar, want op Blauw Bloed zag ik dat het doorsnee pak waarin WA zich hult, niet altijd even onberispelijk zit. Zoals Máxima nog altijd niet in de gaten heeft dat ze maar beter rokken tot over de knie kan dragen.

Ik houd het inderdaad op een billentikker. Die sluit immers perfect aan op het anachronisme van het koningschap.

zondag 15 september 2013

Hoeft niet meer

Op 16 augustus stuurde ik aan de gemeente Oirschot, ter attentie van de communicatie-adviseur (zo heten voorlichters tegenwoordig) de volgende mail:

‘In de berichtgeving over de verkoop van het voormalige gemeentehuis van Oost-, West- en Middelbeers, mis ik enige aanwijzing over de toekomst van de werkkamer van wijlen burgemeester mevrouw Smulders-Beliën. Is in de concept-koopovereenkomst met de heer Becx ook een bepaling opgenomen over het behoud van dit interieur, wat bij mijn weten altijd de bedoeling is geweest?’

Nadat ik rond eind augustus in een twittergesprekje (lees goed, geen twistgesprekje, integendeel) met burgemeester Ruud Severijns erop had gewezen, dat ik tot dan op mijn vragen nog geen antwoord  van de gemeente had mogen ontvangen, kwam er op 12 september eindelijk een reactie van een ‘medewerker Grondzaken’:

‘Over het behoud van het interieur van de oude werkkamer zijn in de overeenkomst met de nieuwe eigenaar geen afspraken gemaakt. De Monumentencommissie heeft het pand bekeken en treedt met de nieuwe eigenaar in overleg over het behoud van monumentale elementen.’

Maar als ik de actuele situatie in Middelbeers nu overzie, dan hoeft het niet meer. Ik ben bang dat van de ‘monumentale elementen’ in het oude gemeentehuis niet veel meer over is. In het Eindhovens Dagblad van zaterdag staat namelijk een uitvoerig bericht over vernielingen die in de nacht van 27 op 28 augustus in het gebouw zijn aangericht, Zo ernstig dat voor de werkkamer van ‘Ons Mevrouw’ (de eerste vrouwelijke burgemeester van Nederland) het ergste valt te vrezen.

Wie zei ook weer: ‘Alles van waarde is weerloos’?

(Gesproken column 18.09.13 Omroep Best.)

donderdag 12 september 2013

Auberge

Volgens de chef van Les Philosophes in, ik meen,Parijs, kookt 70% van de Franse restaurants met de magnetron. Dit lijkt me wat overdreven, maar de hittepetit uit het Hilversumse mediapark, die beweerde dat je in Frankrijk 'altijd lekker eet' overdreef ook.

Het was in de Gorges de Sioule, op de grens van de departementen Allier en Puy de Dôme, tijdens lunchtijd even geduld oefenen om de honger te stillen, zoveel horecatenten waren er te koop en/of gesloten. Dus was het in de uiteindelijk gevonden auberge druk van plaatselijke eters (toeristen zijn er nauwelijks meer). We bestelden een salade aux trois fromages (met drie stukjes kaas). Ze waren op geroosterde stukjes brood gelegd, maar Levensmaatje had de pech dat die in de olie van de salade dreven en dus al gauw zacht werden. Voorzichtigheidshalve hielden we het daarna bij koffie, maar helaas, kwaliteit slootwater.

Naast ons zaten twee aan obesitas lijdende ouderen, van wie de man zijn jasje over de stoelleuning had gelegd en derhalve in bretels zat te eten. Bonmama, een tamelijk mager vrouwtje, van wie de leeftijd veilig op honderd of daaromtrent kon worden geschat, deed veel langer over het voorgerecht van jambon Auvergnaise dan de andere twee. En zij had het hoofdgerecht nog lang niet op (de anderen wachtten weer) toen de bazin kwam en met de obligate vraag 'terminé?' het bord onder haar neus vandaan griste. Ze vatte het, laat ik zeggen, tamelijk luchthartig op. Misschien had ze ook wel meer op dan haar maagje gewend was.

Intussen ging de man eens op z'n gemak op de enige wc van het restaurant zitten bouten. (Niet vragen, hoe we dat weten - de verklaring ligt daarvoor te zeer voor de hand.) Daarna werd hem nog een 'aanvullende schotel' geserveerd.

Wij kozen, na betaling, het hazenpad.

woensdag 11 september 2013

De schoonheid van het verval

Je kunt ook wel eens teveel aan erfgoed hebben. Voor Frankrijk (patrimoine) geldt dat in elk geval. Dus maakt het verval zich meester van kerken, kapellen, kastelen, abdijen en verlaten boeren hofsteden.

Nu heb ik al dan niet overwoekerde ruïnes altijd machtig interessant gevonden. Kun je bij voorbeeld minstens zo duidelijk vaststellen, hoe dik de muren van zo’n donjon waren. watermolen_chantelle
Bij de abdij van Chantelle (Auvergne), in de Gorges de la Bouble, bevindt zich een vervallen watermolen, waar de natuur volledig bezit van heeft genomen.

De eeuwenoude, zwaar versterkte abdij is nog in gebruik bij Benedictinessen, die duidelijk niet van koude voeten houden, want dit is de eerste keer dat ik een middeleeuwse kerk zie die geheel van vloerbedekking is voorzien. In de altaarsteen bevinden zich relieken (al is het maar ‘n enkel botje) van maar liefst elf heiligen, onder wie ‘onze’ Bonifatius en Tarcisius, patroon van de misdienaars. attention_wijwater_chantellTegen het kleine, hardstenen wijwatervat, zoals gebruikelijk bij de ingang, waarschuwt een enorm bord voor een traptrede. Je zou die in je verlangen naar het ‘heilige water’ maar eens over het hoofd kunnen zien.

Op 7 km van Chantelle ligt, onooglijk stipje op de kaart, de puur middeleeuwse kern van Charroux, geheel bestraat met hobbelige veldkeitjes. Als wij daar om 12 uur arriveren, beginnen daar ik weet niet hoeveel klokken te luiden en te klingelen. In de feodale tijd woonden de hoogste personages in de diepste binnenlanden. Zo staat hier een maison van de prinsen van Condé, nu in gebruik bij een regionaal gelauwerde cuisinier.

Wij houden er niet van alleen aan tafel te zitten, ook al is die nog zo prinselijk gedekt. Dus kiezen we toch maar de Taverne in Chantelle, waar het gezellig vol zit met werkers en waar de eigenaar, een enthousiast berijder van een Harley, een smakelijke camembertschotel uit de oven serveert.

donderdag 5 september 2013

De politiek moet met de billen bloot

Als er vroeg of laat weer Kamerverkiezingen zijn, zullen de politieke partijen met de billen bloot moeten over dat vermaledijde schaliegas. Bij alle onrustbarende berichten die daarover zijn verschenen, zwijgt de regeringscoalitie in alle talen. Op EZ-minister Henk Kamp na dan, de man die van de schaliegaswinning zijn levenswerk lijkt te willen maken en al geruime tijd in het duister doende blijkt te zijn geweest om de ‘omstandigheden’ naar zijn hand te zetten.

De Brabantse kranten toonden deze week een kaart, met ‘mogelijke boorlocaties’, waarop de provincie met de pokken besmet lijkt. ‘In ieders achtertuin’. Die dagbladen leveren het ultieme bewijs voor hun bestaansrecht met deugdelijke analyses van wat er aan de hand is. In deze zogenaamde rechtstaat blijkt het toepassen van salamitechnieken – wat zeg ik? maffiaprakrijken – usance.

Het Eindhovens Dagblad constateert vandaag in een redactioneel commentaar dat voor schaliegaswinning in Nederland de bereidheidsbasis ontbreekt. Wie een andere mening is toegedaan, volge op Twitter de hashtag #schaliegas.

De tijd van massademonstraties à la die tegen de plaatsing van Kruisraketten is voorbij, maar ik begin onderhand te denken dat er weer aanleiding is om met z’n allen naar Den Haag te trekken en dan niet alleen vanuit Brabant. Want Kamp denkt dan wel de regio buiten spel te kunnen zetten, maar het schaliegasproject, waarvan we intussen kunnen spreken, is een nationale kwestie. Zoals ook het aardschok-effect van de gaswinning in het noorden, waarvoor het NOS Journaal gisteren slechts ‘n paar seconden over had.

zondag 1 september 2013

Mijn carrière begon met Kiske

Kees Rijvers (87) woont, na 22 jaar Frankrijk, weer in Princenhage, lees ik in een mooi interview in het ED. Hij woont nu op 500 meter van zijn geboortehuis. Kees is niet al te groot van stuk, dus was het in Breda altijd Kiske. contract_aanbieding001Aanbieding van mijn eerste arbeidscontract


Toen ik Kees Rijvers voor het eerst zag voetballen, was dat omdat het moest. Ja, dit stukje gaat meer over mezelf dan over hem, want ik heb nu eenmaal weinig met voetbal; heb er het hoofd niet voor. Hoogstens zo nu en dan een EK- of WK-wedstrijd, als het er om spant. Maar het moest toen van de heer J.J.H.A. Bruna, destijds (1953) hoofdredacteur van het toenmalige Dagblad De Stem. Ik was daar leerling journalist in de tijd dat er nog geen beroepsopleiding bestond, hooguit wat cursussen, waaronder die bij de paters Augustijnen in Culemborg. Ik volgde die totdat ik de opdracht kreeg, de voorpagina van een krant uit elkaar te knippen, om uit het materiaal een nieuwe versie samen te stellen. Dat vond ik flauwekul.

Maar Bruna vond dus, dat sportverslaggeving bij het vak hoorde en stuurde me op een zonnige zondagmiddag naar het NAC-terrein aan de Beatrixstraat in Breda. En daar zag ik het driftig dravende Kiske. Dit is zowat het enige is, wat me van die wedstrijd is bijgebleven.

Bij de opdracht hoorde verder het ophangen van bulletins met uitslagen in de vitrines van de krant op Reigerstraat 16. Later moest ik, onder het toeziend oog van sportredacteur Adri Veraart de standenlijstjes maken. Niets van wat een leerling deed, ging toen ongecontroleerd de krant in, al duurde het niet lang voor ik in het diepe werd gegooid en ‘s morgens vroeg de stadseditie moest afsluiten. Een laatste blik op de anp-telex en ‘zakken maar’. Wilde ik nog een ‘laatstste nieuwtje’ op de voorpagina frommelen, zei de voorman van de zetterij: ‘Er bestaat geen laatste nieuws.’

Ik heb trouwens elders moeten bewijzen dat ik voor het journalistenvak geschikt was, volgens Bruna faalde ik niet alleen in de sportverslaggeving. Maar een collega van de concurrent, wijlen de Bredasche Courant, smiespelde dat ik te goed was voor De Stem. Bij die krant heb ik daarna nog menig ‘free lance-stuk’ mogen publiceren. Toen ik nog eens iets bij De Stem aanbood, zei de stadsredacteur: ‘Dat kunnen we zelf wel.’

Ik geef toe, dit heeft allemaal niks met Kiske Rijvers te maken. Ieder z’n perceptie, moet je maar denken.