donderdag 20 mei 2010

Geen financieel opportunisme

Wat stond er ook weer op die bezuinigingspagina van de provincie Noord-Brabant?

Bezuiniging Jeugd, Cultuur en Samenleving
Ombuiging € 25.748.000,-

Stoppen met integratiebeleid (Kleurrijk Brabant) en uitvoerende taken WMO. Terugtrekken subsidies bij Palet, Sensoor Cubiss en Cossen. Verminderen subsidie bij Zet, Zorgbelang, PRVMZ, PON, K2, Vrijetijdshuis en Omroep Brabant. Stoppen met een subsidieregelingen: sociale doeleinden, kleinschalige woonzorginitiatieven, informele zorg, palliatieve zorg, internationalisering zorg, dementie-ondersteuning en de leerstoel ouderenbeleid.

Gooi het maar in m’n pet weet-je-wel?

En dan lees ik, uitgerekend vandaag, in dagblad Trouw ‘Provincies willen niet dat jeugdzorg zaak van gemeenten wordt’.

Provincies? Daarmee wordt een koepel bedoeld, het Interprovinciaal Overleg, afgekort IPO, waar Brabant natuurlijk onder valt. Blijkt dat dat IPO het niet verstandig vindt om de verantwoordelijkheid voor de jeugdzorg naar de gemeenten te verplaatsen, zoals onder anderen demissionair minister Rouvoet (Jeugd en Gezin)  wil. Daarmee zou heel wat expertise overboord worden gegooid.

Je kunt van het IPO zeggen wat je wil, maar niet dat ze wordt geleid door financieel opportunisme.

Zie ook: Bezuinigingsplan provincie Brabant niet te volgen

woensdag 19 mei 2010

Coulissen

In een overigens lezenswaardig stuk, heeft Volkskrantcolumnist Ronald Giphart het alsmaar over 'de coulisse'. Waarom vind ik dat gek? De ogenschijnlijk beste verklaring voor het woord geeft Wikipedia: 'Een "coulisse" is een onderdeel van een toneeldecor aan de zijkant van het toneel. Het is het onderdeel waar de spelers achter vandaan komen (opkomen).theatertje2

Bosdecor van een poppentheater, met 2x2 zijcoulissen.

Nogmaals, waarom doet het gebruik van het enkelvoud door Giphart me pijn aan de ogen? Simpel: omdat een coulisse op het toneel, mits nog toegepast want het is eigenlijk een zeer ouderwets element, zelden alleen is. Laat ik het anders zeggen. Giphart schrijft: 'Campert stond helemaal niet in de coulisse.' Dat kan dus niet. Hij kan achter een coulisse staan, maar niet erin. Daarvoor zijn meer dan één coulisse nodig. Coulissen, daar kan je achter en tussen staan, of desmoods erin.

woensdag 12 mei 2010

Vuil spel

Politiek is smerig. Dat uitgerekend een maand voor de verkiezingen publiekelijk wordt dat Jack JSF met zijn secretaresse van bil is gegaan, respectievelijk gaat, kan natuurlijk geen toeval zijn.

Echt mededogen zag ik bij de VVD-er Teeven, die voor de camera zei: ‘Dat had mij ook kunnen gebeuren.’

‘Pardon?’ reageerde de camera gretig. ‘Nou ja, iedereen,’  lachte Teeven. Einde gesprek.

Heel wat anders dan het ongemakkelijke gedraai van Jacks partijgenoot Maxime Verhagen rond ‘de problemen in de privésfeer van De Vries’ bij Pauw en Witteman. Daar werden wel vragen gesteld over het waarom van het niet aftreden van Balkenende’s vriend als (demissionair) staatssecretaris van defensie, maar ik miste toch des Pudels Kern, namelijk het feit dat Jack het deed met een ondergeschikte (die inmiddels, mede door bemoeienis van de vriend voornoemd, aan zijn gezag is onttrokken).

Vreemdgaan mag dan in de ogen van de gemiddelde christen, tot verdriet van onder anderen de paus, niet meer tot de naar het hellevuur leidende doodzonden worden gerekend, volgens de normen en waarden van Balkenende c.s. kan dokter en patiënt, baas en personeelslid, kapitein en soldaat, onderminister en adjudant absoluut niet.

Hier is dus, terecht of niet, de mantel der liefde uit de kast gehaald.

In mijn herinnering is de enige en laatste sexueel getinte affaire die tot het aftreden van een minister heeft geleid, die van de
VVD-er Sydney James  van den Bergh, die  in 1959, koud minister van defensie zijnde, een bontmantel schonk aan een op scheiden staande vrouw.

Op de website Alles Op Een Rij, waar sinds Sydney nog 12 gevallen (tot en met Ayaan Hirsi Ali in 2006) worden gemeld van tot aftreden gedwongen bewindslieden en kamerleden, komt toch een iets spannender verloop tot uiting. Daar wordt namelijk wijlen het VVD-kamerlid Theo Joekes geciteerd die de ware reden zei te weten. 

De vrouw in kwestie zou een Amerikaanse zijn geweest en Van den Bergh zou haar kind hebben meegenomen naar Nederland, wat volgens Amerika werd beschouwd als kidnapping. De moeder was immers nog niet gescheiden. Van den Bergh zou dus volgens Joekes, minister van Defensie of niet, bij het betreden van Amerikaanse bodem terstond zijn gearresteerd.

zondag 9 mei 2010

Hier met die centen

Meest kenmerkend voor deze tijd is misschien wel dat alles in geld wordt vertaald. Vandaar ook die letselschade-advocaten, die het bij voorbeeld verschrikkelijk druk hebben met de akkercrash van Turkish Airlines – volgens Pieter van Vollenhoven gevolg van ‘een ongelukkige samenloop van omstandigheden’ (alsof dat niet voor elk ongeval geldt, merkt Jos Kessels snedig op).

Een uit de Mesdagkliniek ontsnapte tbs-er schakelt vanuit Turkije een advocaat in, om niet alleen zijn paspoort, maar ook een kleine 3000 euro aan spaargeld terug te eisen. ‘Om een nieuw leven te beginnen’. De advocaat heeft al gezegd: ‘Ontsnappen is niet strafbaar.’ Vasthouden van dat spaargeld wel? Zou best nog eens kunnen.

Es kijken, zit er voor mij ook wat in? Zou het ‘n haalbare kaart zijn, bij de provincie Noord-Brabant ‘n flinke portie terug te eisen van de in de loop der jaren door ons – laat ik het niet tot mezelf beperken – betaalde opcenten motorrijtuigenbelasting?  Motief: mismanagement en financieel wanbeleid. Klein Griekenland. Van onze centen dus.

In naam wordt er bij die provincie al jaren gesnoeid in het ambtenarenapparaat. Maar in werkelijkheid is eerder sprake van het tegendeel, lees ik in de Brabantse kranten. Daar staat: ‘Brabant heeft de afgelopen jaren ongecontroleerd en op grote schaal extra personeel ingehuurd. Dat kostte in 2009 meer dan 23 miljoen euro, bijna een kwart van de 105 miljoen die de provincie aan haar vaste ambtenarenapparaat uitgaf.’ En: ‘Verschillende hoge ambtenaren die de provincie hebben verlaten worden worden opnieuw ingehuurd voor specifieke klussen.’ 

Het is overduidelijk, dat hier iets gruwelijk uit de hand is gelopen. En dan is de provincie nog niet eens toegekomen aan de noodzakelijke 75 miljoen euro aan bezuinigingen. Geef de geleerden eens ongelijk die roepen: afschaffen die handel.

vrijdag 7 mei 2010

Vrije dag

Dat gezeur over die vrije dag ter gelegenheid van de vrijheid is weer van voren af aan begonnen. Door toedoen van Job Cohen, die hiermee voor hij als landelijk politicus ook maar een stap heeft gezet, al een kamermeerderheid achter zich heeft. Over populisme gesproken.

Van voren af aan, want hoe vaak is er al niet over de 5e mei als Nationale Feestdag (ooit zeiden we: Rijkszondag) gesproken? En over het inleveren van een andere vrije dag, ter compensatie van de economie?

Alsof de economie er zich ook maar iets van aan trekt. De vraag of het zonnetje al dan niet schijnt en of het meivogeltje een ei dan wel een sneeuwbal legt, schijnt belangrijker voor de economie te zijn (het tonnen omzet op de terrassen schelen) dan het ‘vrij zijn’.

Leve de vrijheid: Tot nu toe is die ‘verplichte feestdag’ zuinigjes beperkt tot om de vijf jaar. Deze keer heb ik er weinig van gemerkt. Hier en daar ‘n vlaggetje. Hier en daar een winkel dicht. En bij mij aan de overkant is een man in een regenpak met capuchon en een hogedrukspuit gewoon doorgegaan met het weer spic en span maken van bakstenen gevels. Dat gaf ‘n hoop lawaai, kan ik verzekeren.

Praktisering van de vrijheid.

Ongeschikt

Heb van foebal nooit wat begrepen en nog minder van de zielen die voetbal minnen, Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt. Ja mensen, dat is van Goethe, uit zijn toneelstuk Egmont maar dat kunnen jullie niet weten want, behalve Engels, wordt er in Nederland nauwelijks meer les gegeven in buitenlandse talen. J.L. Heldring (>90) schreef daarover in de NRC van gisteren een  fraai en informatief stuk, dat ik voor herlezing heb opgeslagen.

Maar laat ik me bij het onderwerp houden. Toen ik in 1953 leerling journalist werd bij het toenmalige Dagblad De Stem in Breda, was het bezoeken van NAC tegen weet-ik-veel, De Kanaries geloof ik, op zondagmiddag een van mijn eerste opdrachten. Het enige wat ik me er van herinner, was een ijverig heen en weer dravende Kiske Rijvers. Ik kon er gewoon m’n hersens niet bij houden – die zaten meer bij de meid op wie ik verliefd was, denk ik. Verder dan het maken van de standenlijstjes in opdracht van de sportredacteur, heb ik het dan ook niet gebracht. En bij De Stem heb ik het ook maar ‘n jaar uitgehouden. Volgens de hoofdredacteur was ik daar ‘te goed’ voor. Maar zijn pogingen mij bij de Katholieke Illustratie onder te brengen zijn toen niet gelukt.

De laatste tijd volg ik het foebele toch weer enigszins, maar voornamelijk om laat ik zeggen psycho-sociale redenen. Dat zo’n leger fans van FC Twente het klaarspeelt, urenlang de A1 te blokkeren en de kampioenen zonder door een viaduct te zijn onthoofd in een cabriobus thuis zijn gekomen, fascineert me in hoge mate. Om nog maar te zwijgen van Balkenende, die met de majesteit, mitsgaders de Prins van Oranje, praat over een mogelijke WK in Nederland en België, maar daar ‘verder geen mededelingen’ over wenst te doen. Daarbij trekt zijn Belgische equivalent, die met koning Albert sprak, natuurlijk minstens één wenkbrauw op. Ach, als het daarbij blijft… de Belgen gunnen Nederland huisvesting van de finale en dat is niet misselijk.

Snap je dan intussen wat meer van voetbal? Nou nee. Vanmorgen lees ik in het ED, hoe FC Eindhovenspeler Rochdi Achenteh in de zeventigste minuut tegen Willem II ‘gruwelijk in de fout’ ging. Tot zover kon ik het nog volgen. Maar toen ter toelichting werd meegedeeld, dat ‘zijn breedtepass belandde in de voeten van Stef Nijland’, was ik volledig van het padje. Op de voet (eentje), onder de voet, achter de voet(en), vooruit, ok,  maar in de voeten? Er ontbreekt iets aan mijn opleiding, dus mijn inzicht. Ik ben, kortom, ongeschikt.

maandag 3 mei 2010

Onze 4e mei 1945

Ik schrijf onze, want mijn moeder en ik waren op dezelfde dag jarig. De vierde mei dus. Toen ik kind was, was dat niet leuk. Kwam er een tante op bezoek, die je natuurlijk naar de handen keek, maar die pas na ‘n half uurtje of zo zei: ‘O ja, jij bent óók jarig, gefeliciteerd hoor.’

Maar ik wil het nu even hebben over de 4e mei 1945. Onze 4e mei. Ik verbleef in Cottingham, Yorkshire, in een barakkenkamp. Deel uitmakend van de kinderuitzending, vanuit het ‘n half jaar eerder bevrijde zuiden van Nederland.

camp_bedford_1945 Aan verjaardagen werd in dat kamp terdege aandacht besteed. Dat bereikte z’n hoogtepunt ‘s avonds in de kamer van de groepsleiding, als er een grote cremetaart (cake met boter) op tafel kwam. Destijds vonden we dat geweldig, maar later ben ik dat soort mierzoete vette taarten enorm vies gaan vinden.

<- Scoutingkamp Bedford aan de Ouse, juni 1945

Terwijl we die taart op die 4e mei aan het oppeuzelen waren, stormde er van de overkant een leider binnen: ‘De oorlog is afgelopen! Het is zojuist over de Nederlandse radio omgeroepen.’

Nou ja, alles stond vanaf dat moment in het teken van de langverbeide vrede.

Na terugkomst in Nederland, in augustus, men bereidde zich daar voor op de eerste verjaardag van koningin Wilhelmina na de bevrijding - ‘wat zie je er goed uit, wat ben je bruin’- vertelde men mij natuurlijk, hoe die 4e mei daar was verlopen. Nou, mijn moeder had taartjes en een kamer vol visite. Hoe ze in die nog steeds schaarse tijd aan die taartjes kwam, daar kunnen we ons enigszins een voorstelling van maken, als we haar dagboeknotities van een jaar eerder lezen. Maar met die moeizaam verworven gebakjes is ze blijven zitten. Toen het bericht kwam, hetzelfde dat ons in Engeland per speciale koerier werd overgebracht, liep iedereen naar buiten.

In die huiskamer moet het vanaf 8 uur even stil zijn geweest als in de daarop volgende 65 jaren op de 4e mei van 20:00 tot 20:02 uur.

Gelabelde schoolkinderen

Waren wij als schoolkinderen gelabeld?
Bèèè je gek, wie had er in pakweg 1941 van ADHD gehoord, of van zoiets als autisme? Ja, Hitler had het allebei, maar dat was doodgewone gekte, hysterie en grootheidswaanzin. Klassieke woede, zoals verbeeld in de film Der Untergang. Buitengewoon geschikt om die woedescenes op YouTube toe te passen op, zeg maar te labelen als hedendaagse vormen van kwaadheid. Totdat de filmregisseur het mooi geweest vindt.

Maar het gaat over gelabelde kinderen. Bij ons in het dorp, waar de slager trouwens niet J. van de Ven heette maar Adank ('Wie waren de eerste mensen?' - 'Adank en Eva') had je boerenkinderen en burgerkinderen. Het kon gebeuren dat zo'n boerenkind in de klas een scheet liet, waarna het uiteraard door de soeur op de onwelgevoeglijkheid daarvan werd gewezen. Was zo'n kind daarover verbaasd ('Dat doen ze bij ons altijd als ze boerenkool gegeten hebben') dan was het meteen gelabeld.

Kwam een burgerkind met wat meer progressieve ouders in de klas in een bloesje met korte mouwtjes, dan kon het gebeuren dat soeur een closetrol pakte en de armpjes vanwege de vereiste zedigheid met papier begon te omwikkelen. Dát noem ik nog eens labelen.

En dan nog het labelen van de stoutheid en de braafheid. Op het schoolbord was een doornen kroon getekend, zo'n marteltuig dat Jezus op had bij zijn kruisiging. Als je stout was, moest je er een doorntje bij tekenen, was je lief geweest dan mocht je er een roosje op zetten.

Labelen is van alle tijden.