dinsdag 28 januari 2020

Taalgevoel

Taalgevoel, dat is zoiets als een absoluut gehoor voor muziek. Ik ben ermee behept en heb dat van mijn vader en die zei altijd dat hij het weer van z’n moeder had. Zij werd geboren in het midden van de negentiende eeuw en werd 93. Zou volgens mijn vader honderd zijn geworden, was ze niet in een rioolput gevallen, of ongeval van vergelijkbare soort.

Los daarvan, ze sprak soms in versjes als Wie altijd in de spiegel ziet – En zich met schoonheid vlijt – Beseft de ware schoonheid niet – Maar kent slechts ijdelheid. Uiterlijkheid voorop stellen is duidelijk niet van vandaag of gisteren.

Het hanteren van taal is vaak een kwestie van doordenken. Neem nou deze uitspraak van een arts: ‘Zij die zichzelf ervaren vinden, skiën harder en vallen dus harder.’ Een waarheid als een koe. Hetzelfde geldt voor automobilisten, zij het dat die dan zwaarder botsen. O ja, dit is misschien een aardig moment om mijn voorstel tot wijziging van de filemeldingen te lanceren: file na ongeluk wordt file na gekloot.

En dan dit:  ‘Onuitwisbare ellende herdacht.’ Als ellende onuitwisbaar is, dan raakt ze toch nooit uit onze gedachten? Of moeten de slachtoffers van deze ellende eerst dood gaan?

maandag 27 januari 2020

Overal druk

De Zeeuwse en West-Brabantse kranten melden het voor de volledigheid: het wordt steeds drukker en onveiliger op de plattelandswegen. Als ik zoiets lees, denk ik: waar niet?

Ga eens op een doordeweekse middag in het centrum van Best bij de Odulphuskerk staan en zie het allemaal eens aan. Een 30 km-zone, jaja. Wreekt zich hier, met name in de spits, een incomplete ringweg? Zou kunnen.

Nog niet zo bij stil gestaan, maar ‘zo leidt de groei van het toerisme tot meer verkeer op het platteland. Dat geldt ook voor relatief nieuwe vormen van bedrijvigheid, zoals boerderijwinkels, zorgboerderijen en theetuinen,’ schrijft bij voorbeeld de PZC (Provinciale Zeeuwse Courant).

Toevallig werd ik in het weekeinde met dat buitenuit toeren geconfronteerd toen we door familie naar een wandelgebied in de buurt van Oisterwijk werden geloodst. (Ja, driewerf schande, vier personen in twee auto’s.)  Het was ter plaatse best moeilijk ergens in te parkeren. Elders lees ik over vrachtauto’s die verbodsborden negeren en de smalle straten in de binnenstad van Bergen op Zoom, zeg maar gerust terroriseren.

Kortom overal druk en overal CO2-uitstoot. Waar zijn we met z’n allen mee bezig?

dinsdag 14 januari 2020

Telefoontjesliefde

Ik begin deze column met het citeren van een versje dat ik eerder deze week op mijn website heb gezet:

de tiener had een meisje

en vroeg haar voor 'n ijsje

maar de liefde was niet gewoon

liep slechts via de telefoon

weg was opeens het meisje

Ik hoop dat het overkomt. Zo niet, dan heb ik nog wel wat meer aanwijzingen achter de hand, dat het leven van miljoenen mensen weliswaar wordt beheerst door het onophoudelijk gebruik van de smartphone (eventueel op een onverlichte fiets in het duister) maar dat dit niet het echte leven is. Een van de redenen om te hopen dat aan die verslaving aan het mini toetsenbord ooit een einde zal komen.

Ach, zo'n mislukte virtuele kalverliefde, we weten allemaal dat het overkomelijk is en dat die jongen ooit wel – maar dan op levensechte manier - de ware zal tegen komen. Echter, ik ken een vrouw van 28, die buitengewoon rap-rap-rap is met dat scherm-toetsenbordje. Nu heeft die vrouw als kind van gescheiden ouders en gezegend met enkele zogenaamde halfzusjes een best wel moeilijke jeugd gehad. Min of meer verguisd door haar moeder, haar stiefvader en die zusjes. De laatste werden bij voorbeeld door Sinterklaas bedacht met luxe cadeaus, terwijl de vrouw over wie ik het heb werd afgescheept met iets onnozels. Ik noem dat hartverscheurend.

Het ligt echt niet aan die versmade dochter. Ze is ook niet rancuneus. Dus deed ze via WhatsApp een poging tot toenadering richting die halfzusjes. 'Zullen we het contact herstellen?' Iets in die geest. Benieuwd naar het resultaat? Tik-tik-tik, een botte afwijzing via het telefoontje/ Einde verhaal. Voorlopig, mag ik hopen. Want ik zat tijdens een kerstbrunch toevallig naast die gesmade jonge vrouw en zei terloops en in het algemeen tegen haar: telefoontjes zijn een slecht communicatiemiddel voor essentiële zaken van het leven.

Of het is overgekomen, zal de toekomst wellicht uitwijzen.

woensdag 1 januari 2020

Lekker doortuffen tijdens de feestdagen

Daags na kerstmis jubelde autoliefhebber Bas van Werven op BNR Nieuwsradio dat het wel lekker doortuffen zou zijn op de Nederlandse wegen. Mwah. Familie, op weg vanuit Goes naar het ziekenhuis in Eindhoven, ontmoette op de A58 desondanks heel wat gedoe.

Maar ok, ikzelf, doorgaans gevrijwaard van spitsellende, moest ook dagelijks twee keer op en neer naar dat ziekenhuis. Dank u, het ging wel, al viel af en toe van de december-vakantie weinig te merken.

En natuurlijk waren er bumperklevers, hardrijders, massa’s onverlichte fietsen en mensen voor wie rood licht niet bestond. Nergens flitsers juichte BNR opnieuw. Op de Boschdijk in Eindhoven (70 km) waar ik naar de linker rijbaan ging omdat er rechts iets aan de hand leek, werd ik rechts (+70) gepasseerd.

Dieptepunt was een onverlicht afzettingshekje op de as van de Sportlaan in Best, een veel gebruikte route richting Eindhoven, omdat het twee sets verkeerslichten scheelt. Ik maakte – kwaad – daarvan melding op Twitter en op de buurtapp. Iemand reageerde met: vandalisme? Klopte waarschijnlijk, maar het achterlaten van dat hekje in de berm na werkzaamheden ter plaatse is natuurlijk de kat op het spek binden. Het staat daar nog steeds.

En, o ja, waarom houden bestuurders voor een stoplicht zo vaak hun voet op het rempedaal?