donderdag 30 augustus 2018

Laurens-Jan Brinkhorst met biertje weggezet

In 1987 kwam het Montreal Protocol tot stand, dat – naar achteraf blijkt – succesvol is geweest tegen de afbraak van de ozonlaag. Arte zendt daarover zaterdag een documentaire uit: Mission Ozonloch. De vpro gids wijdt er een voorbeschouwing aan, maar rijdt daarin journalistiek een scheve schaats, ten nadele van D66-er Laurens-Jan Brinkhorst, destijds directeur-generaal voor Milieuzaken, Consumentenbelangen en Nucleaire Veiligheid bij de Europese Commissie (wat overigens niet in het artikel wordt vermeld).

Het Montreal Protocol kwam er, ‘ondanks de dwarsliggende afgevaardigde Laurens-Jan Brinkhorst, die pas instemde na met een biertje te zijn bewerkt,’ aldus de gids, zij het in een ietwat kreupeler formulering.

Ik ben geen bewonderaar van Laurens-Jan Brinkhorst, noch van zijn inmiddels aan de VVD verkwanselde partij. Maar de vorm van natrappen richting een oud-politicus (inmiddels in de tachtig) waaraan de vpro gids zich hier te buiten gaat,  vind ik ronduit onverteerbaar. Flodderjournalistiek, waaraan wij tegenwoordig helaas maar al  te vaak zijn overgeleverd.

maandag 27 augustus 2018

Doorkletsen over B.

Gaan we weer lekker doorkletsen over B., de man die door justitie met volledige naam in de openbaarheid werd gebracht, alsof de overvloed aan beeldmateriaal nog niet genoeg was om zijn opsporing te bevorderen. Heb je nog niet genoeg, dan bel je toch gewoon even Peter R.? Die wil wel, als specialist in de aandacht naar zich toetrekken. Of desnoods weer een andere ‘deskundige’ met de onstuitbare ambitie als nieuwbakken BN-er bij Pauw of Jinek aan te schuiven.

Het AD en/of consorten hadden op een gegeven dag zes pagina’s over de Limburger die verdacht wordt van ‘betrokkenheid’ – meer voorlopig niet – bij de dood van Nicky Verstappen; het neemt niet weg dat het woord moordenaar, of minstens suggesties in die richting, regelmatig opduiken. Kortom, je komt er als nieuwsconsument niet onder uit – de media hijgen elkaar in de nek. Opsporingsbericht krijgt het vinkje ‘opgelost’.

Het wordt door sommige kranten verdoezeld, maar het heet dat een Telegraaflezer in het weekeinde de krant heeft opgebeld: ik heb ‘m gespot in een Spaans dorpje. Een vlek met 2500 inwoners, komt daar De Telegraaf? Internet hè, wist een alerte correspondent op de radio.

Journalisten stellen vragen à la Hart van Nederland, d.w.z. vragen waarop zij en de kijker/lezer het antwoord zelf al kunnen bedenken. Waar het aan ontbreekt is de vervolgvraag. Een frappant voorbeeld: een specialist in overlevingstactieken weet opeens dat op de in de berghut in de Vogezen aangetroffen laptop van B. aanwijzingen zijn gevonden dat hij zocht naar onderduikmogelijkheden in Spanje. ‘Het verbaast me niks dat-ie daar gevonden is.’ Die Telegraaflezer was helemaal niet nodig.

vrijdag 24 augustus 2018

Mr. F. van Lanschot

Mr. F. van Lanschot. Dat kunnen er heel wat zijn, want velen uit het bekende Bossche bankiersgeslacht hadden als eerste voornaam Franciscus. Dit is evenwel Frans Joseph Lodewijk, als ik het goed gezien heb, geboren in 1911 en burgemeester van Geldrop van 1946 tot 1974. Dat waren nog eens ambtstermijnen.

Het ED noemde deze burgemeester in een verhaal over de wederopbouw-tijd. Laat ik nou dezer dagen toevallig even aan Van Lanschot hebben teruggedacht. Komt zeker door het nakende afscheid van een burgemeester van Best – heel ongebruikelijk, niet met een bijzondere raadsvergadering maar met een receptie in een etablissement in het buitengebied. De achtergrond daarvan laat ik hier maar even voor wat ze is.

Wat is het verband? Het moet in 1971 zijn geweest dat ik Van Lanschot interviewde in verband met zijn 25-jarig ambtsjubileum. Hij stemde daarmee in met de woorden, ‘want jij bent een fatsoenlijke vent’. Daarmee zette hij zich af tegen een eertijds concurrerende collega, die hij kennelijk als een soort nagel aan z’n doodkist beschouwde.

Ik herinner mij dat het een – voor die tijd – buitengewoon openhartig interview was, waarin de jubilaris, vertrouwend op mijn ‘fatsoen’, mededelingen over zijn privéleven en –opvatttingen niet schuwde, Nou ja, zo ging dat toen nu eenmaal. Relevant in het kader van de aanleiding tot het gesprek was zijn mededeling dat een jubileumreceptie van hem niet hoefde, want… ‘ik ben er toch voor betaald?’

Het zal duidelijk zijn, de toenmalige burgemeester van Geldrop was een aparte figuur. Dat zag je ook in en rond de raadsvergaderingen. Destijds vormde het raadslid A.D. (Toon) van Elten op z’n eentje de oppositie. Toon had aan het Bogardeind een winkeltje, waar hij in de middagpauzes snoepjes aan scholieren verkocht. Hij was echt een man van het volk, die een geweldige aanhang had in de wijk Braakhuizen. Daar kwamen zijn stemmen vandaan. Toen de aanleg van een nieuwe wijk in de raad aan de orde kwam, kreeg hij de lachers op zijn hand met de vraag: ‘Komt er ook een warme buurt?’ Van Lanschot liet dat  passeren maar stapte in de pauze op het raadslid af met de woorden: ‘Zulke dingen moet je niet zeggen, Van Elten. Dat haalt de waardigheid van de raad naar beneden.’

Een nazit van de raad in het toenmalige Groen Koffiehuis was toen vaste prik, waarbij – de gordijnen dicht – stevig werd ingenomen en het sluitingsuur nog wel eens kon worden genegeerd. Van Lanschot, die er tegenover woonde, heeft toen alle daar aanwezige raadsleden ‘n keer op de bon laten slingeren. Dat haalde zelfs de Volkskrant.

woensdag 22 augustus 2018

Reaguurders

Het eerste wat bij de gemiddelde kijker/luisteraar/lezer opkwam, toen het bericht verscheen over de kleuter die in een recreatiepark verdronken in een sloot werd gevonden, was: waar waren de ouders en wat deden ze?

In die geest reageerden ook allerlei mensen op sociale media. ‘Zaten zeker op hun telefoontjes te kijken,’ dat soort opmerkingen.

Columniste Nynke de Jong maakt zich daar boos over. Nou ja, ‘n beetje. Zelf moeder van twee kinderen zijnde, waaronder een dochtertje van twee, toont zij overtuigend aan dat zo’n kind onverhoeds aan je zorg kan ontsnappen.

OK

Maar waar ik nou weer over val is het gebruik door De Jong van de aanduiding reaguurder. Daarmee worden namelijk mensen bedoeld, die als het ware stiekem gluren op ranzige websites en dan zonder al te diep nadenken maar wat intikken, meestal iets te berde brengend dat als een tang op een varken slaat of een staaltje van mislukte humor presenterend. Het taalgebruik is navenant; op het randje van anafalbetisme.

Ik ben evenwel terughoudend in het veroordelen van deze types. Ze voelen zich blijkbaar uitgedaagd, mogen dan niet zoals Nynke de Jong over ‘de gave des woords’ beschikken, maar willen toch hun ei kwijt. Laat ze die vrijheid, mits ‘ieders verantwoordelijkheid voor de wet’.

dinsdag 14 augustus 2018

Bomen en bossen

Ze zeggen, maar ze zeggen zoveel, dat we hier het klimaat krijgen van Bordeaux. Kan ik me toch iets bij voorstellen, uitkijkend op rijen platanen, die er ondanks de droogte florissant bij staan; de plataan is dan ook een subtropische boom. Het is half augustus en de zon is alweer aan het zakken. Verdwijnt tegen het eind van de middag achter zo’n boom, zodat  geen zonwering meer nodig is. Een weerman heeft zich, naar verluidt op tv laten ontvallen dat één boom evenveel waard is als ettelijke airco’s. Ja, met weemoed denk ik terug aan de vakantiereizen met de kinderen door Zuid-Frankrijk. De weldaad van schaduwrijke bomenrijen langs de route nationale.

Over de hitte en de droogte zijn we voorlopig nog niet uitgepraat, al liggen de pepernoten al in de winkel en is er zowaar iemand weer begonnen over de voor en tegens van Zwarte Piet. En bomen zijn een hot item sinds minister Cora van Nieuwenhuizen (infrastructuur, VVD en ex-provinciaal bestuurder in Brabant) dit voorjaar een populistisch balletje opgooide over het kappen van die lastposten langs de N-wegen. Ach, Cora, het probleem lost zich vanzelf op, want eiken zijn, naast de berken, de eersten die aan droogte ten offer vallen. Welke politieke partij laat daarover trouwens, bij het naderen van de provinciale verkiezingen, komend voorjaar het achterste van z’n tong zien?

De hei gaat niet bloeien, vertelt de krant vanmorgen op gezag van een boswachter. Tussen haakjes, vindt u nou ook, dat er onderhand meer boswachters zijn dan bossen? Het is dan ook, net als dat van schaapherder, een uiterst aaibaar beroep, al klinkt steeds vaker de roep om boswachters uit te rusten met bullenpezen teneinde zich tegen bosmisbruikers te verweren.

Ik had dat verhaal over de verdroogde hei nauwelijks uit of iemand twitterde een foto van hei in bloei. Nu heb je hei in soorten, bolheide en dopheide; ik moet bekennen dat ik het verschil niet weet, laat staan iets van hun droogtebestendigheid.

Ja mensen, onwetendheid is het probleem. Of toch eerder onwil? Dat laatste denk ik dan weer als ik lees dat de doorsnee Nederlander gewoon doorgaat met het wekelijks wassen van zijn auto. Misschien moeten we het gebrek aan hemelwater eerst voelen in onze portemonnee. Komt er aan hoor: de waterschappen hebben alvast een lastenverhoging aangekondigd.

maandag 6 augustus 2018

Grenzen

Aan sommige gebeurtenissen die in de krant – terecht - breed worden uitgemeten, weet ik niets toe te voegen. Gelukkig maar, hoor ik de lezer van dit soort stukjes denken. Teveel meningen en meninkjes. Zelfs een lunchrubriek op radio 1 als De Nieuws BV, kon beter Meningen BV heten; voor zover de muziek niet al te aanwezig is. Als ik 'maar eerst…’ hoor, weet ik het al. Het is een vorm van hobbyisme. Er zijn grenzen.

Grenzen. Is dat zo? Het betekent hier dat er normen zijn, sociaal gedrag, dingen die je doet; andere die je wel uit je lijf laat. Als het goed is, heb je dat van je ouders geleerd, of/en van school. Sommigen verwijzen in dit geval ook wel naar het het inmiddels uitgegumde geloof – in wat dan ook – dat verboden en geboden duidelijk op een rijtje zette. Versta me goed, ik pleit hier niet voor restauratie. Wel voor een vervangende vorm van houvast over wat kan en niet kan. Het liefst voordat het straffen begint.

Twee voorvallen in het afgelopen weekeinde zetten mij aan tot deze gedachten: Op de A58 gebeurde een zwaar ongeluk, waarbij mensen bekneld kwamen te zitten en pogingen werden gedaan tot reanimatie. Tot verbijstering van de hulpverleners begonnen automobilisten te filmen; sommigen zetten daarvoor zelfs hun voertuig stil, met bijna meer ongelukken als gevolg. Vermanende politiewoorden werden beantwoord met arrogante blikken van ‘ik doe waar ik zin in heb’. Verder commentaar overbodig, inderdaad.

In Scheveningen werd een bruidegom op zijn trouwdag, na sussende woorden bij een ruzie, het ziekenhuis in geslagen. Huwelijksreis geannuleerd. Drugs maken de lontjes wel heel erg kort. Of er in dit geval ook gefilmd is, weet ik niet; zou best kunnen.

Een psycholoog zag het verband tussen dat niet te stuiten gefilm en gefotografeer: de obsessie voor dat telefoontje. De nieuwe volksziekte. Mocht-ie dat wel zeggen? Want bemoei je met je eige.