Wat hitte met je auto kan doen

Op Twitter heb ik er al meldingen over gedaan. Nogal fragmentarisch uiteraard. Vandaar dat ik er hier nog eens op in ga: wat de zomerhitte, zoals we die in juli en augustus hebben beleefd, met je auto kan doen. Schade, waarvoor ik (uitsluitend WA) niet verzekerd ben.

In een land als Spanje zie je in geparkeerde auto's vaak een afdekking van het dashboard. Helemaal terecht, Bij 30 graden of meer kan er schade optreden. Die heb ik, weinig rijdend, dus lang parkerend bij mijn appartement. ervaren: kleppen aan de bovenkant waren kromgetrokken. De chef van mijn garage zei aanvankelijk: 'we kunnen ze met schroeven vast zetten, maar dat blijf je natuurlijk zien'. Na discussie onder monteurs koos men evenwel voor opnieuw vastkitten. Keurig. En alleen maar een redelijk werkplaatstarief.

De volgende schade openbaarde zich na de overvloedige regen van de afgelopen weken. Ergens in de buurt van de motorkap bleek de afdichting te zijn gesmolten, waardoor water sijpelde in wat men noemt de kachelmotor (ventilatie, airco) en de kachelweerstand. Die kosten bij vervanging respectievelijk 90,53 en 60 euro. Ook moest er een nieuw interieurfilter ad 26 euro in. Alles bij elkaar ging het inclusief BTW  om zo'n 400 euro. 

Ik heb bij het afrekenen gezegd: 'Ik zie jullie gère maar voorlopig even niet'.  Dus hopelijk pas ergens in april 2023 voor een kleine beurt en apk..

Nieuwe bezem

 Een aandacht trekkende kop (en zo hoort het ook) op de voorpagina van het Eindhovens Dagblad (ED): 'Een herindeling hoeft niet, vindt Dijsselbloem'. Daarmee zet de nieuwe burgemeester van Eindhoven zich af tegen de opvattingen van zijn voorganger, John Jorritsma. Dijsselbloem gooit het op – hoe zou het anders kunnen? – betere samenwerking van gemeenten.

Je verwacht dan, bij zo'n ferme, kernachtige uitspraak, een nadere uitwerking in het paginagrote interview binnenin de krant maar helaas, dat is vooral 'gezellig' inclusief de vermelding van het supporterschap van PSV. Van enig doorvragen is dan ook geen sprake.

Laat ik voorop stellen dat ik Jeroen Dijsselbloem als ex-politicus en -minister graag mag, maar als het over stads- en gewestbestuur (veiligheidsregio!) gaat, moet hij zich natuurlijk nog helemaal bewijzen. Uit het gesprek blijkt overigens dat hij zich dat realiseert. Voor kwaliteit is hier meer nodig dan een netwerk en een wit voetje in Den Haag. En ook meer dan gedachten over de benadering als burgemeester met wat ik samenvattend maar zal duiden als de polarisatie in dit land. Als het goed is, zullen we Jeroen af en toe op de fiets tegenkomen in de stad. Hopelijk ook daarbuiten.

Herindeling van gemeenten is geen populair onderwerp. Recentelijk hebben alleen oud-bestuurders (met kennis van zaken) er zich in positieve zin over uitgelaten. Voornaamste motief: samenwerking is een en andermaal geen succes gebleken en zet de democratie op z'n kop. En Dijsselbloem laat er geen twijfel over bestaan dat die democratie hem heilig is.

Gemeenten moeten een zekere omvang hebben om aan de taken, met name die waarmee ze de laatste jaren door het rijk zijn opgezadeld, te kunnen voldoen. Ik wil helemaal geen suggesties doen, maar stond er dezer dagen toch wel van te kijken dat de gemeente Oirschot slechts 19.000 inwoners heeft. Terwijl 45.000 tegenwoordig regelmatig als minimum wordt genoemd. Er zijn tal van voorbeelden in Brabant van gelukkig uitgevallen combinaties van gemeenten.

Het lijkt erop dat burgemeester Dijsselbloem 'n tikkeltje voor z'n beurt heeft gesproken. En ja, nieuwe bezems vegen schoon.

De dromen van het volk

Boer Rooyakkers in Deurne gelooft er heilig in dat het helemaal goed komt met de stikstofkwestie. Ik hoorde hem dat vanmorgen op Radio 1 zeggen nadat hij tijdens een 'werkbezoek' aan zijn gemeentel, versierd met omgekeerde vlaggen, met de koning had gesproken. Rooyakkers (naamspelling voorbehouden, want alleen maar gehoord) was ingegaan op een uitnodiging van de burgemeester voor 'een discussie'. Hij had betoogd, dat er waarschijnlijk goede alternatieve oplossingen voor het probleem waren en de koning had daarop bevestigend gereageerd. Een droom.

Waarom? De heer Rooyakkers kan dat van die alternatieve oplossing denken, maar dat de koning daar op welke manier dan ook de hand in zou kunnen hebben, is een voortvloeisel van het soort sprookjesachtige dromerij, waaraan ook het Britse volk zich heeft overgegeven rond de dood en de daarmee verbonden ceremonieën van de 96-jarige queen. Iets waarvoor de Engelsen bereid zijn, in een nachtelijke rij van acht kilometer te gaan staan. Om de Deurnese man uit die droom te helpen is geen cursus staatsrecht nodig, hoogstens de herinnering aan het feit dat de taken van de monarch zich uitsluitend op het symbolische vlak bevinden. Het woord is en blijft bij de democratisch tot stand gekomen regering en we weten allen dat die zich sinds jaar en dag in een haast onuitwarbare knoop van problemen bevindt.

Radio 1 voert tegenwoordig als slagzin Wie luistert weet meer en daar zit op z'n minst een kern van waaarheid in, al zou 'wie luistert raakt verbijsterd' ook kunnen. Ik kom daarop door het eveneens vanmorgen opgepikte verhaal van iemand uit het Groningerland, die te lange leste bij een controlerende ambtsfiguur 'volledig begrip' had weten te kweken voor zijn aardbevingsproblemen, maar na verloop van (hoeveel?) tijd via een heimelijk gepleegd telefoontje te horen kreeg dat de man 'van de zaak was afgehaald'.

Alweer 'n droom aan diggelen.

Broek

 Michaël Van Droogenbroeck is een Vlaams journalist en presentator bij Radio 1 Be. Raad eens waar ik aan dacht, toen ik die naam voor het eerst hoorde. Flauw eigenlijk en het is, als je hem leest toch zo’n mooie naam.

Het woord broek heeft meer dan één betekenis. Zo is het een landschapsvorm.

Wikipedia: ‘Een broek is een laaggelegen gebied dat nat blijft door kwel (opwellend grondwater) of is een langs een rivier of beek gelegen laag stuk land dat regelmatig overstroomt en 's winters vaak langere tijd onder water staat.’ Nou ja, wanneer het Bestse Broek weer eens nat zal worden, blijft afwachten.

Einde verhaal? Niet echt. Van de legendarische ED-verslaggever Piet de Bont – al meermalen hier ter sprake – leerde ik dat ik bij het dagelijks bellen van politiemensen (we hebben het hier over het pre-internettijdperk) het beste kon beginnen bij een vooraanstaande motoragent van het district Eindhoven van de Rijkspolitie, genaamd Op ‘t Broek. Als die je had getipt, had je je antwoord klaar als een postcommandant in de regio je het bos in probeerde te sturen met ‘niks te melden’. Toch wel. Broek werd ook hier trouwens vrij gemakkelijk gewisseld. Zo verwees iemand mij eens naar de heer Op DE broek.

Ik kan het niet laten, te vermelden dat Piet de Bont (volgens MIchel Verlouw van het toenmalige Groen Koffiehuis  in Geldrop Pietje Bel) de gewoonte had, de immer behulpzame heer Op ‘t Broek jaarlijks ‘prettige feestdagen’ te wensen met een doos bolknak-sigaren.

Koppenziekte

Koppen snellen, zei mijn vader altijd als er weer eens iets raars boven een bercht stond. Meestal ging het toen over iets oûbolligs of een cliché als Pietje Puk ten grave gedragen. De Vlamingen konden er destijds ook wat van: 'Geilaard gevat te Mol'. Dit weekeinde ontstond er een enorme deining op social media over een zogenaamde teaser (aandachttrekker) met een min of meer racistische strekking op de voorpagina van de Volkskrant, waarvoor de hoofdredactie vervolgens haar excuses aanbood: 'niet zo bedoeld'.

Wellicht vormen ze een hedendaagse journalistieke ziekte, die half gare pogingen, de lezer te prikkelen, snel de krant open te slaan, om kennis te nemen van 'het bijzondere'. Zoiets als de drang literair te wezen, waarbij het gevaar op de loer ligt, dat nieuws met commentaar wordt vermengd. Iets waarvoor de hoofdredacteur van mijn herinnering allergisch was en waarvoor je moet puzzelen om er achter te komen wat er precies aan de hand is.

Vandaag tref ik in mijn regionale krant op pagina 1 weer iets aan, waarvan ik denk: was er wel een eindredacteur? Zo ja, dan had die moeten ingrijpen. 'Zes doden als chauffeur inrijdt op buurtbarbecue.' Die Spaanse vrachtautochauffeur wordt nog steeds verhoord over het ongeluk dat hem is overkomen en waarbij zijn voertuig van een dijk(je) is gegleden. Die minstens zes doden (want er liggen nog mensen uit Nieuw Beijerland in het ziekenhuis) zullen niet alleen de nabestaanden, maar ook die Spanjaard z'n leven lang bijblijven. Je zult maar meteen worden weggezet als 'n terreurverdachte.

Hou eens op met dat oppeppen van het nieuws, dat op zichzelf al erg genoeg is.

Het zieltogende zeeklimaat

Leerden wij op de lagere school iets over het klimaat? Jazeker, al kan ik het na zoveel jaren natuurlijk niet meer reproduceren. Maar het belangrijkste gegeven was uiteraard dat Nederland leefde onder het zeeklimaat: de droogste maand van het jaar, als ik het goed heb juni, had een gemiddelde maandelijkse neerslag van ten minste 30 mm. Juli en vooral augustus waren natter. Ik herinner me van latere datum dat een natuurkenner meedeelde: wil je een gazon aanleggen, doe dat dan in augustus. Lekker nat en af en toe een zonnetje. Kunnen we voortaan wel vergeten, zegt meer dan een wetenschapper.

In mijn jeugd, toen weersvooruitzichten (nooit 'voorspellingen' zeggen) zonder computer-algoritmes nog tamelijk onzeker om niet te zeggen onbetrouwbaar waren, teerde men op spreuken, voornamelijk uit de koker van de boeren. Wijlen landbouwer Johan Verschuuren, tientallen jaren een markante weerman van Omroep Brabant, was wellicht in dat opzicht de laatste. Al had hij wel meetapparatuur in zijn tuin in Aarle Rixtel. Hij maakte over die spreuken verschillende boekjes. Een spreuk heeft Johan maar één keer op de radio gebruikt, want daar kwam vanzelfsprekend commentaar op: Krimpende winden en uitgaande vrouwen zijn niet te vertrouwen. Het zij hem achteraf vergeven.

Het (wisselvallige) weer van ons inmiddels zieltogende zeeklimaat was ooit gespreksonderwerp nummer 1. In de kroeg, bij de kapper en de sigarenboer,

Grootste bubbel

De grootste bubbel is ongetwijfeld de Grote Kerk van Breda, voor de gelegenheid (=La Vuelta) omgedoopt in wielerkathedraal. Als je dat raar vindt en niet zo'n beetje dan bevindt je je in mijn gezelschap – niet per definitie een goed gezelschap, trouwens.

De Grote Kerk, Brabantse gotiek, ooit Grote of Onze Lievevrouwekerk genoemd naar de patrones van de stad, is al eeuwen geen kathedraal meer, want tot voor enkele jaren specifiek in protestants-christelijke handen. De religiositeit is er inmiddels uit verdwenen, tenzij je de sport als de nieuwe religie wenst te beschouwen.

Geen wonder dat de wielrenners, met name die van rooms-katholieke huize (eigenlijk het kenmerk van de wielrenner) zich doodverlegen voelden bij de gang door de 'katedraal' zonder altaar, van de weeromstuit een kruisje sloegen of – daartoe uitverkoren -  een kaarsje opstaken. Wisten zij veel van het gegeven dat in die kerk nagenoeg alle Nassaus van vóór Willem van Oranje zijn begraven.

Nou ja, deze bubbel der bubbels met z'n fraai gerestaureerd interieur, inclusief reusachtig orgel en prachtig gedecoreerde gewelven, kun je gerust als hét monumentale erfgoed van Breda beschouwen. De rondgang van de wielrenners als start van de derde Vuelta-etappe was dus gewoon een publiciteitsstunt van jewelste. 'Komt dat zien, komt dat zien in onze stad.'

Is bubbel trouwens al woord van het jaar geweest, of volgt dat nog? Ik heb het gevoel dat iedereen tegenwoordig z'n eigen bubbel heeft. Als 'n soort symbool van het IK-tijdperk.