woensdag 27 november 2019

Toen Nederland nog knus was

De oude vergaderzaal van de Tweede Kamer krijgt weer zijn historische vorm. Op Een Vandaag zag ik gisteren de totale verwording: een kleurrijke vloer van tapijttegels, die aan de oubolligheid van Heugafelt doen denken; rare variaties op het thema kroonluchter, voortbrengsel van designgekte. Kortom weg ermee. Dit had nooit mogen gebeuren.

Herstel van de groene bankjes, het dito gordijn waarachter volgens Jan Hoedeman – die het heeft meegemaakt - werd gerookt, de rode vloerbedekking enzovoorts. Bijna tweehonderd jaar heeft het er zo uitgezien en al die tijd werd er met ups en downs het leven van de Nederlanders gestuurd. We waren, oké boomer, nog een knus land zonder echte dreigingen.

Geestverschijningen: de over zijn leesbrilletje kijkende premier Piet(je) de Jong, Anne Vondeling, boer Koekoek, die over ‘ome’ Joop den Uyl zong ‘doet in z’n broek’, gladde teckel (volgens Wim Kan) Norbert Schmelzer en, niet te vergeten, ‘de freule’, voluit Jkvr.Mr. Ch.W.I. (Bob) Wttewaall van Stoetwegen van de Christelijk Historische Unie (CHU), die tot de intimi behoorde van koningin Juliana, ooit door de vpro afgebeeld als spruitjes schoonmakende Hollandse huisvrouw. Was het tijdens een mediadebat dat des Kamers troeteldier vertwijfeld uitriep: ‘Dit is gekkenwerk’?

Gauw terug naar vroeger? Nou ja, dat interieur in elk geval.

vrijdag 22 november 2019

Hoe gedroeg prinses Margaret zich in ‘t Witte Huis?

Hoe gedroeg prinses Margaret zich in 1965 in ‘t Witte Huis? Liederlijk, als je de serie The Crown, derde seizoen, sinds kort beschikbaar op Netflix, mag geloven. Helaas voor de royal watchers, toch al gespitst op de gedragingen van de leden van het Britse koningshuis, sinds het rampzalige BBC-interview met Andrew over zijn betrekkingen tot de heer Epstein en zijn vermeende ‘kindermisbruik’, niks van waar.

In mijn ogen tast deze knieval van de makers van The Crown voor de sensatielust van de kijkers mijn bewondering voor de serie drastisch aan, al is het geen belemmering om haar uit te kijken.

In ‘65 maakten Margaret en haar echtgenoot de fotograaf Anthony Armstrong-Jones, beter bekend als lord Snowdon, een goodwill-reis door de VS. Dringend gewenst, want het UK had in de nadagen van het emprire dringend financiële steun nodig, maar wenste zich niet in te laten met de Vietnam-avonturen van toenmalige president  Lyndon B Johnson. Dit laatste uiteraard tot groot ongenoegen van de lompe Texaan, die met graagte in de plaats van de vermoorde John F. Kennedy was getreden. Nochtans ontving hij het prinselijke echtpaar – waarvan het huwelijk overigens op wankelen stond – voor een diner in het Witte Huis.

Is dat feestje met 140 genodigden qua stijl zo uit de hand gelopen als The Crown ons wil doen geloven? Welnee, de schaarse bronnen (onder meer de New York Times en The Washington Post) weten van niets. En heeft de prinses de president gezoend? Natuurlijk niet.

Maar ja, de dellerig ogende Helena Bonham Carter lijkt dan ook in de verste verte niet op de truttige Margaret.

woensdag 20 november 2019

De magere winst van de ziekenhuizen (?)

Bij de ochtendactualiteiten op de radio (npo of bnr, ik weet het niet meer want ik schakel nogal eens tussen die zenders) bevond zich de bestuursvoorzitter van een ziekenhuis met de onthutsende mededeling dat ‘zijn’ winstmarge ergens tussen de 1 en 2 procent moet liggen. Dit uiteraard in verband met de onderbetaling van het daarom stakende personeel. Vraag nou door man, dacht ik maar de interviewende journalist begon over de winsten van de zorgverzekeraars.

De vraag die bij mij op de lippen lag was natuurlijk, wat daar aan te doen. ‘n Beetje onderneming heeft daar een antwoord op dat bij de hospitalen natuurlijk niet im Frage is: snoeien in het personeelsbestand (Tata Steel!). Laten we dus maar eens te rade gaan bij een ervaringsdeskundige, ofwel een ex-patiënt.

Die zegt: ‘Ik denk dat er onder het mom van hygiëne in die ziekenhuizen veel te veel wordt weggegooid in plaats van hergebruikt.’ Ze toont mij enkele plastic zakjes, gevuld met natte washandjes. ‘Daar wordt er één uitgehaald en als de patiënt naar huis gaat, verdwijnt de rest in de kliko. Ik noem maar wat, hoor. De armoe in een Frans ziekenhuis, waarin ik eens verbleef – gaten in de gordijnen, handdoeken van thuis meenemen, eten wat de pot schaft – is natuurlijk een ander uiterste, maar mag het hier wat minder?’

En dan, voeg ik eraan toe,  die kennelijk onstuitbare drang naar design en de ogen uitstekende vormgeving. Soberheid is kennelijk een kwalijke eigenschap. Het inkomen van de bestuurders laat ik maar buiten beschouwing; weet er te weinig van. Maar er zijn genoeg aanwijzingen zichtbaar van een zekere luxe in  ziekenhuizen, die doen denken: zet je financiële beleid maar eens stevig op de helling.

dinsdag 19 november 2019

Van arts naar loket?

Kostenbeheersing in de zorg is een kwestie van gezond verstand, denk ik wel eens, maar dat is natuurlijk naïef gedacht. Hoewel, ik ken iemand met een chronische ziekte, van wie de verzekeraar elk jaar eist, aan de huisarts te vragen om een schriftelijke verklaring over de noodzaak van een bepaald hulpmiddel. Terwijl de permanente noodzaak dus evident is. Wittewadakost zeggen ze dan in Brabant.

In de gemeente Eindhoven mag de politiek nu haar tanden stuk bijten over een ideetje van een extern adviesbureau met de obscure naam PPRC (sorry, maar dit soort afkortingen wekt altijd mijn wantrouwen) om verwijzingen door de huisarts naar een specialist in handen te leggen van, u leest het goed, een loket. Althans een nog nader te bepalen gemeentelijke instantie daarachter. Dit onder het motto 'wie betaalt bepaalt'.

Ik schrijf dit stukje voordat een commissie uit de Eindhovense gemeenteraad zich als eerste over het voorstel beraadt. Volgens het Eindhovens Dagblad heeft het D66-raadslid Betty van Geel daarop al een voorschot genomen met de constatering dat doorverwijzing 'een recht' van de arts is. Precies, met de toevoeging mijnerzijds dat hier tevens sprake is van 'een recht van de patiënt', die niet voor niets een vertrouwensrelatie met zijn dokter heeft.

Nu is die PPRC (het adviesbureau dus) niet voor één gat te vangen. Althans denkt dat. Lont ruikend, dat de artsen, wat ik natuurlijk hoop en verwacht, er niet in zullen trappen, voert het als alternatief aan: de arts blijft verwijzen, maar er volgt controle door de gemeente. Toch weer dat loket dus en ook hier de rechten van dokter en patiënt uitgekleed.

Hoewel ook randgemeente Best met externe adviesbureaus werkt, ben ik stiekem blij dat ik daar nog steeds woon en niet in de gemeente Eindhoven.

dinsdag 12 november 2019

Wachtwoorden in boekje? Niet doen

De kunst van het ondernemen is voor driekwart telkens iets nieuws verzinnen. Waarbij  onwetendheid/domheid van de mensen natuurlijk geen enkele belemmering vormt. Integendeel. Bij de kassa van de super zag ik weer zo’n ‘vondst’: een boekje, waarin je uiteraard offline je wachtwoorden kunt bewaren. Niet doen!

Iedereen, al dan niet met telefoontje, weet dat beveiliging van je gegevens van het grootste belang is nu steeds meer instanties – overheid, banken, winkels, vul maar in – steeds verder gaan in de digitalisering en dat cybercriminaliteit de gebruiker liefst een stap voor is. Ik bespeur bij menige internetter een glazige blik als ik hier wel eens een opmerking over maak. Struisvogelgedrag.

Iedereen kent onderhand wel het verhaal over het gebruik van steeds weer hetzelfde simpele wachtwoord, ‘omdat dat tenminste makkelijk te onthouden is’. Riskanter kan niet.

Mijn bank is nu zo ver met de beveiliging, dat ik er niet eens bij kan zonder gebruikmaking van mijn DigiD en een per SMS toegestuurde extra code. Zelfs al voor er sprake kan zijn van enige activiteit. Er wordt dus van die kant al van alles aan gedaan.  Maar je moet wel even de moeite nemen, dit online aan te vragen.

Toch maar zo’n boekje, om wegwijs te blijven in het oerwoud? Waar bewaar je dat? Raadpleeg je dat in de trein of zo, met het risico dat iemand over je schouder meekijkt?

‘n Beetje virusscanner biedt je de mogelijkheid wachtwoorden e.d. in the cloud, dus overal bereikbaar op te slaan. Maar er zijn ook (gratis) apps, die alles voor je bijhouden en waarvoor je maar één zogenaamd hoofdwachtwoord in je hersenpan hoeft op te slaan. Ze slaan onmiddellijk alarm als er iets afwijkends gebeurt en bieden ook per geval aan, een cryptisch ww voor je te vormen. Crasht je computer  (70% heeft daaraan nog steeds de voorkeur, als het om internetbankieren gaat, las ik laatst) dan ben je wat je geheime gegevens betreft niets kwijt.

Tip? LastPass Nederlandstalig.

zaterdag 9 november 2019

Logootje van € 200.000,--

Nederland heeft een nieuw logo, te gebruiken op briefpapier, websites etc. De tulp met Holland is vervangen door NL (waarin we nu met heel veel goede wil een gestileerde tulp moeten zien) met Netherlands. Moeten we er blij mee zijn? Nou, tot op zekere hoogte wel omdat ‘Holland’ iets van die vermaledijde gouden eeuw is.

Maar dit logootje kost, inclusief toepassing op briefpapier, websites etc. wel 200.000 euro. D66-minister Kaag (Buitenlandse Handel) verdedigt dat tegenover AD/r Nieuwsmedia met: ‘Het is relatief een kleine investering, als je kijkt wat we eruit halen. Als je kijkt naar buitenlandse handel, het postennetwerk, de diplomatie. Dit logo wordt overal gebruikt. Het is een kleine investering in verhouding tot het totaalbudget van de rijksoverheid.’

Het zal wel, maar waar heb ik zo’n smoes vaker gehoord? Twee ton voor wat Kaag desgevraagd ‘een bedrijf’ noemt  is bijna de Balkenende-norm bruto. Tip voor de volgende keer: schrijf een wedstrijdje uit tijdens de Dutch Design Week, dan ben je, als je dan toch royaal wil zijn, voor pakweg € 10.000 klaar.

En kabinet, zijn er geen dringender zaken aan de orde?

dinsdag 5 november 2019

Kluun kletst uit z’n nek

Het leek de redactie van  AD-, ED-, BD-magazine een goed idee de ‘successchrijver’ Kluun (Raymond van de Klundert) een stuk te laten schrijven over het inmiddels 50-jarige ‘heftig liefdesverhaal’ van Jan Wolkers Turks Fruit.

Nou geef mij toch maar de biografie van een van de beste Nederlandse auteurs uit de vorige eeuw, door Onno Blom (2018). Want Kluun excelleert in het uit z’n nek kletsen. Met name als het over het Tilburg van zijn jeugd gaat, de periode waarin Turks Fruit als boek èn als film zwak uitgedrukt van zich deed spreken. ‘Niks geen hippiecultuur, niks geen progessief Nederland in het Tilburg van die tijd,’ miskleunt Kluun.

Teneinde onze succesvolle Tilburger ‘n beetje bij de tijd te brengen, raad ik hem het boek 1969 Opstand in hetv Zuiden aan van Frans Godfroy, Paul Kuypers & Rob Vermijs aan. Samengevat: ‘Een paar maanden eerder dan de Maagdenhuisbezetting in Amsterdam - net toen men aan het vaststellen was dat de revolte van 1968 aan Nederland voorbij was gegaan - namen de studenten in Tilburg het voortouw in de studentenacties door de Katholieke Hogeschool Tilburg te bezetten.’ Da’s andere koek.

Je zult maar als Brabants Dagblad overgeleverd zijn aan de ideetjes van een magazine-redactie in Rotterdam.
Zie ook: De Tilburgse revolutie verliep toch anders op hhbest.nl