donderdag 20 november 2008

Landje

Ik begin Curacao een steeds leuker landje te vinden. Het zijn slechts indrukken gedurende een verblijf van twee weken, als toerist, maar we hebben het een en ander meegemaakt. Een van ons liep een darminfectie op en wordt nu bijgespijkerd voor de terugreis. Dit kost ons trouwens de helft van onze vakantie, wat de behandelende arts zo sneu vond dst hij de rekening voor zijn visite 'vergat'. De week kenmerkte zich trouwens door een overvloed aan tropische regens. Vervolgens hebben we na 'n paar dagen, enkele uren wachtend doorgebracht in het gezondheidscentrum van een volkswijk. De arts liet zich opnieuw kennen als vriendelijk, nauwgezet en bekwaam. De patiënte wier bloeddruk te laag is, moet veel zout tot zich nemen. Voor de vliegreis kreeg ze een slaapmiddel, dat de arts zelf ook gebruikt als hij naar Nederland reist. Een hele geruststelling en dat is meestal het begin van genezing. Innemen bij het diner en wakker worden boven de Noordzee bij het ontbijt. Zoiets. De tarieven die in het medisch centrum (inclusief apotheek) gelden zijn ongeveer de helft van die bij ons. Wat 'n wonder dat Curacao er de voorkeur aan geeft, een zelfstandig land te worden. Een leuk landje.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

zondag 16 november 2008

Anti-piraten-kanonnen en verse roodbaars

Altijd extra aantrekkelijk, een historisch monument te mogen bezoeken, dat nog niet door de toeristenindustrie in exploitatie is genomen, laat staan ontdekt door de gemiddelde reiziger. Fort Beekenburg, gelegen aan de Caracasbaai, aan de zuid-oostkust van Curacao is zoiets. Hoe te beschrijven? Een vrijstaande donjon, een stompe toren, gevormd door twee concentrische muren met kantelen. Ze ligt hoog op de rotsige kust temidden van een ruige begroeiing van wabi's, een acaciasoort met venijnige stekels, en slanke datu-cactussen. Gereed om eventuele piratenschepen met kanongebulder te verwelkomen. Enkele honderden meters verder, ook op de rotskust, de enigszins geconserveerde ruïne van een koloniaal landhuis. Vergane glorie, thans benut voor heimelijk gecopuleer, gezien de her en der weggesmeten condoomverpakkingen.

Tot 'n jaar of drie geleden was dit gebied verboden terrein en per auto onbereikbaar. Nu is er een boulevard-achtige toegangsweg, waarlangs Curacaoënaars parkeren om aan de baai te recreëren. Weinigen hobbelen verder over het kapotte asfaltweggetje om het fort van dichtbij te bekijken. Er ligt trouwens ook een schip, dat nogal in trek schijnt te zijn voor party's.
Ooit diende dit bastion uit de vroege koloniale tijd (wellicht al gebouwd door de Spanjaarden, die er dan evenwel niet de Hollanders mee hebben kunnen tegenhouden)ter bewaking van de toegang tot de haven van Willemstad. En natuurlijk van de Caracasbaai, die ook schepen met behoorlijke diepgang kon ontvangen. Shell heeft decennia van die baai gebruik gemaakt, menen oud-inwoners te weten. Het fort heeft nog 'n stuk of vijf bronzen kanonslopen. Ik heb de indruk, dat die 'gewoon' zijn blijven liggen - dus er niet met de haren bijgesleept, om het geheel cachet te geven. Buitengewoon authentiek in dat geval en iets om in toekomstige toeristenfolders nader te verklaren.
Je kunt van bereisde personen als A., die in Mechelen woont, maar zijn pied à terre op Curacao heeft aangehouden, nog heel wat leren. Zoals: 'Eet nooit in een pretentieus businesshotel van een Amerikaanse keten'. Old capitalism. Helaas kwam de waarschuwing te laat. Het Hilton had ons inderdaad op een bord lamsvlees getracteerd, dat voor driekwart uit vet en vellen bestond. Verder omderscheidt dat hotel zich door een goed bedoelde maar volstrekt chaotische bediening, en de onzichtbaarheid van enig management, dat zou kunnen ingrijpen.

Dan troffen we het beter bij menige beachbar en - niet te vergeten - in een voormalige markthal te Willemstad, waar een batterij keukens een variëteit aan Antilliaanse dagschotels aanbiedt. In mijn geval een vers uit de Caribische Zee gevangen en geroosterde roodbaars. Voor het eerst in jaren weer eens echte vis geproefd.
Foto's:
Caracasbaai met fort Beekenburg
Curacaos eten in de oude markthal van Willemstad


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

donderdag 13 november 2008

Viagrasoep

In Nederland kun je een beschrijving als Droste-effect nauwelijks meer gebruiken, zonder er de toelichting bij te geven, waar je het over hebt: De verpleegster op een blik cacao, die naast zich een blik cacao heeft staan, waarop een verpleegster staat afgebeeld, die naast zich een blik cacao heeft staan, waarop een verpleegster...

Dit Drosteblik heb ik in geen eeuwigheid meer gezien, todat ik dezer dagen in een supermarkt op Curacao kwam. Het chocolademerk Droste was daar sowieso prominent aanwezig. Hoogst merkwaardig die mengeling van Nederlandse en Amerikaanse producten. Voor het eerst in de VS gekweekte rode uien gegeten. Bij ons komen ze ofwel uit eigen land, anders wel uit Afrika, maar nooit uit de VS. Daar in die winkel in Willemstad zag ik ook de blikken Spam (ham), waarnaar de ongewenste mail is genoemd. Het is trouwens net, alsof Nederland zijn tweedehandsjes naar de voormalige kolonie exporteert, inclusief ten onzent allang geschrapte reclames als die van Albert Heijn die 'op de kleintjes let'. De bewering 's lands grootste kruidenier te zijn, is hier overigens niet bruikbaar. Radio Paradise FM blijft toch maar interessant:
'Dat klonk best wel sexueel.'
'OK'
'Ja, precies.'
'We moeten door met de hits, Oscar.'
Volstrekt uniek op dit eiland is de Viagrasoep, die ik zag aangeboden bij een piepklein en hoogst primitief restaurantje aan de Piscadero Baai. Opvallend veel ´opgelegde´ scheepskarkassen, die aan de tand des tijds zijn overgeleverd, waarin afval wordt gemikt en het onkruid welig tiert. En de broodmagere zwerfhonden wier rassenvermenging tot de merkwaardigste karikaturen hebben geleid. Lijkt me geen gebiedje dat - zoals in theorie voorgenomen - tot prachtwijk van Vogelaar zal promoveren. Hoewel merkwaardig dicht bij Willemstad en pal achter Hilton gelegen, zal het niet bij voorkeur aan de minister-op-werkbezoek zijn getoond. Heeft ze toch wat gemist. De pickup bij voorbeeld, die twee buitenboordmotoren aan z'n laadklep had hangen, als was het een amfibisch voertuig. En het opschrift van een andere auto: 'Work is for who do'nt know how to fish'.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

dinsdag 11 november 2008

Als de R in de maand is

Op dit Asus-eee mini-notebook kan ik geen optie vinden om c met cedille in te voegen, dus blijft Curacao verkeerd gespeld. Op reis blijft het altijd behelpen, zoals hier ook met de Nederlandstalige Radio Paradise FM, want wat moet ik nou met een ongeluk in de Zeeburgtunnel? Zo'n zender met 'n jingle die verdacht veel op die van Omroep Brabant lijkt en waar de volgende deun alweer staat te trappelen als een serieuze sprekerd aan het woord is. Met het vooruitzicht op een bruiloft (inclusief de huwelijkssluiting) op het strand, zit ik hier met familie in een royaal huis met twee badkamers en een veranda die zelfs de hoek omgaat. Temperatuur 's middags rond de 35 graden, wat in deze tijd van het jaar hoog is en ook wat teveel van het goede. Het zit 'm in het wegvallen van de verkoelende noord-oost-passaat. De nabije orkaan Paloma trekt een vacuüm, zo gezegd.
Radio Paradise laat trouwens op maandag weten dat het Algemene Katerdag is. Had ik na het in ogenschouw nemen van de strandbars ook wel verwacht.
In het vliegtuig hierheen had ik m'n eerste internetdate, met een zekere Jantien. We zijn elkaar op het spoor gekomen via het sociale netwerk Twitter. Ik liet vooraf weten, dat ik bezig was met het boek Zoutrif van Miriam Sluis, dat gaat over de (nasleep van) de slavernij op dit eiland. Jantien deelde mee dat ze met een vriendin zou zijn die altijd te hard lacht. Viel achteraf best mee. We hebben even leuk gepraat - ik was voor hen natuurlijk ook niet meer dan zoiets als een internetopa.
Over Zoutrif zal ik het nog wel eens hebben, eventueel op de boekenpagina van hhBest.

Ella Vogelaar loopt hier rond. Een of ander congres en ze zal ook bepaalde wijken bezoeken. Is tenslotte Minister van Integratie. Jaja, op Curacao zeggen ze (volgens Attilliaans Dagblad), als de r is in de maand, dan komen ze bij bosjes, de Nederlandse bestuurders en politici. Zelfs de gemeenteraad van Tilburg wenst hier iets te bestuderen. De inflatie zeker, die dit jaar op 7 procent dreigt uit te komen.

Hans F. rijdt ons door Willemstad, als was hij een Antilliaanse taxichauffeur. Hij past zich aan. Rijdt anders dan thuis, bevestigt Cocky F. Wij zijn er maar goed mee. Word anders maar eens wijs uit die wirwar van wegen. Hans en Cocky hebben 14 jaar op C. gewoond; zijn er getrouwd, hebben er hun drie kinderen gekregen, van wie er dus een deze week een trouwt. Veertien jaar, da's 'n flink stuk van je verleden. Wij waren al eerder met hen op C., vier jaar geleden. Net als toen, leveren wij ons over aan hun kennis. Lijden ook mee, als we zien hoe een kwart van de zo karakteristiek op een helling - als in zaagtand - gebouwde huisjes, bekend als Berg Altena, is gesloopt.
Hans en Cocky zijn ook verbaasd over de frisheid (of liever de onbestofdheid) van het Curacaose groen. Dat klopt niet met het jaargetijde, dat ongeveer vijf maanden verwijderd is van de 'kleine regentijd'. Er is dus méér regen gevallen dan normaal.
Foto: Curacaose kokinnen in een beachbar

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

donderdag 6 november 2008

Komt het nog goed met Brabant Stad?

Komt het nog goed met Brabant Stad? Ik kan er nou wel een vraagteken achter zetten, maar ik heb m’n twijfels. Terwijl er toch zoveel schot in leek te zitten. Op papier weliswaar, maar toch...

Van oudsher is er natuurlijk de animositeit, vergoelijkend gezonde concurrentie genoemd, maar als het er wat harder aan toeging ook wel stammenoorlog, tussen in eerste instantie de steden Breda, Tilburg, ’s-Hertogenbosch en Eindhoven. Tegenwoordig worden ze vaak in één adem genoemd met Helmond, Roosendaal en Bergen op Zoom.

Schaalvergroting, relatieve verkleining van de afstanden, toenemende economische verwevenheid, de concurrentiepositie van de de regio ten opzichte van de de Randstad, de grensoverschrijdende belangen richting België, allemaal factoren die het inzicht deden groeien dat samenwerking de voorkeur verdiende boven het elkaar vliegen afvangen.

Was er al sprake van een strijdbijl, dan is die tientallen jaren geleden begraven, toen het gevecht om de vestiging van een medische faculteit er toe leidde, dat Maastricht zich met de kluif uit de voeten maakte. De Brabantse stedenband, waarvan planologisch en sociologisch steeds werd gesproken, transformeerde tot het eigentijdse Brabant Stad. Klinkt toch meer als: ‘Hier zijn wij. Houdt rekening met ons.’

Maar sinds kort, staat het eenheidsideaal onder zware druk. Dat is begonnen met de plannen van Tilburg tot de vestiging van een op Amerikaanse leest geschoeide Shopping Mall, een winkel- en vertierstad die, naar het zich laat aanzien, het kooplustige en vermaak zoekende publiek uit de binnensteden zal zuigen. Vooral Breda en Eindhoven zijn daar niet gerust op.

Het heeft er veel van weg dat het gedoe rond die Tilburgse mall heeft geleid tot een klimaatverandering. Het gaat toch weer iets meer de kant op van ‘ieder voor zich en god voor ons allen’. In die sfeer heeft Eindhoven dezer dagen Tilburg de loef afgestoken, door ’n soort monsterverbond te sluiten met de Fontys Sporthogeschool, tot dusver fysiek gevestigd in Tilburg en Sittard. De combinatie gaat 25 miljoen euro investeren in een schoolgebouw en een sporthal nabij het Indoor Sportcentrum (olympisch zwembad!) in het zuidelijk stadsdeel. Met andere woorden: Fontys heeft het gehad met Tilburg en Sittard.

Een schokgolf gaat door Midden- en Zuid-Oost-Brabant, die tot in Limburg wordt gevoeld. Eindhoven is met name Tilburg gewoon te slim af geweest, door zich van meet af aan buitengewoon coöperatief op te stellen jegens de hogeschool. Tilburg was even niet bij de les. ‘Ik vermoed’, zegt bestuursvoorzitter M.Wintels, tegen de Wegener kranten, ‘dat Tilburg nooit heeft gedacht dat de sporthogeschool daar ooit weg zou gaan.’ Kortom te lang achterover geleund, te druk bezig geweest met die vermaledijde shoppingmall.

Tweeduizend studenten gaan straks ook profiteren van een nieuwe HOV (hoogwaardig openbaar vervoer)-lijn over de Aalsterweg, gnuift het Eindhovens Dagblad.

Het blijft baas boven baas in Brabant.

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

woensdag 5 november 2008

Zwevend spook

Een zwevend spook. Zo verscheen CNN-correspondent Yessica Yellin als een hologram in een verkiezingsshow. De studio staat in New York, de verslaggever bevindt zich in Chicago.

Een variant op de gebruikelijke inzet van een fotootje, al dan niet met mobieltje. Voornamelijk een veelbelovende techniek, begrijp ik van de Mediapagina van de NRC. Het wordt pas echt iets, als Leon de Winter (Los Angeles) bij Pauw en Witteman aan tafel zit, denkt NRC, naar mijn gevoel 'n tikkeltje provinciaals.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Please

Het ontroerde me wel, dat please van McCain om het boegeroep van zijn aanhang te corrigeren, toen hij van zijn solidariteit met de winnaar getuigde en voor de eenheid van Amerika pleitte. Hij bewees toch een man te zijn van statuur.
In Trouw las ik inmiddels een En nu?-verhaal, waarbij een AP-foto stond van de beroemde president's desk in het nog beroemder Oval Office. Driftig op internet gezocht, naar meer foto's van dat antieke bureau. Het wemelt er natuurlijk van, ook van replica's die te koop worden aangeboden. Iets voor mensen als Harrie Mensch! Maar niet één bureau had het bijzondere kenmerk van dat op de AP-foto in Trouw: een flinke, licht doorlatende kier in het voorpaneel, respectievelijk een kier tussen de samenstellende delen. Doorstrepen wat je denkt dat niet waar is. Zie bijgaande scan van een in de bieb gemaakte fotocopie.

Aan de leestafel van die bieb, opperde iemand, dat het wellicht te droog is in het Oval Office. Maar ik ben toch even aan het fantaseren geslagen. Hier heeft Tricky Dicky in Watergatetime zitten schoppen. Of toen onze cigarboy zat te bedenken, hoe hij het zou formuleren: 'Ik ken die vrouw niet'.

Wil iemand die kier even dichtmaken? Please!


(Bewerkt en aangevuld om 15:09 uur door Guido.)


Terug naar waar je was

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

dinsdag 4 november 2008

Aandacht

Er zijn er nog steeds die vinden dat de moord op Theo van Gogh, vier jaar geleden, te weinig aandacht krijgt. Plaatsvervangende frustratie want wijlen het slachtoffer was indertijd ook specialist in het de aandacht op zich vestigen.

Neem nou Hanneke Tanneke Groenteman, die niet genoeg heeft aan de reguliere media en de STER. Ze schrijft op haar weblog-zonder-reactiemogelijkheden (stel je voor zeg):

'4 jaar alweer...

De moord op Theo van Gogh.
En wat werd daar waardig bij stilgestaan in het Teleacprogramma Nederland in twaalf moorden, door de 3 Blokkers, vader Jan, zoon Jan en zoon Bas.
De geschiedenisleraren waarnaar je altijd gesnakt hebt.'

Getver, waarom krijg ik hier nou kleffe handen van?

Groenteman heeft trouwens effies niet goed opgelet, anders had ze een scoop gehad: In dat programma van de Blokkers ging het over een hond, die Allah heette.

Dat hebben vrienden van Van Gogh opgevat als een belediging van de dode, want diens hond heette Igor en die is door Filmproducent Gijs van de Westelaken vaak en door cabaretier-zanger Hans Teeuwen soms uitgelaten. Ene Rainer Hensel, die muziekjes maakte voor de films van Van Gogh, is zelfs 'witheet', deelde hij de Volkskrant mee.

Volgens Bas Blokker, mede verantwoordleijk voor de Teleac-uitzending, ging de gewraakte passage helemaal niet over Van Gogh: 'Ik hoor dit voor het eerst. Ik wist niet eens dat Van Gogh een hond had.'

Nou, de vrienden hadden in elk geval weer hun punt. Volgend jaar weer wat anders. En, Groenteman, dan wel even goed luisteren hoor. Trouwens de andere vrienden ook.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Requiem voor de Jeep

Jeeps zijn er in soorten en maten. Maar er is natuurlijk maar één echte Jeep, de Willy Overland, waarmee West-Europa kennis maakte in 1944-’45, bij de bevrijding. Zie je nog wel op Marktplaats te koop staan. Doet zeker 15.000 euro.
Het had iets van een kinder-
trapauto, van de Oude Schicht van Ollie B. Bommel. Een vriendelijk autootje, waarin de bevrijders – meestal (onder)officieren met chauffeur – meereden in de eindeloze stoet tanks, pantserswagens en vrachtauto’s. De kraag opgezet, want er was alleen maar dat zeildoeken afdakje. En dan:

Trees heeft een Canadees,
Samen in een Jeep en dan vol gas!


Die autootjes konden (kunnen) van alles, maar vooral zich snel voortbewegen op moeilijk terrein. Ik verdenk de ontwerpers van de Citroën 2CV (het Lelijke Eendje) ervan, door de Jeep te zijn geïnspireerd.

De Jeep behoort, zij het uiteraard aangepast, nog steeds tot de uitrusting van het gemiddelde hulpleger, ook het onze, maar het ziet er naar uit dat ze binnen afzienbare tijd definitief tot museumstuk zal promoveren. (Onder meer in Bevrijdende Vleugels te Best, warm aanbevolen trouwens.)

Het autootje, dat zal intussen wel duidelijk zijn, past slecht – ik citeer even de Volkskrant – in het huidige tijdperk van bermbommen en haastige hinderlagen. ‘Vele tientallen soldaten – onder wie Nederlandse – sneuvelden afgelopen jaren in een ongepantserd wielvoertuig in Irak of Afghanistan. Volgens sommigen onnodig.’

Van bevrijdingssymbool tot rijdende doodskist. Het is trouwens ook altijd een geweldige zuiperd geweest.

Breek ons de bek niet open. Sante Brun (70), tijdens onze dagelijkse chat: ‘Dat je bij zo'n Jeep stond en tjoklat en sigarets for mijn sister zei. Weet je dat je er slootje mee kon springen? Wel een harde aanloop nemen.’

Ach... Dag Jeep. Rust in vrede.

'Beladen' Jeep bij de bevrijding van Utrecht in 1945. Foto, gevonden op internet



(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

maandag 3 november 2008

Niet serieus genomen

Als de bevolking van Best het gevoel zou hebben, niet serieus te worden genomen door zijn bestuurders, dan zou ik daar in kunnen komen.

Vorige week is in die gemeente enorme deining ontstaan over ‘geheime rapporten’ die door het Eindhovens Dagblad (de krant kun je niet missen, geen dag, luidde ooit het adagium en vandaag de dag klopt het nog steeds) in de openbaarheid zijn gebracht en waarin staat dat de verhoudingen binnen het gemeentehuis totaal zijn verziekt.
Wantrouwen alom. Binnen het ambtenarencorps en tussen de ambtenaren en de al dan niet gekozen bestuurders. Het blijkt al geruime tijd te duren en heeft tot vertrek van enkele topfunctionarissen geleid, onder wie de gemeentesecretaris.
Door deze verwikkelingen en het openbaar worden ervan is de burgemeester van Best, mevrouw Letty Demmers-van der Geest in wat heet ‘een onmogelijke positie’ geraakt. Zij wordt in hoge mate verantwoordelijk geacht voor de situatie, aangezien zij Personeel en Organisatie in haar portefeuille heeft. Het is haar domweg niet gelukt, orde op zaken te stellen, hoewel de gemeenteraad haar in een eerder stadium de gunst van de twijfel toekende. In dat stadium werd met de gedachte gespeeld, mevrouw Demmers haar bevoegdheden op het punt van personeelsbeleid te ontnemen, om die over te dragen aan een nieuwe, vierde wethouder. Dat idee, kwam in het afgelopen weekeinde, toen het ED de vuile was met armen vol naar buiten gooide, weer boven.

De werkdag was heden nauwelijks begonnen of de regionale media ontvingen een persbericht van de gemeente Best, waarin burgemeester Demmers liet weten dat zij per 1 januari vertrekt. Ze wordt ‘iets’ bij het Korps Landelijke Politiediensten.

In dat persbericht staan de gebruikelijke frasen van ‘toen ik werd benaderd voor deze functie had ik echt even tijd nodig’ en ‘het valt me zwaar om uit Best weg te gaan’, met ‘veel plezier hier burgemeester geweest’ en ‘ik voel me er enorm thuis’.

Maar het tijdstip waarop en de termijn waarin het vertrek van de burgemeester wordt bekend gemaakt respectievelijk staat gepland sluiten te opvallend aan op laat ik zeggen ‘de gemeentepolitieke koortsthermometer’.

In het beantwoorden van telefoontjes van media om nadere informatie was dan ook voorzien: de betrokken communicatie-adviseur van deze gemeente, hoefde echt geen ruggespraak te plegen met haar principaal om met klem te kunnen ontkennen dat het burgemeesterlijke afscheid ook maar iets te maken had met ‘de kwestie’, laat staan dat er sprake was van een ‘de eer aan zichzelf houden’.

Wie gelooft dat? Ik in elk geval niet, en ongetwijfeld niemand in Best. En dat kan inwoners, die mevrouw Demmers in 2002 bij referendum aanwezen als hun favoriet, een gegronde reden geven, zich niet serieus genomen te voelen.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

zondag 2 november 2008

Zelfbenoemd zondagskind

Hans van Baalen, kamerlid en nieuwbakken lijsttrekker voor VVD Europa, is niet alleen buitengewoon met zichzelf ingenomen maar ook nog eens ‘n zondagskind. Ik leid dit af uit de resulaten van een zelftest waaraan Van Baalen zich heeft overgegeven op de website hartenziel.nl, een schemerig cyberkamertje van de Volkskrant.
Het zaterdagkatern Hart en ziel tracteert de lezer wekelijks op onderwerpen die goeddeels zijn gebaseerd op de idee dat 'er meer is tussen hemel en aarde'. Door de bank genomen betreft het als trendy beschouwde thema's, die mij in de nadagen van mijn abonneeschap deden besluiten, deze pagina's regelrecht de papierbak in te schuiven.

Voor zover men dit nog niet uit het voorgaande heeft afgeleid: Hart en ziel is dus ook een instrument van de Volkskrant voor het bedrijven van multimediaal geweld en het prikkelen van de lezer tot interactiviteit. En ter bevordering van de deelname daaraan worden, onvermijdelijk, BN-ers ingezet. Test van de week: Hans van Baalen (48). Hij reageerde - klikklik – op een reeks stellingen, waarbij hij steeds de keuze had tussen:
- Nadrukkelijk mee oneens
- Mee oneens
- Enigszins mee eens
- Mee eens
- Nadrukkelijk mee eens

Je hoeft niet over een meer dan middelmatige intelligentie te beschikken, om de uitkomst van dit 'onderzoek' te manipuleren, zodat je het testresultaat krijgt van een superman. In het geval van Bolle Hans mondt dat dus uit in de kwalificatie zondagskind. Dat hij hiermee, behalve de buitenwacht ook zichzelf bij de neus neemt, zal de gierend ambitieuze politicus Van Baalen worst wezen. Er moet een imago gepimpt worden, een Europees mannetje gemaakt en dat doel heiligt alle middelen nietwaar?

Natuurlijk maakte het promoverhaaltje in Hart en ziel ('Hij voelt zich levendig en vitaal, is zelden eenzaam, is in control en weet wat hij wil’, blablablabla) mij nieuwsgierig naar de methode die tot al deze superieure conclusies heeft geleid. Dus begaf ik mij naar genoemde website, teneinde het experiment op mezelf los te laten.

Al gauw kwam ik tot de ontdekking dat ik met mijn 74 jaren absoluut niet tot de doelgroep van de Volkskrant behoor. Er valt, wat de toekomst betreft, duidelijk weinig eer meer aan mij te behalen. Wat ´n geluk dat ik mijn situatie zelf toch nog beschouw als verre van uitzichtloos. Maar het geval Van Baalen had tot gevolg dat ik de neiging had mij wat behoedzamer en terughoudender op te stellen, dan als ik een aanstormende jonge hond was geweest. Bovendien groeide gaandeweg in mij de ergernis over de herhaling die ik in een aantal hypotheses meende te bespeuren, om nog maar te zwijgen van het naar het esoterische neigende karakter ervan. Laten wij zeggen, mijn interactiviteit op deze Volkskrantsite werd enigszins door cynisme gestuurd. Tot overmaat van ramp kreeg ik intussen ook nog het Zaterdags Supplement van NRC onder ogen, dat werd gepresenteerd onder de titel De grens tussen spiritueel en narcistisch is dun.

Kortom, stellingen als ‘Ik kan naar een spirituele dimensie gaan in mezelf’, zijn aan mij niet besteed.

En mijn testresultaat kan worden samengevat als: de tegenpool van Hans van Baalen (iets wat ik natuurlijk allang wist), met beide benen stevig op de grond staand.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl