Koppenziekte

Koppen snellen, zei mijn vader altijd als er weer eens iets raars boven een bercht stond. Meestal ging het toen over iets oûbolligs of een cliché als Pietje Puk ten grave gedragen. De Vlamingen konden er destijds ook wat van: 'Geilaard gevat te Mol'. Dit weekeinde ontstond er een enorme deining op social media over een zogenaamde teaser (aandachttrekker) met een min of meer racistische strekking op de voorpagina van de Volkskrant, waarvoor de hoofdredactie vervolgens haar excuses aanbood: 'niet zo bedoeld'.

Wellicht vormen ze een hedendaagse journalistieke ziekte, die half gare pogingen, de lezer te prikkelen, snel de krant open te slaan, om kennis te nemen van 'het bijzondere'. Zoiets als de drang literair te wezen, waarbij het gevaar op de loer ligt, dat nieuws met commentaar wordt vermengd. Iets waarvoor de hoofdredacteur van mijn herinnering allergisch was en waarvoor je moet puzzelen om er achter te komen wat er precies aan de hand is.

Vandaag tref ik in mijn regionale krant op pagina 1 weer iets aan, waarvan ik denk: was er wel een eindredacteur? Zo ja, dan had die moeten ingrijpen. 'Zes doden als chauffeur inrijdt op buurtbarbecue.' Die Spaanse vrachtautochauffeur wordt nog steeds verhoord over het ongeluk dat hem is overkomen en waarbij zijn voertuig van een dijk(je) is gegleden. Die minstens zes doden (want er liggen nog mensen uit Nieuw Beijerland in het ziekenhuis) zullen niet alleen de nabestaanden, maar ook die Spanjaard z'n leven lang bijblijven. Je zult maar meteen worden weggezet als 'n terreurverdachte.

Hou eens op met dat oppeppen van het nieuws, dat op zichzelf al erg genoeg is.

Het zieltogende zeeklimaat

Leerden wij op de lagere school iets over het klimaat? Jazeker, al kan ik het na zoveel jaren natuurlijk niet meer reproduceren. Maar het belangrijkste gegeven was uiteraard dat Nederland leefde onder het zeeklimaat: de droogste maand van het jaar, als ik het goed heb juni, had een gemiddelde maandelijkse neerslag van ten minste 30 mm. Juli en vooral augustus waren natter. Ik herinner me van latere datum dat een natuurkenner meedeelde: wil je een gazon aanleggen, doe dat dan in augustus. Lekker nat en af en toe een zonnetje. Kunnen we voortaan wel vergeten, zegt meer dan een wetenschapper.

In mijn jeugd, toen weersvooruitzichten (nooit 'voorspellingen' zeggen) zonder computer-algoritmes nog tamelijk onzeker om niet te zeggen onbetrouwbaar waren, teerde men op spreuken, voornamelijk uit de koker van de boeren. Wijlen landbouwer Johan Verschuuren, tientallen jaren een markante weerman van Omroep Brabant, was wellicht in dat opzicht de laatste. Al had hij wel meetapparatuur in zijn tuin in Aarle Rixtel. Hij maakte over die spreuken verschillende boekjes. Een spreuk heeft Johan maar één keer op de radio gebruikt, want daar kwam vanzelfsprekend commentaar op: Krimpende winden en uitgaande vrouwen zijn niet te vertrouwen. Het zij hem achteraf vergeven.

Het (wisselvallige) weer van ons inmiddels zieltogende zeeklimaat was ooit gespreksonderwerp nummer 1. In de kroeg, bij de kapper en de sigarenboer,

Grootste bubbel

De grootste bubbel is ongetwijfeld de Grote Kerk van Breda, voor de gelegenheid (=La Vuelta) omgedoopt in wielerkathedraal. Als je dat raar vindt en niet zo'n beetje dan bevindt je je in mijn gezelschap – niet per definitie een goed gezelschap, trouwens.

De Grote Kerk, Brabantse gotiek, ooit Grote of Onze Lievevrouwekerk genoemd naar de patrones van de stad, is al eeuwen geen kathedraal meer, want tot voor enkele jaren specifiek in protestants-christelijke handen. De religiositeit is er inmiddels uit verdwenen, tenzij je de sport als de nieuwe religie wenst te beschouwen.

Geen wonder dat de wielrenners, met name die van rooms-katholieke huize (eigenlijk het kenmerk van de wielrenner) zich doodverlegen voelden bij de gang door de 'katedraal' zonder altaar, van de weeromstuit een kruisje sloegen of – daartoe uitverkoren -  een kaarsje opstaken. Wisten zij veel van het gegeven dat in die kerk nagenoeg alle Nassaus van vóór Willem van Oranje zijn begraven.

Nou ja, deze bubbel der bubbels met z'n fraai gerestaureerd interieur, inclusief reusachtig orgel en prachtig gedecoreerde gewelven, kun je gerust als hét monumentale erfgoed van Breda beschouwen. De rondgang van de wielrenners als start van de derde Vuelta-etappe was dus gewoon een publiciteitsstunt van jewelste. 'Komt dat zien, komt dat zien in onze stad.'

Is bubbel trouwens al woord van het jaar geweest, of volgt dat nog? Ik heb het gevoel dat iedereen tegenwoordig z'n eigen bubbel heeft. Als 'n soort symbool van het IK-tijdperk.