vrijdag 30 januari 2015

Vlaams niet kuisen

Onze taalgoeroe Wim Daniëls – zelden zag ik iemands ster zo snel rijzen – maakte zich in de Nieuws BV op NPO1 behoorlijk kwaad over een initiatief van het Vlaamse dagblad De Standaard, dat het Vlaams wil aanpassen, zodat het beter harmonieert met Noord-Nederlands. Ongezien de door DeS toegepaste methode (er is sprake van 'Het Gele Boekje') voel ik voor honderd procent met Daniëls mee. Hij zegt: ‘De Vlamingen moeten hun identiteit niet verloochenen’ en zo is dat.

Er is op taalgebied in Vlaanderen in de afgelopen halve eeuw al veel veranderd. De toenmalige BRT (tegenwoordig VRT) heeft daaraan ook z’n steentje bijgedragen, in de zin van: ‘Iets is niet goe, maar goed.’  Ooit kondigde een sportpresentator aan: De doiven zaan hedenmorgen te Sint-Etiënne gelost met de wiend in ‘t ol.’ En op de streekpagina van de Gazet van Antwerpen kon je in de jaren vijftig van de vorige eeuw nog lezen: Geilaard gevat te Rijckevorsel.
Ook de Vlaamse journalistiek heeft ‘n soort emancipatieproces doorgemaakt, waarbij het evenwaardig willen zijn aan de Franstaligen natuurlijk meespeelde. De gewone burger volgde haar spoor min of meer. Dus geen kleine advertenties meer in de krant als ‘Gevraagd, deftige meid. Moet inslapen.’

Maar waarom zou het woord kuisen niet meer mogen, omdat in het noorden daarvoor schoonmaken wordt gebruikt? En deftig moeten worden vervangen door het Hollandse net(jes)? Echt deftige mensen in de Noord-Nederlandse betekenis kom je toch al bijna niet meer tegen.

Als die Hollander de Vlaming minder goed verstaat dan is het niet door onbekende woorden en begrippen, maar door de uitspraak. Het kan aan mijn leeftijd liggen, maar ik versta ‘n hoop mensen op de Nederlandse radio en tv tegenwoordig ook slecht en wijt dat aan onzorgvuldig spreken. Sommige nieuwslezers van RTL maken er een gewoonte van, hun stem aan het eind van elke zin te laten afdalen tot ‘n soort gemompel. Liplezen wordt onderhand een verplicht schoolvak.


Dus, beste Vlamingen, behoud asteblief uw eigen kleur. Groen of  geel, het maakt niet uit. Er is niets mis mee.

woensdag 28 januari 2015

Trouwboekje

Toen ik in 1957 trouwde, was het nog gebruikelijk dat bij overnachting in een hotel naar je trouwboekje werd gevraagd. Gemeenten wilden precies weten wat voor vlees ze in de kuip hadden en hoe legitiem het eventueel consumeren van de vleselijke lusten was. En nóg is het heel gewoon in binnen- en buitenland dat er aan de receptie formuliertjes worden ingevuld, ook al in verband met de toeristenbelasting. De politie kan trouwens aanleiding vinden om eens in een hotelregister te snuffelen.

Hoe het ‘achtenswaardige’ familiehotel in Valkenburg in deze te werk is gegaan, is mij tot dusver niet duidelijk. De suggestie dat het van het uitgebreide seksuele misbruik in een van zijn appartementen heeft moeten weten, is door de eigenaren ver van zich afgeworpen; men overweegt zelfs claims wegens het toebrengen van reputatieschade.

Maar dat trouwboekje had destijds vooral te maken met de zedelijkheid, al vermeldde het paspoort van een vrouw het toen wel degelijk als ze ‘echtgenote van’ was. Nochtans, op de dag dat mijn vader tegen mij zei: ‘En nu begint je elektriciteitsmeter te draaien’ ontstond enige paniek toen we ons trouwboekje kwijt waren. Voor de huwelijksnacht – we waren nog maagd hoor, dat hoorde bij het ordentelijk r.-k. zijn – was dat geen probleem, want ik had een bruidssuite in Drachten gereserveerd. Maar de huwelijksreis ging naar Raalte. Nou ja, het hotelletje daar deed niet moeilijker dan dat in Valkenburg.

Voor dat reisje mochten we de auto van mijn schoonvader gebruiken: een Hudson 1947, die ‘s winters op blokken in een garage stond (dan geen motorrijtuigenbelasting) en ‘s zomers voor weekendritjes werd gebruikt. Een prachtige Amerikaan, die bij voorbeeld een rolgordijntje had, dat je  van binnen uit bij koud weer voor de radiator kon laten zakken. Hij had nog wel een nadeel: verbruikte een liter olie per dag. Geen nood, er stond een doos vol blikken in de kofferbak.

Op de terugweg naar onze vers ingericht bovenwoninkje aan een Leeuwarder gracht, deden we Zwolle aan. Dikke pech: lekke band. Maar we waren zondagskinderen, dus botsten we in de stad zo ongeveer tegen een zwager op, die op handelsreis was en die de Hudson kende als z’n broekzak. Hij sloeg dus aan het rommelen in de kofferbak teneinde het wiel te wisselen. En: ‘Kijk es wat ik heb?’ Het trouwboekje. Was op de Grote Dag tussen de zitting en de rugleuning van de achterbank gegleden.

Wellicht ben je nog geïnteresseerd in het uiteindelijke lot van die Hudson? Trekker van een woonwagen.

dinsdag 27 januari 2015

Makkelijker kan niet, dan maar moeilijker

De Bestse gemeenteraad ging maandagavond om 11 uur op huis aan, een beslissing over de subsidiëring van het muziek- en dansonderwijs uitstellend tot maandag 2 februari.

De behandeling van een ander agendapunt, namelijk de bebouwing van een stukje buitengebied aan de Klaverhoekseweg in het kader van de Brabantse regeling Ruimte voor ruimte (kippenfarm verdwijnt, zes huizen komen) nam zóveel tijd in beslag, dat je je als bijzitter afvraagt: waarom dat allemaal op één avond?

Misschien kwam het belangrijkste nieuws, voorafgaand aan het MDO-debat (de afkorting werd gebruikt door het CDA) wel van de ‘insprekende’ voorzitter van de Raad van Toezicht van CultuurSpoor Best, Jan van Beerendonk: CS en Harmonie Sint Cecilia zijn al meer dan on speaking terms. Dat is nog eens wat anders dan die heetgebakerde email-discussie op kerstavond.

Het debat tot zover kreeg toch wel ‘n beetje het karakter van ‘makkelijker kan niet, dan maar moeilijker.’ Onafhankelijk raadslid Leo Bisschops kan dan wel met een verwijzing naar eerder ingenomen standpunten (Culturele Hotspot ja! en CultuurSpoor ja!) geroepen hebben, ‘Niet lullen maar doorpakken’, zo zitten (neo)liberalen blijkbaar niet in elkaar. D66 en VVD, samen een derde van de raad uitmakend, hadden in het weekeinde een vierde optie voor de subsidiëring van het MDO uit de hoge hoed getoverd: Culturele Hotspot in het centrum, ja, maar niet alleen gedreven door CultuurSpoor.

Eerlijk delen, leuk om te horen, al werd het niet met zoveel woorden gezegd, zoals ook veel van het standpunt van D66 en VVD niet in de raadszaal duidelijk werd, maar op papier werd uitgedeeld, niet aan het publiek trouwens. Rare gang van zaken.

En de huisvesting? Mooi hoor, dat Rabobankgebouw, maar mogelijk komen we met de onderste bouwlaag van het gemeentehuis in onze maag te zitten, dus laten we ook die mogelijkheid onderzoeken.

Dit gaat nog even duren. Het los van elkaar bekijken van subsidiëring en huisvesting, iets waaraan de verantwoordelijke wethouder John Verheijen (VVD) tot dusver strikt heeft vastgehouden, maakt het er ook al niet makkelijker op. Vandaar waarschijnlijk dat het college van b en w ook nog geen kik gegeven heeft sinds de nieuwe eigenaren van het bankgebouw te kennen hebben gegeven, een aantrekkelijk perspectief te kunnen bieden op huisvesting tegen een redelijke prijs. Het zou al ‘n stuk makkelijker zijn geweest als de wethouder vorige week al eens even met die eigenaren in conclaaf was gegaan. Met de benen op tafel zoals zij suggereerden, had ook gekund. Als dat intussen wel is gebeurd, dan is het zorgvuldig geheim gehouden.

Moeten we nu wachten op alweer een onderzoek, nu naar de geschiktheid en haalbaarheid van het gemeentehuis? Het is nauwelijks voor te stellen dat de mogelijkheden daar, die van het bankgebouw zouden overtreffen, de kosten nog buiten beschouwing gelaten.

Moeilijk, moeilijk.

maandag 26 januari 2015

Michiel de Zwarte Piet

Het kon niet missen, bij het lanceren van de film Michiel de Ruyter duiken weer de criticasters op die onze zeeheld-door-de-eeuwen-heen de zwarte piet toespelen, wat betreft ons slavernij-verleden.
Niks nationalisme of chauvinisme dat de weinige haren op m’n hoofd prikkelden tot een poging rechtop te gaan staan. En wat sien ik vanmorgen in nrc.next? Een interview met de biograaf van De Ruyter, die snel afrekent met de beschuldiging: zwaar overdreven.

Volgens de biograaf, Ronald Prud’homme van Reine, heeft De Ruyter in West-Afrika ‘n paar forten veroverd op de Engelsen, die door de Nederlandse West-Indische Compagnie voor slavenhandel werden gebruikt.

De Ruyter was wat dat laatste betreft dus gewoon een kind van zijn tijd. Je kunt eindeloos doorzeuren over onze mensenrechten-schendingen, maar het is nu eenmaal verleden. En de film die nu gaat draaien is allesbehalve geschiedenisles. De makers persen het leven van de held in twee uur sentiment en spektakel. Je houdt daarvan of je leest liever dat boek van Prud’homme als je per se de waarheid wilt.

In mijn lagereschooltijd waren onderwijzers, zoals ze toen nog werden genoemd, ware duizendpoten en wij hadden in meneer Schellekens, bijgenaamd d’n Ouwe, een groot verteltalent waar het geschiedenis betrof. Zo van: ‘Jacoba van Beieren, dát was pas ‘n vrouw! Die had haar op d’r tanden.’ Onvergetelijk is zijn versie van De Ruyter’s Tocht naar Chatham. Het gewoon even op diens bevel met de schepen doorbreken van de ketting die de Engelsen over de Theems hadden gespannen. Het trauma is daar aan de overkant  nog steeds aanwezig.

Intussen is het natuurlijk ook nog eens Hollands-Zeeuwse geschiedenis en kunnen wij Zuid-Nederlandse zandhazen onze handen blijven wassen in onschuld.

vrijdag 23 januari 2015

Appels en peren

Bij Nachtzuster, 'een programma van Max', hoor je nog eens wat. Zoals deze van presentator Astrid de Jong: 'Eventueel kunnen we appels met peren vergelijken, maar ik vind dat we dit allemaal hier niet moeten doen.'

Deze populaire vorm van nachtradio, stelt mensen in de gelegenheid, vragen te stellen, waarvan het de bedoeling is dat ze ergens tussen 02.00 en 06.00 uur door luisteraars zelf worden beantwoord.

Een intrigrerend verhaal van een vrachtautochauffeur - een categorie die kind aan huis is bij Astrid: 'Bij de ingang van een grote supermarkt zitten securitymensen, die in mijn cabine komen snuffelen en dan zaken in beslag nemen als een gastankje waarmee ik mijn soep opwarm of een naar hun mening iets te groot mes, volgens de veiligheidsmannen "een steekwapen".'
'Is dat wel wetmatig? Misschien kan Ruben daar iets over zeggen,' zei de man, doelend op een vaste, juridisch onderlegde beller die als het er op aankomt, overal wel raad op weet.

Aangezien ik Nachtzuster ook gebruik om opnieuw in slaap te vallen (sorry, maar Astrid weet dat ik daarmee niet de enige ben), heb ik een eventueel optreden van Ruben in dit geval gemist. En het is niet de bedoeling dat vragen alsnog in een volgende uitzending aan de orde komen. U zult het dus moeten doen met mijn oordeel van de kouwe grond. Me dunkt dat de cabine van een vrachtauto een privédomein is en het onbevoegd binnendringen van deze ruimte gerekend moet worden tot zoiets als huisvredebreuk, Niks appels en peren. En het inpikken van voorwerpen uit een vrachtauto door particulieren is naar mijn idee zonder meer strafbaar.

Wat mij betreft is de zaak hiermee niet afgedaan, want we kunnen over deze affaire dan wel een beetje lacherig doen, maar het lijkt mij toch een uitwas van de beveiligingsmanie die ons land - wat zeg ik? Europa - momenteel in de greep houdt. Dus zal ik dit stukje beleefd voorleggen aan mijn gestudeerde neef, die rustend advocaat is. Want het zou me verbazen als hierover niet ergens jurisprudentie zou zijn te vinden.


donderdag 22 januari 2015

Pastoor heeft lak aan mensenrechten

Als ik in de krant - het ED - lees wat er allemaal in de parochie Reusel-De Mierden aan de hand is, dan heeft de pastoor daar lak aan de mensenrechten. Wat dat betreft is-ie eerder een kind van de middeleeuwen dan iemand die met de eigentijdse paus Franciscus door een deur kan.

Het is niet voor het eerst dat pastoor Karel van Roosmalen in negatieve zin van zich doet spreken. Hij lijkt gespecialiseerd in het van zich afstoten van goedwillende mensen die hun geloof zeker niet naar hun hand willen zetten, maar het toch willen praktiseren op een manier die in hun ogen meer bij deze tijd past. Mensen trouwens, die zich vaak vrijwillig inzetten.

Bewoners van een woonzorgcentrum in Lage Mierde hadden tot nu toe elke zondag een gebedsdienst, verzorgd door drie vrijwilligers en een koor, maar dat was tegen het zere been van de zielenherder die wekelijks op vrijdagmiddag voorgaat in een eucharistieviering (mis met communie) in het tehuis. Zijn redenering was: weg met die eigen gebedsdienst, of ik kom niet meer. De gelovigen hadden geen keus. 'De eucharistie als dwangmiddel', schreef het ED.

Als ooit de uitdrukking godgeklaagd van toepassing was, dan is het hier. Pastoor van Roosmalen toont lak te hebben aan de mensenrechten, die ook de vrijheid van vereniging en vergadering bepalen. Dat staat niet alleen letterlijk in de Nederlandse grondwet, maar is zelfs een internationaal grondrecht.

Trouwens, de pastoor moet zijn schriftkennis maar eens wat opfrissen. Want heeft zijn Grote Voorbeeld Jezus Christus niet gezegd: 'Waar twee mensen in mijn naam bijeen zijn, daar ben ik in hun midden.'?

De herdenking van het Laatste Avondmaal als pressiemiddel gebruiken is, denk ik, wel het laatste wat een priester past.





woensdag 21 januari 2015

'Follow the money en afknijpen die boel'

's Morgens om tien over zes switch ik altijd van Radio 1 naar BNR want, om met een nachtluisteraar te spreken, dan heb ik het wel gehad met de muziek op die nieuwszender. Nu waren die tien minuten wel interessant, want het ging natuurlijk over de State of The Union van Obama, die zich door niets, ook niet door de absolute meerderheid van de Republikeinen in het Amerikaanse parlement, uit het veld laat slaan. In dit geval liet hij - wat VS-presidenten in hun jaarlijkse troonrede zelden of nooit doen - het woord veto vallen.

Op BNR hoorde ik vervolgens iemand zeggen: 'Wat was die man kwaad.' Bleek het te gaan over Philip Cocu, zeg maar bloemkolen. Maar gelukkig is daar om kwart voor zeven een columnist te horen en vanmorgen was dat niemand minder dan Bernard Hammelburg, de ouwe rot met veertig jaar ervaring in buitenlandse politiek. Ik heb eens een hoofdredacteur gehad, die placht te zeggen, 'niemand is onvervangbaar'. Nou, wat mij betreft geldt dat niet voor Hammelburg.

Bij hem ging het helemaal niet over de speech van Obama, maar over de financiering van IS. Bernard weet het zeker. Het geld komt van de Arabische sjeiks en emirs. Zijn conclusie was dan ook: 'Follow the money en afknijpen die boel.'

Los van de deuntjes, blijf nooit te lang bij Radio 1 hangen.

Naar de column van Bernard Hammelburg

dinsdag 13 januari 2015

Spoorzoeken

Eigenlijk wil ik het over twee Bestse dossiers hebben, eens kijken of dat lukt. In het voetspoor van burgemeester Van Aert, die de straat was overgestoken om op de publieke tribune de raadsavond over cultuur- en dansonderwijs te volgen, heb ik dat debat maandagavond om 'n uur of tien verlaten,   tegen mijn buurvrouw zeggend: 'Ik zie morgen wel wat de krant hier van bakt.'

De verslaggever van het ED moet intussen hebben zitten gniffelen, want die had voor de dinsdagkrant een bijzonder aardige scoop: vijf ondernemers hebben het gebouw van de Rabobank in het centrum voor acht ton gekocht en zijn bereid dat te verbouwen voor huisvesting van de culturele hotspot en aan de gemeente 'voor een redelijke prijs' te verhuren.

Dit zet de hele raadsavond, waarop de raadsleden toch al als katten rond de hete brei leken te draaien met vragen als 'wel of geen subsidiëring volgens het rugzakjesmodel' op losse schroeven. Ik citeer onafhankelijk raadslid Leo Bisschops aan het begin: 'Ik probeer 'n beetje het spoor te vinden in dit geheel.' Nou, de raad zij succes gewenst bij het verder spoorzoeken tegen de beslissende vergadering eind deze maand. Of het ballonnetje van het CDA, cultuur en dans onderwerp te maken van een referendum, dan alsnog zal opgaan, valt te betwijfelen. Feit is dat de nieuwe eigenaren van de Rabobank wel 'met de  benen op tafel' met de gemeente over de huisvesting van bij voorbbeeld Cultuurspoor willen praten en dat ze zelfs denken er dan binnen een uur uit te zijn.

Dan toch maar dossier nummer twee: de Mol. In september heb ik me al in een stukje over het kapotte beeld op het spoortunneldek afgevraagd, of de gemeente Best nog tanden heeft. Ze heeft de maker, de kunstenaar Tom Claassen voor dit werk een ton betaald, waarna het is gaan scheuren en de ene vergeefse reparatie op de andere volgde. De definitieve (?) oplossing – opnieuw reparatie – zou minstens 40.000 euro kosten, maar Claassen zegt dat-ie dat niet kan betalen. Burgemeester en Wethouders willen nu dat de raad kiest: de reparatie zelf betalen of het beeld uit elkaar laten vallen. Er zijn trouwens inwoners die dat laatste helemaal niet zouden betreuren. Met de natte vinger durf ik zelfs te beweren dan van meet af aan de helft van de bevolking voor en de andere helft tegen die Mol is. 

Voor eens en voor altijd: Tom Claassen is gewoon een ondernemer, misschien wel een multinational.   Hij heeft zaken gedaan met de gemeente Best en dat is verkeerd uitgepakt, zodanig dat hij, als ik het goed heb, zelfs formeel door de gemeente in gebreke is gesteld. De afhandeling van deze zaak dient dus op dezelfde wijze te gebeuren, als elke andere transactie waarbij partijen het met elkaar oneens zijn. Met andere woorden, als Claassen zegt dat-ie 'het niet kan betalen', dan dient dat te worden geverifieerd en moeten de maatregelen worden genomen die iedere schuldenaar geniet, om het maar eens eufemistisch te zeggen. 

Stiekem hoop ik dat dit het laatste woord is dat ik aan die vermaledijde Mol heb gewijd. 

Het is me, alles bij mekaar, wat met de cultuur in Best.

(Dit stukje lees ik woensdagavond 14 januari om 18:10 uur voor op Omroep Best.)

zondag 4 januari 2015

Een onverteerbaar Diner

Van Het Diner is momenteel alleen de grote letter-uitgave voorhanden, zegt de hulpvaardige mevrouw in de bieb.

Da’s goed.

We hebben ook een makkelijk lezen-editie.

???

Dat is voor mensen die moeite hebben met boeken lezen.

Nee, dank u ik houd het maar op het origineel.

Maar dat moet ik toch eens even uitzoeken, denk ik terwijl ik tot over m’n oren in de inmiddels internationaal beroemde roman (al twee filmversies) van Herman Koch zit. Want het leest lekker weg. Page turner is bij mij nooit van toepassing, want ik lees bedachtzaam en analyserend.

Bij ‘makkelijk leesbare boeken’ denk ik aan Readers Digest (bestaat dat nog?) dat je in staat stelt, wat heet, de wereldliteratuur tot je te nemen en zo je algemene ontwikkeling rap op peil te brengen en te houden. Ooit had je ook zoiets als Illustrated Classics, dat hetzelfde beoogde. Hucleberry Finn van Mark Twain (1835-1910). In zijn tijd werden de boeken trouwens ook voorzien van plaatjes, net als die van tijdgenoot Dickens. Erfgoed!

Ach, gewoon handel. Ik weet nog dat ik me nogal kwaad maakte over Illustrated Classics, maar van een schending van het auteursrecht was natuurlijk geen sprake en verder was het gewoon de vrijheid van drukpers hè?

Over de ‘makkelijke boeken’ in de bieb heb ik mij verstaan met een bevriende bibliothecaris. Hij schreef: ‘Dat heb ik even nagevraagd. Klopt inderdaad. De uitgeverij Eenvoudig communiceren herschrijft literatuur in eenvoudige taal in de serie Leeslicht. Deze serie is mede mogelijk gemaakt door de Stichting Lezen en Schrijven. Kijk voor meer informatie op www.leeslicht.nl.’
En: ‘Herman Koch is een van de meest gelezen schrijvers in ons land. Van zijn boeken Het diner (2009) en Zomerhuis met zwembad (2011) werden er heel veel verkocht. Beide boeken zijn herschreven in eenvoudig Nederlands voor de serie Leeslicht. Andere literatuur: Kluun,  Komt een vrouw bij de dokter; Mulisch, Twee vrouwen.'

Mooi. Nu hoef ik dat allemaal niet zelf op te schrijven. Natuurlijk ben ik op leeslicht.nl gaan kijken, maar het leek me relevanter die makkelijk lezen-versie op te halen. Hoewel, is iemand makkelijker te lezen dan de originele Koch?

Jeeeeezus!
In de colofon  van vertaalde boeken zie je doorgaans: geautoriseerde vertaling. In dit geval zou je verwachten, dat ook bij een herschrijving van een roman de schepper van het boek daaraan zijn goedkeuring heeft gehecht en dat zulks uit de colofon  zou blijken. Niks daarvan. Moet ik ervan uit gaan dat de auteur heeft gedacht, geld stinkt niet? Onvoorstelbaar gezien ‘s mans reputatie al was het alleen maar wegens zijn aandeel in de onovertroffen satirische VPR0-serie Jiskefet.

Wat ik van zo’n ‘makkelijke versie’ vind? Niet veel meer dan van Readers Digest en Illustrated Classics. Bocht. Een onaanvaardbare samenvatting van het ‘verhaaltje’. Waar gaat het over? Over dit.
De roman is getransponeerd naar de tegenwoordige tijd en er is op een schandalige manier geschrapt. De schrijfkunst van Koch is geëlimineerd; van de ironie die zo kenmerkend is voor zijn stijl is weinig meer over. De omslag van het origineel, vergeleken met die van ‘makkelijk lezen’, is dan ook als die van het meesterlijk gekarikaturiseerde **-restaurant en die van het geliefkoosde eetcafé.

Leeslicht
wil blijkbaar het vacuüm opvullen dat is ontstaan door het
wegvallen/reduceren tot bijna nul van het taal- en literatuuronderwijs. Ik voorspel dat het tot niets leidt. Tot nul komma nul. Dus ook aan de zogenaamde ontlezing geen einde zal maken.

Leeslicht dient overbodig te worden verklaard en schrijvers, mits nog in leven, dienen zich tegen deze vorm van verkrachting van hun werk teweer te stellen.

donderdag 1 januari 2015

Traditie? Geen traditie

Voorstanders van het handhaven van de vuurwerkvrijheid in dit land, zeggen dat het een traditie is, waar je niet aan mag komen. Zoals Zwarte Piet een typische Nederlandse traditie is. Nog sterker: cultureel erfgoed.

Hoe lang zou die vuurwerktraditie bestaan – nee ik bedoel niet het afsteken van rotjes, gillende keukenmeiden en de kinderen op de stoep zetten om ‘kerststerretjes’
(zogenaamd koud vuur) in de rondte te draaien. Dat was jaren vijftig; de ‘vuurwerkbranche’ bestond toen nog niet eens.

Dus het moet in de seventies zijn geweest dat het grote geld voor het eerst in vuurwerk werd gestoken en dat de ‘traditie’ steeds meer miljoenen ging opslokken. Maar die traditie wilde, dat je op oudejaarsdag wel wat geknal hoorde, maar dat het grote werk, de kleurige fonteinen hoog boven de daken zich pas na 00.00 uur manifesteerden. Zo niet op 31 december 2014. De van overheidswege bepaalde grenzen lagen bij 18 en 02.00 uur. Natuurlijk weerhield dat de liefhebber er niet van er om 2 uur ‘s middags al lustig op los te knallen. En, inderdaad, om zes uur ‘s avonds brandde het echt los, inclusief siervuurwerk.

Youp van ‘t Hek begon zijn oudejaarsconference om half elf. Daarvan was dus door het geknal pakweg een-derde onverstaanbaar. De ene traditie door de andere gedwarsboomd, met dien verstande dat het knallen vóór 12 uur natuurlijk niet overeenkomstig de traditie was. Ik wil maar zeggen, we zijn er nog niet uit met dat vuurwerk. Het is trouwens toch te dol dat hondeneigenaars gedwongen zijn, hun huisdier al op oudejaarsmorgen naar een asiel in het buitengebied te brengen. Zo financiert de een de ‘hobby’ van de ander.


Gelukkig zijn er steeds meer hondenbezitters die de drollen van hun viervoeter met een plastic zakje verwijderen en ook steeds meer vuurwerkliefhebbers die op nieuwjaarsmorgen de rommel opruimen.