zaterdag 30 januari 2010

Dunglish en Hollançais


Dit stukje gaat 'n beetje op gratis reclame voor een garage annex een automerk lijken, maar dat is het niet. Zal gauw genoeg blijken. Het gaat trouwens niet over Saab of Spyker (spreek uit Spijker), want daar is al genoeg over geleuterd.

Mijn vijfde auto (na twee Simca's 1000 en twee dito 1100) was een Citroën GS, zeg maar de DS voor de gewone man. Ik woonde toen in Waalre 'dus' kocht ik die kar, die net als de Snoek 'n beetje omhoog kwam als je 'm startte, bij Dereumaux, Citroënagent sinds 1925 of daaromtrent. Zag je in die tijd (jaren zeventig) 'n eend of 'n Diane in de regio Eindhoven, dan kwam-ie in acht van de tien gevallen van Dereumaux. Stond wat chiquer dan Janus van der Meulen. Mijn hoofdredacteur reed een DS van Janus; had met zijn positie in de stad Eindhoven te maken, vertrouwde hij mij eens toe.

Vanzelfsprekend deed Dereumaux niet mee aan die ordinaire stickers als 'Alweer een auto van...' waarmee VW goede sier dacht te maken. Wel hadden ze een radioreclame, waarin de telefoniste van Citroën in Parijs 'monsieur Dereumaux' begroette als een hoog gewaardeerde oude bekende. Dat klonk bijzonder goed.

Ik moest aan deze radiospot terugdenken, toen ik op Radio 1 in de STER-reclame een soortgelijke truc hoorde toepassen, wederom namens Citroën. Dat spotje eindigt steevast met een onverstaanbare slogan, in een zelfs voor mij als enigszins in de taal onderlegde persoon, volstrekt onverstaanbaar Frans. Een miezerig vrouwenstemmetje dat iets lispelt van 'technologie'.

Om dit stukje te kunnen schrijven, mailde ik mijn broer, die zeer goed is in Frans en wiens vriendin zelfs docente in die taal is geweest. Zij luisterde nog eens goed en ving op: 'Citroën champion de la technologie'

Wat wilde ik nu eigenlijk zeggen? Als je vindt dat je in Nederland reclame moet maken in een vreemde taal, doe het dan goed. Dit geldt trouwens even goed voor al die teksten in Dunglish, waar BNR mee strooit.

Aanvulling 02.02.10: Mijn bronnen melden mij hedenmorgen enigszins ontsteld, dat de slagzin bij nader horen luidt: Citroën creatif en technique. Kan je nagaan, hoe slecht verstaanbaar.



(Terug)naar hhBest.nl

vrijdag 29 januari 2010

Zakenmensen

Lunchtijd in Cartagena. Ononderbroken zon. Terras vol. Veel senioren, maar ook jongeren. Blokfluiter laat zich door cd-speler begeleiden in een walsje van Strauss, waardoorheen hij af en toe een eigen noot vlecht.

Gesprek in het Nederlands naast ons is van a tot z te volgen, dus dit is gedwongen afgeluisterd:

'Geef mij maar een camping. Zit je in een appartement dan heb je helemaal geen aanspraak'

(Wij wisselen een blik van verstandhouding: blij dat we niet op een camping zitten en vooral niet op die camping.)

Fluitist heeft plaats gemaakt voor accordeonist, wiens instrument helemaal niet klinkt als een accordeon. Playbackt-ie stiekum? Hij 'speelt' de eerste twintig maten van de veertigste symfonie van Mozart. Toemaar!

Het gesprek bij de buren gaat verder: 'Als-ie maar niet denkt dat we iets geven. We hebben die ander al gegeven en zijn tenslotte zakenmensen.'

(Op de foto staat niet het afgeluisterde gezelschap.)



(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Den Bosch veiliger


Bericht in de Wegener dagbladen: 'De Bossche kermis moet het dit jaar doen zonder bots­auto’s. De gemeente wil de attrac­tie niet op de kermis omdat dat be­ter zou zijn voor de veiligheid. (...) De afgelopen jaren waren de boks­bal en kop van jut al van de kermis verbannen.'

Den Bosch blijft vanaf nu het hele jaar door Den Bosch, ook wel 's-Hertogenbosch genoemd. Hoezo? Er komt geen periode meer dat er sprake is van Oeteldonk. Het carnaval wordt er afgeschaft. Beter voor de veiligheid.

Ook voetbal, zowel op het niveau van de eredivisie, de eerste divisie als bij de amateurs is op het grondgebied van Den Bosch voortaan verboden. Beter voor de veiligheid. Hockey, tennis en korfbal staan op de nominatie. Kwestie van veiligheid.

Voor het voortbestaan van het tiendaagse theaterevenement De Boulevard in Den Bosch wordt gevreesd. Ook dat gaat de boksbal de kop van jut en de botsautootjes op de kermis achterna. Beter voor de veiligheid.

Het is van nu af aan hoogst ongewenst dat u in de buurt van Den Bosch komt. De inwoners aldaar willen in alle rust, zonder enig gevoel van onveiligheid, een kaarsje kunnen opsteken bij hun Zoete Lieve Gerritje. Voor zo lang als dat tenminste nog is toegestaan, in verband met de veiligheid.

Ik ga een boksbal kopen om af te reageren.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

woensdag 27 januari 2010

Bladvulling

Zijn we nou wat wijzer geworden van dat onderzoek door de Belgische politocoloog Herman Matthijs naar de kosten van de Europese monarchieën? Niet echt, geeft hij zelf toe met de mededeling dat-ie appels met peren heeft vergeleken.

Het is rond de koningshuizen eerder een wedstrijd in het ondoorzichtig houden van de paleizen met matglazen ramen, als variant van regerende leugens. Dan krijg je van die huishoudelijke benaderingen als 'Koningin goedkoper geworden' (de Volkskrant) en pogingen van politici om de aandacht te krijgen van, respechtievelijk te wedijveren met gerenommeerd geachte cabaretiers: Femke Halsema al twitterende naar Dolf Jansen: 'Waarom kunnen wij nou nooit eens ergens eerste in worden?'

Na Blauwe Maandag de onnozelste bladvulling van de eerste maand van het jaar.

Leve de Republiek!


(Terug)naar hhBest.nl

zondag 24 januari 2010

Een hoofdredacteur

Door een overlijdensbericht over de zoon, die ik nauwelijks heb gekend, kwam ik in de grijze cellen weer de vader tegen: J.J.H.A. Bruna. Jan mocht je natuurlijk niet zeggen, want hij was na de oorlog zoals toen gebruikelijk, bij afwezigheid van een redactiestatuut of iets dergelijks, gedropped als hoofdredacteur van De Stem, gedrukt op de persen van het foute Dagblad van Noord-Brabant in Breda.

Bruna senior was, wat ze toen in Brabant 'een bekeerling' noemden, anders had hij ook geen hoofdredacteur van de onder een bisschoppelijke censor opererende regionale krant kunnen worden. Voordien was hij verbonden geweest aan het in Helmond uitgegeven r.-k. weekblad De Nieuwe Eeuw.

Ik heb een jaar als leerling-journalist onder zijn bewind gewerkt, in het sombere redactielokaal, ergens achterin boven van het gebouw Reigerstraat 16. Het behang dreigde er bij vellen van de muren te vallen, totdat de hoofdaandeelhoudsters van de N.V. Uitgeversmij Neerlandia te Utrecht, twee gierige kwezels met haarknoeten, bij hun jaarlijkse visitatie vaststelden dat 'er onderhand wel wat nieuws op geplakt mocht worden'. Bruna had er zowaar een eigen kamer, door een matglazen deur gescheiden van dat lokaal. Elke morgen, stipt om 9 uur zag je, als je ochtenddienst had, door die deur zijn silhouet met hoed voor zijn bureau. Dan nam-ie de krant door en in acht van de tien gevallen, kwam-ie met het wijd open gevouwen exemplaar het lokaal binnengelopen omdat-ie weer een of andere ongerechtigheid had ontdekt. Dat kon ook een advertentie van scheermesjes zijn, waarin door een streek van de machinezetter sprake was van gebruikte meisjes, die in een gratis bijgeleverde cassette konden worden opgeborgen. De rooms geworden, puriteinse calvinist Bruna kon daar de grap niet van inzien.

Een uiterst plichtsgetrouwe man, die zich ook onvoorwaardelijk onderwierp aan het geestelijk en wereldlijk gezag. Zijn nauwelijks gelezen hoofdredactionele commentaren waren daarvan de volmaakte afspiegeling: visch noch vleesch.

Bruna verzuimde niet, in zijn lispelende timbre van het mesjes-meisjes-schandaal te gewagen tijdens de redactievergadering, die één keer per jaar in het aanpalende etablissement De Graanbeurs werd gehouden en steevast werd besloten met een aangeklede Wiener Schnitzel.

Dit was J.J.H.A. Bruna. Meer weet ik niet van hem, helaas.

De zoon Maarten (64) was een op z'n zachtst gezegd wat onvoordelige afspiegeling van de vader. Niet moeders mooiste, merkt Robert Eksteen op in een In Memoriam op de website De Dwarse Man. Maar wel een heel lieve collega.


(Terug)naar hhBest.nl

zaterdag 23 januari 2010

Zo pas je niet op de kleintjes

Er is een hoop gedonder over het door minister Koenders verdubbelen van giften op 555 (voor Haïti). Gaat het om partikuliere giften, dan is het tot daar aan toe dat er nog 'wat' belastinggeld tegenaan wordt gegooid. Maar de pijn zit 'm vooral in het feit dat openbare lichamen als provincies en gemeenten menen ook hun steentje te moeten bijdragen. Gangmaker is de gemeente Best die met 30.000 euro over de brug kwam, relatief veel, als je in aanmerking neemt dat Breda 85.000 overweegt. Best riep andere gemeenten op ook zoiets te doen, waardoor 16,5 miljoen euro voor Haïti zou worden ingezameld, inclusief de verdubeling door Koenders 33 miljoen.
Het klinkt allemaal heel mooi, maar ik hoop toch dat de gemeente Best hier niet willens en wetens aan het stunten is, teneinde zich nu eens goed op de kaart te zetten. Want als puntje bij paaltje komt, vind ik dat het geen taak is van een overheidsorgaan, uit de gemeenschappelijke middelen, giften te doen aan welk goed doel dan ook. Het werkt nog averechts ook, want de inwoners zullen denken: ik heb al gegeven, via de gemeente. Een gemeente die trouwens in het geval Best heel goed op de kleintjes dient te passen.


(Terug)naar hhBest.nl

vrijdag 22 januari 2010

Bij Mutsaers botst alles met de conventies

Koetsier Herfst hilarisch boek

Min of meer tegen beter weten in denk je dat de olifant met de lange snuit al is langs gekomen, maar dan lees je nog dit:

'In C&A bots ik bijna op tegen een vrouw die een donkerblauwe handschoen van de vloer raapt. Ze inspecteert hem en legt hem dan in een bak met sokken. Niet verstandig. Zo gaat hij teloor tussen de andere kleuren en zal de onfortuinlijke verliezer hem nooit meer terugvinden. Ik pak de handschoen op en gooi hem weer op de grond.
Er komt een andere eerlijke vindster langs. Ook zij raapt de handschoen van de vloer en legt hem tussen de sokken. Weer pak ik hem eruit en weer werp ik hem terug op de plaats waar hij oorspronkelijk lag.
Deze vrouw heeft me echter in de gaten en zegt ontsteld: "Wat doet u nou!"
(...)
Een volgende vrouw bukt zich al voorover.
Ik ben haar voor en zeg nu ook maar eens: "Wat doet u nou!"
En zo gaat dit door. Er is geen houden meer aan.
(...)
Maar dan komt er ineens zo'n man van de Security (...) Of we zo vriendelijk willen zijn om te verdwijnen. De vloer van C&A is geen zitplaats.
Terwijl hij het zegt, bukt hij zich, pakt de handsschoen op, voelt of er iets in zit en (...).'

Waarom dit uitgebreide geciteer?
Omdat de scène zo typerend is voor de roman Koetsier Herfst van Charlotte Mutsaers. Op 14 december 2009 schreef ik op deze plaats, naar aanleiding van de toekenning van de PC-Hooftprijs aan Mutsaers, voornemens te zijn zo gauw mogelijk iets van haar te lezen. Aangespoord door de originaliteit van haar geest, zoals ik die had geproefd uit gesprekken met haar en artikelen over haar werk.

Koetsier Herfst dus. De titel is ontleend aan een gedicht uit de gedachtenwereld van Do, alias Adolphe Klein, alias Dora Dhont. Dat is de tegenspeler van de ik-figuur (inderdaad, het boek is uitgesproken filmisch), de schrijver Maurice Maillot.
De originaliteit van Mutsaers concentreert zich rond elk denkbare vorm van nonconformisme. Oftewel: alles is bij haar net even anders, botst met de conventies, kritiseert, ironiseert. Niet hard of genadeloos, eerder grinnikend, met een virtuoos taalgebruik als voertuig - koets, zou ik bijna schrijven.

De ruimschoots aanwezige erotiek is van hetzelfde laken, de fantasie van de auteur is dermate onbegrensd dat ook hier de valkuil van versleten metaforen niet eens in de buurt komt.

De vereenzaamde en daardoor als schrijver geblokkeerde Maurice Maillot komt, dankzij een in het Vondelpark gevonden mobieltje (met zebrahoesje) in contact met een dierenactiviste, gespecialseerd in het in internationaal verband bevrijden van kreeften. Het duo kiest uitgerekend in de vreetmaand december domicilie in een sleets hotel in Oostende en daar ontwikkelt zich een partnerschap van aantrekken en afstoten in een wereld van ongebreideld consumentisme, met als enig alternatief de veganistische hap van de McDonalds.

Het is een van begin tot eind hilarisch boek, geplaatst in het door scherpe observaties gevormde decor van de Belgische badplaats (trouwens een van de woonplaatsen van Mutsaers). Schitterend geportretteerd en als wezenlijk ervaren door Maillot: 'Zo heerlijk als Oostende zich bij aankomst opendeed, zo treurig gaat het bij mijn afscheid dicht. Mijn geluk heeft nog geen twee maanden geduurd.'


(Terug)naar hhBest.nl

Carnavalspolitie

Controleurs van de Voedsel- en Warenautoriteit gaan zich tijdens carnaval weer verkleed onder de feestvierders begeven, om scherp te controleren op drinkende jongeren onder de zestien en ondertussen ook op de naleving van het rookverbod in de grote en kleine cafe's.

Carnavalspolitie. Wie wil nu zulk werk doen? Je moet ervoor van boven de rivieren komen, denk ik, althans van elk benul verstoken zijn, aangaande het wezen van carnaval. Verraders! Dit is trouwens vrágen om moeilijkheden. En nu niet zeggen dat ik hier bedreigende taal uitsla, maar erkennen dat je gewoon vals spel speelt.

Als het om de bescherming van onze kinderen tegen alcoholisme en hersenaantasting gaat, sta ik achter elk initiatief van de actie Vroeg op Stap tot De Tent in Best, waar jongeren met een toegangspas vier dagen veilig kunnen carnavallen. Maar niet dit soort undercovergedoe.

Trouwens, als het over roken gaat, zijn we in dit land en sinds 1 januari ook in België compleet doorgeslagen. Ik las hierover een prachtig stukje op het door mij gefrequenteerde Brusselse stadsblog:

'Stel u voor dat ik het gezelschap zou weigeren van zware drinkers, automobilisten, cannabisgebruikers, liefhebbers van rock-concerten, vleeseters en junkfooders, slagroom- en chocoladeliefhebbers, pijnstillersgebruikers en obesitaslijders.
Allemaal risicopatiënten die de Volksgezondheid in het gedrang brengen. Mijn vriendenkring zou fors inkrimpen. Ik weet wel, rokers besmetten ook andere mensen (zoals óók automobilisten).' En - het begint op diefstal van content te lijken, maar het is te mooi en te duidelijk om ook dit niet te citeren: 'Op café zitten met koffie, citroenjenever of een geueze gaat bij mij onvermijdelijk gepaard met het genoegen van een fijne cigarillo. Ik lees en schrijf graag, gezeten aan een klein tafeltje, terwijl het buiten regent in langgerekte strepen – zonder wat beschaafde rook gaat veel concentratie en inspiratie verloren, een deel van mijzelf wordt afgesneden.'

Ik kan er alleen maar uit concluderen: rokers hebben ook recht op leven.


(Terug)naar hhBest.nl

zondag 17 januari 2010

Houdoe Toon


Een goede collega is er niet meer. Toon Kloet, een werkzaam leven redacteur van het dagblad De Stem (tegenwoordig BN-De Stem) in Breda, is op 9 januari overleden. Hij werd toch nog 81 jaar, hoewel hij al meer dan twintig jaar te kampen had met een longaandoening.

Bij Toon, die ik sinds 1953 kende, zal ik blijven denken aan eigenschappen als groot verstand, sociaal gevoel, humor, bescheidenheid en een geweldig relativeringsvermogen.

Hij was een man van de regionale journalistiek, wat onder meer inhield dat hij heel dicht bij zijn streekgenoten stond. In de jaren zeventig van de vorige eeuw interviewde hij enkele tientallen oudere West-Brabanders, wat uitmondde in boeiende verhalen die vervolgens zijn gebundeld onder de titel 'Het Brabant van toen'. (Bij Brabants Dagblad deed Jo Wouters dat onder dezelfde titel maar dan in oostelijk Brabant.)

Toon Kloet was ook een aantal jaren verslaggever bij Provinciale Staten, waardoor ik veel met hem te maken kreeg. Ik herinner me nog een telefoongesprek met hem over een of andere kwestie, dat hij meende te moeten besluiten met: 'Zeg Guido, 't is morgen wel carnaval hé?'

Zijn laatste jaren bij De Stem verzorgde hij een columnrubriek genaamd Ondertoon. Vorig jaar moest Toon met zijn Gonnie vanuit hun gezellige bungalow met fraaie patiotuin in de Haagse Beemden verhuizen naar een verzorgingsflat. Ik heb hem toen nog een brief geschreven, waarop - niks voor Toon - geen antwoord kwam. Nu begrijp ik dat beter.

Toon was een gelovig mens, hij deed vrijwilligerswerk in zijn parochie en had een levensstijl, waarin hij geneigd was zichzelf weg te cijferen. Een buitengewoon goede mens, die mij altijd bij zal blijven. Schrijnend dat hij op de website van BN-De Stem onvindbaar is.

Hem kennende, zal hij dit misschien allemaal wat overdreven vinden. Het zij zo. Houdoe Toon.

(Terug)naar hhBest.nl

Geruisloze auto's


In een rubriek van NRC-Handelsblad, die Expertdiscussie heet (alles bij de NRC klinkt altijd zo pretentieus) schrijft Joost Smiers - dat is iemand die verbonden is aan de Hoge School voor de Kunsten in Utrecht - over 'het fijne van elektrische auto's'. En dat is, dat ze geen lawaai maken. Zulks naar aanleiding van het voornemen van Europa, aan die geruisloosheid, terwille van de verkeersveiligheid, een einde te maken.

Smiers verwoordt wat bijna iedereen denkt: potverdikke, doe dat nou niet. Kijk nou eerst eens naar de mensen, die allergisch zijn voor allerlei vormen van zwerflawaai. En ontwerp een plan om weggebruikers te trainen in het rekening houden met het gevaar van geruisloos verkeer.

Tja, hoe houden we Europa tegen?

Toch mis ik nog één aspect, namelijk dat verkeerslawaai niet in de laatste plaats wordt veroorzaakt door het rollen van autobanden, in samenhang met de structuur van het wegdek. Ik ben geen liefhebber van asfalt en gehecht aan de in Nederland veel toegepaste klinkerbestrating. Daarmee oogsten we inderdaad de bewondering van buitenlanders. Maar die stenen en kinderkopjes zijn natuurlijk archaïsch materiaal, dat in de eerste plaats tegemoet komt aan onze gevoelens voor esthetiek en nostalgie. Een 'verkeersstraat' geplaveid met klinkers, veroorzaakt aanzienlijk meer lawaai dan asfalt.

Moet ik dit eigenlijk wel opschrijven? Straks gaat Europa asfalt ook nog verplicht stellen.

(Terug)naar hhBest.nl

woensdag 13 januari 2010

Niet aannemelijk

De Nationale Ombudsman, Alex Brenninkmeijer, meent te hebben vastgesteld dat door het Kabinet der Koningin navraag is gedaan naar de werkzaamheden van Edwin de Roy van Zuydewyn, ex van prinses Margarita, naar diens werkzaamheden bij projectontwikkelaar Bouwfonds. Maar Brenninkmeijer vindt het volgens NRC 'niet aannemelijk' dat het Bouwfonds zich onder druk voelde staan om de relatie met De Roy te verbreken'.

Het ontslag bij het Bouwfonds was mede aanleiding voor De Roy, om zich bij de ombudsman te beklagen over 'overheidsinmenging in zijn privéleven', waardoor hij financieel zou zijn geschaad.

Blijft nog één vraag open: Heeft de ombudsman ook aan Bouwfonds gevraagd, of zij zich al dan niet onder druk gezet voelde? Het antwoord op die vraag had een stelliger verklaring dan 'niet aannemelijk' kunnen opleveren.




(Terug)naar hhBest.nl

zondag 10 januari 2010

Sneeuwwinter


Dit is dus een sneeuwwinter. In pakweg 'n halve eeuw niet meegemaakt. Je hebt sneeuwwinters, ijzelwinters en geen winters. Het eerste decennium waren het voornamelijk geen winters en af en toe een ijzelwinter.

Met ijzel gaat het nog wel.Ze kondigt meestal dikke dooi aan. Maar sneeuw kan de voortzetting betekenen van een fikse winter. Met dagenlang zware sneeuwval weten we ons in dit land geen raad. We hebben er niet voor geleerd. Winterbanden uitverkocht. Zout op.

In NRC las ik over een vrouw, die nog geen drie minuten buiten stond en al haar pols had gebroken. Dat is nog niks. 'n Vitale vriend van mij, die er moeite mee heeft te erkennen dat-ie inmiddels 76 is, heeft na 'n valpartij elf hechtingen in z'n hoofd. Die zit nu letterlijk achter de geraniums. Het PvdA-kamerlid meilivos meldde zondag op Twitter:
blauw oog. niet door vriend maar fietsglijpartij. Wat me het meest boeit is de mogelijkheid dat Vos wŠl eens een blauw oog is geslagen door haar vriend. Terecht reageerde een andere Twitteraar met: een vriend die je een blauw oog slaat is geen vriend.
Zelf wankelde ik daags voor Kerstmis voor een winkel in de Hoofdstraat, waar de vastgekoekte sneeuw had plaats gemaakt voor bevroren water. 'n Laagje glazuur, zogezegd. Toen ik daarvan in de winkel iets durfde te zeggen, kreeg ik 'n grote bek van de meid achter de kassa.

De man van de wormen en paarden, Balkenende riep vorige week het Nederlandse volk op, z'n stoepje schoon te vegen. Is-ie zelf zeer bedreven in, in het schoonvegen van z'n stoepje. Op Twitter, alweer ik kom daar dagelijks ondanks Beatrix, vroeg een Omroep Brabant-man zich af, of de gemeentelijke verplichting nog ergens bestond om dat stoepvegen voor je eigen huis te doen. Ik twitterde terug dat dat een mooi onderwerp was voor de Omroep om uit te zoeken.

Mijn woorden waren nog niet koud, of het ANP meldde: Tot enkele jaren geleden was het sneeuwvrij houden van de eigen stoep verplicht: het stond in de model-APV (Algemene Plaatselijke Verordening) van de Vereniging Nederlandse Gemeenten,die door vrijwel alle gemeenten wordt overgenomen. Inmiddels is deze bepaling eruit gehaald. Omdat-ie niet te handhaven is. Stel dat iemand niet thuis is, of slecht ter been. Die kun je een ongeveegde stoep niet aanrekenen. Mag ik dit K.U.T.-smoesjes noemen?

De gemeente Breda heeft intussen lering getrokken uit deze sneeuwwinter en voert de verplichting weer in. Ze zullen daar gedacht hebben, als de politie de tijd heeft, kinderen te bekeuren wegens het afbreken van een sneeuwpop dan kunnen ze deze handhaving ook wel aan.

(Dit is een gesproken column voor Omroep Best, 13 januari 2010, 18:10 uur)


Zie ook: Balkenende houdt zelf z'n stoep niet sneeuwvrij.

(Terug)naar hhBest.nl

maandag 4 januari 2010

Zwavel en pek

'Waarschijnlijk is het geweld rond de jaarwisseling wel toegenomen, maar ook vroeger was het vaak onrustig. De sacrale en sociale werelden boden echter een kader, waarin burgers geloofden het individu te kunnen begrenzen en de wereld te verbeteren, waardoor zij met een zeker optimisme naar de toekomst keken.' Schrijft Peter Giesen vandaag in de Volkskrant. Lijkt me een goeie redenering, evenals de toevoeging dat de moderne burger een hekel heeft aan grenzen. Met sacrale werelden bedoelt hij kortweg gezegd de dominee en de pastoor, respectievelijk de missiepredikers die vanaf het daarvoor bestemde gestoelte andere koek aankondigden dan dat ordinaire vuurwerk: hel en verdoemenis, zwavel en pek. Nog één aspect lijkt me relevant, namelijk de (al dan niet relatieve) welvaart, die van ons verwende kinderen heeft gemaakt. De armoe waarmee wij uit de oorlog kwamen, stond ons in de nieuwjaarsnacht niet meer toe dan een 'sterretje' en 'n enkel rotje plus hooguit nog een gillende keukenmeid.


(Terug)naar hhBest.nl

Drie Sinten in Spanje

Sint Nicolaas kan dan wel bisschop van Myra in Turkije zijn geweest, dat men hem sinds het eind van de negentiende eeuw uit Spanje laat komen, hoeft wat mij betreft niet langer verbazing te wekken. Hier vieren ze namelijk Driekoningen met precies de toeters en bellen als bij ons dat Sinterklaasfeest.

Jezus 'vertoonde' zich volgens de bijbel na zijn geboorte eerst aan een stel arme herders en vervolgens aan de drie wijzen, die uit het oosten kwamen, 'Want wij zijn de ster van de nieuwe koning gevolgd en willen hem aanbidden', zeiden ze tegen jodenkoning Herodes, die, de concurrentie vrezend, zijn soldaten naar Betlehem stuurde om daar alle baby's te vermoorden.(Jozef, Maria en het kind konden op het nippertje via de Gazastrook de wijk nemen naar Egypte.)

Het feest van de drie koningen, die naar de legende wil, Caspar, Balthazar en Melchior heetten en van wie er één zwart was, staat in de roomse kerkelijke kalender op 6 januari, maar in Spanje wordt het de avond tevoren gevierd. In veel plaatsen, zoals in Puerto de Mazarrón (foto) gaat dat gepaard met een optocht. De kinderen schrijven de koningen (alledrie of een van hun voorkeur) een briefje, waarin ze hun wensen kenbaar maken en zetten hun schoen, met snoepjes voor de hoge bezoekers en voer voor de kameel, het paard en de olifant. Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is steenkolen, een strafmaatregel die trouwens net zo weinig meer wordt toegepast als bij ons de roe.

En dan is er nog, de bij ons ook bekende Driekoningenkoek (Roscon de Rey), waarin een boon èn 'n cadeautje zijn verborgen. Wie de boon treft, mag met een kartonnen kroon op z'n koppie de hele dag koning zijn.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

zondag 3 januari 2010

Meedoen in digitale wereld geen garantie voor voortbestaan papieren krant


Je zult als krant 'maar' 250 jaar bestaan en mee moeten in het digitale tijdperk. Toch is juist het aanpassingsvermogen dat de Leeuwarder Courant erin deed slagen die 2,5 eeuw te overbruggen. De LC bleef evenwel bij dat aanpassen toch steeds aan de voorzichtige kant. Zo behield zij, als ik het goed heb, tot op heden het klassieke formaat en staat het ´hoofdartikel´ nog steeds, gemerkt met slechts één initiaal van de hoofdredactie, dagelijks in gestrekte kolom op de voorpagina.

Onlangs opende de directie van de LC, in verband met winterse bezorgproblemen de mogelijkheid voor abonnees en niet-abonnees (ter kennismaking!) de mogelijkheid, de krant enkele dagen online te lezen. Zodoende kwam ik aan de weet, dat er nog minstens twee rubrieken zijn, die al meer dan vijftig jaar bestaan. Een halve eeuw geleden al, nam de LC een vooraanstaande plaats in, in de rijen van regionale kranten in den lande, een indrukwekkende inventiviteit aan de dag leggend waar het ging om vernieuwende journalistiek dicht bij huis en uitblinkend (toen al) in een superieure fotojournalistiek.

De onlinekranten gaven me de indruk, dat de Ljouwerter niet is bezweken voor de verleiding tot populariseren, althans vast is blijven houden aan een aantal stringente principes, waarop sinds jaar en dag haar betrouwbaarheid en haar gezag zijn gebaseerd. En dit terwijl ze toch in 2007 een - al is het dan maar 'n klein - stukje van haar onafhankelijkheid heeft moeten prijsgeven door 'samenvoeging' met het 'aartsvijandige' Nieuwsblad van het Noorden in Groningen ('Grins')tot de Noordelijke Dagblad Combinatie. De vergelijking met de Zeeuwse tegenhanger, de Provinciale Zeeuwse Courant, dringt zich op: die is volledig opgenomen in de eenheidsworst van de door een Britse investeerder uitgemolken Wegener tabloids.

Nu is er dan de 'nieuwjaarsbrief' van de nieuwe LC-hoofdredacteur Hans Snijders. Hij schrijft onder meer:
'LC is bezig met het ontwikkelen van een nieuwe website en werkt aan nieuwe toepassingen voor mobiele telefoons, e-readers en andere beeldschermen.'

En: 'De Leeuwarder Courant is echter meer dan alleen een doorgeefluik van informatie. De LC biedt analyse en is bereid discussie los te maken door in haar columns, hoofdredactionele commentaren en in haar keuzes stelling te nemen. Ze zet zaken op de agenda. De krant wil nadrukkelijker het maatschappelijke debat in Friesland inhoud geven. Dat omvat een breed scala aan onderwerpen: van onderwijs tot leefbaarheid en van werkgelegenheid tot cultuuraanbod. Dáár laat zich de toegevoegde waarde van de redactie zien, dáár verschillen we van alle nieuwssites en dáár zit de legitimiteit dat we niet gratis zijn.'

Met andere woorden (zo concludeer ik), er is niet echt nieuws onder de zon: de LC blijft wat ze altijd geweest is. Een goeie krant, waarvoor betaald wordt. De toekomst zal leren hoelang dat nog zal kunnen. Dat de bereidheid tot het lezen van dagbladen ook in Friesland onder druk staat, is een reëel gegeven waaraan de hoofdredactie in haar boodschap voorbij gaat. Werken 'aan nieuwe toepassingen voor mobiele telefoons, e-readers en andere beeldschermen' biedt nog geen garantie voor het voortbestaan van de papieren krant. Zomin als die krant in haar oervorm nog langer het enige middel is om 'inhoud te geven aan het maatschappelijk debat'. Meedoen door de LC aan 'de nieuwe ontwikkelingen' ontneemt (gelukkig) anderen niet de kans, van dezelfde technieken gebruik te maken en daar op wat voor manier dan ook, inkomsten uit te genereren. De door Snijders geuite bewering over het verschil van zijn krant met 'alle nieuwssites' is op z'n zachtst gezegd aan de boude kant.

(Terug)naar hhBest.nl