Poes

 Waarom doet de Netflixserie Clark me aan De Poes denken? Nee, niet wat je denkt, al wordt er in die serie aan de lopende band geneukt, gepijpt en gebeft. Clark gaat over een Zweedse knul die opgroeit in een asociaal milieu en zich waarschijnlijk mede daardoor (hij begint al te vechten tijdens de bevalling) ontwikkelt tot ‘de meest gezochte crimineel’ van Zweden.

Je zou de serie immoreel kunnen noemen, want is het gemiddelde puberbrein wel bestand tegen het ‘voorbeeld’ van Clark, die een geraffineerd spel speelt met de maatschappij, de politie te slim af is en – zo niet – telkens weer uit de gevangenis weet te ontsnappen enz. Best grappig, al ga ik tussendoor gerust even buiten  ‘n sigaartje roken, maar de puber denkt: dat wil ik ook.

Maar nu die Poes. Dat was in de jaren vijftig/zestig een kroniekschrijver van de Harlinger Courant. Zijn stukjes bevatten waarnemingen in  het Friese havenstadje, waarvan de lezer placht op te veren. Als dat weekblad kwam, was de rubriek van De Poes het eerste wat men opsloeg. En dan las je dus bij voorbeeld over twee vrouwen, die wegens ontbreken van hun sleutel bij zichzelf door een raam naar binnen klimmen, lachend tegen elkaar: ‘Als de Poes dit meer niet ziet.’

Ik kom tot de kern. Zweedse vrouwen stonden in de beschreven tijd erom bekend dat ze ‘meer dan willig’ waren. Volkomen vergelijkbaar met de types in Clark. Ik laat de volgende waarneming volledig voor rekening van De Poes: Man wil met zijn auto over de Afsluitdijk van Friesland naar Holland. Bij Kornwerderzand pikt hij twee Zweedse liftsters op. Halverwege, op een parkeerplaats, kleden de Zweedse dames de man helemaal uit. Enzovoorts.