Rode Jeugd

 Het ED heeft in haar zaterdagbijlage een verhaal van drie pagina's – rijk geïllustreerd, zoals dat heet – over de Rode Jeugd, die Eindhoven in de jaren zestig, zeventig (meer dan vijftig jaar geleden) onveilig maakte. Langharig werkschuw tuig, weet je wel. Een interessant relaas, voor het leeuwendeel gevoed door politiemensen van toen, die de hachelijke taak hadden, zelfgemaakte bommen onschadelijk te maken. Vooral Philips moest het ontgelden.

Ik zie in dat verhaal maar één zin, waarop ik zou willen amenderen: 'De multinational stond op het punt om een fabriek te bouwen in Griekenland, dat in die jaren werd geregeerd door een – in de ogen van de Rode Jeugd - dictatoriaal kolonelsregime.'  Dat was namelijk geen specifieke RJ-opvatting, maar een oordeel, dat door vrijwel heel Nederland werd gedragen.

Veel kan ik me van die tijd niet meer herinneren. Een politieke bijeenkomst in de toenmalige Stadsschouwburg (tegenwoordig tot ergernis van sommigen Parktheater geheten), waar het betoog van een wethouder werd verstoord met de roep: 'Politiek gelul'. Dat soort dingen.

Een lid van de RJ werkte bij de krant. Een, ik kan niet anders zeggen, lieve jongen die de dimafoon bediende, een apparaat waarmee verhalen van redacteuren en correspondenten werden opgenomen en vervolgens uitgetikt. Ik kwam die jongen met z'n vriendin 'n keer tegen, toen hij de Rabobank aan de Keizersgracht binnenstapte en weet nog dat ik tegen hem zei: 'Ja man, ook voor jou schuiven de deuren hier automatisch open'.