Haagse politiek brandt zichzelf af

 'Ik kan het me niet herinneren, ik heb er overheen gelezen, zij hebben niet gereageerd, het was totaal mis, ik moet toegeven, het is helemaal misgegaan.' Enzovoorts enzovoorts. De Haagse politiek is bezig zichzelf af te branden. Een totale afgang ten overstaan van iedere Nederlander die tussen het geginnegap op tv door de journaals volgt over het parlementaire onderzoek naar de Toeslagen-affaire, waardoor duizenden ouders in financiële nood zijn geraakt en na járen, ondanks beloften met krokodillentranen, nog steeds geen zicht hebben op compensatie. Een afgang dus van politieke kopstukken, (ex-)ministers en ambtenaren. En dat middenin een veelvoudige crisis, vier maanden voor de kamerverkiezingen.

Als oude man wil ik nogal eens ruimschoots voor het ochtendkrieken wakker worden. Gelukkig is er dan het werkdagelijkse radioprogramma Gaan van BNN-Vara, waarin ieder die dat wenst, mag reageren op de actualiteit. Natuurlijk melden zich dan, net als op sociale media, figuren van diverse pluimage. Mensen die zich warhoofdig overgeven aan scheldpartijen, maar dan gelukkig een presentator tegenover zich vinden die hen – zo mogelijk minzaam – corrigeert of op hun nummer zet, Maar er zijn ook goede doordenkers bij die in staat zijn, een analyse te presenteren waar menige professionele commentator een puntje aan kan zuigen.

Onder het mom van vrije meningsuiting voltrekt zich de laatste weken menige stompzinnige en vuurgevaarlijke manifestatie, maar gelukkig zijn er ook mensen die de vinger precies op de juiste plek weten te leggen. Als de politiek, waar nauwelijks iemand vrijuit lijkt te gaan, uit een en ander nou eens 'n les zou weten te trekken, dan komt het misschien ooit nog eens goed met die wankelende democratie van ons.

Mosterd na de maaltijd

'Het zou voor de veiligheid én voor de duidelijkheid naar alle inwoners veel schelen als de landen hun zaken op elkaar afstemmen,' zei burgemeester Weterings van Tilburg tegen de Brabantse kranten. Nogal een open deur, 70 jaar na BeNeLux en meer dan een halve eeuw 'Europa'. Het nieuwe normaal laat duidelijk nog even op zich wachten.

Met zijn oproep tot het strafbaar stellen van het bezit van vuurwerk, is het driemanschap dat aan de top van de Brabantse veiligheidsregio's staat natuurlijk te laat. Zie de ongelukken en de wandaden met dat spul, die al in november zijn gebeurd. Het carbid is trouwens ook al uitverkocht en legaal opgeslagen. Het nu instellen van aanvullende verboden komt neer op het veranderen van de spelregels tijdens de wedstrijd. De frustraties die de pandemie bij al dan niet eeuwige kinderen oplevert even terzijde gelaten.

Wist je dat carbidschieten ook in de Kempen een oude traditie is? Zij het niet met oud en nieuw, maar bij een huwelijk. Bruidschieten. Ik ben er zelf 'n keer van getuige geweest, in Bladel. Niet met een voetbal in de vulopening van de melkbus, maar een cementzak. En van de bruidegom werd dan verwacht dat hij voor een vat bier zorgde. Zo niet, dan werd hem dat op de een of andere manier betaald gezet. Het zou me niet verbazen als dit ook de oorsprong zou zijn van het carbidknallen in Twente en omstreken.

Terug naar het echte vuurwerk. Ik ben er niet gerust op en wie wel? De conclusie moet helaas zijn dat politiek en bestuur de kwestie járen hebben laten sloffen. Alles wat nu tegen vuurwerk wordt aangedragen komt als mosterd na de maaltijd.

Messen

Columnist en grappenmaker Rob Scheepers uit Sterksel schrijft in de weekendbijlage van het ED een stukje over het mes waarin hij in zijn jeugd speelde; betrekkelijk onschuldige spelletjes. 't Is of ik het eet. Zo herkenbaar. Met dit verschil: Scheepers was in het bezit van zo'n Zwitsers zakmes, rood met wit kruis en met van alles d'rop en d'ran. Het mijne was heel wat simpeler. Het was een Engels mes, dat ik kreeg van mijn broer tevens peter, toen die enkele jaren na de oorlog terugkwam van een officiersopleiding – 'n soort update – in Edinburgh. Ingeklapt was dat mes zwart, met een wafeltjespatroon, weet ik nog. Onvergelijkbaar met dat Zwitserse exemplaar, maar toch... een heel bezit in die tijd. Dat vonden anderen ook, zal ik straks aantonen.

Er staat nu een messenverbod voor onvolwassenen op stapel (ik laat in het midden wanneer volwassenheid intreedt) omdat die kinderen niet weten, hoe ze met messen moeten omgaan. Laat psychologen en pedagogen er zich verder maar in verdiepen, ik houd het bij mijn herinneringen. Aan de dolk (!) die in de scoutshop werd verkocht, die je aan een riem op je kont droeg en die 'onmisbaar' werd geacht voor activiteiten in de vrije natuur. En aan dat Engelse mes natuurlijk, waarmee ik in het bos mijn initialen in een boom stond te kerven, toen Klep Vos langs kwam. In 't Ginneken, waar ik opgroeide, heette een politieagent een klep. En deze man droeg dus Vos als achternaam. En wat deed Klep Vos? Hij zag de waarde van mijn mes en nam het in beslag.

Vuurwerk? Op naar het nieuwe normaal

Geen zin om weer over dat vuurwerk te beginnen. De vergelijking met de ZP-discussie dringt zich op. Maar dit is zo'n geval dat je dan maar zin moet maken. Het gaat nu over de vraag of consumentenvuurwerk landelijk moet worden verboden 'in verband met Corona'. Wat een onzin. Je hakt definitief de knoop door, of je vreest het electoraal effect, eenvoudiger gezegd, je laat je leiden door verkiezingsangst. Als ik het goed interpreteer speelt dat bij regeringspartijen VVD en CDA.

Recht overeind staat evenwel een landelijk onderzoek van het bureau Citisens uit januari 2020 (toen er van Corona nog helemaal geen sprake was) met als resultaat: weg ermee 69%. Zelfs van de mannen – doorgaans toch de afstekers – vindt 64% dat (vrouwen 73%).

Het vervelende van het koppelen aan de pandemie vind ik de voorspelbare reactie van de liefhebbers, 'dat ons al zoveel leuks is afgepakt'. Ga nou gewoon eens uit van de jaarlijks terugkerende overlast en de schade aan lijf en goed, om van de luchtvervuiling nog maar te zwijgen. En de economie dan, de branche? Ligt hier niet een relatief innovatieve uitdaging? Alle landen om ons heen hebben het siervuurwerk in professionele handen gelegd. Ook leuk. Nationale traditie? Nog maar zestig jaar geleden stonden de kinderen voor de deur met sterretjes te draaien en klonk er hooguit hier en daar 'n rotje.

Die zogenaamde traditie is regelrecht ontaard in vandalisme. Zie het met vuurwerk vernielen – nu al in november – van een Corona-teststraat in Beek en Donk. Handhaven? Reken maar dat de politie in de startblokken staat. Mits zij een wetgever achter zich weet, die het niet bij halfzachte straffen houdt. Op naar het nieuwe normaal.