zaterdag 29 juni 2019

Beheersing

Wij voelen ons bevoorrecht. Dochter en haar gezin zijn een weekend naar de Ardennen en wij mogen op het huis + hond passen. Het is een mooie bungalow met grote tuin en zwembad in hartje Roosendaal. Je snapt nauwelijks hoe het kan.

Maar ja, die hitte hee (zeggen ze in West-Brabant, al moet je de h er bij de uitspraak er dan af laten. hittenee, zoiets). Dus houd ik me koest, op mijn leeftijd. Overdag uitgestrekt op de bank, tusssen waken en slapen. Mooie radiorubrieken als De Taalstaat van Frits Spits en Dr Kelder & Co..

Vrijdag, bij het noord-westelijke windje, was het nog best te hebben, om niet te zeggen, heerlijk. Dat laatste geldt ook voor de lunch op een Roosendaals terras. Geschikt ook voor een bezoek aan het gelegenheidsmonument (75 jaar bevrijding van Brabant) tussen de twee oorlogskerkhoven aan de oude rijksweg naar Bergen op Zoom, waarover volgende week meer op hhbest.nl.

Alleen: dat verkeer.

Zonder auto kun je weinig, ik weet het. Er zijn heel wat activiteiten te noemen, dat je ervan afhankelijk bent. Denken we. Hoe kom ik erop? Dit weekeinde klinkt in de media de nagalm van de presentatie  van het klimaatakkoord. De reacties zijn van positief via sceptisch tot afwijzend. En er is een sleutelwoord: geld. Wie zal (en kan) dat betalen?

Maar wat ik pijnlijk mis: hoe kunnen we het traject naar een minimale uitstoot van CO2 overbruggen met wat meer beheersing in het gebruik van de auto? Wat zou daar het effect van kunnen zijn, ook in bezunigende zin? Wie is bereid, zonder dwang van zoiets als rekening rijden, keuzes te maken tussen wel en niet gemotoriseerd op pad gaan? Het kan in kleine dingen zitten. Waarom hoor ik daar  niemand over? Ben ik onnozel, als een minister president die tijdens een oliecrisis aanbeval de gordijnen 's avonds dicht te doen, teneinde stookkosten te besparen?

Ik leg het maar even op tafel.


dinsdag 25 juni 2019

Excuses? Hou toch op

In groenlinkserig Amsterdam wil een flinke raadsmeerderheid de eerstvolgende gelegenheid aangrijpen om excuses te maken voor het slavernijverleden. Hou toch op.

Ik hoorde dat vanmiddag en passant via de Nieuws BV op radio 1, dus nee, namen kan ik niet reproduceren. Jammer eigenlijk, want blijkbaar is krakkemikkig taalgebruik geen beletsel meer om tot het stadsbestuur toe te treden. Uitspraken als: ‘daarin ligt de implicatie besloten’.

Ik vind dat wij ons niet schuldig moeten voelen over wandaden die onze verre voorouders hebben bedreven. Gaan wij ons nu over de slavernij excuseren, dan is het eind zoek. Daarnaast waren er immers ook de roofpraktijken en andere misdaden van de kolonialen in het toenmalige Oost-Indië en in Zuid-Afrika.

Voor de volledigheid werd tijdens genoemde radio-uitzending ook nog even met Den Haag gebeld, om de  landelijke bereidheid tot excuses te peilen. Landelijk? Huh. Ik sprak wel van ‘onze voorvaderen’, maar het waren natuurlijk expliciet de Hollanders, die tezelfdertijd met name Brabant behandelden als wingewest.

Ik wil dus geen excuses en al zeker niet namens ons allen.

donderdag 20 juni 2019

Door twijfel besprongen

Na de zekerheid, uitgestraald door de onderzoekers van MH17, politie en justitie overheerst nu bij het napraten in talkshows en op sociale media (ik vlooide alleen Twitter uit op deze hashtag) de twijfel.

Hoe confronteren we Rusland en Oekraïne bij deze gang van zaken met onze rechtsstaat? Helaas niet best. Dit moet je natuurlijk los zien van de weigeringen tot medewerking van de Russen. Op De Ochtend van 4 hoorde ik Mieke van der Weij tussen de muziek en blunder (voorbeeld volgt) in verkondigen: 'De boeventronies komen ons vanaf de voorpagina's tegemoet.', terwijl...

Terwijl het bewijs nog in nevelen gehuld is. Steeds vaker komt het in dit land voor, dat een verdachte al bij verbaal volksgericht veroordeeld wordt, voordat zelfs maar één woord in de rechtszaal is gesproken.

Begrijp me goed, ik gun familie, geliefden en vrienden van harte de genoegdoening waarop ze al zo lang hebben moeten wachten. (Het woord nabestaanden krijg ik niet uit m'n strot, sorry.) Volgens beloften, met name die van premier Rutte, vijf jaar geleden: 'De onderste steen moet boven.' Maar het zal nog moeten blijken of die mensen niet met een kluitje in het riet worden gestuurd.

De vragen die ons bestormen zijn onder meer: Is dit allemaal niet gepolitiseerd? Was het afschieten van de BUK-raket vanuit oorlogsgebied op een passagierstoestel geen vergissing? Geldt in een oorlogssituatie het begrip moord? In hoeverre is de maatschappij die haar toestel willens en wetens door een als gevaarlijk beschouwd luchtruim stuurde mede schuldig?

De verdachten ontkennen en zullen er zo goed als zeker verder het zwijgen toe doen (wat overigens in ons rechtssysteem wordt geaccepteerd). Nederland staat internationaal zwak in deze ontwikkeling van de affaire. De premier van Maleisië mag dan een omstreden figuur zijn, het feit dat hij het onderzoek en de conclusies voortdurend kritiseert, doet de zaak geen goed.

Ik wil niet flauw zijn maar ben de lezer nog een 'blunderverklaring' over npo4 schuldig. Welnu, Van der Weij zei in de gewraakte radio-uitzending dat de componist Jacques Offenbach (1819-1880) vandaag precies honderd jaar geleden is geboren.

maandag 10 juni 2019

Bomen kappen nu eventjes niet

In De Nationale Autoshow van BNR, dat macho-programma, waarin auto’s van 2,5 ton die tot 290 km/u kunnen uitgebreid worden besproken, maar – eindconclusie – ‘niks zijn voor Nederland’, was minister Cora van Nieuwenhuizen (infrastructuur) te gast. Of was het andersom, daar was men het bij de Autoshow niet helemaal eens.

Alles wat het aantal van meer dan 600 verkeersdoden in 2018 moet terugbrengen kwam ter sprake, al lijkt de minister de 0-optie toch maar te hebben losgelaten. Maar wel het achterstallig onderhoud (‘uitgesteld’, zegt Van Nieuwenhuizen liever) van bruggen, viaducten e.d. en het drugsgebruik, ook op een festivalletje in haar dorpje Oisterwijk heeft de bewindsvrouw helaas moeten vaststellen. En verder asfalt. ‘Want dat helpt tegen de files,’ zegt zij, in het midden latend voor hoe lang.

Van rekeningrijden moet dit kabinet nog steeds niets hebben. ‘Daar tref je de mensen mee die niet anders dan met de auto van en naar het werk kunnen.’ Wel vindt de minister het feit dat elektrische rijders geen accijns hoeven te betalen aan de pomp ‘oneerlijk’.

Grote afwezige in dit gesprek: de bomen langs de N-wegen, die haar ‘n half jaar geleden nog een doorn in het oog waren. Blijkbaar heeft zij zich intussen gerealiseerd dat het draagvlak voor grootschalig kappen ontbreekt. Eventjes niet dus.

vrijdag 7 juni 2019

Waterlanders

Hoe ouder hoe sentimenteler. Ik merk het aan mezelf. Bij het minste of geringste schiet ik vol. Het heeft ongetwijfeld met de herinneringen te maken. Laat ik eens 'n woord gebruiken dat totaal vergeten is, zoals Guus Kuijer – ook een oude man – dat tegenwoordig regelmatig op Twitter doet: waterlanders. Wat dit betreft was het 't weekje wel: D-Day 75 jaar geleden.

Die laatste vijfhonderd veteranen, Amerikanen. Britten, Canadezen, allen boven de negentig, gebogen schuifelend of in hun rolstoelen aan de Normandische stranden, ze hadden ons meer te zeggen dan de al dan niet nieuwbakken autoriteiten met hun vlagvertoon. 'Ik ben geen held,' bij voorbeeld, 'daarvoor is het te gruwelijk wat er is gebeurd.' Of, luister want niemand heeft meer recht van spreken: 'Die Brexit is een schande.'

Verpletterend vond ik de reportage van Een Vandaag, dat de 93-jarige Amerikaan Francis Resta volgde naar de zo mooi door de Limburgers onderhouden begraafplaats Margraten, waar hij snikkend de hand legde op het grafkruis van een strijdmakker.

Eerder die dag had ik de song We'll meet again opgezocht, het lied waarmee de inmiddels 102-jarige Engelse Vera Lynn zich tot de sweetheart of the forces maakte. (De laatste keer dat zij Nederland bezocht, werd zij met de egards die haar toekomen ontvangen door Mies Bouwman). Het refrein van het lied werd uit volle borst meegezongen door de soldaten voor wie zij optrad.

Zo echt. Je moet wel keihard zijn, als je daar geen brok van in de keel krijgt. En ja, 'n jaartje ouder.