Jachtinstinct

Een vrouw vertelde mij in geuren en kleuren: tijdens een crematieplechtigheid (let op de locatie) vroeg een man ‘Mag ik zeggen dat u mooie benen hebt?’ (let op het woordgebruik).

Het jachtinstinct van de man is van alle tijden en het is de vrouw die daar rekening mee houdt. Natuur en cultuur. Wil je hier iets aan veranderen, dan is dat een kwestie van tientallen jaren, merkte Maarten van Rossem op in een van zijn intussen al meer dan honderd podcasts.

Natuurlijk heb ik het hier niet over misbruik en/of grove benaderingen van vrouwen door mannen (of zij die denken dat al te zijn). Ik ben katholiek opgevoed in een tijd dat het vrouwelijk geslacht in die kringen als ‘heilig’ werd beschouwd; immers voorbestemd tot het moederschap. Ik onthoud mij verder van een  waardeoordeel hierover. Tijden mogen veranderen hè?

Van Voicegate en het daaruit voortvloeiende gezeik zijn we nog niet af. Iets om al lezend en bladerend over te slaan.

Een helaas te vroeg overleden zwager placht te zeggen ‘de baas bakt koekjes’, een aardige omschrijving van het begrip macht, vind ik. Als dat ergens speelt dan is dat toch wel in het wereldje van de omroepen. Om in de sfeer te blijven, daar is het wegpromoveren of zelfs uitrangeren van vrouwen, die ‘over de tijd’ (iets anders dan over tijd) zijn nog steeds de gewoonste zaak van de wereld.

Begin eens met daar iets aan te doen; dat is geen kwestie van jaren.

Verraad

 Een notaris, tijdens de oorlog lid van de Joodse Raad in Amsterdam, zou voor 85 procent zeker schuldig zijn (geweest) aan het verraad van de familie Frank in het Achterhuis, dus tevens debet zijn aan de dood van de 15-jarige Anne, over de hele wereld bekend van haar dagboek. De notaris zou dit hebben gedaan om zichzelf en zijn gezin tegen de Duitsers te beschermen. (Wit voetje halen, zo heet dat volgens een vergeten uitdrukking.) Vijf en tachtig procent bewijs; geen rechter die dat als wettig en overtuigend zou accepteren. Deze vrucht van een onderzoek door een internationaal team is dan ook onmiddellijk in twijfel getrokken.

De enige tastbare aanwijzing voor dit verraad zou bestaan uit een door vader Otto Frank overgetypt anoniem briefje. Frank heeft dat na de oorlog gelaten voor wat het was.

De media zijn daar deze week opgesprongen want ja, de media willen wel. Na deze gratis publiciteit zien we op de voorpagina van de dagbladen een advertentie voor het boek Het verraad van Anne Frank. Kassa! Ook tegen de titel zou je – hoewel formeel niet onjuist – bedenkingen kunnen hebben. Google maar eens op ‘het verraad van’. Je ziet dan dat de formulering even goed zou kunnen betekenen dat Anne verraad heeft gepleegd.

Het is een door uitgevers geliefde methode, eerst de massale publiciteit, vervolgens de uitgebreide reclame in welke vorm dan ook. Zo hoor je dezer dagen Claudia de Breij dagelijks verwijzen naar het boekske dat zij heeft gemaakt na haar gereguleerde interview dat zij vorig jaar had met de toen aankomende kroonprinses Amalia. Een en al lof natuurlijk voor het (wettelijk, dat klopt) als volwassen bestempelde meisje. Jammer alleen, dat de prinses zich bij haar ontvangst door de Raad van State bediende van op z’n zachtst gezegd onvolwassen taalgebruik: ‘Ik besef me’. Nog meer te betreuren: kennelijk heeft Amalia vader Willem-Alexander niet gevraagd, of het wel slim was, in coronatijd 21 mensen uit te nodigen op de viering van haar achttiende verjaardag. (WA heeft daar achteraf zelf van gezegd dat het anders had gemoeten.)

Claudia de Breij put zich in de radioreclame voor haar boek intussen uit. de bijzondere eigenschappen van de kroonprinses te benadrukken. Ze desavoueert zichzelf daarmee als cabaretier, althans in de sfeer die het cabaret oorspronkelijk had: doortrokken van spot en aanklacht. Ook een vorm van verraad, maar dan aan zichzelf.

Belastingdienst maakt er 'n potje van

Het jaar is nauwelijks begonnen en, ja hoor, daar is-ie al, de eerste voorlopige aanslag over het belastingjaar 2022. Het regeerakkoord en de daarin opgenomen 'begrotingen' in aanmerking genomen, kan ik me daar iets bij voorstellen. Maar mijn relatie met de Belastingdienst hangt wel van voorlopige aanslagen aan elkaar: 2020 en 2021, die van 2020 overeenkomstig het bedrag onder de streep van mijn aangifte. Ook daarbij weer de ietwat onheilspellende mededeling dat aan het document 'geen rechten kunnen worden ontleend'. Dus ook niet 'ik heb toch al keurig betaald?' 

De laatste maanden van 2021 heb ik - voor het eerst - met verlangen uitgekeken naar een blauwe envelop met de definitieve aanslag over 2020, met naar ik verwacht als eindbedrsg 0. Nogmaals, ik heb toch al betaald? Die envelop kwam wel, maar zie voor de inhoud de eerste zin van dit stukje. 

Wat valt er uit deze gang van zaken anders te concluderen dan dat de Belastingdienst er 'n potje van maakt? 

Met de klachtenprocedures van de Belastingdienst wil ik de lezer niet vermoeien, mede omdat ik ook nog eens worstel met printerproblemen, die me zojuist een vracht aan verkeerd bedrukt papier hebben gekost. Maar één van de aanbevolen mogelijkheden is gebruikmaking van onder meer Twitter.. Doen we dat maar.

Het onbespreekbare besproken

De gemeenteraadsverkiezingen komen er aan (16 maart) en dat is al merkbaar, ook in Best. Druppelsgewijs presenteren de partijen hun kandidatenlijsten en/of proberen op verschillende manieren de aandacht op zich te vestigen. De website PleinBest wil daarbij een handje helpen en bereidt interviews voor over actuele Bestse onderwerpen. Alle politieke groeperingen hebben de uitnodiging daartoe aanvaard. Ik begrijp dat het (Corona!) een online-gebeuren wordt. De interviews worden op film vastgelegd.

Het ziet er naar uit dat ook het tot dusver onbespreekbare wordt besproken. Vraag 4 van het door PleinBest gepubliceerde lijstje luidt namelijk: 'Moet Best zelfstandig blijven of is het misschien beter een wijk van Eindhoven te worden?'

Deze vraag stellen is haar beantwoorden: 'Ja, Best moet zelfstandig blijven.' Althans, dit is standaard de reactie in vrijwel alle gemeenten, waarvoor herindeling door wie dan ook aan de orde wordt gesteld, in elk geval ook in Best. Het idee alleen al, leidt tot allergische reacties. Er is in deze gemeente slechts één oppositiepartij, namelijk D66, die vorig jaar de mogelijkheid van een gemeentelijke herindeling durfde te opperen, namelijk toen in de raad de vervanging van het gemeentehuis aan de orde was. Helemaal niet zo gek, als je in aanmerking neemt dat de financiële draagkracht van een gemeente, mede gezien de haar in toenemende mate opgelegde taken, voor een groot deel afhankelijk is van haar inwonertal. Best telt ongeveer 30.000 inwoners, terwijl als minimaal aantal steeds vaker 40.000 wordt genoemd. Lang is gedacht dat intergemeentelijke samenwerking hét alternatief zou zijn, maar in de praktijk is die in het algemeen weinig hoopgevend.

En dan: 'een wijk van Eindhoven'? Best begrijpelijk dat PleinBest zijn vraag zo inkleedt. Op 10 december schreef oud-wethouder van Best en regiobestuurder Jan van Beerendonk op de opiniepagina van het Eindhovens Dagblad een artikel onder de kop 'In kleine stapjes wordt Best een voorstad van Eindhoven'. (Mogelijk dat de ED-redactie die kop heeft bedacht, want strikt genomen IS Best al een voorstad.) Maar de strekking van het verhaal liegt er niet om. Er zijn door de gemeente Best richting Eindhoven de laatste tijd nogal wat toegevingen gedaan, die Van Beerendonk beschouwt als 'het begin van het einde'.

Maar betekent een eventuele gemeentelijke herindeling in deze regio als automatisch samensmelting van Eindhoven en Best? Dat lijkt me niet. Er zijn – als het dan toch moet – meer oplossingen denkbaar, al vergt het nogal wat gepuzzel. Best-Oirschot bij voorbeeld, met de naam Heerbeek om het gebakkelei voor te zijn. Terug naar de natuur, de geschiedenis in aanmerking genomen. Alles goed, als het qua naam maar niet zo megalomaan wordt als Meierijstad.

En, het is al met als bij de klimaatdiscussie, steek de kop niet in het zand.