Dubbel gevoel

Gisteravond in colbert door de Rijkesluisstraat (nee, niet Rijkeluistraat zoals buitenstaanders in eerste instantie menen te lezen) naar het Boterkerkje in Oirschot gewandeld. Met een dubbel gevoel, waarover straks meer. Het is – oorspronkelijk romaans – een van de oudste kerken van Nederland en biedt regelmatig podium aan kleine klassieke ensembles.

Op uitnodiging van onze Oirschotse dochter genoten van het Quartetto di Vicini, een groep jonge musici uit Bremen: de ons altijd weer ontroerende Haydn en het 'liefdesstrijkkwartet' van de laat-negentiende-eeuwer Jánacek met de altvioliste nu eens op een viola d'amore. Een spannend stuk. Di Vinci is trouwens van veel markten thuis, wat bleek uit de toegift, geïnspireerd door niemand minder dan Jimi Hendrix.

Het was binnen zowaar wat killer dan buiten, zodat ik in de pauze mijn jasje afstond aan de dochter. Geen last van gehad, hoor. De zuidenwind brengt ons dus zomerse temperaturen vanuit Frankrijk, waar het om sommige plekken (Corsica, hoorde ik vanmorgen) 30 graden is. Diezelfde wind laat ons trouwens het autogeraas op de A58 in sommige Bestse wijken constant duidelijker horen dan ons lief is.

Het verklaart mede mijn dubbel gevoel bij de nazomer die ons ten deel valt in de laatste week van oktober. Mijn Levensmaatje dat buitengewoon gevoelig is voor het ouderwetse Nederlandse jaargetijde kan haar geluk niet op. Toegegeven, ik geniet ook maar vrees de klimaatwisseling met zijn extremiteiten in de zeker niet ver afgelegen toekomst. Niet direct voor mezelf maar voor mijn kinderen, kleinkinderen en zelfs sinds bijna vier maanden een achterkleindochter.

Diefstal lijkt te lonen

Verontrustende krantenberichten zijn aan de orde van de dag. Ik betrap mezelf erop, een aantal ervan maar over te slaan, me ervan bewust dat zulks niet best is voor een journalist.

Deze week is het weer raak. Cybercriminaliteit. Bedrijven zouden miljoenen betalen om van hackers af te komen. Terwijl dat in het algemeen toch wordt ontraden. Diefstal hoort immers niet te lonen.

Nu weer een verhaal over twee zusjes, wier complete sierradencollectie uit hun stand op de Dutch Design Week in Eindhoven zijn gestolen. Door henzelf geschatte verkoopwaarde 50.000 euro. Maar waardeloos geacht voor de dieven, omdat het omsmelten van het goud onzegbaar veel zou kosten. Dit leidt naar verwachting van de bestolenen tot dumping.

En wat gebeurt er nu? De vrouwen beloven de dieven duizend euro, als ze de buit terugbrengen Typisch zo'n transactie-aanbod dat je op Facebook kunt tegenkomen. Niet te pruimen, want het is net als de betaling van cybercriminelen een vorm van legalisering. 'Lieve jongens/meiden help ons even.'

Uiteraard heeft de krant de politie gevraagd, wat ze hiervan vindt. En uiteraard willen de potentiële dievenvangers zich daarover niet uitlaten. Volgende verhaal uit de rare wereld waarin we nu leven.

Zie ook mijn limerick Wereldellende

Rode Jeugd

 Het ED heeft in haar zaterdagbijlage een verhaal van drie pagina's – rijk geïllustreerd, zoals dat heet – over de Rode Jeugd, die Eindhoven in de jaren zestig, zeventig (meer dan vijftig jaar geleden) onveilig maakte. Langharig werkschuw tuig, weet je wel. Een interessant relaas, voor het leeuwendeel gevoed door politiemensen van toen, die de hachelijke taak hadden, zelfgemaakte bommen onschadelijk te maken. Vooral Philips moest het ontgelden.

Ik zie in dat verhaal maar één zin, waarop ik zou willen amenderen: 'De multinational stond op het punt om een fabriek te bouwen in Griekenland, dat in die jaren werd geregeerd door een – in de ogen van de Rode Jeugd - dictatoriaal kolonelsregime.'  Dat was namelijk geen specifieke RJ-opvatting, maar een oordeel, dat door vrijwel heel Nederland werd gedragen.

Veel kan ik me van die tijd niet meer herinneren. Een politieke bijeenkomst in de toenmalige Stadsschouwburg (tegenwoordig tot ergernis van sommigen Parktheater geheten), waar het betoog van een wethouder werd verstoord met de roep: 'Politiek gelul'. Dat soort dingen.

Een lid van de RJ werkte bij de krant. Een, ik kan niet anders zeggen, lieve jongen die de dimafoon bediende, een apparaat waarmee verhalen van redacteuren en correspondenten werden opgenomen en vervolgens uitgetikt. Ik kwam die jongen met z'n vriendin 'n keer tegen, toen hij de Rabobank aan de Keizersgracht binnenstapte en weet nog dat ik tegen hem zei: 'Ja man, ook voor jou schuiven de deuren hier automatisch open'.

Telefoontjesdictatuur

Tot ergernis van mijn zoon, gebruikte ik eens de term telefoontjesterreur. Ik hoef,  denk ik, dat niet van a tot z uit te leggen. Iedereen kijkt er letterlijk en figuurlijk op z'n eigen manier tegenaan.

Wat mijn ergernis vergroot, is de vanzelfsprekendheid waarmee personen en instanties ervan uit gaan, dat iedereen zo'n ding heeft. Als je het wilt weten, ik heb een stokoud model van Samsung voor het met mijn DigiD inloggen op essentiële websites; van onder anderen de overheid en de zorg. Wie het nog niet weet: je krijgt dan een SMS-berichtje met een inlogcode. Daarvoor hoef je dat telefoontje niet te verbinden met het internet. Voor mijn web-activiteiten gebruik ik een Windows-laptop en een I-Pad van de firma Apple.

Dezer dagen werd ik weer eens geconfronteerd met het verschijnsel fixi. Dat is een website, waarop je de gemeente (in mijn geval Best) kunt confronteren met 'problemen' in je leefomgeving. Wil je daarvan gebruik maken, dan moet je tenminste over een 06-telefoontje beschikken. Daarover wilde ik zekerheid, dus ging ik via mijn laptop (Windows dus) naar de gelijknamige website. Volop informatie, uitlopend op het advies via Appstore of Google Play de app(licatie) op je telefoon te downloaden. Ik begrijp, dat een melding naar je gemeente via Windows niet tot de mogelijkheden behoort. Terwijl nogal wat mensen, vooral ouderen ternauwernood vertrouwd zijn met een Windows-computer.

Om mijn zoon niet opnieuw te ergeren, laat ik het woord terreur nu maar achterwege en houd ik het op dictatuur.

Clichés en stoplappen (2)

Als liefhebber van de Nederlandse taal houd ik veranderingen in het gebruik ervan bij. Taalverandering is normaal, maar taalverarming is iets anders; erger vind ik. Het zaterdagse radioprogramma De Taalstaat, gepresenteerd door Frits Spits houdt dat min of meer bij door zogenaamde vergeetwoorden te verzamelen. Spits is trouwens een geboren Brabander, maar heeft zich de harde g eigen gemaakt. Hij bekende onlangs weer over te schakelen op de zachte g als hij 'n tijdje in zijn geboorteplaats Eindhoven verblijft, waar hij bekend staat als de dokterszoon Ritmeester.

Maar veranderingen dus. Het is alweer 2 ½ jaar geleden dat ik een lijst van zogenaamde veel gebruikte clichés en stoplappen plaatste, die ik in de loop van maanden had verzameld. Daar zijn er intussen 'n stuk of tien bijgekomen en het lijkt me leuk daar nu melding van te maken. Ik geef ze weer zonder waardeoordeel. Engels (leenwoorden, bv impact in plaats van invloed) en straat- of jongerentaal zijn niet meegenomen.

Daar gaat-ie dan:

Bizar – raar, gek, merkwaardig, geweldig. 'Auto schakelt bizar van 1 naar 2.'

Bubbel – bijna iedereen zit in een bubbel.

Criticaster – wordt tegenwoordig gebruikt als men criticus bedoelt. Oorspronkelijk iemand die voortdurend kritiek uit, zeg maar muggenzifter. Misschien is dat laatste ook wel een vergeetwoord.

Doen – een koffietje doen. Het veelvuldig gebruik van verkleinwoorden is ook een tamelijk actueel verschijnsel.

Los gaan – feesten, festivallen. Voor de volledigheid: dit is een zogenaamd germanisme: geht's los.

Me – in plaats van mijn. 'Me ouders'.

Opschalen – uitbreiden, vermeerderen, vergroten.

Super – van super slecht tot super goed. Al eerder vermeld, maar wordt tegenwoordig door sommigen om de andere zin gebruikt.

Vertel – Niet echt nieuw maar weer veel gebruikt als uitnodiging in radio-interviews.

Wil je er weer 'n beetje bij horen, doe dan je voordeel met dit lijstje,

Wat hitte met je auto kan doen

Op Twitter heb ik er al meldingen over gedaan. Nogal fragmentarisch uiteraard. Vandaar dat ik er hier nog eens op in ga: wat de zomerhitte, zoals we die in juli en augustus hebben beleefd, met je auto kan doen. Schade, waarvoor ik (uitsluitend WA) niet verzekerd ben.

In een land als Spanje zie je in geparkeerde auto's vaak een afdekking van het dashboard. Helemaal terecht, Bij 30 graden of meer kan er schade optreden. Die heb ik, weinig rijdend, dus lang parkerend bij mijn appartement. ervaren: kleppen aan de bovenkant waren kromgetrokken. De chef van mijn garage zei aanvankelijk: 'we kunnen ze met schroeven vast zetten, maar dat blijf je natuurlijk zien'. Na discussie onder monteurs koos men evenwel voor opnieuw vastkitten. Keurig. En alleen maar een redelijk werkplaatstarief.

De volgende schade openbaarde zich na de overvloedige regen van de afgelopen weken. Ergens in de buurt van de motorkap bleek de afdichting te zijn gesmolten, waardoor water sijpelde in wat men noemt de kachelmotor (ventilatie, airco) en de kachelweerstand. Die kosten bij vervanging respectievelijk 90,53 en 60 euro. Ook moest er een nieuw interieurfilter ad 26 euro in. Alles bij elkaar ging het inclusief BTW  om zo'n 400 euro. 

Ik heb bij het afrekenen gezegd: 'Ik zie jullie gère maar voorlopig even niet'.  Dus hopelijk pas ergens in april 2023 voor een kleine beurt en apk..