woensdag 21 mei 2014

Horecagezeik

De Bredase horeca – geliefd weekeind-doel van Rotterdammers met veel lawaai – wil het ingaan van de zomertijd voortaan gecompenseerd hebben. Nee, niet met geld, al is het daar natuurlijk wel weer naar te herleiden.

De cafébazen constateren dat ze bij het een uur vooruit zetten van de klok, in de nacht van zaterdag zondag ‘dus’ een uur eerder moeten sluiten. Gederfde inkomsten! Dus vragen zij het gemeentebestuur van Breda de nachtvergunning met een uur te verlengen.

Volgens BN-DeStem zou de gemeente wel oren hebben naar het verzoek van de horeca, ‘mits de bewoners van de binnenstad geen bezwaar hebben’. Uit het nogal cryptische bericht in de Bredase krant valt min of meer af te leiden dat de omwonenden niet staan te trappelen.

Wat in dit verhaal vergeten wordt, is, dat de klok niet voor niks in de nacht van zaterdag op zondag wordt verzet. Daardoor krijgen de mensen één etmaal de gelegenheid aan het een uur eerder opstaan te wennen. Trouwens, wordt het vooruit zetten van de klok in het  najaar niet gecompenseerd door de invoering van de wintertijd en het uur dat dan aan de nachtopening wordt toegevoegd?

Laten we het gewoon houden op horecagezeik.

vrijdag 16 mei 2014

De beste van dit en de beste van dat

De beste van dit en de beste van dat. Dit soort ‘wedstrijden’, vaak een vorm van ‘nieuwsmakerij’, die doorgaans haar hoogtepunt beleeft tegen de jaarwisseling, ik moet er niet veel van hebben. En als steeds dezelfde wint, wordt het al helemaal saai. Of je daarom zo’n wedstrijd moet afschaffen, zoals bij het mondiaal gesputter rond de hegemonie van de Nederlandse hardrijders op schaats, is vers twee. Dan is het natuurlijk even niet aan de orde.

Maar de Michelinsterren-cultuur vind ik bij voorbeeld niet te pruimen – is alleen interessant voor de koks. In het Eindhovens Dagblad trof ik vandaag weer een stukje aan over zo’n culinaire prijs, waarbij terecht werd geconstateerd dat de opvatting van de vakjury en die van het publiek nogal eens uiteenlopen. ‘Dat publiek hecht vooral waarde aan de friet met mayo.’

Makkelijk, dat Blendl, waarmee je vrijblijvend door ‘alle’ kranten van Nederland kunt bladeren. Daarbij zag ik vanmorgen in BN/DeStem het intrigerende kopje ‘Zoektocht naar meest gastvrije stad beëindigd: “Als Den Bosch altijd wint, gaat de lol ervan af”.’ Dus dat stukje maar aangeklikt en voor ‘n dubbeltje gekocht.

De reden is dus dat de initiatiefnemers, VVV Nederland en het adviesbureau Van Spronsen en Partners vinden dat de missie geslaagd is. De algemeen directeur van die VVV zegt dat ‘dankzij het onderzoek duidelijk is geworden dat een gastvrije stad meer tevreden gasten oplevert, die anderen weer inspireren tot een bezoek’. En blablabla. Geweldig.

Breda is helemaal niet rouwig om het verdwijnen van de prijs. De nieuwigheid (altijd weer dat new new!) is er wel zo´n beetje van af, zegt de directeur van de stedelijke VVV. En dan komt de echte aap uit de mouw. Het gaat om de lol van het winnen en die is na vier keer winst door Den Bosch voor Breda volledig uit het zicht geraakt.

Ach, mevrouw de directeur, er komt wel weer eens een  nieuwe prijs, al is het alleen maar vanwege zakenpartners die zich wensen te profileren.

dinsdag 13 mei 2014

Teeven trekt z´n keutel in

Ik heb het altijd ´n nogal gore uitdrukking gevonden, maar wel ´n rake. Teeven trekt z´n keutel in. Want wat moet je anders denken van het achterhoedegevecht rond het kinderpardon, dat Den Haag nu weer van het echte regeren afhoudt?

Altijd gedacht dat een staatssecretaris een onderminister was – zo wordt-ie ook in het buitenland gepresenteerd, anders snappen ze er daar niks van. En maar op z’n strepen staan, dat onderdeurtje, intussen proberend z’n toch al matige figuur te redden met verklaringen als ‘ik zal de regeling ruimhartig toepassen’.

‘t Is hem gerajen. Ooit hadden we meer dan 800 burgemeesters. Dat betekent evenwel dat de 400 die er nog over zijn, evenveel burgers vertegenwoordigen. Veel meer zelfs. Dus als de helft van die club aan de bel trekt, moet je van zeer goede huize zijn om dat naast je neer te leggen.

Maar wat doet ons onderdeurtje? Het schrijft alle burgemeesters een brief met een verzoek om informatie, en wel vóór 20 juni. Zou Teeven nog steeds niet door hebben dat met het schrijven van brieven alle bureaucratie begint? En om welke informatie gaat het nou helemaal? Om afgewezen aanvragen! En wie heeft die afwijzingen op zijn conto? Precies: het ambtenarenapparaat van Teeven. Hij schrijft de burgemeesters: ‘Kennelijk heeft u informatie die bij de Rijksoverheid onbekend is.’ Je moet maar durven.

Ach man, er zijn al veel te veel woorden aan deze kwestie vuil gemaakt. Geef nou eens gewoon toe dat aan dat kinderpardon op z’n zachtst gezegd wat schoonheidsfoutjes kleven en laat verder alle flauwekul achterwege. Je prestige van bewindsman is toch al naar filistijnen.

(Gesproken column, Omroep Best, 14.05.14, 18:10 uur.)

maandag 5 mei 2014

Maastricht, zo internationaal

stokstraat-web
Stokstraat


Toeval bestaat niet, wordt wel eens gezegd. Maar ik vond het toch wel toevallig dat vriend Sante Brun vanuit zijn Zuidlimburgse stek met de Kruidvat Express in een ‘vervuilde’ trein naar Amersfoort reisde (en die stad in een stukje zijdelings vergelijkt met onder meer Maastricht), terwijl wij ons dezelfde zondag in redelijk niet vervuilde treinen met de ‘vrij-reizen-kaart’ naar de Limburgse hoofdstad begaven.

In Amersfoort was het koud, in Maastricht ‘het warmst van Nederland’. Je moest dan wel de zonzij opzoeken, of een terrasje met straalverwarming. Een beschrijving van Maastricht à la Sante van Amersfoort lijkt me tamelijk overbodig, zomin als een aansporing: ga d’r nou eens heen. Ook met fotograferen ben ik terughoudend, want iedereen heeft het toch allemaal allang gezien? Ofschoon het tamelijk uniek (voor ons) was, met de trein aan te komen en de lange ‘stationsstraat’ door Wyck af te lopen.

Het eerste wat opviel, was de ‘Engelse’ rotonde voor het station: een stip in het midden, pijlen eromheen en natuurlijk voorrangsdriehoeken. In GB werkt dat perfect, zodat ik me al vaak afgevraagd heb, waarom zo’n geïmproviseerd verkeersplein in ons land niet vaker wordt toegepast. Hoewel, bij geringe drukte rijden auto’s en fietsers ‘gewoon’ dwars door die stip – Nederlandse wan-discipline, zoals de ‘veiligheidscamera’ van de Maastrichter politie voortdurend kan waarnemen.

Toch onderstreept die ‘rotonde’ het internationale karakter van Maastricht, evenzeer als de Lijnbus naar de oudste stad van België, het Vlaamse Tongeren. (Er  zijn vergevorderde plannen voor een tramverbinding.)

Als ik een foto maak in de Stokstraat, doe ik dat met het oog op een vergelijking met die andere ‘internationale koopstraat’, de PC Hooft in Amsterdam. Mijn voorkeur laat zich gemakkelijk raden.  Hier valt mijn mond bij open, telkens weer. Die luxe winkels, met hun klassieke puien, zoals je ze in oude Europese steden zelfden meer  ziet. Sommige al meer dan een eeuw in dezelfde handen, wat zichtbaar is aan het schild Hofleverancier (een onderscheiding overigens, waaraan de nadrukkelijke voorwaarde is verbonden, niet aan het hof te leveren). Toch ontbreekt ook in de Stokstraat niet de liquidatieverkoop.

Het is koopzondag, dus druk in de Maastrichter binnenstad. Het wemelt er van de Duitsers en vooral Waalse Belgen, Luik is immers ook vlakbij. Vanaf dat verwarmde terras aanschouwen we de pantoffelparade, waarbij het opvalt dat de internationaliteit niet van de elegantie van de vrouwen valt af te lezen. ‘n Enkele uitzondering daargelaten. Maar, zeg nou zelf, wordt die van de dames op de Champs Elysée ook niet wat overdreven?

Verwacht dus van mij verder geen reisfolderachtige aanprijzingen, zeker niet sinds ik de Maastrichter kersenvlaai heb geproefd, verpakt als ze is in een envelop van slecht doorbakken deeg. Het etablissement in kwestie prijst zich aan als Bourgondisch. Daar valt dus best wat op af te dingen. Maar het is overal wat. zie de diepgevroren appeltaart die Sante Brun in Amersfoort op z’n bordje kreeg.

zaterdag 3 mei 2014

De klokkenroof

Op 11 april is bij Petit & Fritsen in Aarle Rixtel de laatste klok gegoten. Het eeuwenoude familiebedrijf hield op te bestaan – werd overgenomen door Eijsbouts in Asten (nu de laatste klokkengieterij in Nederland). Frank Fritsen (1958) tegen Het Parool: ‘Tot ik mijn laatste adem uitblaas zal het pijn blijven doen.’

De naam Petit & Fritsen zegt mij iets sinds ik ‘n jaar of twaalf was. In die tijd kreeg de Laurentiuskerk in Ginneken, mijn geboortedorp, uit deze gieterij haar klokken ‘terug’. Waren het er twee of drie? Ik weet het niet precies meer. Maar de legendarische pastoor Eduard Doens liet het volgende gedicht in de grootste klok gieten:

Heiland heet ik,
Jub’lend treed ik,
in de plaats van een ontvoerde,
toen diep leed ons land beroerde.

De roof door de bezetter, die het vredige brons omsmolt tot kogels en granaten, herinner ik me ook nog, vooral die van de klok uit de toren van de Ned. Hervormde kerk (voormalige, middeleeuwse Laurentiuskerk) tegenover ons huis. Men moest er ‘n galmgat voor vergroten om ‘m er door te krijgen.

De rol van de klok in bij het slaan van de uren werd in de toren van de r.-k. kerk overgenomen door… een zuurstoffles. Idee van de koster. Het klonk ‘n beetje blikkerig, maar iedereen kon toch blijven horen hoe laat het was. Ook toen het  Laatste Uur van de Bezetter was geslagen.

Ja de klokkengieters hadden het druk, na de oorlog. Alleen zogenaamde monumentale klokken, bij voorbeeld die van de gieters Hemony, hadden van de Duitsers mogen blijven hangen.

vrijdag 2 mei 2014

Stoorzender

Een man in Florida heeft jaren lang rondgereden met een apparaat, waarmee hij het mobiele telefoonverkeer van andere automobilisten stoorde. Bellen achter het stuur is in die staat niet verboden. Het politie spelen kan de chauffeur op een boete van 35.000 euro en zelfs een celstraf komen te staan, want hij stoorde natuurlijk ook de hulpdiensten.

Er zijn altijd mensen, ook in het verkeer, die het recht in eigen hand nemen. Zo ben ik eens gepasseerd door een figuur die een enorme schijnwerper, achterwaarts stralend, op de hoedenplank had gemonteerd. Die deed-ie dan aan als hij zich via z’n achteruitkijkspiegel verblind achtte.

Een mij bekende vrouw parkeerde onlangs op een terrein bij ‘n supermarkt aan de Geldropseweg in Eindhoven. Zoals altijd sloeg ze bij het uitstappen haar hand over de zijrand van het portier, om de naast haar geparkeerde auto niet te raken. Toch kwam er een man de super uitgestormd die dacht dat de vrouw zijn heilig koetje had geraakt. Viel niet mee te praten, ondanks dat van enige schade geen sprake was.

Bij terugkomst, ‘n uur later, zat er een flinke kras in het portier van de auto van de vrouw. Geen getuigen, geen bewijs.