Op zoek naar de 'normale' vrouwenbejegening

Sommige mannen zoeken naar de 'nieuwe normale' manier om vrouwen te benaderen. Wat kan (nog) en wat niet? Onlangs refereerde ik in een stukje aan een Oosterhoutse kunstenaar die in de eerste helft van de vorige eeuw tegen een 'fijn protestants meisje' (aldus mijn moeder) zei: 'Gij zijt een schoon meske, kleed-oe eigen es uit'. Daar deed toen verder niemand moeilijk over.

Wat later in die eeuw, zeg maar de tweede helft, bracht een Philipsmedewerker een bezoek aan een inmiddels niet meer bestaande katholieke uitgeverij van dagbladen en populaire tijdschriften in Haarlem. Tot de aandeelhouders behoorden destijds bekende politici als Beel en De Quay. Na het betreden van de typistenkamer hoorde hij de man die hem rondleidde zeggen: 'dames, laat eens even wat zien'. Waarop die vrouwen lachend hun truitjes omhoog trokken. Ik heb dit uit de eerste hand. Mijn zegsman voegde er aan toe: 'Het stelde natuurlijk niks voor'. En daar deed in die tijd natuurlijk ook niemand moeilijk over.

Intussen zijn de vrouwen in opmars. Derde feministische golf, al vinden anderen misschien dat de tweede nog onvoltooid is. Kijk/luister bij voorbeeld maar eens naar de gemiddelde geïnterviewde, hoog of minder hoog op radio en tv. Hopelijk is haar stem en die van de presentator beneden het kakelniveau; zo neen, dan pleeg ik nog wel eens af te haken. Jammer, ik beveel sommigen een logopedist aan. Meer ervaringen met op z'n minst zichzelf belangrijk vindende vrouwen? Jazeker.

Ik kom wel eens in een super, waarvan ik weet dat ze mijn merk sigaren hebben. (Die moet je tegenwoordig met een lantaarntje zoeken.) Dan gaat het wel eens om beschadigde exemplaren. De chef doet daar niet moeilijk over. Neemt ze desnoods terug. Maar toen ik onlangs een doosje wilde openen, griste de kassière het me uit de handen. 'Rustig', kon ik nog net verbouwereerd uitbrengen en: 'de baas vindt dat goed'. Reactie: 'Ik ben de baas.' Het bleek de dochter te zijn.

Laatst zat ik in een vergadering, waar een jonge servicemedewerker (vrouw) het zover had gebracht dat ze het initiatief had overgenomen van de voorzitter. Toen ik ergens mijn beklag over deed, was dat voor haar aanleiding, de loftrompet over zichzelf te steken. Ze oogstte daarvoor applaus. Voornamelijk van de aanwezige vrouwen. De praktijk was het tegendeel. De medewerker hield zich twee dagen achtereen telefonisch onbereikbaar voor mij.

Er valt nog veel te leren, niet alleen door vrouwen, uiteraard.

Blazen op de A2 zat ze niet glad

Het zat er dik in na de GP in Zandvoort: lekker blazen (zo heet dat in die kringen) op de A2 naar het zuiden. Royaal meer dan 100 hè? Maar dat zat ze niet glad. De bemensing van drie politieauto's had het voorzien en nam de leiding, met inachtneming van de snelheidslimiet wel te verstaan. Van Amsterdam tot Den Bosch hè?

Het is goed afgelopen, kettingbotsingen bleven bij mijn weten uit. Hoewel, je weet maar nooit; ze zijn immers voor driekwart de oorzaak van de filemeldingen.

Grote kop in de krant van heden: 'Weggebruikers gunnen elkaar geen ruimte'. De ik-mentaliteit, aangewakkerd door de sociale media. Een reden om de autoweg te mijden, als je je deze luxe kunt permitteren. Een familielid maakte het onlangs nog mee. Reed 100, kreeg een bumperklever, maar kon even niet naar rechts. De blazer ging daarna voor hem rijden en trapte fors op de rem. Gezellig.

Er is geen zicht op verbetering. Ik hoor net op de radio dat vier van de tien Belgische scholieren fietsend op hun telefoontje zit te turen. A-sociaal gedrag is hun blijkbaar ingebakken.

'Kleed oe eigen es uit'

In België is het een en ander te doen over een fotograaf, tevens mede-organisator van de missverkiezingen, die aan kandidaten zou hebben gevraagd, zich (gedeeltelijk) uit te kleden. Online hè. Sinds Me Too is aanhoudend de vraag aan de orde, wat je tegen een vrouw mag zeggen en wat niet.

Het Belgische geval deed me terugdenken aan de verhalen van mijn ouders over het in de eerste helft van de vorige eeuw legendarische stadje Oosterhout (bij Breda), waar mijn vader operettes regisseerde bij de zangvereniging Aurora. De practical joke was daar tot een ware kunst verheven, waarbij namen werden genoemd als die van de fotograaf Jan de Jong, ene Steven Banken en een apotheker aan de Markt.

En dan had je de kunstschilder Toon Laerbuch, in mijn jeugd allang niet meer onder de levenden. Zijn weduwe Klaske kwam nog wel eens bij ons over de vloer. Maar Toon dus. Die zei tegen de Ginnekense Anneke Boezaard: ‘Gij zijt ‘n schon meske, kleed oe eigen es uit’. Ja, commentarieerde mijn moeder dan, ‘en dat was een fijn protestants meisje’.

In de aangegeven tijd had de woonplaats van Toon een volkslied: ‘En dat is Oosterhout, ‘t is iets bijzonders’. Kun je wel zeggen en er werd niet gauw over iets moeilijk gedaan.