woensdag 29 april 2009

Ga snel naar punt nl – Echnie

Hij staat met z’n fiets met achteruitkijkspiegel  bij de afsluiting van de Nieuwstraat, afslag d’Ekker. Bijna 86 is-ie. Hij aanschouwt de riolerings- annex reconstructiewerken en zegt: ‘t zal wel nuddig wezen, die dubbele riolering.’nieuwstraat_op_schop3

Van ‘t een komt zo het ander, bij het buurten van ouwe Bestenaren. Hij probeert de tijd zo’ n beetje te volgen, maar loopt soms vast.

‘Neem nou zo’n cd-speler. Dan denkte toch, ge stopt ‘t erin en ‘t werkt. Moest ik weer een of ander dingske  hebben. Bel ik met een winkel in de stad.  Zeggen ze: Kom maar halen. Maar ik durf op mijn leeftijd niet meer door de stad te rijden. Zeggen ze: U ziet maar, meneer.’

‘Ga ik naar dat gebouw tegenover  de molen, waar ge van alles kunt vragen. ‘

BestWijzer? (wonen, zorg en welzijn)

‘Ja, BestWijzer. Zegt die mevrouw: dat zal ik wel es even voor uw uitzoeken. Ze gaat aan het bellen en vertelt: U kunt ook naar Son rijden. Daar hebben ze het ook.’bestwijzer

‘Kijk, meneer, daar heb ik nou wat aan. Want je hoort tegenwoordig al gauw: Ga snel naar dit of dat punt nl. Ik heb niet eens ‘n computer.’

Ge lijkt me anders aardig bij de tijd. Misschien kunnen de kinderen helpen, of de kleinkinderen, opper ik.

‘Ik heb geen kinderen, laat staan kleinkinderen, haha. Ik weet niet eens wat een website is.’

Los van BestWijzer heb je nog allerlei instanties die je met computers en internet kunnen helpen: de Katholieke Bond van Ouderen, Seniorweb, de bibliotheek.

‘Maar ik zou niet weten wat ik met een computer zou moeten doen.’

Dit was het bekende kip-ei-verhaal.

Ondergetekende is ‘n paar maanden geleden in een aanbieding van Essent voor levering van stroom en gas getrapt. Drie jaar vast tarief, terwijl de prijzen intussen dalen en de hele energiemarkt op z’n kop staat, schrijft de krant.

Toch maar weer eens wat gesurft op internet. We kunnen honderden euro’s besparen als we overstappen. Maar als je zou denken, dat je van de concurrentie een prijsopgave op papier kunt krijgen, geen sprake van: ‘Ga snel naar jeweetwel punt nl’.

Zonder computer en internet ben je nergens.

Gelukkig is er BestWijzer.

zondag 26 april 2009

Zijn eerste job

Eigenlijk moet je niet van een job spreken. In die tijd heette dat een baantje. In 1934, de toenmalige wereldcrisis. Erger dan nu, weet hij, ex-bankmanager, inmiddels 89 jaar. Glashelder is zijn verhaal over zijn eerste werkweek, die tevens voor even ook zijn laatste was.

Hij heet Herman en kwam vannacht aan de telefoon bij AVRO's Nachtdienst een radioprogramma waarbij mensen worden uitgenodigd hun verhaal te vertellen. Onderwerp deze keer dus, 'mijn eerste job'.

Zo'n verhaal kan zo interessant en waardevol zijn, dat het jammer is dat het voor zo'n vluchtig medium als de radio wordt verteld. Eenmaal de oren gespitst, besloot ik alles zo goed mogelijk in m'n hoofd op te slaan en het hier neer te tikken. brouwerij_arend

Herman was dus veertien, toen zijn vader – een handarbeider te Amsterdam – invalide (arbeidsongeschikt) werd en tegen hem zei: 'Jongen, je zult er aan moeten geloven, wil er brood op de plank blijven komen. Moeder werkt ook.' De vader zei er nog iets bij: 'Wees niet bang, goed voor jezelf op te komen.'

Herman solliciteerde in Amsterdam bij een commissionair (zo heette toen een tussenhandelaar of importeur) van Tsjechisch porselein. Opdracht: de godsganselijke dag dat, zich op stellingen bevindend serviesgoed afstoffen. Loon: één rijksdaalder (twee gulden en vijftig cent) per week. Was dat veel in die tijd? Nee, dat was niet veel, zei Herman. Wel eens wat gebroken? Nee, daar heeft-ie nauwelijks de kans toe gehad.

De werkweek placht in de jaren dertig nog te eindigen op zaterdagmiddag om een uur. Zo begaf Herman zich na zijn eerste week porselein afstoffen naar het kantoor van zijn baas, teneinde zijn loonzakje in ontvangst te nemen. Maar die zei: 'Je moet eerst nog even naar de meid gaan.' Dat was een Duitse dienstbode, zoals er in die tijd velen hier werkten. Die meid vroeg:

'Kan je aardappelen schillen?'

'Nee,' zei Herman, dat doet mijn moeder altijd.'

'En groenten schoonmaken?'

'Dat ook niet, dat doet mijn moeder ook altijd.'

'Toch zal je aardappelen moeten schillen en groenten schoonmaken,' zei de meid, 'je voorganger deed dat ook.'

Waarop Herman: 'Dat doe ik niet, want daar ben ik niet voor aangenomen.’

Herman ging weer naar de baas om het loon, maar die was natuurlijk via de huistelefoon door de meid van de 'werkweigering' op de hoogte gebracht. Hij zei: ‘Je bent ontslagen.’

'Nou,' zei Herman, 'omdat er een opzegtermijn van één week geldt, moet u mij dan tweemaal een rijksdaalder uitbetalen.'

De baas, wel inziende dat hij een boel last zou krijgen als hij deze eis van Herman niet zou inwilligen, zette hem dus met vijf gulden aan de deur.

Thuisgekomen, zei Herman tegen z'n moeder: 'Ik ben ontslagen.' Waarop de arme vrouw in woede ontstak en hem een pak rammel verkocht.

Herman vertelt dat nu voor de radio of het de gewoonste zaak van de wereld was. Nou dat wás het ook in die tijd. Evenals het beloofde kwartje zakgeld, dat hem toen natuurlijk werd onthouden.

Vader kwam thuis en ging in zijn stoel zitten. Herman zei: 'Ik ben ontslagen en moeder heeft me daarvoor een pak rammel gegeven.'

Waarop de vader zei. 'Zozo. Kom Mien, laten we er eens met z'n drieën over praten, wat er nu eigenlijk is gebeurd.'

Herman deed alles nog eens uit de doeken. De vader - indachtig de 'assertiviteitsraad' die hij zijn zoon had meegegeven – gaf uiteraard als zijn mening te kennen dat de jongen juist had gehandeld.

Binnen een week had Herman een nieuwe baan, in de bottelarij van Bierbrouwerij De Arend, eveneens in Amsterdam. (Of was het De Gouden Arend? Er waren en zijn trouwens heel wat brouwerijen in Nederland en Belgie die Arend heten). 'Die arend staat er nog steeds', deelde hij tussendoor mee.

Zijn werkgever daar vroeg hem wat hij wilde verdienen. Dat vond Herman natuurlijk heel bijzonder dus hij waagde: 'Vier gulden vijftig per week,' waarop die baas onmiddellijk zei: Da's goed. Had ik nou maar vijf gulden gevraagd, dacht Herman. Zegt-ie tegen z'n moeder: 'Ik krijg 4,50 in de week. Krijg ik nou ook twee kwartjes zakgeld?' Dat kreeg-ie.

Herman heeft daar toch wel een aantal jaren op die brouwerij gewerkt. In 1943 trouwde hij en aangezien wel gebleken was dat-ie goed met geld om kon gaan, trad hij in dienst van wat heden ABN-Amro heet. Vanaf 1945 is hij gaan studeren, waardoor hij steeds verder kon opklimmen op de maatschappelijke ladder. Hij bracht het bij de bank tot 'hoofd inkoop'.

Herman moet nu, zijn leeftijd in aanmerking genomen, al 24 jaar met pensioen zijn. Over bonussen heeft hij in die radiouitzending niks gezegd.

zaterdag 25 april 2009

De Essentie van democratie

De essentie van democratie is dat het volk beslist, via zijn vertegenwoordigers.

Je zou dus zeggen dat als een (zij het krappe) meerderheid van de Brabantse Provinciale Staten (PS) de verkoop van het elektriciteitsbedrijf Essent aan de Duitse bruinkolenboer RWE afwijst, die handel niet doorgaat. (Volledigheidshalve, die provincie heeft de meeste aandelen.)verkoop_essent

Maar dit kan dan wel de democratie (demos=volk) in haar volle glorie zijn, zo werkt het niet. Hoe dan wel? De uitspraak van de Staten blijkt niet meer dan een advies. De beslissing ligt uiteindelijk bij het dagelijks bestuur van de provincie, het door PS gekozen college van Gedeputeerde Staten (GS). Dit gezelschap is door getrapte verkiezing aan de macht, wat op zich een uitwas van de democratie is.

GS heeft al bij voorbaat laten weten dat zij een eventueel nee tegen de verkoop van Essent naast zich neer zal leggen. Op zichzelf is het al bijzonder kwalijk, zoiets aan de vooravond van het statendebat over de kwestie mee te delen. Het heeft de leden van PS bemoeilijkt, hun wettelijke verplichting na te komen, te beslissen 'zonder last of ruggenspraak'.

Voor het provinciehuis in Den Bosch stonden vrijdagmorgen medewerkers van Essent met borden als 'Essent is van ons'. Toen ik de foto in de Brabantse kranten zag, dacht ik eerst dat het een demonstratie van Brabantse ingezetenen, respectievelijk  elektriciteitsgebruikers was. Want, als het daar over gaat, van wie is Essent (de ooit zo trotse Provinciale Noordbrabantsche Electriciteits Maatschappij)? Niet alleen van de werknemers maar in principe van alle Brabanders.

Dit even, om de zaak tot zijn essentie terug te brengen.

donderdag 23 april 2009

Bril

Vanmorgen tikte iemand op het discussieplatform Plein 568X een soort excuusbriefje, omdat-ie zich opgelaten voelde, zich dezer dagen op dezelfde plaats laatdunkend te hebben uitgelaten over de schrijver/columnist Martin Bril. Wist niet dat die stervende was.

Als iemand in de terminale fase van kanker verkeert, zoals bij de gisteren overleden Bril het geval was, vindt men dat kennelijk not done. Ik heb daar ‘n enigszins afwijkende mening over. Zeker in dit geval, waarin de columnist allerminst besmuikt omging met zijn situatie, eerder letterlijk geneigd was te blijven doorgaan totdat hij er bij neer zou vallen. Als ik het goed heb, ging zijn laatste stukje in de Volkskrant over de onvermijdelijke aanschaf van een rolstoel.

Maar als men zich in zo’n situatie gerust kritisch mag uitlaten over de kwaliteiten van betrokkene, wil dat nog niet zeggen dat die situatie ook de drijfveer kan zijn tot een buiten-proportionele ophemelarij. En dat is de afgelopen uren aan de gang, onder aanvoering van hoofdredacteur Pieter Broertjes van de Vk: ‘Dit is ‘n enorme klap voor onze krant.’ 

Hier zakt me echt de broek van af. Dat zegt de man, die een van de beste van onze columnisten, Jan Blokker, na 35 jaar zonder enig pardon aan de dijk zette, zich kennelijk niet bewust van de klap die hij daarmee ‘zijn krant’ toediende.

Zit ik hier op mijn beurt te overdrijven? Terwijl ik een en ander overwoog,  las ik op Twitter twee reacties, die bij mij elke twijfel daarover wegnamen. 1. Bert Brussen:  ‘Zul je zien dat als Kluun dood gaat alle winkels een week dicht gaan.’ 2. Bert Wagendorp, Volkskrant-columnist: ‘Goedemorgen iedereen. Bril ja.’

dinsdag 21 april 2009

Kranten online

vk_tabl1Mijn pleidooi voor een meer web georiënteerde weergave van kranten op het internet (in plaats van copieën van de papieren krant) heeft  naar eigen oordeel meer kracht gekregen door de praktijk die nu is ontstaan sinds de invoering van tabloid-katernen door de Volkskrant.

 vk_tabl2



De vormgevers van die krant kunnen namelijk niet uit de voeten met één enkele pagina, dus spreiden ze hun layout doorgaans over twee naast elkaar liggende pagina’s. Maar die pagina’s worden op het web een voor een getoond, waardoor de lezer de samenhang mist. Zie bijgaande afbeeldingen.

maandag 20 april 2009

Tot Niemands Tevredenheid

Jaja, 'wij zijn beter dan zij' . TNT Post (dat Post moet er echt achter, anders herkent geen mens het bedrijf) laat huis-aan-huis weten dat zij beter is in het verspreiden dan welke nieuwe concurrent dan ook.

Het loopt ze blijkbaar dun door de broek, ondanks dat ze alles van onze Tante Pos hebben geërfd en trouwens ook alweer gedeeltelijk afgebroken. Maar dat plaatst, verplaatst en verwijdert maar brievenbussen, zonder de klanten te vragen wat ze ervan vinden. En dat sluit op dezelfde manier maar postkantoren, alsof die geen enkele betekenis meer hebben. Tot Niemands Tevredenheid

Sinds 1 april mag iedereen die dat wil een postbedrijf oprichten. Eindelijk zal de consument dan de vruchten kunnen gaan plukken van de privatisering, zoals door de politiek met oogkleppen op is beloofd. Gy geleuft dat. Maar bedrijven als Sandd en Selekt Mail hebben er duidelijk zin an en moeten, gegeven de omstandigheden, een kans krijgen.

Wij geven geen ouwerwetse cent, laat staan 'n eurocent voor dat zogenaamde 'onafhankelijke onderzoek' van bureau Intomart, waaruit zou zijn gebleken dat TNT 'hogere kwaliteit' levert. Zelfs als Sandd en Selekt Mail het niet beter blijken te doen, moet TNT z'n mond houden, wil er nog iets overblijven van de door wijlen ons staatsbedrijf der PTT toegeschoven goodwill.

zaterdag 18 april 2009

Mijnheer? Mevrouw? Nee, grande dame

In een boeiend gesprek tussen de eerste hoofdredacteur van NRC-Handelsblad na de fusie van Nieuwe Rotterdamsche Courant en Algemeen Handelsblad, André Spoor,  en de zittende hoofdredacteur, Brigit Donker (bijna een twistgesprek, zegt de coördinerende verslaggever van het eigen wekelijkse Magazine, Gerard van Westerloo), gaat het ook weer over de vraag, of de krant een mijnheer dan wel een mevrouw is. De krant is eerder een 'grande dame' dan een 'mijnheer', vinden Donker en Spoor. Ze zijn het niet overal met elkaar oneens.

Waar ik het niet mee eens ben, is de verbastering van de toegepaste beeldspraak. Uitgangspunt is namelijk de uitdrukking Le journal, c'est un monsieur. Je moet die eigenlijk vertalen met: De krant? Ach, dat is maar een meneer. Schouderophalend uitgesproken.
Ik weet niet welke Franse intellectueel dit voor het eerst heeft gezegd, maar het is duidelijk dat hij (het zal in de negentiende eeuw wel geen zij zijn geweest) de betekenis en het gezag van de pers wilde relativeren.

Spoor vindt trouwens nog steeds dat de NRC berichten als die over een beschonken Marco Bakker die een ongeluk veroorzaakt niet behoort te brengen. Donker: 'Er is geen onderwerp waar een taboe op rust.'

Een verschil van inzicht over de wijze waarop grande dame te zijn.

vrijdag 17 april 2009

Flutbericht

De Tweede Kamer wijkt niet voor de regelrechte chantage die besloten ligt in een brief (blackmail) van de Chinese ambassadeur over het nakende bezoek van de Dalai Lama, geestelijk leider van het al een halve eeuw door China bezette Tibet. De brief hield het dringende verzoek in van mijnheer Zhang Jun, om op 5 juni af te zien van een voorgenomen ontmoeting in Den Haag. Anders zou dit wel eens (economisch) nadelige gevolgen kunnen hebben voor Nederland.

Tot zover is alles duidelijk. Totdat er op pagina 1 van NRC vandaag een stuk verschijnt onder de kop: Hooguit 'ontmoeting' dalai lama – Tibetaanse leider krijgt geen officiële ontvangst om China niet te grieven. Nou zullen we het hebben, dacht ik. Het bekende gedraai en gedreutel. Wel ontvangen – niet ontvangen. Zoiets.

Maar, hoewel NRC hiervoor twee redacteuren inzet, hebben die eigenlijk niets meer te melden dan wat we al wisten. Behalve die koppen dan. Of de slotzinnen zouden als 'drager' moeten worden beschouwd. Die zinnen luiden: Een ontmoeting met kroonprins Willem-Alexander was georganiseerd maar is afgezegd. Het The Hague Center for Strategic Studies heeft op vrijdag 5 juni een waterforum georganiseerd.

Wat een flutbericht.

donderdag 16 april 2009

Busincident

Donderdag 16 april, 12.00 uur: Busincident op het Wilhelminaplein in Best. Scooterrijder, leeftijd ca. 18 jaar, blokkeert bij de halte met zijn vervoermiddel Hermesbus 144 Eindhoven-Oirschot. Komt  aan de instapdeur verhaal halen.  Chauffeur aarzelt even – je weet maar nooit – alvorens open te doen.

Er ontbrandt een heftige discussie, waarbij enkele malen het woord politie valt. Als je over de duvel praat… Passeert net surveillance-auto. Passagiers volgen reikhalzend de voortgezette discussie buiten. Jongen zet z’n helm op en vertrekt. Eind incident.

Wat was dat nou?

Chauffeur: Ach, onder de spoorbrug over het kanaal moest ik in verband met een vrachtauto iets te veel naar links uitwijken en kwam ik naar de zin van meneer te dicht naar zijn weghelft. Daar was-ie van schrokken.

Naar agressiviteit doorslaande assertiviteit, zullen we maar zeggen.

woensdag 15 april 2009

Niet in de krant svp

Bestuurders, hotemetoten die iets niet in de krant willen. Het verschijnsel is zo oud als de dagbladjournalistiek, zij het dat het 50 jaar geleden nog veelvuldig praktijk was en heden ten dage zelden voorkomt (waarna een landelijke rel ontstaat).

Mensch, breek me de bek niet open. Ik heb een compleet college van B en W plus secretaris, dat met een dergelijk verzoek bij de hoofdredacteur kwam, buiten zien knikkeren. Ik heb een burgervader gekend, die – van nepotisme beschuldigd – de betrokken journalist probeerde uit te sluiten van alle gemeentelijke informatie. Dat zat 'm niet glad trouwens, want die journalist ging kopieën van de raadsstukken 'gewoon' bij de concurrerende krant halen. Hoe het nu is, kan ik niet over meepraten maar destijds konden collegialiteit en solidariteit heel ver gaan.

Niet dat het altijd werkte, want ik had ooit een hoofdredacteur die de persen liet stoppen en een weinig vleiende zinsnede over een bevriende bestuurder van de drukplaat liet wegsteken. Komisch was wel, dat het zelfde artikel in verschillende kranten stond en dat niet alle hoofdredacteuren met die bestuurder bevriend waren. De verschillende versies kwamen naast elkaar in de knipselkrant van het desbetreffende bestuursorgaan.

Valt dit allemaal misschien onder de aardige anekdotes, ooit had ik een primeur (het vervangen van het bloed van zogenaamde resuskinderen) die door een hoofdredacteur op verzoek van een bevriende – alweer – medische specialist in de prullenbak werd gekieperd. Die specialist wilde met zijn uitvinding liever eerst in een landelijk dagblad. Ik snap nog steeds niet, waarom ik later nog naar de afscheidsreceptie van die hoofdredacteur ben geweest. De tijden waren anders, zal ik maar zeggen. Is dat erg, vroeg onlangs een nog in het volle leven staande collega op Twitter. Nee, hoor, luidde mijn antwoord, ik vind het ongemeen boeiend.

maandag 13 april 2009

Pasen voorbij

Eigenlijk is dat dubbelop, als je zegt 'Pasen voorbij', want de oerbetekenis is Joods en luidt: voorbijgang. Denk maar aan passeren.

Maar ik wil het graag over de voorbije Pasen hebben. beloken_pasen Beloken Pasen volgens de kerkelijke terminologie. Zoek niet bij Van Dale als je meer wilt weten over het woord beloken, want dat is een geldmachine. Wikipedia is ook goed en  gratis.

Ligt het aan mij of is het inderdaad zo, dat Pasen wat anders was dan andere jaren? Ja, voor het eerst in 15 jaar lenteweer, zei het NOS Journaal, maar dat bedoel ik niet. Veel was trouwens ook als vanouds, want ook deze paus dankt op het Sint-Pietersplein de Nederlanders voor 'die bloemen'.

Maar serieuze media, kranten niet in de laatste plaats, gaven zich wat minder over aan bespiegelingen over eieren en ontluikend leven en besteedden meer aandacht dan ooit aan de werkelijke inhoud van het paasfeest als, zeg maar gerust, de basis van het christelijk geloof en daarom voor dit geloof veel belangrijker dan Kerstmis.

Nauwelijks de helft van de Nederlanders schijnt zich dat te realiseren, maar zonder opstanding van Jezus uit het graf vervalt het hele christendom. Nu is dat als ik Andries Knevel goed begrijp, helemaal niet zó erg. Die schreef zaterdag letterlijk in de Volkskrant: Wanneer God bewezen is, is er geen geloof meer. Da's andere koek.

Boven het stuk van Knevel stond in koeien van letters een zin uit het Nieuwe Testament: 'De Heer is waarlijk verrezen.' De presentator van de EO heeft sinds hij zijn twijfels uitsprak over de schepping in zijn kring heel wat goed te maken, dus heeft hij in dat grote artikel proberen aan te tonen, dat het waarschijnlijker is dat de verrijzenis van Christus een historisch feit is dan andersom. Een wetenschappelijk bewijs? Nee, dat had-ie niet, maar dat vond-ie dus niet zo belangrijk, immers nadat bewijs is er geen geloof meer.

Uit persoonlijke nieuwsgierigheid ben ik op Goede Vrijdag om 3 uur naar de Antoniuskerk in Wilhelminadorp geweest, waar scholieren de veertien staties van de kruisweg in zogenaamde tableaux vivants uitbeeldden. Op dit weblog schreef ik, dat ik onder de indruk was van de ernst en de ingetogenheid waarmee die kinderen dat deden, waarop ik prompt een reactie kreeg: 'Bah, indoctrinatie van kinderen.'

Ik constateer dat we er met z'n allen nog niet helemaal uit zijn.

Misschien is daarom het interview dat Jan Tromp had met de schrijver Nicolaas Matsier, net even belangrijker dan de droom van Andries Knevel. Matsier is een afvallige, een godloochenaar, maar eentje met een warm hart voor het christendom. Want hij is, zegt hij, diep overtuigd van het christendom als de culturele factor nummer één in onze beschaving. Laat ik er nou precies zo over denken. Het lijkt me een goed moment om te eindigen, anders komt ik weer uit bij de wormen en paarden van Jan Peter Balkenende.

(Gesproken column voor Radio Best, 15 april 2009, 18:10 uur.)

vrijdag 10 april 2009

Kinderen dwingen respect af

De viering van de Goede Week en Pasen is in de r.-k. kerk in Nederland sterk verwaterd, laat staan dat de vasten nog bestáát en carnaval zodoende nog bestaansrecht heeft.

Vooraanstaande katholieken (ministers!) hebben een remplaçant gevonden bij de Matthäus Passion (waarvan ze de titel  op hun weblog foutief spellen) in Naarden – het volledige kabinet, vaste prik, nog net geen tweede hoedjesdag. ‘n Soort doekje voor het bloeden, bijna letterlijk.

Simon van Cyrene helpt Jezus het kruis dragen.

In de r.-k. kerken bevinden zich, als het klopt,  nog steeds de veertien staties van de kruisweg.  Afbeeldingen van het drama dat zich meer dan 2000 jaar geleden voltrok op de weg naar Golgotha. Men bad voorheen op Goede Vrijdag om 3 uur (het stervensuur van Jezus Christus) bij elke statie een passende tekst. Gebaseerd dus op taferelen als ‘Jezus valt onder het kruis’ (3x), Jezus ontmoet zijn moeder, Simon van Cyrene helpt Jezus het kruis dragen, Jezus wordt aan het kruis genageld, tot en met de graflegging (in het graf, beschikbaar gesteld door een rijke man, Jozef van Arimathea).

Sinds ‘n aantal jaren wordt in de Bestse Antoniuskerk door leerlingen van het voortgezet onderwijs die kruisweg ‘levend’ in beeld gebracht.  Ik ben daar vanmiddag vanuit ‘n soort nieuwsgierigheid, maar wel met enige huiver naar toe gegaan. Want vanuit mijn jeugd herinner ik mij dit soort ‘passieuitvoeringen’ in het patronaatsgebouw, die bij gebrek aan talent en zelfs tekort schietend improvisatievermogen ontaardden in een regelrechte klucht. Profaan gezegd: breek me de bek niet open.

Echter, deze Goede Vrijdag-viering heeft mij niet onberoerd gelaten. Ik ben onder de indruk van de ingetogenheid en de ernst waarmee deze pubers gestalte gaven aan een verhaal, dat toch wel heel ver verwijderd is van de door technologie en seks beheerste pretwereld, waarmee ze dagelijks geconfronteerd worden. Er wordt nogal eens op de jeugd afgegeven (wat op zich van alle tijden is), maar het lesje dat ons hier gegeven werd was er een van hoop en vertrouwen.  Met deze levende kruisweg dwongen de kinderen respect af. Het zou niet zo gek zijn als volgende keer, meer mensen voor deze gebeurtenis de paasboodschappen even zouden onderbreken.

Fotocollage op Mobypicture.com

Radiocolumn Pasen voorbij

maandag 6 april 2009

Gekwetter over gekwetter

Over het sociale netwerk Twitter is al heel wat afgekwetterd. Vooral zij die er niets van weten – zich eerst bij de koffieautomaat of in het rookhok  even laten voorlichten – hebben er onmiddellijk een,  uiteraard negatief, oordeel over.

Maar niets is absoluut. Dat wisten we toch al?   Twitter is namelijk wat je er zelf van maakt. Aanvankelijk vond ik het ook niks, noemde het (qua gebruiksongemak) zelfs ‘een verschrikking’, waarna ik onmiddellijk door Francisco van Jole, min of meer ontdekker van Twitter in Nederland, werd gecorrigeerd. twitter De kritiek van aan de kant staande figuren komt er op neer - en dat is op het eerste gezicht inderdaad zo – dat er op Twitter onnozel wordt gekwetterd. Ik heb daar zelf ook wel eens de draak mee gestoken in de zin van: ‘Ha, ik ben ongesteld.’ Twitter is namelijk  opgezet vanuit de formule: Zeg, wat je aan het doen bent, waar je je bevindt en je mede-Twitteraars weten je, eventueel in het café,  te vinden.  Ik heb wel eens een date met een Twitteraarster in het vliegtuig gehad.

Wie in Twitter een account aanmaakt, krijgt op z’n homepage een invoervenster te zien met de vraag (het verbaast me trouwens dat er nog geen Nederlandse versie is, misschien moet Google het toch maar overnemen) What are you doing?  Ik heb die vraag nog nooit beantwoord.

Ik gebruik Twitter om de aandacht te vestigen op mijn hoofdactiviteiten op het internet, zoals dit weblog. Afgelopen weekeinde kreeg ik van een vriend een ‘nieuwsfoto’, die ik op het aan Twitter gekoppelde Mobypicture heb gezet, waarna ik ‘m ook kon embedden in mijn website hhBest.nl

Door regelmatig op Twitter te kijken, zie ik daar interessante en minder interessante mensen dingen debiteren, op grond waarvan ik besluit die mensen al dan niet te gaan volgen. Dat doe je met één enkele muisklik. Op dezelfde manier kun je ze ook weer uit je netwerk gooien als hun mededelingen zich blijken toe te spitsen op ‘goedemorgen’ en ‘welterusten’, of wanneer ze zich geroepen voelen met hun mobieltje voetbalwedstrijden te gaan verslaan.

Mijn netwerk bestaat uit voornamelijk journalisten, tekstschrijvers, taalfreaks en een enkele ict-er die me wel eens helpt met webtechniek. De meeste van deze mensen hebben regelmatig iets te melden, wat mij interesseert, of waarmee ik mij amuseer. Er is ook een Tilburgse student, die het web afstruint op internationaal nieuws en dat binnen seconden doorgeeft via zijn (Engelstalige) Twitteraccount Breaking News. Geen regulier medium, dat hem in snelheid verslaat. Andersom: het is bekend dat nieuwsmedia als de NOS meetwitteren om op de hoogte te blijven ;-)  Breaking News vermeldt z’n bronnen, geeft aan of  het nieuws officieel is bevestigd of niet,  kortom lijkt journalistiek professioneel te werken. 

De club die mij op Twitter volgt blijkt onderhevig aan een soort sneeuwbaleffect. Er komen mensen op mij af, op grond van mijn journalistieke achtergrond. Denk ik. Het zijn er nu 95.

Kortom, buitengewoon boeiend, onvergelijkbaar met welk ander netwerk (Hives bv),  dan ook. Laat mij maar lekker doorkwetteren, ongeacht de kritiek van de koffieautomaat.

Volg Guido t'Sas en anderen op Twitter

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

vrijdag 3 april 2009

Volkskrant bakt zoete broodjes

Volgens de Volkskrant voegen de nieuwe omroepkandidaten Wakker Nederland en PowNed (beide direct of indirect verbonden met De Telegraaf) 'zeker iets toe dat in het huidige bestel ontbreekt: een onversneden rechts, veelal populistisch geluid'.

De krant lost hiermee een schot voor de boeg, aangezien minister Plasterk (OCW) nog over de toelating van de twee omroepen zal moeten beslissen. Het enige argument dat hij ertegen zou kunnen inzetten zou kunnen zijn, dat die zenders 'niets toevoegen'.

Over onversneden gesproken, de Volkskrant richt een waarschuwing aan het adres van de als publiciteitsbelust bekend staande minister: Hij zou zich met een weigering de  vijandschap van De Telegraaf en de website GeenStijl (PowNed) op de hals kunnen halen.

Ik vraag me echt af, wat de krant hier nu eigenlijk wil betogen, temeer daar zij in het vervolg van haar commentaar afrekent met de idee dat publieke omroepen 'overwegend links' zouden zijn. Het is een verhaal dat uitgerekend media als De Telegraaf en GeenStijl ons maar al te graag willen doen geloven. Maar Hilversum zou zich volgens de krant onderscheiden door een 'afstandelijke, wat kleurloze en weinig volkse stijl'. Met andere woorden: Het Gooi lijdt onder een tekort aan populisme en dat moet De Telegraaf dan maar eens even komen corrigeren.

Dat schrijft dan de krant, die van oudsher vocht tegen wat ooit de vertrossing heette, zoete broodjes bakkend voor GeenStijl, door wie ze steevast 'de Azijnbode' wordt genoemd. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Ze doet maar. Echter, de Volkskrant rijdt wel een scheve schaats door en passant de integriteit van minister Plasterk in twijfel te trekken.

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

donderdag 2 april 2009

Lenin in z’n onderbroek

Lenin staat in zijn ondergoed, interpreteerde NRC - onderbroek mocht zeker niet. De realiteit is dat het standbeeld van de leider van de Russische revolutie van1917, in Sint-Petersburg door een bom van ongeveer 400 gram TNT (trinitrotolueen) is beschadigd. Je kijkt er dwars doorheen. De dader ligt op het kerkhof. lenin_in_onderbroek
Het begrip TNT is minder bekend dan in de tijd dat een in de VN met zijn schoen op tafel slaande Chroestjov de vechtkracht van de USSR met die van de US vergeleek in miljoenen kilogrammen TNT’s. Tegenwoordig kom je via Google eerst en vooral uit bij TNT Logistics and Mail, waarvan je je nauwelijks meer realiseert dat het de kleindochter is van Tante Pos (het postkantoor gaat echt dicht, hoor, al wordt het misschien oktober). 

Maar dit allemaal terzijde, zoals men begrijpt.

Ook al zijn de filosofieën van het socialisme van Lenin achterhaald, althans in de praktijk aan de kant gezet, de man schijnt toch nog in Rusland als een vadertje des vaderlands te worden beschouwd. Met andere woorden: De dader is een extremist.

Bij zo'n 'schanddaad' vraag ik me altijd af, moet je de schade nu herstellen of niet? Kunst is het niet. Het is een gedenkteken. Ik zou zeggen, laat het maar zo. Met het beeld wordt 1917 herdacht, met het gat laten we zeggen 1991. Niet alle Russen hebben spijt van die laatste omwenteling.

woensdag 1 april 2009

Simek maakt rare sprong

Als een kat in het nauw, heeft oud-tennisser en tv- annex radiopresentator Martin Simek een rare sprong gemaakt.

Ontslagen als de drijvende kracht (afgezien van regisseur Gijs Groenteman) achter het VARA-radioprogramma Simek ‘s nachts waarin hij BN-ers interviewde, liet hij zich strikken door de EO, de gristelijke zender die sowieso zodanig van het padje is, dat de leden bij bosjes weglopen. Niet het minst de aan de bijbelse schepping twijfelende Andries Knevel heeft wat dat betreft een steen in de vijver gegooid. simek
En dan nu de totaal ongelovige, in een late night-show, aangekondigd als Simek voor de verandering. Hij praat in deze achtdelige serie met ‘bekende christenen’ over hun geloof. Hoewel, bekend, de zangeres Elly Zuiderveld die het spits mocht afbijten, was er wel een uit de mottenballen hoor. Haar bekendheid als gelovig bloemenmeisje (wat ze nog steeds lijkt te zijn) stamt uit een periode, dat ik geen tijd had voor de televisie.

Behoedzaam manoeuvreerde Simek rond het onderwerp, waarbij het gesprek uitmondde in de incestueuze ervaringen van Elly. Toch kun je de geboren Tsjech Martin Simek als een gedreven ondervrager beschouwen, die  met zijn charmante accent en zijn  al dan niet gespeelde,  haast kinderlijke argeloosheid iedereen voor zich inneemt.

Ik kijk volgende week toch nog maar es ‘n keer.

Klassieke Franse filmkomedie is terug

Met Bienvenue chez les Ch’tis van Dany Boon (regie en mede-acteur)  is de klassieke Franse filmkomedie à la Fernandel en De Funès terug van weggeweest. In elk geval worden van hetzelfde dikke hout planken gezaagd.

‘Alleen sukkels gaan naar het noorden’ is de matige vertaling van de titel, ik houd het liever op Welkom in Boerenkoolstronkeradeel omdat die sterker refereert aan de

In Frans Vlaanderen luncht het postkantoor bij het frietkot. Links Kad Merad, rechts Dany Boon.

de cultuurverschillen tussen, en wederzijdse vooroordelen over landstreken.  Ik heb eens op een camping ‘n  Marseillais ontmoet, die verklaarde een Parijzenaar niet te verstaan. Het omgekeerde geldt natuurlijk ook. En voor Nederlanders in noord en zuid eveneens.

Even dacht ik, dat Bergues een niet bestaand stadje, gesitueerd in de buurt van Lille was,  maar internet heldert het weer eens op, met een wervende, zelfs Nederlandstalige website. Wel gefingeerd is duidelijk het nabije, verlaten ‘mijnstadje’ Bergues, dat aan het eind van de film een cruciale rol is toebedeeld.

Welnu, Philippe Abrahams (Kad Merad) , wonend in de Provence, ziet de economische recessie naar hem en zijn gezinnetje vertaald door de geforceerde overplaatsing van hem als directeur van La Poste naar het hoge noorden, ‘waar het zelfs in de zomer vriest’. Hij besluit dit zijn depressieve vrouw (en zijn huwelijk) niet aan te doen en gaat alleen. ‘Het is maar voor twee jaren en in het weekend kom ik thuis.’

Het begint al goed, als Philippe op de Autoroute erheen, bijna wordt bekeurd omdat hij maar 50 km per uur rijdt (op de achtergrond klinkt trouwens de zwaarmoedige Jacques Brel). De politie laat hem saluerend doorrijden, uit medelijden met zijn ‘verbanning’. Natuurlijk kan je voorspellen, dat Philippe die agent nog eens tegen komt.

In het department Nord-Pas de Calais lijkt de angst voor de absolute negorij aanvankelijk te worden bewaarheid, maar uiteraard is alles niet zo als de nachtmerrie deed geloven en naarmate Philippe verder ‘integreert’, kost het hem steeds meer moeite, de onophoudelijke vooro0rdelen van zijn vrouw te ontkrachten.

Want natuurlijk heeft Frans Vlaanderen, waar ze wel een heel raar Frans dialect   (minstens zo raar als dat van de Provence trouwens)  en zelfs Vlaams spreken, ook zijn charmes. En de mensen, ja de mensen zijn er, zeg maar ,ongeslepen diamanten! Enfin, onze Philippe rolt van de ene slapstickscène in de andere, ijverig geholpen door postbesteller Antoine (Dany Boon himself), die zich tijdens het bezorgen iets te graag door de ontvangers op pinten laat trakteren. Als ‘meneer de directeur’  op de fiets probeert Antoine van die slechte gewoonte af te helpen, loopt dat natuurlijk gruwelijk uit de klauwen.

Maar uiteindelijk lukt de therapie. Want  – ongelofelijk maar waar – Antoine is ook nog eens een begenadigd carillonneur en zijn baas zet op het laatst de klokkentoren van Bergues in om hem aan zijn bruid (de lokettiste van het postkantoor) te helpen.

Het is lang geleden (De Funès, voordat die gedateerd raakte?) dat ik in de bioscoop zo met een Franse film gelachen heb. Ik zou zeggen: bis bis bis.

Deze film is donderdag 2 en vrijdag 3 april te zien in het BioBest Theater.

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl