donderdag 24 december 2009

Topdag

Dit was dan die topdag voor de middenstand, waarvan het Journaal plichtsgetrouw verslag deed. Om de drukte voor te zijn, parkeerde ik al om vijf over negen in het centrum teneinde mij te voorzien van een fikse hoeveelheid feestsigaren, vijf al weken te voren bestelde dozen after dinners.

Nee dit wordt geen verhandeling over exorbitant rookgenot, gerelateerd aan een x aantal dagen levensverkorting. Aan dat soort flauwekul doe ik niet mee. Ik rook (soms). Basta.

Voor de deur van de sigarenwinkel was de sneeuw geruimd, in tegenstelling tot de stoepen van aangrenzende panden. Dat was nu juist het verraderlijke: op de nauwelijks opvallende laag glazuur kon ik me ternauwernood overeind houden. Neem het me dus niet kwalijk dat ik daar tegen de jonge vrouw achter de toonbank iets over zei: 'Heb je niet wat zout in huis, levensgevaarlijk'.

Krijg ik me daar 'n smoel terug, zo van: Nee, dat kan niet, ik kan de winkel niet in de steek laten, enzovoorts.

Al zet je er maar even een stoel neer, zodat de mensen er omheen lopen. Nee, want ze was zelf ook net buiten geweest en het was overal hetzelfde. Dat was het dus juist niet, betoogde ik en vroeg om m'n rookwaar.

Krijgt die muts, getuige een als bij toverslag veranderende houding, in de gaten, dat ze niet te doen heeft met een klant voor 'n pakkie shag of zo. 'Ik moet echt wachten, tot er meer personeel is', probeerde ze nog.

Krijg ik er nog lucifers bij, en zo, vroeg ik. En zo? reageerde ze, weer uit haar serviele rol gevallen. Ja, zei ik, die aardige baas van jou (bijna de reden dat ik dáár m'n sigaren kocht, maar dat liet ik er buiten), die gaf mij er onlangs lucifers en van die strookjes rozenhout bij. Ik ben hier niet bij de supermarkt, maar in een sigarenspeciaalzaak.

Dat laatste moest ze toch wel beamen. Prettige feestdagen, zei ze, want dat zeggen alle kassameiden op deze topdag.

dinsdag 22 december 2009

Laura

Laura Dekker, het 14-jarige zeilmeisje zoals ze steevast door de media wordt genoemd, is 'gewoon' weggelopen.

Dat valt althans af te leiden uit een artikel van de grootouders, Dick en Riet Dekker, vandaag op de Forumpagina van de Volkskrant.

Vreemde manier van journalistieke afwerking trouwens, in aanmerking genomen dat de plotselinge reis van Laura naar Sint-Maarten, hangende het onderzoek van de politie, nog met mysteries is omgeven. Hoe kon ze bij die 3500 euro? Is ze door iemand geholpen? Is er wellicht sprake van een misdrijf. Vreemd, omdat je een verklaring van de grootouders, die belastend is voor Bureau Jeugdzorg, niet zonder wederhoor behoort op te nemen.

De beweringen van opa en oma Dekker komen erop neer, dat Bureau Jeugdzorg het geval op een slordige, onverschillige manier zou hebben aangepakt, waardoor het meisje alle vertrouwen in de volwassenen zou hebben verloren.`

Het artikel van de grootouders staat ook online
Reacties op hhBest

vrijdag 18 december 2009

Ontvrienden

Woord van het jaar. Ik dacht dat het twitteren was. Maar nee, het is ontvrienden. Het hangt er maar van af, wie dat bepaalt. In dit geval organiseerden uitgeverij Van Dale Lexicografie (O jee, dan heb ik al aarzelingen, want volgens mij is dat een geldmachine die draait op 'n soort gezag dat eigenlijk geen gezag is) en dagblad De Pers, een gratis krant die volgens velen allang verdwenen had moeten zijn en volgens vele anderen binnenkort zal verdwijnen, hoewel Wegener Nieuwsdruk Brabant in Best zojuist een vette order van die krant in de wacht heeft gesleept.

Ontvrienden. Het klinkt onvriendelijk en dat past wel bij het jaar 2009, vind ik, maar toch: verklaar u nader. Het heeft, zo delen de initiatiefnemers mee, te maken met het schrappen van vrienden uit lijstjes op vriendensites als Facebook en Hyves. Dus eigenlijk met vrienden die eigenlijk geen vrienden zijn, maar je door softwaregiganten als Microsoft als zodanig worden opgedrongen, als je min of meer toevallig 'lid' bent geworden van zo'n internetclub. Het heet niet voor niks Hyves. Ik heb me eens laten uitleggen dat dit woord zoiets betekent als bijenkorf. Heb je daar een vriend (het kan ook een vriendin zijn) dan word je tegen wil en dank geconfronteerd met de vrienden van die vriend. Ga je daar op in, dan ben je binnen de kortste keer op weg met het aanhalen van vriendschapsbanden tot in de honderd-en-zestigste macht.

Zo kan ik me voorstellen, dat als je aan 6500 vrienden een lijstje voorlegt met onder meer Mexicaanse griep (trouwens  een begrip en geen woord, meneer of mevrouw Van Dale) hypotheekleed en ontvrienden, dat dan veruit de meerderheid kiest voor het grootste leed dat hem is aangedaan, namelijk het ongevraagd presenteren van virtuele vrienden.

Hoe oninteressant eigenlijk. Maar dat zijn de verkiezingen van al die huppelepups van het jaar.

woensdag 16 december 2009

De mondige burger, boer en buitenman

De burger is mondig geworden en pepert dat politici en bestuurders ook nog eens stevig in.

Deze week zat ik in een streekschouwburgje in Eersel, waar politiekers van provinciale en gemeentelijke huize in Vak L (van Luisteren) waren gezet. Geweldig. Het ging uit van het Burgerinitiatief 'Megastallen Nee!'

In 1961, toen journalisten nog nederige verslaggevers waren, hoorde ik de toenmalige burgemeester van Eersel, Jan Stevens, als in wanhoop roepen: 'Zijn er dan nog geleerdere mensen in de Kempen dan de burgemeesters?' Het was in de tijd van Waar de ster bleef stille staan, toen de klompen nog aan de deur werden gezet en de directeur van de Provinciale Planologische Dienst in het achterzaaltje van café De Acht Zaligheden waarschuwde: 'Niet teveel bungalows in de bossen bouwen'. (Ik had een collega, die toen keurig op trouwen stond en zo'n huisje aan het optrekken was. En die vond dat niet leuk.) Een gedeputeerde van de provincie kon het zich permitteren, de vertegenwoordiger van twaalf boeren, die bezwaren hadden tegen een hoogspanningslijn van de PNEM, toe te voegen: 'O, gij zijt een van de twaalf apostelen?' Schijndemocratie versierd met klassieke Brabantse gemoedelijkheid.

Men begrijpt dat dit nog slechts een inleiding is. De recente bijeenkomst in Eersel gold letterlijk burgers, boeren en buitenlui die ofwel niets moeten hebben van megastallen ofwel van mening zijn, dat er niet aan valt te ontkomen, wil je als boer het hoofd boven water kunnen houden. Iedereen was er. Het ging dan ook om een zogenaamd burgerinitiatief tot het bewegen van de politiek, die 'heilloze megastallen' uit Brabant te weren. Bijna 34.000 Brabanders hebben onder dat manifest hun handtekening gezet. Iedereen: ZLTO, milieufederatie, GGD, huis- en dierenartsen, Q-koortsigen en gezonden, landelijke radio en tv (die hypes zochten en er een kregen, namelijk misnoegen over een door het duo Hoog en Droog gezongen liedje – maar toen was ik al weg). En Pieter Winsemius, de oud-milieuminister, tevens verbaal kanon, die zich deze keer, althans tot mijn vertrek, nauwelijks opgemerkt achterin de zaal beperkte tot, af en toe de ogen sluitend, luisteren en zwijgen. De huidige minister was verhinderd. Kopenhagen, waar het over de mondiale broei gaat. O nee, sorry, Pauw en Witteman, maar daar broeide het ook, zag ik later, onder de badmuts van advocaat Enait.

Om nog één keer op dat verleden terug te komen: zo'n bijeenkomst zou toen zijn ontaard in een Poolse landdag, waaruit nauwelijks conclusies vielen te trekken. Zo niet hier. Want we hebben, als burgers geleerd. We zijn beter opgeleid, vertrouwd met strak geleide discussies op tv en wie met een kwestie als deze begaan is en actief, hoeft op het gebied van normen en waarden niets meer op te steken.

Viel er iets in de zak te steken door de provinciale politiek, wier timiditeit ik, ook achterin zittend niet goed heb kunnen controleren? Ik denk het wel. Ga met die reconstructie van het platteland – dynamiek contra verpaupering – die volgens een optimistische provinciale ambtenaar in 2017 klaar moet zijn, maar eens mooi terug naar af. Breng eindelijk eerst eens een behoorlijke communicatie tussen partijen tot stand en bedenk: Nederland is gewoon te klein voor die reusachtige bedrijven zonder woonhuis, waar een keer per dag iemand met een mercedes stopt om de boel te controleren. Brabant is daar te klein voor, de Noordoostpolder ook, als men dat eventueel als alternatief zou willen bedenken. En met anderhalve hectare kun je ook nog heel aardig 'ontwikkelen'.

dinsdag 15 december 2009

Kop in ‘t zand

Het Gezamenlijk Overleg Erkende Bewonersgroepen (GOEB) in Best heeft in een rapport over verkeersperikelen richting het gemeentebestuur de suggestie gedaan, van het gedeelte Sonseweg vanaf de afslag naar het afvalverwerkingsbedrijf Rendac een gemeenteweg met eventueel een maximum snelheid van 30 km per uur te maken, of dat weggedeelte tot aan de bebouwde kom geheel af te sluiten.
Wie mij hier 'n beetje volgt, kan zich voorstellen dat ik dit zeer slechte ideëen vindt. Het is namelijk een miskenning van een belangrijke verbindingsweg tussen twee dorpen en van de kortste verbinding tussen de A50 vanuit de richting Nijmegen (7 km) met Best.
Onvoldoende infrastructuur opheffen of degraderen, in plaats van haar te verbeteren en - in dit geval een behoorljke aansluiting te geven op de Ringweg aan de westkant van Best - daarmee weer andere wegen (die langs Rendac en verder) belastend, is de kop in ‘t zand steken.

Zie ook Best Oost

maandag 14 december 2009

'Ik ga nu eerst mascara opdoen voor de fotograaf. En mijn man is naar buiten, op zoek naar champagne.'
Charlotte Mutsaers ten voeten uit, zoals ze met nrc praat na het bekend worden van haar onderscheiding met de hoogste literatuurprijs, de PC Hooft.

Mutsaers' werk is volgens de jury een pleidooi voor de verwondering, de betovering, de bevangenheid, het enthousiasme. Zij is, vooral in het verleden, ook schilderend 'onmiskenbaar een dubbeltalent', zo luidt het verdere commentaar.

Ik heb helaas nauwelijks - kan me althans niets herinnneren - van Charlotte Mutsaers gelezen, maar ik ken weinig kunstenaars die mij zo sympathiek zijn. Hoezo? Ik las en hoorde menig interview met haar en, ja, die originaliteit, dat speelse en verrassende in haar manier van praten.

Als klein meisje speelde Charlotte (1942) niet met een pop. Ze vroeg eens in een groentenwinkel aan haar vader om een bijzonder gevormde komkommer. Daar kerfde hij ogen neus en een mondje in. Zij koesterde dat kindje tot het stierf en kreeg dan weer een nieuw. Dit is een levensdetail dat mij boeit omdat ook dát haar tekent.

Ik neem mij nu voor, wat van haar te gaan lezen. Misschien word ik verslaafd, je weet maar nooit.

De foto heb ik gepikt van de website van de Partij voor de Dieren.

zondag 13 december 2009

Ooit ben ik er aan begonnen een lijst te maken van alle samenstellingen met het woord Kerst. Van kerstavond (dat wil zeggen de avond vóór Kerstmis, in r.-k. kringen ook wel het vigilie genoemd) tot kerstzooi. Op een gegeven moment ben ik daar weer mee opgehouden, omdat ik het gevoel had dat anderen dat al eens hadden gedaan en dat het misschien ook wel een beetje flauw is.

Het plan kwam min of meer voort uit de idee, dat er met Kerst wel wat mis is. Dat Kerst een afkorting is, die veel weg heeft van een eufemisme. Het gaat immers om Kerstmis, het feest van Christus' geboorte. Ik kan gerust zeggen dat ik hiermee een misverstand uit de weg ruim. Immers door dat onbegrip kon een of ander schoolbestuur ook bedenken dat de kerstboom een christelijk symbool is, en daarom, om sommige Nieuwe Nederlanders niet te kwetsen, niet mocht worden opgezet. In het christelijke dagblad Trouw merkte iemand op, dat de kerstboom net zo christelijk is als de paashaas. 
maxim_biemans_aanbidding_ke Bespeur ik steeds meer onbehagen jegens het kerstfeest zoals het er nu uit ziet, zelfs bij notoire atheïsten? Zou het er mee te maken kunnen hebben, dat het Kerst mankeert aan inhoud, dat het een hol vat is, met een bontversierde buitenkant? Dat het heidense feest van de

Maxim Biemans: Aanbidding van het kerstmaal
zonnewende destijds eigenlijk meer betekenis had dan wat er nu van de christelijke kerst is overgebleven. De gedachte aan een vredesboodschap is archaïsch geworden en je vindt er alleen nog sporen van in de toespraak van de koningin. Volkskrantcolumniste Sylvia Witteman, die onlangs haar stukjes bundelde onder de titel ‘Ik verzin niks’ leverde zaterdag een ongehoord cynische beschrijving van  kerstvoorbereidingen in een gezin. Of er niet aan viel te ontkomen. Ik moet trouwens bekennen dat we, nu we op 28 december voor ‘n tijdje weggaan, alle uiterlijk vertoon aangaande de feestdagen in ons huis achterwege laten. Voor alle zekerheid: dat huis wordt tijdens onze afwezigheid goed bewaakt.

Bij de uitingen van onvrede trof ik onder meer een bezinningsactie in Vlaanderen aan: de verspreiding van 15.000 gratis affiches, waarop een schilderij van de Zwitserse kunstenares Bradi Barth, voorstellende de geboorte van Christus.

An Antonis, een voormalige kleuterleidster in Best, maakt tegen de klippen op, elk jaar nog een kerstgedicht, dat mij in z'n eenvoud altijd weer ontroert en dat ik dan ook graag op de website hhBest publiceer. Toevallig kreeg ik dit jaar ook een gedicht in Kempisch dialect onder ogen van Johan Biemans uit Bergeijk. Het heet 'Opa's Kèrstmus' en is een regelrecht protest tegen ‘kitsch en poppenkast’ en een verdediging van het kribke. Ook dat gedicht mag ik op mijn weblog  plaatsen. Het versje van An Antonis zal ik tot slot voorlezen.  Het heet

Maria die wààr ûtgeteld

Sint Jozef,die zéé

We moete ons in laote schrève

Maria godde mee

We kunne wel ergus blève

Zo gezééd zo gedaon

Mi un ezelke ès vervoer

Ze moesse wel wèèd gaon

Dè wààr unne hille toer

Maria,die wààr ûtgeteld

Logies in unne stal

Zo ergus midde in ut veld

Ut gebeurde allemal

Maonlicht bove de wei

Herderkes bè elkaor

En de mensen ôk zo blèj

Geluk vur hil het jaor.

(Column voor Omroep Best, 16.12.09, 18:10 uur.)

Johan Biemans schreef:

Opa’s Kèrsmus

De Kèrsmus van m’ne kijndertééd

is lééveslang mi me meegegroeid.

De jaore diej zèn verstreke,

diej hebben dä nôit ùitgeroeid.

’t Zit erregend tusse m’n ôre,

en veilig gebörge, diejp in m’n hart.

Mär de ‘kèrsmus’ van tegeworrig

is krèk e weze zonder kop, zonder start.

Al lijkt ons geloaf wel versleten

en loapen de kerken ommel leeg.

Blèf mee ‘w poate wel van m’n kribke!

Dä sti ummers niemes nie in de weeg.

Al dä gekift en gekibbel

van wa ommel nie mag en wél moet,

da duu aon de vrede op aarde,

äs ‘t ‘r op aonkömt, hillemaol gin goewd.

Wa of wie moete nog geleùve…

Diej kerk, die van alle kante kraokt.

Ze hebbe… hoew moet ik ’t zegge…

‘r mär e rommeltje van gemaokt.

Al dieje kermis toch mee Kèrsmus,

’t maokt m’ne kop hallef zot.

Pas op… mee ‘w fikken van m’n kribke!

Maokt dä pedomme nie kepot!

’t Zal ménnen tééd wel vôrt dure.

Proficiat paus, mee ‘w poppekaast.

Ik heb wel genôg aon mén kribke,

want dä is nog m’n innigst hoùwvaast.

Alweer geschokt

ombudsman Jeminee, Here, Here, hear hear, het kabinet is weer eens geschokt, ditmaal door een kritische noot van de Nationale Ombudsman. Ik ben van mening dat deze uitdrukking ‘geschokt zijn’ dus, onderhevig is aan de ergste vorm van inflatie die maar denkbaar is.

Maar dit eigenlijk allemaal vooropgesteld en terzijde. Wat voor uitdrukking je er ook aan geeft, een Nationale Ombudsman die welke instantie dan ook bekritiseert en dan niet zorgt voor een schokeffect (aardig voorlopig alternatief) zou niet deugen voor z’n vak.

zaterdag 12 december 2009

Letter met gaatjes

VPROGIDS In de VPRO GIDS, die ik een zeer goed weekblad vind, las ik onder het kopje ecofont de volgende mededeling: 'De artikelen op pagina 14 t/m 19 zijn gezet uit het 'Ecofont' Spranq Eco Sans, een letter met uitsparingen, waardoor tot 20% minder inkt gebruikt wordt.'

Het eerste wat bij me opkwam was de vraag: als dit zo'n groen lettertype is, waarom dan alleen die zes pagina's? Ja, bedoelde pagina's zijn geheel gewijd aan 'groen produceren' en aan ecoproducten. Maar toch.

Maar oogt het 'n beetje? De broodletter (10 pts, denk ik) redelijk. Bij de koppen en kopjes ga je ze zien, de gaatjes. Ik heb dat lettertype Spranq Eco intussen op mijn computer geïnstalleerd en zit nu deze tekst in OpenOffice (de groene variant van Word zal ik maar zeggen :-) te tikken. spranq Helaas, het ziet er niet uit... Nogal grijzig. Als ik het ooit in brieven zou gebruiken, dan moet ik er wel 'n verklaring bij zetten, anders denkt de ontvanger dat ik aan verkeerde zuinigheid lijd. Voor alle duidelijkheid. De regels die je nu leest zijn gewoon in Times New Roman.

Goed dat er een link onder het VPRO-verhaal stond, anders zou ik aan een in de verkeerde maand geplaatste aprilgrap hebben gedacht. Www.spranq.nl brengt je bij een collectief van webdesigners en grafische (!) ontwerpers. En zij leiden je naar 'Ecofont, het groene lettertype met gaatjes'. De daarop gegeven toelichting wil ik mijn lezers niet onthouden:

'Voor de prints die je dagelijks maakt gebruik je niet alleen papier, maar ook inkt. En volgens ons raakt je inktcartridge (of je inkttoner) onnodig snel leeg. We hebben daarom een lettertype ontwikkeld: het Ecofont. Na de gatenkaas is er nu ook een Nederlands lettertype met gaten.

Een goed idee is altijd simpel: kijk hoeveel je van een letter kunt weglaten met behoud van de leesbaarheid. Na een testfase met allerlei vormen is de keuze gevallen op het uitsparen van kleine rondjes. Het resultaat is het Ecofont dat tot zo'n 20% minder inkt gebruikt. Het Ecofont is gratis te downloaden en te gebruiken. Er is ook een professionele oplossing voor de kantooromgeving: Ecofont professional.'

Toch mooi van Spranq en van de VPRO natuurlijk.

donderdag 10 december 2009

Dagbladjournalist vlucht in romantiek

Op internet en in de krant (dagblad Trouw) discussiëren ervaren journalisten over de toekomst van het papieren dagblad in relatie tot de nieuwe media. Ze komen er vooralsnog samen niet uit. Voor de redacteur van de papieren krant is het verdwijnen van dat medium ondenkbaar. 'Desnoods moet Trouw maar weer ondergronds gaan', net als in de oorlog. In zijn vrees voor de toekomst van zijn papieren krant, vlucht de journalist in romantiek

knipsel_trouw 'Op internet is het een chaos van rijp en groen, een stortvloed van informatie die in geen enkele context staat en waarvan de lezer maar moet raden wat de relevantie ervan is. En wat er nog aan structureels doorsijpelt is vaak een afgeleide van de krant.'

Dit is in een notendop de opvatting van een gerenommeerde dagbladjournalist, namelijk Willem Breedveld, van een al even gerenommeerde krant, namelijk Trouw.

Breedveld reageert in een column op een artikel dat zijn collega Bart Brouwers, hoofdredacteur van het gratis dagblad Sp!ts en eigenaar van het weblog Dode Bomen ('Media tussen toen en straks') eerder in datzelfde Trouw schreef.

Het begint er al mee, dat ik van Brouwers' verhaal kennis neem via dat weblog en van Breedvelds reactie vanuit Trouw. Brouwers schreef wel in die krant, maar Breedveld niet op internet (ook niet, voor zover ik kon nagaan op de website van Trouw). Gevraagd of die - prachtig geschreven - column ook op Dode Bomen zou verschijnen, verwees Bart Brouwers naar een stoere verklaring van Trouw op het web over auteursrecht. Als er ergens chaos heerst, dan toch niet alléén op het internet.

'Het is,' betoogde Brouwers, 'dat de krant, zeker voor een oudere generatie, zo diep in het leefpatroon zit ingebakken, want anders was het al lang voorbij geweest. Noch voor het laatste nieuws, noch voor de duiding ervan, noch voor de bredere geestelijke verrijking, noch voor de sociale binding is een dure krant nog echt nodig.'

Na de Vogelwaarwijken de Plasterkjournalisten. Die 60 banen zouden dus volgens Brouwers 'niet naar printmedia moeten gaan maar vooral naar kansrijke nieuwe online initiatieven. Juist dáár is immers nog een wereld te winnen op journalistiek terrein – en juist daar moeten we het in de toekomst van hebben.'

Klaar en duidelijk. Bart, papieren journalist van-huis-uit, (zoon van wijlen mr ED, Ton Brouwers - ‘Hij moest eens weten’) bevestigt bij voorbaat: 'Ja, het zal een chaos zijn, zeker voor de generatie die gewend was aan de orde van haar vertrouwde dagblad. Maar we gaan er onze weg weer in vinden. Dankzij Google-achtige applicaties en dankzij sterke journalistieke ankers, de professionals die erin slagen uit hun journalistieke ivoren toren te stappen en samen met de “amateurs” aan de slag te gaan in het gedemocratiseerde speelveld. Kortom: 'De krant als dagelijks eindproduct heeft zijn langste tijd gehad; de conversatie – waarbij de journalist een slimme positie tussen ontelbare zenders en ontvangers heeft ingenomen – is de kern van het nieuwe businessmodel.'

Het complete artikel staat hier: 'Conversatie als Basis van Nieuwe Journalistiek'.

knipsel_trouw2 Prachtig geschreven, zo kwalificeerde ik het weerwoord van Willem Breedveld in Trouw. Maar helaas, toch 'n beetje tegen beter weten in. Immers, het begint zo: 'Soms sta ik voor groepjes studenten, aanstormende managers of topjuristen met de mond vol tanden. Deze hoger opgeleiden tot pakweg veertig jaar vertellen me doodleuk dat ze veelal geen abonnee zijn van een krant. Te duur, te saai en ook niet nodig.' En, let op: 'Desondanks blijken ze vaak een verrassende kijk op van alles en nog wat te hebben en lijken ze ook redelijk goed op de hoogte van wat er in de wereld te koop is.'

Wat kun je hier anders op zeggen dan: 'Nou dan?' Halen die jonge intellectuelen (laat ik ze toch maar zo noemen) die wijsheid uit 'blogs, websites etc. die meestal de prakjes opwarmen van de maaltijd die eerder vorstelijk was opgediend door de kranten', zoals Breedveld het formuleert?

Dit wordt allemaal wel erg romantisch en snijdt niet echt hout. Want natuurlijk mankeert er van alles aan de nieuwe media, maar met het vorstelijk opdissen van nieuws en achtergronden door de kranten is ook wel eens wat mis. Het navrante is dat geëmancipeerde, onafhankelijke webloggers (dat wil zeggen niet de doorsnee lezer van Tante Bet) nu beschikken over goedkope faciliteiten om daar de vinger op te leggen zonder gehinderd te worden door monopolistische drempels van de gedrukte pers.

Wat ik in het weerwoord van Breedveld mis, is de erkenning dat het 'concept krant' zoals hij het noemt helaas aangewezen is op de rotatiepers en de vrachtauto's, die het product daarvan door het land rijden. Romantisch. Breedveld kon wat dat laatste betreft niet sprekender zijn dan met zijn verwijzing naar het ontstaan van het gestencilde verzetsblad Trouw.  ‘Als de visie van eigenaar Van Thillo van de Persgroep (Terug naar de krant als krant) in de praktijk niet zou werken, dan gaat Trouw gewoon weer ondergronds.'

Misschien kunt u het artikel van Willem Breedveld via de website van Trouw nog bestellen. En anders maar telefonisch of per email. Of, nog later, bij de Koninklijke Bibliotheek.

woensdag 9 december 2009

Nachtmerries van die verdomde privatisering

Het loopt steeds verder uit de hand met die kinderzegels2009verdomde privatisering. De de Volkskrant meldt vandaag dat ene Barry Rosenstein van 'n hedgefonds in de VS uit de kast is gekomen en waarschijnlijk het postbedrijf  TNT, waarvan hij samen met Canadezen 5% in handen heeft, onder druk gaat zetten om de postafdeling en die van de paketten te splitsen.

De krant noemt Rosenstein 'geen lieve jongen' en een 'met scherpe ellebogen', die bedrijven waarin hij belegt onder grote druk zet om ze te laten doen wat hij wil.

Jaja, we blijven als voormalige klanten-eigenaren van de PTT de vruchten plukken van het ooit door Margareth Thatcher aangezwengelde en gretig door het ondemocratische Europa overgenomen superkapitalisme. Dat TNT geen monopolie heeft, zoals destijds de PTT, speelt overigens geen doorslaggevende rol meer, nu we met de snellere en goedkopere communicatiemiddelen van het internet minder afhankelijk zijn geworden van dit soort bedrijven. Zelfs het opheffen van de postkantoren drukt daardoor - afgezien van nostalgische sentimenten - minder zwaar. Het ergste vind ik nog de degradatie van de kwaliteit van de postzegels tot die van 'n soort kassazegels van de supermarkt. Van brieven, beplakt met kinderzegels 2009, kun je niet eens meer zien dat ze uit Nederland komen.

Laat ze elkaar maar op die vrije markt de kraam uitvechten. En dat TNT-bestuursvoorzitter Peter Bakker nachtmerries krijgt van zijn dwarsliggende postbodes mitsgaders geldwolf Rosenstein, zoals de de Volkskrant veronderstelt, doet gelukkig geen seconde af van mijn nachtrust. Als-ie maar niet van bonussen droomt.

vrijdag 4 december 2009

Snel rijk worden en wegduiken als het misgaat

Dirk Scheringa heeft zich aangemeld bij de Speakers Academy, wat betekent dat hij beschikbaar is voor lezingen in de trant van 'Hoe word je snel rijk en kun je er even snel tussenuit knijpen als het misgaat'. Wel voor zo'n spreekbeurt 7500 euro achter de hand houden, want Dirk wil proberen zijn huzarenstuk te herhalen, uiteraard liefst met weglating van een volgend deficit.

Scheringa is in spannende afwachting van de medewerking van Speakers Academy, die het mogelijk maakt, direct na Nieuwjaar van start te gaan. Intussen laat hij zijn memoires door juristen uitvlooien, alvorens ze naar hij hoopt risicoloos aan de openbaarheid prijs te geven. Allemaal in het kader van het moreel en financieel eerherstel.

Netwerkende ondernemers in Eindhoven, aangesloten bij de SuitClub krijgen volgens een bericht in het ED de primeur van Dirks spreekbeurt in het Arthotel aldaar, op woensdag 16 december. Organisator van dit evenement is de directeur van deze club, Bert Gelderblom, die zich ervoor op de borst slaat dat hij indertijd ook Bill Clinton voor een exclusief onderonsje ‘ naar Den Haag haalde’.

Hoewel er wel enig verschil is in het niveau van Clinton en dat van onze gesjeesde bankmagnaat, verklaarde Gelderblom tegenover de krant 'best trots' te zijn op de vangst van de 'man van het jaar', al drukte hij zich uiteraard in wat meer bedekte termen uit.

Wie geen lid is van de SuitClub mag ook bij de masterclass van Scheringa zijn, maar dient daarvoor wel 75 euro exclusief btw neer te tellen. Zo komt S. met een beetje goeie wil wel aan zijn eerste 7,5 mille. Interessant voor z'n schuldeisers misschien.

woensdag 2 december 2009

Krom

Wil je een oplopende discussie, dan moet je over voetbal beginnen, of over taal. Nog erger: dialect. 'n Tijdje geleden interviewde ik de Bergeijkse zanger, voordrachtkunstenaar en heemkundige Johan Biemans en die zei niet alleen, maar toonde ook aan: 'De taal verschilt per straat'. Kun je je het welles-nietes voorstellen.

Ik waag het er toch maar op, ofschoon ik het over Oost-Brabantse verschijnselen wil hebben, terwijl ik zelf uit West-Brabant kom. Daar eddet al.

In Museum De Vier Quartieren (houd de verklaring van deze naam even van me te goed – ik meen dat het om vier landstreken gaat, gelegen in de Meierij van 's-Hertogenbosch). Maar in dat streekmuseum dus, daar loopt tot en met 15 mei 2010 een tentoonstelling over gebruiken rond de geboorte. De titel van deze expositie, die het museum je van affiches toeroept, luidt: Met d'n kromme erm. Waar slaat dat op? Op de houding van een vrouw die met een mand vol lekkers aan haar arm op kraamvisite gaat. Het was eertijds een uitdrukking in het Brabantse: 'Ze gaat mee de krommen errem'. Ik meen dat Hilvarenbeek er het eerst bij was met een bronzen beeldje van dat tafereel.

Wat had u gezegd willen hebben? Dat die titel op dat Oirschotse affiche me pijn aan de ogen en oren doet. Volgens mij is het namelijk – voor zover dat mogelijk is – potjesbrabants en moet dat opschrift, de lezer kán het gezien het bovenstaande al weten, luiden: Mee de krommen errem.

Mijn vader schreef meer dan een halve eeuw geleden eens 'n stukje, een column avant la lettre, getiteld: 'Brabants dialect, dialect der luiheid' Flauwekul, want in bijna alle dialecten is men geneigd, zaken in te slikken, wat je als een vorm van luiheid zou kunnen bestempelen. Ik heb een Leeuwarder eens in zijn stadsfries horen zeggen: 'Moe'k nie hè', waar bij bedoelde: 'Moet ik niet hebben.' Nou vraag ik je.

Toch ging mijn vader voor alle zekerheid nog even naar de bakker om aan diens vrouw achter de toonbank te vragen: 'Wa plakte gij op 'nne brief?' Die vrouw keek 'm verbaasd aan en antwoordde: ' 'n possegel natuurlijk.' In het dialectisch spraakgebruik laat men alles weg, wat remmend zou kunnen werken op de woordenstroom, als ik het zo mag uitdrukken.

En van 'Met d'n krommen errem', raakt mijn tong dus in de knoop en krijg ik bovendien kromme tenen.

Stel ik thans de mogelijkheid open, recht te praten wat krom is.

dinsdag 1 december 2009

Jongeren in crisistijd

Mogen wij de jongeren wat tegemoet komen in deze moeilijke crisistijd? Zo motiveert een Sonse horecaffer zijn dumpprijzen bij de jaarwisseling. Nee, de moeders van de aktiegroep Vroeg Op Stap, die ijveren voor een gematigder manier van uitgaan door jongeren, kunnen dan wel een Europese prijs hebben gewonnen, hier in Brabant lijken zij geen voet aan de grond te krijgen. Hun initiatief zal als 'te Fries' worden beschouwd. Te recht-toe, recht-aan. Bovendien hebben die moeders indertijd wegens drukke bezigheden een bezoek aan Pauw en Witteman beleefd afgewezen en dat is natuurlijk eerder integer dan zakelijk verstandig.

Jongeren vormen een sociale tijdbom, meldt het onderzoeksbureau Motivaction, op basis van wat zij noemt een narcistische levenshouding van de jeugd, waarbij alles draait om het uiterlijk en genieten. Natuurlijk zijn er al mensen opgestaan die dit allemaal wat overdreven vinden, maar ik vind toch dat er terecht naar de ouders wordt gewezen. Ik zie dan ook een relatie tussen de softe benadering van 'het kind van tegenwoordig' en de flauwekul rond die inentingsprikjes van de laatste dagen. De vader, die vrij neemt omdat er twéé kinderen moeten worden getroost en zo.

Maar we hadden het eigenlijk over de hohoreca, die uitmunt in huichelachtigheid als het gaat over de vraag hoe het drankprobleem van de jeugd tegemoet te treden. Over Valkenswaard, al decennia een toplocatie op het gebied van uitgaan, circuleerde onlangs het bericht dat de café-uitbaters bereid waren stewards in te zetten om in de weekends de rotzooi wat in te dammen. Stewards. Waarom moet ik dan aan hooligans en vergelijkbaar tuig denken? Trouwens, is het geen eufemisme voor de huis-, tuin- en keukenuitsmijter? Maar het mooiste komt nog. De hohoreca wil een tegenprestatie! Uuh? Ja, 'n paar uurtjes langer open blijven in het weekeinde.

Een tegenprestatie veronderstelt een persoon of instantie, die baat heeft bij – in dit geval – de prestatie van de hohoreca. Kort en goed, de plaatselijke overheid, die de verantwoordelijk is voor orde en rust in de samenleving, moet iets terug doen voor de opgepoetste uitsmijterspraktijken van de kasteleins.

De wereld op z'n kop, of niet? Laat ik het verder uitleggen: de Valkenswaarde hohoreca kwam wederom in het nieuws toen de krant wist te melden dat zij bij de exploitatie van het uitgaansleven de van overheidswege gestelde regels aan haar laars lapt. Er moet daar dus eens flink orde op zaken worden gesteld voordat er orde op zaken kan worden gesteld, laat staan dat ze in Valkenswaard al toe zijn aan het oplossen van het drankprobleem van de jeugd. Het allervervelendste is, dat ouders, hier als eerst verantwoordelijke aangewezen, weinig uitrichten als de overheid de zaken niet in de hand heeft.