vrijdag 30 november 2012

Muziek op 1

Hier is al eindeloos over gezeurd, zonder dat het tot iets zinnigs heeft geleid: muziek op Radio 1, de nieuws- en sportzender. Ik zou er ook niet meer over begonnen zijn, ware het niet dat er zich vanmorgen vroeg, in het programma Nachtzuster van Omroep Max weer een discussie  over ontspon. Een beller sprak dus zijn ergernis uit over het telkens weer onderbreken van de informatiestroom met een plaatje. Als ik in de auto zit, schakel ik dan altijd direct over naar BNR, waar ze niet aan deze onzin doen, zei hij. Presentator Astrid de Jong heeft het natuurlijk ook allemaal al eens voorbij zien komen. De muziek is ter onderbreking van de spanningsboog, liet zij weten. De meeste mensen houden het tot zich nemen van gesproken informatie niet langer dan  'n minuut of twintig vol. Zoiets.

Hier kun je dus, zoals gezegd, eindeloos over doorleuteren, te beginnen met de vraag of de redenering klopt of niet.  Ik houd het, als de telefonandus, op de redenering dat je kiest voor informatie òf voor muziek. Wat dat laatste betreft is het aanbod onmetelijk. Info is in vergelijking daarmee beperkt, zeker 's nachts. Ik ben trouwens ook voorstander van het uit elkaar halen van nieuws en sport. Op sommige momenten, zoals tijdens het weekeinde en bij  'grote gebeurtenissen' als OS, EK en WK, krijgen sportuitzendingen de trekken van auditieve terreur.

Bij Nachtzuster ging het nog even - niet zonder weemoed - over Talkradio, de zender die vooraf ging aan BNR, maar mislukte wegens gebrek aan reclame-inkomsten. Astrid de Jong beweerde dat naar die zender, waarop onder anderen Theo van Gogh en Frederique Spigt, een markante rol speelden, 'alleen de vrouw van Beau van Erven Dorens luisterde'. Dat is onzin. Talkradio sneuvelde omdat ze door de commercie niet werd gelust om haar provocerende, linksige karakter.

BNR komt dicht bij wat de newsfreak begeert:  blokken van een halfuur, met alleen de laatste vijf minuten reclame, die 's nachts (herhalingen) wordt vervangen door muziek.

woensdag 28 november 2012

Voorspelbaar debat over Culturele Hotspot

Het was niet zo moeilijk, het debatje in de raadscommissie te voorspellen over het voortijdig cancelen van de Culturele Hotspot in Best. Een onrijpe en onduidelijke kostenanalyse van een bureau in Zwolle. Huiswerk overmaken, wethouder.

Waar we wel van opveerden, was de opmerking van Leo Bisschops (Best Open), dat het gebouw van de Rabobank, waarin behalve voor de drie initiërende culturele instellingen ook nog ruimte zou zijn voor van alles, tevens de oplossing zou kunnen bieden voor het Tejaterke. Dit stukje totaalvisie hadden we tot dusver gemist.

Dat het ‘t Bestse gemeentebestuur aan zo’n visie ontbreekt, bedacht ik dezer dagen ook toen het zalencomplex Prinsenhof na grondige renovatie werd heropend. Prachtig, maar waarom is deze accommodatie nooit bij de overwegingen omtrent de totale culturele infrastructuur betrokken? Omdat het een ‘parochiële privéonderneming’ is? Dat zou toch een kletsargument zijn?

Dat de Rabobank intussen blijft zoeken naar een andere gegadigde voor haar gebouw aan de Raadhuisstraat is haar goed recht. Of ze daarbij succes zal boeken, blijft overigens in deze crisistijd twijfelachtig. Dat is even onzeker als het vinden van nieuwe bewoners voor de oude gebouwen van De Wig en Pulz.

Enfin, Bibliotheek, De Wig, Pulz én Tejaterke, behoeven na deze mislukte maidentrip van de wethouder, de moed nog niet te laten zakken.

zondag 25 november 2012

BB

Hij was misschien wel de oudste internetter van Nederland en ondertekende zijn aan mij gerichte emails met BB, wat stond voor Broer Berry. Voluit heette hij Bernard Guillaume. Zaterdagmorgen is hij op bijna 92-jarige leeftijd – zoals hij de afgelopen weken graag wilde – in zijn slaap overleden.

Wij waren als broers en zussen (vier jongens en twee meisjes) nooit erg close. De leeftijdsverschillen waren hier en daar ook wel erg groot. En we leidden ieder ons eigen (drukke) leven. Maar we knoopten wel de woorden van onze vader, tijdens diens gouden bruiloft in onze oren: ‘Wees lief voor elkaar.’ Dat heb ik zeker de laatste jaren geprobeerd te zijn voor BB (en omgekeerd), sinds wij als laatsten van de zes kinderen waren overgebleven

guido_berry_eddy_han_kitty ca.1942Op bijgaande foto uit ca. 1942 zijn vijf van de zes te zien. Van rechts af: Catherine (Kitty), Henri (Han), Edouard (Eddie), Bernard (Berry), met mij, Guillaume (Guido) op de knie. Onze oudste zus, Dina, ontbreekt.


BB was een Philipsman in de commerciële sfeer, die een aantal jaren  in verre landen – zelfs met zijn hele gezin, hij kreeg zes zonen, in Nigeria – heeft doorgebracht. Hij heeft een interessant leven achter rug, was nota bene in 1943-1945 in een Belgisch kapucijnenklooster, droeg de pij en een tonsuur. Achteraf heb ik bedacht dat-ie daarmee toch maar mooi de oorlog is doorgekomen. Han daarentegen werd in mei 1942 als tweede luitenant b.d. alsnog naar een krijgsgevangenkamp afgevoerd.

Berry heeft de laatste jaren van zijn leven, wonend in een appartement aan het Dommelplantsoen in Eindhoven, besteed aan het op zijn computer (hij had er veel eerder een dan ik) schrijven van zijn autobiografie. Dat boek mochten wij niet voor zijn dood lezen – ‘die discussies, daar hoef ik niet bij te zijn’ – maar ik verwacht er veel van. BB had niet alleen een vlotte pen (en een schitterend handschrift!), maar ook een goed gevoel voor humor.

IM_BB IM_BB2

We zijn allemaal blij dat hij na een ziekbed van bijna een half jaar, waarvan drie maanden onder de liefdevolle verzorging van De Hapertse Kluis, zijn rust heeft gevonden.

-0-

- Mijn dochter Mariken, petekind van Berry, wijdt ook een liefdevol en bewonderend stukje aan hem op haar weblog.

- In december 2010 was BB’s 90e verjaardag aanleiding tot een groot familiefeest in Huis Den Deijl bij Breda. Daarbij kwamen nogal wat herinneringen naar boven.

woensdag 21 november 2012

Het Verdriet van Best

Het is niet te verwachten dat de pagina’s van het huis-aan-huis-blad Groeiend Best van deze week die over gemeentelijk beleid en politiek gaan in de raadszaal zullen worden opgehangen. Er is trouwens geen plaats voor, gezien al die portretten van burgemeesters en BB-ers. Maar het zou eigenlijk wel moeten, als reminder voor wat de plaatselijke beleidsmakers op korte termijn te doen staat.

Een literair talent à la Hugo Claus zou onderhand in staat zijn, een roman te schrijven, getiteld Het Verdriet van Best.

Voorop gesteld: ´Groeiend Best´ (GB) is een plaatselijk weekblad, dat niet geheel onafhankelijk is. Het bestáát immers van de advertenties en van door de gemeente gekochte pagina’s vol in stadhuistaal geschreven mededelingen en een bij toerbeurt geschreven ‘column’ van de leden van het college van B en W. Soms is niet duidelijk, of een ‘nieuwspagina’ door de redactie-zelf is geproduceerd, of kant en klaar door de gemeente is ‘aangeleverd’. Voorbeeld uit het recente verleden: uitvoerige informatie over de stand van zaken met betrekking tot het centrumplan.

GB neemt zelf vrijwel nooit een ‘standpunt’ in, maar heeft wel een verslaggever die het plaatselijke nieuws volgt, ook op het niveau waarvoor het Eindhovens Dagblad zich te hoog acht. En, dat is belangrijker, het biedt een podium aan de inwoners van Best, die daar gretig gebruik van maken. Nog gretiger zijn wat dat betreft leden van de gemeenteraad, die – alsof hun vergaderingen daartoe onvoldoende gelegenheid bieden – in het weekblad hun politieke stokpaardjes berijden.

Welnu, wie GB van deze week doorbladert krijgt bijkans tranen in de ogen van de negatieve publicaties over het reilen en zeilen van de gemeente Best. En dat heeft niet altijd met de crisis en met bezuinigingen te maken. Het enige wat de burger mogelijk blij stemt is de aankondiging van een tijdelijke kunstijsbaan in het centrum, geïnitieerd door het Centrum Management.

In willekeurige volgorde:
1. Een woedende reactie van de voorzitter van de Raad van Toezicht van de Bestse Bibliotheek, oud-CDA-wethouder Jan van Beerendonk, op het voorstel van B en W, geen medewerking te verlenen aan het tot stand brengen van een zogenaamde Culturele Hotspot, waarbij drie organisaties op educatief terrein in één gebouw willen gaan samenwerken, dan wel fuseren. Dit voorstel komt maandag 26 november in de raadscommissie ‘Inwoners en Samenleving’, waarbij de raadszaal ongetwijfeld zal uitpuilen. Het is te hopen dat de rijstebrij aan agendapunten die er aan vooraf gaat, niet te veel van het geduld van het publiek zal vergen.

2. Het Bewonersoverleg van de wijk Speelheide doet uitvoerig zijn beklag over het feit dat hem maar niet lukt, relevante informatie bij de gemeente los te krijgen, met als klap op de vuurpijl de door de onwillige ambtenaar gedane mededeling dat deze vrijwilligers (!) voor deze ambtelijke diensten 92 euro per uur zouden moeten betalen.

3. Een ‘Brief uit de raad’ van D66-er Jan Willem Slijper (sinds kort oppositie) waarin de kersverse coalitie om de oren wordt geslagen voor de ‘politieke spelletjes’ met eenzijdige bevoordeling van de sportsector ten nadele van de cultuur (zie 1.) die haar niet alleen door de politieke tegenstrevers worden verweten.

4. Tenslotte: even los van het primair gemeentelijk beleid, GB kan dan wel in een vet geïllustreerd verhaal melden, dat de intocht van Sinterklaas ‘een gezellige happening’ was, blijkens een lezersbrief van een vader, die anderhalf uur met zijn peuter van twee jaar vergeefs in de rij heeft gestaan om de goedheiligman een handje te geven, is het de organisatie niet gelukt, het massaal onbeschoft voordringen van andere ouders te voorkomen.

We hebben met z’n allen, de politiek voorop, nog heel wat te leren, voordat huilend Jantje weer lachend Jantje wordt, of, om met het centrummanagement te spreken, Best echt ‘bijzonder’ wordt.

dinsdag 20 november 2012

Privégeleuter

Tot de irritaties die sommige media bij mij oproepen, behoort het ouwe-jongens-krentenbrood-gedoe. Ik denk dat wat betreft de radio, de succesvolle BNR  ermee is begonnen, maar hier geldt toch min of meer le ton, qui fait la musique: hoe ver je daarin kunt gaan.

Zo'n Bas van Werven, destijds anchorman bij BNR, tegenwoordig fysiek imposant present in Een Vandaag, die een bericht over een schadelijk kevertje afsloot met  'stouteheersbeestje’, da's grappig. Maar als 'leuk' bedoelde opmerkingen over het privégedrag van een verslaggever in het Radio 1 Journaal, vallen wat mij betreft bijna altijd verkeerd. Ik heb daar niks mee te maken. Punt uit

Ik wil van dat journaal nieuws en geen (persoonlijke) meningen, laat staan privégeleuter. Te vaak wordt journalistiek verward met al dan niet vermeend columnisme. Vanmorgen ging het over het vers opgedoken gegeven dat vrouwen doorgaans zuiniger, dus duurzamer autorijden dan mannen. Werden we door Lara Rense (ex BNR) geconfronteerd met het testosterongehalte van haar copresentator Marcel Oosten: 'Zoals jij op een verkeerslicht af rijdt....'  Waarop Oosten: 'Ja, ik kan er niet tegen als er dan zo'n sukkel voor me zit.'  Word eens volwassen, man.

De presentatoren van Met het oog op morgen mogen dat late avond-radioprogramma openen met een persoonlijke noot over de actualiteit van de dag. Zeg maar ‘n minicolumn. Dat is zelden een schot in de roos. Het talent daarvoor is lang niet iedereen gegeven, ook al kan je er als presentator best mee door.

Nederlanders gaan door voor tamelijk nuchter, maar wij kunnen toch nog wel wat van de Vlamingen leren. Ik hoorde het zojuist een Belg, eveneens op Radio 1 heel netjes zeggen: 'Jullie zijn wat extraverter.' Met andere woorden: doe toch maar normaal.

zaterdag 17 november 2012

‘t Is zund

Houdoe is dus verkozen tot het fraaiste Brabantse dialectwoord. Alweer het beste, het mooiste, terwijl dat in absolute zin  nooit te bepalen is. Tweede werd zund (zonde, in de zin van jammer, schadelijk).
Heb ik die Oirschotse anecdote wel eens verteld over zund? Nauw verbonden met bijnamen. In De Zwaan aan de Markt, die toen nog pretentieloos voor de ‘gewone burger’ was, hadden ze midden vorige eeuw een nogal narrige ober, bijgenaamd Den Tunt. Op ‘n avond tegen sluitingstijd zat een stoelenfabrikant, bijgenaamd Maus, nog aan de stamtafel. Zei de ober: 
'Maus d’r aus.'
Reageerde de stamgast:
' ’t Is zund Tunt.' 
Maar, hoewel er een ruime keus was, werd het dus de het meest tot in Amsterdam gebruikte uitdrukking. Zeven jaar geleden won houdoe ook al. Saai. Persoonlijk koos ik voor klokkebaaie(n) = bosbessen, maar ik ben dan ook afkomstig uit het Bredase, om het als oud-Ginnekenaar maar eens eufemistisch uit te drukken. Daarom teleurgesteld? Bèèènde gek! Wist dat ik voor een minder bekend dialectisch woord stemde.
Het heet dat de Provincie Noord-Brabant de wedstrijd deze keer organiseerde, maar het Tolk- en Vertaalcentrum Nederland  (TVCN) is met hetzelfde bezig. Opvallend is dat TVCN het provinciewapen gebruikt, terwijl het provinciaal bestuur al maanden bezig is de blokvlag (Brabants bont) erin te rammen. Daarvan heeft ras-Brabander Dries van Agt onlangs nog gezegd dat het meer een carnavalsatribuut is.
Wat zouden de heraldische Brabantse kleuren zijn? Die van het wapen natuurlijk, dus keel (rood), or (geel) en sabel (zwart). Net als die van België? Klopt, maar de Belgische vlag is dan ook van het Brabants hertogelijk wapen afgeleid. Zoals de Belgische koningen ook nog steeds de titel ‘Hertog van Brabant’ voeren, evenals trouwens…de Spaanse monarchen.
‘t Is zund.

vrijdag 16 november 2012

Terechte Prijs

Als je in omroepland maar lang genoeg op dezelfde stoel blijft zitten, krijg je vanzelf een prijs. Wat die moet toch ergens naar toe, schreef ik in Altijd Prijs.

Wat voor personen geldt, geldt natuurlijk ook voor ‘instituten’ als radiozenders. Onvoorstelbaar, hoe in dat wereldje wederzijds veren in konten worden gestoken. Vooral tegen het einde van het jaar kunnen we ziek worden van ‘het beste van dit en van dat’. In wezen is het vaak zelfreclame.

Uitzonderingen bevestigen de regel. Het dagblad Trouw is European Newspaper of the Year 2012 geworden. Ik volg die krant vrijwel dagelijks en vind de onderscheiding volkomen terecht.

En Europa, da’s natuurlijk een heel ander niveau dan ons incestueuze wereldje.

dinsdag 13 november 2012

Kickboksgalanterieën

Ben nog nooit op een kickboksgala geweest en zal er ook wel nooit komen. Is het eigenlijk wel een sport? Alleen de naam al, sinds
‘s mensenheugenis verbonden met penoze-achtige types, zo niet met regelrechte criminele handelingen, zoals het in het politioneel vakjargon heet.

Daarom verbaast het me, dat er tot dusver wèl in scholen werd geschoten, maar niet op dit soort gala’s waarvan ik me ook de outfit van de gemiddelde bezoeker, met gouden kettingen, kickboksgalanterieën en lichaambedekkende tatoos gemakkelijk voor de geest kan halen. Kom me nu niet aan met het verhaal dat ik een ‘eerzame sport’ door het slijk haal. Er bestaan trouwens nauwelijks sporten meer die niet in opspraak zijn, laat staan dat ik in hun eerzaamheid geloof.

Als ik de journaalverslaggever het hoor hebben over het ‘anders zo rustige dorpje Zijtaart’, moet ik weer denken aan Jan Hermans zaliger, in de jaren zestig stadsverslaggever en kroniekschrijver van het ED. Die schreef bij de aankondiging van een bezoek van de Boerinnenbond van Acht aan Zijtaart langs zijn neus weg: ‘smakelijke naam’.

Inderdaad Zijtaart en kickboksen, hoe komt het zo bij mekaar? Men zal mij voor de voeten werpen: zie je wel dat je geen verstand hebt van sport, laat staat van kickboksen, want dat doen wij hier al járen.

Nee dan, Ali Gunyar, eigenaar van een sportschool in Eindhoven die vechtsportgala’s aan de lopende band organiseert. Hij kent zijn pappenheimers en vertelt vol trots dat hij bij die gelegenheid ‘n stuk of dertig (!) beveiligers op de been heeft, voorzien van detectie-apparaten.

Beveiliging? Als ik het goed begrijp, moet de burgemeester van Veghel, waaronder het smakelijke plaatsje valt, daar niet aan denken. Ik voel met haar mee, Sporten waar beveiligers bij nodig zijn moeten worden afgeschaft. Voetbal ook? Ja, voetbal ook.

O ja, die andere kickbokser, die Badr Hari, mag die niet eens ergens ‘n hapje gaan eten, zonder door de politie te worden opgepakt? Over ‘verkeerd bezig zijn’ gesproken. Wat zijn we toch ‘n raar landje.

Update: Intussen is bekend geworden, dat Badr Hari, die wordt verdacht van onder meer poging tot doodslag, ook om andere redenen opnieuw is ingesloten. Om die reden schrap ik de laatste alinea uit mijn gesproken column voor Omroep Best.
(Gesproken column Omroep Best, 14.11.12, 18:10 uur.)

zondag 11 november 2012

Traditionele feesten steeds vaker ‘nieuws’

De media zien steeds vaker aanleiding, doodgewone, traditionele feesten als nieuws aan te kondigen. Vanmorgen was 11/11 (‘opening van het carnavalsseizoen’) in het zuiden zelfs een onderwerp in het nieuwsbulletin van 8 uur op Radio 1. De website van de Volkskrant maakt er ‘n heel verhaal van, waarbij Sint Maarten (eveneens 11 november) niet over het hoofd wordt gezien. Tip: op 22 november is het ceciliaSinte Cecilia, patrones van de muzikanten en koorzangers, in Brabant te vieren met worstenbrood. (<- foto Wikipedia)

We komen er hier in Noord-West Europa nog genadig af: hoe meer naar het zuiden, hoe meer ‘kerkelijke feesten’, die gepaard gaan met een vrije dag. Allerheiligen bij voorbeeld (1 november), dat laten de Spanjaarden zich niet afpakken.

Los van die feesten – Sinterklaas en Kerst zijn alweer nakend en dat zal ons straks zeker worden ingepeperd  – willen ook  doodnormale seizoensverschijnselen nogal eens de voorpagina’s halen, zoals het vallen der bladeren en het neerdwarrelen van het eerste sneeuwvlokje. O, ik vergat nog het planten van de bloembollen en de eerste en de laatste schooldag. Niet zelden worden lezers aangespoord, dit soort ‘gebeurtenissen’ onmiddellijk te fotograferen en onverwijld naar de krant te sturen.

Straks is er geen plaats meer voor echt nieuws.

vrijdag 9 november 2012

‘n Soort Jeanne d’Arc

Mariska_Orban__de_Haas De manier waarop Mariska Orbán – de Haas, hoofdredacteur van het oer-conservatieve Katholiek Nieuwsblad keer op keer de krantenkolommen dan wel de beeldbuis weet te halen, beheerst momenteel het nieuws, voor zover dat niet gaat over een blijkbaar onafwendbare reconstructie van het regeerakkoord.

Orbán pleegt zich te manifesteren zich als het klassieke domme blondje, dat er in zelf-veronderstelde heldhaftigheid voor gaat zitten om zich, al provocerend, door godloochenaars  te laten afzeiken. Wellicht verkeert ze in de veronderstelling, dat ze ooit als Soldaat van Christus, als een Jeanne d’Arc van de eenentwintigste eeuw tot de kring der zaligen zal worden toegelaten.

Recente, deze week weer eens opgerakelde ‘getuigenis’: Orbán’s beledigende uitlatingen over homoseksualiteit bij Pauw en Witteman. Het gaf de mij onbekende schrijver Eric van den Berg aanleiding in de Wegener kranten uit te roepen dat deze vrouw ‘tegen zichzelf beschermd’ zou moeten worden. Van den Berg voegde aan zijn diskwalificaties toe, dat Mariska had toegegeven dat ze een ex-pilgebruiker is en voor haar huwelijk seks heeft gehad. Hierbij ziet hij mogelijkheid van inkeer en boetedoening over het hoofd. Trouwens, misschien voelt ze zich ook Maria Magdalena. Met andere woorden: irrelevant.

De kritiek cumuleerde deze week in een hoogst onfatsoenlijke column in Metro, waarmee Luuk Koelman een open brief van Mariska Orbán aan de moeder van de ongelukkige Tim Ribberink fingeerde. Daarin presteerde de schrijver het, de extreme opvattingen van Orbán los te laten op een vermeende homosexualiteit van Tim en de wijze waarop de ouders daar al dan niet mee om zouden hebben gegaan.

Hiermee beginnen de zaken aardig door elkaar heen te lopen. Het bashen van die rare hoofdredactrice kan mij niet vaak genoeg gebeuren, maar haar op deze manier als voertuig voor een geschreven misbaksel gebruiken stelt de vraag opnieuw aan de orde, hoe ‘vrij’ een columnist is onder de hoofdredactionele verwantwoordelijkheid voor het medium dat hem onderdak biedt. Het feit dat Metro aanvankelijk van een onvoorwaardelijke vrijheid repte, maar daar later met een excuus op terugkwam, bewijst dat dit geen non-discussie is.

donderdag 8 november 2012

Hoe maak je van klassieke muziek een dolle boel?

Laatst zag ik op YouTube een kleuter Beethoven dirigeren. Een natuurtalent dat na de laatste noot over de grond kronkelde van het lachen. En toen naar bed. Op die manier is het niet moeilijk van klassieke muziek een dolle boel te maken. Of het aangenaam is voor het oor is vers twee. Bij dat kind was het een bijkomend voordeel dat de muziek van een cd kwam.

De AVRO Televisie heeft  van de BBC een naar het heet onverbiddelijk succesvol format overgenomen: Maestro.  Min of meer B zijnde N-ers die zo gek zijn daar in te trappen gaan op de bok staan zwaaien voor een symfonieorkest. De grap zit  'm in het gegeven dat ze geen van allen enig benul hebben van wat het dirigentschap inhoudt en dat de meesten ook nog moeten bekennen dat ze nauwelijks iets met 'klassiek' hebben.  Voorspelbaar lachen en een puntenwaardering van een 'vakjury' die natuurlijk op geen enkele manier serieus valt te nemen: 'Je krijgt een extra punt omdat je de concertmeester een hand gaf.'  Sommige constateringen van die jury ('Je slaagde erin, een wals van Strauss in tweekwarts maat te slaan') leverden nog de aardigste momenten op. Maar hoe dit na de eerste aflevering (donderdagavond) nog 'gezellig' te houden, dat wil zeggen zonder dat de kijker het gevoel heeft meer van hetzelfde voorgeschoteld te krijgen?

Ik ben geen musicoloog en was 17 jaar slechts een kleine krabbelaar op de altviool in een amateurorkest. Maar hierdoor, en door te luisteren, te kijken en kennis te nemen van de ontboezemingen van kunstenaars weet ik hoe subtiel de wisselwerking kan zijn tussen dirigent en orkest, hoe het mogelijk is dat bij voorbeeld een strijkorkest feilloos functioneert, simpelweg door onderling een gevoelsmatig  'gesprek' aan te gaan. Men mag daar van mij gerust de zoveelste soap van maken, als ik het verder maar niet hoef te volgen. Catherine, je was Keylgoed, maar hou je verder maar bij je magazine.

woensdag 7 november 2012

Geestelijke volksziekten

Pesten is van alle tijden. Ik herinner me een verhaal van mijn vader over een schoolmeester, die een bochel had. Stond op de eerste schooldag voor de klas en zei: ‘Zien jullie die bult? Dat is een verwaarloosde muggenbeet. Ik geef jelui één minuut, waarin je daarom kunt lachen, zo hard als je wilt, maar wie het daarna nog waagt…’ Die man kon ‘orde houden’, zo heette dat.

Het is met dat pesten ingewikkelder dan we met z’n allen denken. Met het internet en die telefoontjes, gebeurt het nagenoeg geruisloos. Vandaar dat ik niets zie in ‘wettelijke maatregelen’ om dat getreiter tegen te gaan. Het is net als met het horkerig gedrag in het verkeer. (Vanmorgen nog ‘sneed’ een basketbalpetje in een oud rood citroëntje mij met mijn winkelwagen op een parkeerterrein.) Waar de moraal ontbreekt, is het vechten tegen de bierkaai. Ook vormen van lichamelijke weerbaarheid aankweken, door je kind op karate of judo te doen, zijn niet meer dan een lapmiddel.

In het geval Tim, die geen andere oplossing zag dan uit zijn rotleven te vertrekken, had zijn omgeving geen notie van wat hem kennelijk dag en nacht kwelde. In de reacties op het internet krijgen ‘de daders’ in de grove wartaal die zo kenmerkend is voor de heersende mores een lawine van verwensingen over zich heen. Alsof deze les alle pestgedrag zal stoppen. Vergeet het maar. Ook de algemene maatschappelijke veroordeling van het zogenaamde zinloos geweld heeft in járen geen einde kunnen maken aan wat een grensoverschrijdende volksziekte mag heten.

Als het geen belediging was van de dieren, zou ik zeggen, de mens blijft een redeloos dier.  

dinsdag 6 november 2012

Jongeren hebben Bestse raad in de tang

Dat de Jongerenpartij (JO) de Bestse gemeenteraad in de tang heeft, weten we natuurlijk al ‘n week of drie. In haar positie van gedoger kan JO de ‘nieuwe’ coalitie van CDA, VVD en Gemeentebelangen maken of breken.

De tranen van de oppositie (D66, PvdA, Best Open) over het douceurtje waarvan JO zich vooraf heeft verzekerd, zijn dus die van een krokodil. Hoewel, douceurtje…het gaat wel om minstens 450.000 euro voor een kunstgrasveld ten behoeve van voetbalclub Wilhelmina Boys. De tweet van VVD-wethouder Walraven over een sluitende begroting is mij dan ook iets te triomfantelijk. Terwijl Walraven toch inmiddels moet weten dat Twitter voor een bestuurder ‘levensgevaarlijk’ kan zijn. Wat dat betreft kan-ie wel wat van zijn collega Gondrie (CDA) leren. Die volgt Twitter alleen maar. 

Het is voor Best te hopen dat JO niet op de een of andere manier de smaak te pakken krijgt. Want met het op haar instigatie doordrukken van een raadsbesluit, zijn eerdere afspraken over het beleid ten aanzien van  Wilhelmina Boys, doodleuk aan de kant geschoven. Als het om haar eigen hachje gaat, is de coalitie blijkbaar niets te dol.

maandag 5 november 2012

Geef je kind geen hondennaam

Ik heb er natuurlijk niks mee te maken, maar ik zeg toch: geef je kind geen hondennaam. Dus, in alfabetische volgorde, Aylah, Bibi, – ah jazzes – Cheri, Don, Hajo – o got, is al gebeurd: de heer Apotheker, een burgemeester – Laila, Luna, enfin kijk anders zelf even hier
Niet eenvoudig. Persoonlijk zou ik in eerste instantie aan een recht-toe-recht-aan Nederlandse voornaam denken. Loop je, en wat het belangrijkste is, loopt je kind het minste risico mee. Desnoods een dubbele naam, al is dat sinds Laurens Jan Brinkhorst en z’n vrinden wat
D66-achtig. Hoewel, ik moet toegeven dat ik – in het nette – van Jan Kees ben gaan houden. Vooral omdat-ie beweert geen politicus te zijn en daarom destijds weigerde bij het CDA de kar te trekken, terwijl hij het meest politieke dier is dat er op aarde rondloopt. Let op, op de een of andere manier komt die nog eens terug.
Michaël dus? Vooruit, als het maar niet als Maikel wordt uitgesproken. Zelf ben ik in het trotse bezit van een Michiel, een naam die geliefd is bij de familie van Zeeuwse afkomst De Ruijter. Wijlen die jazzkenner heette ook zo en ik moet zeggen, het klónk.
Bij het Bestse station lag vanmiddag om drie uur nog een verdacht dikke stapel Metro’s – exemplaren van wat zich afficheert als ‘de grootste gratis krant van Nederland’. Bij de nabije bushalte gaf een drietal jongeren blijk van zijn voorkeur, door geboeid naar zijn smartphone-schermpje te staren.
Maar wat heeft Metro met voornamen te maken? Dit. Minstens één Duits onderzoek heeft volgens dat krantje uitgewezen, dat ouders van een jongen die Kevin heet, het beste maar meteen contact met de sociale dienst kunnen opnemen. Die haalt namelijk nóóit de universiteit. Voornamen zijn beslissend gebleken bij het beoordelen van resultaten door docenten bij het voortgezet onderwijs. Zo scoorde ene Charlotte met hetzelfde proefwerkresultaat een hoger punt dan – hoewel geen hondennaam – Chantal. Dit was dus een verschijnsel dat bij tal van voornamen viel waar te nemen.
Eén ding zit me vooral dwars bij dit Metro-nieuws. Alsof Kevin perse naar de universiteit zou moeten. Wellicht is dit een nog groter misverstand bij de ouders, miskleunend met voornamen of niet. Laat zo’n kind toch worden wat hem zint, respectievelijk wat hem het meeste ligt. Bij een bouwplaats zag ik vanmiddag de bestelauto staan van een elektrotechnisch bedrijf. Op de flanken stond in koeien van letters: ‘Wij zoeken collega’s!’ Iets voor jou, Kevin?

donderdag 1 november 2012

Stijve Stef

Goeie zet van de VVD om stijve Stef te parkeren op het ‘nieuwe’ departement Wonen en Rijksdienst. (Wat dat laatste precies inhoudt mag Joost weten. Het immer actuele Wikipedia spreekt in dit verband onverhoeds over de visie van Rutte II op de toekomst van de Nederlandse gemeenten, die een minimale omvang van 100.000 inwoners zouden moeten krijgen. Dit dus even terzijde.)

Maar de VVD en wij zijn zodoende in ene moeite af van Stef Blok als fractieleider. Hij wordt, zo meldde het ‘christelijk betrokken’ Nederlands Dagblad 14 minuten geleden op het web, opgevolgd door bijna ex-staatssecretaris van onderwijs Halbe Zijlstra. Over wie later ongetwijfeld meer.

Alles beter dan Stef, die hooguit de kunst verstaat, zijn nurkse gelaatsuitdrukking af te wisselen met een geforceerde grijns. Alsof-ie altoos een hoge nood heeft op te houden. Wij waren het vanmorgen tijdens het ontbijt over eens: het is een stijve hark, die tot dusver nimmer op smeuïge, laat staan inhoudelijk relevante uitspraken kon worden betrapt. ‘Ik verwijs zo aanstonds naar de premier,’ of woorden van gelijke strekking.

Aanleiding tot deze conclusie was een foto van ANP’s Robin Utrecht, waarop je Marx (© Telegraaf) Rutte samen met Stef ziet tijdens het debat over het kersverse regeerakkoord. Marc toont nu eens niet zijn langzamerhand legendarische gulle lach, maar eerder de grimas van een boer met kiespijn. Stef ondersteunt zijn kin met z’n armen op z’n ellebogen, waardoor hij tevens gedeeltelijk z’n neerhangende mondhoeken verbergt. Gaat-ie het alweer in z’n broek doen?

Bewaar ons voor Marc, zul je mij zo gauw niet horen zeggen, zeker niet gezien het lef dat hij deze week toont, waarmee hij niet alleen de toorn van de zich de stem des volks wanende Tel op zich heeft geladen. Maar Stef? Ach, die is van nu af helemáál ongevaarlijk. Even vier jaartjes uitzitten en dan burgemeester worden of zoiets. Van een 100.000-gemeente? Welnee, die zijn dan nog steeds niet voor het oprapen hoor. Ook de molens van de Rijksdienst blijven langzaam malen.