donderdag 28 juni 2018

Het grapje van Tommy

Tommy Wieringa maakte een grapje. Dat doet hij wel eens vaker. Sterker: hij wordt er nogal eens voor ingehuurd.

Op het congres van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) zei hij ad rem op een vraag van Twan Huys over de aanslag op het gebouw van De Telegraaf: ‘Het werd tijd.’ De zaal bulderde.

En nou valt iedereen over hem heen, nadat media het fragment smikkelend lieten zien. Want met de bedreiging van Het Vrije Woord, daar mag je niet mee spotten. Trouwcolumnist Sylvain Ephimenco verwijst zelfs naar Charlie Hebdo.

Wat ‘n flauwekul. De Telegraaf is als sinds WO2 (toen ze na een verschijningsverbod wegens collaboratie weer mocht verschijnen) een populistische, rechtse krant, volgens haar-zelf de enige met gezond verstand. Iedereen, oud of nieuw links, die denkt zelf over een gezond verstand te beschikken, is natuurlijk tegen haar. In de hoogtijdagen, de jaren zeventig van de vorige eeuw, moest je niet met de Tellie onder je arm worden gezien, maar met haar tegenpool de Volkskrant, of nog beter Vrij Nederland.

Je suis Telegraaf? Mensen, zeur me niet opnieuw aan m’n kop over de vrijheden van meningsuiting en drukpers. Laat me niet..eh..wel lachen.

woensdag 27 juni 2018

Zondag

Zonder waardering voor de 7/7-economie – niet om geloofsredenen, maar vanwege de verloren zegen van één dag onderbreking van het gejaag en gejakker – liet ik me op zondag meetronen naar de stad, omdat Levensmaatje wilde zoeken naar een nieuw kleedje, in verband met een naderend familiefeest.
Met de trein. Veertig procent korting, samen retour voor € 6,40. Daar kun je niet eens voor parkeren.

In De Bijenkorf  liet ik me voldaan in een kuipstoeltje zakken, naast een meneer die het te druk had met zijn laptop om op mijn groet te reageren.
Bladeren in een stukgelezen Quote, dat deels met de natte vinger (Doutzen Kroes 13 miljoen?) jonge Nederlandse miljonairs de revue liet passeren. Me vermaakt met het turbotaaltje van dat blad in de trant van ‘twee ton per neus’. Een en ander tastte de tevredenheid met mijn pensioen niet aan.

Nougatine-ijstaartje gegeten in een etablissement, dat daar al 27 jaar zit en al die tijd nougatine-ijstaart heeft geserveerd. De joviale eigenaar toonde zich terecht trots op zijn specialiteit; bleek toeleverancier van heel wat restaurants en maakte zich dan ook niet druk over verwachte stedebouwkundige veranderingen, die hem waarschijnlijk zullen nopen, de tent te sluiten en zich terug te trekken op zijn ‘bakkerij’.

Even verderop zit een piepklein winkeltje van een Turkse Nederlander, gespecialiseerd in hoofddoeken en sjaals. L. wilde daar ook even kijken, vanwege de enorme keus en de uiterst billijke prijzen. Het was er afgeladen vol met moslimdames, van wie er één continu het schermpje van haar goudomrande mobieltje bij wijze van zoethouder in het zicht hield van haar peuter in z’n wagentje.

Opeens realiseerde ik me dat ik, afgezien van de verkoper, de enige man was in het gezelschap.  Iets om je ongemakkelijk bij te voelen? Nee hoor. Ik voelde me gezellig multicultureel. En dat gevoel werd nog versterkt op de terugweg in de trein, waar wij de enige witten in het volle compartiment waren.

vrijdag 22 juni 2018

Medische zorg in Frankrijk

Bij alle ellende en fricties die de (medische) zorg in ons land met zich meebrengt, wil men in discussies nogal eens beweren dat die in kwaliteit ver uitsteekt boven de zorg in ons omringende landen. Ik stond daar tot nu toe tamelijk sceptisch tegenover, al is het alleen maar door (niet persoonlijke) ervaringen met medische hulp in België. Ik heb begrepen dat er nogal wat Nederlanders zijn, die daar hun toevlucht nemen, in het midden gelaten of de verzekering dat accepteert.

Inmiddels heeft mij informatie bereikt over de situatie in Frankrijk, die schreeuwt om nader onderzoek en niet alleen daar: hier ligt een terrein braak voor buitenlandse correspondenten.

Die info komt van mijn dochter Mariken, woonachtig in Vernusse, departement Allier, Midden-Frankrijk, die op mijn verzoek haar ervaringen met dokter en ziekenhuis heeft opgeschreven:

‘Ik ben gevallen met de fiets en na een paar dagen gaat de bloedblaar open en direct ontsteken. De volgende dag bel ik de dokter maar er is geen plek, ook niet de volgende dag en ook niet daarna: ga maar naar de eerste hulp in Montluçon.

Ik ga daarheen en wacht ongeveer twee uur, Wanneer ik aan de beurt ben krijg ik een stagiaire die vraagt of ze een foto mag nemen van mijn been. Ik dacht even een röntgenfoto maar nee ze bedoelde met haar telefoon. Dan hoefde de dokter niet helemaal naar mij te komen. Ze gaat weg om de foto aan de dokter te laten zien en laat mij ongeveer een half uur wachten. Ze komt terug drukt me haastig het recept in de handen en wil me wegsturen. Ik vraag of het misschien nog even opnieuw verbonden kan worden. Ja er zou een verpleegster komen.

Ik ben vandaag klaar met de antibioticakuur en gisteren belde ik de dokter omdat het er nog niet mooi uitziet. Misschien moet ik nog een kuurtje. Ik mag een afspraak maken voor begin juli… Eerder kan niet. Op zaterdagochtend is er een inloopspreekuur vanaf half negen kom dan maar…

Onze dokter is met pensioen en op het platteland in Frankrijk is een grote schaarste aan huisartsen en specialisten. Ik weet van twee Nederlandse kno-artsen die via headhunters naar Moulins sur Allier zijn gelokt en daar in het ziekenhuis werken.

Van mijn hulp Anja, die veel Franse kranten leest, heb ik gehoord dat er mensen in het ziekenhuis aankomen en op de gang sterven omdat er geen personeel beschikbaar is. Iedereen spreekt er schande van maar ondertussen verandert er niks.’

Mariken heeft een blog

dinsdag 19 juni 2018

De wet van Murphy in de praktijk

Zaterdag hadden we een pechdag. De wet van Murphy, door oud-collega Niels Swinkels ooit ‘de wet van de eeuwig durende ellende’ genoemd, in praktijk.
De opsomming zal ik de lezer/luisteraar besparen, behalve dan dat ons voor
€ 48,50 op een pretentieus terras aan een namaakven in Oisterwijk een smakeloze lunch werd geserveerd.

De climax kwam op weg naar huis. Op de 60 km-weg die Scheibaan heet, mondt een verhard fietspad uit, Met verkeersbord en haaientanden is, aangegeven – zo bleek acheraf - dat dit een voorrangssituatie is. Bij het passeren zag Levensmaatje een wielrenner op sprintsnelheid op ons afkomen; ik had als autobestuurder mijn blik uiteraard vooruit gericht. Een klap. De fietser raakte de auto nog net rechtsachter, viel en bleef liggen. Ik zag dat in mijn spiegel en manoeuvreerde de auto naar de berm. De man stond al weer snel overeind en was omringd door mensen die, naar ze zeiden, wel wat hadden gehoord maar niets gezien.

Verwarring. De wielrenner, die licht gewond was, sprak een onverstaanbare taal en geen Engels. Zijn fiets had wat averij opgelopen. Uit zijn houding bleek onbegrip, ook over de schuldvraag. Ik heb het zadel van zijn fiets ‘n tijdje vastgehouden, totdat duidelijk was dat ook hij de zaak netjes afgehandeld wilde hebben. De omstanders stelden zich opvallend hulpvaardig op; een hunner haalde een EHBO-doos op en behandelde de enkel van het slachtoffer met een spray.

Toch 112 gebeld en doorverbonden naar de politie, die ‘probeerde zo snel mogelijk te komen’. Intussen toch maar het Europees Schadeformulier erbij gehaald. ‘Blijf kalm, word vooral niet boos’ etc. Niet aan de orde. De fietser bleek een Roemeen te zijn, die – vingen we op – bij een vleesbedrijf in Boxtel werkt en met zijn gezin op een camping in OIsterwijk verblijft. Die familie verscheen na verloop van tijd op het toneel. Het zoontje zit op de basisschool en bleek in staat, fier als tolk op te treden. De wederpartij is alleen tegen ziektekosten verzekerd, heeft auto noch rijbewijs.. Maar het kwam voor 80 procent goed.

Wel vroeg de wielrenner nog zichtbaar ongerust of hij moest betalen. Dat hoeft hij niet. Mijn vaste monteur keek maandag naar de schade aan de zeven jaar oude auto  en adviseerde een  cosmetisch doe-het-zelf-herstel. Twee lichte deuken zullen aan het ongeval herinneren.

Valt er nog iets van een moraal aan deze gebeurtenis te ontlenen? Dat denk ik wel. Als Europeaan hoeft deze Roemeen geen inburgeringscursus (overigens hier te lande geen daverend succes)  te volgen. Maar enige scholing in deelname als fietser aan het Nederlandse verkeer zou niet onwelkom zijn. En Oisterwijk zou ter plaatse iets ter waarschuwing van het autoverkeer op de Scheibaan kunnen doen; het barst daar immers van de recreanten.

En de politie? Die moest uit Tilburg komen en had het te druk. We kregen achteraf wel keurig een telefoontje. Wellicht zouden we in dit geval een beroep kunnen doen op het Waarborgfonds, opperde de agent. Niet dus. Dat fonds treedt volgens mijn verzekering niet op bij een fietsongeluk.

woensdag 13 juni 2018

Knipperen

Bij dit bericht in het Eindhovens Dagblad van heden knipperde ik even met de ogen:

‘Twee leerlingen van het Van Maerlantlyceum hebben de prestigieuze KNAW-onderwijsprijs in de categorie Natuur & Techniek gewonnen. Ze kregen de prijs (…) voor hun ontwerp van een knipperlichtinstallatie voor racefietsen, zodat wielrenners veiliger aan het verkeer kunnen deelnemen.’

Het is half juni, anders zou ik direct aan een 1 april-grap hebben gedacht. Of komt dat knipperlicht niet in de plaats van het ho-ho-hop-hop of erger (wat ik eens meemaakte) van-de-weg-af-geroep door renners, die wat meer bedaagde fietsers achterop rijden, zo niet achter op die fietsers rijden. Gaat het in de actualiteit vooral om de veiligheid van wielrenners of om die van andere weggebruikers, inclusief voetgangers? Of, dat kan ook, gaat deze ‘prestigieuze’ onderscheiding mijn verstand te boven?

KNAW staat voor genootschap van topwetenschappers, adviseur van de regering over wetenschapsbeoefening, en verantwoordelijk voor 17 onderzoeksinstituten, zo lees ik op haar website. Zoek een andere adviseur.

Niettemin, gefeliciteerd jongens, met het bij de neus nemen van topwetenschappers en kritiekloos volgende journalisten.

vrijdag 8 juni 2018

Onrechtmatig verkregen bewijs?

Zou de rechter geconfronteerd worden met een of meer verdachten van het lekken van vertrouwelijks gegevens over de kandidaturen voor het burgemeesterschap van Den Bosch, dan hoop ik dat hij/zij het Openbaar Ministerie niet ontvankelijk zal verklaren wegens ‘onrechtmatig verkregen bewijs’.

Dat ‘bewijs’ zou immers ontleend zijn aan het onderzoek van de telefoon van een redacteur van het Brabants Dagblad.

Met andere woorden: als het tot een veroordeling zou komen, dan zal voortaan iedere klokkenluider of tipgever die iets kan aandragen dat leidt tot een op zichzelf rechtmatige publicatie, zich wel tweemaal bedenken alvorens in actie te komen.

Waarmee ik gezegd wil hebben dat het OM een scheve schaats rijdt, ten nadele van wat van oudsher ‘de vrijheid van drukpers’ heet.

donderdag 7 juni 2018

Eindhoven aan Zee

Toen ik in de krant dat kaartje zag met die rare vlek, die een samengaan van Eindhoven met de ‘grote vier’ van de Randstad moest verbeelden, dacht ik meteen terug aan Eindhoven aan Zee. Dat begrip is ooit eens in de klimaatdiscussie opgedoken. Waar gaat dit over?

Een vastgoedadviseur bij de firma Cushman en Wakefield, Jeroen Lokerse, opperde bij de opening van de vastgoedbeurs Provada het idee om een Nieuw Amsterdam te gaan vormen – een stad dus met zeven miljoen inwoners, waarvan naast Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag ook Eindhoven (Brainport!) deel zou moeten gaan uitmaken.

Bij ‘vastgoedadviseur’ heb ik altijd de neiging, de stekels op te zetten, maar we zullen dat maar even laten rusten.

Internationaal bezien is Nederland al één grote stad, met hier en daar wat plukken groen, maar daar gaat het hier natuurlijk niet over. Er is nogal wat verschil tussen de benadering door het rijk van de grote vier in de Randstad en Eindhoven, al is een aarzelend begin gemaakt met wat je gelijkberechtiging kunt noemen; erkenning van de zich exclusief  in techniek en innovatie onderscheidende, zuidelijke regio.

Als de heer Lokerse bedoelt dat een en ander maar eens goed gestructureerd moet worden, heeft-ie natuurlijk gelijk. De rivierengrens moet als zodanig verdwijnen.

En ‘Nieuw Amsterdam’ is natuurlijk een geintje. Zo heette in de zeventiende eeuw de versterkte nederzetting, waaruit New York is voortgekomen. Er is trouwens ook een dorpje in Drenthe dat deze naam draagt. Door toedoen van Amsterdamse beleggers in turf, heb ik begrepen.

woensdag 6 juni 2018

Plastic

De gemiddelde lezer zal intussen wel weten dat ik een sigarenroker ben. Verkerend op een zodanige leeftijd, dat ik me nergens meer druk over maak. Sigaren inhaleer je trouwens niet; het gaat om de geur. Het merk senoritas noem ik niet, want dan denken jullie dat ik solliciteer naar een zending (Ik krijg immers ook gelukwensen van zelfs mij totaal onbekende personen op mijn verjaardag.)

Als automatisch komt mij ‘de goede raad’ van onze leraar Frans op het Onze Lieve Vrouwelyceum (tegenwoordig besmuikt OLV) te Breda, een verstokte bolknak-gebruiker,  in herinnering: ‘Als je rookt, dan geen sigaretten, maar een goeie sigaar.’

Intussen wordt mijn rookgedrag – mits beoefend in de buitenlucht – door mijn omgeving meer dan getolereerd. Toen wij onlangs een weekje op het huis en het hondje hadden gepast van onze dochter, werden wij door haar op verschillende manieren in de watten gelegd. Inclusief, bij thuiskomst twee setjes à vier sigaren, model Midden-Amerikaanse drugsbaronnen. Twee pakjes, want die dochter schept er steeds zichtbaar genoegen in, erg royaal te zijn. Het in onbruik geraakte gezegde ‘het is beter te geven dan te ontvangen’ is bij haar voor honderd procent van toepassing.

De sigaren dragen de door Europa vereiste waarschuwingen, naar de letterlijke betekenis waarvan ik slechts kan raden, omdat ze in het Spaans zijn gesteld. Vanmorgen kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en knipte ik de cellofaanverpakking (plastic) open. Elke sigaar blijkt te zijn verpakt in een stevig plastic kokertje met dito dopje.

Ik ben er, gezien de recente bepalingen van Europa aangaande plastic verpakkingen, me van bewust dat ik een historisch cadeautje heb ontvangen.

dinsdag 5 juni 2018

Waarom KPN internetprovider de pot op kan

Zowat ‘n halfjaar geleden is de internetprovider OnsBrabantNet (OBN) overgenomen door KPN. Ik dacht toen: jammer, want OBN werkte perfect en ik had de helpdesk nooit nodig. Maar min of meer uit gemakzucht, besloot ik in te gaan op het aanbod tot transitie. Over de monteurs die alles hier in orde kwamen maken (web, rtv, telefoon) niks dan goeds. De ellende kwam met de praktijk, zodat ik nu overstap naar Xs4all.

Weliswaar is het 25-jarige Xs4all ('Internet voor iedereen’) ook al in bezit van KPN, maar ik heb begrepen dat die overname onder strenge voorwaarden is gegaan, in die zin dat de provider niet alleen in naam bleef bestaan, maar ook de door haar ontwikkelde techniek mocht blijven hanteren. Daarover alleen maar goede berichten – niet in de laatste plaats van mensen die van meet af aan met haar in zee gingen. Had OBN dat ook maar bedongen…

Want KPN stuurt je – ‘het spijt ons’ – alleen maar het bos in, als het haar niet lukt, een haar onbekend e-mailprogramma zodanig in te stellen dat het werkt en blijft werken. Ik ga jullie niet met allerlei details vermoeien, maar de ellende begon definitief, toen ik ‘n week op een andere locatie in Brabant verbleef en het niet mogelijk bleek, e-mails met dat programma te verzenden. Na thuiskomst lukte het ontvangen ook niet meer. Gelukkig is er dan gmail, dat ik als ‘n soort centrale filter en als backup-medium gebruik. Daar zal ik het dus nog een maand (opzegtermijn KPN) mee moeten doen. Tot dan zal ik de intekenaren op de maillist van mijn website hhbest.nl moeten verwaarlozen, want export van die ongeveer 70 adressen naar gmail blijkt een hels karwei.

Radio en televisie, mitsgaders de telefoon werken maar daarmee is het wel ongeveer gezegd. Internetten via de tv (interactiviteit!) is bij KPN gebrekkig geregeld. Ik geef toe, het is maar welke eisen je stelt, maar ik wil  bij voorbeeld kwalitatief goede items op YouTube via mijn tv met geluid kunnen draaien. Dat krijg ik dus niet voor elkaar. Verder niet over zeuren. De e-mailkwestie is afdoende om tegen KPN te zeggen:  jullie kunnen de pot op met je internet.

maandag 4 juni 2018

Bestrijding wapenbezit nu prio 1

Knalvuurwerk is even buiten beeld, nu de Vroemmpartij (© Rutte) het door vele duizenden gevraagde verbod heeft tegen gehouden. Dan nu maar het wapenbezit. Volgens mij  prio 1 in Nederland. Klopt het, dat nu vrijwel dagelijks (de laatste keer dit weekeinde in Oss, op straat) iemand wordt dood- of op z’n minst neergeschoten?

Bij mijn weten is Paul Depla, burgemeester van Breda, een van de eersten onder de autoriteiten die enkele weken geleden aandacht vroeg voor het probleem van het massale wapenbezit. Dat wordt tijd, dacht ik, toen ik dat op Twitter voorbij zag komen. En kom me nu niet aan met argumenten als personeelstekorten en dientengevolge te hoge werkdruk bij de politie, tenzij de politiek te kennen zou geven ‘van niets te weten’.

Als ik die surveillanten met handboeien op hun konten door een winkelstraat zie kuieren, denk ik steeds: maak af en toe eens ‘n kofferbak open. Kan trouwens  in één moeite door bij aanhouden wegens hard rijden door woonstraten en appen op de autoweg.

In Rotterdam-Zuid wordt ‘relatief veel geschoten,’ meldde RTV Rijnmond al drie weken geleden. Een groep bewoners en wijkorganisaties is daarom een actie 'Wapens de Wijk uit' gestart. Maak er maar ‘wapens het land uit’ van.

Voorpagina hhBest