maandag 28 oktober 2019

Webgeklets breekt boeren op

Terwijl de kogels ons om de oren vliegen (Veldhoven, dit weekeinde) dreigen Brabantse boeren een flink stuk van hun goodwill kwijt te raken door ondoordacht geklets op een zogenaamd besloten Facebookpagina. Namens de Farmers Defence Force (de naam alleen al) een radicale actiegroep, werden regelrechte bedieigingen richting individuele leden van de CDA-fractie in Provinciiale Staten geuiit, die onder anderen de Commissaris van de Koning in het verkeerde keelgat schoten.

Het kan verkeren. Ooit vormden het CDA en de boerenstand in Brabant – verkiezingsaffiches op de staldeuren -  een Groen Front tegen alles wat de agrariërs ook maar het minst in de weg legde. Dat is nu anders, zoals we weten, niet in het minst door drastische wijzigingen in de politieke verhoudingen. En daar heeft een significante overstap van boeren naar de VVD weinig aan kunnen verhelpen.

Op de webpagina van de FDF werd geopperd dat ‘dan maar’ de individuele volksvertegenwoordigers moesten worden aangepakt. De positieve weerklank binnen het ‘besloten’ kringetje laat zich raden.

Bedreiging? Justitie is er inmiddels op gedoken. Maar de voorzitter van het  clubje heeft al geprobeerd zich in te dekken; zei tegen de krant ‘dat staat toch nergens? Wij roepen niet  op tot geweld.’  Hij heeft het over mogelijk ludieke (alleen dat archaïsche woord al) acties of demonstraties. Zoals ‘met duizend trekkers bij een politicus de straat in’. Oei!

Het wachten is op een nog steeds gerespecteerde boeren organisatie als de ZLTO, om zich van dit gezwets te distantiëren, want op deze manier komen we er nooit uit.

dinsdag 22 oktober 2019

Hou dan alle luchtjes maar bij je

Een jeugdvriend met wie ik altijd naar school liep, liet onderweg wel eens ‘n scheet en riep dan ‘Gezond!’. Kwestie van opvoeding/kennisoverdracht, want er zit ‘n kern van waarheid in. Ik dacht hieraan terug, terwijl ik twee sneetjes in de broodrooster (nee, geen toaster) stopte. Weer een bijdrage aan de co2-uitstoot. Ben ervan overtuigd dat al die problemen rond de opwarming van de aarde zijn terug te voeren op de overbevolking.

Telkens duiken weer nieuwe begrippen op – Stikstof woord van het jaar – maar het komt allemaal op hetzelfde neer. Alle maatregelen die tegen de uitstoot van dit of dat op z’n minst in overweging zijn lijken daardoor gerommel in de marge.

Tabaksrook? Zo weet ik er nog wel ‘n paar. Al gehoord van alweer die nieuwe ziekte? Multiple Chemical Sensitivity, afgekort MCS. Er is al een Nederlandse stichting die dat op haar website haarfijn uitlegt: meervoudige chemische overgevoeligheid. Onder invloed van een steeds vuiler wordend milieu reageren mensen met MCS op geringe concentraties alledaagse chemische stoffen, geuren, gassen en dampen. Ik lees daar onder meer: ‘in principe kan iedere geur voor problemen zorgen. Zelfs bloemengeur of de geur van pas gemaaid gras.’. Nou vráág ik je. Op de website MSC-Canada.weekly.com staat onheilspellend: ‘ben jij het volgende slachtoffer?’ Ja, het is een wereldprobleem.

Nog maar even een greep uit die Nederlandse site: ‘MCS is een zeer complexe aandoening waarbij het immuunsysteem, het ontgiftingssysteem, het hormonale systeem en het zenuwstelsel een rol spelen. Het lichaam van een MCS-patiënt raakt vaak zo ontregeld dat velen van hen alledaagse voedingsmiddelen, medicijnen en soms zelfs het drinkwater niet meer verdragen. Ook ontwikkelen MCS-patiënten vaak een scala aan allergieën voor allerlei stoffen uit de omgeving.’

Hoe zit dat nou weer wetenschappelijk? Geen idee. Wordt aan gewerkt, als het aan de MSC-stichting ligt. Ik houd het voorlopig op ‘hou alle luchtjes zoveel mogelijk bij je.’

vrijdag 11 oktober 2019

Opluchting

Als het er op aankomt, heb ik het liever met Belgen te maken dan met Hollanders, schreef columnist Jos Kessels ‘n poos geleden, ‘hoewel de Belgen krijgen tegenwoordig ook praatjes’. Dezer dagen kregen we daarvan bijna de bevestiging.

Want ik moest hier aan denken, toen er een bericht in de krant stond over een automobilist die bij een Valkenswaardse rotonde over de voet van een verkeersregelaar reed, omdat-ie z’n weg niet mocht vervolgen. De auto had namelijk een Belgisch kenteken.
Nu blijkt uit een vervolgbericht dat het gaat om een 47-jarige Nederlander die in België woont. Wat een opluchting.

Grappig overigens dat het fotootje waarnaar in het bericht wordt verwezen niet dat van verkeersregelaar Jan van Kooten is, maar van de oud-voorzitter van de Onderzoeksraad voor Veiligheid, de Hollander Pieter van Vollenhoven. Kán gebeuren. Die opent, staat eronder, binnenkort het vernieuwde en uitgebreide DAF Museum.

donderdag 10 oktober 2019

Trouwen

Er wordt niet zoveel meer getrouwd. Jongeren zien het deficit bij hun ouders. Een op de drie huwelijken loopt spaak, al dan niet ontaardend in een vechtscheiding. Er zijn andere mogelijkheden, het samenlevingscontract bij voorbeeld. En een bruiloft kan flink in de papieren lopen.

Wie uiteindelijk wel besluit te trouwen, vaak als er al een of meer kinderen zijn en het kostje van de tweeverdieners gekocht is, wil dan ook dat iedereen het weet en groots uitpakken.
Hoe ver men daarbij kan gaan, bleek onlangs tijdens zo’n trouwerij in Rotterdam, waar de stoet – met bruiloftsgasten op autodaken – al hevig toeterend het verkeer lam legde en waar en passant een politieman het ziekenhuis in werd geslagen. ‘Ik doe wat ik wil.’ Dat getoeter is overigens afgekeken van de praktijk in Frankrijk; het is daar een zorgvuldig gekoesterde traditie.

Op films zie je het nog wel eens: een ambtenaar of pastoor die na het wederzijds ja zegt: ‘U mag nu de bruid kussen.’
Haha, mag dat? Laatst was ik bij een (burgerlijke) huwelijksvoltrekking (onjuist, want die werd altijd pas een feit op het moment dat  het paar actief het bed had gedeeld – wat door familie empirisch werd vastgesteld) waar de ambtenaar wijselijk zijn uitnodiging tot zoenen achterwege liet. De kersverse echtelieden hadden immers al zo ongeveer de blaren op hun lippen.
Dan heb ik er nog een van twee generaties verder, die het boeren in Nederland voor gezien heeft gehouden en nu dagelijks 500 koeien melkt in Nieuw Zeeland. Die lag onlangs met zijn Oekraïnse vriendin in een hotelbed. Kwam de aanmaning 'vertrekken', waarop hij riep: 'we zijn nog aan het gymnen'.

woensdag 9 oktober 2019

P.C. de Brouwer en zijn ‘Edele Brabant’

In het tijdschrift in brabant. alweer tiende jaargang, 2019-3, een fraai themanummer met veel nooit of zelden geziene archieffoto’s over oorlog en bevrijding, staat een artikel van de cultuurhistoricus Olivier Rieter over de Brabantia Nostra-beweging: ‘verdachte nostalgie?’

Rieter baseert zich op een publicatie van de historicus Jan van Oudheusden, als hij vaststelt, dat Brabantia Nostra – gelijknamig tijdschrift en verder gespecialiseerd in de bouw van mariakapelletjes in het Brabantse land – in de jaren dertig-veertig weliswaar een oerconservatieve organisatie was, zich verbonden achtte met de Duitstolerante Nederlandse Unie van de toenmalige hoogleraar De Quay c.s., maar niet fascistisch.

Een studentenbeweging, tamelijk onschuldig, vooral bewogen door de thematiek zoals door de Vlaamse componist-schrijver Emiel Hullebroeck, vastgelegd in zijn lied Edele Brabant Were Di. Een uitzondering vormde kennelijk ‘kopstuk’ Ferdinand Smulders, alias de dichter-publicist Paul Vlemminx, die al voor de oorlog  lid was van de Dietsche Nationaal Socialisten; hun doel was een nieuw Groot Nederland, samen met Vlaanderen.

Voor mij is dit allemaal ‘nuttige informatie’, aangezien ik destijds te jong was om er iets van mee te krijgen. Mijn referentie is Hilvarenbeek, waar ik Hullebroeck zag als eregast op de (naoorlogse) Groot Kempische Cultuurdagen en waar de moderator van Brabantia Nostra tot zijn dood op 87-jarige leeftijd in een deftig huis aan De Vrijthof (niet ‘het’, dat is Maastricht) woonde: de priester-classicus Dr. P.C. de Brouwer.

Olivier Rieter  vermeldt een vernietigende typering van De Brouwer door het naoorlogse ‘geweten’ van de katholieke ‘intelligentsia’, de historicus L.J. Rogier: ‘een bekompen dorpspastoor’. In de opvattingen van de door mij zeer bewonderde Rogier valt overigens wel enige fluctuatie waar te nemen, want in zijn standaardwerk Katholieke Herleving (1956) noemt hij de stichter van het Tilburgse Odulphuslyceum nog ‘naar hoofd en hart rijk begaafd’. Maar ja, toen had De Brouwer nog niet vermanend ten afscheid geschreven: 'Zeul niet ondoordacht mee met de vernieuwingsdrift'.

Mijn rechtstreekse confrontatie met P.C. de Brouwer was kort na zijn dood in 1961, toen de veiling van zijn inboedel in Beek werd voorafgegaan door ‘kijkdagen’. Het bleek, constateer ik achteraf, een illustratie van de laatste kwalificatie door Rogier: dorpspastoor. Inclusief een soort kakstoel voor personen van zeer hoge leeftijd. Bas Aarts verleent trouwens De Brouwer op de website Brabants Erfgoed de titel ‘emancipator van Brabant’. Dat is even andere koek.

vrijdag 4 oktober 2019

Betrekkelijke vrijheid

Er gaat geen dag voorbij, of artikel 7 van de grondwet komt weer eens bovendrijven: de vrijheid van meningsuiting. Het wordt te pas en te onpas aangehaald. Ik doe het ook maar weer eens, maar wel compleet:
Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.
Deze formulering is van 1848. De wereld is intussen zo veranderd dat de wetgever er (overigens alweer meer dan 35 jaar geleden) een nuancering aan heeft toegevoegd: je hoeft er geen drukpers voor te hebben.
Waarom wordt er zo vaak met dat grondwetsartikel gewapperd? Niet in de laatste plaats omdat nog net niet iedereen zijn meningen en meninkjes via het internet de wereld in slingert. Veelal zonder nadenken, het denkvermogen van toetsenisten en toeteraars in het midden gelaten. Hoe dan ook, de vrijheid van meningsuiting blijft overeind.
Maar is dat echt zo?  De wet maakt wel degelijk een restrictie: ‘behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.’ Je kunt dit opvatten als: weet waar je mee bezig bent. De jou toegestane vrijheid is betrekkelijk. Overbekend is het gegeven dat aantasting van iemands eer en goede naam strafbaar kan zijn.
Wat mag nog meer niet? Ik stel vast dat mede door de praktijk op social media de moraal voortdurend verschuift. Het is ‘n soort sport geworden, te laten zien wat men durft aan het scherm of het papier toe te vertrouwen, respectievelijk op het podium te roepen. Recent onderzoek vanuit de universiteit van Cambridge heeft uitgewezen, dat politici – ook in Nederland – het internet gebruiken om regelrechte leugens te verkondigen.
In het dorp waar ik woon zijn twee toneelclubs, die volijverig bezig zijn, ‘met hun tijd mee te gaan’.  Dat houdt onder meer in, niet langer genoegen nemen met toneelstukken die door gespecialiseerde uitgeverijen worden aangeboden, maar zelf op dit terrein creatief zijn en experimenteren. Op zichzelf heel goed natuurlijk, zeker als men de plaatselijke geschiedenis als inspiratiebron gebruikt (200 jaar gemeente Best!).
Toch is het dan uitkijken geblazen, zo ondervond een van deze toneelverenigingen. Zij voerde in haar voorstelling verschillende ‘plaatselijke historische figuren’ letterlijk ten tonele. Helaas pakte dat in één geval verkeerd uit. Nazaten van een uitgebeelde persoon zaten in de zaal en konden in die figuur hun familielid qua karakter absoluut niet herkennen, sterker, zagen zijn nagedachtenis besmeurd met wat zij beschouwen als ‘onderbroekenlol’.
Zelfcensuur is uit den boze, maar goed nadenken en een en ander tegen elkaar afwegen, daar is niks mis mee. Zeker als het allemaal zo dichtbij is.

Ik verwijs ook graag naar deze column van Akyol in de AD/r Nieuwsmedia van 5 oktober 2014