vrijdag 20 juli 2018

Het diepdenken van de vpro

Nynke de Jong, ooit begonnen als columnist van de Noordelijke Dagblad Combinatie en tegenwoordig present op de AD/R Nieuwsmedia, waaronder de Brabantse dagbladen, voelt zich inmiddels BN-er genoeg om te solliciteren naar vpro’s Zomergasten. Ze doet dat met een opsomming van haar favoriete tv-programma’s sinds haar kindertijd; het tonen van door de gast gekozen fragmenten en complete films is immers inherent aan deze format.

Kom er maart eens op, ‘n beetje pruilerig doen over het uitblijven van de uitnodiging. Anders dan De Jong ben ik geen uitgesproken fan van het programma van de intellectuele stadskabouters van de vpro (dixit een of andere hoogleraar, wiens naam ik vergeten ben) . Te vaak afgehaakt wegens oeverloos gelul. Dan hoor ik er maar niet bij. Afhankelijk van het type presentator, respectievelijk de gast, wil ik nog wel es om ‘n hoekje kijken en de aanbevolen film opnemen (dat laatste omdat het kan uitlopen tot in de zomernacht).

De kwalificatie van de vpro (intellectuele stadskabouters) heb ik likkebaardend tot me genomen. Begrijp me goed, we zijn hier al tientallen jaren lid, in het algemeen best ingenomen met de geleverde content en niet in het minst met de kwaliteit van de vpro gids. Maar het diepdenken van de programmamakers leidt wel eens tot niet te pruimen hersenkronkels. Neem het op zich uitstekende nachtelijke praatprogramma dat is genoemd naar een romantitel van W.F. Hermans, Nooit meer slapen. Hoe haal je het in je hoofd, gezien het feit dat wel een miljoen mensen ernstig lijden onder slapeloosheid.

Ik heb gepoogd in de brievenrubriek van de vpro gids mijn ongenoegen over deze stupide zogenaamd intellectualistische ‘vondst’ kenbaar te maken, maar wat deed de redactiie: mijn opmerking doorsturen naar de betrokken programmamakers. Wakker worden, jongens en meisjes.

maandag 2 juli 2018

Moeder de Vrouw, ja ja

Columniste Nynke de Jong is terug van weggeweest, om precies te zijn van zwangerschapsverlof. In de kranten van De Persgroep NL doet ze kond van haar geluk met haar zoontje Abe. Ze zat de afgelopen maanden ‘in een verrukkelijke babybubbel’, schrijft ze en ‘het leven met een baby geeft een bijzondere kijk op alles (…)  Ik zou al die opiniemakers en politici die denken dat de ondergang van ons land aanstaande is, eens ‘n wandelwagen in de hand willen drukken’.

Moeder de Vrouw, ja ja. Het typisch Nederlandse rumoer dat is ontstaan rond dit thema van Boekenweek 2019 afdoende de kop ingedrukt, dunkt mij. Als dat laatste eigenlijk al niet  lang en breed ook door de schrijver van het op dit thema te baseren essay, Murat Isik, is bewerkstelligd.

?

Isik won, zoals bekend, de Libris Literatuurprijs met zijn roman  Wees onzichtbaar. Ik heb dat vuistdikke boek bijna uit en kan verklaren dat ik zelden een verhaal heb gelezen, waaruit een moeder de vrouw zo monumentaal oprijst. De moeder van de ik-figuur Metin, die opgroeit in de Bijlmer tegen de verdrukking van zijn vader in. Laatstgenoemde is een dominante, je kunt wel zeggen  gestoorde macho die vrouwen naar de oosterse traditie neerbuigend bejegent, zijn echtgenote corrigerend pleegt aan te spreken met ‘vrouw’ en haar constant ‘een vogelbrein’ toeschrijft.

Maar de moeder weerstaat hem en gaat, ook als het om de opvoeding van haar twee kinderen gaat, haar eigen weg. Met succes. Als Metin, die als zoon van een Turkse immigrant heel wat problemen te overwinnen heeft, slaagt in het leven dan zal hij dat niet in de laatste plaats aan zijn moeder te danken hebben.