Minder onzin dan het lijkt

 Als je deze openingskop in het Eindhovens Dagblad leest, denk je regelrechte onzin: 'Sluit Eindhoven Airport en bouw daar woningen'. Hoe noemen ze dat tegenwoordig, mediaframing? Maar neem je de nuancering, ook die op een binnenpagina, door dan valt het mee. De krant onderzocht de opvattingen hierover bij een aantal ondernemers. Er zijn er bij die wel degelijk iets voor het idee voelen; anderen willen er in dit onvoldragen stadium (niet aan de orde, geen politieke beslissing) niet eens over praten.

Het kan niet anders – hoewel, het ED doet dat niet – of je moet pakweg een halve eeuw terugdenken, toen dezelfde krant, met name de toenmalige hoofdredacteur Ton Brouwers, gesteund door wetenschapsjournalist Caspar Schuuring, zich vergeefs verzette tegen het toekennen van een burgerluchtvaart-functie aan de militaire basis Welschap. Brouwers' zoon Bart bevestigde mij ooit nog te beschikken over 'een zolder vol boze commentaren'. Verzet met krant en tand. De economie won met Frits Philips in de voorste gelederen. Nu spreekt iemand over het 'herstellen van een fout'.

Aanleiding tot het opnieuw aanwakkeren van de discussie is het feit dat vliegbasis/Airport over drie jaar voor vijf maanden op slot gaat wegens onderhoudswerkzaamheden. Het hoofdbezwaar tegen het vliegveld blijft, afgezien van de ernstige luchtvervuiling, dat het te dicht bij de stedelijke bebouwing van Eindhoven en Veldhoven ligt. Terwijl het een perfecte plaats zou kunnen zijn om er de woningnood te bestrijden met de bouw van wat je gerust 'een kleine stad' zou kunnen noemen.

Als alternatief voor de hoofdzakelijk toeristische vluchten (wel vorig jaar 7 miljoen) van en naar Eindhoven wijst men naar onder meer Maastricht/Aachen Airport, dat momenteel noodlijdend is en op 60 km afstand ligt. Wat wellicht als een bagatel wordt beschouwd is het uitgummen van de militaire vliegbasis in een tijd waarin defensie juist op zoek is naar uitbreidingen in ons krappe land.

Geen onzin dus, dit idee, maar wel krikkel, zodat er nog heel wat water door de Dommel en de Demer zal stromen voordat iemand van de beslissende macht er zijn vingers aan zal willen branden.

Privay als overheidssmoes

Gek wordt-ie ervan, de internetgebruiker. Van het oerwoud aan toepassingen van privacyregels op vooral commerciële websites. In het bijzonder de cookies. Let je even niet op dan hebben ze je bij de kladden, zoals ik dezer dagen ongewenst 'lid' werd verklaard van een van de ontelbare cloudservices (online opslag van bestanden). Geef je vervolgens aan dat je dat niet wilt, dan blijven ze je bestoken met mails, waartegen alleen de spambak enigszins helpt. Intussen gaat ook het misbruik door de overheid van de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG), een Europees initiatief, onverminderd door.

Jaren geleden schreef ik er al over, in verband met de Q-koorts onder geiten, die ook mensen kan besmetten. Het Eindhovens Dagblad (ED) probeerde toen achter de situatie in Zuidoost Brabant te komen, maar stuitte op een pricacy-tegenargument van de rijksoverheid. Intussen was al bekend dat er in de gemeente Oirschot een besmette geitenfokkerij was, maar het adres moest toen geheim blijven. 'Pricacy!' Loop er maar lekker je Brabantse wandelroute, waaraan de fokkerij is gelegen.

Al in 2018 schreven de hoofdredacties van de Vlaamse media, gesteund door de journalistenbond aldaar er een open brief over: 'Nieuwe privacywet legt loodzware hypotheek op vrije journalistiek'. Geen gehoor; ook in Nederland blijft het tot nu toe oorverdovend stil.

Een recent geval doet zich opnieuw voor in Zuidoost Brabant, waar de krant de kennelijk onherstelbare schade aan diverse woningen als gevolg van wateroverlast onderzocht. Er heerst vergaande onzekerheid over de vraag, in hoeverre het opnieuw laten meanderen van rivieren als de Beerze (een recente activiteit van het Waterschap De Dommel) hier een rol speelt. Maar gevraagd om commentaar, baseert ook deze instantie haar weigering op de privacysmoes.

Het blijft wachten op een uitzonderingsartikel in de wetgeving aangaande de journalistiek. En de toepassing van cookies moet aan beperkingen worden gebonden. Het verplicht stellen van een knop 'alleen strikt noodzakelijke cookies' is dan wel het minste.