vrijdag 16 april 2021

Macht en tegenmacht

Het gaat nu alsmaar over macht en tegenmacht. Daarmee wordt het zogenaamde dualisme bedoeld, het toekomstige kabinet dat de controlerende Tweede Kamer tegenover zich weet. Daarom is er ook het streven naar een mager regeerakkoord. Opdat ook de regeringspartijen meer armslag hebben als ze zich straks kritisch willen opstellen. Meer macht aan de tegenmacht.

Tot dusver hebben we het over 'Den Haag'. Maar de gang van zaken tijdens Rutte III maakt ook tegendruk van de burger nodig. Denk bij voorbeeld aan de toeslagenaffaire en aan de afhandeling van de aardbevingsschade in Groningen. Missers, waarvan die burger de dupe is. Er zijn daar nog gemakkelijk wat kwesties aan toe te voegen. Zo heeft de Algemene Rekenkamer uitgevogeld, dat het niet doorgaan van de verhuizing van de marinierskazerne naar Vlissingen bijna een miljard aan meerkosten heeft opgeleverd. Wat daarnaast te denken van TataSteel (de voormalige Hoogovens), in IJmuiden, waarvan vastgesteld is dat het gezondheidsklachten in de omgeving veroorzaakt met haar vervuilde lucht?

En dan die Belastingdienst andermaal. Vandaag meldde het NOS Journaal dat die rijksinstelling steeds meer agressie ervaart via de Belastingtelefoon. Ja, helaas leiden geschoten bokken bij de dienst tot stijlloze reacties in 'de geest van de tijd'. Maar ik durf te beweren dat de werkwijze van de belastinggaarders bij menigeen (wellicht bij duizenden) het bloed onder de nagels uithaalt. Eerst was er rond 1 maart het vastgelopen digitale systeem. Maar ook daarna – ik volgde de raad van deskundigen tot eind maart met de aangifte te wachten – ontstonden er allerlei strubbelingen. Ik heb die ook persoonlijk moeten ervaren. Ten onrechte verstuurde brieven; afgegeven machtigingen voor het aangifte doen namens derden die niet werkten. In mijn geval liep dat uit op een door mij ingevuld aangifteformulier van Levensmaatje met mij als partner. Lig ik niet wakker van, maar het blijft raar. Enfin, vrucht van gesprek met iemand van de Belastingtelefoon, die overigens al in een vroeg stadium 'geen discussie' riep. Wat een wonder dat sommigen zoiets op de achterste benen zet.

Kortom, er valt heel wat te 'tegenmachten' in het belang van de opdrachtgever van de dames en heren politici, de kiezer, de burger.

dinsdag 6 april 2021

Best al te Bourgondisch

In 2019 vierde de gemeente Best haar tweehonderdjarig bestaan. Tot op zekere hoogte met veel plezier, ook voor de inwoners. Maar helaas ook met een enorme kater als vervolg. Een strop die vooral een aantal kleine, zelfstandige ondernemers treft. Onprofessionaliteit en naar het zich laat aanzien onverantwoordelijk en zelfs zelfverrijkend gedrag van de organisatoren van een festival, genaamd Alaparada lijkt hieraan debet. Het gaat om een tekort van bijna twee ton en een faillissement van de Stichting Festival Best (SVB) bevindt zich momenteel in de afwikkelingsfase. De kardinale vraag die al 'n tijdje aan de orde is, luidt: in hoeverre is de gemeente aansprakelijk. De gemeenteraad vindt tot dusver van niet.

Al anderhalf jaar wachten vooral kleine artiesten op hun geld, waarbij het gaat om honderden tot enkele duizenden euro's. Vijftien gedupeerden hebben een ondernemingsadvocaat in de arm genomen, die de verantwoordelijkheid van de gemeente Best onderzoekt. Het is een ingewikkelde kwestie, omdat de gemeente – waarschijnlijk terecht – zegt dat ze alleen zaken deed met een andere stichting, namelijk Comité Honderd Jaar Best. Wel duikt op allerlei papieren het logo van de gemeente op.

Ik ontleen dit aan het Eindhovens Dagblad (ED), dat de kwestie tot op het bot heeft uitgezocht en de resultaten heeft neergelegd in een lijvig artikel in de weekendbijlage van 3 april.

Uit het krantenverhaal blijkt onder meer dat de bestuurders van SVB een eerder Bourgondische dan professionele, ter zake doende opvatting hadden van hoe je de organisatie van zo'n 'groots festival' aanpakt. Daarbij duikt ook het begrip belangenverstrengeling op.

De zaak is niet onder de rechter. Nog niet. Des te vreemder is de weigering van de gemeente Best in dit stadium mee te werken aan dit gedegen journalistiek onderzoek. Het ED citeert een woordvoerder maar het zal duidelijk zijn dat achter de weigering de wethouder van financiën Rik Dijkhoff zit. Een geval van VVD-transparantie?

Intussen vind ik wel dat het ED met dit verhaal zijn bestaansrecht van regionaal dagblad waar maakt.

maandag 5 april 2021

't Is toch wa mee de Poasse

Er bestaan uitdrukkingen die specifiek gangbaar zijn in één familie. Ik las eens ergens over broers die regelmatig de uitgang –mans gebruikten. Smulmans, fietsmans en ga zo maar door.

Zelf had ik een broer, die bij egoïstisch of inhalerig gedrag vaak buikje zei. Mijn vader gebruikte bij rottige ervaringen de relativering HESA (Heb Er Schijt Aan). Is nog bij mijn kinderen gangbaar. In de Eindhovense wijk Stratum was vroeger een slijterij, die zoals zoveel buurtwinkels als een soort ontmoetingspunt fungeerde. Daar kwam vaak een man, die er volmondig voor uit kwam dat het hem ging om het sociaal contact. En maar lullen. Nieuw binnenkomende klanten liet hij min of meer luidkeels voorgaan. Om maar door te kunnen kletsen.

Die man hanteerde vaak als het  over een krikkele zaak ging een afsluitende zin, die je overal in Nederland tegenkomt, maar dan anders en op z’n Brabants: ‘t Is ammel wa!’ en voegde dan iets toe: ‘t Is ammel wa mee de Poasse. Dat laatste sloeg helemaal niet op Pasen en hij zei het dan ook even goed in augustus.

De uitdrukking wordt nog steeds door de nakomelingen van de slijter gebruikt, met varianten als ‘mee de Poassemis’  en, al even absurdistisch, ‘mee ‘t stokvisvel’.