Er komen slimme verkeerslichten, die met je communiceren via een app. Ze vertellen je hoe lang het nog rood is en, ja, hoe lang nog groen. Ze waarschuwen ook voor gladheid. Gebruik van de mobiele phone in de auto? Zeker, maar met het toestel vastgeklikt op het dashboard, 'zodat je de handen veilig aan het stuur kunt houden.' Jaja.
De handen aan het stuur en het oog op de weg hoop ik. Want, behalve op dat kiene verkeerslicht is het nog steeds wachten op de slimme bestuurder, die bij voorbeeld weet dat je de clignoteur alleen moet aanzetten bij het verlaten van een rotonde. Die zich ervan bewust is, dat de bevordering van de doorstroming niet alleen afhankelijk kan zijn van slimme verkeerslichten, maar dat het te hard rijden en het dan onvermijdeijke bruuske remmen ook een rol speelt. Deskundigen en politiek verwantwoordelijken zitten met de handen in het haar, nu de tomeloze groei van het autoverkeer hen opnieuw voor de keus stelt tussen meer asfalt en rekeningrijden. Denken ze.
Wat me de laatste tijd opvalt, is het consequent - in dien mogelijk - vermelden van de oorzaak van files. In pakweg tachtig procent van de gevallen is dat...een ongeluk. Ik hoef gelukkig zelden tijdens de spits op pad, maar als het dan een keer gebeurt, krijg ik het gevoel in een soort wildwest te zijn beland; wedstrijdjes in rijstrook wisselen en snijden. Bellend en append. Tijdig gewaarschuwd door de flitscontroledienst van BNR Nieuwsradio, waaraan als het aan mij zou liggen onmiddellijk een einde zou moeten worden gemaakt. En verder, jullie doen maar als mijn verzekeringspremie maar niet omhoog gaat.
Hou eens op met die coole brainportoplossingen voor problemen die uit de hersenpan van de autorijder voortkomen.
zaterdag 19 november 2016
woensdag 16 november 2016
I fell off my chair
Ze zeggen wel eens dat je het woord ik in stukjes als deze zoveel mogelijk moet vermijden. Een lezer van het ED heeft zelfs 'n keer de ikjes in een column van Halina Reijn zitten tellen. In feite is het probleem nu opgelost, want ik had willen beginnen met 'Ik viel van m'n stoel.' In het Engels zou ook kunnen. Daar zijn we immers beter in dan welk ander volk, wiens moedertaal daarvan afwijkt. Daar gaat-ie dan: I fell off my chair. Volgens mijn vriend en collega Sante Brun is dat Dungels, waarmee gezegd is dat het met die Engelse vaardigheid wel meevalt (of tegen). Luister anders maar eens naar de reclame op BNR Nieuwsradio. Om van je stoel te vallen.
Ik viel dus van mijn stoel, toen ik las dat de gemeente Best haar strijd voor een intercitystation heeft opgegeven. D66-wethouder Peet van de Loo (komt die niet uit Sint-Oedenrode?) deelde dat plompverloren mee in de raadsvergadering en oppositie-lid Leo Bisschops haastte zich dan ook, er fijntjes op te wijzen dat dit onderwerp met hoge prioriteit in het coalitie-akkoord was opgenomen.'
De poten braken zo ongeveer onder mijn stoel uit, toen ik vervolgens de motivatie van de wethouder vernam: 'Intercity'ś op kleine stations geven vertraging op grote stations.' Een wethouder als spreekbuis van de NS, die Best al vaker in de luren heeft gelegd, zoals met haar ambivalente beleid op het gebied van plaatsnaamlogo's op stations, waarbij het onderscheid opvalt tussen boven en onder de grote rivieren. Maar ook op het gebied van intercityhaltes hoor.
De meerderheid van de raad is het met de wethouder eens dat 'we onze energie beter in wat anders kunnen steken'. Wat anders? In het verkeersbeleid in het algemeen? Steeds duidelijker wordt het dat bij een dramatische groei van het verkeer, de positie van Best daarin om stringente maatregelen vraagt. Het nabije Oirschot is daar - in samenspraak met de burgerij - volop mee bezig. De zogenaamde Groene Corridor via de Oirschotse, respectievelijk Eindhovense Dijk neemt in de discussies een belangrijke plaats in. Eventuele afsluiting van deze weg voor autoverkeer zou ook voor Best onvoorstelbare consequenties hebben, maar hier is het oorverdovend stil. Nu al leidt het doorgaand verkeer op de Hoofdstraat tot grote problemen, vooral voor voetgangers en fietsers, zodat ik op mijn website de hartekreet zag verschijnen: gemeente doe er wat aan, met een reeks uitroeptekens. Hoe lang blijven we nog met een incomplete rondweg en een tekort schietende bewegwijzering zitten? Ik noem maar wat dingen.
D66 is goed in het verkopen van haar aandeel in in het Bestse beleid. Een journalist van het ED schreef over de 60.000 euro kostende reparatie van De Mol: 'Als ik Bestenaar was, zou ik me geraakt voelen...in m 'n portemonnee.' En wat doet de fractie, de wethouder voorop? Zichzelf 'n pluimke toekennend, een feestje vieren op het tunneldek en in Groeiend Best opscheppen over het eeuwige leven van die Mol.
Zo gebeurt er heel wat in de gemeente Best - of niet - dat je de wens ingeeft dat er bij de verkiezingen in 2018 een aantal mensen van zijn stoel valt.
Ik viel dus van mijn stoel, toen ik las dat de gemeente Best haar strijd voor een intercitystation heeft opgegeven. D66-wethouder Peet van de Loo (komt die niet uit Sint-Oedenrode?) deelde dat plompverloren mee in de raadsvergadering en oppositie-lid Leo Bisschops haastte zich dan ook, er fijntjes op te wijzen dat dit onderwerp met hoge prioriteit in het coalitie-akkoord was opgenomen.'
De poten braken zo ongeveer onder mijn stoel uit, toen ik vervolgens de motivatie van de wethouder vernam: 'Intercity'ś op kleine stations geven vertraging op grote stations.' Een wethouder als spreekbuis van de NS, die Best al vaker in de luren heeft gelegd, zoals met haar ambivalente beleid op het gebied van plaatsnaamlogo's op stations, waarbij het onderscheid opvalt tussen boven en onder de grote rivieren. Maar ook op het gebied van intercityhaltes hoor.
De meerderheid van de raad is het met de wethouder eens dat 'we onze energie beter in wat anders kunnen steken'. Wat anders? In het verkeersbeleid in het algemeen? Steeds duidelijker wordt het dat bij een dramatische groei van het verkeer, de positie van Best daarin om stringente maatregelen vraagt. Het nabije Oirschot is daar - in samenspraak met de burgerij - volop mee bezig. De zogenaamde Groene Corridor via de Oirschotse, respectievelijk Eindhovense Dijk neemt in de discussies een belangrijke plaats in. Eventuele afsluiting van deze weg voor autoverkeer zou ook voor Best onvoorstelbare consequenties hebben, maar hier is het oorverdovend stil. Nu al leidt het doorgaand verkeer op de Hoofdstraat tot grote problemen, vooral voor voetgangers en fietsers, zodat ik op mijn website de hartekreet zag verschijnen: gemeente doe er wat aan, met een reeks uitroeptekens. Hoe lang blijven we nog met een incomplete rondweg en een tekort schietende bewegwijzering zitten? Ik noem maar wat dingen.
D66 is goed in het verkopen van haar aandeel in in het Bestse beleid. Een journalist van het ED schreef over de 60.000 euro kostende reparatie van De Mol: 'Als ik Bestenaar was, zou ik me geraakt voelen...in m 'n portemonnee.' En wat doet de fractie, de wethouder voorop? Zichzelf 'n pluimke toekennend, een feestje vieren op het tunneldek en in Groeiend Best opscheppen over het eeuwige leven van die Mol.
Zo gebeurt er heel wat in de gemeente Best - of niet - dat je de wens ingeeft dat er bij de verkiezingen in 2018 een aantal mensen van zijn stoel valt.
maandag 7 november 2016
Een immorele journalistieke hype
Het onfatsoen in de media - en ik bedoel hier nu eens niet 'de sociale' -
neemt toe. De journalistiek, opgejaagd door haar broodheren, schuwt geen middel
meer om te scoren. En wat zich uitgever noemt, van 't zelfde laken 'n pak.
Neem het geval Astrid Holleeder. Dat zwijgt als getuige in het lopende proces tegen haar broer Wim in alle talen, maar pakt daarentegen fel tegen hem uit in een boek, dat door de uitgever als een spookverschijnsel onder het mom van geld verdienen, graag of niet, in een oplage van maar liefst 80.000 exemplaren bij geblinddoekte handelaren is gedropt. Geld, geld, geld. Bestsellingrecord. Dat nieuws pure handel is, is ultiem bewezen.
Boeken zijn in zoverre heilig - daar hoeven ze geen bijbel voor te zijn - dat je er naar hartenlust uit kunt citeren, zonder dat er enige ethiek aan te pas komt. Met andere woorden, smullen maar, zonder bekommernis over wie er mogelijk wordt belasterd. Zo gaat het sinds jaar en dag. Het is trouwens ook voorgekomen dat een moordenaar, veilig achter de verjaringstermijn, in een boek bekent.
Alleen, het uitzonderlijke van dit Holleeder-boek is, dat het een remplaçant van ontbrekende getuigenis in de rechtszaal is. En of je nu citeert, of de auteur over de inhoud interviewt, maakt in principe niets uit.
De advocaten van W. Holleeder wijzen op het doorkruisen van het proces en komen ook met de klacht dat in dit geval ‘geen wederhoor’ is toegepast, een journalistieke doodzonde. In dit bijzondere geval is dat verwijt volkomen terecht. Hier heeft de hijgerigheid van met name De Telegraaf en de Volkskrant het gewonnen van de zorgvuldigheid.
Dat regionale kranten van AD/R Nieuwsmedia dit allemaal weer gretig melden (‘Dit verhaal hoort thuis bij de rechter’) en even verlekkerd als genoemde landelijke dagbladen Astrid Holleeder citeren, inclusief familiefoto’s, valt allemaal onder dezelfde immorele hype. Hypocrisie ten top.
Neem het geval Astrid Holleeder. Dat zwijgt als getuige in het lopende proces tegen haar broer Wim in alle talen, maar pakt daarentegen fel tegen hem uit in een boek, dat door de uitgever als een spookverschijnsel onder het mom van geld verdienen, graag of niet, in een oplage van maar liefst 80.000 exemplaren bij geblinddoekte handelaren is gedropt. Geld, geld, geld. Bestsellingrecord. Dat nieuws pure handel is, is ultiem bewezen.
Boeken zijn in zoverre heilig - daar hoeven ze geen bijbel voor te zijn - dat je er naar hartenlust uit kunt citeren, zonder dat er enige ethiek aan te pas komt. Met andere woorden, smullen maar, zonder bekommernis over wie er mogelijk wordt belasterd. Zo gaat het sinds jaar en dag. Het is trouwens ook voorgekomen dat een moordenaar, veilig achter de verjaringstermijn, in een boek bekent.
Alleen, het uitzonderlijke van dit Holleeder-boek is, dat het een remplaçant van ontbrekende getuigenis in de rechtszaal is. En of je nu citeert, of de auteur over de inhoud interviewt, maakt in principe niets uit.
De advocaten van W. Holleeder wijzen op het doorkruisen van het proces en komen ook met de klacht dat in dit geval ‘geen wederhoor’ is toegepast, een journalistieke doodzonde. In dit bijzondere geval is dat verwijt volkomen terecht. Hier heeft de hijgerigheid van met name De Telegraaf en de Volkskrant het gewonnen van de zorgvuldigheid.
Dat regionale kranten van AD/R Nieuwsmedia dit allemaal weer gretig melden (‘Dit verhaal hoort thuis bij de rechter’) en even verlekkerd als genoemde landelijke dagbladen Astrid Holleeder citeren, inclusief familiefoto’s, valt allemaal onder dezelfde immorele hype. Hypocrisie ten top.
zaterdag 5 november 2016
Geboortegrond
Er zijn mensen in de Kempen, die het niet leuk vinden als ze naar een
Eindhovens ziekenhuis of, meer voor de handliggend, het MMC in Veldhoven moeten, om te
bevallen. Omdat het kind dat dan ter wereld komt, volgens de
burgerlijke stand niet geboren zal zijn in pakweg Eersel of Bladel, de
woonplaats van de ouders, maar in Eindhoven, c.q. Geldrop (geliefd, want dat
ziekenhuis heet naar Jezus’ grootmoeder Anna) of Veldhoven.
De oplossing van dit 'probleem' zou gelegen zijn in het tot geboortegrond verklaren van de verloskamer. Hoeveel waarde moet je daaraan hechten? Zelf ben ik een Ginnekenees, wat betekent, een echte autochtoon, geboortig van Ginneken en Bavel (zelfstandige gemeente tot 1943, nu Breda), om precies te zijn, het Ginnekense Sint-Laurens Ziekenhuis, kamer 2, direct rechts van de hoofdingang. Dat rustieke ziekenhuis uit het begin van de twintigste eeuw bestaat ‘fysiek’ nog steeds, al zijn er nu woonappartementen in ondergebracht en zijn de karakteristieke zandloper-luiken tot mijn spijt verwijderd.
Dat mijn wieg in Ginneken en Bavel stond, staat nog steeds in mijn paspoort. In het midden gelaten of het nu Ginneken of Bavel was. Daar ben ik dus vet mee. En in 1943 verhuisde ik met m'n ouders van Brugstraat 2, Ginneken, naar Duivelsbruglaan 8, Breda. Zonder te verhuizen! Om gek van te worden.
Het ED heeft naar de zeden en gewoonten van de 21e eeuw een online-enquête gehouden over de wens tot het officieel tot geboortegrond verklaren van de verloskamer van het MMC, overeenkomstig de woonplaats van de ouders. Zeventig procent vindt dat flauwekul. Ik ook.
De oplossing van dit 'probleem' zou gelegen zijn in het tot geboortegrond verklaren van de verloskamer. Hoeveel waarde moet je daaraan hechten? Zelf ben ik een Ginnekenees, wat betekent, een echte autochtoon, geboortig van Ginneken en Bavel (zelfstandige gemeente tot 1943, nu Breda), om precies te zijn, het Ginnekense Sint-Laurens Ziekenhuis, kamer 2, direct rechts van de hoofdingang. Dat rustieke ziekenhuis uit het begin van de twintigste eeuw bestaat ‘fysiek’ nog steeds, al zijn er nu woonappartementen in ondergebracht en zijn de karakteristieke zandloper-luiken tot mijn spijt verwijderd.
Dat mijn wieg in Ginneken en Bavel stond, staat nog steeds in mijn paspoort. In het midden gelaten of het nu Ginneken of Bavel was. Daar ben ik dus vet mee. En in 1943 verhuisde ik met m'n ouders van Brugstraat 2, Ginneken, naar Duivelsbruglaan 8, Breda. Zonder te verhuizen! Om gek van te worden.
Het ED heeft naar de zeden en gewoonten van de 21e eeuw een online-enquête gehouden over de wens tot het officieel tot geboortegrond verklaren van de verloskamer van het MMC, overeenkomstig de woonplaats van de ouders. Zeventig procent vindt dat flauwekul. Ik ook.
woensdag 2 november 2016
CDA slaat weer eens een slag in Brabant
Vorige week zei de Eindhovense wethouder Staf Depla (ez) nog zoiets als What
is in a name, nu zijn de juichkreten niet van de lucht. Brainport is nu toch
Mainport, wat wil zeggen dat het economische belang van techregio
Zuid-Oost Brabant even belangriijk (daar zal men zeggen effe belangrijker) is
voor Nederland dan Amsterdam en Rotterdam. Je kunt rustig zeggen dat het CDA
daarmee weer eens ‘n slag geslagen heeft in het zuiden. Niets aan debat of
besluitvorming sinds augustus valt los te zien van de naderende
kamerverkiezingen.
Dat je daarbij als politicus – al dan niet met zicht op een andere lucratieve baan – flink kan blunderen, bewees VVD-er Melanie Schultz van Haegen (infrastructuur) door een gedegen extern advies in de wind te slaan en Brainport terug op het achterbankje te drukken. Dat – natte vinger - vijftig procent van de kiezers in de Randstad huist, blijkt nu tot een verkeerde gok te hebben geleid. Zij en haar partijgenoot Henk Kamp (ez) vonden ogenblikkelijk een fikse kamermeerderheid tegenover zich, die vond dat nu onderhand maar eens recht moest worden gedaan aan de doorslaggevende betekenis van Eindhoven e.o. voor de vaderlandse economie.
En nu mocht de Drentse CDA-afgevaardigde Agnes Mulder de kroon op het werk zetten: maak er dan ook meteen maar Mainport van. Daar kon de rest geen nee tegen zeggen.
Als het om de grote steden gaat, lag de grens tot dusver altijd bij de vier boven de rivieren. Ik zou zeggen, wacht nu ook maar niet tot 15 maart 2017 met de erkenning dat de aan de ‘grootstad’ verbonden problematiek voor Eindhoven in gelijke mate geldt als voor Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag.
Dat je daarbij als politicus – al dan niet met zicht op een andere lucratieve baan – flink kan blunderen, bewees VVD-er Melanie Schultz van Haegen (infrastructuur) door een gedegen extern advies in de wind te slaan en Brainport terug op het achterbankje te drukken. Dat – natte vinger - vijftig procent van de kiezers in de Randstad huist, blijkt nu tot een verkeerde gok te hebben geleid. Zij en haar partijgenoot Henk Kamp (ez) vonden ogenblikkelijk een fikse kamermeerderheid tegenover zich, die vond dat nu onderhand maar eens recht moest worden gedaan aan de doorslaggevende betekenis van Eindhoven e.o. voor de vaderlandse economie.
En nu mocht de Drentse CDA-afgevaardigde Agnes Mulder de kroon op het werk zetten: maak er dan ook meteen maar Mainport van. Daar kon de rest geen nee tegen zeggen.
Als het om de grote steden gaat, lag de grens tot dusver altijd bij de vier boven de rivieren. Ik zou zeggen, wacht nu ook maar niet tot 15 maart 2017 met de erkenning dat de aan de ‘grootstad’ verbonden problematiek voor Eindhoven in gelijke mate geldt als voor Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag.
zaterdag 22 oktober 2016
Helemaal jaren vijftig
Een abonnee schreef in het Eindhovens Dagblad een verhaal in het
Valkenswaards dialect (Johan Biemans: ‘De taal verschilt per straat’). Dat is,
in tegenstelling tot vroeger, technisch geen enkel probleem, aangezien de
schrijver tegenwoordig zelf verantwoordelijk is. Hij levert de kopij
als op de computer ingetikt tekstbestand in: hij vraagt, de krant draait,
ik bedoel drukt af. Een corrector komt er niet meer aan te pas. Het zetduiveltje
is geen smoes of zondebok meer.
In de eerste helft van de vorige eeuw lag dat totaal anders. Immers de tekst voor de krant werd toen nog machinaal met de Linotype – er moet er nog een als erfgoed in de hal van de krantendrukkerij in Best staan – in lood gezet. Waarna correctie van de proefdruk volgde. Stel je voor dat zo’n machinezetter – overigens de koning onder de grafici – een verhaal in plaatselijk dialect moest verwerken. Dat kon niet anders dan mis gaan. Dialect in de krant was toen trouwens not done.
In de jaren vijftig werkte ik bij een kleine krant in Friesland. Zoals men weet, heeft dat gewest een eigen taal. Nee géén dialect, Nederland is tweetalig. Het Fries is bij wet erkend. Dat betekende evenwel niet dat er dagelijks in het Fries werd gepubliceerd. Zelfs in de Leeuwarder Courant gebeurde dat mondjesmaat.
Het dagblad waarvoor ik werkte was een kopblad van het Noordhollands Dagblad, dat in Hoorn werd gedrukt. De transmissie van de kopij geschiedde via een van de toenmalige PTT gehuurde telex (inclusief verbinding). Foto’s werden per treinbrief verzonden. Het spreekt dat je een Hollandse machinezetter - trouwens mits hij de tijd had tussen het zetten van de bloembollen-catalogus door, want het was daar tevens een handelsdrukkerij – geen Friestalige tekst moest voorleggen. Maar daar had ons krantje een oplossing voor.
In die tijd schreef master Simke de Haan, een streng ogende, rossige man met borstelige wenkbrauwen die aanhoudend op en neer gingen, hoofd van de Sint-Bonifatius Jongensschool te Leeuwarden, regelmatig een column in het Fries, getiteld Swanneblommen. Een verwijzing naar de bladeren van de waterlelie in de Friese vlag. En hoe pakten we dat aan? Het werd door de Friestalige zetter van een Leeuwarder drukkerij in lood gezet en dat zetsel werd in een kistje meegenomen door de chauffeur van de krantenauto, Arie Bakker, die dagelijks over de Afsluitdijk met de kranten en correspondentie heen en weer reed. Bij de volgende order ging dat kistje loden regels natuurlijk weer terug naar de drukker.
Het is altijd goed gegaan, dat wil zeggen, nooit zijn die losse loden regels ‘in pastei’ gevallen, zoals dat heette. En ons krantje had af en toe z’n stukje in het Fries.
In de eerste helft van de vorige eeuw lag dat totaal anders. Immers de tekst voor de krant werd toen nog machinaal met de Linotype – er moet er nog een als erfgoed in de hal van de krantendrukkerij in Best staan – in lood gezet. Waarna correctie van de proefdruk volgde. Stel je voor dat zo’n machinezetter – overigens de koning onder de grafici – een verhaal in plaatselijk dialect moest verwerken. Dat kon niet anders dan mis gaan. Dialect in de krant was toen trouwens not done.
In de jaren vijftig werkte ik bij een kleine krant in Friesland. Zoals men weet, heeft dat gewest een eigen taal. Nee géén dialect, Nederland is tweetalig. Het Fries is bij wet erkend. Dat betekende evenwel niet dat er dagelijks in het Fries werd gepubliceerd. Zelfs in de Leeuwarder Courant gebeurde dat mondjesmaat.
Het dagblad waarvoor ik werkte was een kopblad van het Noordhollands Dagblad, dat in Hoorn werd gedrukt. De transmissie van de kopij geschiedde via een van de toenmalige PTT gehuurde telex (inclusief verbinding). Foto’s werden per treinbrief verzonden. Het spreekt dat je een Hollandse machinezetter - trouwens mits hij de tijd had tussen het zetten van de bloembollen-catalogus door, want het was daar tevens een handelsdrukkerij – geen Friestalige tekst moest voorleggen. Maar daar had ons krantje een oplossing voor.
In die tijd schreef master Simke de Haan, een streng ogende, rossige man met borstelige wenkbrauwen die aanhoudend op en neer gingen, hoofd van de Sint-Bonifatius Jongensschool te Leeuwarden, regelmatig een column in het Fries, getiteld Swanneblommen. Een verwijzing naar de bladeren van de waterlelie in de Friese vlag. En hoe pakten we dat aan? Het werd door de Friestalige zetter van een Leeuwarder drukkerij in lood gezet en dat zetsel werd in een kistje meegenomen door de chauffeur van de krantenauto, Arie Bakker, die dagelijks over de Afsluitdijk met de kranten en correspondentie heen en weer reed. Bij de volgende order ging dat kistje loden regels natuurlijk weer terug naar de drukker.
Het is altijd goed gegaan, dat wil zeggen, nooit zijn die losse loden regels ‘in pastei’ gevallen, zoals dat heette. En ons krantje had af en toe z’n stukje in het Fries.
woensdag 19 oktober 2016
Gekwek in de ruimte
Gekwek in de ruimte. Via de ether, da's ouderwets, Digital Audio Broadcasting (DAB) niet te na gesproken. In de lezersrubriek van de vpro gids noemden ze het in het afgelopen voorjaar gekakel, vooral op de radio, en het waren de vrouwen die het moesten ontgelden. Dat heeft niet te lang geduurd, want na vier stukjes vond de redactie het kennelijk te gênant worden en kapte de discussie af. Daarmee is het probleem natuurlijk niet opgelost.
Laat ik maar eens bij het begin beginnen. Het moet ergens in 1947 geweest zijn, toen de radio-omroep nog echt omriep, eenrichtingverkeer met gedragen stem, dat mijn broer Berry, zijn leven lang (en dat was meer dan 91 jaar) radiofreak, een stemtest deed. Afgewezen! Timbre te hoog, wellicht ook de zachte g. In die tijd had men in Hilversum opvattingen over de eisen waaraan een radiostem moest voldoen, die mijlen ver zijn verwijderd van wat nu acceptabel is (alles!). 'Hier is de Radionieuwsdienst, verzorgd door het ANP.' Het verhaal ging, dat sollicitanten werden geselecteerd op een zo sterk mogelijke overeenkomst van de stemmen. De namen van de nieuwslezers werden in de uitzending niet genoemd. Het leek of altijd dezelfde man (nooit een vrouw) de berichten voorlas.
Een totaal andere wereld, die van radio en tv tegenwoordig. En dat is in principe natuurlijk normaal en goed. Het eenrichtingverkeer heeft afgedaan. De informatie komt allang niet meer alleen vanuit de studio. De luisteraar/kijker en de externe deskundige komt vrijwel voortdurend ook aan het woord, waarbij het gebruik van mobieltjes de laatste jaren niet alleen gemak betekenen, maar ook nog al eens frustratie en storing. 'Bent u er niet meer? Jammer, we proberen het straks nog eens.' De kwaliteit van de stem speelt geen enkele rol meer. Zo wordt het inderdaad 'n heel gekakel.
Mensen komen naar de studio; zitten rond een tafel, vergeten de microfoon en praten met elkaar, zien elkaar en hebben het gevoel dat hun communicatie goed verloopt. Maar de luisteraar/kijker 'aan de andere kant' ontbeert die lijfelijke aanwezigheid en ervaart vaak de gesprekken als gebrabbel; hij mist iets. Bovendien zijn we slordiger gaan spreken. We slikken woorduitgangen (vooral de uitgangs-n) in, gaan er als vanzelfsprekend vanuit dat - als de gesprekspartner knikt - de luisteraar het via het toestel ook wel oppakt. Er zijn zeer goede presentatoren, Eric Corton, afkomstig uit Oosterbeek (Gld), onder meer te horen in Met het oog op morgen, bekende ooit, spraaklessen te hebben genomen. Nou, het resultaat mag er wezen. Zo kan ik er nog wel 'n paar noemen. Vooruit, Jurgen van den Berg van het Radio 1 Journaal op de vroege morgen; laat die maat schuiven. En ik hoorde een WNL-man zichzelf corrigeren: 'Een aantal mensen zijn, eh... ik bedoel is...' Da's al heel wat.
Bij de vrouwen is het aantal genietbare stemmen schaarser. Kunnen ze niks aan doen. Columniste Nynke de Jong (regionale dagbladen) wier stem ik niet ken, meldde onlangs dat uit onderzoeken is gebleken dat mannen én vrouwen een mannenstem betrouwbaarder vinden klinken dan een vrouwenstem. Daar ga je, Willemijn Veenhoven (BNN), presentator van het werkdagelijkse De NieuwsBV op Radio 1. Zij mag daar maar liefst twee uren aaneen de lunchpauze vullen en doet dat voortreffelijk. Vindt ook cabaretier Vincent Bijlo, visueel gehandicapt en (elk nadeel hep z'n voordeel) wellicht de beste radioluisteraar des lands. Zeker, maar Willemijn heeft op z'n zachtst gezegd geen aantrekkelijke stem en dat wreekt zich vooral naarmate ze enthousiaster wordt en 'stentorend' aankondigingen roept. Bovendien pleegt deze dame niet alleen te presenteren of te interviewen, maar - volgens journalistieke maatstaven bedenkelijk - deel te nemen aan de door haar gestarte discussies. Als daar dan ook nog echte 'kakels' tussen zitten, wordt het niet meer om aan te horen. Maar ook zonder dat.
Ik vind dat radio- en tv-makers kritischer naar zichzelf moeten luisteren en er meer rekening mee moeten houden dat de doelgroep niet in de studio zit. Laat ze maar eens goed luisteren naar iemand als de Amsterdamse politiewoordvoerder Ellie Lust. Geweldig, wat een stem, wat een (vergeten woord) dictie. Alles goed op 'n rijtje en vlekkeloos Nederlands. Die kan zo overstappen naar de auditieve media.
Ik kijk zelden naar een Nederlandse film. Waarom? Alleen al omdat niemand onder de makers zich lijkt te bekommeren om de verstaanbaarheid van de acteurs. Sterker, het gelispel en gebrabbel is (sinds de Aktie Tomaat tegen het klassieke toneel, als dat van wijlen De Nederlandse Comedie?) is als stijlmiddel ingelijfd. Ondertiteling is onmisbaar. Ik wil helemaal niet terug naar vroeger, naar de declameertrant van Ank van der Moer en Han Bentz van den Berg, zoals in Vondels Gysbrecht: Waarrr werrd oprrechter trrouw dan tussen man en vrrouw ter weareld ooit gevonden? Overigens, een laatste terzijde, wij gaan met onze dramatisch erfgoed abominabel om, vergeleken met de Britten en hun Shakespeare.
Ik zal nu maar stoppen, voordat weer iemand leeftijdsdingetje roept.
Laat ik maar eens bij het begin beginnen. Het moet ergens in 1947 geweest zijn, toen de radio-omroep nog echt omriep, eenrichtingverkeer met gedragen stem, dat mijn broer Berry, zijn leven lang (en dat was meer dan 91 jaar) radiofreak, een stemtest deed. Afgewezen! Timbre te hoog, wellicht ook de zachte g. In die tijd had men in Hilversum opvattingen over de eisen waaraan een radiostem moest voldoen, die mijlen ver zijn verwijderd van wat nu acceptabel is (alles!). 'Hier is de Radionieuwsdienst, verzorgd door het ANP.' Het verhaal ging, dat sollicitanten werden geselecteerd op een zo sterk mogelijke overeenkomst van de stemmen. De namen van de nieuwslezers werden in de uitzending niet genoemd. Het leek of altijd dezelfde man (nooit een vrouw) de berichten voorlas.
Een totaal andere wereld, die van radio en tv tegenwoordig. En dat is in principe natuurlijk normaal en goed. Het eenrichtingverkeer heeft afgedaan. De informatie komt allang niet meer alleen vanuit de studio. De luisteraar/kijker en de externe deskundige komt vrijwel voortdurend ook aan het woord, waarbij het gebruik van mobieltjes de laatste jaren niet alleen gemak betekenen, maar ook nog al eens frustratie en storing. 'Bent u er niet meer? Jammer, we proberen het straks nog eens.' De kwaliteit van de stem speelt geen enkele rol meer. Zo wordt het inderdaad 'n heel gekakel.
Mensen komen naar de studio; zitten rond een tafel, vergeten de microfoon en praten met elkaar, zien elkaar en hebben het gevoel dat hun communicatie goed verloopt. Maar de luisteraar/kijker 'aan de andere kant' ontbeert die lijfelijke aanwezigheid en ervaart vaak de gesprekken als gebrabbel; hij mist iets. Bovendien zijn we slordiger gaan spreken. We slikken woorduitgangen (vooral de uitgangs-n) in, gaan er als vanzelfsprekend vanuit dat - als de gesprekspartner knikt - de luisteraar het via het toestel ook wel oppakt. Er zijn zeer goede presentatoren, Eric Corton, afkomstig uit Oosterbeek (Gld), onder meer te horen in Met het oog op morgen, bekende ooit, spraaklessen te hebben genomen. Nou, het resultaat mag er wezen. Zo kan ik er nog wel 'n paar noemen. Vooruit, Jurgen van den Berg van het Radio 1 Journaal op de vroege morgen; laat die maat schuiven. En ik hoorde een WNL-man zichzelf corrigeren: 'Een aantal mensen zijn, eh... ik bedoel is...' Da's al heel wat.
Bij de vrouwen is het aantal genietbare stemmen schaarser. Kunnen ze niks aan doen. Columniste Nynke de Jong (regionale dagbladen) wier stem ik niet ken, meldde onlangs dat uit onderzoeken is gebleken dat mannen én vrouwen een mannenstem betrouwbaarder vinden klinken dan een vrouwenstem. Daar ga je, Willemijn Veenhoven (BNN), presentator van het werkdagelijkse De NieuwsBV op Radio 1. Zij mag daar maar liefst twee uren aaneen de lunchpauze vullen en doet dat voortreffelijk. Vindt ook cabaretier Vincent Bijlo, visueel gehandicapt en (elk nadeel hep z'n voordeel) wellicht de beste radioluisteraar des lands. Zeker, maar Willemijn heeft op z'n zachtst gezegd geen aantrekkelijke stem en dat wreekt zich vooral naarmate ze enthousiaster wordt en 'stentorend' aankondigingen roept. Bovendien pleegt deze dame niet alleen te presenteren of te interviewen, maar - volgens journalistieke maatstaven bedenkelijk - deel te nemen aan de door haar gestarte discussies. Als daar dan ook nog echte 'kakels' tussen zitten, wordt het niet meer om aan te horen. Maar ook zonder dat.
Ik vind dat radio- en tv-makers kritischer naar zichzelf moeten luisteren en er meer rekening mee moeten houden dat de doelgroep niet in de studio zit. Laat ze maar eens goed luisteren naar iemand als de Amsterdamse politiewoordvoerder Ellie Lust. Geweldig, wat een stem, wat een (vergeten woord) dictie. Alles goed op 'n rijtje en vlekkeloos Nederlands. Die kan zo overstappen naar de auditieve media.
Ik kijk zelden naar een Nederlandse film. Waarom? Alleen al omdat niemand onder de makers zich lijkt te bekommeren om de verstaanbaarheid van de acteurs. Sterker, het gelispel en gebrabbel is (sinds de Aktie Tomaat tegen het klassieke toneel, als dat van wijlen De Nederlandse Comedie?) is als stijlmiddel ingelijfd. Ondertiteling is onmisbaar. Ik wil helemaal niet terug naar vroeger, naar de declameertrant van Ank van der Moer en Han Bentz van den Berg, zoals in Vondels Gysbrecht: Waarrr werrd oprrechter trrouw dan tussen man en vrrouw ter weareld ooit gevonden? Overigens, een laatste terzijde, wij gaan met onze dramatisch erfgoed abominabel om, vergeleken met de Britten en hun Shakespeare.
Ik zal nu maar stoppen, voordat weer iemand leeftijdsdingetje roept.
Ransomware (losgeld geëist)? backup, backup
Ransomware (ransom betekent letterlijk losgeld, zie Wikipedia) is de meest actuele malware die je computer kan belagen. Het komt erop neer dat je pc volledig wordt geblokkeerd: Bij het opstarten krijg je een scherm, dat schijnbaar afkomstig is van de politie of zo (niks daarvan) waarop je wordt meegedeeld dat je bent gestraft voor onoirbare praktijken en dat je apparaat pas weer te gebruiken zal zijn, als je ‘losgeld’ hebt betaalt. Dat kan flink in de papieren lopen. Het spreekt dat vooral kapitaalkrachtigen (bedfrijven, overheidsinstanties) het doelwit zijn.
Bonafide ondernemingen die zich met computerhulp bezig houden, zoals Bestitdiensten (ik maak hier ‘n beetje reclame omdat dit bedrijfje mij recentelijk voortreffelijk uit computerproblemen heeft geholpen) leggen het probleem bij gelegenheid uit. Léés die verhaaltjes. Ik vond ook informatie (in het Engels) over het probleem op de website enigmasoftware.com.
Eén van de tips – daar heb je het weer – luidt: backup! Het volgende heb ik van mezelf en gelieve me te corrigeren als ik het mis zou hebben. Ik maak regelmatig een backup van mijn besturingssysteem (Windows), zeg maar de C-schijf, op een ‘extern medium’. Dat kan een op de USB aangesloten externe harde schijf zijn, of zo’n SD-kaartje. Die heb je tegenwoordig van 1 terabyte (1024 gigabytes!), al moet ik zeggen dat het niet zeker is dat je al wat oudere laptop dat aan kan.
Er is op het internet volop software (al dan niet betaald) te downloaden dat een volledige kopie maakt van je harde schijf of delen daarvan (partities). Zelf gebruik ik al jaren Acronis True Image en dat heeft me al meermalen uit benarde situaties gered. Na installatie wordt je aanbevolen, een opstartbare reddings-cd te maken. Direct na het maken van een backup doen. Met die cd kun je namelijk de pc buiten het (geïnfecteerde) besturingssysteem opstarten, waarna je de uiteraard onbesmette backup vanaf bv de externe harde schijf kunt terugzetten. Et voilà!
Bonafide ondernemingen die zich met computerhulp bezig houden, zoals Bestitdiensten (ik maak hier ‘n beetje reclame omdat dit bedrijfje mij recentelijk voortreffelijk uit computerproblemen heeft geholpen) leggen het probleem bij gelegenheid uit. Léés die verhaaltjes. Ik vond ook informatie (in het Engels) over het probleem op de website enigmasoftware.com.
Eén van de tips – daar heb je het weer – luidt: backup! Het volgende heb ik van mezelf en gelieve me te corrigeren als ik het mis zou hebben. Ik maak regelmatig een backup van mijn besturingssysteem (Windows), zeg maar de C-schijf, op een ‘extern medium’. Dat kan een op de USB aangesloten externe harde schijf zijn, of zo’n SD-kaartje. Die heb je tegenwoordig van 1 terabyte (1024 gigabytes!), al moet ik zeggen dat het niet zeker is dat je al wat oudere laptop dat aan kan.
Er is op het internet volop software (al dan niet betaald) te downloaden dat een volledige kopie maakt van je harde schijf of delen daarvan (partities). Zelf gebruik ik al jaren Acronis True Image en dat heeft me al meermalen uit benarde situaties gered. Na installatie wordt je aanbevolen, een opstartbare reddings-cd te maken. Direct na het maken van een backup doen. Met die cd kun je namelijk de pc buiten het (geïnfecteerde) besturingssysteem opstarten, waarna je de uiteraard onbesmette backup vanaf bv de externe harde schijf kunt terugzetten. Et voilà!
vrijdag 30 september 2016
Manipulaties rond Zwarte Piet gaan maar door
Niets is de belagers van Zwarte Piet in zijn originele gedaante te dol. Als het
over de ene boeg niet lukt, dan maar over de andere. Ik doel op de valse brief
(‘valsheid in geschrifte') die de Nijmeegse middenstand heeft ontvangen,
zogenaamd namens de gemeente. Pas ZP aan, zoiets. Nog kwalijker vind ik het
inschakelen van de Kinderombudsman.
Zwarte Piet zou aanleiding geven tot het pesten van donkerkleurige kinderen. Denk je nou echt, dat zoiets niet zou gebeuren als Piet paars was? Het voortdurend koppelen van ZP aan het slavernijverleden is nonsens. Dat is een en andermaal aangetoond. ZP is – en hoeft helemaal niet te zijn – een minderwaardige figuur. Integendeel, het is een koud kunstje, hem slimmer te doen zijn als zijn blanke baas. En zo is het ook een koud kunstje, kinderen te manipuleren, zodat ze met protestborden tegen ZP de straat op gaan, of naar de Kinderombudsman stappen. Laatstgenoemde zou daar niet in moeten trappen.
Weet je wat, beschouw protesteerders tegen ZP ‘gewoon’ als verwarde personen. Dat etiket wordt immers toch geplakt op iedereen die ‘vreemd’ doet.
Welkom straks, als vanouds, Zwarte Piet.
Zwarte Piet zou aanleiding geven tot het pesten van donkerkleurige kinderen. Denk je nou echt, dat zoiets niet zou gebeuren als Piet paars was? Het voortdurend koppelen van ZP aan het slavernijverleden is nonsens. Dat is een en andermaal aangetoond. ZP is – en hoeft helemaal niet te zijn – een minderwaardige figuur. Integendeel, het is een koud kunstje, hem slimmer te doen zijn als zijn blanke baas. En zo is het ook een koud kunstje, kinderen te manipuleren, zodat ze met protestborden tegen ZP de straat op gaan, of naar de Kinderombudsman stappen. Laatstgenoemde zou daar niet in moeten trappen.
Weet je wat, beschouw protesteerders tegen ZP ‘gewoon’ als verwarde personen. Dat etiket wordt immers toch geplakt op iedereen die ‘vreemd’ doet.
Welkom straks, als vanouds, Zwarte Piet.
Uw automobiel nevens de Vertrekhal
Het honderdjarige Schiphol probeert zijn enigszins rafelig imago, ver verwijderd van de tijd waarin Albert Plesman zijn Koninklijke Luchtvaart Maatschappij naar de toppen des hemels voerde, wat op te krikken met een als antiek bedoelde radioreclame. Daarin verschijnt ook een automobiel ten tonele.
Het idee is briljant. Men neme een stem die verbluffend lijkt op die van Philip Bloemendal (1918-1999), de man die veertig jaar lang het Polygoon bioscoopjournaal van commentaar voorzag, plakt er het daarbij horende riedeltje achter et voila! Rest nog ‘slechts’ de tekst, die zo dicht mogelijk bij de jaren vijftig moet liggen. Dan krijg je – ik citeer – dit: Stap uit nevens uw vertrekhal en laat uw automobiel zorgeloos achter.
Had nou even in de boeken van Gerard Reve gegrasduind. Die maakte immers van archaïsch taalgebruik een ongeëvenaarde kunst. Sterker nog, hij zou voor ‘Vertrekhal’ een equivalent verzonnen hebben, dat zeer oud zou hebben geklonken, zoals Verrekijk voor de tv. Maar ‘nevens’? Ik denk niet dat dit vergeten woordje bij De Taalstaat van Frits Spits/Nelleke Noordervliet in aanmerking zou komen voor adoptie. En ‘automobiel’. Was het de bedoeling, terug te grijpen naar eind negentiende eeuw? Zeker sinds mijn jeugd – en dat is verdomd lang geleden – was het al ‘auto’. En, o ja, om, hoewel nogal dieronvriendelijk, nog wat zout op een slak te leggen, zorgeloos kán, maar onbezorgd was net even beter geweest.
Kortom, het klinkt in die reclamespot allemaal erg geforceerd, waardoor dat briljante idee in het niets verdwijnt.
Nu we het toch over automobiel hebben. Dat woord stamt dus af van het Franse automobile en betekent letterlijk ‘zelfbeweger’ (in tegenstelling tot de door paarden getrokken carosse). Zelfrijdende auto is dus eigenlijk een pleonasme.
Het idee is briljant. Men neme een stem die verbluffend lijkt op die van Philip Bloemendal (1918-1999), de man die veertig jaar lang het Polygoon bioscoopjournaal van commentaar voorzag, plakt er het daarbij horende riedeltje achter et voila! Rest nog ‘slechts’ de tekst, die zo dicht mogelijk bij de jaren vijftig moet liggen. Dan krijg je – ik citeer – dit: Stap uit nevens uw vertrekhal en laat uw automobiel zorgeloos achter.
Had nou even in de boeken van Gerard Reve gegrasduind. Die maakte immers van archaïsch taalgebruik een ongeëvenaarde kunst. Sterker nog, hij zou voor ‘Vertrekhal’ een equivalent verzonnen hebben, dat zeer oud zou hebben geklonken, zoals Verrekijk voor de tv. Maar ‘nevens’? Ik denk niet dat dit vergeten woordje bij De Taalstaat van Frits Spits/Nelleke Noordervliet in aanmerking zou komen voor adoptie. En ‘automobiel’. Was het de bedoeling, terug te grijpen naar eind negentiende eeuw? Zeker sinds mijn jeugd – en dat is verdomd lang geleden – was het al ‘auto’. En, o ja, om, hoewel nogal dieronvriendelijk, nog wat zout op een slak te leggen, zorgeloos kán, maar onbezorgd was net even beter geweest.
Kortom, het klinkt in die reclamespot allemaal erg geforceerd, waardoor dat briljante idee in het niets verdwijnt.
Nu we het toch over automobiel hebben. Dat woord stamt dus af van het Franse automobile en betekent letterlijk ‘zelfbeweger’ (in tegenstelling tot de door paarden getrokken carosse). Zelfrijdende auto is dus eigenlijk een pleonasme.
donderdag 29 september 2016
Redactioneel ochtendoverleg
Voorzitter: ‘Goeiemorgen, allemaal. De krant van heden. Wat is minder, wat kan
beter?’
Redacteur A: ‘Nou, zullen we het eerst maar eens over pagina 1 hebben, de opening?’
Voorzitter: ‘Spreek vrijuit. Ik vrees dat we aan de taal- en tikfouten vandaag niet toekomen.’
Redacteur A: ‘Dat die raket uit Rusland kwam, hoorde ik gistermiddag om 1 uur al via de NOS op Radio 1.’
Redacteur B: ‘Precies. En daarna is het in de journaals, in Een Vandaag en Nieuwsuur, om maar ‘n paar tv-rubrieken te noemen, tot moes gekauwd. Om van de social media nog maar te zwijgen. Ik vond trouwens dat RTL4 Nieuws het NOS Journaal weer verpletterend versloeg met het uitdiepen van deze affaire, maar…’
Voorzitter: ‘…Dat terzijde, wil je zeggen. Kom eens met het alternatief.’
A en B, tegelijk: ‘Die ontkenning van Rusland, natuurlijk!’
Redacteur C: ‘Willen we als papieren krant nog enige overlevingskans hebben, dan moeten we voorkomen dat de lezer pagina 1 direct omslaat, omdat hij er geen nieuws op vindt. Bovendien, hoe belangrijk het MH17-verhaal ook is, het is ons weer niet gelukt, te openen met een regionale aandachttrekker. Bevestiging van ons bestaansrecht toch?’
Voorzitter: ‘Hebben we wat dat betreft vandaag een kans laten liggen?’
C: ‘Nou en of. De ruzie rond de bouw van het HOV busstation bij Winkelcentrum Woensel, waardoor die al weken stilligt.’
A: ‘Je vindt dat teasertje onder “En verder” niks? Het verwijst naar een pittige opening van het regiokatern.’
Voorzitter: ‘Had je daarmee de krant willen openen?’
C: ‘Waarom niet? Van mij had de aanhef van MH17 best ergens onderin pagina 1 gemogen. Dat had de krant niet incompleet gemaakt. En we hadden onze regionale identiteit benadrukt. Daar ontbreekt het bij ons veel te vaak aan, met al die in Rotterdam gemaakte pagina’s binnen- en buitenland plus trivialiteiten, waarin regelmatig naar deze krant wordt verwezen; gestampte pot.’
Voorzitter: ‘Dat is helaas onvermijdelijk – zonder De Persgroep waren we er allang niet meer geweest. Jullie hebben ons stof tot nadenken gegeven. Bedankt. Zijn er verder nog opmerkingen of vragen?’
…
‘Zo niet, dan wens ik jullie allen een prettige dag.’
Redacteur A: ‘Nou, zullen we het eerst maar eens over pagina 1 hebben, de opening?’
Voorzitter: ‘Spreek vrijuit. Ik vrees dat we aan de taal- en tikfouten vandaag niet toekomen.’
Redacteur A: ‘Dat die raket uit Rusland kwam, hoorde ik gistermiddag om 1 uur al via de NOS op Radio 1.’
Redacteur B: ‘Precies. En daarna is het in de journaals, in Een Vandaag en Nieuwsuur, om maar ‘n paar tv-rubrieken te noemen, tot moes gekauwd. Om van de social media nog maar te zwijgen. Ik vond trouwens dat RTL4 Nieuws het NOS Journaal weer verpletterend versloeg met het uitdiepen van deze affaire, maar…’
Voorzitter: ‘…Dat terzijde, wil je zeggen. Kom eens met het alternatief.’
A en B, tegelijk: ‘Die ontkenning van Rusland, natuurlijk!’
Redacteur C: ‘Willen we als papieren krant nog enige overlevingskans hebben, dan moeten we voorkomen dat de lezer pagina 1 direct omslaat, omdat hij er geen nieuws op vindt. Bovendien, hoe belangrijk het MH17-verhaal ook is, het is ons weer niet gelukt, te openen met een regionale aandachttrekker. Bevestiging van ons bestaansrecht toch?’
Voorzitter: ‘Hebben we wat dat betreft vandaag een kans laten liggen?’
C: ‘Nou en of. De ruzie rond de bouw van het HOV busstation bij Winkelcentrum Woensel, waardoor die al weken stilligt.’
A: ‘Je vindt dat teasertje onder “En verder” niks? Het verwijst naar een pittige opening van het regiokatern.’
Voorzitter: ‘Had je daarmee de krant willen openen?’
C: ‘Waarom niet? Van mij had de aanhef van MH17 best ergens onderin pagina 1 gemogen. Dat had de krant niet incompleet gemaakt. En we hadden onze regionale identiteit benadrukt. Daar ontbreekt het bij ons veel te vaak aan, met al die in Rotterdam gemaakte pagina’s binnen- en buitenland plus trivialiteiten, waarin regelmatig naar deze krant wordt verwezen; gestampte pot.’
Voorzitter: ‘Dat is helaas onvermijdelijk – zonder De Persgroep waren we er allang niet meer geweest. Jullie hebben ons stof tot nadenken gegeven. Bedankt. Zijn er verder nog opmerkingen of vragen?’
…
‘Zo niet, dan wens ik jullie allen een prettige dag.’
vrijdag 23 september 2016
Het private leuren begint weer
Let op, binnenkort begint het private
leuren weer: zorgverzekeraars die je via etherreclame en direct
mail met zogenaamd aantrekkelijke aanbiedingen, ik noem het
voorspiegelingen, proberen over te halen om over te stappen. Maanden gaat dat
weer duren. En bleef het daar maar bij. Er zijn namelijk meer kapers op de kust.
‘Wat betaalt u voor uw energie? Is dat wel in orde? Bent u een dief van uw eigen
portemonnee?’
Nou de dieven weet ik elders. In de Tweede Kamer bij voorbeeld, waar fracties als D66 deze week niet beter wisten te doen dan de roep van Roemer om het aantoonbaar schadelijke eigen risico af te schaffen, belachelijk maken.
Afhankelijk van de contractdatum – bij veel mensen is dat in de herfst – kun je van de energieleverancier voorstellen tot verlenging verwachten. In mijn geval is die datum 31 oktober. Rijkelijk op tijd ontving ik deze week van Nuon een pakket papieren met een omvang waar een notariële acte niks bij is. Om een waas voor de ogen van te krijgen.
Gelukkig kan ik dit soort stukken, inclusief de productvoorwaarden en – god betere – de aanvullende voorwaarden lezen, wat helaas lang niet van iedereen kan worden gezegd. Moeten die soms een juridisch adviseur of zo in de arm nemen en zie je dat gebeuren?
Nuon biedt bij een variabele prijs twee mogelijkheden.
1. ‘Blijven Loont’ = Ons advies, wat wil zeggen, direct 10% korting. Die korting wordt jaarlijks met 5% verhoogd tot het niveau van 25% is bereikt en die korting hou je dan zolang je bij Nuon blijft. De korting geldt niet voor vaste leveringskosten, wat dat ook wezen mag, overheidskosten, btw en netbeheerkosten.
2. De ‘Actieprijs’. Je contract wordt gewoon verlengd en je krijgt geen korting. Waarom dit actieprijs wordt genoemd, is niet duidelijk, want er verandert immers niets.
Nuon weet natuurlijk alles over mij, dus ze kan me, afgaand op mijn meest recente jaarverbruik, voorrekenen hoeveel optie 1 (Blijven Loont) me het komend jaar in mijn voordeel scheelt: € 15,98.
En voor de verdere toekomst? Da’s natuurlijk afwachten, waarbij je er vanuit kunt gaan dat de energieprijzen dalen. Daarover kan Nuon natuurlijk niets zeggen en daaromtrent zwijgt ze dan ook.
Kortom, ik weet het nog niet. Vorig jaar ontving ik van Nuon een brief met het volgende opschrift: € 300,—terug op uw rekening omdat we u graag als klant verwelkomen. Het bedrijf noemde dat letterlijk een welkomstscadeau.
Wat dat betreft ben ik nog steeds niet verwelkomd.
Nou de dieven weet ik elders. In de Tweede Kamer bij voorbeeld, waar fracties als D66 deze week niet beter wisten te doen dan de roep van Roemer om het aantoonbaar schadelijke eigen risico af te schaffen, belachelijk maken.
Afhankelijk van de contractdatum – bij veel mensen is dat in de herfst – kun je van de energieleverancier voorstellen tot verlenging verwachten. In mijn geval is die datum 31 oktober. Rijkelijk op tijd ontving ik deze week van Nuon een pakket papieren met een omvang waar een notariële acte niks bij is. Om een waas voor de ogen van te krijgen.
Gelukkig kan ik dit soort stukken, inclusief de productvoorwaarden en – god betere – de aanvullende voorwaarden lezen, wat helaas lang niet van iedereen kan worden gezegd. Moeten die soms een juridisch adviseur of zo in de arm nemen en zie je dat gebeuren?
Nuon biedt bij een variabele prijs twee mogelijkheden.
1. ‘Blijven Loont’ = Ons advies, wat wil zeggen, direct 10% korting. Die korting wordt jaarlijks met 5% verhoogd tot het niveau van 25% is bereikt en die korting hou je dan zolang je bij Nuon blijft. De korting geldt niet voor vaste leveringskosten, wat dat ook wezen mag, overheidskosten, btw en netbeheerkosten.
2. De ‘Actieprijs’. Je contract wordt gewoon verlengd en je krijgt geen korting. Waarom dit actieprijs wordt genoemd, is niet duidelijk, want er verandert immers niets.
Nuon weet natuurlijk alles over mij, dus ze kan me, afgaand op mijn meest recente jaarverbruik, voorrekenen hoeveel optie 1 (Blijven Loont) me het komend jaar in mijn voordeel scheelt: € 15,98.
En voor de verdere toekomst? Da’s natuurlijk afwachten, waarbij je er vanuit kunt gaan dat de energieprijzen dalen. Daarover kan Nuon natuurlijk niets zeggen en daaromtrent zwijgt ze dan ook.
Kortom, ik weet het nog niet. Vorig jaar ontving ik van Nuon een brief met het volgende opschrift: € 300,—terug op uw rekening omdat we u graag als klant verwelkomen. Het bedrijf noemde dat letterlijk een welkomstscadeau.
Wat dat betreft ben ik nog steeds niet verwelkomd.
dinsdag 13 september 2016
Cappuccino is een gok
Cappuccino, wellicht de meest populaire koffie van het moment, is doorgaans
een gok. Is het bestanddeel koffie sterk genoeg? En, hoe staat het met de
melkschuimkop? Heel vaak houdt het niet over, vind ik. In Oirschot heb ik
onlangs zo’n bak teruggegeven. De serveerster erkende dat ‘er een foutje was
gemaakt’ en bracht een nieuwe versie, die evenwel geen haar beter was.
Misschien ben je nog het beste uit bij ‘de Italiaan’, maar hoe Italiaans is die? Collega Sante Brun – Italiaanse roots – kan zich daar soms genadeloos over uitlaten.
Het magazine Misset Horeca publiceert jaarlijks een ‘koffie-ranglijst’. Die over 2015 is zojuist verschenen. Brabant komt er niet slecht uit. Weliswaar staat De Blonde Pater in Nijmegen (hoewel bijna Brabant) op nummer 1, maar derde in de rij is Pollevie in Den Bosch. Verder zie ik op 6 Hugo Oosterhout, in de gelijknamige plaats, en Nagelkerke in Oudenbosch op 8. Verder 15. Block62, Breda, 16. Coffeelovers Van Piere, Eindhoven, 22. Gianottenmutsaers, Tilburg, 25. H32, Oss, 28. De Vrijheid, Oosterhout, 30. Café Coretto, Oss, 36. alweer Oosterhout: Landgoed Bergvliet, 37. Stout, Aarle-Rixtel, 45. ‘t Elfde Gebod, Tilburg, 56. De (H)eerlijkheid, Schijndel, 62. Bakkerij Royal, Den Bosch en 85. Sam Sam, Breda.
Nu ik toch bezig ben, uitkijken is het ook met gerechten die op de menukaart staan vermeld als maaltijdsalade. De prijzen variëren dan van iets minder dan ‘n tientje tot veertien euro. Ik heb daarmee in Best de afgelopen weken twee keer m’n neus gestoten: vulling van niks en/of ontbreken van dressing.
Criterium, waarmee een eetgelegenheid bij mij staat of valt: als je bij voorbeeld een glas wijn bestelt en een gratis glas kraanwater ter begeleiding wordt dan geweigerd, dan heeft zo’n tent bij mij afgedaan. Hohoreca, ik dacht dat we daarover in Nederland waren uitgediscussieerd.
Misschien ben je nog het beste uit bij ‘de Italiaan’, maar hoe Italiaans is die? Collega Sante Brun – Italiaanse roots – kan zich daar soms genadeloos over uitlaten.
Het magazine Misset Horeca publiceert jaarlijks een ‘koffie-ranglijst’. Die over 2015 is zojuist verschenen. Brabant komt er niet slecht uit. Weliswaar staat De Blonde Pater in Nijmegen (hoewel bijna Brabant) op nummer 1, maar derde in de rij is Pollevie in Den Bosch. Verder zie ik op 6 Hugo Oosterhout, in de gelijknamige plaats, en Nagelkerke in Oudenbosch op 8. Verder 15. Block62, Breda, 16. Coffeelovers Van Piere, Eindhoven, 22. Gianottenmutsaers, Tilburg, 25. H32, Oss, 28. De Vrijheid, Oosterhout, 30. Café Coretto, Oss, 36. alweer Oosterhout: Landgoed Bergvliet, 37. Stout, Aarle-Rixtel, 45. ‘t Elfde Gebod, Tilburg, 56. De (H)eerlijkheid, Schijndel, 62. Bakkerij Royal, Den Bosch en 85. Sam Sam, Breda.
Nu ik toch bezig ben, uitkijken is het ook met gerechten die op de menukaart staan vermeld als maaltijdsalade. De prijzen variëren dan van iets minder dan ‘n tientje tot veertien euro. Ik heb daarmee in Best de afgelopen weken twee keer m’n neus gestoten: vulling van niks en/of ontbreken van dressing.
Criterium, waarmee een eetgelegenheid bij mij staat of valt: als je bij voorbeeld een glas wijn bestelt en een gratis glas kraanwater ter begeleiding wordt dan geweigerd, dan heeft zo’n tent bij mij afgedaan. Hohoreca, ik dacht dat we daarover in Nederland waren uitgediscussieerd.
zaterdag 10 september 2016
Ja, weg ermee!
Al 55 jaar worstelen Eindhoven en directe omgeving, met de vraag, hoe de
bestuurlijke organisatie aan te passen aan de sociaal-economische werkelijkheid.
Een worsteling zonder end dus. Het begon in de jaren zestig van de vorige eeuw
met de vanuit de stad bekeken logische correctie van de grenzen, zoals de
annexatie van de wijk Tivoli, die als een wormvormig aanhangsel van
Geldrop het stadsdeel Stratum binnendrong. In omringende gemeenten als
Veldhoven en Best waren de reacties op de annexatiedrang van Eindhoven als was
men door een adder gebeten. Er ontstond een nieuw woord: Annexionist,
een en andermaal gebruikt door het oppositionele Bestse raadslid Ad van
Geffen later, misschien wel bij wijze van beloning, gepromoveerd tot
wethouder.
De oplossing leek aanvankelijk gelegen in de oprichting van het Samenwerkingsorgaan Agglomeratie Eindhoven. Het werkte voor een aantal jaren, maar onder meer uit een oogpunt van democratie (getrapte verkiezingen!) schoot het in duurzaamheid (om dit modewoord te gebruiken) toch weer tekort. Dat manco gold voor zijn opvolger Samenwerkingsorgaan Regio Eindhoven (SRE) wellicht in versterkte mate. Bovendien was het te duur en dat heeft tijdens de recente economische crisis ongetwijfeld een rol gespeeld bij zijn tamelijk geruisloze verdwijning.
Intussen is er, onder invloed van de zojuist afgetreden burgemeester van Eindhoven, Rob van Gijzel, en de pretenties van 040 als metropool en trekker van Brainport, stevig gehamerd op de doorslaggevende economische betekenis van de stad in het algemeen. Daarbij doet Eindhoven natuurlijk niet onder voor de zogenaamde Grote Vier. Dit is een gedachte, die de opvolger van Van Gijzel, John Jorritsma – als oud-directeur van de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij bepaald geen geparachuteerde vreemde eend in de bijt – kennelijk ook als wapenspreuk heeft gekozen.
Nu eindelijk spijkers met koppen? De provincie Noord-Brabant, althans de betrokken portefeuillehouder/gedeputeerde, omarmt volgens een krantenverslag, kritiekloos de uitkomst van een onderzoek van een Commissie Demmers naar de toekomst van de momenteel vrijwel onbestuurbaar gebleken randgemeente Nuenen: samenvoegen met Son en Breugel en toewerken naar een situatie, waarin Eindhoven de volledige zeggenschap krijgt over zaken als wonen, werken, infrastructuur, kortom alles wat er toe doet. De randgemeenten rest de lantaarnpalen, als ge begrijpt wat ik bedoel. Het gaat in dit rapport over veel meer dan Nuenen en Son. En wel op een zodanige manier, dat ik alleen maar kan concluderen: weg ermee!
Ik ben dus buitengewoon gelukkig met het commentaar van Chris Paulussen, vandaag, in het Eindhovens Dagblad, met als openingskop van de krant: ‘Geen gesol met de democratie!’ Een commentaar als echt hoofdartikel op de voorpagina. Terug van weggeweest. Een mooi handvat voor het ongetwijfeld op handen zijnde regionale debat, waarin de gedachten van de opeenvolgende Eindhovense burgemeesters helemaal niet onder behoeven te sneeuwen.
De oplossing leek aanvankelijk gelegen in de oprichting van het Samenwerkingsorgaan Agglomeratie Eindhoven. Het werkte voor een aantal jaren, maar onder meer uit een oogpunt van democratie (getrapte verkiezingen!) schoot het in duurzaamheid (om dit modewoord te gebruiken) toch weer tekort. Dat manco gold voor zijn opvolger Samenwerkingsorgaan Regio Eindhoven (SRE) wellicht in versterkte mate. Bovendien was het te duur en dat heeft tijdens de recente economische crisis ongetwijfeld een rol gespeeld bij zijn tamelijk geruisloze verdwijning.
Intussen is er, onder invloed van de zojuist afgetreden burgemeester van Eindhoven, Rob van Gijzel, en de pretenties van 040 als metropool en trekker van Brainport, stevig gehamerd op de doorslaggevende economische betekenis van de stad in het algemeen. Daarbij doet Eindhoven natuurlijk niet onder voor de zogenaamde Grote Vier. Dit is een gedachte, die de opvolger van Van Gijzel, John Jorritsma – als oud-directeur van de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij bepaald geen geparachuteerde vreemde eend in de bijt – kennelijk ook als wapenspreuk heeft gekozen.
Nu eindelijk spijkers met koppen? De provincie Noord-Brabant, althans de betrokken portefeuillehouder/gedeputeerde, omarmt volgens een krantenverslag, kritiekloos de uitkomst van een onderzoek van een Commissie Demmers naar de toekomst van de momenteel vrijwel onbestuurbaar gebleken randgemeente Nuenen: samenvoegen met Son en Breugel en toewerken naar een situatie, waarin Eindhoven de volledige zeggenschap krijgt over zaken als wonen, werken, infrastructuur, kortom alles wat er toe doet. De randgemeenten rest de lantaarnpalen, als ge begrijpt wat ik bedoel. Het gaat in dit rapport over veel meer dan Nuenen en Son. En wel op een zodanige manier, dat ik alleen maar kan concluderen: weg ermee!
Ik ben dus buitengewoon gelukkig met het commentaar van Chris Paulussen, vandaag, in het Eindhovens Dagblad, met als openingskop van de krant: ‘Geen gesol met de democratie!’ Een commentaar als echt hoofdartikel op de voorpagina. Terug van weggeweest. Een mooi handvat voor het ongetwijfeld op handen zijnde regionale debat, waarin de gedachten van de opeenvolgende Eindhovense burgemeesters helemaal niet onder behoeven te sneeuwen.
Vincent van Gogh Terminal
Het idee
is afkomstig van de Commissaris des Konings, Wim van den Donk: noem het nieuwe
station van Breda naar Vincent van Gogh. Vincent van Gogh Terminal.
Zoiets. Alsjeblief zeg.
De wereldberoemde schilder zou heel wat met Breda hebben gehad. Ik citeer BN/DeStem: ‘Opa vestigde zich als dominee van de Grote Kerk in Breda, vader werd predikant in Zundert en later in Etten, oom Cent rentenierde in Princenhage. Het is maar een greep van wat de Van Goghs hadden met Breda en de regio.’ Onvermeld is dat de uitdrager Couvreur ooit met een handkar vol tekeningen van Vincent door de stad sjouwde.
Het wemelt in Brabant van de steden en dorpen die ‘iets met Van Gogh’ hadden. Ik raad de Stichting Cultuurbehoud Breda, die zich actueel met het naamgevingsidee bezig houdt, op te schieten met de uitwerking, anders kaapt wie dan ook het voor haar neus weg.
Terminal. Dat woord is afgeleid van terminus, eindpunt. Ja laten we onderhand eens ‘n punt zetten achter die Van Gogh-gekte en eerst eens de NS achter de broek zitten, opdat die HSL-lijn Amsterdam-Antwerpen met zijtak naar het nieuwe Bredase station (dat daarop is ontworpen) een feit wordt. De Brabants-Zeeuwse Werkgeversvereniging (BZW) heeft daar terecht dezer dagen op aangedrongen.
Breda moet maar niet volstaan met, zoals burgemeester Depla zei, apetrots (daar is het woord weer) te zijn op z’n station.
De wereldberoemde schilder zou heel wat met Breda hebben gehad. Ik citeer BN/DeStem: ‘Opa vestigde zich als dominee van de Grote Kerk in Breda, vader werd predikant in Zundert en later in Etten, oom Cent rentenierde in Princenhage. Het is maar een greep van wat de Van Goghs hadden met Breda en de regio.’ Onvermeld is dat de uitdrager Couvreur ooit met een handkar vol tekeningen van Vincent door de stad sjouwde.
Het wemelt in Brabant van de steden en dorpen die ‘iets met Van Gogh’ hadden. Ik raad de Stichting Cultuurbehoud Breda, die zich actueel met het naamgevingsidee bezig houdt, op te schieten met de uitwerking, anders kaapt wie dan ook het voor haar neus weg.
Terminal. Dat woord is afgeleid van terminus, eindpunt. Ja laten we onderhand eens ‘n punt zetten achter die Van Gogh-gekte en eerst eens de NS achter de broek zitten, opdat die HSL-lijn Amsterdam-Antwerpen met zijtak naar het nieuwe Bredase station (dat daarop is ontworpen) een feit wordt. De Brabants-Zeeuwse Werkgeversvereniging (BZW) heeft daar terecht dezer dagen op aangedrongen.
Breda moet maar niet volstaan met, zoals burgemeester Depla zei, apetrots (daar is het woord weer) te zijn op z’n station.
vrijdag 9 september 2016
Hart voor de patiënt? Ik begin zelf een ziekenhuis
Patiënt
met hartritmestoornissen, één van de 800.000, heeft zich na een
wachttijd van ‘n half jaar volgens het verstrekte boekje grondig
voorbereid op een ingreep. Vanaf een bepaalde tijd niet meer eten en
drinken, medicijnengebruik aanpassen. De mentale voorbereiding maar
even buiten beschouwing gelaten. Dan komt om kwart over acht ‘s
morgens vanuit het Eindhovense Catharinaziekenhuis, ‘hartcentrum
van Nederland’, een allesbehalve bevrijdend telefoontje: ‘Teveel
bedpersoneel heeft zich ziek gemeld.’ Weer verschuiven. Zeker een
maand, want ‘dokter D. is hier niet zo vaak.’
Ziekmeldingen
op de mildste nazomervrijdag van het jaar, met vooruitzicht op een
nòg zomerser weekeinde. Ah! Is er nog controle aan huis? Zou me
niet verwonderen, als ook daarop is bezuinigd. En, er wordt
tegenwoordig toch zo veel met oproepkrachten gewerkt? Mag 'ziekte'
voor een ziekenhuis een aanleiding zijn, om het hele dagprogramma op
z'n kop te zetten? Wat? Te elimineren!
De dochter van de patiënt – de familieapp werkt
razendsnel – roept: ‘Ik wil jou wel komen verzorgen,’ maar
dat is natuurlijk galgenhumor. En de patiënt-zelf plant met
een lankmoedigheid die aan blijmoedigheid grenst een aangename
dagbesteding, ter compensatie.
Maar
weet de bestuursvoorzitter, de ceo, of hoe die ongetwijfeld
fors betaalde bonzen ook mogen heten, van de gestroomlijnde gang van
zaken in het gedurende enkele jaren grondig verbouwde en met dat
hartcentrum uitgebreide hospitaal? Wie is hier anders
verantwoordelijk?
Hartcentrum
van Nederland, het is de patiënten/bezoekers tijdens de bouw
ingehamerd met snorkende reclamefoto’s op de bouwschuttingen. Weten
die bobo’s veel, hoe moeilijk het is, dit soort pretenties waar te
maken. Ze zagen nog niet eens dat in de nieuw entreehal een
vervelende trap was geconcipieerd, die na voltooiing van
alarmlichtjes moest worden voorzien.
Ik
begin zelf een ziekenhuis. Zonder koosnaampje als ‘t Cathrien.
donderdag 8 september 2016
Werkklimaat ten kantore
De gemeente Utrechtse Heuvelrug wil zeventien ambtenaren, ouder dan 62
jaar, door jongeren vervangen, omdat ze ‘de moderne tijd’ niet aankunnen. Online
werken, computeren, je kent dat wel. Ben benieuwd of de gemeenteraad deze
vlieger van B en W op laat gaan. Sinds enige tijd ben ik allergisch voor
‘leeftijdsdingetjes’, sinds mij iets dergelijks voor de voeten is gegooid.
Intussen promoveert ene Atze Boerstra aan de TU/e op het werkklimaat (letterlijk) ten kantore. Mensen kunnen kunnen ziek worden van de airco, als ze die niet zelf kunnen regelen – beschikken ze wel over een ‘eigen’ thermostaat, dan daalt het ziekteverzuim dramatisch.
Het ‘rijk geïillustreerde’ krantenartikel hierover vertelt dit verhaal wel drie keer. Tegenwoordig krijgen journalisten tevoren opgegeven, hoeveel tekens hun stuk moet tellen, vandaar. Wat ‘n geluk dat ik ‘boven de leeftijd' ben.
Toch, anderzijds: over temperatuur en deszelfs regeling kun je een flinke boom op zetten. Tijdens een recente hittegolf heb ik meermalen op het punt gestaan, bezorgd naar onze onderburen, die lieve Jeanne en Jaap, van wie de laatste al een eind in de tachtig is, te roepen: drinken jullie wel genoeg? Hier ten huize is de afspraak gemaakt, dat over temperatuur niet wordt gediscussieerd. Het door promovendus Boerstra gesignaleerde verschil in perceptie terzake tussen man en vrouw, is namelijk evident.
Van een gevecht over al dan niet aanzetten van de airco in de auto is dus allerminst sprake. Ook niet over het neerlaten en weer opdraaien van de zonneluifels. Geven en nemen hè? Ook wat betreft het regelen van de lichtinval sec.
Ik heb in de jaren zestig nog de bouw en ingebruikneming meegemaakt van het krantenpaleis (zo noemde men dat toen) aan de Wal in Eindhoven – intussen alweer vervangen door een ander kantoor. Airco was toen nog geen algemeen goed, welk gemis zich danig liet gevoelen toen wij daar eenmaal onze inktslavenarbeid zaten te verrichten: op typemachines, wel te verstaan. Maar het begrip ergonomie had toen toch al wel ingang gevonden, dus bezorgde de baas ons na verloop van tijd een aantal individueel bedienbare aircokasten, die in de bovenlichten van de ramen werden gemonteerd. Gevolg: discussies. Aan of uit? Als het aan mij lag, ja, maar ik had een oudere collega, die er absoluut niet tegen kon: Sjef B. Daar eddet al. Het was in de tijd dat het gezegde de ronde deed: ‘Bij het ED is iedereen chef, behalve Sjef B.’
Wil je het weten? Ik was chef, maar als het op de temperatuur aankwam, was ik Sjef ter wille. Laat staan dat vervanging door een jongere werd overwogen. CHU-kamerlid freule Wttewaal van Stoetwegen (wie herinnert zich nog deze markante dame?) zou geroepen hebben: Gekkenwerk!
Intussen promoveert ene Atze Boerstra aan de TU/e op het werkklimaat (letterlijk) ten kantore. Mensen kunnen kunnen ziek worden van de airco, als ze die niet zelf kunnen regelen – beschikken ze wel over een ‘eigen’ thermostaat, dan daalt het ziekteverzuim dramatisch.
Het ‘rijk geïillustreerde’ krantenartikel hierover vertelt dit verhaal wel drie keer. Tegenwoordig krijgen journalisten tevoren opgegeven, hoeveel tekens hun stuk moet tellen, vandaar. Wat ‘n geluk dat ik ‘boven de leeftijd' ben.
Toch, anderzijds: over temperatuur en deszelfs regeling kun je een flinke boom op zetten. Tijdens een recente hittegolf heb ik meermalen op het punt gestaan, bezorgd naar onze onderburen, die lieve Jeanne en Jaap, van wie de laatste al een eind in de tachtig is, te roepen: drinken jullie wel genoeg? Hier ten huize is de afspraak gemaakt, dat over temperatuur niet wordt gediscussieerd. Het door promovendus Boerstra gesignaleerde verschil in perceptie terzake tussen man en vrouw, is namelijk evident.
Van een gevecht over al dan niet aanzetten van de airco in de auto is dus allerminst sprake. Ook niet over het neerlaten en weer opdraaien van de zonneluifels. Geven en nemen hè? Ook wat betreft het regelen van de lichtinval sec.
Ik heb in de jaren zestig nog de bouw en ingebruikneming meegemaakt van het krantenpaleis (zo noemde men dat toen) aan de Wal in Eindhoven – intussen alweer vervangen door een ander kantoor. Airco was toen nog geen algemeen goed, welk gemis zich danig liet gevoelen toen wij daar eenmaal onze inktslavenarbeid zaten te verrichten: op typemachines, wel te verstaan. Maar het begrip ergonomie had toen toch al wel ingang gevonden, dus bezorgde de baas ons na verloop van tijd een aantal individueel bedienbare aircokasten, die in de bovenlichten van de ramen werden gemonteerd. Gevolg: discussies. Aan of uit? Als het aan mij lag, ja, maar ik had een oudere collega, die er absoluut niet tegen kon: Sjef B. Daar eddet al. Het was in de tijd dat het gezegde de ronde deed: ‘Bij het ED is iedereen chef, behalve Sjef B.’
Wil je het weten? Ik was chef, maar als het op de temperatuur aankwam, was ik Sjef ter wille. Laat staan dat vervanging door een jongere werd overwogen. CHU-kamerlid freule Wttewaal van Stoetwegen (wie herinnert zich nog deze markante dame?) zou geroepen hebben: Gekkenwerk!
'Ze is wel moslim gebleven'
Ooit las ik in een verklarend woordenboek, ik meen zelfs dat het Van Dale
was, dat de inwoners van Oirschot door het leven gingen met de scheldnaam
barbaren. Hadden de Bestenaren, immers in de negentiende eeuw van
Oirschot afgescheiden, daar de hand in? Zou best kunnen. Zeer kan heel oud
worden. Dat Oirschot het er, na publicatie van dit gegeven, niet bij liet
zitten, laat zich raden. Al hadden ze daar toen nog geen Shopping
Sunday. Maar stigmatisering is van alle tijden en animositeit tussen aan
elkaar grenzende dorpen evenzeer.
Toen de hoofdredacteur van een regionale krant in de jaren zestig van de vorige eeuw op het idee kwam, plaatselijk nieuws onder een grafisch weergegeven vaste plaatsnaam te zetten en Heeze-Leende onder één noemer ving, waren de poppen aan het dansen. (Nochtans horen de dorpen bij elkaar, immers ze behoorden in het feodale tijdperk tot een heerlijkheid van die naam; intussen vormen ze trouwens één gemeente.)
De tijd dat je in de krant las ‘Bestenaar hakt met bijl in op echtgenote’ of, ter diskwalificatie van oud MP en kamerlid Pieter Sjoerds Gerbrandy, ‘Friese snorrebaard zat er naast’, is voorbij, hoort dat althans te zijn. Ook regionale media emanciperen al zou je dat niet altijd zeggen.
Enkele voorbeelden uit de recente berichtgeving: ‘Pool valt 3-jarige peuter lastig.’ en ‘Pool knoeit met tachograaf.’ Die Polen toch, ga je dan denken. Of niet soms? Ik inderdaad niet. Ik kom uit het Bredase en het zijn de Polen die dat stuk West-Brabant in 1944 hebben bevrijd. Zoiets vergeet je nooit meer.
In Werkendam is een 26-jarige vrouw aangehouden, die een aanslag namens IS zou hebben voorbereid bij de Efteling. ‘Stoerdoenerij,’ volgens haar advocaat. Ze heeft IS inmiddels afgezworen, maar ‘is wel moslim gebleven’. Daar zal de islamitische gemeenschap in Nederland blij mee zijn.
(Gesproken column Omroep Best, 14.09.16, 18:10 uur.)
Toen de hoofdredacteur van een regionale krant in de jaren zestig van de vorige eeuw op het idee kwam, plaatselijk nieuws onder een grafisch weergegeven vaste plaatsnaam te zetten en Heeze-Leende onder één noemer ving, waren de poppen aan het dansen. (Nochtans horen de dorpen bij elkaar, immers ze behoorden in het feodale tijdperk tot een heerlijkheid van die naam; intussen vormen ze trouwens één gemeente.)
De tijd dat je in de krant las ‘Bestenaar hakt met bijl in op echtgenote’ of, ter diskwalificatie van oud MP en kamerlid Pieter Sjoerds Gerbrandy, ‘Friese snorrebaard zat er naast’, is voorbij, hoort dat althans te zijn. Ook regionale media emanciperen al zou je dat niet altijd zeggen.
Enkele voorbeelden uit de recente berichtgeving: ‘Pool valt 3-jarige peuter lastig.’ en ‘Pool knoeit met tachograaf.’ Die Polen toch, ga je dan denken. Of niet soms? Ik inderdaad niet. Ik kom uit het Bredase en het zijn de Polen die dat stuk West-Brabant in 1944 hebben bevrijd. Zoiets vergeet je nooit meer.
In Werkendam is een 26-jarige vrouw aangehouden, die een aanslag namens IS zou hebben voorbereid bij de Efteling. ‘Stoerdoenerij,’ volgens haar advocaat. Ze heeft IS inmiddels afgezworen, maar ‘is wel moslim gebleven’. Daar zal de islamitische gemeenschap in Nederland blij mee zijn.
(Gesproken column Omroep Best, 14.09.16, 18:10 uur.)
woensdag 7 september 2016
Blijmakertje voor Eindhoven
Rob van Gijzel heeft Eindhoven en zichzelf bij zijn afscheid als burgemeester een
cadeautje gegund. In het interview dat hij het Eindhovens Dagblad bij
deze gelegenheid toestond, verklapte hij dat de regering op Prinsjesdag
een onderzoek naar een nieuwe verdeelsleutel van de jaarlijkse uitkeringen uit
het Gemeentefonds bekend zal maken, waarbij meer rekening zal worden gehouden
met de waarde van de gemeenten (steden) voor de Nederlandse economie.
Ongetwijfeld een opsteker. Maar veel meer dan een blijmakertje is het niet, al krijgt de Brabantse motor ‘fors meer’. De openingskop van het ED, Klinkende munt uit Den Haag, lijkt me dus lichtelijk overdreven.
Van Gijzel, die dankzij zijn tot in Den Haag reikend netwerk de exclusiviteit van RTL4 wat betreft het jaar-in-jaar-uit lekken uit de rijksbegroting doorbreekt, rekent de krant voor dat Eindhoven ‘een stevige verhoging’ van het bedrag per inwoner wacht met € 1,53 tot € 26,53.
Wacht even met al te uitbundig juichen, want onder anderen ‘concurrent’ Rotterdam vangt sinds jaar en dag (dus nog zonder de aangekondigde herberekening) de lieve som van 140 euro per inwoner. Laten we hopen dat het blijmakertje achteraf geen zoethoudertje blijkt.
Van Gijzel heeft veel gedaan om erkenning te krijgen voor het substantieel aandeel van zijn stad in de BV Nederland. Maar voordat een einde is gemaakt aan de heersende wanverhoudingen, zal er nog heel wat water door Dommel en Maas moeten vloeien.
Het kan Eindhoven hoopvol stemmen dat Van Gijzel’s opvolger, John Jorritsma, geïnterviewd door Omroep Brabant, onomwonden heeft vastgesteld dat er in dit land, als het over de steden gaat, niet langer gesproken moet worden van ‘de grote vier’, maar van ‘de grote vijf’.
Ongetwijfeld een opsteker. Maar veel meer dan een blijmakertje is het niet, al krijgt de Brabantse motor ‘fors meer’. De openingskop van het ED, Klinkende munt uit Den Haag, lijkt me dus lichtelijk overdreven.
Van Gijzel, die dankzij zijn tot in Den Haag reikend netwerk de exclusiviteit van RTL4 wat betreft het jaar-in-jaar-uit lekken uit de rijksbegroting doorbreekt, rekent de krant voor dat Eindhoven ‘een stevige verhoging’ van het bedrag per inwoner wacht met € 1,53 tot € 26,53.
Wacht even met al te uitbundig juichen, want onder anderen ‘concurrent’ Rotterdam vangt sinds jaar en dag (dus nog zonder de aangekondigde herberekening) de lieve som van 140 euro per inwoner. Laten we hopen dat het blijmakertje achteraf geen zoethoudertje blijkt.
Van Gijzel heeft veel gedaan om erkenning te krijgen voor het substantieel aandeel van zijn stad in de BV Nederland. Maar voordat een einde is gemaakt aan de heersende wanverhoudingen, zal er nog heel wat water door Dommel en Maas moeten vloeien.
Het kan Eindhoven hoopvol stemmen dat Van Gijzel’s opvolger, John Jorritsma, geïnterviewd door Omroep Brabant, onomwonden heeft vastgesteld dat er in dit land, als het over de steden gaat, niet langer gesproken moet worden van ‘de grote vier’, maar van ‘de grote vijf’.
dinsdag 6 september 2016
Geen kip, eh...haan die er naar kraait
Het gaat voornamelijk over geld en macht (macht is geld en geld is macht). Wat
dat betreft zijn we nog geen steek opgeschoten sinds de middeleeuwen. Dus
stellen we de vraag: wie betaalt de miljoenenschade die vanmorgen is
ontstaan door het kantelen van een vrachtauto met naar verluidt 3000 kippen
(waarvan 2000 het leven lieten) nabij knooppunt De Hocht (A2/N2, A67)
bij Eindhoven.
Dit ongeluk en z’n gevolgen beheerste het nationale radionieuws tijdens de ochtendspits, want passage van de Eindhovense randweg vanuit het zuiden was vrijwel onmogelijk en met vertraging van het verkeer tot anderhalf uur tussen Turnhout en Venlo diende men ‘ernstig rekening te houden.’
Het is al weer vijf jaar geleden dat de toenmalige verkeersofficier van justitie, Koos Spee, pleitte voor een vijfjaarlijkse bijscholing van automobilisten. Ik verbond daar toen de opmerking aan, dat vrachtautochauffeurs daarvoor als eersten in de rij moesten gaan staan. Sindsdien is het alleen maar erger geworden, niet in het minst door de ‘synchronisatie’ van het whatsappen en de cruise control. Vrachtauto’s als veroorzakers van verkeersinfarcten behoren meer dan ooit tot de orde van de dag. Maar over dat idee van Spee is natuurlijk nooit meer iets vernomen.
De berichtgeving over het kippendrama op en rond De Hocht is uiterst voorspelbaar. Om half tien – de verwachting was half negen – was de boel opgeruimd en kwam het verkeer langzaam weer op gang. Ik geef geen verslag, ik verklaar me hierbij tot ‘ervaringsdeskundige’ à la de mensen die de nabije status van de Oranje-selectie inschatten. Het komt immers telkens op hetzelfde neer. En de maatschappelijke/economische schade zal ook nu buiten beeld blijven.
Dit ongeluk en z’n gevolgen beheerste het nationale radionieuws tijdens de ochtendspits, want passage van de Eindhovense randweg vanuit het zuiden was vrijwel onmogelijk en met vertraging van het verkeer tot anderhalf uur tussen Turnhout en Venlo diende men ‘ernstig rekening te houden.’
Het is al weer vijf jaar geleden dat de toenmalige verkeersofficier van justitie, Koos Spee, pleitte voor een vijfjaarlijkse bijscholing van automobilisten. Ik verbond daar toen de opmerking aan, dat vrachtautochauffeurs daarvoor als eersten in de rij moesten gaan staan. Sindsdien is het alleen maar erger geworden, niet in het minst door de ‘synchronisatie’ van het whatsappen en de cruise control. Vrachtauto’s als veroorzakers van verkeersinfarcten behoren meer dan ooit tot de orde van de dag. Maar over dat idee van Spee is natuurlijk nooit meer iets vernomen.
De berichtgeving over het kippendrama op en rond De Hocht is uiterst voorspelbaar. Om half tien – de verwachting was half negen – was de boel opgeruimd en kwam het verkeer langzaam weer op gang. Ik geef geen verslag, ik verklaar me hierbij tot ‘ervaringsdeskundige’ à la de mensen die de nabije status van de Oranje-selectie inschatten. Het komt immers telkens op hetzelfde neer. En de maatschappelijke/economische schade zal ook nu buiten beeld blijven.
zaterdag 3 september 2016
BN-ers tot alles bereid, zelfs ons vervelen
Op de
voorpagina van de krant zag ik aangekondigd dat BN-ers Suske-en-Wiskes
gaan schrijven. Voor het goede doel. BN-ers zijn overal voor te porren als
het maar nog meer aandacht oplevert. Het wachten is op lui die er niet voor
terugschrikken, een Shakespearedrama te concipiëren. Ik geef toe, de
vergelijking is nogal bizar, maar intussen draait de geestelijke vader van Sus
en Wis zich te Antwerpen om in zijn graf.
Het sterretje Halina Reijn heeft inmiddels emmers nationale stront over zich heen gekregen, wegens haar column in de AD/R Nieuwsmedia over het aangestaard (nagestaard, meldde een krantenkop achteraf, maar dat is iets totaal anders) door zeekoeien op de lopende band van Schiphol. Zelfs
premier(-kandidaat) Rutte deed er zijn zegje over, maar dan in zalvende zin: ga er als BN-er ontspannen mee om. En dat met de van hem bekende, betoverende lach – een praktisch itempje in de inmiddels losgebarsten verkiezingsstrijd.
Toen AD/R Nieuwsmedia, onderdeel van De Persgroep, dit voorjaar een aantal nieuwe columnisten aankondigde, naast gevestigde schrijvers als Tommy Wieringa en Marjan Bloem, leidde dat – niet alleen bij mij – tot wenkbrauwgefrons. Want het accent lag weer eens flink op een hoog BN-gehalte, op mensen van wie het nog maar de vraag was of ze wel konden schrijven, zonder het voortdurend te hebben over de pot en de ketel in eigen huis en tuin.
Ik moet zeggen, een aantal van hen (inderdaad, niet van hun) is me best meegevallen. Zelfs Paul de Leeuw, door vakschrijver Jos Kessels met mijn instemming doorgaans nader aangeduid als ‘de bolle’, blijkt als verteller van ditjes en datjes min of meer een openbaring. En zo kan ik er nog wel enkelen noemen. Maar zo’n louter op uiterlijk en bekend zijn geselecteerde Halina Reijn kon me van meet af aan gestolen worden.
Etaleer je gerust met in de taxfree shop aangeschafte peperdure kleren in de vertrekhal van Schiphol maar verveel ons niet langer met je armzalige gedachtenkronkels.
Het sterretje Halina Reijn heeft inmiddels emmers nationale stront over zich heen gekregen, wegens haar column in de AD/R Nieuwsmedia over het aangestaard (nagestaard, meldde een krantenkop achteraf, maar dat is iets totaal anders) door zeekoeien op de lopende band van Schiphol. Zelfs
premier(-kandidaat) Rutte deed er zijn zegje over, maar dan in zalvende zin: ga er als BN-er ontspannen mee om. En dat met de van hem bekende, betoverende lach – een praktisch itempje in de inmiddels losgebarsten verkiezingsstrijd.
Toen AD/R Nieuwsmedia, onderdeel van De Persgroep, dit voorjaar een aantal nieuwe columnisten aankondigde, naast gevestigde schrijvers als Tommy Wieringa en Marjan Bloem, leidde dat – niet alleen bij mij – tot wenkbrauwgefrons. Want het accent lag weer eens flink op een hoog BN-gehalte, op mensen van wie het nog maar de vraag was of ze wel konden schrijven, zonder het voortdurend te hebben over de pot en de ketel in eigen huis en tuin.
Ik moet zeggen, een aantal van hen (inderdaad, niet van hun) is me best meegevallen. Zelfs Paul de Leeuw, door vakschrijver Jos Kessels met mijn instemming doorgaans nader aangeduid als ‘de bolle’, blijkt als verteller van ditjes en datjes min of meer een openbaring. En zo kan ik er nog wel enkelen noemen. Maar zo’n louter op uiterlijk en bekend zijn geselecteerde Halina Reijn kon me van meet af aan gestolen worden.
Etaleer je gerust met in de taxfree shop aangeschafte peperdure kleren in de vertrekhal van Schiphol maar verveel ons niet langer met je armzalige gedachtenkronkels.
vrijdag 19 augustus 2016
Klandestiene bijrijder met Britse baret
Vanuit het Brabantse Maarheeze wordt een grote onlineveiling gehouden
van legermaterieel (trucks, tanks en tal van accessoires, samen wel 250 kavels)
uit Wereldoorlog 2. Gerestaureerd en eventueel rijklaar. Er is een truck bij, die voor mij, als 12-jarige, de vervulling betekende van een jongensdroom.
In onafzienbare colonnes zagen we ze in 1944, bij de bevrijding van Brabant aankomen. In mijn herinnering werden ze 1500 weights genoemd, maar al googlend kom ik er niet uit. Correcties welkom.
Deze trucks gingen vanaf 1945 tot de uitrusting van het Nederlandse leger behoren. Alweer in mijn herinnering – maar vertrouw er maar niet op – zat het stuur rechts. Mijn oudste broer was destijds, na zijn krijgsgevangenschap en een bijscholing in Glasgow, als tweede luitenant verbonden aan wat toen Aan en Afvoertroepen (AAT) heette. Hij was pas getrouwd en woonde in Harderwijk. Tijdens een logeerpartij aldaar (ik weet nog dat ik op de reis erheen een lange grijze, ongevoerde overjas in de trein had laten liggen, wat te maken kan hebben gehad met het fraaie zomerweer - die wollen jas had ik overgehouden aan een kinderuitzending naar Engeland in het voorjaar van 1945) nodigde hij mij uit, mee te gaan met een oefening colonne rijden over de Veluwe.
Dat lef heb ik – achteraf bezien – nooit achter hem gezocht, want voor zoiets had hij best een douw kunnen krijgen, om van erger maar te zwijgen. Als melkmuil (nou, zóveel zal het niet gescheeld hebben met de aardige rekruut achter het stuur) werd mij, ter camouflage een Britse baret opgezet, niet zo’n kleintje met lederen rand zoals je ze nu, strak over het hoofd getrokken, nog wel ziet, maar zo’n reuzenpannekoek. Ik zie me nog zitten, de elleboog uit het raam; net echt.
Weet er verder nauwelijks meer iets van, maar toch genoeg om met vertedering naar zo’n ‘1500 weight’ te kijken.
In onafzienbare colonnes zagen we ze in 1944, bij de bevrijding van Brabant aankomen. In mijn herinnering werden ze 1500 weights genoemd, maar al googlend kom ik er niet uit. Correcties welkom.
Deze trucks gingen vanaf 1945 tot de uitrusting van het Nederlandse leger behoren. Alweer in mijn herinnering – maar vertrouw er maar niet op – zat het stuur rechts. Mijn oudste broer was destijds, na zijn krijgsgevangenschap en een bijscholing in Glasgow, als tweede luitenant verbonden aan wat toen Aan en Afvoertroepen (AAT) heette. Hij was pas getrouwd en woonde in Harderwijk. Tijdens een logeerpartij aldaar (ik weet nog dat ik op de reis erheen een lange grijze, ongevoerde overjas in de trein had laten liggen, wat te maken kan hebben gehad met het fraaie zomerweer - die wollen jas had ik overgehouden aan een kinderuitzending naar Engeland in het voorjaar van 1945) nodigde hij mij uit, mee te gaan met een oefening colonne rijden over de Veluwe.
Dat lef heb ik – achteraf bezien – nooit achter hem gezocht, want voor zoiets had hij best een douw kunnen krijgen, om van erger maar te zwijgen. Als melkmuil (nou, zóveel zal het niet gescheeld hebben met de aardige rekruut achter het stuur) werd mij, ter camouflage een Britse baret opgezet, niet zo’n kleintje met lederen rand zoals je ze nu, strak over het hoofd getrokken, nog wel ziet, maar zo’n reuzenpannekoek. Ik zie me nog zitten, de elleboog uit het raam; net echt.
Weet er verder nauwelijks meer iets van, maar toch genoeg om met vertedering naar zo’n ‘1500 weight’ te kijken.
Klandestiene bijrijder met Britse baret
Vanuit het Brabantse Maarheeze wordt een grote onlineveiling gehouden
van legermaterieel (trucks, tanks en tal van accessoires, samen wel 250 kavels)
uit Wereldoorlog 2. Gerestaureerd en eventueel rijklaar. Er is een truck bij, die voor mij, als 12-jarige, de vervulling betekende van een jongensdroom.
In onafzienbare colonnes zagen we ze in 1944, bij de bevrijding van Brabant aankomen. In mijn herinnering werden ze 1500 weights genoemd, maar al googlend kom ik er niet uit. Correcties welkom.
Deze trucks gingen vanaf 1945 tot de uitrusting van het Nederlandse leger behoren. Alweer in mijn herinnering – maar vertrouw er maar niet op – zat het stuur rechts. Mijn oudste broer was destijds, na zijn krijgsgevangenschap en een bijscholing in Glasgow, als tweede luitenant verbonden aan wat toen Aan en Afvoertroepen (AAT) heette. Hij was pas getrouwd en woonde in Harderwijk. Tijdens een logeerpartij aldaar (ik weet nog dat ik op de reis erheen een lange grijze, ongevoerde overjas in de trein had laten liggen, wat te maken kan hebben gehad met het fraaie zomerweer - die wollen jas had ik overgehouden aan een kinderuitzending naar Engeland in het voorjaar van 1945) nodigde hij mij uit, mee te gaan met een oefening colonne rijden over de Veluwe.
Dat lef heb ik – achteraf bezien – nooit achter hem gezocht, want voor zoiets had hij best een douw kunnen krijgen, om van erger maar te zwijgen. Als melkmuil (nou, zóveel zal het niet gescheeld hebben met de aardige rekruut achter het stuur) werd mij, ter camouflage een Britse baret opgezet, niet zo’n kleintje met lederen rand zoals je ze nu, strak over het hoofd getrokken, nog wel ziet, maar zo’n reuzenpannekoek. Ik zie me nog zitten, de elleboog uit het raam; net echt.
Weet er verder nauwelijks meer iets van, maar toch genoeg om met vertedering naar zo’n ‘1500 weight’ te kijken.
In onafzienbare colonnes zagen we ze in 1944, bij de bevrijding van Brabant aankomen. In mijn herinnering werden ze 1500 weights genoemd, maar al googlend kom ik er niet uit. Correcties welkom.
Deze trucks gingen vanaf 1945 tot de uitrusting van het Nederlandse leger behoren. Alweer in mijn herinnering – maar vertrouw er maar niet op – zat het stuur rechts. Mijn oudste broer was destijds, na zijn krijgsgevangenschap en een bijscholing in Glasgow, als tweede luitenant verbonden aan wat toen Aan en Afvoertroepen (AAT) heette. Hij was pas getrouwd en woonde in Harderwijk. Tijdens een logeerpartij aldaar (ik weet nog dat ik op de reis erheen een lange grijze, ongevoerde overjas in de trein had laten liggen, wat te maken kan hebben gehad met het fraaie zomerweer - die wollen jas had ik overgehouden aan een kinderuitzending naar Engeland in het voorjaar van 1945) nodigde hij mij uit, mee te gaan met een oefening colonne rijden over de Veluwe.
Dat lef heb ik – achteraf bezien – nooit achter hem gezocht, want voor zoiets had hij best een douw kunnen krijgen, om van erger maar te zwijgen. Als melkmuil (nou, zóveel zal het niet gescheeld hebben met de aardige rekruut achter het stuur) werd mij, ter camouflage een Britse baret opgezet, niet zo’n kleintje met lederen rand zoals je ze nu, strak over het hoofd getrokken, nog wel ziet, maar zo’n reuzenpannekoek. Ik zie me nog zitten, de elleboog uit het raam; net echt.
Weet er verder nauwelijks meer iets van, maar toch genoeg om met vertedering naar zo’n ‘1500 weight’ te kijken.
donderdag 18 augustus 2016
Bureaucratie
De in Nederland geboren schrijver van Turkse komaf Özcan Akyol is een van de meest gelezen en gewaardeerde columnisten. Hij schrijft onder meer voor de AD/R Nieuwsmedia, waaronder het ED. Hij schuwt bij voorbeeld ‘de Turkse kwestie’ niet, zij het dat hij zich dan begrijpelijkerwijs voorzichtig opstelt en ‘olie op het vuur’ vermijdt. Akyol weet dat hij door de landgenoten van zijn ouders scherp in de gaten wordt gehouden en ziet dat, als ik het goed begrepen heb, ook in zijn mailbox
Vandaag gaat het in zijn column over Nederland, in het bijzonder een schrijnend geval van bureaucratie in de gemeente Apeldoorn: een voedselbank dreigt het loodje te leggen omdat haar vestiging is strijd is met een bestemmingsplan.
Akyol veegt vakkundig de vloer aan met deze naar het lijkt lompe manier van doen, maar hij maakt aan het slot van zijn stuk toch een – voor hem zeldzame – uitglijder. Hij schrijft: Onze hang naar structuur en uniformiteit is misschien een beetje doorgeslagen. Ik begrijp ook wel dat bureaucratie een belangrijk fundament van onze welvaart is, maar als regels zwaarder dan menselijkheid gaan wegen, schiet het middel zijn doelen voorbij.
Bureaucratie als fundament van onze welvaart? Oei, bureaucratie is een kankergezwel in onze maatschappij. Altijd en overal..
Vandaag gaat het in zijn column over Nederland, in het bijzonder een schrijnend geval van bureaucratie in de gemeente Apeldoorn: een voedselbank dreigt het loodje te leggen omdat haar vestiging is strijd is met een bestemmingsplan.
Akyol veegt vakkundig de vloer aan met deze naar het lijkt lompe manier van doen, maar hij maakt aan het slot van zijn stuk toch een – voor hem zeldzame – uitglijder. Hij schrijft: Onze hang naar structuur en uniformiteit is misschien een beetje doorgeslagen. Ik begrijp ook wel dat bureaucratie een belangrijk fundament van onze welvaart is, maar als regels zwaarder dan menselijkheid gaan wegen, schiet het middel zijn doelen voorbij.
Bureaucratie als fundament van onze welvaart? Oei, bureaucratie is een kankergezwel in onze maatschappij. Altijd en overal..
dinsdag 16 augustus 2016
Regen als metafoor van Mozarts verveling
Oostenrijk
is een regenrijk land, de zuidkant van de Alpen (Karinthië) uitgezonderd.
Ongeacht klimaatverandering. Dat weet, diep in z’n hart, iedere toerist als-ie
z’n zonnige vakantiekiekjes op herhaalde uitnodiging naar de krant stuurt. De
24-jarige Wolfgang Amadeus Mozart, wiens Geburtshaus in Salzburg de
grootste trekpleister is, stelde het al vast.
De meester hield in 1780 ‘n soort dagboek bij, waarin hij onomwonden op ironische toon getuigde van de verveling die hem in Salzburg in z’n greep had. Hij haatte het door zijn broodheer, aartsbisschop Colloredo, gedomineerde provinciestadje, stelde zijn ‘ultieme’ biograaf, Wolfgang Hildesheimer, in 1977 vast. Onderstaand ‘regenjournaal’ is aan Hildesheimers boek ontleend. Af en toe neem ik ook een fragment mee, waaruit het landerige gevoel van de componist blijkt.
12 augustus 1780: Een donderbui en hard geregend.
13 augustus: Om 7 uur in de Mirabellgarten gaan wandelen zoals je in de Mirabellgarten gaat wandelen, gaan wandelen, zoals je gaat wandelen, gaan zoals je gaat. Regenachtig naar niet geregend, stukje bij beetje – glimlacht de hemel!
14 augustus: Om 6 uur wandelen. Mooi weer, om 9 uur geregend.
15 augustus: Om 7 uur met mijn Papa in de Mirabellgarten gewandeld. Aardig weer. ‘s Middags een donderbui. En geregend.
16 augustus: Na het avondeten naar de finale muziek aan het hof en in het Collegio. Geregend, daarna opgeklaard. En weer geregend.
17 augustus: Bij Mad:selle Heilig, die met haar grote teen haar neus uitpulkt (…) geweest. Geregend.
18 augustus: Om 7 uur wandelen. Mooi weer. ‘s Avonds is het gaan betrekken. Geregend.
19 augustus: (Hier toont Mozart zich van zijn scabreuse kant.) om te schijten, mijn persoontje, een ezel, een lammeling, weer een ezel, en ten slotte een neus, in de kerk. Thuis gebleven de pomp in mijn aars, pomp mijn aars een beetje erger op. ‘s Middags Katherl bij ons, en ook de Heer Fuchs-Flikflooi, die ik daarna braaf de kont gelikt heb; o kostelijke kont! – Doctor Barisani ook gekomen. De hele dag geregend.
20 augustus: Het meest afschuwelijke weer. Niets dan gieten, gieten, gieten et caetera.
21 augustus: Geregend.
22 augustus: Om half 6 gaan paraderen. Mooi weer.
23 augustus: Om 7 uur in de Mirabellgarten wandelen. Mooi weer. Ben ik een echte idioot? of een flikflooier, ezel en kuitenflikker.
Saldo: 12 dagen, waarvan 10 op z’n minst regenachtig.
Het jaar daarop nam Wolfgang ontslag als musicus aan het Salzburger hof; een schop onder z’n kont van de aartsbisschoppelijke intendant, graaf Arco, was zijn vertrekpremie.
De meester hield in 1780 ‘n soort dagboek bij, waarin hij onomwonden op ironische toon getuigde van de verveling die hem in Salzburg in z’n greep had. Hij haatte het door zijn broodheer, aartsbisschop Colloredo, gedomineerde provinciestadje, stelde zijn ‘ultieme’ biograaf, Wolfgang Hildesheimer, in 1977 vast. Onderstaand ‘regenjournaal’ is aan Hildesheimers boek ontleend. Af en toe neem ik ook een fragment mee, waaruit het landerige gevoel van de componist blijkt.
12 augustus 1780: Een donderbui en hard geregend.
13 augustus: Om 7 uur in de Mirabellgarten gaan wandelen zoals je in de Mirabellgarten gaat wandelen, gaan wandelen, zoals je gaat wandelen, gaan zoals je gaat. Regenachtig naar niet geregend, stukje bij beetje – glimlacht de hemel!
14 augustus: Om 6 uur wandelen. Mooi weer, om 9 uur geregend.
15 augustus: Om 7 uur met mijn Papa in de Mirabellgarten gewandeld. Aardig weer. ‘s Middags een donderbui. En geregend.
16 augustus: Na het avondeten naar de finale muziek aan het hof en in het Collegio. Geregend, daarna opgeklaard. En weer geregend.
17 augustus: Bij Mad:selle Heilig, die met haar grote teen haar neus uitpulkt (…) geweest. Geregend.
18 augustus: Om 7 uur wandelen. Mooi weer. ‘s Avonds is het gaan betrekken. Geregend.
19 augustus: (Hier toont Mozart zich van zijn scabreuse kant.) om te schijten, mijn persoontje, een ezel, een lammeling, weer een ezel, en ten slotte een neus, in de kerk. Thuis gebleven de pomp in mijn aars, pomp mijn aars een beetje erger op. ‘s Middags Katherl bij ons, en ook de Heer Fuchs-Flikflooi, die ik daarna braaf de kont gelikt heb; o kostelijke kont! – Doctor Barisani ook gekomen. De hele dag geregend.
20 augustus: Het meest afschuwelijke weer. Niets dan gieten, gieten, gieten et caetera.
21 augustus: Geregend.
22 augustus: Om half 6 gaan paraderen. Mooi weer.
23 augustus: Om 7 uur in de Mirabellgarten wandelen. Mooi weer. Ben ik een echte idioot? of een flikflooier, ezel en kuitenflikker.
Saldo: 12 dagen, waarvan 10 op z’n minst regenachtig.
Het jaar daarop nam Wolfgang ontslag als musicus aan het Salzburger hof; een schop onder z’n kont van de aartsbisschoppelijke intendant, graaf Arco, was zijn vertrekpremie.
maandag 15 augustus 2016
Toontje lager
Zullen we met z'n allen afspreken, 'n toontje lager te gaan zingen?
Ja, ik ook hoor. Begin morgen. De hoge tonen geldt in de eerste plaats het
verwachtingspatroon van de Olympische Spelen, kortweg Rio 2016, uitgevent door
de al dan niet sociale media, de npo voorop. Mocht u er nog niet achter
zijn, dat staat voor Nederlandse Publieke Omroep, maar u mag er wat mij betreft
ook Nederlandse Pruts Omroep van maken.
De Britse krant The Guardian – het kan ook The Independent zijn geweest, hou me ten goede – publiceerde zondag een wereldkaart, waarop de deelnemende landen in Rio in cirkels werden weergeven: hoe meer medailles, hoe groter de cirkel. Het beeld week nauwelijks af van de geografische omvang van de landen. Dus Nederland als twaalfde in de rij is redelijk naar verhouding.
We hadden natuurlijk méér verwacht en met name de npo had daar bij voorbaat haar programmering op afgestemd met die Sportzomer, die alle vaste rubrieken op onder meer de nieuws- en sportzender Radio 1 van tafel veegde. Komt goed uit, kunnen al die grootverdieners doorluieren. Dat men daarmee alle belastingbetalers, zonder onderscheid een wanproduct (iemand constateerde 'verslaggeving vanuit de Hilversumse bezemkast') door de strot duwde, zal ze daar een zorg zijn. Resultaat: een massale vlucht naar de commerciëlen, waar ze beter dan wie ook weten dat de komkommertijd iets van een zeer ver verleden is. Wie van mening is dat er buiten de sport niks aan de hand is, steke zijn vinger op.
En wat doe je bij gebrek aan voldoende gouden plakken? Praten, praten, praten, met zo'n reusachtige NOS-knol voor de neus, of in de bezemkast, onder leiding van alweer zo'n fout baardje. Wat 'n geluk dat er even gevlamd kon worden rond de omstreden bierdrinker annex ringartiest Yuri van Gelder. De rechtszaak leverde trouwens op Twitter wel het woord van de dag op: Yuriprudentie.
Toontje lager. Ik mag deze column voorlezen voor onze hoogst eigen Omroep Best, dus laten we vooral de hand in eigen boezem steken. Ook gij gemeenteraad, die in juli met vakantie ging, na de mensen van het cultureel centrum 't Tejaterke met een tekort van € 175.000 euro het bos in te hebben gestuurd. Sommige fracties hebben zich gehaast nog gauw even in Groeiend Best hun paadje schoon te vegen. Een onverdiende vakantie.
(Gesproken column, Omroep Best, 17.08.16, 18:10 uur.)
De Britse krant The Guardian – het kan ook The Independent zijn geweest, hou me ten goede – publiceerde zondag een wereldkaart, waarop de deelnemende landen in Rio in cirkels werden weergeven: hoe meer medailles, hoe groter de cirkel. Het beeld week nauwelijks af van de geografische omvang van de landen. Dus Nederland als twaalfde in de rij is redelijk naar verhouding.
We hadden natuurlijk méér verwacht en met name de npo had daar bij voorbaat haar programmering op afgestemd met die Sportzomer, die alle vaste rubrieken op onder meer de nieuws- en sportzender Radio 1 van tafel veegde. Komt goed uit, kunnen al die grootverdieners doorluieren. Dat men daarmee alle belastingbetalers, zonder onderscheid een wanproduct (iemand constateerde 'verslaggeving vanuit de Hilversumse bezemkast') door de strot duwde, zal ze daar een zorg zijn. Resultaat: een massale vlucht naar de commerciëlen, waar ze beter dan wie ook weten dat de komkommertijd iets van een zeer ver verleden is. Wie van mening is dat er buiten de sport niks aan de hand is, steke zijn vinger op.
En wat doe je bij gebrek aan voldoende gouden plakken? Praten, praten, praten, met zo'n reusachtige NOS-knol voor de neus, of in de bezemkast, onder leiding van alweer zo'n fout baardje. Wat 'n geluk dat er even gevlamd kon worden rond de omstreden bierdrinker annex ringartiest Yuri van Gelder. De rechtszaak leverde trouwens op Twitter wel het woord van de dag op: Yuriprudentie.
Toontje lager. Ik mag deze column voorlezen voor onze hoogst eigen Omroep Best, dus laten we vooral de hand in eigen boezem steken. Ook gij gemeenteraad, die in juli met vakantie ging, na de mensen van het cultureel centrum 't Tejaterke met een tekort van € 175.000 euro het bos in te hebben gestuurd. Sommige fracties hebben zich gehaast nog gauw even in Groeiend Best hun paadje schoon te vegen. Een onverdiende vakantie.
(Gesproken column, Omroep Best, 17.08.16, 18:10 uur.)
vrijdag 5 augustus 2016
Bastaardvloeken
Wat hadden ze er een moeite mee, in het
radioprogramma Nachtzuster: ‘Waar komt het woord waarempel vandaan?’ Ja
met een woordenboek, al is het maar een oude Kramer’s, is het
equivalent natuurlijk snel opgezocht: waarachtig, werkelijk. Maar de etymologie,
de achtergrond?
Voortijdig wakker, wil ik best graag naar Nachtzuster luisteren, maar bellen of twitteren, niet dat ik er te lui voor ben hoor, maar ik ben als de dood Levensmaatje in haar slaap te storen. Daarom maar dit stukje, want het jeukt wel.
In subjectieve zin, is ‘waarempel’ ‘n soort bastaardvloek, te vergelijken met jeetje voor Jezus en heden (‘Och heden’) voor Here. ‘Gij zult de naam des Heren niet ijdel gebruiken.’ En…alleen God is waarachtig. Potverdomme is nog te sterk potverdikkie mag. Hoewel, mijn (katholieke) moeder was niet ingenomen met een geboortekaartje dat luidde: ‘Potverdikkie, alweer ‘n Soeterikkie.’ Ze zette trouwens wel eens ‘n schaal op tafel met de woorden ‘gort voor domme mensen’.
Op de r.-k lagere school werd ons geleerd, dat vloeken geen zonde was, maar wel onbeschaafd. In rechtzinnig protestantse kringen werd daar dus totaal anders over gedacht, vandaar al die pseudo-vloekjes, of hoe zal ik ze anders noemen.
Voortijdig wakker, wil ik best graag naar Nachtzuster luisteren, maar bellen of twitteren, niet dat ik er te lui voor ben hoor, maar ik ben als de dood Levensmaatje in haar slaap te storen. Daarom maar dit stukje, want het jeukt wel.
In subjectieve zin, is ‘waarempel’ ‘n soort bastaardvloek, te vergelijken met jeetje voor Jezus en heden (‘Och heden’) voor Here. ‘Gij zult de naam des Heren niet ijdel gebruiken.’ En…alleen God is waarachtig. Potverdomme is nog te sterk potverdikkie mag. Hoewel, mijn (katholieke) moeder was niet ingenomen met een geboortekaartje dat luidde: ‘Potverdikkie, alweer ‘n Soeterikkie.’ Ze zette trouwens wel eens ‘n schaal op tafel met de woorden ‘gort voor domme mensen’.
Op de r.-k lagere school werd ons geleerd, dat vloeken geen zonde was, maar wel onbeschaafd. In rechtzinnig protestantse kringen werd daar dus totaal anders over gedacht, vandaar al die pseudo-vloekjes, of hoe zal ik ze anders noemen.
vrijdag 29 juli 2016
De moeder en haar puber
Over de moeder en haar puber schreef ik al eerder. Intussen gaat het ‘gevecht’ natuurlijk door, nou ja,
misschien is het eerder een vorm van overleg. De knul wordt binnenkort vijftien
en in verband met de vakanties mocht-ie z’n feestje alvast geven.
Het liefst zonder aanwezigheid van de ouders, natuurlijk. Maar dat is nog eens nadrukkelijk gestipuleerd: voorlopig niet. Zijn lijstje van uit te nodigen vriendjes omvatte liefst dertig namen, maar de moeder vond: begin es met vijftien. Het zouden er uiteindelijk zeventien worden; alla, vooruit dan maar.
Kinderen en drank. Komt er een jongen aanzetten met een fles Baccardi rum. Wat is het alcoholpercentage van dat spul? Vijfendertig procent? Vijfenveertig kan ook.
De moeder: Regel jij dat of ik?
De jarige: Ik zal het wel doen.
Het drankorgel moet zoiets gevraagd hebben als ‘Moet ik nu weg?’ Nee dus. En: ‘Belt je moeder nu mijn ouders op?’ Ook al niet.
Iedereen blij en tevreden. Kans op herhaling miniem. Die rum staat daar op het aanrecht. Misschien was het wel een collectief 'cadeau'. Daar zal dan wel flink over nagekaart worden.
Het liefst zonder aanwezigheid van de ouders, natuurlijk. Maar dat is nog eens nadrukkelijk gestipuleerd: voorlopig niet. Zijn lijstje van uit te nodigen vriendjes omvatte liefst dertig namen, maar de moeder vond: begin es met vijftien. Het zouden er uiteindelijk zeventien worden; alla, vooruit dan maar.
Kinderen en drank. Komt er een jongen aanzetten met een fles Baccardi rum. Wat is het alcoholpercentage van dat spul? Vijfendertig procent? Vijfenveertig kan ook.
De moeder: Regel jij dat of ik?
De jarige: Ik zal het wel doen.
Het drankorgel moet zoiets gevraagd hebben als ‘Moet ik nu weg?’ Nee dus. En: ‘Belt je moeder nu mijn ouders op?’ Ook al niet.
Iedereen blij en tevreden. Kans op herhaling miniem. Die rum staat daar op het aanrecht. Misschien was het wel een collectief 'cadeau'. Daar zal dan wel flink over nagekaart worden.
woensdag 20 juli 2016
Boerenkinkels
Thijs Zonneveld is wellicht een van onze beste wielercommentatoren. Ooit prof,
zonder sporen van roem weliswaar (die blijft zo ongeveer beperkt tot het winnen
van de derde etappe van de Volta Ciclista Internacional a Lleida) weet
hij natuurlijk waar hij het over heeft. Bovendien pleegt hij zijn Tourcolumns in
briljante, meeslepende stijl te formuleren. Ze vallen onder de categorie ‘een
goed verhaal is nooit te lang’. Zodoende is hij hier tijdens de Tour het
zonnetje in huis. Hij is ook sterk in het terughalen van vergeten woorden, zoals
vandaag boerenkinkel.
Zonneveld schrijft in de AD/R Nieuwsmedia in een weergaloze karakterschets van “de enige echte concurrent van koploper Froome in de Tour 2016”: ‘Bouke Mollema is, zoals zoveel wielrenners tegenwoordig, bepaald geen ongeletterde boerenkinkel.’
We weten allemaal waar dat op slaat: op de eenvoudige katholieke mannen uit Brabant die in de vorige eeuw het wielrennen ‘op de kaart zetten’. De Wagtmansen, de Van Ests, de baanrenners Braspenninx en Schulte. Die ontwikkelden hun krachten en behendigheid op de fiets als pungelaars met een pak boter op de bagagedrager, achterna gezeten door de douaniers. Het waren géén boeren, eerder bouwvakkers. Sint Willebord, gemeente Etten-Leur, was hun biotoop. Van daaruit bouwden ze hun roem op. Inderdaad, met alleen lagere school, maar voor het fietsen hoefde je niet geletterd te zijn. En mannen als IJzeren Willem (van Est), waren gevormd uit één stuk, ruwe diamanten met lef, die zich aan fietsbanden uit een ravijn lieten hijsen – Wimme in 1951 – om enkele jaren later ‘nog even’ in één dag Bordeaux-Parijs te verschalken.
Ik verwijt Thijs Zonneveld (35) helemaal niks. Hij weet veel over het hedendaagse fietsen, maar weinig van het verleden. En hij is een Hollander en dan sta je wel heel ver af van de boerenkinkels.
Zonneveld schrijft in de AD/R Nieuwsmedia in een weergaloze karakterschets van “de enige echte concurrent van koploper Froome in de Tour 2016”: ‘Bouke Mollema is, zoals zoveel wielrenners tegenwoordig, bepaald geen ongeletterde boerenkinkel.’
We weten allemaal waar dat op slaat: op de eenvoudige katholieke mannen uit Brabant die in de vorige eeuw het wielrennen ‘op de kaart zetten’. De Wagtmansen, de Van Ests, de baanrenners Braspenninx en Schulte. Die ontwikkelden hun krachten en behendigheid op de fiets als pungelaars met een pak boter op de bagagedrager, achterna gezeten door de douaniers. Het waren géén boeren, eerder bouwvakkers. Sint Willebord, gemeente Etten-Leur, was hun biotoop. Van daaruit bouwden ze hun roem op. Inderdaad, met alleen lagere school, maar voor het fietsen hoefde je niet geletterd te zijn. En mannen als IJzeren Willem (van Est), waren gevormd uit één stuk, ruwe diamanten met lef, die zich aan fietsbanden uit een ravijn lieten hijsen – Wimme in 1951 – om enkele jaren later ‘nog even’ in één dag Bordeaux-Parijs te verschalken.
Ik verwijt Thijs Zonneveld (35) helemaal niks. Hij weet veel over het hedendaagse fietsen, maar weinig van het verleden. En hij is een Hollander en dan sta je wel heel ver af van de boerenkinkels.
woensdag 6 juli 2016
Hond ruikt meer dan je denkt
In het populaire radioprogramma Nachtzuster van Omroep Max kunnen
luisteraars elkaar vragen stellen. Een bloemlezing van de flauwekul die dan
voorbij komt, zou een apart stukje kunnen opleveren, maar dat doen we nu even
niet. Onlangs was er iemand die wilde weten, waar honden het vermogen vandaan
halen, vast te stellen dat het niet goed gaat met baasje. Een zinnige vraag, kan
ik uit eigen ervaring zeggen, want toen mijn jongste zuster voor het einde van
haar lang, gelukkig leven stond, vertoonde haar hond Elsa duidelijk tekenen van
droefenis.
Het antwoord kwam vrij snel: honden ruiken dat. Ja, wat honden al niet ruiken. Dezer dagen had ik er een te logeren: de boxer Luna. Een apart geval, want zij is 'n week of wat geleden op het boerenerf waar ze thuis hoort in het donker aangereden waarbij haar kop zodanig werd gemaltraiteerd dat een aantal plat liggende kiezen moest worden getrokken en zij aan één kant doof werd. Volgens de dierenarts is het een wonder dat ze het heeft overleefd. Nog wonderlijker is het dat ze inmiddels zo goed als hersteld is. Daar hebben wij als 'revalidatiekliniek' tijdens vakantie van de bazen een rol in gespeeld. Luna was strikte rust voorgeschreven, nou daar is een min of meer stedelijk appartement geschikter voor dan een melkveehouderij, waar tankauto's en machines af en aan rijden.
Voorwaarde is natuurlijk wel dat zo'n hond zich kan aanpassen. Nou, dat zou op zich ook alweer een wonder zijn, ware het niet dat Luna van jongsaf met hondencursus en al uitstekend is opgevoed. Ze luistert! Wat er in zo'n dier omgaat, weet je natuurlijk nooit helemaal, maar Luna leek zich in de voor haar wel erg beperkte leefruimte al gauw thuis te voelen. Het weer was niet van dien aard dat er naar hartenlust in het open veld geravot kon worden, dus dat werd drie of vier keer per dag aangelijnd uitlaten. Plastic zakje bij de hand om de drollen op te ruimen.
Nu ben ik eindelijk bij de core business van de hond: het ruiken. Je ziet wel eens honden die van hun baasje daar de kans niet voor krijgen. Die worden met een ruk aan de riem 'tot de orde' geroepen. Wat? Desnoods voortgesleept. Wij vinden echter dat wij de hond dit kennelijk voor hem/haar ultieme genot, de vervulling van deze levensvoorwaarde moeten gunnen. Mijn zwager heeft daar een mooie uitdrukking voor: 'ze lezen de krant!' Nou reken maar dat Luna bij ons het wijknieuws tot zich heeft genomen.
En dan de vele ontmoetingen. De reactionairen zijn vooral die kleine k*thondjes, waarvan ik wel eens denk dat ze zo heftig keffen en blaffen uit frustratie. De kennismaking met grote soortgenoten verloopt doorgaans harmonisch. Uitzonderingen daargelaten, zoals de goeie ouwe sul van de overburen, die plotsklaps agressief op Luna reageerde. De buurvrouw verbaasde zich er ook over, maar had toch een verklaring: ze ruikt dat Luna iets onder leden heeft. Medicijnen.
Dan was er nog een grote zwarte hond, waarvan de baas op dreigende toon zei dat als je daar ruzie mee kreeg, de dokter niet meer nodig zou zijn. Flinke jongen, die baas. Moet het met een hond doen bij gebrek aan een kalashnikov.
(Gesproken column Omroep Best, 13.07.16, 18:10 uur.)
Het antwoord kwam vrij snel: honden ruiken dat. Ja, wat honden al niet ruiken. Dezer dagen had ik er een te logeren: de boxer Luna. Een apart geval, want zij is 'n week of wat geleden op het boerenerf waar ze thuis hoort in het donker aangereden waarbij haar kop zodanig werd gemaltraiteerd dat een aantal plat liggende kiezen moest worden getrokken en zij aan één kant doof werd. Volgens de dierenarts is het een wonder dat ze het heeft overleefd. Nog wonderlijker is het dat ze inmiddels zo goed als hersteld is. Daar hebben wij als 'revalidatiekliniek' tijdens vakantie van de bazen een rol in gespeeld. Luna was strikte rust voorgeschreven, nou daar is een min of meer stedelijk appartement geschikter voor dan een melkveehouderij, waar tankauto's en machines af en aan rijden.
Voorwaarde is natuurlijk wel dat zo'n hond zich kan aanpassen. Nou, dat zou op zich ook alweer een wonder zijn, ware het niet dat Luna van jongsaf met hondencursus en al uitstekend is opgevoed. Ze luistert! Wat er in zo'n dier omgaat, weet je natuurlijk nooit helemaal, maar Luna leek zich in de voor haar wel erg beperkte leefruimte al gauw thuis te voelen. Het weer was niet van dien aard dat er naar hartenlust in het open veld geravot kon worden, dus dat werd drie of vier keer per dag aangelijnd uitlaten. Plastic zakje bij de hand om de drollen op te ruimen.
Nu ben ik eindelijk bij de core business van de hond: het ruiken. Je ziet wel eens honden die van hun baasje daar de kans niet voor krijgen. Die worden met een ruk aan de riem 'tot de orde' geroepen. Wat? Desnoods voortgesleept. Wij vinden echter dat wij de hond dit kennelijk voor hem/haar ultieme genot, de vervulling van deze levensvoorwaarde moeten gunnen. Mijn zwager heeft daar een mooie uitdrukking voor: 'ze lezen de krant!' Nou reken maar dat Luna bij ons het wijknieuws tot zich heeft genomen.
En dan de vele ontmoetingen. De reactionairen zijn vooral die kleine k*thondjes, waarvan ik wel eens denk dat ze zo heftig keffen en blaffen uit frustratie. De kennismaking met grote soortgenoten verloopt doorgaans harmonisch. Uitzonderingen daargelaten, zoals de goeie ouwe sul van de overburen, die plotsklaps agressief op Luna reageerde. De buurvrouw verbaasde zich er ook over, maar had toch een verklaring: ze ruikt dat Luna iets onder leden heeft. Medicijnen.
Dan was er nog een grote zwarte hond, waarvan de baas op dreigende toon zei dat als je daar ruzie mee kreeg, de dokter niet meer nodig zou zijn. Flinke jongen, die baas. Moet het met een hond doen bij gebrek aan een kalashnikov.
(Gesproken column Omroep Best, 13.07.16, 18:10 uur.)
donderdag 23 juni 2016
Fanatisme anti-rokers nogal irritant
Het fanatisme dat de anti-rokers de laatste tijd (nou ja, eigenlijk
altijd al) aan de dag leggen, begint behoorlijk te irriteren. Hoe straffer de
rokers voorheen, hoe gedrevener. Frustraties?
Roken, dat wij van de natuurvolken hebben overgenomen, behoort eeuwenlang tot onze cultuur – en is trouwens ook al eeuwenlang onderwerp van discussie. Niet voor niets hanteerden de ‘pro’s’ in een nog niet zo ver verleden de slagzin Een tevreden roker is geen onruststoker. Het presenteren van een sigaret was toen een geijkt middel om een gesprek te beginnen, het ‘ijs te doen breken’.
Je zult mij niet horen zeggen dat roken niet ongezond is, maar de keuze wel of niet behoort nog steeds tot onze vrijheden. Ik denk even terug naar de tijd dat de VVD (die van P.J. Oud) nog een echte liberale partij was en dat uitdroeg met de kreet: ‘Een matig mens is zijn vrijheid waard.’ Sta je voor een dilemma? Luister dan eenvoudig naar de dokter. Wie met een hart- of vaatziekte kampt, dient te weten dat het een kwestie is van ‘vrijheid in gebondenheid’.
Ik verdenk de anti-rooklobby ervan, benauwd te zijn voor verlies van bestaansrecht. Met andere woorden, doormauwen dan blijf je iemand om rekening mee te houden. Aandacht! Alleen, er zijn grenzen aan de overheidsbemoeienis. Er zijn trouwens ook grenzen aan de reikwijdte van de overheidsarm. Zie de manier waarop het alcoholverbod voor de minder dan 18-jarigen massaal wordt ontdoken, vaak nog met collaboratie van de ouders. Van de handhaving komt niks terecht.
De meest recente acties van de anti-rokers treft opnieuw de horeca. Café’s die niet als gevolg van het eerder ingevoerde verbod ter ziele zijn gegaan, zijn de wet tegemoet gekomen door het creëren van aparte ruimten met afzuiginstallaties. Niet genoeg, zeggen de – sorry – kankeraars, want als de deur van die rookruimtes open gaat, krijgen de niet-rokers toch weer een walmpje mee. Dat is niet alleen ongezond, maar ook stimulerend!
Hoe ver kun je gaan? Nou, nog veel verder: moeders die een sigaretje opsteken in de speeltuin (openlucht) moeten daar maar eens mee ophouden. Het is tegenwoordig usance bij de media, ook voortdurend kinderen te vragen naar hun mening. In dit geval hoorde ik het stemmetje van zo’n joch, dat duidelijk door pa, ma, de juf of de meester was geïndoctrineerd. Bij zich in drinkende pubers heeft dat trouwens geen zin, het levert slechts lacherigheid en stoerdoenerij op.
Tijdens mijn betaald werkzame leven, had ik een collega, die ook voortdurend oorlogskreten tegen de rokers placht te uiten. Die man reed elke dag over de A2, waar hij even goed de trein had kunnen pakken. Ik snoerde hem dan ook de mond met een waarschuwing tegen de portie fijnstof die hij daar dagelijks door naar binnen kreeg.
Als het gaat over gezondheidsrisico´s, zijn wij altijd uiterst selectief, om niet te zeggen hypocriet.
Roken, dat wij van de natuurvolken hebben overgenomen, behoort eeuwenlang tot onze cultuur – en is trouwens ook al eeuwenlang onderwerp van discussie. Niet voor niets hanteerden de ‘pro’s’ in een nog niet zo ver verleden de slagzin Een tevreden roker is geen onruststoker. Het presenteren van een sigaret was toen een geijkt middel om een gesprek te beginnen, het ‘ijs te doen breken’.
Je zult mij niet horen zeggen dat roken niet ongezond is, maar de keuze wel of niet behoort nog steeds tot onze vrijheden. Ik denk even terug naar de tijd dat de VVD (die van P.J. Oud) nog een echte liberale partij was en dat uitdroeg met de kreet: ‘Een matig mens is zijn vrijheid waard.’ Sta je voor een dilemma? Luister dan eenvoudig naar de dokter. Wie met een hart- of vaatziekte kampt, dient te weten dat het een kwestie is van ‘vrijheid in gebondenheid’.
Ik verdenk de anti-rooklobby ervan, benauwd te zijn voor verlies van bestaansrecht. Met andere woorden, doormauwen dan blijf je iemand om rekening mee te houden. Aandacht! Alleen, er zijn grenzen aan de overheidsbemoeienis. Er zijn trouwens ook grenzen aan de reikwijdte van de overheidsarm. Zie de manier waarop het alcoholverbod voor de minder dan 18-jarigen massaal wordt ontdoken, vaak nog met collaboratie van de ouders. Van de handhaving komt niks terecht.
De meest recente acties van de anti-rokers treft opnieuw de horeca. Café’s die niet als gevolg van het eerder ingevoerde verbod ter ziele zijn gegaan, zijn de wet tegemoet gekomen door het creëren van aparte ruimten met afzuiginstallaties. Niet genoeg, zeggen de – sorry – kankeraars, want als de deur van die rookruimtes open gaat, krijgen de niet-rokers toch weer een walmpje mee. Dat is niet alleen ongezond, maar ook stimulerend!
Hoe ver kun je gaan? Nou, nog veel verder: moeders die een sigaretje opsteken in de speeltuin (openlucht) moeten daar maar eens mee ophouden. Het is tegenwoordig usance bij de media, ook voortdurend kinderen te vragen naar hun mening. In dit geval hoorde ik het stemmetje van zo’n joch, dat duidelijk door pa, ma, de juf of de meester was geïndoctrineerd. Bij zich in drinkende pubers heeft dat trouwens geen zin, het levert slechts lacherigheid en stoerdoenerij op.
Tijdens mijn betaald werkzame leven, had ik een collega, die ook voortdurend oorlogskreten tegen de rokers placht te uiten. Die man reed elke dag over de A2, waar hij even goed de trein had kunnen pakken. Ik snoerde hem dan ook de mond met een waarschuwing tegen de portie fijnstof die hij daar dagelijks door naar binnen kreeg.
Als het gaat over gezondheidsrisico´s, zijn wij altijd uiterst selectief, om niet te zeggen hypocriet.
dinsdag 21 juni 2016
Kleingeestig wereldje
Dat het mediabedrijf in Hilversum een kleingeestig wereldje is, wisten we
eigenlijk al. Laat ik de banvloek die npo-baas Frans Klein uitvaardigde over een
promotiefilmpje van de nieuwsrubriek Een Vandaag, daarom maar
bestempelen als een nieuw dieptepunt. Motivatie Klein volgens onder meer De
Telegraaf: ‘Soms kan iets tenenkrommend zijn als het over de rug van
anderen gebeurt.’
Hoe zo tenenkrommend? Hoe zo over de rug van anderen? Klein zal moeilijk kunnen wegcijferen dat de zomerprogrammering van npo-radio en –tv heel wat luisteraars en kijkers in het verkeerde keelgat is geschoten. Sportzomer is een ramp, maar dat wisten we al van voorgaande jaren. En de grootverdieners van Pauw en DWDD zijn er weer tussenuit geknepen, alsof Nederland even niet bestaat. Is ook strijk en zet.
Het spotje van Een Vandaag doet niet meer en niet minder dan vaststellen dat deze rubriek er, in tegenstelling tot die anderen, wel is. De klachten van de gebruikers, och, die gooi je toch gewoon, onbeantwoord in de prullenbak en kritiek uit eigen kring (overigens niet als zodanig bedoeld, begrijp ik, maar als puur informatief en nuttig voor de klant), daar bedenk je een andere term voor dan nestbevuiling. ‘Over de rug van anderen.’ Je erkent er in elk geval mee dat je je voelt aangesproken.
Misselijk makend, die koninkrijkjes in ‘t Gooi.
Hoe zo tenenkrommend? Hoe zo over de rug van anderen? Klein zal moeilijk kunnen wegcijferen dat de zomerprogrammering van npo-radio en –tv heel wat luisteraars en kijkers in het verkeerde keelgat is geschoten. Sportzomer is een ramp, maar dat wisten we al van voorgaande jaren. En de grootverdieners van Pauw en DWDD zijn er weer tussenuit geknepen, alsof Nederland even niet bestaat. Is ook strijk en zet.
Het spotje van Een Vandaag doet niet meer en niet minder dan vaststellen dat deze rubriek er, in tegenstelling tot die anderen, wel is. De klachten van de gebruikers, och, die gooi je toch gewoon, onbeantwoord in de prullenbak en kritiek uit eigen kring (overigens niet als zodanig bedoeld, begrijp ik, maar als puur informatief en nuttig voor de klant), daar bedenk je een andere term voor dan nestbevuiling. ‘Over de rug van anderen.’ Je erkent er in elk geval mee dat je je voelt aangesproken.
Misselijk makend, die koninkrijkjes in ‘t Gooi.
woensdag 8 juni 2016
Opnemen wat de dokter zegt
Het idee komt van minister Edith Schippers
(Volksgezondheid): digitaal-auditief opnemen van wat de dokter, in het bijzonder
de ziekenhuisspecialist in de spreekkamer zegt. Als ruggensteun voor de patiënt,
voor wie ‘het ook allemaal niet is te onthouden’. Maar een meerderheid van de
artsen is daar tegen. Terecht?
Met een dergelijke handelwijze hebben wij enige ervaring, zij het dat het een alternatieve genezer betreft, die de patiënt metterdaad heeft verlost van de ziekte van Lyme (de nare gevolgen van een teekbeet, opgedaan in de natuur). Dit uiteraard terzijde, al mag niet onopgemerkt blijven dat de reguliere geneeskunst er op dat moment nog nauwelijks raad mee wist. In elk geval had de patiënt wel degelijk baat bij de geluidsopname, want het was behoorlijk ingewikkeld wat er allemaal werd gezegd en gedaan.
Maar de specialisten zijn dus tegen en voeren als motief daarvoor aan (ik vernam dat van Radio 1) niet zozeer dat het ‘tegen hen kan worden gebruikt’ als wel dat het besprokene wel eens een leven zou kunnen gaan leiden op het internet.
Jaja, Facebook! Ik ga uit – versta me goed - van de integriteit van de gemiddelde arts, dus de vrees voor misbruik lijkt me terecht. Wie zich eenmaal aan Facebook heeft overgeleverd en er een gewoonte van maakt, ‘de vrienden’ (die geen vrienden zijn) van alles over zijn/haar privéleven, interessant of niet, mee te delen, zal het, als het er op aan komt, niet nalaten ook deze ‘bikkelharde’ informatie met de gôegemeenschap te delen. Om nog maar te zwijgen van de mogelijkheid dat iemand, zonder tussenkomst van de rechter, de gewraakte arts eens even, ja eventjes ofwel ff in internetjargon, een hak zet.
Is hiermee de kous af? Natuurlijk niet, want het maken en beschikbaar stellen van een audio-opname is heel goed in een contract tussen arts en patiënt te regelen. Zo’n standaard-overeenkomst, die oneigenlijk gebruik (dus misbruik) van de opname voorkomt, is door de juristen van de artsenorganisaties zo geregeld.
Nog even doorbakkeleien dus.
Met een dergelijke handelwijze hebben wij enige ervaring, zij het dat het een alternatieve genezer betreft, die de patiënt metterdaad heeft verlost van de ziekte van Lyme (de nare gevolgen van een teekbeet, opgedaan in de natuur). Dit uiteraard terzijde, al mag niet onopgemerkt blijven dat de reguliere geneeskunst er op dat moment nog nauwelijks raad mee wist. In elk geval had de patiënt wel degelijk baat bij de geluidsopname, want het was behoorlijk ingewikkeld wat er allemaal werd gezegd en gedaan.
Maar de specialisten zijn dus tegen en voeren als motief daarvoor aan (ik vernam dat van Radio 1) niet zozeer dat het ‘tegen hen kan worden gebruikt’ als wel dat het besprokene wel eens een leven zou kunnen gaan leiden op het internet.
Jaja, Facebook! Ik ga uit – versta me goed - van de integriteit van de gemiddelde arts, dus de vrees voor misbruik lijkt me terecht. Wie zich eenmaal aan Facebook heeft overgeleverd en er een gewoonte van maakt, ‘de vrienden’ (die geen vrienden zijn) van alles over zijn/haar privéleven, interessant of niet, mee te delen, zal het, als het er op aan komt, niet nalaten ook deze ‘bikkelharde’ informatie met de gôegemeenschap te delen. Om nog maar te zwijgen van de mogelijkheid dat iemand, zonder tussenkomst van de rechter, de gewraakte arts eens even, ja eventjes ofwel ff in internetjargon, een hak zet.
Is hiermee de kous af? Natuurlijk niet, want het maken en beschikbaar stellen van een audio-opname is heel goed in een contract tussen arts en patiënt te regelen. Zo’n standaard-overeenkomst, die oneigenlijk gebruik (dus misbruik) van de opname voorkomt, is door de juristen van de artsenorganisaties zo geregeld.
Nog even doorbakkeleien dus.
dinsdag 7 juni 2016
Duitsland
'n Paar dagen in Duitsland geweest. Zo’n aanbieding van de krant; hotel met
ontbijtbuffet in de Eifel. Ik mag de Duitsers wel. Tegenwoordig. Je moet de
geschiedenis achter je kunnen laten. Daarop hebben ze zelf gedurende zeventig
jaar erg hun best op gedaan. Daarom is het zo oneerlijk hen nu nog de daden van
Hitler en zijn trawanten na te dragen, zoals Erdogan en zijn perslakeien dat
doen.
Angela Merkel verminken met een snorretje en zeggen dat de Duitsers de laatsten zijn die de Armeense genocide mogen bevestigen. Terwijl het ronduit verbijsterend is dat Turkije de ontkenning van die volkerenmoord nog langer volhoudt.
Ik heb enkele jaren geleden een boek van de vermaarde Britse journalist Robert Fisk gelezen waarin de afzichtelijke waarheid over de Armeense kwestie keihard wordt aangetoond. En van Merkel wil ik sowieso geen kwaad woord horen. Het weekblad Time verklaarde haar in 2015 tot de persoonlijkheid van het jaar en ik ben er trots op, daar met mijn stemmetje op het internet aan te hebben bijgedragen. Een volstrekt integere vrouw, op wie we onze hoop moeten vestigen, als het er om gaat, ‘de boel bij mekaar te houden’.
Maar laat ik het nog even over ons reisje hebben. In Trier zat ik even op zo’n stenen bankje dat rond een bronzen monumentje is aangebracht, te luisteren naar een hoboïst die voortreffelijk een stuk van Bach reproduceerde. Er kwam een (andere) oude man naast me zitten met de woorden: ‘Ik kraak.’ Ik informeerde naar zijn leeftijd en hij zei: zes en tachtig. Dan is het normaal, als je kraakt, repliceerde ik, waarop de man zijn hele ziekteverleden uiteen begon te zetten. Eerlijk gezegd gaf ik de voorkeur aan de hoboïst, die intussen het adagio uit het klarinetconcert van Mozart had ingezet. Dat klonk minder en wel hierom: Mozart schreef dit weemoedige stuk aan het eind van zijn leven en dat kun je horen, mits het wordt gespeeld op het instrument waarvoor het gemaakt is. De hobo klaagt toch minder.
Als ze goed spelen, geef ik straatmuzikanten altijd iets, zei ik tegen de oude man. ‘Ja,’ antwoordde hij, stond op en vertrok verder zonder een woord. Is dit de diskwalificatie van een Duitser? Nee hoor, het was een Luxemburger.
(Gesproken column voor Omroep Best, 15.06.16, 18:10 uur.)
Angela Merkel verminken met een snorretje en zeggen dat de Duitsers de laatsten zijn die de Armeense genocide mogen bevestigen. Terwijl het ronduit verbijsterend is dat Turkije de ontkenning van die volkerenmoord nog langer volhoudt.
Ik heb enkele jaren geleden een boek van de vermaarde Britse journalist Robert Fisk gelezen waarin de afzichtelijke waarheid over de Armeense kwestie keihard wordt aangetoond. En van Merkel wil ik sowieso geen kwaad woord horen. Het weekblad Time verklaarde haar in 2015 tot de persoonlijkheid van het jaar en ik ben er trots op, daar met mijn stemmetje op het internet aan te hebben bijgedragen. Een volstrekt integere vrouw, op wie we onze hoop moeten vestigen, als het er om gaat, ‘de boel bij mekaar te houden’.
Maar laat ik het nog even over ons reisje hebben. In Trier zat ik even op zo’n stenen bankje dat rond een bronzen monumentje is aangebracht, te luisteren naar een hoboïst die voortreffelijk een stuk van Bach reproduceerde. Er kwam een (andere) oude man naast me zitten met de woorden: ‘Ik kraak.’ Ik informeerde naar zijn leeftijd en hij zei: zes en tachtig. Dan is het normaal, als je kraakt, repliceerde ik, waarop de man zijn hele ziekteverleden uiteen begon te zetten. Eerlijk gezegd gaf ik de voorkeur aan de hoboïst, die intussen het adagio uit het klarinetconcert van Mozart had ingezet. Dat klonk minder en wel hierom: Mozart schreef dit weemoedige stuk aan het eind van zijn leven en dat kun je horen, mits het wordt gespeeld op het instrument waarvoor het gemaakt is. De hobo klaagt toch minder.
Als ze goed spelen, geef ik straatmuzikanten altijd iets, zei ik tegen de oude man. ‘Ja,’ antwoordde hij, stond op en vertrok verder zonder een woord. Is dit de diskwalificatie van een Duitser? Nee hoor, het was een Luxemburger.
(Gesproken column voor Omroep Best, 15.06.16, 18:10 uur.)
maandag 30 mei 2016
Strak
Bij de groothandel die een verkapte Outlet is, was het twee broeken voor de prijs van één, dus dat betekende
aanschuiven bij de pashokjes.
Een fors ontwikkelde vrouw kwam met neergetrokken mondhoeken naar buiten en zei: ‘Te strak in het kruis.’ Haar man keek, lijdzaam hangend over de stang van het winkelwagentje, schalks over zijn leesbril en zei ‘O.’
Het is trouwens wat met die retail. Ja, ik weet het, dat betekent ‘wederverkoop’ of zoiets, maar mede onder invloed van BNR Nieuwsradio gaat het steeds verder bergafwaarts met ons Nederlands. Het heet dat een fusie van PostNL en het Belgische B-Post is afgeblazen omdat die Hollanders te vaak BiePost zeiden.
Overigens een kwestie van tijd hoor, kijk maar naar De Persgroep. Die Vlamingen kwamen na een mislukte overname van Nederlandse dagbladen ook ‘gewoon’ terug. En kijk nou eens, of liever sla de handen maar voor de ogen. Het is een voortdurende worsteling om de regionale identiteit. Dan krijg je uitglijders als Steven Kruijswijk (wat zeg ik nou weer) die onverhoeds, omdat-ie uit Nuenen komt, tot aardappeleter wordt gebombardeerd. Dat noem ik nog eens strakke regie. Terwijl het Van Gogh-jaar allang door Bosch-jaar is vervangen.
Aardappeleter. Geen vondst van columnist Jos Kessels, want die weet uit betrouwbare bron dat Steven, de morele winnaar van de Giro, binnen zijn wereldje De Kleerhanger is gedoopt. Alles beter dan klerelijer.
Het is een mooie maandag, met het noodweer dat ons voor zondag was aangekondigd. En met het opwekkende bericht, dat het duurste onderdeel van de elektrische fiets, de accu, het binnen de kortste keren begeeft, wat een fraaie retailvondst inhoudt, want vervanging kost gauw 500 euro.
Lang leve de duurzaamheid.
Een fors ontwikkelde vrouw kwam met neergetrokken mondhoeken naar buiten en zei: ‘Te strak in het kruis.’ Haar man keek, lijdzaam hangend over de stang van het winkelwagentje, schalks over zijn leesbril en zei ‘O.’
Het is trouwens wat met die retail. Ja, ik weet het, dat betekent ‘wederverkoop’ of zoiets, maar mede onder invloed van BNR Nieuwsradio gaat het steeds verder bergafwaarts met ons Nederlands. Het heet dat een fusie van PostNL en het Belgische B-Post is afgeblazen omdat die Hollanders te vaak BiePost zeiden.
Overigens een kwestie van tijd hoor, kijk maar naar De Persgroep. Die Vlamingen kwamen na een mislukte overname van Nederlandse dagbladen ook ‘gewoon’ terug. En kijk nou eens, of liever sla de handen maar voor de ogen. Het is een voortdurende worsteling om de regionale identiteit. Dan krijg je uitglijders als Steven Kruijswijk (wat zeg ik nou weer) die onverhoeds, omdat-ie uit Nuenen komt, tot aardappeleter wordt gebombardeerd. Dat noem ik nog eens strakke regie. Terwijl het Van Gogh-jaar allang door Bosch-jaar is vervangen.
Aardappeleter. Geen vondst van columnist Jos Kessels, want die weet uit betrouwbare bron dat Steven, de morele winnaar van de Giro, binnen zijn wereldje De Kleerhanger is gedoopt. Alles beter dan klerelijer.
Het is een mooie maandag, met het noodweer dat ons voor zondag was aangekondigd. En met het opwekkende bericht, dat het duurste onderdeel van de elektrische fiets, de accu, het binnen de kortste keren begeeft, wat een fraaie retailvondst inhoudt, want vervanging kost gauw 500 euro.
Lang leve de duurzaamheid.
vrijdag 27 mei 2016
Eindhoven Airport, daar gaat-ie weer
In juni ligt Eindhoven Airport twee weken stil in verband met
de vernieuwing van een startbaan. Dat was een unieke kans om eens na te gaan hoe
het staat met het fijnstof in de lucht als er niet gevlogen wordt: zogenaamde
nulmeting. Maar de plannen daarvoor zijn afgevoerd, want…kosten 100.000 euro.
Dit meldt het ED vandaag tussen neus en lippen – in een berichtje op
pagina 2 van het regiokatern. Daar gaat-ie weer.
Wie de kosten had moeten betalen, weet ik niet. Airport-zelf? Zou heel normaal zijn geweest. Secundair belanghebbende de stad Eindhoven? Ook nogal voor de hand liggend. Tertiair: de provincie Noord-Brabant, immers toch zo begaan met de leefomgeving? Het bedrijfsleven, dat zo veel belang zegt te hebben bij de luchthaven. Brainport!
Ze zeggen dat je dit soort vergelijkingen niet mag maken, maar ik doe het toch: dezelfde krant, het Eindhovens Dagblad dus, opent heden met een snorkend verhaal over de ambilties van de de gemeente, waar het gaat om topsportevenementen. ‘Stad wil meer EK’s en WK’s.’ Daarbij denkt men aan onder meer een jaarlijkse World Cup zwemmen – niet voor niets is Robert van den Hoogenband, juist, de broer van…- aangetrokken als acquisiteur. Daarnaast is het azen op de Europese Hockey League-finale en zo nog wat meer.
Het budget van Van den Hoogenband is vier miljoen euro, op te brengen door Eindhoven (viermaal 350.000), de provincie (idem) en ‘het bedrijfsleven.’ Vier miljoen dus, voor iets waarvan je het resultaat nog maar moet afwachten.
Het is maar waar je de meeste waarde aan hecht, aan je sportimago of aan het welzijn van je inwoners en andere burgers voor wie je geacht wordt, je als ‘hoofdstad’ van een regio verantwoordelijk te voelen.
Wie de kosten had moeten betalen, weet ik niet. Airport-zelf? Zou heel normaal zijn geweest. Secundair belanghebbende de stad Eindhoven? Ook nogal voor de hand liggend. Tertiair: de provincie Noord-Brabant, immers toch zo begaan met de leefomgeving? Het bedrijfsleven, dat zo veel belang zegt te hebben bij de luchthaven. Brainport!
Ze zeggen dat je dit soort vergelijkingen niet mag maken, maar ik doe het toch: dezelfde krant, het Eindhovens Dagblad dus, opent heden met een snorkend verhaal over de ambilties van de de gemeente, waar het gaat om topsportevenementen. ‘Stad wil meer EK’s en WK’s.’ Daarbij denkt men aan onder meer een jaarlijkse World Cup zwemmen – niet voor niets is Robert van den Hoogenband, juist, de broer van…- aangetrokken als acquisiteur. Daarnaast is het azen op de Europese Hockey League-finale en zo nog wat meer.
Het budget van Van den Hoogenband is vier miljoen euro, op te brengen door Eindhoven (viermaal 350.000), de provincie (idem) en ‘het bedrijfsleven.’ Vier miljoen dus, voor iets waarvan je het resultaat nog maar moet afwachten.
Het is maar waar je de meeste waarde aan hecht, aan je sportimago of aan het welzijn van je inwoners en andere burgers voor wie je geacht wordt, je als ‘hoofdstad’ van een regio verantwoordelijk te voelen.
woensdag 18 mei 2016
Uitpakken
In een alleraardigst boekje, dat ik op m’n verjaardag kreeg –
Grutvaojers skrifje, Brabantprofessor Jos Swanenberg staat er achter en
dan zit het wel snor – las ik: De èrmste minse koope de gròòtste paosèier.
De toelichting luidt: ‘Mensen met een kleine beurs willen nog wel eens
overdrijven in uiterlijk vertoon.’
Dat ‘grutvaojer’ klinkt (ook) mij wat vreemd in de oren, maar ja ‘het dialect verschilt per straat,’ zei iemand die het weten kan.
Het gaat hier evenwel om die grootste paaseieren en het uiterlijk vertoon. Hier wordt een volkswijsheid ten toon gespreid die, als zo vaak, de spijker op z’n kop slaat.
Armoede is op dit moment een gevoelig onderwerp, want als die ooit is weggeweest, dan is ze nu in elk geval weer een groot probleem en men gelieve er dan ook niet mee te spotten.
Laat ik het over de klassieke smalle beurs hebben: die van de gemiddelde arbeider in de eerste helft van de vorige eeuw, toen het socialisme nog een rijke voedingsbodem had en er voor de vakbonden volop werk aan de winkel was.
Een reden, krap bij kas of niet, om eens flink uit te pakken, c.q. de buurman en de straat de ogen uit te steken, was de Eerste Heilige Communie, de gang naar de Tafel des Heren door 7-jarigen, die men toedacht dat ze ‘tot de jaren des verstands’ waren gekomen. Qua eten, drinken en cadeaus om het maar even samenvattend te zeggen.
Ik herinner mij de preek van een pastoor in de jaren vijftig in de zin van ‘of het niet een onsje minder kon’. Maar als ik goed naar mijn vader geluisterd heb, dan was het zo rond de voorlaatste eeuwwisseling (1900 dus) heel gewoon dat vanuit een achterbuurt – toen nog zo geheten – voor de gang naar de kerk, ten behoeve van de communicant en zijn of haar ouders een rijtuig werd gehuurd, niet alleen met koetsier maar zelfs met een palfrenier achterop.
De overeenkomst met een grootse bruiloft dringt zich op; die ging tot halverwege de vorige eeuw gepaard met een stoet rijtuigen. En nu? Er zijn trouwerijen, waarop de spreuk met de grootste paaseieren nog volledig van toepassing is.
Dat ‘grutvaojer’ klinkt (ook) mij wat vreemd in de oren, maar ja ‘het dialect verschilt per straat,’ zei iemand die het weten kan.
Het gaat hier evenwel om die grootste paaseieren en het uiterlijk vertoon. Hier wordt een volkswijsheid ten toon gespreid die, als zo vaak, de spijker op z’n kop slaat.
Armoede is op dit moment een gevoelig onderwerp, want als die ooit is weggeweest, dan is ze nu in elk geval weer een groot probleem en men gelieve er dan ook niet mee te spotten.
Laat ik het over de klassieke smalle beurs hebben: die van de gemiddelde arbeider in de eerste helft van de vorige eeuw, toen het socialisme nog een rijke voedingsbodem had en er voor de vakbonden volop werk aan de winkel was.
Een reden, krap bij kas of niet, om eens flink uit te pakken, c.q. de buurman en de straat de ogen uit te steken, was de Eerste Heilige Communie, de gang naar de Tafel des Heren door 7-jarigen, die men toedacht dat ze ‘tot de jaren des verstands’ waren gekomen. Qua eten, drinken en cadeaus om het maar even samenvattend te zeggen.
Ik herinner mij de preek van een pastoor in de jaren vijftig in de zin van ‘of het niet een onsje minder kon’. Maar als ik goed naar mijn vader geluisterd heb, dan was het zo rond de voorlaatste eeuwwisseling (1900 dus) heel gewoon dat vanuit een achterbuurt – toen nog zo geheten – voor de gang naar de kerk, ten behoeve van de communicant en zijn of haar ouders een rijtuig werd gehuurd, niet alleen met koetsier maar zelfs met een palfrenier achterop.
De overeenkomst met een grootse bruiloft dringt zich op; die ging tot halverwege de vorige eeuw gepaard met een stoet rijtuigen. En nu? Er zijn trouwerijen, waarop de spreuk met de grootste paaseieren nog volledig van toepassing is.
zaterdag 14 mei 2016
Dan maar minder gewiekst
Na
afloop van Aboutalebs speech tijdens de 4-mei-herdenking op de Dam, twitterde
iemand: ‘Kan er voor gezorgd worden dat landelijk op deze man gestemd kan
worden?’
Journalisten hebben dit opgepakt, zoals journalisten wel vaker iets van Twitter oppakken, meer dan van het van trivialiteiten vergeven Facebook, denk ik. Dus de burgemeester van Rotterdam for MP.
Had je gedacht, want loopt het de PvdA – excusez le mot – al dun door de broek bij alleen al de gedachte aan verkiezingen, enige zelfreflectie is het met rechts collaborerende, landelijke politieke kader volslagen vreemd. Wir schaffen das.
Twee kwalificaties betreffende Ahmed Aboutaleb doen inmiddels de ronde. In het Radio 1 Journaal heette het vanmorgen dat de PvdA-top hem niet gewiekst genoeg vindt. (Men vreest, zo begrijp ik, een herhaling van het drama theedrinker Job Cohen.) Allereerst: wat zijn de synoniemen voor ‘gewiekst’? Dat zijn er nogal wat, volgens het puzzelwoordenboek: 1) Adrem 2) Berekenend 3) Bijdehand 4) Doortrapt 5) Geslepen 6) Gevat 7) Geslepen (listig) 8) Gehaaid 9) Glad 10) Goochem 11) Handig 12) Leep 13) Link 14) Niet dom 15) Pienter 16) Snedig 17) Sluw 18) Slim 19) Slagvaardig 20) Schrander 21) Slinks 22) Uitgerekend 23) Uitgekookt 24) Uitgeslapen.
Hierbij heb ik de neiging, uit te roepen: dan maar minder gewiekst. Immers, het wemelt in de politiek al van gewiekste, op eigenbelang gerichte lieden en me dunkt dat de kiezer daar de buik van vol heeft. Trouwens je vindt tussen die synoniemen bijna even veel positieve als negatieve verklaringen.
Dan is er (2) het ‘bezwaar’ dat door het AD – lees De Persgroep – aan de bobo’s in Amsterdam wordt toegeschreven: Aboutalebs recente tv-optredens zouden ‘te pompeus’ zijn geweest. Lammenielache. Het is het zoveelste blijk van nietszeggendheid en zwakte. Nooit heb ik meer vertrouwen ontleend aan het optreden van een publieke persoonlijkheid dan bij dat van Aboutaleb tijdens Zomergasten 2015 en de toespraak op 4 mei.
Natuurlijk weet de Marokkaanse Nederlander zichzelf uitstekend te verkopen. Mag dat? Zijn internationale bekendheid wordt hem trouwens in de schoot geworpen. Na de verkiezing van de moslimburgemeester van Londen, haastte The Independent zich, erop te wijzen dat die niet de Europese primeur had.
Volgens De Persgroep-bladen heeft Aboutaleb zich op het jongste PvdA-congres letterlijk op de voorgrond gezet door, tijdens diens speech, op de prominente stoel van ‘kroonprins’ Lodewijk Asscher plaats te nemen. Tja, is dat het hele verhaal? Had-ie dan ergens achter een pilaar moeten gaan zitten? Of in de nek moeten blazen van de niet weg te branden partijleider Samsom?
Intussen houdt iedereen zich wat betreft het toekomstig lijsttrekkerschap op de vlakte. Da’s prima. Laat maar lekker voortsudderen. We krijgen een heet najaar.
Journalisten hebben dit opgepakt, zoals journalisten wel vaker iets van Twitter oppakken, meer dan van het van trivialiteiten vergeven Facebook, denk ik. Dus de burgemeester van Rotterdam for MP.
Had je gedacht, want loopt het de PvdA – excusez le mot – al dun door de broek bij alleen al de gedachte aan verkiezingen, enige zelfreflectie is het met rechts collaborerende, landelijke politieke kader volslagen vreemd. Wir schaffen das.
Twee kwalificaties betreffende Ahmed Aboutaleb doen inmiddels de ronde. In het Radio 1 Journaal heette het vanmorgen dat de PvdA-top hem niet gewiekst genoeg vindt. (Men vreest, zo begrijp ik, een herhaling van het drama theedrinker Job Cohen.) Allereerst: wat zijn de synoniemen voor ‘gewiekst’? Dat zijn er nogal wat, volgens het puzzelwoordenboek: 1) Adrem 2) Berekenend 3) Bijdehand 4) Doortrapt 5) Geslepen 6) Gevat 7) Geslepen (listig) 8) Gehaaid 9) Glad 10) Goochem 11) Handig 12) Leep 13) Link 14) Niet dom 15) Pienter 16) Snedig 17) Sluw 18) Slim 19) Slagvaardig 20) Schrander 21) Slinks 22) Uitgerekend 23) Uitgekookt 24) Uitgeslapen.
Hierbij heb ik de neiging, uit te roepen: dan maar minder gewiekst. Immers, het wemelt in de politiek al van gewiekste, op eigenbelang gerichte lieden en me dunkt dat de kiezer daar de buik van vol heeft. Trouwens je vindt tussen die synoniemen bijna even veel positieve als negatieve verklaringen.
Dan is er (2) het ‘bezwaar’ dat door het AD – lees De Persgroep – aan de bobo’s in Amsterdam wordt toegeschreven: Aboutalebs recente tv-optredens zouden ‘te pompeus’ zijn geweest. Lammenielache. Het is het zoveelste blijk van nietszeggendheid en zwakte. Nooit heb ik meer vertrouwen ontleend aan het optreden van een publieke persoonlijkheid dan bij dat van Aboutaleb tijdens Zomergasten 2015 en de toespraak op 4 mei.
Natuurlijk weet de Marokkaanse Nederlander zichzelf uitstekend te verkopen. Mag dat? Zijn internationale bekendheid wordt hem trouwens in de schoot geworpen. Na de verkiezing van de moslimburgemeester van Londen, haastte The Independent zich, erop te wijzen dat die niet de Europese primeur had.
Volgens De Persgroep-bladen heeft Aboutaleb zich op het jongste PvdA-congres letterlijk op de voorgrond gezet door, tijdens diens speech, op de prominente stoel van ‘kroonprins’ Lodewijk Asscher plaats te nemen. Tja, is dat het hele verhaal? Had-ie dan ergens achter een pilaar moeten gaan zitten? Of in de nek moeten blazen van de niet weg te branden partijleider Samsom?
Intussen houdt iedereen zich wat betreft het toekomstig lijsttrekkerschap op de vlakte. Da’s prima. Laat maar lekker voortsudderen. We krijgen een heet najaar.
maandag 9 mei 2016
De Venus van Botticelli
| Als je,
puber zijnde, vindt dat je je niet aan de regels van de school hoeft te houden
en de disciplinaire maatregelen van de concierge wil dwarsbomen, dan stap je
toch naar de Rijdende Rechter? Pech als die niet alleen juridisch
onderlegd is, maar ook over een goed verstand beschikt aangaande laat ik zeggen
opvoeding tot een sociaal lid van de maatschappij. Misschien is die rechter ook
vader. Dan feliciteer ik zijn kinderen. Bij dit soort opmerkingen wil ik nog wel eens bij mezelf te rade gaan, immers hoog bejaard en nog dagelijks vol fouten. Ik moet dan ter zelftroost ook vaak denken aan de columnist der columnisten in de vorige eeuw, Jan Blokker, die in zijn nadagen, niet anders schrijvend dan daarvoor, de kwalificatie ouwe brombeer voor de voeten geworpen kreeg. Dus ga ik ook maar gewoon door. En prijs me gelukkig dat onderstaande ervaringen met puberaal gedrag mij zijn toegekomen van een stel veertigers. Nooit te oud om je te ergeren. Vriendje mag bij vriendje blijven eten, maar deelt moeder van vriendje openhartig mee: ‘Ik lust alleen maar friet.’ En als er groente op tafel komt: ‘Dat lust ik dus niet.’ De ouders in kwestie zijn pas verhuisd naar een met een hek omheinde stek met zwembad en zoonlief heeft al bij voorbaat zijn status opgekrikt door op school mee te delen dat daar dus uitgebreid gefeest gaat worden. Er is wel tijdig een rem op gezet, met respectievelijk de mededelingen 1. niet als wij niet thuis zijn en 2. duiken verboden, want levensgevaarlijk. Maar als de zomer eindelijk toeslaat geh’ts los. En de meiden komen ook. Het openen van de van binnenuit bediende poort niet afwachtend, klimmen ze maar vast over het hek en veroveren ze de lusttuin zonder zich voor te stellen, of zelfs het naar de zeden des tijds geroepen hoi. Provocerende stoerdoenerij kent geen grenzen. Een van de knullen schrikt er niet voor terug, een kolossale penis – in het gangbare discours lul geheten – op een ruit te tekenen. Er is, zonder rijdende rechter, korte metten mee gemaakt. Met de meiden en de knul. ‘Jullie kunnen gaan en hoeven hier niet meer terug te komen.’ Maar denk niet dat daar in en rond dat huis onverdragelijke mores heersen. Het zijn moderne ouders, zij het – zoals al aangegeven – met duidelijke grenzen rond wat kan en niet kan. Zij die er zich aan hielden, mochten urenlang in de jacuzzi badderen. Vraag aan de ouders: Zijn ze intussen ook naar de wc geweest? Eh…nee, ik geloof het niet. O. En verder? Dat weet niemand. Wat ik wel weet is dat de moeder haar puberzoon nog een aardig lesje heeft gegeven, toen hij op een middag na school weer eens met een staart maten achter zich aan het domein wilde betreden. Ma zat naakt in die jacuzzi en rees bij het verschijnen van zoon uit het bad als de Venus van Botticelli uit haar schelp: Hallooooo! Weg was-ie. (Gesproken column, Omroep Best, 18.05.16.) |
donderdag 5 mei 2016
Boergondisch
Als Den Bosch de bourgondische hoofdstad van Brabant is en Eindhoven de
technische, dan kan Breda dé zakenhoofdstad van Brabant worden.
Dit zei de Bredase ondernemer Aad Ouborg (huishoudelijke apparaten, als Princess en ook bekend als redder van monumentale gebouwen – hij houdt kantoor in het 18e eeuwse raadhuis van Ginneken) onlangs in een interview met het West-Brabantse dagblad BN-DeStem.
Ouborg vindt dat Breda het niet moet laten bij het stimuleren van zijn gerenommeerde gezelligheid, wil de stad aantrekkingskracht uitoefenen op het internationale bedrijfsleven. Zo ongeveer.
Wat mij intrigeert zijn de typeringen die hij geeft aan andere Brabantse steden, waarbij het bepaald niet ingeslapen Tilburg buiten beschouwing blijft. Eindhoven, stad van techniek (en zoals het Eindhovens Dagblad dezer dagen constateerde, voorlopig blijvend ‘de lichtstad’) daar kan ik me in vinden. Persoonlijk spreekt het me zelfs meer aan dan het nogal drammerig-pretentieus klinkende Brainport. Maar Den Bosch komt er maar bekaaid af met dat bourgondisch.
Wat zegt dat nou helemaal, bourgondisch. Het is een kwalificatie, afgeleid van het ongehoord luxe hof van de hertogen van Bourgondië (vijftiende eeuw!) en wordt te pas en de onpas, vooral in toeristische folders, gebruikt om het savoir vivre aan te duiden van al het volk beneden de grote rivieren, inclusief België. Schransende, zuipende en dansende lieden, leuk, gezellig, zorgeloos, laat maar waaien enzovoorts. Een levend schilderij van Brueghel.
Er klopt geen hout van, want het veronderstelt een volksaard, die hier in geen velden of wegen valt te bekennen, tenzij je zoiets als het door een minderheid in stand gehouden carnaval als maatstaf hanteert.
Beschouw deze typering van meneer Ouborg maar als een bour, pardon boer, pardon loze oprisping.
Dit zei de Bredase ondernemer Aad Ouborg (huishoudelijke apparaten, als Princess en ook bekend als redder van monumentale gebouwen – hij houdt kantoor in het 18e eeuwse raadhuis van Ginneken) onlangs in een interview met het West-Brabantse dagblad BN-DeStem.
Ouborg vindt dat Breda het niet moet laten bij het stimuleren van zijn gerenommeerde gezelligheid, wil de stad aantrekkingskracht uitoefenen op het internationale bedrijfsleven. Zo ongeveer.
Wat mij intrigeert zijn de typeringen die hij geeft aan andere Brabantse steden, waarbij het bepaald niet ingeslapen Tilburg buiten beschouwing blijft. Eindhoven, stad van techniek (en zoals het Eindhovens Dagblad dezer dagen constateerde, voorlopig blijvend ‘de lichtstad’) daar kan ik me in vinden. Persoonlijk spreekt het me zelfs meer aan dan het nogal drammerig-pretentieus klinkende Brainport. Maar Den Bosch komt er maar bekaaid af met dat bourgondisch.
Wat zegt dat nou helemaal, bourgondisch. Het is een kwalificatie, afgeleid van het ongehoord luxe hof van de hertogen van Bourgondië (vijftiende eeuw!) en wordt te pas en de onpas, vooral in toeristische folders, gebruikt om het savoir vivre aan te duiden van al het volk beneden de grote rivieren, inclusief België. Schransende, zuipende en dansende lieden, leuk, gezellig, zorgeloos, laat maar waaien enzovoorts. Een levend schilderij van Brueghel.
Er klopt geen hout van, want het veronderstelt een volksaard, die hier in geen velden of wegen valt te bekennen, tenzij je zoiets als het door een minderheid in stand gehouden carnaval als maatstaf hanteert.
Beschouw deze typering van meneer Ouborg maar als een bour, pardon boer, pardon loze oprisping.
zaterdag 30 april 2016
'Journalistiek met een crimineel luchtje'
Fred Teeven heeft mogen uithuilen bij de ‘regionale’ kranten van De
Persgroep, dwz het Rotterdamse AD en wat doorgaans heet deze krant.
Nou ja, de vorig jaar weggestuurde staatsseceretaris van justitie houdt
natuurlijk de rug recht; hij behoort immers tot de zeldzame soort die na een
periode bewind voeren weer in de Kamer gaat zitten.
De sportieve Teeven, hij jogt met mate gezien zijn actuele lichaamsbouw en poseert in de bijpassende kledij voor de fotograaf, weet precies wie hem de das om heeft gedaan, wat betreft de deal met Cees H., die veel hoger bleek te zijn uitgevallen dan hij en zijn ‘baas’, Ivo van Opstelten, aanvankelijk tegenover de volksvertegenwoordiging suggereerden.
‘Dit is aangereikt vanuit de misdaad,’ verklaart hij tegenover de verslaggever, daarbij min of meer suggererend dat er een luchtje zou zitten aan de activiteiten van de aanbrenger van het onheil, de tv-actualiteitenrubriek Nieuwsuur. ‘De media heb het gedaan,’ weet je wel?
Kan het ook zijn dat een journalist bijzonder goed werk heeft verricht, vraagt de AD-verslaggever. ‘Ja maar hij heeft het wel aangereikt gekregen vanuit de misdaad,’ enzovoorts. Alsof goede journalistiek per definitie uitgaat van één bron. Niemand verbiedt de onderzoeker een tip te accepteren, ongeacht de achtergrond van de tipgever, mits hij/zij het niet stante pede voor zoete koek slikt. Justitie doet dat ook. Toch, meneer Teeven? ‘Het ging eerst naar een halve journalist en daarna naar een echte.’ Alweer zo’n diskwalificerende opmerking.
En verder? Ach het had niks om het lijf, vindt-ie achteraf. ‘Er worden zoveel deals gesloten.’ Niettemin: ‘We hebben het niet goed gedaan. Daarom zijn we ook samen (Teeven en Opstelten, tSs.) ten onder gegaan.’
Het heeft iets van Luctor et Emergo – ik worstel en kom boven.
De sportieve Teeven, hij jogt met mate gezien zijn actuele lichaamsbouw en poseert in de bijpassende kledij voor de fotograaf, weet precies wie hem de das om heeft gedaan, wat betreft de deal met Cees H., die veel hoger bleek te zijn uitgevallen dan hij en zijn ‘baas’, Ivo van Opstelten, aanvankelijk tegenover de volksvertegenwoordiging suggereerden.
‘Dit is aangereikt vanuit de misdaad,’ verklaart hij tegenover de verslaggever, daarbij min of meer suggererend dat er een luchtje zou zitten aan de activiteiten van de aanbrenger van het onheil, de tv-actualiteitenrubriek Nieuwsuur. ‘De media heb het gedaan,’ weet je wel?
Kan het ook zijn dat een journalist bijzonder goed werk heeft verricht, vraagt de AD-verslaggever. ‘Ja maar hij heeft het wel aangereikt gekregen vanuit de misdaad,’ enzovoorts. Alsof goede journalistiek per definitie uitgaat van één bron. Niemand verbiedt de onderzoeker een tip te accepteren, ongeacht de achtergrond van de tipgever, mits hij/zij het niet stante pede voor zoete koek slikt. Justitie doet dat ook. Toch, meneer Teeven? ‘Het ging eerst naar een halve journalist en daarna naar een echte.’ Alweer zo’n diskwalificerende opmerking.
En verder? Ach het had niks om het lijf, vindt-ie achteraf. ‘Er worden zoveel deals gesloten.’ Niettemin: ‘We hebben het niet goed gedaan. Daarom zijn we ook samen (Teeven en Opstelten, tSs.) ten onder gegaan.’
Het heeft iets van Luctor et Emergo – ik worstel en kom boven.
zaterdag 9 april 2016
Even de controle passeren
Veel
ophef al, voordat het op tv is: journalist Albert Stegeman wandelt ongehinderd
de Legerplaats Oirschot op, simpel gehuld in een camouflagepak. (zondag SBS6
Undercover Nederland). Dat was in de suffe jaren vijftig wel anders,
hoewel, toen had je toch de Koude Oorlog?
Dus was het heel wat dat (ook) een journalist de controle van de Luchtmacht Bewakings Korps op de vliegbasis Leeuwarden wist te verschalken. Het gebeurde nota bene tijdens een grote NAVO-oefening.
Dader was de stadsredacteur van de Friese editie van Het Vrije Volk, Fenno Schoustra , een practical joker pur sang (mooi hè, Engels en Frans gecombineerd? Het zijn dan ook sterk verwante talen).
Fenno benaderde de vliegbasis niet als een onopvallend geüniformeerde ondergeschikte, maar als hoge piet uitgedost in een operettekostuum. Op de foto in HVV zag je hem in een auto met chauffeur, streng de neus in de wind steken.
Het leukst vond ik nog de kinnesinne van de Leeuwarder Courant, die in die tijd onder de titel nog een banderol met de tekst ‘Hoofdblad van Friesland’ had. Wat Schoustra had gedaan ‘kón natuurlijk niet’. Zelfs zonder terreurdreiging.
Maar in datzelfde Friesland leeft Fenno (in 2012 op 88-jarige leeftijd overleden) wel als onovertroffen legendarische figuur voort en dat kan niet van iedere verscheiden Friese journalist worden gezegd.
Dus was het heel wat dat (ook) een journalist de controle van de Luchtmacht Bewakings Korps op de vliegbasis Leeuwarden wist te verschalken. Het gebeurde nota bene tijdens een grote NAVO-oefening.
Dader was de stadsredacteur van de Friese editie van Het Vrije Volk, Fenno Schoustra , een practical joker pur sang (mooi hè, Engels en Frans gecombineerd? Het zijn dan ook sterk verwante talen).
Fenno benaderde de vliegbasis niet als een onopvallend geüniformeerde ondergeschikte, maar als hoge piet uitgedost in een operettekostuum. Op de foto in HVV zag je hem in een auto met chauffeur, streng de neus in de wind steken.
Het leukst vond ik nog de kinnesinne van de Leeuwarder Courant, die in die tijd onder de titel nog een banderol met de tekst ‘Hoofdblad van Friesland’ had. Wat Schoustra had gedaan ‘kón natuurlijk niet’. Zelfs zonder terreurdreiging.
Maar in datzelfde Friesland leeft Fenno (in 2012 op 88-jarige leeftijd overleden) wel als onovertroffen legendarische figuur voort en dat kan niet van iedere verscheiden Friese journalist worden gezegd.
woensdag 6 april 2016
Tweede Kamer, wat is dat voor volk?
Wat is dat voor volk, politici, leden van de Tweede Kamer nota bene, die een
ongeldige stem uit brengen als het gaat om de benoeming van een nieuwe
kinderombudsvrouw? Van volksvertegenwoordigers mag toch worden verwacht dat zij
hun taak uitoefenen en kiezen? Als de burger (m/v) – bij voorbeeld bij het
referendum over Oekraïne – besluit thuis te blijven, of het stembiljet ongeldig
maakt om wat voor reden dan ook, dan is dat zijn goed recht. Maar de politicus
(m/v), beroeps of niet, dient gewoon zijn mandaat in praktijk te brengen.
Er zit sowieso een luchtje aan de gang van zaken bij de vervanging van meneer Dullaert, die als mentale hulpverlener van de kinderen in problemen niet terug mocht komen. Nu is het motief van de ‘stembiljetscheurders’, nota bene ruim een derde van de TK, vooral behorend tot de VVD en de PVV (pas étonné de se trouver ensemble, als je dit niet snapt, zoek het dan even uit) al even verdacht: de gekozene, Margrite Kalverboer, nota bene een erkend en onomstreden pedagogisch wetenschapper, zou te links zijn. Je moet wel extreem rechts zijn wil je het in je hoofd halen, iemand op grond van zo’n vrijwel ondefinieerbare kwalificatie af te wijzen. Je schept daarmee tevens een onmogelijk precedent. Stel nu, dat hetzelfde criterium van lik m’n vestje toegepast gaat worden bij het benoemen van mensen in andere belangrijke functies?
Laat ik het nog eens op een andere manier uitleggen. De voorloper van de VVD, bij voorbeeld, de liberalen van de negentiende eeuw, die van Thorbecke (‘openbaarheid is licht, geheimhouding is duisternis’) waren, relatief bekeken, links. Vandaar trouwens, dat ik al sinds mijn jaren van verstand vind dat de VVD wel heel ver van het liberalisme is afgedwaald.
Wie het nog niet wist: ik voel me links. Om de doodeenvoudige reden dat je niet kritisch kunt zijn zonder dat. En het ombudswezen is per definitie kritisch, anders kan het maar beter weg blijven en/of achterover leunen, precies het tegendeel van wat kinderombudsman Dullaert, terecht ook ter linker zijde gepositioneerd of in elk geval door zijn tegenstanders daar geplaatst - deed. Daarom moest hij dus weg.
Wat is dat voor volk, daar in die Tweede Kamer? Dom volk.
Er zit sowieso een luchtje aan de gang van zaken bij de vervanging van meneer Dullaert, die als mentale hulpverlener van de kinderen in problemen niet terug mocht komen. Nu is het motief van de ‘stembiljetscheurders’, nota bene ruim een derde van de TK, vooral behorend tot de VVD en de PVV (pas étonné de se trouver ensemble, als je dit niet snapt, zoek het dan even uit) al even verdacht: de gekozene, Margrite Kalverboer, nota bene een erkend en onomstreden pedagogisch wetenschapper, zou te links zijn. Je moet wel extreem rechts zijn wil je het in je hoofd halen, iemand op grond van zo’n vrijwel ondefinieerbare kwalificatie af te wijzen. Je schept daarmee tevens een onmogelijk precedent. Stel nu, dat hetzelfde criterium van lik m’n vestje toegepast gaat worden bij het benoemen van mensen in andere belangrijke functies?
Laat ik het nog eens op een andere manier uitleggen. De voorloper van de VVD, bij voorbeeld, de liberalen van de negentiende eeuw, die van Thorbecke (‘openbaarheid is licht, geheimhouding is duisternis’) waren, relatief bekeken, links. Vandaar trouwens, dat ik al sinds mijn jaren van verstand vind dat de VVD wel heel ver van het liberalisme is afgedwaald.
Wie het nog niet wist: ik voel me links. Om de doodeenvoudige reden dat je niet kritisch kunt zijn zonder dat. En het ombudswezen is per definitie kritisch, anders kan het maar beter weg blijven en/of achterover leunen, precies het tegendeel van wat kinderombudsman Dullaert, terecht ook ter linker zijde gepositioneerd of in elk geval door zijn tegenstanders daar geplaatst - deed. Daarom moest hij dus weg.
Wat is dat voor volk, daar in die Tweede Kamer? Dom volk.
Een kwestie van ballen hebben
Eigenlijk had ik me voorgenomen, geen woord meer vuil te maken aan
De Mol. U weet wel. het reusachtige beeld uit 2009 dat vanaf het
tunneldek bij de Willem de Zwijgerweg in Best richting Eindhoven kijkt. Nog eens
overlezende, wat ik over dat monster schreef op 24 september 2014, vind ik dat ik dat voornemen gestand zou
moeten doen. Maar ja de ontwikkelingen – door de krant getypeerd als een
soap – rond het verval van het kunstwerk, de daaraan verbonden kosten
en de houding van de maker, de internationaal vermaarde kunstenaar Tom Claassen,
in deze schreeuwen toch opnieuw om aandacht.
Boven genoemd stukje staat: Heeft de gemeente Best nog tanden? Nader bezien, kan ik alleen maar een iets meer eigentijdse variant bedenken: Een kwestie van ballen hebben. Immers, Claassen mag dan, al is het dan maar in eigen ogen, een beroemdheid zijn, hij is in de eerste plaats ondernemer en in dit geval een leverancier van de gemeente Best. En als zodanig is hij ernstig in gebreke. In het kwadraat kun je wel zeggen. Want eerst was er de terechte claim van de gemeente dat het afbrokkelende beeld op kosten van de kunstenaar zou worden gerepareerd. En toen was er het onbewezen verhaal dat het Claassen – een ondernemer met een zaakwaarnemer - aan de daarvoor benodigde middelen zou ontbreken. Vervolgens nam Best genoegen met de deal dat hij de reparatiekosten, recentelijk begroot op 60.000 euro, ‘in natura’ zou vergoeden. Dat wil zeggen in nog enkele van zijn beelden.
Maar wat is nu de magere mededeling van verantwoordelijk wethouder Peet van de Loo? De door de kunstenaar aangeboden beelden zijn niet (meer) zijn eigendom. Als dat waar is, hoe noem je dan zo iets? Verduistering, toch? Niettemin heet het nu, dat de gemeente opnieuw met Claassen in onderhandeling is voor een oplossing. Ik noem dat ongehoord. Het lijkt wel klassenbejegening.
Het gemis aan ballen bij de gemeente Best is op zich niet nieuw. Kijk maar naar de permanente zondagsopening van de zogenaamde groothandel Makro op het bedrijventerrein Heide. Ten nadele van de kleine winkelier. Dat bedrijf is ooit door de gemeente een dwangsom in het vooruitzicht gesteld, maar uiteindelijk zijn de bestuurlijke bezwaren geruisloos uit het dossier verdwenen.
Nogmaals, ballen gevraagd.
(Gesproken column Omroep Best, 13.04.16)
Boven genoemd stukje staat: Heeft de gemeente Best nog tanden? Nader bezien, kan ik alleen maar een iets meer eigentijdse variant bedenken: Een kwestie van ballen hebben. Immers, Claassen mag dan, al is het dan maar in eigen ogen, een beroemdheid zijn, hij is in de eerste plaats ondernemer en in dit geval een leverancier van de gemeente Best. En als zodanig is hij ernstig in gebreke. In het kwadraat kun je wel zeggen. Want eerst was er de terechte claim van de gemeente dat het afbrokkelende beeld op kosten van de kunstenaar zou worden gerepareerd. En toen was er het onbewezen verhaal dat het Claassen – een ondernemer met een zaakwaarnemer - aan de daarvoor benodigde middelen zou ontbreken. Vervolgens nam Best genoegen met de deal dat hij de reparatiekosten, recentelijk begroot op 60.000 euro, ‘in natura’ zou vergoeden. Dat wil zeggen in nog enkele van zijn beelden.
Maar wat is nu de magere mededeling van verantwoordelijk wethouder Peet van de Loo? De door de kunstenaar aangeboden beelden zijn niet (meer) zijn eigendom. Als dat waar is, hoe noem je dan zo iets? Verduistering, toch? Niettemin heet het nu, dat de gemeente opnieuw met Claassen in onderhandeling is voor een oplossing. Ik noem dat ongehoord. Het lijkt wel klassenbejegening.
Het gemis aan ballen bij de gemeente Best is op zich niet nieuw. Kijk maar naar de permanente zondagsopening van de zogenaamde groothandel Makro op het bedrijventerrein Heide. Ten nadele van de kleine winkelier. Dat bedrijf is ooit door de gemeente een dwangsom in het vooruitzicht gesteld, maar uiteindelijk zijn de bestuurlijke bezwaren geruisloos uit het dossier verdwenen.
Nogmaals, ballen gevraagd.
(Gesproken column Omroep Best, 13.04.16)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
