Een dag op het spoor

De begrafenis van een letterlijk ver familielid voerde mij per spoor naar Leeuwarden. Met de NS heb ik geen slechte ervaringen, wat ongetwijfeld te maken heeft met de luxe dat ik de spits kan mijden. Ik reisde voor het eerst sinds de invoering van de nieuwe dienstregeling (december 2016). Dat heb ik geweten.

Het begon ermee dat ik de website 9292 (het totale ov) gebruikte voor mijn reisplanning; had beter die van de NS kunnen nemen, heb ik inmiddels geleerd. De planner wilde dat ik eerst vanuit Best met de Sprinter naar Eindhoven zou gaan om aldaar op de Intercity naar Utrecht te stappen. Aangezien dat een stukje tegen de draad in is, heb ik net zo lang gewinkeld tot ik de mij vertrouwde mogelijkheid had van de Sprinter naar Den Bosch. Maar goed ook, zei een (toevallige) medereizigster, want als die Sprinter naar Eindhoven te laat is, ben je in de aap gelogeerd.

Echter, de Sprinter naar Den Bosch was meer dan een kwartier vertraagd. Daarbij werden we, ding dong ding, door een omroepster tot driemaal toe op het verkeerde been gezet met de mededeling: 'De Sprinter naar 's-Hertogenbosch arriveert over enkele minuten.' Nou ja, de planning in de war. Er rijden vanuit Den Bosch heel wat Intercity's naar Utrecht, dus namen we die met eindbestemming Schiphol.

Op Utrecht Centraal was ik aangewezen op de Intercity naar Groningen, wat betekende voor de derde keer overstappen, in Zwolle. Enfin, ik was op de gewenste tijd in Leeuwarden, maar heb deze reis in vele jaren comfortabeler meegemaakt. Intussen ook nog 'n paar keer 'internet in de trein' geprobeerd. Dat hield niet over en een andere medereiziger verklaarde dan ook, die faciliteit altijd maar te laten voor wat ze is. Je ziet in de trein heel wat mensen appen en zo, maar dat blijkt overwegend gamen muziek luisteren, filmpje kijken en tekst verwerken.

De terugreis, waarbij het tijdstip van vertrek uiteraard werd bepaald door het verloop van de uitvaart en de nazit. Om 17:08 uur ging er een trein naar Schiphol via, Lelystad en Almere. Overstappen in Zwolle, voor Utrecht Centraal. Kaartjescontrole. De conducteur keek bedenkelijk. 'U hebt in Leeuwarden ingecheckt bij Arriva en u reist met de NS.' Raar, want de incheckpoortjes van beide concessionarissen zijn duidelijk gemerkt. 'U moet nu in Zwolle bij Arriva uitchecken en inschecken bij de NS,'  liet de controleur weten. Zo gezegd zo gedaan. Echter, het Arrivapoortje meldt: 'U kunt hier niet uitchecken.'  Toen maar uit en in gedaan bij de NS. Toch nog even online kijken bij Mijn OV-chipkaart, wat er nu eigenlijk is gebeurd.

Richting Den Bosch (bent u er nog?) ging de trein in de buurt van Culemborg kilometerslang rijden met het tempo (snelheid kun je dat niet noemen) van wijlen de stoomtrein. De machinist, deze keer gelukkig verstaanbaar, verklaarde: 'We rijden een gematigd tempo om veiligheidsredenen.' Na enkele minuten klonk het: 'We rijden langzaam vanwege een slecht baanvak!'

In Den Bosch moesten we 'n minuut of vijf wachten. De splinternieuwe Sprinter richting Eindhoven was gesloten, terwijl zich al enkele reizigers binnen bevonden. 'De trein moet worden geset,' deelde de eveneens buitengesloten conducteur mee.

In Boxtel wacht de Sprinter vijf minuten. 'Dat doet-ie altijd, heen en terug,' deelt een reisgenoot berustend mee. Als klap op de vuurpijl, bericht de machinist, nadat die vijf minuten alweer zijn overschreden: 'We wachten nu op het passeren van een Intercity.' Dit is echt onverklaarbaar, want de sporen op het traject Boxtel-Eindhoven zijn meer dan 15 jaar geleden juist - van twee naar vier - verdubbeld, om dit soort stremmingen te voorkomen.

Om kwart voor negen, na een reis van 3 1/2 uur was ik in Best. In de vorige eeuw deed ik Leeuwarden-Eindhoven per auto, zonder snelwegen, in vier uur. Het is de bedoeling van de NS, met ingang van 2018 intercity's tussen Eindhoven en Amsterdam om de tien minuten te laten rijden. Ik ben benieuwd, hoe ze dat klaar spelen.

Toch nog even iets positiefs. Wie de al dan niet sociale media volgt, krijgt de indruk dat de gemiddelde Nederlander een hork is.  Dat valt best mee. In het volle Stilte-compartiment was het inderdaad heel rustig en voor de rest heb ik heel wat hoffelijkheid ontmoet.

---

PS Ben inderdaad in Leeuwarden bij Arriva ingecheckt en in Zwolle bij NS (enige mogelijkheid) uitgecheckt. Het heeft geen financiële gevolgen. Ik gebruikte een zogenaamde 'vrij reizen dag' van de NS.

Ongelijkheid overal

Mannen en vrouwen zijn gelijk maar niet altijd, zei ik tegen een vriendin op bezoek. Het ging over het feit dat medicijnen worden getest op mannen, maar dat ook vrouwen ze moeten gebruiken en dat gaat niet goed. 'Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig,' corrigeerde de vriendin en ze had een punt.

Boeiende uitzending van De Nieuws BV vanmiddag op Radio 1: het nagenoeg ontbreken van meesters op de basisschool, terwijl meisjes en jongens zo totaal verschillend reageren op onderwijs. Wat een wonder, die kennelijke afwezigheid van animo bij mannen om voor de klas te gaan staan. Op Twitter las ik een klacht van een Belgische basisschool-leraar. Hij was geronseld voor z'n functie, maar  heeft spijt, want beurt maandelijks maar 879 euro. In Nederland is het niet veel beter,

Razend benieuwd, wat D66, in welke positie dan ook in de nieuwe politieke situatie, waar maakt van haar dikke woorden over onderwijsverbeteringen. Als daarbij maar niet louter naar het hoger onderwijs wordt gekeken. Salarisnivellering is wel het minste.

De klok terugdraaien is natuurlijk niet aan de orde, maar je zou haast gaan terugverlangen naar de jongens- en de meisjesschool. Die situatie was overigens 'typisch rooms', want niet in de  laatste plaats gemotiveerd door de wens, de sexen uiteen te houden, respectievelijk het voortijdig seksen te voorkomen. Vergelijking: het gescheiden zwemmen in het zuiden. Het is rond 1960 allemaal omgegooid en niemand die dat betreurt. Het gemengd onderwijs is nog goedkoper ook. Laat men dat gegeven meenemen bij een nieuwe reorganisatie, waarvan wel duidelijk is dat die onontkoombaar is..

Rood op de goede plek

Het is verkiezingsavond, als u dat nog niet mocht weten. Nochtans aarzel ik, over dit onderwerp te beginnen, want, zegt een vergeten spreekwoord overdaad schaadt. Ik zal daarom maar beginnen met 'iets leuks', namelijk een cartoon van Joep Bertrams die zogezegd in het oog sprong, toen ik vanmorgen mijn Twitter-account opende. De grap zat voor mij niet zozeer in de tekening als wel in de tekst die Bertrams er boven had geplaatst: Wel op de juiste plek rood maken! Die maakte bij mij een herinnering los.

Ik was destijds aanhanger van Joop den Uyl. We zaten in een rijtjeshuis aan een t-kruising van woonstraten in Best en hadden 'ome Joop' meer dan levensgroot op een biljet voor het raam hangen. We hielden gewoon van die man. Mag dat? Nou, onze toenmalige huisarts - overigens een onvergetelijk iemand - vond het maar niks. Was het toen nog KVP of reeds CDA? Ik ben het even kwijt. Maar essentieel voor dit verhaaltje is, dat de christen democraten toen een soort taxidienst organiseerden, waarmee bejaarden, nonnekes en slecht ter been zijnden naar het stembureau werden vervoerd.  Drie keer raaien welk stemadvies ze mee kregen. Maar echt nodig was dat natuurlijk niet. Zonder tien pagina's 'verkiezingsnieuws' in de krant en zonder avondvullende tv-debatten.

Bij de ingang van het stemlokaal, tevens uitgang, kwam ik 'n paar van die nonnekes tegen en ik kon het niet laten: 'En, heddem goed rood gemaakt?' Een exit poll noemen ze dat tegenwoordig. U zult er vanavond nog tot vervelens toe van horen.
'Ja,' grinnikte de zuster, 'en op de goeie plek.'

Hier past het cliché 'dat waren nog eens tijden', al zullen velen hun neus ophalen voor de toenmalige verkiezingspraktijk. Want, kijk nou eens. In Amsterdam-Noord begon het kiezen door jongeren vannacht om 0:00 uur met met een stemfeest. Mocht van minister Plasterk. En in Zevenhuizen, fusiegemeente Zuidplas, is een drive-in-stemlokaal. Mag ook van de minister, zij het dat de kiezer nog wel de auto uit moet naar het hokje. Als jullie het niet geloven, je kunt er nog heen; je mag immers overal stemmen, als je je identiteitsbewijs maar niet vergeet. De opvolger van Plasterk mag straks al dan niet goedkeuren dat je er voortaan een hamburger bij krijgt. En dat zou de Partij voor de Dieren dan niet tegen kunnen houden.

(Gesproken column Omroep Best, 15.03.17, 18:10 uur.)

Diplomatieke soap

In de tijd van de Vietnam-demonstraties wilden de deelnemers de toenmalige Amerikaanse president Lyndon Johnson (destijds vice-president en in het vliegtuig beëdigd op de dag van de moord op Kennedy) bejegenen als moordenaar. Dat kon natuurlijk niet, immers 'belediging van een bevriend staatshoofd' dus strafbaar. Het werd dus 'Johnson molenaar'. Iedereen wist toen ook wel wat er bedoeld werd.

Wat is belangrijker, interessanter, intrigerender? Belediging van een staatshoofd een regering of van de staat-zelve. Ik zie geen verschil. Bestaat er in Turkije een soortgelijke rechtsregel? Lijkt me twijfelachtig, gezien de staat van rechteloosheid waarin de bevolking daar zich bevindt. Je mag er niet eens nee denken, laat staan zeggen.

De gedroomde dictator Erdogan - je vraagt je af of er nog wel een grondwetswijziging nodig is om van de droom werkelijkheid te maken - eigent zich het recht toe, Nederland een fascistenstaat en bananenrepubliek te noemen en excuses te eisen voor het dwarsbomen van ministers die hier zijn politiek wilden komen preken. We zijn trouwens geen republiek, maar nog steeds een constitutionele monarchie, maar ook dat is hier niet van essentieel belang. Hoogstens lijkt het interessant, op het verdwenen verschijnsel van de absolute monarchie te wijzen, omdat het onophoudelijk streven van de heer Erdogan daarmee grote gelijkenis vertoont.

Het gevolg van Erdogans scheldkanonnades is een excuuseis per kerende post. Inmiddels van harte ondersteund door onder anderen Angela Merkel, wat niet niks is. Intussen is dit wel diplomatie van een weergaloos soapgehalte, of liever non-diplomatie.

Maar wat had het duo Rutte-Koenders anders moeten doen? Stel dat de Nederlandse regering het grove geschut van de Turkse president in lankmoedigheid over zich heen had laten gaan. Dat Mark Rutte de veel gesmade lach niet zou zijn vergaan.  Het huis zou hier - zeker zo vlak voor de verkiezingen - te klein zijn geweest. Er is gesuggereerd, dat Rutte en zijn VVD bij de verkiezingen wel garen zullen spinnen bij deze zaak. Zou kunnen, maar ik  wil er wel bij zeggen dat ik me geen kabinet kan voorstellen dat anders zou hebben gehandeld.

Telwerk

Tops en Tromp, die een boek schreven over ondermijnende criminaliteit (De achterkant van Nederland) zijn aan een tweede deel toe. Niet alleen vanwege de recente ontdekkingen van een weergaloos omvangrijk drugslab in Leende en van een al even mega foute sigarettenfabriek in een boerenschuur in Oirschot.

Alarmerende openingskop van het Eindhovens Dagblad vandaag: 'Criminelen stelen enorm veel stroom.' Nieuws? Niet echt, maar wel voor het eerst gekwantificeerd.

Het verloopt zo: Hennepboeven stelen jaarlijks honderden miljoenen kilowattuur stroom. (Inleiding)

Vervolgens:

Criminelen stelen jaarlijks voor zo'n 200 miljoen euro aan elektriciteit, een miljard kilowattuur.

En verder:

Enexis, het bedrijf dat het stroomnet in vrijwel heel Brabant, Limburg en het noordoosten van het land beheert, schat de diefstal in 2016 landelijk op 330 miljoen kWh.

Landelijk, dus inclusief andere netbeheerders, neem ik aan.

Ooit werd van De Telegraaf strijk en zet gezegd dat die krant niet kon tellen. Nou, vandaag de dag heb ik over het telwerk van het ED ook zo m'n twijfels.

De jeugd van toen en tegenwoordig

Dat idee van CDA-er Buma, maatschappelijke dienstplicht, waar doet dat toch aan denken? Precies, partijgenoot Lubbers die trouwens in 1993 nog een stapje verder ging met zijn strafkampen voor criminele jongeren. Gewoon doodgebloed, dat idee, hoewel salonsocialist Kok er later nog op is teruggekomen.

Hou er toch over op. De jeugd van tegenwoordig is gelijk aan die van toen. Het was in de jaren vijftig (!) van de vorige eeuw dat mijn vader een sneeuwbal in z'n nek kreeg. Toen-ie zich omdraaide stond daar 'n knul die treiterig riep: 'Ja dat doe ik!'

Pubers moeten zich laten gelden, vooral de jongens. en uiteraard in het negatieve. Testosteron hè? Met normaal doen valt geen stoer imago op te bouwen. Met een blikje cola light ook niet, afgezien van het demonstratief, na het nuttigen van de inhoud, aan de kant van de weg flikkeren. Een helaas te vroeg overleden vriend van ons was in de tijd van Lubbers onderwijzer in Tilburg Noord. Hij kreeg van een moeder de vraag: 'Mister, zou 't helpen as ik hem 'n brommer gaf.' Nee, er helpt ook geen actie prullenbakken versieren, zoals momenteel in Best, tegen. Zomin als strafzorg. Zie je de motivatie al?

Trouwens, maatschappelijke dienstplicht? Het zal wel weer tegen de Rechten van de Mens zijn. Opvoeding? Zou kunnen. Vooralsnog zie ik meer in voorbehoedsmiddelen met als alternatief een cursus ouderschap. Eerst kind af zijn - kan lang duren - dan pas verwekken en baren. Het lijkt het presidentschap van Amerika wel.

Mottenballen

Het Lagerhuis, een succesvol discussieprogramma op tv van de VARA (1997-2005), wordt ter gelegenheid van de naderende verkiezingen voor één keer nog eens uit de kast gehaald. Niet voor 't eerst trouwens, want in 2010 werd het ook bij verkiezingen nog eens ingezet. Terecht vinden sommigen dat het programma weer voor onbepaalde tijd nieuw leven zou moeten worden ingeblazen. Het heeft bewezen, tot aardige confrontaties te kunnen leiden tussen politiek en burger. Als daar ooit behoefte aan bestond, dan is dat nu wel.

Tot de voorstanders van die heropleving behoort, zo hoorde ik haar zeggen in haar wekelijkse column voor BNR (radio) de schrijfster Marianne Zwagerman. Alleen, ze gleed volgens mij onderuit met de constatering dat voor de komende gelegenheidsuitzending(en) presentator Paul Witteman (70) uit de mottenballen is gehaald - niet in het midden latend dat ze dat maar niks vond.

Sinds hij vertrok bij het toen nog zo geheten Pauw en Witteman, presenteert Witteman onder meer op zondagavond op een charmante manier het naar hem genoemde Podium, waarin klassieke muziek, mede door de 'versieringen' van pianist/cabaretier Mike Bodde en trendwatcher Floris Kortie, voor de gemiddelde kijker een delicatesse wordt. Voor Paul Witteman geldt dus het still going strong, wat volgens de Cambridge-dictionary staat voor still be successful after having existed for a long time. Het staat nog te bezien of dat over 'n jaar of twintig van de immer triomfantelijk-arrogante Marianne Zwagerman kan worden gezegd.

Mottenballen? Als je dat nou van de inmiddels 93-jarige, in het openbaar in z'n broek plassende dictator Mugabe zou zeggen. Volgens een mededeling van Bram Vermeulen op Radio 1, zou de echtgenote van de Zimbabwaanse president  bereid zijn, tzt diens lijk, bij gebrek aan een alternatief, voor het presidentschap, kandidaat te stellen.

Dorpspompklets als nationale rel

Zover is de Nederlandse journalistiek nu al gezonken, dat kletspraat rond de dorpspomp - het kan ook de leugenbank zijn - is verheven tot een nationale kwestie. Sinds de regionale kranten digitaal overal bereikbaar zijn, is bij voorbeeld het Radio 1 Journaal er 's morgens al als de kippen bij om die ongesubsidieerde media leeg te roven. Hoeveel van het radionieuws komt van eigen verslaggevers? Als dat tien procent is, geloof ik het onmiddellijk.

Een typisch geval is de zogenaamde lootjeskwestie bij de amateur-vv Bladella - voor de duidelijkheid, in de Kempen, ten zuiden van Eindhoven.

SBS6' Hart van Nederland, gespecialiseerd in straatinterviews (" 't Is toch wat") en badderende olifantjes springt erop, de rest inclusief het NOS Journaal volgt als onderdanige hondjes. Effe wat anders, een digestief  voor die over elkaar heen buitelende torentjeskandidaten.

Een  dorpsruzie als die rond het honderdjarige Bladella (z'n Twitteraccount beperkt zich nagenoeg tot de visuele weergave van de wekelijkse opstelling zodat je daar niet moet zijn voor scheldpartijen en bedreigingen, waar wel zeg ik lekker niet) ooit hooguit 'n kadertje waard op de streekpagina, wordt nu tot tweemaal in één week toe de opening van de krant waardig geacht. 'Lees verder op pagina 3' voor de volgende vette kop.

Ben je nu niet zelf bezig? Helemaal niet. Ik zou niet durven, gezien het overheersende nietes-welles, kenmerkend voor dit soort ruzies. Zo'n voetballersmoeder die zegt: 'Ik heb m'n statement gemaakt.' Dan weten we toch al genoeg?

Los het daar in Bladel toch snel even op. Wees blij met het vv-bestuur en al die vrijwilligers, of doe het zelf beter.

Gekte kent geen grenzen

Sommigen zeggen, de wereld is gek geworden, anderen, alles staat op z'n kop. Seksuele voorlichting aan de hand van de bloemetjes en de bijtjes is uit de tijd, maar dat neemt het belang van de bijen voor de agrarische bevruchting natuurlijk niet weg. In plaats van de oorzaak van de massale bijensterfte weg te nemen, gaan we nu drones de lucht insturen om hun werk over te nemen.

Laat ik ter beschrijving van de actuele gekte afdalen naar het plaatselijke. Iemand bij de gemeente Best heeft het in z'n hoofd gehaald, het winkelcentrum De Boterhoek tot woonerf te verklaren.

Wat houdt dat in? Fietsen, ooit verboden in dit voetgangersgebied van weleer, wordt niet langer gedoogd (bij gebrek aan handhaving), maar officieel toegestaan. Brommen ook. En auto's mogen er stapvoets rijden, al wordt dat door het straatmeubilair niet aangemoedigd. Kwaadwillenden zijn niettemin uitgenodigd even een ramkraakje te plegen. Niet door mij, haast ik me te zeggen voordat ik een proces wegens aanzetten tot een misdrijf aan m'n broek krijg. Maar denk niet dat de Boterhoek misdaadvrij is: herinner je de brandstichting in een restaurant, enkele jaren geleden.

Vorig jaar is er in Best onnodig lang gedelibereerd over de vraag of een deel van de Hoofdstraat al dan niet autoluw moest worden gemaakt. Er werden zelfs enquêtes over gehouden, teneinde aan de weet te komen wat iedereen allang wist: weg met die auto's.

En nu, in een vloek en een zucht wordt een qua profiel daarvoor volstrekt ongeschikt winkelgebied als De Boterhoek tot woonerf verklaard. Gebrom in de gemeenteraad, waar een lid meedeelde al door een fietser te zijn aangereden. Is hiermee de kous af? Ik denk het niet. Sterker, ik denk wèl dat er eindelijk een oplossing moet komen voor de massa geparkeerde fietsen bij de Albert Heijn, waarmee dit deel van de objectvrije stroken voor de winkels wordt bezet. AH met z'n dichtgeplakte etalageruiten hoort in zo'n als 'gezellig' bedoeld, intiem winkelcentrum niet thuis. Ook dat weet iedereen.

En voor alle zekerheid, want de gekte kent geen grenzen, kom me niet aan met 130 km-borden, want ik hoorde iemand op de radio zeggen dat de VVD met die borden haar geurgrens afbakent, zoals honden dat al plassend doen.

Honden blaffen, karavaan trekt verderr

Boosaardigen zouden kunnen zeggen dat Eindhoven in het dossier herindeling van Zuid-Oost Brabant zich opstelt als een wolf in schaapskleren, maar volgens mij is dat soort taal intussen wel achterhaald. Iemand suggereerde dat de gemeente in de toekomst wel eens Eindhoven c.a. (cum annexis) zou kunnen gaan heten, maar in een zogenaamde commissie notitie van B en W (zie je wel, dat burgemeester Jorritsma in zijn nieuwjaarsrede niet louter voor zichzelf sprak) komt het woord annexatie niet voor. Fusie is het woord voor wat natuurlijk op hetzelfde neerkomt.

De honden blaffen, maar de karavaan trekt verder. Hoe weet je dat? Het provinciaal bestuur van Noord-Brabant heeft de randgemeenten Nuenen en Son en Breugel in december schriftelijk gevraagd om voor 1 juli 2017 te laten weten hoe zij denken over een eventuele fusie. Eindhoven heeft, als mogelijk andere fusiepartner van Nuenen, tegelijkertijd het verzoek gekregen, mee te denken. Interessante vraag aan Eindhoven: 'Wat heeft u te te bieden aan de kernen van een fusiepartner bij een eventuele fusie?' Dit gaat over de handhaving van de eigenheid van de dorpen. En daarbij natuurlijk over meer dan over de stadsburgemeester die tijdens de Nationale Voorleesdagen afdaalt naar de basisschool van het kerkdorp Acht om daar acte de présence te geven (historisch). En ook over meer dan het al dan niet voortzetten van het ophalen van oud papier voor een goed doel door een plaatselijke particuliere instantie (ook historisch, namelijk een lopende kwestie tussen Breda en het al eeuwen geleden geannexeerde Prinsenbeek).

Ter zake. Niks wolf in schaapskleren. In hun 'commissie notitie' bedrijven B en W van Eindhoven diplomatie, waarin 'zorgvuldigheid' en 'transparantie' sleutelbegrippen zijn. Voorop staat dat de beslissing over fusering ligt bij de gemeenteraden van de randgemeenten, nu nog slechts Nuenen en Son-Breugel. Meer dan terloops komt de regionale intergemeentelijke samenwerking aan de orde, waarover Eindhoven opmerkt dat die 'noodzakelijk blijft'. Toevallig zijn die samenwerkingsvormen momenteel onderwerp van evaluatie en eveneens toevallig komen de resultaten van dat onderzoek vóór 1 juli ter beschikking van de gemeenteraden. Het ligt voor de hand dat rond de zomervakantie veel duidelijk wordt over de door de karavaan te volgen route. Of die louter langs de wegen van samenwerking zal blijven lopen, staat op z'n zachtst gezegd te bezien.
Want, zegt Eindhoven, de bestuurlijke slagkracht van de Mainportregio moet wel voorop staan, dus 'op lange termijn voorzien wij een substantiële afname van het aantal gemeenten' en 'als een andere gemeente in het stedelijk gebied besluit tot bestuurlijke fusie, dan is aansluiting bij Eindhoven voor de hand liggend.' Verderop noemt het college de 'kernwaarden' waarnaar de provincie vraagt en waarvan het college zegt dat ze nu al uitgangspunt vormen voor zijn handelen.

Ik pik uit die opsomming van kernwaarden (een lijst van negen punten):
- Aansluiten bij de behoeften en identiteiten van gemeenschappen en inwoners, op niveau van wijk, buurt en dorp, stadsdeel, stad, stedelijk gebied en regio.
- Maatschappelijk draagvlak.
- Herkenbaarheid en aanspreekbaarheid van de overheid als het gaat over dingen die de inwoners rechtstreeks raken.
- Transparantie.
- Rechtstreeks kiezen van vertegenwoordigers.
- Zo min mogelijk bestuurlijke en ambtelijke drukte.

Werk aan de winkel voor de randgemeenten.

Als de fusie met Nuenen doorgaat, krijgt de stad er op de kaart een puist bij en met Son en Breugel nóg een. Historisch gezien niks bijzonders, want rond 1920 annexeerde het 'nestje' Eindhoven  Woensel, Gestel, Stratum en Tongelre. Op de kaart zag er dat uit als een spin, door de tussenliggende groene zones. Die zijn inmiddels met bebouwing nagenoeg opgevuld.

PHPD

Aan het slot van een consult vroeg ik mijn huisarts: Wat is PHPD. Ze kwam zonder aarzelen  met een latijnse term die ik vergat op te schrijven, al te happig om mijn kennis hieromtrent te ventileren. Toch maar eens gegoocheld op definition. Een reeks verklaringen verscheen op het scherm.

Post Hallucinogen Perceptual Disorder
Peak Hour Peak Direction (traffic)
Public Health Promotion Division (Thailand)
Palos Heights Police Department (Illinois)

De mijne is er niet bij. Ze komt van een dame op leeftijd, wat volgens mij een eufemisme is voor oude vrouw, Gevraagd naar haar welbevinden, antwoordde zij: 'Och, PHPD, Pijntje Hier Pijntje Daar.' Geweldig, Weer eens wat anders dan still going strong of andere gemeenplaatsen.

Ik was bij de dokter in verband met PHPD. Na enige fysieke testen, waarvoor ik niets hoefde uit te trekken, verklaarde ze met grote stelligheid: 'Het is niet het hart. Hou de boel maar goed warm.'

Wees dus gerust, PHPD gaat geen leven leiden als een aandoening, die het nationale zorgapparaat in werking stelt, gelijk Alle Dagen Heel Druk (ADHD).

Vooralsnog zijn er belangrijker prioriteiten, zoals de erkenning van de ernst van het Q-koortsprobleem.

Minder boeiend

In de Waddenzee wordt een proef genomen met virtuele boeien, zo lees ik in de Leeuwarder Courant. ? De boeien zullen zichtbaar zijn op digitale kaarten. Ze worden niet echt uit gezet.

De digitale techniek staat voor niets, maar zo zien we weer wat stoffering van de zee verdwijnen. Boeien, al dan niet voorzien van een knipperlicht, zijn niet alleen nuttig, maar ze vormen, al dobberend, ook zoiets als karakteristiek zeemeubilair dat ook de eenvoudige bootpassagier naast zeehonden en  vogels een welkome afleiding biedt. Ik wil maar zeggen, het wordt er door die digitalisering en automatisering niet gezelliger op. Maar ok, dat wisten we al.

Of het nog gebeurt weet ik  niet, maar in mijn tijd werden vaarroutes op de Waddenzee soms gemarkeerd met simpele boompjes van het vasteland. Die routes willen nog wel eens 'verschuiven', zodat het wel zo praktisch was. Mogelijk heb ik het ergens al eens verteld - dat heb je met ouwe mensen - maar we hebben er, als journalisten, collectief varend naar een waddeneiland, wel eens een collega mee bij de neus genomen. "'t Is toch wat met dat milieu tegenwoordig, moet je zien er groeien nu ook al boompjes in de zee."

Daags erna stond er op de voorpagina van des collega's krant, ik meen dat het Het Vrije Volk was: "Milieuvervuiling leidt tot boomgroei op zee".

Gelukkig zijn er nog vuurtorens.

Iets meer dan een hapje en een drankje

Altijd respect en bewondering voor mensen die, desnoods tegen de draad in, initiatieven nemen. Ziet de bank er niets in - en wanneer ziet de bank er wèl iets in? - dan maar via het nieuwste tovermiddel crowdfunding. Nog mooier is het als zo'n startende ondernemer de intentie heeft, mensen die niet of moeilijk aan de bak komen, 'n eind tegemoet te komen. Zo'n geval doet zich nu voor in het Bestse buitengebied. Maar helaas, er zijn toch wel enkele vraagtekens bij te plaatsen.

De voormalige Bossche horeca-ondernemer Liesbeth van der Velden wil, als het kan nog dit voorjaar, aan de Heuveleindseweg in Best een ontmoetingsplek voor jong en oud creëren. 'Buutvrij: een hapje, een drankje en een werkplek,' zo meldt de nieuwe Bestse correspondent vandaag in het ED. Iets om van op te veren? Ja, maar niet zonder bedenkingen. De enthousiaste ondernemer is trouwens de eerste om haar opvatting over het realiteitsgehalte van haar project enigszins te temperen.

De Heuveleindseweg vormt min of meer de grens van de wijken Heivelden en Heuveleind met de groene buffer tussen Best en Oirschot. Ze loopt van de Oirschotseweg naar het Wilhelminakanaal. Het is agrarisch gebied, maar qua bedrijvigheid is er weinig meer te vinden dan een boomkwekerij (waarvan Van der Velden een loods op het oog heeft), het weiland van een slager, een manege en een nertsenfarm. Er staan enkele monumentale boerderijen, waarvan één met erf en boomgaard die herinneren aan het kamertjeslandschap van Best voor de ruilverkaveling. Bij de uitmonding op de Oirschotseweg bevindt zich een dierenkliniek met parkeerterrein.  De rest is gespreide woonbebouwing. Ook staat er sinds ongeveer 'n kwarteeuw een door de buurt piekfijn onderhouden Mariakapel - een rustpunt voor wandelaars en fietsers.

Het gaat hier om een 'uitloopgebied', waar bewoners van genoemde wijken wandelen, joggen en hun honden uitlaten. Betrekkelijk rustig, afgezien van wat plaatselijk autoverkeer. Ik bedoel te zeggen: laat dit zo blijven. Het plan van Liesbeth mikt op jong en oud, die daar dus terecht zouden kunnen voor een 'hapje en een drankje'. Er zouden ook een winkel moeten komen en moestuinen. Zelfs workshops behoren tot de gedroomde mogelijkheden. Parkeermogelijkheden te over!

Ja, het bestemmingsplan moet worden aangepast en ja, de gemeente Best is hiermee bezig. Ik hoop op zorgvuldige behandeling, minstens zo zorgvuldig (?) als die van de recreatie-ondernemer in De Vleut, die na jaren gedogen het veld moet ruimen.

Zie ook: Rustig en kleinschalig

Wie het beter weet mag het zeggen

Het had zijn maidenspeech kunnen zijn, de nieuwjaarstoespraak van John Jorritsma, nog maar enkele maanden burgemeester van Eindhoven, maar het doet er weinig toe: het was een toespraak die de regio Zuid-Oost Brabant op haar grondvesten deed schudden. Jorritsma vindt dat op het punt van het ‘plaatselijk bestuur’ nu eindelijk maar eens spijkers met koppen moeten worden geslagen. Hij opteert voor een grootscheepse herindeling van 21 gemeenten, inclusief zijn stad plus Helmond,  tot drie of hooguit vier.

Wie het beter weet mag het zeggen. Deze zin impliceert dat ik na meer dan een halve eeuw delibereren, touwtrekken en mislukt experimenteren met samenwerking geen houdbaar alternatief zou kunnen bedenken. Jorritsma gaf het zelf al in wat tactvoller bewoordingen aan: de tijd van het verdedigen van het gemoedelijke eigen nestje, het verwijtend wijzen naar grote buur Eindhoven als annexionist (een in de Bestse gemeenteraad uitgevonden woord) is voorbij.

Ja, Eindhoven wil groter, dat is een aspect van Jorritsma’s verhaal: met Best, Veldhoven, Son en Breugel, Nuenen, Oirschot, Waalre en Geldrop naar een Mainport van dik 400.000 inwoners, om nationaal beter een vuist te kunnen maken. Wat dat betreft sluit de nieuwe burgemeester zich volledig aan bij de meermaals door zijn voorganger Rob van Gijzel  verkondigde opvatting dat  de toekomst potentieel aan de steden is. En dan niet alleen aan die ‘grote vier’ ten noorden van de rivieren.

Natuurlijk heeft Eindhoven (het is ondenkbaar dat de burgemeester zijn college van B en W voor een fait accompli heeft gesteld) geen panklaar gerecht geserveerd. Het gaat om een principe waaraan vanzelfsprekend nog hevig gesleuteld moet worden. Enkele voorbeelden. Geldrop vormt momenteel een moeizame combinatie met Mierlo, waarbij men zich zou kunnen afvragen, of aansluiting van dat dorp bij de voorgestelde gemeente Helmond-Peel niet meer voor de hand zou liggen. Oirschot, qua bebouwde kom 4 km verwijderd van Best, caramboleert al jaren tussen de stadsregio en de  Kempen. Letterlijk aan één kant logisch, want zijn grondgebied in de voormalige gemeente Oost- West- en Middelbeers heeft meer affectie met het landelijke, nog steeds sterk agrarische gebied aan de zuidwestelijke kant ervan.

In de Brabantse herindelingsgeschiedenis is deze situatie niet uniek. Breda annexeerde destijds wel van de gemeente Nieuw Ginneken de dorpen Bavel en Ulvenhout, maar liet het landelijk gebied aan de nieuwe gemeente Alphen-Chaam.

De Kempische gemeente Eersel heeft het realistische besluit genomen, van vervanging van de vertrekkende burgemeester af te zien; ze koos voor een plaatsvervanger. Oirschot, dat tot zijn ergernis onlangs alvast met een door Eindhoven opgelegd besluit werd geconfronteerd, namelijk het autovrij maken van de Eindhovense, respectievelijk Oirschotse Dijk, kijkt wat de opvolging van de burgemeester betreft liever de kat uit de boom en zet zijn aandeel in de benoemingsprocedure van een nieuwe burgervader door. ‘Hogerhand’ moet het nu maar zeggen.

Hogerhand (provincie en rijk) zal sowieso met belangstelling afwachten, hoe Zuid-Oost Brabant op Jorritsma’s knuppel in het hoenderhok gaat reageren, om uiteindelijk de kippen naar de gewenste stek te dirigeren.

Knielen op een bed van kijkcijfers

Özcan Akyol maakt zich in zijn column in de Persgroep-kranten behoorlijk druk over de onophoudelijke bezwaren tegen de exorbitante salarissen van npo-presentatoren als Pauw en Van Nieuwkerk (VARA). Hij vindt dat 'kwaliteit beloond moet worden', wat iedereen met hem eens is, die per 1 januari er maandelijks één cappucino bij krijgt.

Akyol hanteert het tot op de draad versleten argument dat die elkaar regelmatig een veer in de kont stekende 'talenten' anders de wijk nemen naar de commerciëlen. Waar kennen we dat van? Precies van de ceo's en topmannen (afschuwelijke uit de VS overgewaaide kwalificatie), die anders hun heil in het buitenland zouden zoeken. Laat ze toch gaan. Niemand is onmisbaar. Integendeel, er zijn heel wat van die schrapers die we liever kwijt zijn dan rijk.

Want is die zogenaamde vlucht naar de commerciëlen nou zo erg? Om te beginnen scheelt dat 'n hoop belastinggeld. Alsof de publieke omroep zich op buitengewone manier onderscheidt van de louter via reclame gefinancierde zenders. Integendeel, de programmering valt te omschrijven als een regelrechte knieval voor de massasmaak en de daarmee verbonden kijkcijfers, waarbij Nederland gemakshalve aan de lopende band wordt gelijkgeschakeld met Holland, bij mijn weten niet meer dan twee volgepakte provincies in het westen.

Op oudejaarsavond bedacht een of andere malloot het format 'het nationale afteluur', of zoiets. Iemand twitterde naar mijn hart: wat is dat nu weer voor flauwekul? Elke poging, zich te spiegelen aan een toonaangevend publiek net als het Vlaamse Canvas ontbreekt. Laat ik es wat zeggen: ik vind RTL Nieuws qua diepgang, kritisch onderzoek en presentatie meer dan een klasse beter dan het NOS Journaal. Word trouwens horendol van die kluwen instanties met afgekorte namen als npo, ntr en nos, om nog maar te zwijgen van die al dan niet samengeklitte zendgemachtigden, van wie de vpro wellicht als enige wat eigengereidheid kan worden toegeschreven.

O ja, Akyol. Stel je gerust man, er ligt ook voor jou een al dan niet betaald baantje klaar, al is het maar als tafelheer, bij de commerciëlen.

Het eerste kletsverhaal

Nauwelijks is 2017 van start gegaan, of het eerste kletsverhaal heeft ons weer bereikt. Via het AD en de regionale kranten van De Persgroep, ijverig en al even kritiekloos overgenomen door radiojournaals. Daarbij is het onderscheid tussen wat heet lager en hoger opgeleiden voor het gemak vanuit 2016 overgenomen. Het gaat over 'bezorgde bedrijfsartsen', die bij wijze van mosterd na de maaltijd (het is immers politiek allang beslist) verzet aantekenen tegen het opschuiven van de pensioenleeftijd.

Lager opgeleiden, dat zijn mensen die volgens de afgeschafte r.-k. vasten- en onthoudingswet 'zware lichamelijke arbeid' verrichten. Voor alle duidelijkheid, die mensen hoefden niet te vasten, zomin als opgroeiende kinderen.

De redenering van de bedrijfsartsen luidt, dat die mensen 'voortijdig versleten' zijn.

Eerst maar eens dat onderscheid tussen hoger en lager opgeleiden. Dat is overgenomen van snelle verzekeringsjongens die gebruik, of zeg maar misbruik maken van de hang naar status bij de dommen. Alleen jij mag bij ons je zekerheid halen, zoiets.

Wie is hoger opgeleid? Moet je  daar academisch voor gevormd zijn? Stelt bij voorbeeld het certificaat van een verwarmingsmonteur, gekwalificeerd voor de beveiliging tegen koolmonoxidevergiftiging niets voor? Is ambachtelijk vakmanschap - waaraan god betere het - schreeuwend behoefte is, niks waard? Gloeiender misverstand is niet denkbaar.

En dan de zwaarte van het werk. Eigenlijk zou ik de arbeidswet en aanverwante regels en bepalingen eens moeten uitvlooien. Er is nauwelijks meer arbeid aan te wijzen, waarvoor geen veiligheids- en gezondheid handhavende voorwaarden gelden. Een glazenwasser mag niet eens meer een ladder tegen een gevel zetten; de hoogwerker moet desnoods maar worden gehuurd. Het vak opperman, die stenen de steiger op sjouwde, is uitgestorven: de bouwlift doet het werk. Machines en robots nemen steeds meer uit handen.

Ernst Jurgens, bestuurder van de vereniging van bedrijfsartsen NVAB, moet zelf al nattigheid hebben gevoeld, toen hij zijn argument van versleten lijven aanvulde met 'de levensstijl' van de werknemers, die 's avonds voor de tv hangen, ongezond eten en niet naar de sportschool gaan.' Als het waar zou zijn wat hij over de zwaarte van het werk beweert, is het ook nog eens naar de sportschool gaan volstrekt overbodig. Integendeel: zak 's avonds maar eens lekker onderuit, je hebt het verdiend.

Het verhaal van Jurgens is trouwens niet nieuw. Een 'gezondheidseconoom' aan de Erasmus Universiteit beval vorig jaar al omscholing aan voor metselaars, timmerlieden, postsorteerders, bakkers en verplegers. Hoe zo? Moeten die 'hoger opgeleid' worden tot bij voorbeed ICT-er, om vervolgens last te krijgen van rug, schouders en andere rsi-verschijnselen? En wie gaat er dan metselen, timmeren en verplegen? 

Vader Habt

In West-Brabant, waar ik vandaan kom, hadden ze - hoe het nu is weet ik niet - altijd nogal moeite met het uitspreken van de h. Het gevolg was dat die h ook wel eens werd gebruikt, waar die niet te pas kwam. Vandaar het volgende, nu wat oubollig klinkende versje:

’n Ondje in ’n okske
En ’n andje vol ooi 
Ap zee ’t ondje 
En h h h hop was ‘t ooi

Vader Abt kon zodoende ook wel eens ontaarden in Vader Habt. Op de door mij bezochte lagere school zorgde zo'n tobber met de h voor heel wat hilariteit in de klas.

Zijn er nog abten? Hier en daar, ja. Vooral in België. Sommige abdijen voorzien zich, sinds het verdwijnen van de landbouw, in hun onderhoud door de exploitatie van een eet- en drinkgelegenheid. Bij de Norbertijner abdij van Postel, vlak over de grens, ten zuiden van Eindhoven, is dat al meer dan een halve eeuw het geval. Daar werd in 1961 naast het poortgebouw een rustieke gasthof (overigens een restaurant zonder bedden) gevestigd en in pacht gegeven aan leken. Volgens de menukaart, ‘om aan de eeuwenoude traditie van het toerisme een vervolg te geven’. Het herbergen van reizigers/vreemdelingen is inderdaad in menige kloosterregel vervat, maar toerisme? Dat vindt zijn oorsprong ergens rond 1900. En wat Postel betreft zou dat nog wel 50 jaar op zich laten wachten.

Gaat Vader Abt wel eens in dat restaurant happen? Het is hem niet aan te raden, of misschien toch wel om de effectiviteit van de verbouwde kloosterregel te toetsen. Het restaurant, genaamd De Beiaard, zit zomer en winter op vrije dagen stampvol. Levensmaatje zegt wel eens dat je uit dit soort toeristendingen weg moet blijven. Zeker als er weinig concurrentie is onder de hohoreca, zoals in Postel. De echte Brusselaar blijft trouwens ook verre van de Beenhouwerstraat, waar de restaurantjes zich aaneenrijgen.

Wat is er dan mis met De Beiaard? Het eten is er ronduit slecht, althans wat wij voorgeschoteld kregen: een zogenaamd vispannetje met enkele stukjes ongaar zeebanket in een smakeloos soepje. Saus kon je het niet noemen.. Het werd na commentaar weer even in de magnetron gezet, waardoor van de toch al minimale gratiné niets meer overbleef. De haché van haas (wij noemen zoiets hazenpeper) hield ook niet over; aan het kruiden van de saus was niets gedaan. De puree bestond uit kleffe meelballen. Schade, inclusief 1 huiswijn en 1 bier, tegen de 50 euro.

Zoals altijd in dit soort gevallen, mag de serveerster de klachten opvangen; de kok en de uitbater blijven achter de schermen.
Ik vroeg aan de serveerster: 'Hier komen zeker veel Hollanders van boven de rivieren.'
'Klopt.'
'Dat dacht ik al, die slikken alles.'
'Nou....'

Vader Habt ga daar 'ns appen.

Laat Youp maar 'lul' roepen.

 'Nou, het ging los op Twitter, dat medium van die zolderkamerterroristen, die tragische mannen die anoniem losgaan op Sylvana.' Youp van 't Hek in een interview van de Persgroep-kranten.

Gisteren werd Van 't Hek inderdaad op Twitter uitgemaakt voor lul. Dat was in een door een ander geretweet zinnetje. Even overwoog ik, te reageren in de geest van 'houd dit soort scheldtermen voor je', maar  zag er van af, want het is tenslotte ook het taalgebruik van de cabaretier/journalist. Koekje van eigen deeg. En ik volg de twitteraar in kwestie zelf niet.

In Van 't Hek's kwalificatie van Twitter herken ik eigenlijk niets. Dat komt doordat ik het type gebruiker, door hem omschreven, niet volg, indachtig mijn meermalen verkondigd adagium, 'Twitter dat ben je zelf.' Er wordt je - afgezien van advertenties - nauwelijks iets opgedrongen. Je volgt iemand, van wie je iets verwacht, je ontvolgt een Twitteraar met hetzelfde gemak. Anonimiteit is wat mij betreft geen aanbeveling.

Zelf is de kleinkunstenaar een fervent gebruiker van dit social medium met twee accounts. De eerste (sinds maart 2009) van @youpvanthek met bijna 658.000 volgers, waar de man met graagte complimenten in ontvangst neemt.  De tweede - meer propagandistisch, zo te zien -  van @YoupvantHek (hoofdletters, sinds oktober 2014) met 1122 volgers, En of dat allemaal nog niet genoeg is is er nog Youps eigen impresariaat-bv @hekwerk, Hoewel niet anoniem, geen van alle voor mij prikkelend genoeg om te volgen.

Van 't Hek mag daar zo vaak 'lul' roepen als-ie wil. Ik hoor 'm niet en wil hem ook niet horen, laat staan zien.

Microsoft stuurt klant het bos in

Eindelijk moest ik er aan geloven: Microsofts Windows 10. Mijn Toshiba laptop met Windows 7 was 5 jaar oud en vertoonde kuren - hoewel, werkt nog en heeft via de voedselbank in Best (ja, daar verdelen ze meer dan eten en drinken) ongetwijfeld een goeie bestemming gevonden. Ik heb nu een Asus met het besturingssysteem geïnstalleerd op een zogenaamde SSD-kaart (een opslagmedium zonder bewegende delen) plus, ook ingebouwd, een klassieke harde schijf voor de persoonlijke data. Cool en ook nog eens echt koel; ik vraag me zelfs af of er wel een ventilator in zit. Het ding  is razend snel en, ja, Windows 10 lijkt - nog steeds niks ten nadele gezegd van Windows 7 -  best wel een stabiel systeem. Maar ik houd mijn bezwaren tegen de tactiek van Microsoft.

Ik wil me nu maar tot één aspect beperken: het tweede beeldscherm van Iiyama, dat mij, via hdmi met de vorige laptop verbonden, jarenlang uitstekende diensten heeft bewezen. Dat wordt door Windows 10 niet herkend. Wat ik ook probeer, tot en met het opdiepen van de driver uit het Iiyama-archief, het lukt niet. Windows heeft ergens een optie 'oudere hardware', maar ook daarmee kom ik niet verder.

De fabrikant van mijn laptop adviseerde de hdmi-kabel te vervangen, maar ook dat hielp niet. Ik correspondeerde met  Menno Schoone, die de verschijning van elke nieuwe Windowsversie met een handboek begeleidt en die meldde: 'Ik heb een klein vermoeden dat Microsoft op die manier elke keer weer wat ondersteunde hardware van het lijstje schrapt. Als ze dat in één keer zouden doen dan geeft dat teveel klachten.' Als dat waar is, schande! En het is waar. IIyama, de fabrikant van het beeldscherm dus, velt het doodvonnis: 'Deze monitor is niet geschikt voor windows 10. En hij is meer dan 7 jaar oud.' Goh, en het is toch zo'n mooi, onbeschadigd flatscreen.'

Frans van Rosendaal van de voedselbank heeft misschien ook wel een bestemming voor deze monitor, maar niet voor gebruik met Windows 10 hè?

Ontkerst(en)ing

Wat weten wij van de islam en wat weten de moslims van het christendom? Over de wederzijdse kennis hoeven we ons geen enkele illusie te maken. De aanslag met een vrachtauto op een kerstmarkt in Berlijn (12 doden, is inmiddels het wrange saldo) is zo goed als zeker een aanslag op het christendom - of wordt de westerse wereld daaraan niet gelijk gesteld? In elk geval hebben wij hier een van het christendom afgeleide cultuur. Intussen barst het van de misverstanden.

De islamitische oorlog in de Parijse buitenwijken tegen vrouwen (ze worden uit café's geweerd en zelfs zonder meer naar huis gestuurd) is een op de Koran gebaseerde strijd en een poging, onze cultuur te elimineren. En, over misverstanden gesproken, de fatwah tegen zogenaamde kerstsymbolen op Java, waarover de onvolprezen Azië-correspondent Michel Maas vanmorgen via de radio berichtte, is in wezen geen islamitische verordening tegen het christendom, maar tegen de vercommercialiseerde vorm van wat ooit door de katholieke kerk als hoogfeest werd bestempeld. Kerstmis is intussen immers Kerst en dat feest heeft met de geboorte van Christus niets meer te maken. Het westen heeft zichzelf al ontkerstend. De kerstboom is een 'heidens symbool'. Vrede op Aarde werd Vreten op Aarde.

Het door de Islam uitgevaardigde 'verbod' in Indonesië op het dragen van kerstmutsen en imitatie-rendiergeweien door winkelpersoneel berust dus op een misverstand, of men zou, alweer, de 'ontaarde' westerse cultuur op het oog moeten hebben. Ik ben niet geneigd dat laatste aan te nemen.

De overheden weten er geen raad mee. De Duitse, de Franse zomin als de Indonesische. De politie in Jakarta volstaat met toekijken, als knokploegen in de winkels en warenhuizen de door hen gewenste orde komen handhaven. Waar een zich voor herkansing gecandideerde minister president in Nederland, inderdaad Rutte, goed in is, is het zich haasten met buurland Duitsland te condoleren, al voor het exacte aantal slachtoffers bekend is. Hier koopt niemand wat voor.

Narrig dictee

Een alinea uit het Groot Dictee der Nederlandse Taal 2016, ontleend aan de website van de ntr.:

Geen kladderadatsch, maar wat een gebakkelei over het Engels als academische voertaal en de virulente impact daarvan op de landstaal. Hier faalt elke conciliatie middels getoost met krambamboeli. Complicerende factor: de impardonnabele dociliteit van de Taalunie, toch gesubsidieerd om het Nederlands te protegeren, niet te abhorreren.

Vorig jaar reageerde Sante Brun op het dictee van Bart Chabot: 'eindelijk een normaal verhaal.' Dat kan van het gewrocht van A.F.Th (zeg maar Adrie) van der Heijden niet worden gezegd. Wat een narrigheid weer, die met een test van de taalvaardigheid van Nederlanders en Vlamingen niets te maken heeft. Hoeveel heeft hij hier zelf voor moeten opzoeken? Zomin als in 2015 spijt het mij, het gebeuren te hebben gelaten voor wat het was.

Nog minder betreur ik het, het zoveelste optreden van de niet van het scherm te branden Philip Freriks te hebben gemist.

Je kleedt je niet alleen voor jezelf

In het vakantiehotel op Lanzarote hing een papier, waarop het management liet weten dat zwemkleding en blote voeten bij het diner niet op prijs werden gesteld. Ik zal je een beschrijving van wat er door de dag zo allemaal voorbijkwam besparen. Daar kan iedereen die wel eens, al dan niet  all inclusive, naar de subtropen is gevlogen, zich wel een voorstelling van maken. Maar aan de ruif van dat hotel viel wel een jonge moeder te signaleren in iets wat veel weg had van een babydoll, met inkepingen zodat ook haar slipje niet eens steelsgewijs kon worden bewonderd.

Dat je erg dik bent, valt je niet altijd te verwijten; obesitas is tegenwoordig, na de VS, ook in West-Europa een wijdverbreide ziekte. Maar bij de voorlichting van deze patiënten zou een kledingadvies geen overbodige luxe zijn. Of het kan je helemaal niks schelen, natuurlijk. Die indruk heb ik wel van de meesten.

'n Paar jaar geleden gaf Sante Brun eens 'n beschrijving van wat hij allemaal qua uitdossing zag bij een crematie. Vrijetijdskleding, waarin je bij wijze van spreken de auto wast. De nadrukkelijk geëxposeerde tattoo's daargelaten. Zoiets heet 'iemand de laatste eer bewijzen.' Niemand lijkt zich te realiseren dat je je niet alleen voor jezelf kleedt. Ik noem dat een doorgeschoten vorm van individualisme, dat je voor mijn part ook egoïsme kunt noemen.

Een redacteur van het ED ging, met dame, uit eten in een restaurant, waar men met handschoentjes aan bedient; geen eetcafé dus. Na enig wikken en wegen besloot hij zich behoorlijk te kleden, maar - in navolging van wijlen prins Claus - de stropdas, die wurgslang aldus de prins, achterwege te laten. Niks op aan te merken, zag ik op de bij het verhaal geplaatste foto. Die journalist vernam van de eigenaresse van dat restaurant, dat onlangs een jongen zijn oma trakteerde en met haar op een lunch verscheen in korte broek. Wat oma daarvan vond, is niet bekend. De restaurateur heeft het maar door de vingers gezien.

Ik zeg het toch maar: denk even na, voor je buitenshuis het kerstdiner gaat savoureren.

Het komt niet in de bus

Dat er sinds de invoering van de nieuwe dienstregeling voor het busvervoer in Zuid-Oost Brabant geen enkele van die vrijwel geluidloze en als een tram bellende bussen door Best rijdt, mag dan wel wat teleurstellen, verwonderlijk is dat niet. Die gestroomlijnde voertuigen zijn meer dan 18 meter lang, dus te groot in verhouding tot de OV-gezindheid van de gemiddelde Bestenaar. Die is laag, gezien het aantal lege bussen dat midden op de dag door ons stadje rijdt. En, weliswaar heeft het naamloze station NS Best (dat was voorheen ook al zo) een rechtstreekse verbinding met onder meer Eindhoven Airport: lijn 20, maar die is niet gesynchroniseerd met het spoor; de gemeente heeft haar acties ten behoeve van een aansluiting op het intercitynet opgegeven. Ik vertaal dit met: Best heeft zich weer eens een oor laten aannaaien.

De nieuwe dienstregeling van BRAVO bestuderend, vind ik niet dat we er op vooruit zijn gegaan, al hebben we nu wel een rechtstreekse verbinding met het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven. Mijn periodieke gang naar het Catharinaziekenhuis zal ik maar met de auto blijven doen, want neem ik lijn 20 in Heivelden, dan moet ik bij het station negen minuten wachten op mijn overstap naar lijn 3. En nu eens even kijken, of je na aankomst per Ryanair op Airport, ‘s avonds om half elf nog met de bus naar huis kunt. Vergeet dat maar, de laatste naar Best gaat om 19:23 uur.

Overigens, ik dacht dat de politiek ook in Brabant voorstander was van de vrije marktwerking, maar als het het gedoe van de provincie met het openbaar vervoer gadesla, ga ik daar ernstig aan twijfelen. Neem nou dat plan van de Duitse vervoerder Flixbus voor maar liefst zes lijnen door Brabant, die steden binnen en buiten de grenzen rechtstreeks zouden moeten verbinden. Da’s even iets anders dan de traditionele stads- en streekbus. Maar nee, zeggen ze volgens de krant in Den Bosch: dat willen we niet, want dat is concurrentie voor BRAVO. Een vergelijking van appels met peren, vind ik.

Mede, gezien het voorgaande, zou ik BRAVO maar veranderen in BRANIE.

(Gesproken column Omroep Best. 14.12.16, 18:10 uur.)

Flodderjournalistiek

Wie mocht denken goed te zitten met de nieuwsvoorziening via praatshows als Pauw, komt van een kouwe kerms thuis. Flodderjournalistiek die door de krant moet worden over gedaan.

Een voorbeeld? Het optreden van Henk Krol in Pauw, vrijdagavond. Blij dat-ie reclame mocht komen maken voor zijn 50+ werd hij door de presentator in de tang genomen over zijn verleden bij de Gay Krant en het pensioengat waarmee hij zijn ex-medewerkers zou hebben opgezadeld. Niks meer aan de hand, reageerde Krol en dat was dan dat.

Het geflodder zit 'm hierin dat Pauw in zo'n geval nooit wederhoor toepast.Volgende onderwerp.

Ik heb het programma niet gezien, ga af op een bericht in het Eindhovens Dagblad. Dat vroeg commentaar aan oud-medewerkers van de Gay Krant, die meedeelden dat ze 'hun geld nog steeds niet hadden teruggekregen.' Gevolg: Krol krabbelde tegenover de krant enigszins terug:  het pensioengat is niet gedicht, eigen inleg van de medewerkers is wel terugbetaald. 'Daar is destijds iedereen mee akkoord gegaan.' Meer commentaar kon of wilde Krol de krant niet geven.  

Er loopt nog een hoger beroep tegen Krol over - samengevat -  niet nagekomen verplichtingen. Maar dat is een kwestie van zeer lange adem. Intussen gaat hij vrolijk verder met campagne voeren voor 50+ en volgens de laatste peilingen (dit weekeinde) nog met succes ook. De kiezer legt kennelijk andere maatstaven aan als het over betrouwbaarheid gaat. 

Slimme verkeerslichten, nu de bestuurders nog

Er komen slimme verkeerslichten, die met je communiceren via een app. Ze vertellen je hoe lang het nog rood is en, ja, hoe lang nog groen. Ze waarschuwen ook voor gladheid. Gebruik van de mobiele phone in de auto? Zeker, maar met het toestel vastgeklikt op het dashboard, 'zodat je de handen veilig aan het stuur kunt houden.' Jaja.

De handen aan het stuur en het oog op de weg hoop ik. Want, behalve op dat kiene verkeerslicht is het nog steeds wachten op de slimme bestuurder, die bij voorbeeld weet dat je de clignoteur alleen moet aanzetten bij het verlaten van een rotonde. Die zich ervan bewust is, dat de bevordering van de doorstroming niet alleen afhankelijk kan zijn van slimme verkeerslichten, maar dat het te hard rijden en het dan onvermijdeijke bruuske remmen ook een rol speelt. Deskundigen en politiek verwantwoordelijken zitten met de handen in het haar, nu de tomeloze groei van het autoverkeer hen opnieuw voor de keus stelt tussen meer asfalt en rekeningrijden. Denken ze.

Wat me de laatste tijd opvalt, is het consequent - in dien mogelijk - vermelden van de oorzaak van files. In pakweg tachtig procent van de gevallen is dat...een ongeluk. Ik hoef gelukkig zelden tijdens de spits op pad, maar als het dan een keer gebeurt, krijg ik het gevoel in een soort wildwest te zijn beland; wedstrijdjes in rijstrook wisselen en snijden. Bellend en append. Tijdig gewaarschuwd door de flitscontroledienst van BNR Nieuwsradio, waaraan als het aan mij zou liggen onmiddellijk een einde zou moeten worden gemaakt. En verder, jullie doen maar als mijn verzekeringspremie maar niet omhoog gaat.

Hou eens op met die coole brainportoplossingen voor problemen die uit de hersenpan van de autorijder voortkomen.

I fell off my chair

Ze zeggen wel eens dat je het woord ik in stukjes als deze zoveel mogelijk moet vermijden. Een lezer van het ED heeft zelfs 'n keer de ikjes in een column van Halina Reijn zitten tellen. In feite is het probleem nu opgelost, want ik had willen beginnen met 'Ik viel van m'n stoel.' In het Engels zou ook kunnen. Daar zijn we immers beter in dan welk ander volk, wiens moedertaal daarvan afwijkt. Daar gaat-ie dan: I fell off my chair. Volgens mijn vriend en collega Sante Brun is dat Dungels, waarmee gezegd is dat het met die Engelse vaardigheid wel meevalt (of tegen). Luister anders maar eens naar de reclame op BNR Nieuwsradio. Om van je stoel te vallen.

Ik viel dus van mijn stoel, toen ik las dat de gemeente Best haar strijd voor een intercitystation heeft opgegeven. D66-wethouder Peet van de Loo (komt die niet uit Sint-Oedenrode?) deelde dat plompverloren mee in de raadsvergadering en oppositie-lid Leo Bisschops haastte zich dan ook, er fijntjes op te wijzen dat dit onderwerp met hoge prioriteit in het coalitie-akkoord was opgenomen.'

De poten braken zo ongeveer onder mijn stoel uit, toen ik vervolgens de motivatie van de wethouder vernam: 'Intercity'ś op kleine stations geven vertraging op grote stations.' Een wethouder als spreekbuis van de NS, die Best al vaker in de luren heeft gelegd, zoals met haar ambivalente beleid op het gebied van plaatsnaamlogo's op stations, waarbij het onderscheid opvalt tussen boven en onder de grote rivieren. Maar ook op het gebied van intercityhaltes hoor.

De meerderheid van de raad is het met de wethouder eens dat 'we onze energie beter in wat anders kunnen steken'. Wat anders? In het verkeersbeleid in het algemeen? Steeds duidelijker wordt het dat bij een dramatische groei van het verkeer, de positie van Best daarin om stringente maatregelen vraagt. Het nabije Oirschot is daar - in samenspraak met de burgerij - volop mee bezig. De zogenaamde Groene Corridor via de Oirschotse, respectievelijk Eindhovense Dijk neemt in de discussies een belangrijke plaats in.  Eventuele afsluiting van deze weg voor autoverkeer zou ook voor Best onvoorstelbare consequenties hebben, maar hier is het oorverdovend stil. Nu al leidt het doorgaand verkeer op de Hoofdstraat tot grote problemen, vooral voor voetgangers en fietsers, zodat ik op mijn website de hartekreet zag verschijnen: gemeente doe er wat aan, met een reeks uitroeptekens. Hoe lang blijven we nog met een incomplete rondweg en een tekort schietende bewegwijzering zitten? Ik noem maar wat dingen.

D66 is goed in het verkopen van haar aandeel in in het Bestse beleid. Een journalist van het ED schreef over de 60.000 euro kostende reparatie van De Mol: 'Als ik Bestenaar was, zou ik me geraakt voelen...in m 'n portemonnee.' En wat doet de fractie, de wethouder voorop? Zichzelf 'n pluimke toekennend, een feestje vieren op het tunneldek en in Groeiend Best opscheppen over het eeuwige leven van die Mol.

Zo gebeurt er heel wat in de gemeente Best - of niet - dat je de wens ingeeft dat er bij de verkiezingen in 2018 een aantal mensen van zijn stoel valt.

Een immorele journalistieke hype

Het onfatsoen in de media - en ik bedoel hier nu eens niet 'de sociale' - neemt toe. De journalistiek, opgejaagd door haar broodheren, schuwt geen middel meer om te scoren. En wat zich uitgever noemt, van 't zelfde laken 'n pak.

Neem het geval Astrid Holleeder. Dat zwijgt als getuige in het lopende proces tegen haar broer Wim in alle talen, maar pakt daarentegen fel  tegen hem uit in een boek, dat door de uitgever als een spookverschijnsel onder het mom van geld verdienen, graag of niet, in een oplage van maar liefst 80.000 exemplaren bij geblinddoekte handelaren is gedropt. Geld, geld, geld. Bestsellingrecord. Dat nieuws pure handel is, is ultiem bewezen.

Boeken zijn in zoverre heilig - daar hoeven ze geen bijbel voor te zijn - dat je er naar hartenlust uit kunt citeren, zonder dat er enige ethiek aan te pas komt. Met andere woorden, smullen maar, zonder bekommernis over wie er mogelijk wordt belasterd. Zo gaat het sinds jaar en dag. Het is trouwens ook voorgekomen dat een moordenaar, veilig achter de verjaringstermijn, in een boek bekent.
Alleen, het uitzonderlijke van dit Holleeder-boek is, dat het een remplaçant van ontbrekende getuigenis in de rechtszaal is. En of je nu citeert, of de auteur over de inhoud interviewt, maakt in principe niets uit.

De advocaten van W. Holleeder wijzen op het doorkruisen van het proces en komen ook met de klacht dat in dit geval ‘geen wederhoor’ is toegepast, een journalistieke doodzonde. In dit bijzondere geval is dat verwijt volkomen terecht. Hier heeft de hijgerigheid van met name De Telegraaf en de Volkskrant het gewonnen van de zorgvuldigheid.

Dat regionale kranten van AD/R Nieuwsmedia dit allemaal weer gretig melden (‘Dit verhaal hoort thuis bij de rechter’) en even verlekkerd als genoemde landelijke dagbladen Astrid Holleeder citeren, inclusief familiefoto’s, valt allemaal onder dezelfde immorele hype. Hypocrisie ten top.

Geboortegrond

Er zijn mensen in de Kempen, die het niet leuk vinden als ze naar een Eindhovens ziekenhuis of, meer voor de handliggend, het MMC in Veldhoven moeten, om te bevallen. Omdat het kind dat dan ter wereld komt, volgens de burgerlijke stand niet geboren zal zijn in pakweg Eersel of Bladel, de woonplaats van de ouders, maar in Eindhoven, c.q. Geldrop (geliefd, want dat ziekenhuis heet naar Jezus’ grootmoeder Anna) of Veldhoven.

De oplossing van dit 'probleem' zou gelegen zijn in het tot geboortegrond verklaren van de verloskamer. Hoeveel waarde moet je daaraan hechten? Zelf ben ik een Ginnekenees, wat betekent, een echte autochtoon, geboortig van Ginneken en Bavel (zelfstandige gemeente tot 1943, nu Breda), om precies te zijn, het Ginnekense Sint-Laurens Ziekenhuis, kamer 2, direct rechts van de hoofdingang. Dat rustieke ziekenhuis uit het begin van de twintigste eeuw bestaat ‘fysiek’ nog steeds, al zijn er nu woonappartementen in ondergebracht en zijn de karakteristieke zandloper-luiken tot mijn spijt verwijderd.

Dat mijn wieg in Ginneken en Bavel stond, staat nog steeds in mijn paspoort. In het midden gelaten of het nu Ginneken of Bavel was. Daar ben ik dus vet mee. En in 1943 verhuisde ik met m'n ouders van Brugstraat 2, Ginneken, naar Duivelsbruglaan 8, Breda. Zonder te verhuizen! Om gek van te worden.

Het ED heeft naar de zeden en gewoonten van de 21e eeuw een online-enquête gehouden over de wens tot het officieel tot geboortegrond verklaren van de verloskamer van het MMC, overeenkomstig de woonplaats van de ouders. Zeventig procent vindt dat flauwekul. Ik ook.

CDA slaat weer eens een slag in Brabant

Vorige week zei de Eindhovense wethouder Staf Depla (ez) nog zoiets als What is in a name, nu zijn de juichkreten niet van de lucht. Brainport is nu toch Mainport, wat wil zeggen dat het economische belang van techregio Zuid-Oost Brabant even  belangriijk (daar zal men zeggen effe belangrijker) is voor Nederland dan Amsterdam en Rotterdam. Je kunt rustig zeggen dat het CDA daarmee weer eens ‘n slag geslagen heeft in het  zuiden. Niets aan debat of besluitvorming sinds augustus valt los te zien van de naderende kamerverkiezingen.

Dat je daarbij als politicus – al dan niet met zicht op een andere lucratieve baan – flink kan blunderen, bewees VVD-er Melanie Schultz van Haegen (infrastructuur) door een gedegen extern advies in de wind te slaan en Brainport terug op het achterbankje te drukken. Dat – natte vinger - vijftig procent van de kiezers in de Randstad huist, blijkt nu tot een verkeerde gok te hebben geleid. Zij en haar partijgenoot Henk Kamp (ez) vonden ogenblikkelijk een fikse kamermeerderheid tegenover zich, die vond dat nu onderhand maar eens recht moest worden gedaan aan de doorslaggevende betekenis van Eindhoven e.o. voor de vaderlandse economie.

En nu mocht de Drentse  CDA-afgevaardigde Agnes Mulder de kroon op het werk zetten: maak er dan ook meteen maar Mainport van. Daar kon de rest geen nee tegen zeggen.

Als het om de grote steden gaat, lag de grens tot dusver altijd bij de vier boven de rivieren. Ik zou zeggen, wacht nu ook maar niet tot 15 maart 2017 met de erkenning dat de aan de ‘grootstad’ verbonden problematiek voor Eindhoven in gelijke mate geldt als voor Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag.

Helemaal jaren vijftig

Een abonnee schreef in het Eindhovens Dagblad een verhaal in het Valkenswaards dialect (Johan Biemans: ‘De taal verschilt per straat’). Dat is, in tegenstelling tot vroeger, technisch geen enkel probleem, aangezien de schrijver tegenwoordig zelf verantwoordelijk is. Hij levert de kopij als op de computer ingetikt tekstbestand in: hij vraagt, de krant draait, ik bedoel drukt af. Een corrector komt er niet meer aan te pas. Het zetduiveltje is geen smoes of zondebok meer.

In de eerste helft van de vorige eeuw lag dat totaal anders. Immers de tekst voor de krant werd toen nog machinaal met de Linotype – er moet er nog een als erfgoed in de hal van de krantendrukkerij in Best staan – in lood gezet. Waarna correctie van de proefdruk volgde. Stel je voor dat zo’n machinezetter – overigens de koning onder de grafici – een verhaal in plaatselijk dialect moest verwerken. Dat kon niet anders dan mis gaan. Dialect in de krant was toen trouwens not done.

In de jaren vijftig werkte ik bij een kleine krant in Friesland. Zoals men weet, heeft dat gewest een eigen taal. Nee géén dialect, Nederland is tweetalig. Het Fries is bij wet erkend. Dat betekende evenwel niet dat er dagelijks in het Fries werd gepubliceerd. Zelfs in de Leeuwarder Courant gebeurde dat mondjesmaat.

Het dagblad waarvoor ik werkte was een kopblad van het Noordhollands Dagblad, dat in Hoorn werd gedrukt. De transmissie van de kopij geschiedde via een van de toenmalige PTT gehuurde telex (inclusief verbinding). Foto’s werden per treinbrief verzonden. Het spreekt dat je een Hollandse machinezetter - trouwens mits hij de tijd had tussen het zetten van de bloembollen-catalogus door, want het was daar tevens een handelsdrukkerij – geen Friestalige tekst moest voorleggen. Maar daar had ons krantje een oplossing voor.

In die tijd schreef master Simke de Haan, een streng ogende, rossige man met borstelige wenkbrauwen die aanhoudend op en neer gingen, hoofd van de Sint-Bonifatius Jongensschool te Leeuwarden, regelmatig een column in het Fries, getiteld Swanneblommen. Een verwijzing naar de bladeren van de waterlelie in de Friese vlag. En hoe pakten we dat aan?  Het werd door de Friestalige zetter van een Leeuwarder drukkerij in lood gezet en dat zetsel werd in een kistje meegenomen door de chauffeur van de krantenauto, Arie Bakker, die dagelijks over de Afsluitdijk met de kranten en correspondentie heen en weer reed. Bij de volgende order ging dat kistje loden regels natuurlijk weer terug naar de drukker.

Het is altijd goed gegaan, dat wil zeggen, nooit zijn die losse loden regels ‘in pastei’ gevallen, zoals dat heette. En ons krantje had af en toe z’n stukje in het Fries.

Gekwek in de ruimte

Gekwek in de ruimte. Via de ether, da's ouderwets, Digital Audio Broadcasting (DAB) niet te na gesproken. In de lezersrubriek van de vpro gids noemden ze het in het afgelopen voorjaar gekakel, vooral op de radio, en het waren de vrouwen die het moesten ontgelden. Dat heeft niet te lang geduurd, want na vier stukjes vond de redactie het kennelijk te gênant worden en kapte de discussie af. Daarmee is het probleem natuurlijk niet opgelost.

Laat ik maar eens bij het begin beginnen. Het moet ergens in 1947 geweest zijn, toen de radio-omroep nog echt omriep, eenrichtingverkeer met gedragen stem, dat mijn broer Berry, zijn leven lang (en dat was meer dan 91 jaar) radiofreak, een stemtest deed. Afgewezen! Timbre te hoog, wellicht ook de zachte g. In die tijd had men in Hilversum opvattingen over de eisen waaraan een radiostem moest voldoen, die mijlen ver zijn verwijderd van wat nu acceptabel is (alles!). 'Hier is de Radionieuwsdienst, verzorgd door het ANP.' Het verhaal ging, dat sollicitanten werden geselecteerd op een zo sterk mogelijke overeenkomst van de stemmen. De namen van de nieuwslezers werden in de uitzending niet genoemd. Het leek of altijd dezelfde man (nooit een vrouw) de berichten voorlas.

Een totaal andere wereld, die van radio en tv tegenwoordig. En dat is in principe natuurlijk normaal en goed. Het eenrichtingverkeer heeft afgedaan. De informatie komt allang niet meer alleen vanuit de studio. De luisteraar/kijker  en de externe deskundige komt vrijwel voortdurend ook aan het woord, waarbij het gebruik van mobieltjes de laatste jaren niet alleen gemak betekenen, maar ook nog al eens frustratie en storing. 'Bent u er niet meer? Jammer, we proberen het straks nog eens.' De kwaliteit van de stem speelt geen enkele rol meer. Zo wordt het inderdaad 'n heel gekakel.

Mensen komen naar de studio; zitten rond een tafel, vergeten de microfoon en praten met elkaar, zien elkaar en hebben het gevoel dat hun communicatie goed verloopt. Maar de luisteraar/kijker 'aan de andere kant' ontbeert die lijfelijke aanwezigheid en ervaart vaak de gesprekken als gebrabbel; hij mist iets. Bovendien zijn we slordiger gaan spreken. We slikken woorduitgangen (vooral de uitgangs-n) in, gaan er als vanzelfsprekend vanuit dat - als de gesprekspartner knikt - de luisteraar het via het toestel ook wel oppakt. Er zijn zeer goede presentatoren, Eric Corton, afkomstig uit Oosterbeek (Gld), onder meer te horen in Met het oog op morgen, bekende ooit, spraaklessen te hebben genomen. Nou, het resultaat mag er wezen. Zo kan ik er nog wel 'n paar noemen. Vooruit, Jurgen van den Berg van het Radio 1 Journaal op de vroege morgen; laat die maat schuiven. En ik hoorde een WNL-man zichzelf corrigeren: 'Een aantal mensen zijn, eh... ik bedoel is...' Da's al heel wat.

Bij de vrouwen is het aantal genietbare stemmen schaarser. Kunnen ze niks aan doen. Columniste Nynke de Jong (regionale dagbladen) wier stem ik niet ken, meldde onlangs dat uit onderzoeken is gebleken dat mannen én vrouwen een mannenstem betrouwbaarder vinden klinken dan een vrouwenstem. Daar ga je, Willemijn Veenhoven (BNN), presentator van het werkdagelijkse De NieuwsBV op Radio 1. Zij mag daar maar liefst twee uren aaneen de lunchpauze vullen en doet dat voortreffelijk. Vindt ook cabaretier Vincent Bijlo, visueel gehandicapt en (elk nadeel hep z'n voordeel) wellicht de beste radioluisteraar des lands. Zeker, maar Willemijn heeft op z'n zachtst gezegd geen aantrekkelijke stem en dat wreekt zich vooral naarmate ze enthousiaster wordt en 'stentorend' aankondigingen roept. Bovendien pleegt deze dame niet alleen te presenteren of te interviewen, maar - volgens journalistieke maatstaven bedenkelijk - deel te nemen aan de door haar gestarte discussies. Als daar dan ook nog echte 'kakels' tussen zitten, wordt het niet meer om aan te horen. Maar ook zonder dat.

Ik vind dat radio- en tv-makers kritischer naar zichzelf moeten luisteren en er meer rekening mee moeten houden dat de doelgroep niet in de studio zit. Laat ze maar eens goed luisteren naar iemand als de Amsterdamse politiewoordvoerder Ellie Lust. Geweldig, wat een stem, wat een (vergeten woord) dictie. Alles goed op 'n rijtje en vlekkeloos Nederlands. Die kan zo overstappen naar de auditieve media.

Ik kijk zelden naar een Nederlandse film. Waarom? Alleen al omdat niemand onder de makers zich lijkt te bekommeren om de verstaanbaarheid van de acteurs. Sterker, het gelispel en gebrabbel is (sinds de Aktie Tomaat tegen het klassieke toneel, als dat van wijlen De Nederlandse Comedie?) is als stijlmiddel ingelijfd. Ondertiteling is onmisbaar.  Ik wil helemaal niet terug naar vroeger, naar de declameertrant van Ank van der Moer en Han Bentz van den Berg, zoals in Vondels Gysbrecht: Waarrr werrd oprrechter trrouw dan tussen man en vrrouw ter weareld ooit gevonden? Overigens, een laatste terzijde, wij gaan met onze dramatisch erfgoed abominabel om, vergeleken met de Britten en hun Shakespeare.

Ik zal nu maar stoppen, voordat weer iemand leeftijdsdingetje roept.

Ransomware (losgeld geëist)? backup, backup

Ransomware (ransom betekent letterlijk losgeld, zie Wikipedia) is de meest actuele malware die je computer kan belagen. Het komt erop neer dat je pc volledig wordt geblokkeerd: Bij het opstarten krijg je een scherm, dat schijnbaar afkomstig is van de politie of zo (niks daarvan) waarop je wordt meegedeeld dat je bent gestraft voor onoirbare praktijken en dat je apparaat pas weer te gebruiken zal zijn, als je ‘losgeld’ hebt betaalt. Dat kan flink in de papieren lopen. Het spreekt dat vooral kapitaalkrachtigen (bedfrijven, overheidsinstanties) het doelwit zijn.

Bonafide ondernemingen die zich met computerhulp bezig houden, zoals Bestitdiensten (ik maak hier ‘n beetje reclame omdat dit bedrijfje mij recentelijk voortreffelijk uit computerproblemen heeft geholpen) leggen het probleem bij gelegenheid uit. Léés die verhaaltjes. Ik vond ook informatie (in het Engels) over het probleem op de website enigmasoftware.com.

Eén van de tips – daar heb je het weer – luidt: backup! Het volgende heb ik van mezelf en gelieve me te corrigeren als ik het mis zou hebben. Ik maak regelmatig een backup van mijn besturingssysteem (Windows), zeg maar de C-schijf, op een ‘extern medium’. Dat kan een op de USB aangesloten externe harde schijf zijn, of zo’n SD-kaartje. Die heb je tegenwoordig van 1 terabyte (1024 gigabytes!), al moet ik zeggen dat het niet zeker is dat je al wat oudere laptop dat aan kan.

Er is op het internet volop software (al dan niet betaald) te downloaden dat een volledige kopie maakt van je harde schijf of delen daarvan (partities). Zelf gebruik ik al jaren Acronis True Image en dat heeft me al meermalen uit benarde situaties gered. Na installatie wordt je aanbevolen, een opstartbare reddings-cd te maken. Direct na het maken van een backup doen. Met die cd kun je namelijk de pc buiten het (geïnfecteerde) besturingssysteem opstarten, waarna je de uiteraard onbesmette backup vanaf bv de externe harde schijf kunt terugzetten. Et voilà!

Manipulaties rond Zwarte Piet gaan maar door

Niets is de belagers van Zwarte Piet in zijn originele gedaante te dol. Als het over de ene boeg niet lukt, dan maar over de andere. Ik doel op de valse brief (‘valsheid in geschrifte') die de Nijmeegse middenstand heeft ontvangen, zogenaamd namens de gemeente. Pas ZP aan, zoiets. Nog kwalijker vind ik het inschakelen van de Kinderombudsman.

Zwarte Piet zou aanleiding geven tot het pesten van donkerkleurige kinderen. Denk je nou echt, dat zoiets niet zou gebeuren als Piet paars was? Het voortdurend koppelen van ZP aan het slavernijverleden is nonsens. Dat is een en andermaal aangetoond. ZP is – en hoeft helemaal niet te zijn – een minderwaardige figuur. Integendeel, het is een koud kunstje, hem slimmer te doen zijn als zijn blanke baas. En zo is het ook een koud kunstje, kinderen te manipuleren, zodat ze met protestborden tegen ZP de straat op gaan, of naar de Kinderombudsman stappen. Laatstgenoemde zou daar niet in moeten trappen.

Weet je wat, beschouw protesteerders tegen ZP ‘gewoon’ als verwarde personen. Dat etiket wordt immers toch geplakt op iedereen die ‘vreemd’ doet.

Welkom straks, als vanouds, Zwarte Piet.

Uw automobiel nevens de Vertrekhal

Het honderdjarige Schiphol probeert zijn enigszins rafelig imago, ver verwijderd van de tijd waarin Albert Plesman zijn Koninklijke Luchtvaart Maatschappij naar de toppen des hemels voerde, wat op te krikken met een als antiek bedoelde radioreclame. Daarin verschijnt ook een automobiel ten tonele.

Het idee is briljant. Men neme een stem die verbluffend lijkt op die van Philip Bloemendal (1918-1999), de man die veertig jaar lang het Polygoon bioscoopjournaal van commentaar voorzag, plakt er het daarbij horende riedeltje achter et voila! Rest nog ‘slechts’ de tekst, die zo dicht mogelijk bij de jaren vijftig moet liggen. Dan krijg je – ik citeer – dit:  Stap uit nevens uw vertrekhal en laat uw automobiel zorgeloos achter.

Had nou even in de boeken van Gerard Reve gegrasduind. Die maakte immers van archaïsch taalgebruik een ongeëvenaarde kunst. Sterker nog, hij zou voor ‘Vertrekhal’ een equivalent verzonnen hebben, dat zeer oud zou hebben geklonken, zoals Verrekijk voor de tv. Maar ‘nevens’? Ik denk niet dat dit vergeten woordje bij De Taalstaat van Frits Spits/Nelleke Noordervliet in aanmerking zou komen voor adoptie. En ‘automobiel’. Was het de bedoeling, terug te grijpen naar eind negentiende eeuw? Zeker sinds mijn jeugd – en dat is verdomd lang geleden – was het al ‘auto’. En, o ja, om, hoewel nogal dieronvriendelijk, nog wat zout op een slak te leggen, zorgeloos kán, maar onbezorgd was net even beter geweest.

Kortom, het klinkt in die reclamespot allemaal erg geforceerd, waardoor dat briljante idee in het niets verdwijnt.

Nu we het toch over automobiel hebben. Dat woord stamt dus af van het Franse automobile en betekent letterlijk ‘zelfbeweger’ (in tegenstelling tot de door paarden getrokken carosse). Zelfrijdende auto is dus eigenlijk een pleonasme.

Redactioneel ochtendoverleg

Voorzitter: ‘Goeiemorgen, allemaal. De krant van heden. Wat is minder, wat kan beter?’

Redacteur A: ‘Nou, zullen we het eerst maar eens over pagina 1 hebben, de opening?’
Voorzitter: ‘Spreek vrijuit. Ik vrees dat we aan de taal- en tikfouten vandaag niet toekomen.’
Redacteur A: ‘Dat die raket uit Rusland kwam, hoorde ik gistermiddag om 1 uur al via de NOS op Radio 1.’

Redacteur B: ‘Precies. En daarna is het in de journaals, in Een Vandaag en Nieuwsuur, om maar ‘n paar tv-rubrieken te noemen, tot moes gekauwd. Om van de social media nog maar te zwijgen. Ik vond trouwens dat RTL4 Nieuws het NOS Journaal weer verpletterend versloeg met het uitdiepen van deze affaire, maar…’

Voorzitter: ‘…Dat terzijde, wil je zeggen. Kom eens met het alternatief.’

A en B, tegelijk: ‘Die ontkenning van Rusland, natuurlijk!’

Redacteur C: ‘Willen we als papieren krant nog enige overlevingskans hebben, dan moeten we voorkomen dat de lezer pagina 1 direct omslaat, omdat hij er geen nieuws op vindt. Bovendien, hoe belangrijk het MH17-verhaal ook is, het is ons weer niet gelukt, te openen met een regionale aandachttrekker. Bevestiging van ons bestaansrecht toch?’

Voorzitter: ‘Hebben we wat dat betreft vandaag een kans laten liggen?’

C: ‘Nou en of. De ruzie rond de bouw van het HOV busstation bij Winkelcentrum Woensel, waardoor die al weken stilligt.’

A: ‘Je vindt dat teasertje onder “En verder” niks? Het verwijst naar een pittige opening van het regiokatern.’

Voorzitter: ‘Had je daarmee de krant willen openen?’

C: ‘Waarom niet? Van mij had de aanhef van MH17 best ergens onderin pagina 1 gemogen. Dat had de krant niet incompleet gemaakt. En we hadden onze regionale identiteit benadrukt. Daar ontbreekt het bij ons veel te vaak aan, met al die in Rotterdam gemaakte pagina’s binnen- en buitenland plus trivialiteiten, waarin regelmatig naar deze krant wordt verwezen; gestampte pot.’

Voorzitter: ‘Dat is helaas onvermijdelijk – zonder De Persgroep waren we er allang niet meer geweest.  Jullie hebben ons stof tot nadenken gegeven. Bedankt. Zijn er verder nog opmerkingen of vragen?’
…

‘Zo niet, dan wens ik jullie allen een prettige dag.’

Het private leuren begint weer

Let op, binnenkort begint het private leuren weer: zorgverzekeraars die je via etherreclame en direct mail met zogenaamd aantrekkelijke aanbiedingen, ik noem het voorspiegelingen, proberen over te halen om over te stappen. Maanden gaat dat weer duren. En bleef het daar maar bij. Er zijn namelijk meer kapers op de kust. ‘Wat betaalt u voor uw energie? Is dat wel in orde? Bent u een dief van uw eigen portemonnee?’

Nou de dieven weet ik elders. In de Tweede Kamer bij voorbeeld, waar fracties als D66 deze week niet beter wisten te doen dan de roep van Roemer om het aantoonbaar schadelijke eigen risico af te schaffen, belachelijk maken.

Afhankelijk van de contractdatum – bij veel mensen is dat in de herfst – kun je van  de energieleverancier voorstellen tot verlenging verwachten. In mijn geval is die datum 31 oktober. Rijkelijk op tijd ontving ik deze week van Nuon een pakket papieren met een omvang waar een notariële acte niks bij is. Om een waas voor de ogen van te krijgen.

Gelukkig kan ik dit soort stukken, inclusief de productvoorwaarden en – god betere – de aanvullende voorwaarden lezen, wat helaas lang niet van iedereen kan worden gezegd. Moeten die soms een juridisch adviseur of zo in de arm nemen en zie je dat gebeuren?

Nuon biedt bij een variabele prijs twee mogelijkheden.
1. ‘Blijven Loont’ = Ons advies, wat wil zeggen, direct 10% korting. Die korting wordt jaarlijks met 5% verhoogd tot het niveau van 25% is bereikt en die korting hou je dan zolang je bij Nuon blijft. De korting geldt niet voor vaste leveringskosten, wat dat ook wezen mag, overheidskosten, btw en netbeheerkosten.

2. De ‘Actieprijs’. Je contract wordt gewoon verlengd en je krijgt geen korting. Waarom dit actieprijs wordt genoemd, is niet duidelijk, want er verandert immers niets.
Nuon weet natuurlijk alles over mij, dus ze kan me, afgaand op mijn meest recente jaarverbruik, voorrekenen hoeveel optie 1 (Blijven Loont) me het komend jaar in mijn voordeel scheelt: € 15,98.

En voor de verdere toekomst? Da’s natuurlijk afwachten, waarbij je er vanuit kunt gaan dat de energieprijzen dalen. Daarover kan Nuon natuurlijk niets zeggen en daaromtrent zwijgt ze dan ook.
Kortom, ik weet het nog niet. Vorig jaar ontving ik van Nuon een brief met het volgende opschrift: € 300,—terug op uw rekening omdat we u graag als klant verwelkomen. Het bedrijf noemde dat letterlijk een welkomstscadeau.

Wat dat betreft ben ik nog steeds niet verwelkomd.

Cappuccino is een gok

Cappuccino, wellicht de meest populaire koffie van het moment, is doorgaans een gok. Is het bestanddeel koffie sterk genoeg? En, hoe staat het met de melkschuimkop? Heel vaak houdt het niet over, vind ik. In Oirschot heb ik onlangs zo’n bak teruggegeven. De serveerster erkende dat ‘er een foutje was gemaakt’ en bracht een nieuwe versie, die evenwel geen haar beter was.
Misschien ben je nog het beste uit bij ‘de Italiaan’, maar hoe Italiaans is die? Collega Sante Brun – Italiaanse roots – kan zich daar soms genadeloos over uitlaten.

Het magazine Misset Horeca publiceert jaarlijks een ‘koffie-ranglijst’. Die over 2015 is zojuist verschenen. Brabant komt er niet slecht uit. Weliswaar staat De Blonde Pater in Nijmegen (hoewel bijna Brabant) op nummer 1, maar derde in de rij is Pollevie in Den Bosch. Verder zie ik op 6 Hugo Oosterhout, in de gelijknamige plaats, en Nagelkerke in Oudenbosch op 8.  Verder 15. Block62, Breda, 16. Coffeelovers Van Piere, Eindhoven, 22. Gianottenmutsaers, Tilburg, 25. H32, Oss, 28. De Vrijheid, Oosterhout, 30. Café Coretto, Oss, 36. alweer Oosterhout: Landgoed Bergvliet, 37. Stout, Aarle-Rixtel, 45. ‘t Elfde Gebod, Tilburg, 56. De (H)eerlijkheid, Schijndel, 62. Bakkerij Royal, Den Bosch en 85. Sam Sam, Breda.

Nu ik toch bezig ben, uitkijken is het ook met gerechten die op de menukaart staan vermeld als maaltijdsalade. De prijzen variëren dan van  iets minder dan ‘n tientje tot veertien euro. Ik heb daarmee in Best de afgelopen weken twee keer m’n neus gestoten: vulling van niks en/of ontbreken van dressing.

Criterium, waarmee een eetgelegenheid bij mij staat of valt: als je bij voorbeeld een glas wijn bestelt en een gratis glas kraanwater ter begeleiding wordt dan geweigerd, dan heeft zo’n  tent bij mij afgedaan. Hohoreca, ik dacht dat we daarover in Nederland waren uitgediscussieerd.

Ja, weg ermee!

Al  55 jaar worstelen Eindhoven en directe omgeving, met de vraag, hoe de bestuurlijke organisatie aan te passen aan de sociaal-economische werkelijkheid. Een worsteling zonder end dus. Het begon in de jaren zestig van de vorige eeuw met de vanuit de stad bekeken logische correctie van de grenzen, zoals de annexatie van de wijk Tivoli, die als een wormvormig aanhangsel van Geldrop het  stadsdeel Stratum binnendrong. In omringende gemeenten als Veldhoven en Best waren de reacties op de annexatiedrang van Eindhoven als was men door een adder gebeten. Er ontstond een nieuw woord: Annexionist, een en andermaal gebruikt door het oppositionele Bestse raadslid Ad van Geffen later, misschien wel bij wijze van beloning, gepromoveerd tot wethouder.

De oplossing leek aanvankelijk gelegen in de oprichting van het Samenwerkingsorgaan Agglomeratie Eindhoven. Het werkte voor een aantal jaren, maar onder meer uit een oogpunt van democratie (getrapte verkiezingen!) schoot het in duurzaamheid (om dit modewoord te gebruiken) toch weer tekort. Dat manco gold voor zijn opvolger Samenwerkingsorgaan Regio Eindhoven (SRE) wellicht in versterkte mate. Bovendien was het te duur en dat heeft tijdens de recente economische crisis ongetwijfeld een rol gespeeld bij zijn tamelijk geruisloze verdwijning.

Intussen is er, onder invloed van de zojuist afgetreden burgemeester  van Eindhoven, Rob van Gijzel, en de pretenties van 040 als metropool en trekker van Brainport, stevig gehamerd op de doorslaggevende economische betekenis van de stad  in  het algemeen. Daarbij doet Eindhoven natuurlijk niet onder voor de zogenaamde Grote Vier. Dit is een gedachte, die de opvolger van Van Gijzel, John Jorritsma – als oud-directeur van de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij bepaald geen geparachuteerde vreemde eend in de bijt – kennelijk ook als wapenspreuk heeft gekozen.

Nu eindelijk spijkers met koppen? De provincie Noord-Brabant, althans de betrokken portefeuillehouder/gedeputeerde, omarmt volgens een krantenverslag, kritiekloos de uitkomst van een onderzoek van een Commissie Demmers naar de toekomst van de momenteel vrijwel onbestuurbaar gebleken randgemeente Nuenen: samenvoegen met Son en Breugel en toewerken naar een situatie, waarin Eindhoven de volledige zeggenschap krijgt over zaken als wonen, werken, infrastructuur, kortom alles wat er toe doet. De randgemeenten rest de lantaarnpalen, als ge begrijpt wat ik bedoel. Het gaat in dit rapport  over veel meer dan Nuenen en Son. En wel op een zodanige manier, dat ik alleen maar kan concluderen: weg ermee!

Ik ben dus buitengewoon gelukkig met het commentaar van Chris Paulussen, vandaag, in het Eindhovens Dagblad, met als openingskop van de krant: ‘Geen gesol met de democratie!’ Een commentaar als echt hoofdartikel op de voorpagina. Terug van weggeweest. Een mooi handvat voor het ongetwijfeld op handen zijnde regionale debat, waarin de gedachten van de opeenvolgende Eindhovense burgemeesters helemaal niet onder behoeven te sneeuwen.

Vincent van Gogh Terminal

Het idee is afkomstig van de Commissaris des Konings, Wim van den Donk: noem het nieuwe station van Breda naar Vincent van Gogh. Vincent van Gogh Terminal. Zoiets. Alsjeblief zeg.

De wereldberoemde schilder zou heel wat met Breda hebben gehad. Ik citeer BN/DeStem: ‘Opa vestigde zich als dominee van de Grote Kerk in Breda, vader werd predikant in Zundert en later in Etten, oom Cent rentenierde in Princenhage. Het is maar een greep van wat de Van Goghs hadden met Breda en de regio.’ Onvermeld is dat de uitdrager Couvreur ooit met een handkar vol tekeningen van Vincent door de stad sjouwde.

Het wemelt in Brabant van de steden en dorpen die ‘iets met Van Gogh’ hadden. Ik raad de Stichting Cultuurbehoud Breda, die zich actueel met het naamgevingsidee bezig houdt, op te schieten met de uitwerking, anders kaapt wie dan ook het voor haar neus weg.

Terminal. Dat woord is afgeleid van terminus, eindpunt. Ja laten we onderhand eens ‘n punt zetten achter die Van Gogh-gekte en eerst eens de NS achter de broek zitten, opdat die HSL-lijn Amsterdam-Antwerpen met zijtak naar het nieuwe Bredase station (dat daarop is ontworpen) een feit wordt. De Brabants-Zeeuwse Werkgeversvereniging (BZW) heeft daar terecht dezer dagen op aangedrongen.

Breda moet maar niet volstaan met, zoals burgemeester Depla zei, apetrots (daar is het woord weer) te zijn op z’n station.

Hart voor de patiënt? Ik begin zelf een ziekenhuis

Patiënt met hartritmestoornissen, één van de 800.000, heeft zich na een wachttijd van ‘n half jaar volgens het verstrekte boekje grondig voorbereid op een ingreep. Vanaf een bepaalde tijd niet meer eten en drinken, medicijnengebruik aanpassen. De mentale voorbereiding maar even buiten beschouwing gelaten. Dan komt om kwart over acht ‘s morgens vanuit het Eindhovense Catharinaziekenhuis, ‘hartcentrum van Nederland’, een allesbehalve bevrijdend telefoontje: ‘Teveel bedpersoneel heeft zich ziek gemeld.’ Weer verschuiven. Zeker een maand, want ‘dokter D. is hier niet zo vaak.’

Ziekmeldingen op de mildste nazomervrijdag van het jaar, met vooruitzicht op een nòg zomerser weekeinde. Ah! Is er nog controle aan huis? Zou me niet verwonderen, als ook daarop is bezuinigd. En, er wordt tegenwoordig toch zo veel met oproepkrachten gewerkt? Mag 'ziekte' voor een ziekenhuis een aanleiding zijn, om het hele dagprogramma op z'n kop te zetten? Wat? Te elimineren!

De dochter van de patiënt – de familieapp werkt razendsnel – roept: ‘Ik wil jou wel komen verzorgen,’ maar dat is natuurlijk galgenhumor. En de patiënt-zelf plant met een lankmoedigheid die aan blijmoedigheid grenst een aangename dagbesteding, ter compensatie. 

Maar weet de bestuursvoorzitter, de ceo, of hoe die ongetwijfeld fors betaalde bonzen ook mogen heten, van de gestroomlijnde gang van zaken in het gedurende enkele jaren grondig verbouwde en met dat hartcentrum uitgebreide hospitaal? Wie is hier anders verantwoordelijk?

Hartcentrum van Nederland, het is de patiënten/bezoekers tijdens de bouw ingehamerd met snorkende reclamefoto’s op de bouwschuttingen. Weten die bobo’s veel, hoe moeilijk het is, dit soort pretenties waar te maken. Ze zagen nog niet eens dat in de nieuw entreehal een vervelende trap was geconcipieerd, die na voltooiing van alarmlichtjes moest worden voorzien.

Ik begin zelf een ziekenhuis. Zonder koosnaampje als ‘t Cathrien.

Werkklimaat ten kantore

De gemeente Utrechtse Heuvelrug wil zeventien ambtenaren, ouder dan 62 jaar, door jongeren vervangen, omdat ze ‘de moderne tijd’ niet aankunnen. Online werken, computeren, je kent dat wel. Ben benieuwd of de gemeenteraad deze vlieger van B en W op laat gaan. Sinds enige tijd ben ik allergisch voor ‘leeftijdsdingetjes’, sinds mij iets dergelijks voor de voeten is gegooid.
Intussen promoveert ene Atze Boerstra aan de TU/e op het werkklimaat (letterlijk) ten kantore. Mensen kunnen kunnen ziek worden van de airco, als ze die niet zelf kunnen regelen – beschikken ze wel over een ‘eigen’ thermostaat, dan daalt het ziekteverzuim dramatisch.

Het ‘rijk geïillustreerde’ krantenartikel hierover vertelt dit verhaal wel drie keer. Tegenwoordig krijgen journalisten tevoren opgegeven, hoeveel tekens hun stuk moet tellen, vandaar. Wat ‘n geluk dat ik ‘boven de leeftijd' ben.

Toch, anderzijds: over temperatuur en deszelfs regeling kun je een flinke boom op zetten. Tijdens een recente hittegolf heb ik meermalen op het punt gestaan, bezorgd naar onze onderburen, die lieve Jeanne en Jaap, van wie de laatste al een eind in de tachtig is, te roepen: drinken jullie wel genoeg? Hier ten huize is de afspraak gemaakt, dat over temperatuur niet wordt gediscussieerd. Het door promovendus Boerstra gesignaleerde verschil in perceptie terzake tussen man en vrouw, is namelijk evident.

Van een gevecht over al dan niet aanzetten van de airco in de auto is dus allerminst sprake. Ook niet over het neerlaten en weer opdraaien van de zonneluifels. Geven en nemen hè? Ook wat betreft het regelen van de lichtinval sec.

Ik heb in de jaren zestig nog de bouw en ingebruikneming meegemaakt van het krantenpaleis (zo noemde men dat toen) aan de Wal in Eindhoven – intussen alweer vervangen door een ander kantoor. Airco was toen nog geen algemeen goed, welk gemis zich danig liet gevoelen toen wij daar eenmaal onze inktslavenarbeid zaten te verrichten: op typemachines, wel te verstaan. Maar het begrip ergonomie had toen toch al wel ingang gevonden, dus bezorgde de baas ons na verloop van tijd een aantal individueel bedienbare aircokasten, die in de bovenlichten van de ramen werden gemonteerd. Gevolg: discussies. Aan of uit? Als het aan mij lag, ja, maar ik had een oudere collega, die er absoluut niet tegen kon: Sjef B. Daar eddet al. Het was in de tijd dat het gezegde de ronde deed: ‘Bij het ED is iedereen chef, behalve Sjef B.’

Wil je het weten? Ik was chef, maar als het op de temperatuur aankwam, was ik Sjef ter wille. Laat staan dat vervanging door een jongere werd overwogen. CHU-kamerlid freule Wttewaal van Stoetwegen (wie herinnert zich nog deze markante dame?) zou geroepen hebben: Gekkenwerk!

'Ze is wel moslim gebleven'

Ooit las ik in een verklarend woordenboek, ik meen zelfs dat het Van Dale was, dat de inwoners van Oirschot door het leven gingen met de scheldnaam barbaren. Hadden de Bestenaren, immers in de negentiende eeuw van Oirschot afgescheiden, daar de hand in? Zou best kunnen. Zeer kan heel oud worden. Dat Oirschot het er, na publicatie van dit gegeven, niet bij liet zitten, laat zich raden. Al hadden ze daar toen nog geen Shopping Sunday. Maar stigmatisering is van alle tijden en animositeit tussen aan elkaar grenzende dorpen evenzeer.

Toen de hoofdredacteur van een regionale krant in de  jaren zestig van de vorige eeuw op het idee kwam, plaatselijk nieuws onder een grafisch weergegeven vaste plaatsnaam te zetten en Heeze-Leende onder één noemer ving, waren de poppen aan het dansen. (Nochtans horen de dorpen bij elkaar, immers ze behoorden in het feodale tijdperk tot een heerlijkheid van die naam; intussen vormen ze trouwens één gemeente.)

De tijd dat je in de krant las ‘Bestenaar hakt met bijl in op echtgenote’ of, ter diskwalificatie van oud MP en kamerlid Pieter Sjoerds Gerbrandy, ‘Friese snorrebaard zat er naast’, is voorbij, hoort dat althans te zijn. Ook regionale media emanciperen al zou je dat niet altijd zeggen.

Enkele voorbeelden uit de recente berichtgeving: ‘Pool valt 3-jarige peuter lastig.’ en ‘Pool knoeit met tachograaf.’ Die Polen toch, ga je dan denken. Of niet soms? Ik inderdaad niet. Ik kom uit het Bredase en het zijn de Polen die dat stuk West-Brabant in 1944 hebben bevrijd. Zoiets vergeet je nooit meer.

In Werkendam is een 26-jarige vrouw aangehouden, die een aanslag namens IS zou hebben voorbereid bij de Efteling. ‘Stoerdoenerij,’ volgens haar advocaat. Ze heeft IS inmiddels afgezworen, maar ‘is wel moslim gebleven’. Daar zal de islamitische gemeenschap in Nederland blij mee zijn.

(Gesproken column Omroep Best, 14.09.16, 18:10 uur.)

Blijmakertje voor Eindhoven

Rob van Gijzel heeft Eindhoven en zichzelf bij zijn afscheid als burgemeester een cadeautje gegund. In het interview dat hij het Eindhovens Dagblad bij deze gelegenheid toestond, verklapte hij dat de regering op Prinsjesdag een onderzoek naar een nieuwe verdeelsleutel van de jaarlijkse uitkeringen uit het Gemeentefonds bekend zal maken, waarbij meer rekening zal worden gehouden met de waarde van de gemeenten (steden) voor de Nederlandse economie.

Ongetwijfeld een opsteker. Maar veel meer dan een blijmakertje is het niet, al krijgt de Brabantse motor ‘fors meer’. De openingskop van het ED, Klinkende munt uit Den Haag, lijkt me dus lichtelijk overdreven.

Van Gijzel, die dankzij zijn tot in Den Haag reikend netwerk de exclusiviteit van RTL4 wat betreft het jaar-in-jaar-uit lekken uit de rijksbegroting doorbreekt, rekent de krant voor dat Eindhoven ‘een stevige verhoging’ van het bedrag per inwoner wacht met € 1,53 tot € 26,53.

Wacht even met al te uitbundig juichen, want onder anderen  ‘concurrent’ Rotterdam vangt sinds jaar en dag (dus nog zonder de aangekondigde herberekening) de lieve som van 140 euro per inwoner. Laten we hopen dat het blijmakertje achteraf geen zoethoudertje blijkt.

Van Gijzel heeft veel gedaan om erkenning te krijgen voor het substantieel aandeel van zijn stad in de BV Nederland. Maar voordat een einde is gemaakt aan de heersende wanverhoudingen, zal er nog heel wat water door Dommel en Maas moeten vloeien.

Het kan Eindhoven hoopvol stemmen dat Van Gijzel’s opvolger, John Jorritsma, geïnterviewd door Omroep Brabant, onomwonden heeft vastgesteld dat er in dit land, als het over de steden gaat, niet langer gesproken moet worden van ‘de grote vier’, maar van ‘de grote vijf’.

Geen kip, eh...haan die er naar kraait

Het gaat voornamelijk over geld en macht (macht is geld en geld is macht). Wat dat betreft zijn we nog geen steek opgeschoten sinds de middeleeuwen. Dus stellen we de vraag: wie betaalt de miljoenenschade die vanmorgen is ontstaan door het kantelen van een vrachtauto met naar verluidt 3000 kippen (waarvan 2000 het leven lieten) nabij knooppunt De Hocht (A2/N2, A67) bij Eindhoven.

Dit ongeluk en z’n gevolgen beheerste het nationale radionieuws tijdens de ochtendspits, want passage van de Eindhovense randweg vanuit het zuiden was vrijwel onmogelijk en met vertraging van het verkeer tot anderhalf uur tussen Turnhout en Venlo diende men ‘ernstig rekening te houden.’

Het is al weer vijf jaar geleden dat de toenmalige verkeersofficier van justitie, Koos Spee, pleitte voor een vijfjaarlijkse bijscholing van automobilisten. Ik verbond daar toen de opmerking aan, dat vrachtautochauffeurs daarvoor als eersten in de rij moesten gaan staan. Sindsdien is het alleen maar erger geworden, niet in het minst door  de ‘synchronisatie’ van het whatsappen en de cruise control. Vrachtauto’s als veroorzakers van verkeersinfarcten behoren meer dan ooit tot de orde van de dag. Maar over dat idee van Spee is natuurlijk nooit meer iets vernomen.

De berichtgeving over het kippendrama op en rond De Hocht is uiterst voorspelbaar. Om half tien – de verwachting was half negen – was de boel opgeruimd en kwam het verkeer langzaam weer op gang. Ik geef geen verslag, ik verklaar me hierbij tot ‘ervaringsdeskundige’ à la de mensen die de nabije status van de Oranje-selectie inschatten. Het komt immers telkens op hetzelfde neer. En de maatschappelijke/economische schade zal ook nu buiten beeld blijven.

BN-ers tot alles bereid, zelfs ons vervelen

Op de voorpagina van de krant zag ik aangekondigd dat BN-ers Suske-en-Wiskes gaan schrijven. Voor het goede doel. BN-ers zijn overal voor te porren als het maar nog meer aandacht oplevert. Het wachten is op lui die er niet voor terugschrikken, een Shakespearedrama te concipiëren. Ik geef toe, de vergelijking is nogal bizar, maar intussen draait de geestelijke vader van Sus en Wis zich te Antwerpen om in zijn graf.

Het sterretje Halina Reijn heeft inmiddels emmers nationale stront over zich heen gekregen, wegens haar column in de AD/R Nieuwsmedia over het aangestaard (nagestaard, meldde een krantenkop achteraf, maar dat is iets totaal anders) door zeekoeien op de lopende band van Schiphol. Zelfs
premier(-kandidaat) Rutte deed er zijn zegje over, maar dan in zalvende zin: ga er als  BN-er ontspannen mee om. En dat met de van hem bekende, betoverende lach – een praktisch itempje in de inmiddels losgebarsten verkiezingsstrijd.

Toen AD/R Nieuwsmedia, onderdeel van De Persgroep, dit voorjaar een aantal nieuwe columnisten aankondigde, naast gevestigde schrijvers als Tommy Wieringa en Marjan Bloem, leidde dat – niet alleen bij mij – tot wenkbrauwgefrons. Want het accent lag weer eens flink op een hoog BN-gehalte, op mensen van wie het nog maar de vraag was of ze wel konden schrijven, zonder het voortdurend te hebben over de pot en de ketel in eigen huis en tuin.


Ik moet zeggen, een aantal van hen (inderdaad, niet van hun) is me best meegevallen. Zelfs Paul de Leeuw, door vakschrijver Jos Kessels met mijn instemming doorgaans nader aangeduid als ‘de bolle’, blijkt als verteller van ditjes en datjes min of meer een openbaring. En zo kan ik er nog wel enkelen noemen. Maar zo’n louter op uiterlijk en bekend zijn geselecteerde Halina Reijn kon me van meet af aan gestolen worden.

Etaleer je gerust met in de taxfree shop aangeschafte peperdure kleren in de vertrekhal van Schiphol maar verveel ons niet langer met je armzalige gedachtenkronkels.