'Ik ga nu eerst mascara opdoen voor de fotograaf. En mijn man is naar buiten, op zoek naar champagne.'
Charlotte Mutsaers ten voeten uit, zoals ze met nrc praat na het bekend worden van haar onderscheiding met de hoogste literatuurprijs, de PC Hooft.

Mutsaers' werk is volgens de jury een pleidooi voor de verwondering, de betovering, de bevangenheid, het enthousiasme. Zij is, vooral in het verleden, ook schilderend 'onmiskenbaar een dubbeltalent', zo luidt het verdere commentaar.

Ik heb helaas nauwelijks - kan me althans niets herinnneren - van Charlotte Mutsaers gelezen, maar ik ken weinig kunstenaars die mij zo sympathiek zijn. Hoezo? Ik las en hoorde menig interview met haar en, ja, die originaliteit, dat speelse en verrassende in haar manier van praten.

Als klein meisje speelde Charlotte (1942) niet met een pop. Ze vroeg eens in een groentenwinkel aan haar vader om een bijzonder gevormde komkommer. Daar kerfde hij ogen neus en een mondje in. Zij koesterde dat kindje tot het stierf en kreeg dan weer een nieuw. Dit is een levensdetail dat mij boeit omdat ook dát haar tekent.

Ik neem mij nu voor, wat van haar te gaan lezen. Misschien word ik verslaafd, je weet maar nooit.

De foto heb ik gepikt van de website van de Partij voor de Dieren.