Photoon

Meer Photoons op hhBest
(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Etten

Vanuit Rucphen kun je op twee manieren naar Etten. Leur zeg ik er meestal niet bij, want ik stam nog uit de tijd van de schilder Jan Strube, die het handjeklap van de varkensboeren tekende op de Markt van Etten.
Uiteraard gaan we de ca. 10 km per fiets (bijdragend aan vermindering van het fileleed in recreatietijd; het is trouwens de mooiste zomerdag van 2008).
Route heen gaat over Sint-Willebrord, het dorp van de wielerhelden van mijn jeugd, terug via de Zundertseweg en vandaar naar Sprundel. Het voordeel van route A is, dat je Etten binnenfietst via de Roosendaalseweg, ooit onderdeel van de N58, eindigend nagenoeg in een parkeergarage onder het (nieuwe) Raadhuisplein. Na reconstructie tot twee smalle rijstroken, gescheiden door gazons, is de Roosendaalseweg, die ook als ontsluitingsweg fungeert voor de uitgestrekte bedrijventerreinen van Etten-Leur, beplant met vier rijen (!) lindebomen, een van de weinige hedendaagse initiatieven die het nageslacht dankbaar zullen stemmen.
Het stadskantoor, waar je op een ordelijke manier je fiets kunt wegzetten, contrasteert enigszins met de eeuwenoude hervormde kerk, maar het stoort niet. Vanaf de horecaterrassen aan de overkant kijk je naar 'n soort bedriegertjes, op en neer gaande fonteinen, die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op kinderen uitoefenen.

In 2002 is op de hoek van het stadskantoor een gedenksteen geplaatst: 'Ooit was dit een kruispunt van wegen, nu is het een ontmoetingspunt van mensen'. Zoiets. Om 12 uur beantwoordt de r.-k. dorps gebleven kerk het carillon van de protestanten met drie luidklokken, alsof het Pasen is. We nemen 'n soort snoeplunch en wandelen nog even wat rond, constaterend dat de reconstructie van het centrum van Etten-Leur is geslaagd. Misschien zijn de nieuwe straten iets te recht en iets te breed, terwijl ze toch als voetgangersgebied zijn opgezet.Moet Best, dat ook aan een nieuw centrum werkt sinds de spoorlijn ondergronds is gemaakt, hier jaloers op zijn. Ach, Etten is een stad geworden, want Best nadrukkelijk niet wil.

(Terug)naar hhBest.nl

Camping De Posthoorn

Uit de gesloten voortent klinkt: 'Het ziet er niet uit. En we zouden nog wel 'n paar mooie dagen krijgen. Zaterdag moeten we al weg, daags tevoren afbreken en opruimen...'
Komt allemaal goed.
De bewolking breekt.
Camping De Posthoorn in Rucphen ligt ideaal, aan de ene kant geleund tegen de bebouwde kom, aan de andere kant tegen de vermaarde uitgestrekte bossen. Voormalige stuifduinen, waarop de tenten in een wijde kring rond een enigszins golvend grasveld staan, met de stacaravans zo goed als uit het zicht. Eigenlijk is het een fors recreatiecomplex, met door zonnepanelen verwarmd zwembad, restaurant, snackbar, speeltuinen, milieustraat. Alles d'rop en d'r an. Veel gezinnen met kleine kinderen, maar wat het eerst opvalt is de rust. Af en toe komt er een sportvliegtuigje over van het vliegveld Seppe.
M&M, die in een vinexwijk in het nabije Roosendaal wonen, hebben hier voor vier weken een plek gehuurd voor hun tweedehands opgeduikelde klapkar.
Wij staan er met ons Eriba'tje, aan de overkant. Wie in Nederland op een camping gaat staan krijgt bij mooi weer de halve familie op bezoek. Om 11 uur arriveren C en H uit Goes. Ze hebben voor de jongens van M&M een opblaasbare zitzak meegebracht (Lag nog in de schuur, zegt H). Bij gebrek aan een geschikt pompje, begint H te blazen. Na verloop van tijd neemt
L(evensmaatje) het over en dan maakt een van de M's het af.
's Middags gaan we met C en H fietsen.
Na vijf minuten krijgt L. een doorntje in haar voorband. Geen probleem voor H. (die nog geen tien jaar geleden van Brussel naar Santiago de Compostela fietste). Het mooiste is de gaatjesdetector die de klassieke emmer water of het spuug voor het opsporen van het binnenbandgaatje vervangt: Een rond doosje met superlichte kunststof bolletjes (foto), die beginnen te dansen als ze het lek voelen.
Onderweg nog even aangelegd bij 'het landgoedje' van R, een oud-ambtenaar, die eigenlijk boer had willen worden en nu zijn eigen groententuin annex kippenfarmpje heeft, verscholen tussen het groen. 'Verboden voor onbevoegden', staat er, maar wij verklaren ons bevoegd en H, de amateurbioloog, is vol lof over de slimme tactiek waarmee R zijn moestuin heeft ingedeeld. Het komt erop neer dat elk gewas zijn periode heeft en dat de gezaaide hoeveelheden zodanig zijn, dat je niet de helft moet weggeven of, erger, weggooien.
's Avonds spreek ik de tuinder en hij glimt als ik hem het oordeel van H. meedeel. Ik zeg ook tegen R, dat ik de mentaliteit hier in de grensstreek 'een beetje Vlaams' vind. Als wij in het restaurant bij een trappist de beklimming van Alpe d'Huez op een grootbeeldscherm volgen, komt de gastheer aan met gratis snacks, bij voorbeeld. Klopt, zegt R., van dat Vlaamse en steekt de loftrompet over de mensen rond zijn tuinderijtje, op wie hij af en toe een beroep doet. 'Maar je moet beginnen met zelf ook open tegenover hen te zijn.'
Dit is een korte binnenlandse vakantie, die je een 'buitenlands' gevoel geeft.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Het nieuwe rijden

Dit komkommerbericht vond ik nou echt lachen: caravanbezitters probeerden, op vakantie in de bergen het nieuwe rijden toe te passen. Gevolg: kokende radiatoren of erger. Probeerden ze met zo’n sleurhut in de vijfde versnelling even dat hellinkie te verschalken. Jammer dat Toen was geluk heel gewoon verdwijnt, want sjonge, jonge, jonge, jonge zei Jaap Kooyman altijd en dat sprak me aan, bijna nog meer dan dat nieuwe rijden.

Het nieuwe rijden? Ik doe het al járen, net als m’n zwager die zegt dat-ie alleen in nood zijn rempedaal gebruikt.

Wat wel wennen was, die automaat waarvan mijn twee jaar geleden gekochte Picasso is voorzien. Ten onzent heerst nog het misverstand, dat dat iets voor ouwe mannen is. Een anpbericht ‘Automaat rukt op in verkeer’ versterkt dat weer eens, omdat automatiseerder RDC zou hebben ‘geanalyseerd’, dat de belangstelling is toegenomen door de vergrijzing. Maar in de VS heeft tachtig procent een automaat.

Tevoren was mij verteld, dat zo’n automaat minder zuinig is, dan een handgeschakelde auto. Op grond van ervaring kan ik nu zeggen: dat hangt ook hier van je rijstijl af. Probeer zo geleidelijk mogelijk op te trekken, meer kan ik er niet over zeggen. Ik rij normaliter met die benzineauto 1 op 12 (8,4 L op 100 km) en met de caravan, inclusief pittige bergritten, 1 op 10. Volgens de garage is dat ‘netjes’.

Wat ik – uit ’n soort luiheid – wel wat laat ontdekte, was de mogelijkheid om tussen automaat en handschakeling heen en weer te switchen, in combinatie met cruisecontrol. Je moet bij een helling zo nu en dan ingrijpen, om te voorkomen dat de automaat te bruusk op de cruisecontrol reageert met een irritante stoot gas. Dus handmatig tijdig terugschakelen.

Een automaat is trouwens ideaal voor het manoeuvreren van een caravan. Vooral dat achteruit rijden vond ik met een handgeschakelde auto altijd een crime, omdat je niet anders dan met de koppeling kunt doseren. Ik geef toe, dat dat bij mij nogal eens tot een verontrustend brandluchtje (van het frictiemateriaal) leidde. Die dosering pas ik nu simpelweg toe met meer of minder gas.



(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Blijf van m'n lijf

Politie Zuid-Oost-Brabant voert een zero tolerance beleid ten aanzien van soft- en harddrugs op muziek- en dansfeesten. Zo ook op Extrema in Best. Bezoekers werden voor de keuze gesteld, inleveren of wegwezen. Zelfs een jointje, wat toch wel sterk lijkt op afschaffing van het gedoogbeleid.
Wel gek, dat de politie kennelijk geen vrouwen inzette voor het fouilleren van vrouwelijke bezoekers (zie fragment foto uit nrc.next). Het meisje op die foto lijkt het niet erg te vinden, maar je moet toch Blijf van m'n lijf kunnen zeggen?

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

nrc.next voor zelfbenoemde elite

Er zijn mensen die om principiële redenen geen abonnement op nrc.next willen. Een Nederlandse krant hoort een Nederlandse titel te hebben. Die mensen behoren niet tot de doelgroep van nrc.next. Dat is de zelfbenoemde elite, die het chique vindt staan iets in het Engels uit te drukken, wat even goed in het Nederlands kan. Hoor bij voorbeeld de reclameboodschappen van BNR-bespaart-je-de-onzin-nieuwsradio. Ja dit is eventjes gratis reclame voor reclame. Voor de niet elite, wat meldt nrc.next heden? Barack, achter oe!

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Als door een waas van tranen

Om de zoveel tijd duiken ze op. Klachten over ongewenste foto’s in de krant. Nog steeds, hoewel je toch mocht veronderstellen dat de lezer – en dan bedoel ik niet die van De Telegraaf, want die schijnt niets anders te verwachten – onderhand murw is van de schokkende beelden die hem immers geregeld worden voorgeschoteld.

De tijden zijn veranderd. Ook wat het filteren van woord en beeld betreft. Als beginnend journalist kreeg ik van mijn hoofdredacteur op m’n donder omdat ik de ziekte had vermeld, waaraan een vooraanstaand persoon was overleden. Niet veel later zei een politieofficier tegen mij over een bepaalde fotograaf: ‘Die mag ik niet. Die fotografeert lijken.’ Toen, ergens in de jaren zestig van de vorige eeuw, twee wethouders van Eindhoven met een auto achterop een wagen met boomstammen knalden, werd ter redactie wat op foto’s van de slachtoffers te zien was, zorgvuldig weggeretoucheerd.

Intussen is de wereld verder verhard, en niet in de laatste plaats onder invloed van de internationale media en de ontwikkeling van de beeldcultuur, zijn de normen flink verschoven. Toch wordt er, als ik hoofdredacteur Birgit Donker van de NRC mag geloven (en waarom zou ik dat niet?) op de redacties nog regelmatig gediscussieerd over wat kan en niet kan.

Dezer dagen was het weer raak. Een lezer van NRC meldt: ‘Kort na elkaar werden twee weerzinwekkende foto’s van dode mensen geplaatst: een van het (door brand?) aangetaste, vrijwel geheel ontklede lichaam van een vermoord Zimbabweaans oppositielid (9 juli), gevolgd door een vijfkoloms close-up van over elkaar liggende lichamen van een groep verdronken Afrikaanse vluchtelingen (12 juli).’ De lezer vraagt naar de motieven en of het toevallig is dat het in beide gevallen gaat om niet-westerse slachtoffers. Hij vermoedt dat de krant met twee maten meet. Immers, van in Uruzgan omgekomen Nederlandse soldaten, zie je geen foto’s in NRC.

Het antwoord van hoofdredacteur Donker is, gezien de mate waarin hoofd- of lezersredacteuren zich over dit soort kwesties moeten uitlaten, tamelijk voorspelbaar. ‘Schokkend waren de genoemde foto’s zeker (...) kan niet altijd een reden zijn om dan maar niet te plaatsen (...) de krant heeft ook de plicht die rauwere kanten van het nieuws te laten zien (...) betekent niet dat we alles zomaar zonder beraad plaatsen (...) in onze afwegingen nemen we ook het gevoel van de lezer mee,’ enz. enz. En dan denkt Donker een sterk punt te hebben: De Britse premier Brown liet de foto van de vermoorde Zimbabweaan op G8-conferentie zien. Er is bij dit soort uiteenzettingen ook altijd een overigens, zoals hier ‘De foto is bewust discreet op twee kolom breedte gehouden en we zouden deze ook niet snel op de voorpagina plaatsen.’ Waarmee de hoofdredacteur van NRC definitief door de mand valt als hypocriet. Want, je plaatst zo’n foto, of je doet het niet. Een halve plaatsing is ook een plaatsing. Punt.

Alle andere mededelingen van Donker ter verdediging van het plaatsingsbeleid, zoals de opmerking dat de verwanten wellicht die foto van de omgekomen Nederlandse soldaat onder ogen zouden kunnen krijgen, bekijk ik daardoor als door een waas van tranen – van het lachen, wel te verstaan.



(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Terug uit de zon

Afhalers op het terras van Eindhoven Airport vanmorgen, bij aankomst van een vlucht uit Torremolinos. 'Dinsdag wordt het hier ook zomer.'


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

De tellie wordt weer gezellig en gevaarloos

Om te weten, wat er in de nabije toekomst allemaal op de flatscreens zal verschijnen, moet je goed luisteren naar Endemol. Een nieuwe Gouden Kooi, of wat voor variant daarvan, zit er niet in, want, zegt Endemolbaas Paul Römer desgevraagd tegen VPRO GIDS:
‘In Europa zie je een hernieuwde behoefte aan breed familieamusement. Ik hou van Holland is een goed voorbeeld. Pretentieloos, gezellig, gevaarloos. Bijna ouderwets. Niet hard, niet gemeen, niet scherp.’‘Mijn theorie,’ aldus Römer, ‘maar dat is gepsychologiseer, is dat naarmate de buitenwereld harder wordt, de behoefte aan dergelijk amusement groeit. Mensen willen wegdromen, weglachen, ontspannen.’
Goeie zakenman, die Römer. Hoe de toekomst eruit ziet maakt hem sowieso niks uit, ‘zolang wij maar bij die kijker komen’.
Om er zo dicht mogelijk bij te zijn, bouwt Endemol intussen een nieuw onderkomen naast Amsterdam Arena.

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Apollonia

In Best is vanmiddag voor de Kerk getrouwd. Een zeldzaamheid als je het mij vraagt. Het bruidspaar had dan ook vooraf tegen de pastoor gezegd: 'Trouwen doe je maar één keer.' Een graad van optimisme, om jaloers op te worden.
In het voorbijgaan zag ik de deuren van de Odulphuskerk wijd open staan, ook al een zeldzaamheid door de week; op het kerkplein stonden auto's, waarvan één met een wit strikje in de antenne. Ha, een trouwerij! Hoe zou dat tegenwoordig gaan? Kan ik ook nog eens voorbij dat traliehek, dat anders alleen open staat bij reguliere kerkdiensten en op Monumentendag, waarop het bisdom voorzichtig roept: 'Kom in de kerk, in plaats van naar. (Dat laatste kan het bisdom wat de meeste katholiek geregistreerden betreft vergeten, uitgezonderd Kerstmis en de eerste communie die bij voorbeeld in het Eindhovense stadsdeel Tongelre als gemeenschappelijk feest is afgeschaft, vanwege wangedrag van de kerkgangers.)
De huwelijksmis.
De kerk in vol ornaat. Vier brandende kaarsen op de offertafel en vier op het hoogaltaar, van uit de tijd dat de priester nog met de rug naar het volk celebreerde. De familie in zes rijen van de voorste banken, beweerszijden het gangpad. Een koortje van hoofdzakelijk vrouwen, dat iets op een thema van Handel, ik meen uit de Messias, zong. Het orgel zweeg in alle talen.
Het evangelie van Johannes over de Bruiloft te Kana. Jezus, die na enig tegensputteren, water verandert in wijn van een zodanige kwaliteit dat de gasten zich daarover verwonderen. Meestal schenkt men later de wat mindere wijn, als de reeds rijkelijk voorziene bruiloftsgangers het toch niet meer zo goed proeven.
De pastoor interpreteert dit verhaal in zijn preek als een uiting van de Mateloze Liefde Gods. De bruid is vermoedelijk tandartsassistente of haar toekomstige man tandarts, want de pastoor wijst vervolgens op de aanwezigheid van de Heilige Apollonia, 'derde pilaar rechts'. Inderdaad, met de palm der martelaressen in de hand. Deze heilige die in de derde eeuw in Egypte geleefd zou hebben (Zie Wikipedia) wordt trouwens meestal afgebeeld met een tandentrekker. Ze <- is dan ook de beschermster van de tandartsen en tandartsassistenten. Het heeft ermee te maken, dat bij de marteling die A. onderging haar complete gebit werd getrokken.
Een andere prominente gast (zij het niet met beeld en al vertegenwoordigd) was Sint Christoffel, de Christusdrager. Hij bracht het Jezuskind in een stormachtige nacht over een kolkende rivier en dankte daaraan zijn naam. Handelsreizigers, vertegenwoordigers en tegenwoordig accountmanagers hadden en hebben een medaille van hem naast het portret van hun partner ('Denk aan mij') op het dashbord geplakt. Christoffel werd hier aangeroepen met het oog op de aan te vangen gezamenlijke levensreis van de jonggehuwden.
Een mooie en interessante plechtigheid, al heb ik 'm niet helemaal uitgezeten. Ik hoorde er tenslotte niet echt bij. Niet bij de familie en niet bij het geloof.

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Vlaamse scheldtermen

Nog behoefte aan wat Vlaamse scheldtermen, zo maar, om achter de hand te houden voor het afreageren en het uitoefenen van voor de hand liggende agressie? Voilà (Nee, da's geen Vloms, ok): graaischieter, savooischender, schuinsmarsjeerder, trekschuitanker, fluitjesflooier, luis in 't pelske. Gevonden bij Urbain Alpain en afkomstig van Marlon, een volstrekt geschifte weblogger, die trouwens het laatste halfjaar geen tijd meer lijkt te hebben.



(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Een spion en het einde van Belgie + de wereld

De schrijver Arnon Grunberg voorspelt op zijn weblog het einde van België en dat van de wereld. Mogelijk moeten we België als avantgardistisch beschouwen, besluit hij.
Ook mooi is de broodnuchtere constatering, dat zijn NewYorkse taxichauffeur zonder blikken of blozen bekende dat hij een spion was. Aanleiding was een stel reusachtige verrekijkers naast de bestuurdersstoel. Grunberg: 'Sorry, maar bent u een spion?' De man verklaarde de verrekijkers nodig te hebben, als hij de huisnummers niet goed kon lezen. (Het weblog is Engelstalig.)


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Wielrenners

‘Hoe kom je toch aan die schitterende witte tanden,’ vroeg Mart Smeets aan ex-wielrenner Michael Boogerd, met hem gezeten aan de mahoniehouten tafel, die heel Frankrijk door wordt gesleept en die nu ergens aan een murmelend gootje in een stadje in de Pyreneëen stond. Op de achtergrond knalde het vuurwerk van Quatorze Juillet.

Goeie vraag. ‘Gewoon poetsen,’ zei Michael dan ook, voor alle duidelijkheid met zijn wijsvinger het poetsgebaar makend. Terwijl ik de vorig jaar gestopte coureur zo, naast de minister van fietsen, Camille Eurlings, zag zitten en hem met een enorm flut de bouche - dat is tijdelijk de uitdrukking van de NOS voor welbespraaktheid - de vragen hoorde beantwoorden, moest ik denken aan wat je misschien ‘de emancipatie van de wielrenner’ zou kunnen noemen.

Collega Erik Breukink, tegenwoordig ploegleider, Peter Winnen, geëvolueerd tot boekenschrijver, dat zijn ook vertegenwoordigers van generaties wielrenners, die een totaal andere achtergrond, om niet te zeggen ‘intellectuele bagage’ hebben, dan de wielerhelden van mijn jeugd. Daarbij moet je dan denken aan pioniers als de Van Esten en de Wagtmansen.

Die mannen kwamen uit Sint Willebrord, een dorpje dat bepalend was voor het werkloosheidscijfer in de gemeente Etten-Leur, met als effect dat zij in de jaren vijftig van de vorige eeuw de eerste grootscheeps industrialiserende gemeente van Brabant was. In Sint Willebrord was je bouwvakker, werkloos, wielrenner of alle drie tegelijk. En als nevenberoep dient dan nog te worden vermeld: smokkelaar! Want hoe denk je dat het kwam, dat die mannen zo goed konden fietsen? Die waren al in hun vroege jeugd op de fiets, met in zeildoek verpakte kilo'tjes boter op de bagagedrager, door de douane achterna gezeten. Kijken, wie er het hardste kon. Dit soort verhalen hoorde je ook over renners als Braspenninx, die in het veel dichter bij de grens gelegen Zundert woonde. Het waren deze renners, die ervoor zorgden dat het woord moraal een tweede betekenis kreeg. Oorspronkelijk betekende het niet meer dan ‘de heersende zeden en gebruiken’. Maar het waren de coureurs die het gebruikten, terwijl ze eigenlijk het moreel bedoelden: de geestelijke gesteldheid van de ploeg.

Ik zat de zondagavond in 1953, nadat de Tour de France zijn finale in Parijs had beleefd, op de redactie van Dagblad De Stem in Breda, toen sportredacteur Adri Veraart zei: ‘Ga je mee naar Wagtmans, die is intussen wel thuis bij z’n moeder.’ Dat was in een rijtjeshuis naast de Marechausseekazerne aan de Mastboschstraat in het Bredase stadsdeel Prinsenhage. Of het toen 24-jarige <- Woutje iets had gewonnen, weet ik niet meer, maar het huiskamertje zat bomvol familie en buurtgenoten, die zaten te wachten totdat de renner zich had gewassen en verschoond. Het gaf beelden, die nog op mijn netvlies staan. Woutje, op blote voeten, breed grijnzend in de leunstoel van zijn vader zaliger. Een buurman, de pet scheef op het hoofd, leunend tegen de deurpost van de kamerdeur: ‘Hé...Wotje!’

Tegenwoordig heb je heren voetballers – praat me er niet van – en ietwat aarzelend hoor je nu ook wel eens ‘heren renners’ zeggen. Dat zou een halve eeuw geleden ondenkbaar zijn geweest. Wim van Est, met een reserveband als een sjerp om z’n lijf, was Wimme en zou tot aan z’n dood Wimme blijven. Uit volle overtuiging.

Hier vind je een alleraardigst geschreven biografietje van Wout Wagtmans: http://wielersport.slogblog.nl/post/1/675

En hier Andere Tijden Sport met een teruggevonden documentaire uit 1953

Pompeus

Vriend Joop moest zijn gerepareerde koelwaterpomp terugbouwen in zijn zeil- annex motorjacht, gelegen in Jachthaven De Vlije in Benedensas. Hij vroeg of ik voor de gezelligheid mee ging. Natuurlijk. Mooi weer en ik heb iets met Benedensas, een negentiende eeuws sluizencomplexje aan de monding van de Roosendaalsche en Steenbergsche Vliet op het Volkerak. Veerhuis, rolbruggetje, voormalig schipperscafé. Werelderfgoed, zal ik maar zeggen. Ooit zijn hier delen opgenomen van de tv-serie Merijntje Gijzen, naar het boek van A.M. de Jong.
In hoog-
zomer is het sluisje zelfs nog bemand, om de dan op-
tredende blauwalg op het Volkerak tegen te houden. Altijd weer een belevenis om op die sluis af te varen en er doorheen; of het nu vanuit de binnenkant of 's avonds bij dalende zon van buitenaf is. Alleen maar in Benedensas liggen is trouwens ook al leuk. Die volmaakte rust, geaccentueerd door het misbaar van het watergevogelte.

De jachthaven heeft een zogenaamde hotspot. Dat is een mogelijkheid, tot draadsloos internetten, mits je over een laptop met WiFi beschikt. Computer aanzetten, netwerk selecteren, dan kom je op de website van het KNMI. Als je vervolgens een willekeurig internetadres intikt, krijg je een inlogscherm, waarmee je met behulp van een op het havenkantoor verkregen nummercode verder kunt. In theorie. Want in de praktijk vanmorgen komen we niet verder dan het KNMI. Een superverbinding zonder verder resultaat. Andere browser geprobeerd (Firefox): noop.
Met dit stukje, ingetikt in Wordpad blijft het dus bij droogzwemmen in Benedensas.

Elk nadeel heb z'n voordeel. De pomp doet 't. We kunnen aan de lunch.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Verarming

Het CDA in de gemeenteraad van Tilburg heeft het maar druk: De website van Brabants Dagblad meldt: 'Het superreuzenrad Wheel of Excellence moet alsnog naar de Tilburgse kermis komen. De CDA-fractie uit de gemeenteraad vindt dat het college aan exploitant Tommy Boesveld meer opbouwtijd moet aanbieden, zo blijkt uit schriftelijke vragen. Het CDA noemt het wegblijven van het Wheel of Excellence 'zeer teleurstellend en zeker een verarming in het totale kermisaanbod'. Exploitant Boesveld zegt dat hij van de gemeente Tilburg te weinig opbouwtijd kreeg. Op de Heuvel komt nu een doorsnee reuzenrad, het Europarad.'
Goddank, het CDA maakt zich zorgen over de verarming. Hoe noem je nou zoiets? Een staaltje populistische politiek?

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Amateur-persfotografie(2)

Even bijpraten. In Amateur-persfotografie 1 schreef ik: Op Nu Foto.nl kan iedereen foto's plaatsen, met de kans dat ze ook nog eens door de media worden gekocht. Nu.nl verdient daar dik aan en de fotograaf krijgt ook wat. Hij/zij is sowieso zijn/haar rechten op de foto kwijt. Burgerjournalistiek heet dat. Eens temeer blijkt dat fotojournalistiek een vak is.Een tweede voorbeeld is een foto van iemand, die zich parkiet noemt, getiteld 'Wind-
energie'. Het bijschrift vermeldt: 'Zo kun je je door de wind mee laten trekken en lange afstanden afleggen.'

O ja? Waar is het zeil. Nét gemist. Pech gehad.

Voorbeeld 3

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Teken

Teken, ja gezellig. Levensmaatje had er vorige week drie, na een wandeling over het landgoed Baest, bij Oostelbeers. M’n kop eraf als die niet in het hoge gras zaten op een bepaald weggetje, dat een onderdeel vormt van ons vast wandelcircuit.
De laatste jaren ondervin-
den wande-
laars steeds meer overlast van teken. Eerst maar eens ’n stukje uit Wikipedia citeren, zodat de lezer weet waar ik het over heb:
‘Teken zijn een groep van parasitaire mijten (Acarina) die behoren tot de klasse der spinachtigen. Ze zijn zeer nauw verwant aan de mijten maar de precieze relatie is onduidelijk. Teken leven van het bloed van gewervelde dieren, ze bijten zich vast in de huid en laten zich na een bloedmaaltijd, die enige uren tot dagen duurt, weer vallen. Teken kunnen verschillende ziekten overbrengen, ze worden daarom een vector genoemd. (...) Tekenbeten zijn meestal niet pijnlijk en worden vaak alleen opgemerkt doordat men de teek in de huid ziet zitten. Bekende gastheren van teken zijn vogels, reptielen en verschillende zoogdieren. Het dier waarop de teek leeft wordt de gastheer genoemd. De bekendste Europese teek, die tevens een overbrenger is van de Lymeziekte, is de schapenteek (Ixodes ricinus).’
Let op: de mens is ook een zoogdier.
Het gaat niet (zoals meestal bij de benaming van ziekten) over een of ander dokter Lyme als ontdekker van de Ziekte van Lyme. De aandoening is volgens de website lymenet.nl genoemd naar het stadje Old Lyme in de VS, waar ze in de jaren zeventig van de vorige eeuw werd herontdekt en onderzocht. 'Vroege symptomen zijn een rode ring/vlek genaamd erythema migrans (EM) op de plaats van de tekenbeet, griepachtige klachten zoals hoofdpijn, stijve nek, koorts, spierpijnen en vermoeidheid. Deze symptomen kunnen uitblijven.
Later kunnen diverse symptomen ontstaan. De ziekte van Lyme is een multi-systeem ziekte. Het kan leiden tot o.a. neurologische (zenuwstelsel/hersenen), dermatologische (huid), reumatologische (spieren en gewrichten), cardiologische (hart), opthalmologische (ogen) en psychiatrische klachten.' Tot zover Lymenet.

Die gatvergimmese teken. Vandaag gingen we voor de variatie naar Geelders, een spectaculair natuurgebied, deel uitmakend van het zogenaamde Groene Woud en gelegen tussen Boxtel en Schijndel. Bij gedeelten van dat gebied heeft Staatsbosbeheer aangegeven dat je maar het beste laarzen aan kan trekken. We kozen evenwel met doorsnee schoeisel voor het veronderstelde ‘droge’ gedeelte. Maar ook hier hetzelfde verschijnsel als op Baest: verhevigde grasgroei op de uitgezette wandelroute – waarschijnlijk door de betrekkelijk natte zomer en – mede daardoor – verminderd bezoek.

Na afloop onze lijven goed op teken onderzocht.



(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Pas op, wurgslang!

In het Kempische Vessem zitten ze met man en macht (politie èn marechaussee) achter een slang aan. Tevergeefs. Het is er weer de tijd voor, zal ik maar zeggen. Want je kunt er vergif op innemen, als driekwart van Nederland met vakantie is, duiken slangen op. Althans, volgens ‘horen zeggen’. In dit geval gaat het om een boa constrictor constrictor. Eerst dacht ik dat het ED dat woord zo mooi vond, dat de krant daarom constrictor twee keer achter elkaar opschreef, maar dat schijnt zo te moeten.
Het equivalent voor boa constrictor constrictor is wurgslang, maar dat lijkt erger dan het is, want volgens de krant is de slang ‘in principe ongevaarlijk; beet staat gelijk aan die van een hond’ (Tegenover de mogelijkheid van een hondenbeet, behoud ik overigens mijn reserves.)

Komkommerverhaal of niet, ik moet zeggen het is deze keer wel heel fraai geconstrictueerd. Want die slang zou uit de auto van een zwerver zijn ontsnapt. Daar zaten nog twee andere slangen in. Een was er dood gegaan en de andere is door ‘een deskundige’ meegenomen. Die zwerver had een huisje gekraakt op een voormalig militair terrein, vandaar wellicht de betrokkenheid van de marechaussee bij die speurtocht. Goeie oefening trouwens, voor het geval dat er in Afghanistan af en toe ook op slangen moet worden gejaagd.

Als die wurgslang alsnog wordt gevonden, zal ik eerlijk bekennen dat ik ten onrechte komkommerwantrouwig ben geweest.

(De foto staat op www.kingsnake.com.)

(Terug) naar hhBest.nl
Mail deze weblogger

Kasteelkever

Dat vind ik nou typisch Eindhovens (toch mooi meegenomen, dat Eindhoven alsnog getypeerd kan worden): Als stadsarcheoloog graven naar een laat middeleeuws kasteel en uitkomen bij een VW-kever.

Is waar gebeurd volgens het Eindhovens Dagblad, tegenwoordig vooral bekend als ED.

Dat het kasteel niet laat-middeleeuws was, maar in zijn vorm van een stenen landhuis slechts bestaan heeft van begin zeventiende tot eind achttiende eeuw mag de pret niet drukken. Zo kom je als archeoloog én als nieuwsmedium (de succesvolle wisselwerking sinds jaren is opvallend) nog eens aan je trekken. Vooral als er ook nog een terracotta mariabeeldje in de grond wordt aangetroffen. ‘Waarschijnlijk een bouwoffer’, zegt zo’n archeloog dan wijsneuzerig.

Er wordt op het desbetreffende terrein in het stadsdeel Gestel straks van alles nieuw gebouwd. Intussen zitten ze erover te dubben, of ze de toch maar gevonden bijna-kasteelfundamenten zichbaar zullen behouden of niet. Zand erover zou ik zeggen.

En die kever? ‘De eigenaar opsporen aan de hand van het chassisnummer,’ zo is geopperd. Als die nou ook maar niet reeds met aarde is toegedekt. Daar gaat je historie.

(Terug) naar hhBest.nl

Positief nieuws

Ik voel me verplicht, deze keer eens met positief nieuws te komen. Dat komt doordat ik in een email door een vooraanstaande Bestenaar voor azijnpisser ben uitgemaakt. Ik heb tussen haakjes die hatemail beantwoord met de mededeling dat ik de afzender tegen zichzelf zou beschermen door er verder geen ruchtbaarheid aan te geven. Waarop de boze Bestenaar zijn excuses aanbood met de mededeling dat-ie z’n dag niet had, of zoiets. Jammer voor hem trouwens, dat emails op last van de overheid een jaar lang door de internetproviders moeten worden bewaard. Ik raad die Bestenaar aan, op z’n tellen te passen, want anders gebeurt hem straks, wat de cartoonist Gregorius Nekschot is overkomen: van z’n bed gelicht.

Positief nieuws dus. Moeilijk, moeilijk. Immers, de praktijk wijst uit dat positief nieuws géén nieuws is. Leest u in plaatselijke blaadjes wel eens stukjes als ‘Kermis weer zeer geslaagd’? Nee? Dat komt doordat het geen nieuws is. Het gratis dagblad DAG dat ik af en toe bij Albert Heijn oppik, als ik op weg ben naar de bieb, heeft een rubriek Goed nieuws, maar neem van mij aan dat dat alleen maar een náám is. Inhoudelijk is het ongeveer hetzelfde als de rubriek Allerlei in minder professionele krantjes. U wilt geen positief nieuws. Dat is proefondervindelijk bewezen. Kranten met alleen maar positief nieuws worden niet verkocht. Zelfs al staat er in dat ouwe bok Rob de Nijs weer eens in het huwelijksbootje is gestapt.

Toch ga ik het proberen. Het wordt mij in de schoot geworpen door het Bewonersoverleg van de Bestse wijk Heivelden via een circulaire die ik vanmorgen in onze brievenbus vond – naast de krant vol negatief nieuws. Zoals berichten dat de beurzen zijn gekelderd en dat de DAF de laatste tijd minder vrachtauto’s verkoopt, om maar enkele dingetjes te noemen. Het positieve nieuws van Heivelden dus: ‘Eindelijk is er begonnen met het doortrekken van de ontsluitingsweg Bokvelden naar de Oirschotseweg. Op 23 augustus wordt de nieuwe Sint-Antoniusschool feestelijk geopend.' Door wie? Staat er niet bij. Waarschijnlijk een limonadepisser, want die zijn er ook zat. Niet zat maar genoeg bedoel ik. .(Nieuwsupdate)

Wat ik natuurlijk ook een goeie vind van dat Bewonersoverleg, is dat het volgens zijn rondschrijven bij de gemeente Best kenbaar heeft gemaakt dat het op de plek van de Babystunter (de oude klompenfabriek aan de Oirschotseweg) graag een mooi gebouw wil zien. ‘Een mooie binnenkomer in Best,’ staat er. Jammer dat het mosterd na de maaltijd is, want de gemeenteraad heeft onlangs in een vloek en een zucht zonder mokken een volgens mij erbarmelijke oplossing voor deze prominente plek in de gemeente geslikt.

Hè, en ik had nog wel met positief nieuws willen eindigen. Weer niet gelukt. Eens azijnpisser, altijd azijnpisser. Laat ik er maar een geuzennaam van maken

Grand Carrousel Maastricht

Bekijk, ter gelegenheid van de Bestse kermis op YouTube een filmpje van Grand Carrousel Maastricht. De molen, met etage, stond in 2006 op deze kermis en is nu weer terug op een veel prominentere plaats. Terecht! Vergeet niet je geluid aan te zetten.

Grappige windwijzer

Windwijzers zijn zeldzaam, grappige windwijzers helemaal. Zoals deze op de Bernadetteschool voor basisonderwijs in Spoordonk (gemeente Oirschot). Ik was daar voor het afscheid van mijn kleindoch-
ter Sophie en de daarbij behorende musical van Groep 8, onder leiding van meester Patrick. Foto's van dit evenement zijn hier op Picasa te bekijken.
Een foto staat op de website van het ED.

Geitenkoorts

Iemand van het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit - zo iemand heet een woordvoerder - heeft een verslaggever van het Eindhovens Dagblad geweigerd te vertellen, of er in Zuid-Oost-Brabant ook met de Q-koorts (zeg maar de geitenkoorts) besmette bedrijven zijn. 'Vanwege privacyredenen'.
Q-koorts is een infectieziekte, die ook 'via de lucht' op mensen kan overslaan en die door artsen wordt omschreven als 'een soort zware griep, met alle risico's voor ouderen, hartpatiënten en zwangere vrouwen vandien'. Dus we hebben het hier niet over niks.Het ED zou, in het belang van de volksgezondheid, best een beroep op de wet openbaarheid van bestuur kunnen doen om deze informatie boven tafel te krijgen.
De privacywetgeving wordt tegenwoordig te pas en te onpas uit de la getrokken, om belangrijke zaken onder de pet te houden. Gelukkig loopt men dan het risico, de pin op de neus te krijgen, zoals het ex-VVD-kamerlid Patricia Remak, dat geprobeerd heeft uit de webencyclopedie Wikipedia het gegeven geschrapt te krijgen, dat zij ooit voor uitkeringsfraude is veroordeeld. Op de website De nieuwe reporter is hierover een principiële discussie aan de gang.

Klompenfabriek

Dat staat dan zo ergens, waar-
schijnlijk onbewust, weg-
ge-
frommeld in een stukje over politiek gekissebis in de krant:
De gemeenteraad van Best ‘ging akkoord met de verbouwing van de voormalige klompenfabriek aan de Oirschotseweg. Het gebouw wordt voor een gedeelte herbestemd als kantoor en bovendien worden er 30 à 40 woningen op het perceel gebouwd. De schoorsteen en de drie gevels van het kopgebouw blijven staan.’

Let wel, het gaat hier om een zeer royale toplocatie, aan een van de belangrijkste invalswegen van Best, de Oirschotseweg. Daar staat in de punt van een driehoekig perceel, waarbij ook de noordelijke ontsluitingsweg van de wijk Heivelden uitkomt, een voormalige klompenfabriek met rood-bakstenen schoorsteen uit de eerste helft van de vorige eeuw. Daar was tot voor kort een Babystunter gevestigd; het staat er nog op.
Als ik het heb over een toplocatie, dan bedoel ik dat je heel goed moet nadenken over de bestemming van die grond en de daarop staande gebouwen (ook als je die bebouwing uit cultuurhistorische overwegingen al dan niet gedeeltelijk wil behouden). Het is niet de bedoeling dat zo’n locatie een financiële melkkoe wordt, integendeel, de situatie is zodanig dat ze wel een flinke investering, bij voorbeeld in een openbaar gebouw, waard is.

Maar laat ik het zo zeggen: dit is goeddeels een gepasseerd station. Want de gemeente Best heeft zich door een projectontwikkelaar de loef laten afsteken en die gaat er natuurlijk geld van maken. Zijn oorspronkelijke plan, de klompenfabriek te slopen, is vervangen door dat van gedeeltelijke bestemming tot kantoor. Zijn we daar even vet mee. Of we nog niet genoeg leegstaande en verkommerende kantoorpanden in het centrum van Best hebben (Hoofdstraat, tegenover parkeerterrein Prinsenhof).

En de rest van die kostelijke grond wordt dan versnipperd voor de bouw van dertig tot veertig huizen. Tel uit je winst.

Het beleid van de gemeente Best – of het ontbreken daarvan – rond de ‘Babystunter’ is het grootste echec van de laatste tien jaar.

(Terug) naar de column Positief nieuws

De kosten van de zorgverzekeraar

Piet Borst, een biochemicus met een medische achtergrond (hij stamt uit een artsenfamilie en is indertijd ook afgestudeerd in die richting), heeft een column in de NRC. Zaterdag beschreef hij zijn waarnemingen in de spreekkamer van ‘een echte huisarts’. Daaruit citeer ik het volgende:
‘Ook de declaraties naar de ziektekostenverzekeraars gaan zo geautomatiseerd mogelijk de deur uit, maar daar zit wel een pijnpunt: de administratieve last die verzekeraars op huisartsen leggen is onvoorstelbaar. Ook over correct ingediende declaraties kan te allen tijde een absurde vraag worden gesteld. Was de euthanasiebegeleiding die u declareert echt wel euthanasie en niet een terminale sedatie?’

Borst vindt het belachelijk dat een dokter met zo’n ‘idiote vraag’ uit zijn werk kan worden gehaald. En dan komt de behartenswaardige opmerking die mij aanleiding gaf, op deze column door te borduren: ‘Wie wil bezuinigen op gezondheidszorg zou moeten beginnen om stringente eisen te stellen aan de administratie van de ziektekostenverzekeraars.’

Die zit.

Spoeddebat.

Commissie.

Goed dit eens van een ander te horen. Want de gebruiker van de ziektekostenverzekeraar kan ook meepraten over het administratieve gerommel in die sector. Ooit heb ik de topman (misselijk American woord trouwens, maar wel makkelijk voor in krantenkoppen) van CZ, Mike Leers, een briefje geschreven, in antwoord op een schrijven aan de verzekerden over... een nieuw logo. Waar dat voor nodig was (niet dat logo, maar dat dure rondschrijven over iets, wat nauwelijks iemand interesseert). Natuurlijk kwam daar geen antwoord op.

Sindsdien is de administratie en de afhandeling van premiebetaling, declaraties etc. bij CZ alleen maar ingewikkelder geworden.

Op elke declaratie (door de zorgverlener of de verzekerde) ingediend) volgen doorgaans twee schriftelijke reacties van de verzekeraar: één om de afhandeling te speciferen: Vergoed, niet vergoed, eigen risico. Vervolgens een nota van de boekhouding voor het niet vergoede gedeelte. Natuurlijk gaat dat nog steeds gepaard met acceptgiro’s; van internetbankieren hebben ze bij CZ nooit iets gehoord of begrepen. Declaraties moeten trouwens ook nog steeds in een door de verzekerde te frankeren envelop worden opgestuurd.

En dan die no-claimkorting. Elk jaar weer krijg ik daarover een schriftelijke mededeling met de strekking van ‘U krijgt 255 euro’, waarna enkele maanden later de terugvordering volgt, want dan heeft CZ inmiddels de enigszins verlaat ingediende nota’s van een ziekenhuisspecialist verwerkt. Dat wil dus zeggen: een brief waarin de terugvorderingsnota wordt aangekondigd en, enkele weken later, de eigenlijke nota van een andere afdeling, gevestigd in een ander oord.

Dus, prof. Borst, bedankt voor uw behartenswaardige opmerking. Naar mij wordt natuurlijk niet geluisterd, maar naar u misschien wel.