Camping De Posthoorn

Uit de gesloten voortent klinkt: 'Het ziet er niet uit. En we zouden nog wel 'n paar mooie dagen krijgen. Zaterdag moeten we al weg, daags tevoren afbreken en opruimen...'
Komt allemaal goed.
De bewolking breekt.
Camping De Posthoorn in Rucphen ligt ideaal, aan de ene kant geleund tegen de bebouwde kom, aan de andere kant tegen de vermaarde uitgestrekte bossen. Voormalige stuifduinen, waarop de tenten in een wijde kring rond een enigszins golvend grasveld staan, met de stacaravans zo goed als uit het zicht. Eigenlijk is het een fors recreatiecomplex, met door zonnepanelen verwarmd zwembad, restaurant, snackbar, speeltuinen, milieustraat. Alles d'rop en d'r an. Veel gezinnen met kleine kinderen, maar wat het eerst opvalt is de rust. Af en toe komt er een sportvliegtuigje over van het vliegveld Seppe.
M&M, die in een vinexwijk in het nabije Roosendaal wonen, hebben hier voor vier weken een plek gehuurd voor hun tweedehands opgeduikelde klapkar.
Wij staan er met ons Eriba'tje, aan de overkant. Wie in Nederland op een camping gaat staan krijgt bij mooi weer de halve familie op bezoek. Om 11 uur arriveren C en H uit Goes. Ze hebben voor de jongens van M&M een opblaasbare zitzak meegebracht (Lag nog in de schuur, zegt H). Bij gebrek aan een geschikt pompje, begint H te blazen. Na verloop van tijd neemt
L(evensmaatje) het over en dan maakt een van de M's het af.
's Middags gaan we met C en H fietsen.
Na vijf minuten krijgt L. een doorntje in haar voorband. Geen probleem voor H. (die nog geen tien jaar geleden van Brussel naar Santiago de Compostela fietste). Het mooiste is de gaatjesdetector die de klassieke emmer water of het spuug voor het opsporen van het binnenbandgaatje vervangt: Een rond doosje met superlichte kunststof bolletjes (foto), die beginnen te dansen als ze het lek voelen.
Onderweg nog even aangelegd bij 'het landgoedje' van R, een oud-ambtenaar, die eigenlijk boer had willen worden en nu zijn eigen groententuin annex kippenfarmpje heeft, verscholen tussen het groen. 'Verboden voor onbevoegden', staat er, maar wij verklaren ons bevoegd en H, de amateurbioloog, is vol lof over de slimme tactiek waarmee R zijn moestuin heeft ingedeeld. Het komt erop neer dat elk gewas zijn periode heeft en dat de gezaaide hoeveelheden zodanig zijn, dat je niet de helft moet weggeven of, erger, weggooien.
's Avonds spreek ik de tuinder en hij glimt als ik hem het oordeel van H. meedeel. Ik zeg ook tegen R, dat ik de mentaliteit hier in de grensstreek 'een beetje Vlaams' vind. Als wij in het restaurant bij een trappist de beklimming van Alpe d'Huez op een grootbeeldscherm volgen, komt de gastheer aan met gratis snacks, bij voorbeeld. Klopt, zegt R., van dat Vlaamse en steekt de loftrompet over de mensen rond zijn tuinderijtje, op wie hij af en toe een beroep doet. 'Maar je moet beginnen met zelf ook open tegenover hen te zijn.'
Dit is een korte binnenlandse vakantie, die je een 'buitenlands' gevoel geeft.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl