De kosten van de zorgverzekeraar

Piet Borst, een biochemicus met een medische achtergrond (hij stamt uit een artsenfamilie en is indertijd ook afgestudeerd in die richting), heeft een column in de NRC. Zaterdag beschreef hij zijn waarnemingen in de spreekkamer van ‘een echte huisarts’. Daaruit citeer ik het volgende:
‘Ook de declaraties naar de ziektekostenverzekeraars gaan zo geautomatiseerd mogelijk de deur uit, maar daar zit wel een pijnpunt: de administratieve last die verzekeraars op huisartsen leggen is onvoorstelbaar. Ook over correct ingediende declaraties kan te allen tijde een absurde vraag worden gesteld. Was de euthanasiebegeleiding die u declareert echt wel euthanasie en niet een terminale sedatie?’

Borst vindt het belachelijk dat een dokter met zo’n ‘idiote vraag’ uit zijn werk kan worden gehaald. En dan komt de behartenswaardige opmerking die mij aanleiding gaf, op deze column door te borduren: ‘Wie wil bezuinigen op gezondheidszorg zou moeten beginnen om stringente eisen te stellen aan de administratie van de ziektekostenverzekeraars.’

Die zit.

Spoeddebat.

Commissie.

Goed dit eens van een ander te horen. Want de gebruiker van de ziektekostenverzekeraar kan ook meepraten over het administratieve gerommel in die sector. Ooit heb ik de topman (misselijk American woord trouwens, maar wel makkelijk voor in krantenkoppen) van CZ, Mike Leers, een briefje geschreven, in antwoord op een schrijven aan de verzekerden over... een nieuw logo. Waar dat voor nodig was (niet dat logo, maar dat dure rondschrijven over iets, wat nauwelijks iemand interesseert). Natuurlijk kwam daar geen antwoord op.

Sindsdien is de administratie en de afhandeling van premiebetaling, declaraties etc. bij CZ alleen maar ingewikkelder geworden.

Op elke declaratie (door de zorgverlener of de verzekerde) ingediend) volgen doorgaans twee schriftelijke reacties van de verzekeraar: één om de afhandeling te speciferen: Vergoed, niet vergoed, eigen risico. Vervolgens een nota van de boekhouding voor het niet vergoede gedeelte. Natuurlijk gaat dat nog steeds gepaard met acceptgiro’s; van internetbankieren hebben ze bij CZ nooit iets gehoord of begrepen. Declaraties moeten trouwens ook nog steeds in een door de verzekerde te frankeren envelop worden opgestuurd.

En dan die no-claimkorting. Elk jaar weer krijg ik daarover een schriftelijke mededeling met de strekking van ‘U krijgt 255 euro’, waarna enkele maanden later de terugvordering volgt, want dan heeft CZ inmiddels de enigszins verlaat ingediende nota’s van een ziekenhuisspecialist verwerkt. Dat wil dus zeggen: een brief waarin de terugvorderingsnota wordt aangekondigd en, enkele weken later, de eigenlijke nota van een andere afdeling, gevestigd in een ander oord.

Dus, prof. Borst, bedankt voor uw behartenswaardige opmerking. Naar mij wordt natuurlijk niet geluisterd, maar naar u misschien wel.