Ondeskundig oog

 Met mijn ondeskundig oog – hoewel, hoeveel deskundigheid is daar voor nodig – zat ik zondagmiddag voor de tv om MiniMaxi Nederlands Wereldkampioen te zien worden. Niet om dat later aan mijn kleinkinderen te kunnen vertellen, want die doen dat natuurlijk aan de húnne. Ze hadden trouwens een afvaardiging hutje mutje op de Oranje tribune (hup Corona) in Abu Dhabi zitten.

Na 'n tijdje zag het er niet best uit: maar liefst elf seconden achterstand op aartsrivaal Hamilton en de verslaggevers opperden al somber dat de champagne wel onder de kurk zou blijven. Ik keerde dus maar terug naar een boeiend artikel in de weekendbijlage van de krant over de roemruchte Raymond Westerling, die tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd in de jaren veertig, naar verluidt met goedkeuring van de Nederlandse regering standrechtelijke executies heeft toegepast op al dan niet vermeende terroristen in Zuid Celebes. Andere koek

Totdat ik via het scherm attent werd gemaakt op enig tumult. Er verscheen een tekst 'Incident' en we zagen een personenauto die de hele racende meute in bedwang hield. Sorry, maar ik snapte er niks van (toch een kwestie van ondeskundigheid?), toen ik zag en hoorde dat Max zijn concurrent toch weer op de hielen zat. Hoe was dit mogelijk? Een gecrashte deelnemer op de baan en iets met de banden van Hamilton, maar dat hoorde ik weer achteraf.

Wat iedereen in Nederland voorspelde (maar dat gebeurt bij voetbal ook altijd) werd deze keer bewaarheid. Max werd wereldkampioen en ik heb uit de commentaren begrepen dat dit van Grote Betekenis is, niet alleen voor de autoracerij maar voor de Nederlandse sport in het algemeen.

Niet één maar meer voorspellingen komen uit. Verstappen, die op 17-jarige leeftijd in zijn sport debuteerde, was van meet af aan al een grote belofte. Zo stellig werd dat verkondigd dat ik me, toegegeven, daarover wel eens relativerende opmerkingen heb veroorloofd. Hoe precies, dat is me zoals gezegd ontgaan, maar hij heeft het 'm gelapt.

De sores van het internetbankieren

Dit is wellicht iets voor Seniorweb, dat onder meer bij CultuurSpoor Best regelmatig workshops verzorgt en via het plaatselijk weekblad gratis computertips geeft aan ouderen. Over internetbankieren bij voorbeeld. Het blijft voor veel mensen geen sinecure, vooral omdat er telkens, overal en door iedereen van uit wordt gegaan, dat je een smartphone hebt. De ING Bank doet dat bij voorbeeld. Mensen die net enigszins vertrouwd zijn met een Windowscomputer (nog altijd aanzienlijk goedkoper dan een Apple) merken al gauw dat maar weinig instanties daar op inspelen.

Laten we eens even bij de ING blijven, toevallig de bank waar ik ooit als oud-Postbankaanhanger terecht ben gekomen. Ik bankier dus van oudsher via Windows. Mijn telefoontje is een prepaid, dat ik vrijwel uitsluitend gebruik voor het ontvangen inlogcodes via SMS. Bij voorbeeld ook voor het inloggen bij de belastingdienst en de zorgverzekering. Onmisbaar op dat punt, kun je wel zeggen.

De bank maakt voor het inloggen gebruik van een kleurenscanner. Als je de vereiste gegevens (gebruikersnaam en wachtwoord) hebt ingevuld, verschijnt er op je computerscherm een kleurrijke afbeelding, die wel iets weg heeft van de QR-code, die bij de viruscontrole wordt gebruikt. Je richt je scanner op die code en dan krijg je de mogelijkheid om verder te gaan. Ik zal je maar niet vermoeien met allerlei details.

We hebben hier in huis diverse rekeningen/gebruikers, met evenzovele kleurenscanners. Nu deed zich dezer dagen het merkwaardige geval voor dat beide scanners niet meer werkten. Ze werden niet meer herkend.

Mijn zoektocht naar een oplossing van dit probleem leidde naar een landelijk telefoonnummer (020, dus Amsterdam), waar je als eerste te horen krijgt: 'Het is erg druk.' Maakt niet uit of je in de week of in het weekeinde belt. Het is altijd druk, ook als daarop bij voorbeeld op zaterdag de mededeling volgt dat de telefonische hulp niet actief is,

Nochtans is ons probleem met één van de twee kleurenscanners inmiddels opgelost. Ze moest opnieuw worden geactiveerd, een behoorlijk ingewikkelde actie voor de gemiddelde gebruiker, laat staan voor de oudere mens die, ik herhaal, over een smartphone moet beschikken.

En dit is dan alleen nog maar de ING Bank, die het dag en nacht, door de week en in het weekeinde erg druk heeft.

Oppepper

Derde prik gehad. Zaterdagmiddag 27/11, 16:35 uur, vijf minuten later dan gepland. In Veghel aan De Hamert, ergens achter het centrale magazijn van de Jumbo. Niks booster, de zoveelste 'internationale' term die opduikt en die burgemeesters in de veiligheidsregio blijkbaar stimuleert statements af te leggen in plaats van verklaringen. Ik beshouw de derde prik maar als oppepper en het zou best kunnen dat Hugo de Jonge deze vertaling al eens heeft gebruikt.

'Rij voorzichtig,' maande Levensmaatje ten overvloede, met het oog op de 15 km A50 in het (schemer)donker. Minstens een kwart houdt zich daar niet aan de 100 km.

Als het goed is krijgt L. die van 1945 is, dezer dagen ook een uitnodiging begrijpen we uit diverse telefoontjes.

Ik behoorde tot de minderheid zonder begeleiding daar bij de GGD Hart voor Brabant.

Gaat het goed met ons mam?'

'Ja hoor'

'War zegt-ie?'

'Hij vraagt of het goed met je gaat.'

We worden via een met nylon linten afgebakend zigzagpad naar de administratie geleid, zoals dat gaat op luchthavens. Maar wat een rust. Nauwelijks hoorbaar geklets, laat staan geschreeuw. En de rij blijft in beweging, wat het wachten draaglijk maakt. Anderhalve meter afstand is vanzelfsprekend.

Deze generatie is opgegroeid met het gezegde 'Geduld is een schone zaak en geeft het mensdom veel vermaak.'

Wat er toe doet en wat niet

Drie tieners kwamen om het leven bij een ongeluk in Helmond. een vierde jongen werd zwaar gewond. Dit drama hield de media het afgelopen weekeinde uiteraard bezig, maar er rezen daarbij enkele onbeantwoorde vragen. De bestuurder van de auto was onbevoegd en bij de auto waarin ze reden, toen ze frontaal op een ambulance botsten, werd een cilinderfles lachgas aangetroffen. Van wie was de auto en hoe kwamen ze eraan? Mijn hoop op beantwoording van onder meer deze vragen was gevestigd op de regionale krant. Die hoop is ijdel gebleken. 

In eerste instantie zijn er dus vooral 'ongeloof en verdriet' en die zijn dan ook het 'thema' van de berichtgeving in het Eindhovens Dagblad, dat zijn 'beschouwing;  besluit met: 'Natuurlijk waren de jongens te jong om al achter het stuur te zitten, werd er misschien te hard gereden en lag er een fles lachgas in de auto. Het doet er deze middag niet toe.' (Cursivering van mij, G.).  

Wanneer doet het er dan wel toe? Heeft de politie nog niks kunnen of willen zeggen over de via het kenteken te achterhalen eigenaar van de auto? Is er al onderzoek gedaan naar eventueel lachgasgebruik? Zijn 'Ongeloof en verdriet' twee dagen na het gebeurde nog steeds elementen die zo'n drama in een taboesfeer trekken, een gevoel dat gedegen journalistiek niet in de weg mag staan?

Toch wel 'n beetje beter

Nee, vroeger was niet alles beter, schreef ik onlangs, in een poging als ouwe man te laten weten dat ik de veranderingen wel aan kan en met mijn tijd meega. Maar laat zich nou de laatste tijd van alles voordoen, dat oproept tot nuancering van deze filosofie van de kouwe grond, immers...

Toen zakten er ondanks nieuwe technieken en 'scherpe controles' nog geen parkeergarages, flats en voetbaltribunes in elkaar. 

Toen hadden we een eigen postkantoor, waar Harrie je met een brede lach begroette en op het formulier schreef  'mij bekend'  in plaats van om een identiteitsbewijs te vragen.

Toen waren de banken blij met het - onvermijdelijk - openen van een rekening, zonder je met 'kosten' op te zadelen.

Toen de kleine spaarder nog wat rente kreeg.

Toen reden de treinen op tijd, mits ze reden, maar dat deden ze altijd.

Toen wapperden de vakbonden nog niet met het verschijnsel 'werkdruk' als ze de ziekte van medewerkers wilden verklaren.

Toen werd je niet gedwongen, een smartphone aan te schaffen en apps te installeren, voor contact met overheid en andere instanties.

Toen was de tekst 'ik zal handhaven' in het rijkswapen geen dode letter, al staat er nog steeds letterlijk je maintiendrai.

Toen kinderen op school leerden foutloos rekenen en schrijven.

Toen waren kranten voor iedereen leesbaar en sprekers op radio en tv verstaanbaar.

Toen was de de vrijheid van meningsuiting geen voer voor roeptoeters, maar werd ze gewoon 'fatsoenlijk' toegepast.

Toen hadden we binnen luttele weken een missionaire regering.

Toch wel 'n beetje beter. Ja maar, dat was toen. Snap ik.

'Carnavalsseizoen' gewoon zin in feest

Als het carnavalsseizoen bestaat, dan beperkt het zich van oudsher (nee, vroeger was niet alles beter) tot de drie dagen vlak voor de veertigdaagse vasten, te beginnen op zondag na de hoogmis.

Het woord carnaval betekent zoiets als ‘afscheid van het vlees’. Nog net niet geannexeerd door de PvdD. De start van dit ‘seizoen’ op 11 (gekkennummer) november bestond uit een avondlijke bijeenkomst, waarop de (nieuwe) prins en zijn gevolg hun intrede deden. Tattaaa en Schluss. Op naar Sinterklaas en de rest van de decemberfeesten. En daarna, da's waar, volgen de 'zittingen' met tonproaters en buutreedners. Afwachten of dat straks ook weer kan.

De seizoensgekte valt dus te herleiden tot de behoefte aan feesten, in deze coronatijd wellicht sterker dan ooit. Als het een traditie is, dan is die van pakweg de laatste twintig jaar.

Het heeft te maken met de loskoppeling van carnaval van het r.-k. geloof. En ook ‘n beetje met het gegeven dat wij de kunst van het wachten hebben verleerd. Daarom is het wachten op het einde van het coronavirus ook zo moeilijk.

Eén troost: de meeste besmettingen gebeuren volgens het RIVM in thuissituaties. Dus, carnaval of niet, allemaal naar buiten.

Manipulatie van jongeren

Er is een stroming in Nederland die vindt dat de leeftijd van kiesgerechtigden nog verder omlaag moet dan de volgens mij toch al twijfelachtige 18 jaar. Zelfs enkele politieke partijen, waaronder D66, vinden dat het zestien moet worden. Wees gerust, daar is een grondwetswijziging voor nodig en dat gaat niet zomaar. Zie daarvoor eventueel dit artikel van de Rijksoverheid op het web.

Waarom ben ik daar tegen? Omdat ik tieners helaas in het algemeen niet voor vol aan kan zien. Er moet in hun ontwikkeling nog het een en ander gebeuren, wil het zover zijn. En om te beginnen moet het onderwijs maar weer eens kritisch onder de loep worden genomen, voor zover diverse weldenkenden daar al niet mee bezig zijn.

Ik vind dat je jongeren niet over één kam moet scheren; het snotneuzen-tijdperk ligt ver achter ons. Maar ze worden de laatste tijd, vooral sinds corona, wel erg vaak over de bol geaaid. En er wordt hen ook van alles – in het negatieve – aangepraat, iets waarop media gretig inhaken, met het naar voren halen van psychologen, peda- en andere gogen. Het (nieuws-)scheppend vermogen lijkt wat dat betreft onuitputtelijk. Problemen! Hier dringt zich het woord manipulatie op.

De gevolgen bleven niet uit. Zie de regelrechte rellen onder het alibi van ‘vrijheid van meningsuiting’ en de verheviging van het hooliganisme. Recente berichten over radicalisering van jongeren richting jihadisme via kanalen die ver afstaan van de webmedia die door ouderen worden gebruikt, wijzen op de noodzaak van een  vorming die overeenkomt met wat wij beschouwen als ‘onze westerse waarden’.

Ik maak mij geen enkele illusie: dit stukje wordt niet door jongeren gelezen.

Zeurland

 'n Tijdje geleden ging het over de vraag of Nederland een kutland is of niet. Ik vind dat voortdurend gebruik van kut maar discriminerend en dus heel dom als vrouwen daar ook aan meedoen. Als het dan moet, zoiets, zeg dan voor mijn part zeurland.

Als er weer zo'n persconferentie is geweest - ik kijk niet meer want het is allemaal toch al eerder gelekt en de samenvatting van een van de journaals is me meer dan genoeg - krijgt met name Hugo de Jonge het allemaal weer op z'n brood. Het is nooit goed. Hij mag bij voorbeeld niet zeggen dat mensen zonder telefoontje maar een print van de QR-code (toegangsbewijs horeca etc.) moeten maken. Want digibeten hebben natuurlijk ook geen printer. 

Bestaat er geen (mantel)zorg meer in deze wereld, hetzij van kinderen, andere familieleden of buren? 'Och pa, dat doe'k wel even.' Trouwens, afgezien van dat digibetisme, mag je ook gewoon een hekel hebben aan computers, al was het alleen maar om de dwang van banken, overheids- en andere instanties die er achter zit en die het dagelijks leven saaier om niet te zeggen onleefbaar maakt? 

Zelf had ik al een pc, toen Microsoft zijn Windows nog niet van Apple had afgekeken (DOS voor de meer ingewijden) en ik heb ook 'n oud telefoontje, dat ik alleen gebruik voor controledoeleinden via mijn DigiD. En, ja, ik kan afdrukken, dus wie in mijn omgeving problemen heeft met z'n QR-code is welkom.

(Speciaal voor inwoners van Best: klik hier voor hulp bij verkrijgen van corona-toegangsbewijs.)

‘Wat deed je op 9/11?’

De enigszins bedenkelijke jubilea van schokkende wereldgebeurtenissen geven sommige media nogal eens aanleiding tot vragen als ‘wat was je toen aan het doen’. De moord op Kennedy op 22 november 1963. Ik zat – niet relevant - te werken aan mijn bureautje in de huiskamer. Het nieuws kwam door in de loop van de avond. Wat ik me nog goed herinner is de totale paniek bij het toenmalige, befaamde actualiteitenprogramma Brandpunt van de KRO (de details zijn me niet bijgebleven). Het herinneringsverzoek kwam nu weer jegens 9/11, dat alweer twintig jaar geleden is en onterecht aanleiding gaf tot de Amerikaanse inval in Afghanistan.

De aanslagen op de Twin Towers in New York, twintig jaar geleden, waren vanmorgen tussen vijf en zes uur onderwerp van de BNN-VARA-rubriek Gaan. Gewone Nederlanders mogen daar, bellend of chattend hun zegje doen. Vaak zijn dat dezelfden, die er – vooral als dat vrouwen zijn – de indruk proberen te wekken, op enigszins vertrouwelijke voet te staan met de presentatoren. ‘Dag lieverd.’ Zo kun je wellicht ook BN-er worden.

In gevallen als 9/11 komen de reacties niet veel verder als ‘totaal verbijsterd’ en ‘ik dacht dat de derde wereldoorlog was uitgebroken’.  Er was ook een man, die verklaarde dat hij stoïcijns voor de tv had gezeten. Hij bedoelde waarschijnlijk het omgekeerde, want stoïcijns betekent zoiets als onaangedaan/onverschillig. 

Toch leverde de vraag deze keer nog iets belangwekkends op. Een vrouw vertelde dat haar zoon ondernemer was in New York en dezelfde dag een afspraak had in een van de kantoortorens. Uiteraard dodelijk ongerust, probeerde ze hem te bellen, wat in de totale chaos natuurlijk niet lukte. Later bleek, dat de zakenpartner de afspraak, aanvankelijk ‘tot woede van mijn zoon’, had afgezegd. Oef!

Met de trein

 In de krant stond een foto van studenten met mondkapjes samengepakt voor de deur van een trein, op het punt van opengaan. Gelukkig stond ik er niet tussen. Had mijn vuurdoop sinds anderhalf jaar (een korte trip naar Eindhoven daargelaten) al achter de rug. Op zondag. Alles goed voorbereid en dat is geen overbodige luxe, want ook bij de NS verandert er voortdurend wat.

Het schijnt (ik heb dit uit de tweede hand en niet beproefd) dat je tegenwoordig niet meer je reis aan de automaat hoeft te regelen, maar net als in de bus met je OV-chipkaart gewoon kunt in- en uitchecken. Aan de automaat kun je nu een kaartje kopen, maar volgens L. is dat 1 euro duurder. Je kunt ook online een door jezelf af te drukken ticket verwerven en dat is dan weer 1 euro goedkoper. We worden nog schatrijk

Maar over veranderingen gesproken: we moesten die zondag van Best naar Leiden vv. Het door NS verstrekte overzicht vermeldde: sprinter (=stoptrein) tot Den Bosch en daar één keer overstappen op de intercity richting…Dordrecht op spoor 7. Dordrecht? Dat is toch precies de andere kant uit? Het overzicht verschafte in zoverre opheldering, dat de omschreven route ging over Utrecht, Schiphol en Amsterdam-Zuid. Ik begreep ondanks mijn gevorderde leeftijd dat er een lus wordt gemaakt via Leiden en dan zuidwaarts tot Dordt. Maar nu komt het:

Op spoor 7 in Den Bosch (5 minuten overstaptijd) stond een trein gereed naar…Roosendaal en niets wees op de nadering van de voor ons bedoelde trein. Puzzelen op de gelukkig nog steeds aanwezige gele tabellen op het perron voor de eerstvolgende trein richting Utrecht, want dan zouden we ook goed zitten. En we zaten ook goed. Utrecht heeft immers een rechtstreekse lijn naar Leiden.

Ruimte zat in de coupé. Tegenover ons zaten vier twintigers, van wie er één het hoogste woord voerde, sporadisch beantwoord door zijn maten. Niks aan de hand, totdat de omroepstem vlak voor Utrecht de mogelijke aansluitingen aldaar begon op te sommen. De woordvoerder had evenwel niet het benul zich in te houden, zodat de aanwijzingen niet waren te volgen. L. zei daar iets van. Resultaat: grote bek. ‘Moet je maar ergens anders gaan zitten.’

Nou ja, de reistijd bleek uiteindelijk maar zeven minuten langer dan via de beschreven lus. Wel frappant: de poging via die route terug te reizen mislukte ook. Die trein werd uit dienst genomen wegens ‘aanrijding met een persoon’ van een voorganger.

Ontgroening

Vindicat, wat betekent dat?

Vind die kat.

Steek je kop in die ton om je gymnasiumwijsheid op te frissen.

Voor het eerst in twee jaar zijn de ontgroeningen weer los gegaan. Coronaproof, wie zal het zeggen.

De jongen is op het moment niet bereikbaar; telefoontje uitgeschakeld of ingeleverd, alles kan. Niet in Eindhoven, want teveel onverstaanbare Limburgers daar. Maar in Delft. Benieuwd naar zijn ervaringen. Blijft het met in z’n blote kont dansen op een podium? Welnee, dat was iets voor feuten in de vorige eeuw. Stond-ie daar met z’n hand voor z’n kruis, roepend: ‘Niks aangenaam, niks aangenaam’.

Echt veel zin had-ie er niet in, die aankomende student. ‘n Tikkeltje aan de bedeesde kant. De vader voorzag hem van nuttige wenken: Als ze iets van je eisen dat je niet pikt, dan zeg je gewoon: dat doe ik niet.

Euh? En dan?

Dan sla je ze op hun bek, krijgen ze meteen respect voor je.

We wachten af. 

Journalisten als showgirls

In de nachtelijke discussierubriek Gaan van BNN-Vara ging het over het al dan niet afzweren van vlees. Natuurlijk lopen de meningen daarover uiteen, in het bijzonder als het gaat om de voedingswaarde van vlees tegenover die van vleesvervangers. Wat deze keer opviel, was de partijdigheid van de presentator, een veganiste. Het bedierf de vrije gedachtewisseling.

We hebben uitstekende vrouwelijke presentatoren, al beveel ik sommigen een consult van een logopedist aan vanwege een stemgeluid dat door sommige critici als ‘gekakel’ wordt omschreven.

Een ander aspect waaraan ik mij stoor, is het feit dat sommigen – mede met het oog op een verhoopte uitnodiging van een talkshow? – menen zich het uiterlijk te moeten aanmeten van een showgirl. Presentatoren, journalisten, artsen, kortom beroepsbeoefenaren die pretenderen zich onafhankelijk op te stellen, dienen daartegen te waken. Dus ook (historisch) als huisarts niet in een naveltruitje in de spreekkamer, laat staan een prostaat behandelen met aangeplakte nagels.

Harrie met de deftige naam

 M’n kop eraf als die niet uit Reusel komt, was mijn reactie bij de tweede gouden plak voor baanwielrenner Harrie Lavreysen. Goed dat gesprekspartner Levensmaatje mij niet aan mijn woord houdt, want Harrie komt oorspronkelijk uit Luyksgestel – woont tegenwoordig, god betere ‘t – in…Apeldoorn. Mogelijk heet hij trouwens, als de speculatie van het ED werkelijk wordt Hattrick Harrie. Voorlopig is hij voor mij Harrie met de deftige naam. Ik zal dat uitleggen.

Lavrijs(s)en is een in Reusel zo’n wijdverbreide naam, dat men zich daar sinds jaar en dag gedwongen ziet tot het toepassen van tal van bijnamen. De voorbeelden schieten me helaas, ‘n jaar of vijftig na mijn verslaggeverschap in die regio, niet meer te binnen.* Iemand heeft daar eens ‘n verhaal over geschreven, dat zich in het regionaal historisch archief in Eindhoven bevindt, maar online niet te raadplegen is.

Die deftige naam? zit ‘m in de e in Lavreysen. De aanduiding pik ik van een inmiddels ook gepensioneerde stadsredacteur van het Brabants Dagblad. Je had toen in Den Bosch namelijk collega Wim Klaassen, toevallig dezer dagen op 85-jarige leeftijd overleden, en de baas van het theaterfestival Boulevard, Wim Claessen. Zodoende.

Ondanks Apeldoorn, bereidt Luyksgestel een huldiging van Harrie met twee of drie gouden medailles voor.

---

*Wotjeneel? Kan trouwens ook de bijnaam zijn van een Reuselnaar met een andere naam.

Dit stukje lees ik op woensdag 18 augustus, in enigszins aangepaste vorm, voor bij Omroep Best.

Het grootste gelijk van de wereld

Veel bijval op Twitter voor oud-kamervoorzitter en VVD-er Frans Weisglas, die in de Volkskrant betoogt dat als er begin oktober geen nieuwe regering is, er niets anders op zit dan nieuwe verkiezingen uit te schrijven. De commentaren komen erop neer dat hij het grootste gelijk van de wereld heeft. 

Weisglas roept niet zomaar wat. Hij analyseert de gang van zaken sinds de val van het kabinet, inmiddels meer dan een halfjaar geleden en haalt de gesel over 'een vergiftigde politieke sfeer' die een normale gang van zaken sinds de kamerverkiezingen van maart blokkeert: 'Halsstarrig blijven partijen die al lang hadden moeten onderhandelen over een regeerakkoord elkaar op allerlei manieren uitsluiten. VVD en CDA willen niet met zowel PvdA als Groen Links praten. D66 wil niet met de ChristenUnie (door Kaag een roestige auto genoemd). De ChristenUnie wil eigenlijk niet weer in een kabinet onder leiding van Rutte. En PvdA en GroenLinks klampen zich aan elkaar vast als een Siamese tweeling.'

De VVD-er schuwt de kritiek op het kabinet, onder leiding van zijn partijgenoot Rutte niet: 'Intussen benoemt het demissionaire kabinet rustig vier nieuwe bewindslieden en neemt, ook buiten het coronabeleid, de ene beslissing na de andere.'

Er blijft natuurlijk wel één belangrijke vraag over: wat zal het resultaat zijn van nieuwe verkiezingen? Even los van 'zie de peilingen', op BNR Nieuwsradio hoorde ik Pieter Lakeman, ondanks zijn tachtig jaren onvermoeibaar jager op misstanden in het bedrijfsleven, zeggen (ik geef de strekking van zijn woorden weer): politici worden niet afgerekend op hun daden, zomin als bij voorbeeld gijzelnemers.

Roomser dan de paus

 Als voormalig rooms-katholiek (lidmaat noemt men dit, meen ik, in protestantse kringen) voel ik mij weinig geroepen tot deelname aan discussies over het doen en laten van deze geloofsgemeenschap in heden en verleden. Nogal complex, zoals men weet, zie recent aan de orde zijnde onderwerpen als misbruik en financiële perikelen in en rond het Vaticaan. Maar de interesse is er natuurlijk wel en persoonlijk voel ik – puttend uit herinneringen – allerminst rancune ten opzichte van die Kerk en zijn bedienaren. Integendeel.

Maar nu is er in de Nederlandse kerkprovincie toch wel iets heel merkwaardigs aan de hand. Een bisschop, zij het 'hulp-', staat op tegen de paus en doet Zijne Heiligheid verwijten die er niet om liegen.

Op zijn website Paarse Pepers (paars is de kleur van de bisschoppen, zoals rood dat van de kardinalen is) gaat Rob Mutsaerts, hulpbisschop naast Gerard de Korte in Den Bosch, enorm tekeer tegen een rondschrijven van paus Franciscus waarin deze stelt dat de Latijnse mis niet is toegestaan, tenzij de bisschop daar uitdrukkelijk toestemming voor heeft gegeven. Franciscus wil discussie en reuring, beaamt Mutsaerts in de preambule van zijn website, maar dit gaat volgens hem te ver. De hulpbisschop: 'Hoe dictatoriaal, hoe onpastoraal, hoe onbarmhartig wil je het hebben!'

Velen denken dat de Latijnse mis door het Tweede Vaticaans Concilie in de jaren zestig van de vorige eeuw is afgeschaft, maar volgens Mutsaers, die zich in het verleden herhaaldelijk 'roomser dan de paus' heeft betoond, is dat helemaal niet waar. Hij schrijft: 'Over de vele liturgische misbruiken die her en der bestaan in talloze parochies hoor ik Bergolio nooit. In parochies is alles mogelijk, behalve de Tridentijnse mis. Alle wapens worden in de strijd gegooid om de Oude mis uit te bannen. Waarom? In Godsnaam waarom? Wat is toch die obsessie van Franciscus om die kleine groep traditionelen te willen ausradieren. ' Helaas refereert dit laatste door hem gecursiveerde woord aan door de nazi's gebruikte taalvormen. Mutsaerts lijkt zich zodoende in het gezelschap van wijlen kardinaal Simonis te bevinden met diens 'Wir haben es nicht gewusst'.

Staat de Bossche hulpbisschop op tegen wat heet 'de onfeilbaarheid' van de paus? Nou, ik denk dat Franciscus de laatste zal zijn om zich op die antieke stelregel (die trouwens slaat op uitspraken ex cathedra – vanaf de pauselijke zetel) te beroepen.

Teruggrijpend naar mijn inleiding, heb ik de neiging om te eindigen met 'ze zoeken het maar uit.'

Eet ook geen haaienvinnensoep

Weer wat geleerd: eet geen haaienvinnensoep. Die vinnen worden van de dieren afgeschraapt, waarna de ‘vissen’ terug in zee worden gemieterd en een pijnlijke dood sterven. In het seizoen (?) worden zo’n 11.000 haaien per uur uit de tropische wateren gehaald – jaarlijks 100.000. De diersoort wordt op deze manier met uitsterven bedreigd – lekker voor de wereld-biodiversiteit.

Waar haal ik deze wijsheid vandaan? Van een Vlaamse professor-bioloog, geïnterviewd door Radio 1 Be, waarheen ik gevlucht was nu op Radio 1 npo (Het nieuws van alle kanten) alle rubrieken, inclusief het lunchprogramma De Nieuws BV, door Tokyo zijn weggevaagd. Je hoeft geen nationale brombeer als Maarten van Rossem te heten, om daar woedend over te zijn, constateer ik op de sociale media. Hoeveel Nederlandse luisteraars zouden op z’n minst matig geïnteresseerd zijn in de verrichtingen van ‘onze’ topsporters bij de Olympics? Vijftig procent? Ik geloof het direct. Die worden dus door de NPO het bos in gestuurd.

Het alternatief is BNR Nieuwsradio of in mijn geval (mede gezien Vlaamse roots) de Belgische radio: Altijd Benieuwd. Is het daar botertje tot de boom? Nou ja, wel erg veel muziek, hoewel regelmatig Nederlandstalig. Maar zo’n haaien-interview, inclusief de geruststelling richting de zwemmers in Knokke of Blankenberge dat ze niet bang hoeven te zijn, te worden opgeslokt zoals in de filmklassieker Jaws, doet het uitstekend. Evenals, eerder deze week, de ondervraging van een gekwalificeerde bakker over alle ins and outs van (het bakken van) brood. ‘Waarom is het Franse stokbrood zo lekker?’ – ‘Omdat je dat tijdens vakantie eet’.

Geen Olympisch nieuws? Wis en waarachtig. Zo’n interview wordt afgewisseld met wat de presentator noemt ‘een andere focus’ en dan volgt, rustig dwz zonder geschreeuw, een mededeling over de Belgen tijdens 200 meter schoolzwemmen. Inclusief bruggetje want we krijgen van de verslaggever in Tokyo ook te horen dat haaienvinnen-badpakken sinds 2009 zijn verboden. Nu nog de moord op de haaienstand. 

Met de neus op de feiten

Hebt u dat nou ook, dat je de afgelopen dagen nauwelijks aan iets anders kunt denken dan aan Limburg, aan Westfalen en de provincie Luik, waar de mensen, voor zover nog in leven - want het dodental blijft maar oplopen - bijna letterlijk tot aan hun nek in de ellende zitten?

Wie de watersnood van 1953 heeft meegemaakt en ook de solidariteit van toen heeft ervaren (Beurzen open, dijken dicht) herkent iets. Niet om daar over op te scheppen, maar ik heb als 18-jarige toen bij het licht van militaire schijnwerpers zandzakken staan vullen achter Steenbergen. Het zeewater kwam toen tot bij Breda. Nu zijn de Zeeuwen in Limburg toegesneld. Waarvan acte.

Hoe zou het nu in Blankenheim zijn, dat aardige stadje in de Eifel achter Monschau, waar de Ahr als een vriendelijk stroompje ontspringt? Om nu luttele kilometers verderop, in Bad Neuenahr, op een tot dusver onvoorstelbare manier toe te slaan. De wederopbouw gaat daar járen duren, las ik ergens. De Duitsers zijn daar trouwens sterk in. Neem het rustieke wijnstadje Rüdesheim aan de Rijn, dat in de Tweede Wereldoorlog totaal plat werd gebombardeerd en volledig uit zijn as herrees. 

Het leek even, of ik de Ahr iets in de schoenen wilde schuiven, maar de oorzaak is natuurlijk de enorme regenval van de afgelopen week en, jawel, de klimaatverandering. Volgens een waarnemer moet de demissionaire Minister President dat laatste, zij het nog wat aarzelend, hebben toegegeven. We worden met de neus op de feiten geduwd. Ik begin waarempel ook al last te krijgen van autoschaamte.

Zoals bekend, heeft de overheid nogal wat te doen om het vertrouwen van de burger te herwinnen. In een NOS Journaal verscheen zaterdagmiddag een woedende Limburger, die zowel rijk, provincies als gemeenten de les leerde met opmerkingen als ‘dat stapt hier als haantjes rond, maar doet niks’.  De NOS vond geen aanleiding dat in prime time nog eens te laten zien. Maar het ziet er naar uit dat weerkundige Gerrit Hiemstra door de harde werkelijkheid, ook voelbaar aan de hittegolven aan de westkant van het Amerikaanse continent, niet langer als roepende in de woestijn hoeft te fungeren. 

'Ga goed voorbereid op reis'

 'Ga goed voorbereid op reis.' Jaja, geldt natuurlijk altijd, maar in coronatijd is het al helemaal 'n puzzel. Zeker bij code rood, zo niet in het binnenland, dan wel elders. 

De eerste incidenten van deze vakantie zijn al gemeld, zij het niet corona regaderend. Zoals dat van een stel langs de Autoroute du Soleil, in de buurt van Lyon. De geleende camper was bij vertrek van de Zuid-Franse camping uiteraard volgetankt, maar hij reed een op zes en dan moet je niet verbaasd zijn als de naald vervaarlijk snel naar het nulpunt daalt. Dan toch maar even bijtanken, voordat je hulpeloos op de vluchtstrook komt te staan, met zoefzoef het voorbij  razende verkeer.

Kijk je raar op als die naald maar de verkeerde kant uit blijft wijzen. Er is iets kapot. Vooruit, naar de uitrit direction Lyon Centre en de depannage gebeld. 

'Waar staat u?' 

'Uh...'

Uiteindelijk verschijnt de sleepauto en gaat het de autoweg weer op: 30 km terug naar een dorpje, alwaar zo'n garage met het veelbelovende opschrift Toutes Marques. Er is ook een pomp. De garagist ziet de alarmerende dieselstand en besluit het niveau via de tankdop te peilen. Leeg! Vervolgens gaat hij naar het waterreservoir, ruikt... 

'U hebt de diesel in de verkeerde tank gedaan.'

Ja, sorry, ik niet maar mijn man, die is van het tanken. Ik ben van het betalen.

Zoiets kan natuurlijk wel 'voorlopig' worden opgelost. Het schoonmaken van de watertank is iets voor thuis.

Als de vrouw in haar korte broekje aan de kassa staat af te rekenen, hoort ze ondanks haar beperkte Frans een monteur met een grijns zeggen: 'Hij weet nog niet waar-ie hem in moet hangen.'

' 

Weer iets voor op het bordje van de formateur

Over tuig van de richel gesproken, er zijn mensen die het gisteravond bestonden het getroffen lichaam van Peter R de Vries te filmen. Dat ze de kans gekregen hebben, trouwens.

De beschoten journalist die nu vecht voor zijn leven, dixit de burgemeester van Amsterdam, is als ‘misdaadverslaggever’ niet helemaal onomstreden, wekt bij voorbeeld de irritatie van sommigen met zijn als ijdel ervaren optredens in talloze tv-shows, maar geldt dat laatste niet voor meer BN-ers, al dan niet beroepsmatig in de schijnwerpers? Die nu met hun reacties nauwelijks verder komen dan geschokt. De tegenstanders van de vrije journalistiek, te zoeken onder  figuren die ‘tuig’ roepen en onder de alles ontkenners, zetten hun scheldpartijen intussen voort.

De aanslag op De Vries is het voorlopig – moeten we vrezen – dieptepunt van de hatelijke bejegening van journalisten die niet meer en niet minder dan hun werk doen. Ook Peter R is naar eigen zeggen herhaaldelijk bedreigd en zou politionele bescherming hebben geweigerd.

De vraag rijst nu of de overheid willekeurig kan beslissen over het al dan niet beveiligen van publieke figuren, van wie het evident is dat ze gevaar lopen. Deze vraag is niet los te zien van de bestrijding van de steeds uitdijende georganiseerde misdaad en dat lijkt mij het zoveelste vraagstuk voor op het bordje van de nog steeds aanstaande kabinetsformateur. Inclusief bezetting van het politiecorps, inclusief zijn bevoegdheden, waaronder controle op verboden wapenbezit. 

Katjevangen

De banken zijn nog niet af van de Consumentenbond, die volgens een krantenbericht zich verzet tegen plannen om geld te gaan vragen voor het uit de muur trekken van baar geld.

Er zijn immers genoeg mensen, die al dan niet om principiële redenen, niks moeten hebben van dat gedoe met een pinkaart, zeker niet sinds het mogeljjk is te betalen door een simpele aanraking met een apparaat bij de caissière. Begin ik sowieso niet aan. Betalen zonder pincode, ja daag.

Wanneer was dat ook weer, in de jaren zestig, dat de baas je meedeelde dat je een bankrekening moest nemen, wilde je op de eerste van de maand verzekerd zijn van je loon? Het kwam in de plaats voor het katjevangen, zoals mijn goede, helaas niet meer onder ons zijnde collega Toon Kloet het op het toenmalige Dagblad De Stem in Breda het noemde.

In Leeuwarden, waar ik in de jaren vijftig werkte, kwamen de katjes met de krantenauto over de Afsluitdijk vanuit het hoofdkantoor in Hoorn. In het begin was dat 200 gulden, maar ja toen bedroeg de huur van het bovenhuisje waar ik toen – eenmaal getrouwd – woonde nog 40 piek. Ik weet nog dat ik ‘de ouwe Stumpel’, zoals mijn toenmalige baas werd aangeduid, de gestopte mouw van mijn colbertje liet zien, teneinde enige salarisverhoging te verkrijgen. (Het hielp, vertel ik er voor de volledigheid bij.)

De laatste die bij de Nieuwe Eindhovense Krant aan de Wal met gedempt gejuich werd begroet als-ie met z’n kistje enveloppen het redactielokaal binnenkwam was de heer Schutjes. Over het grotere geld, bij voorbeeld bij de financiering van een auto, ging daar de heer Faessen, die je dan een cheque van de bank Van Mierlo en Zoon, tegenover de krant gelegen, overhandigde. Voor wie het wil weten: Van MIerlo werd later overgenomen door de Twentsche Bank die op haar beurt overging naar de Algemene Bank Nederland. Dat markante, je kunt wel zeggen monumentale bankgebouw stond toen ik het laatst terugzag ernstig te verkommeren.

Sic transit gloria mundi. Volgens Wikipedia mag je dat ook lezen als ‘zo vergaat de heerlijkheid’.