Een abonnee schreef in het Eindhovens Dagblad een verhaal in het
Valkenswaards dialect (Johan Biemans: ‘De taal verschilt per straat’). Dat is,
in tegenstelling tot vroeger, technisch geen enkel probleem, aangezien de
schrijver tegenwoordig zelf verantwoordelijk is. Hij levert de kopij
als op de computer ingetikt tekstbestand in: hij vraagt, de krant draait,
ik bedoel drukt af. Een corrector komt er niet meer aan te pas. Het zetduiveltje
is geen smoes of zondebok meer.
In de eerste helft van de vorige eeuw lag dat totaal anders. Immers de tekst
voor de krant werd toen nog machinaal met de Linotype – er moet er nog
een als erfgoed in de hal van de krantendrukkerij in Best staan – in lood gezet.
Waarna correctie van de proefdruk volgde. Stel je voor dat zo’n machinezetter –
overigens de koning onder de grafici – een verhaal in plaatselijk dialect moest
verwerken. Dat kon niet anders dan mis gaan. Dialect in de krant was toen
trouwens not done.
In de jaren vijftig werkte ik bij een kleine krant in Friesland. Zoals men
weet, heeft dat gewest een eigen taal. Nee géén dialect, Nederland is tweetalig.
Het Fries is bij wet erkend. Dat betekende evenwel niet dat er dagelijks in het
Fries werd gepubliceerd. Zelfs in de Leeuwarder Courant gebeurde dat
mondjesmaat.
Het dagblad waarvoor ik werkte was een kopblad van het Noordhollands
Dagblad, dat in Hoorn werd gedrukt. De transmissie van de kopij geschiedde
via een van de toenmalige PTT gehuurde telex (inclusief verbinding).
Foto’s werden per treinbrief verzonden. Het spreekt dat je een
Hollandse machinezetter - trouwens mits hij de tijd had tussen het zetten van de
bloembollen-catalogus door, want het was daar tevens een handelsdrukkerij – geen
Friestalige tekst moest voorleggen. Maar daar had ons krantje een oplossing
voor.
In die tijd schreef master Simke de Haan, een streng ogende, rossige
man met borstelige wenkbrauwen die aanhoudend op en neer gingen, hoofd van de
Sint-Bonifatius Jongensschool te Leeuwarden, regelmatig een column in het Fries,
getiteld Swanneblommen. Een verwijzing naar de bladeren van de
waterlelie in de Friese vlag. En hoe pakten we dat aan? Het werd door de
Friestalige zetter van een Leeuwarder drukkerij in lood gezet en dat zetsel werd
in een kistje meegenomen door de chauffeur van de krantenauto, Arie Bakker, die
dagelijks over de Afsluitdijk met de kranten en correspondentie heen en weer
reed. Bij de volgende order ging dat kistje loden regels natuurlijk weer terug
naar de drukker.
Het is altijd goed gegaan, dat wil zeggen, nooit zijn die losse loden regels
‘in pastei’ gevallen, zoals dat heette. En ons krantje had af en toe z’n stukje
in het Fries.
zaterdag 22 oktober 2016
woensdag 19 oktober 2016
Gekwek in de ruimte
Gekwek in de ruimte. Via de ether, da's ouderwets, Digital Audio Broadcasting (DAB) niet te na gesproken. In de lezersrubriek van de vpro gids noemden ze het in het afgelopen voorjaar gekakel, vooral op de radio, en het waren de vrouwen die het moesten ontgelden. Dat heeft niet te lang geduurd, want na vier stukjes vond de redactie het kennelijk te gênant worden en kapte de discussie af. Daarmee is het probleem natuurlijk niet opgelost.
Laat ik maar eens bij het begin beginnen. Het moet ergens in 1947 geweest zijn, toen de radio-omroep nog echt omriep, eenrichtingverkeer met gedragen stem, dat mijn broer Berry, zijn leven lang (en dat was meer dan 91 jaar) radiofreak, een stemtest deed. Afgewezen! Timbre te hoog, wellicht ook de zachte g. In die tijd had men in Hilversum opvattingen over de eisen waaraan een radiostem moest voldoen, die mijlen ver zijn verwijderd van wat nu acceptabel is (alles!). 'Hier is de Radionieuwsdienst, verzorgd door het ANP.' Het verhaal ging, dat sollicitanten werden geselecteerd op een zo sterk mogelijke overeenkomst van de stemmen. De namen van de nieuwslezers werden in de uitzending niet genoemd. Het leek of altijd dezelfde man (nooit een vrouw) de berichten voorlas.
Een totaal andere wereld, die van radio en tv tegenwoordig. En dat is in principe natuurlijk normaal en goed. Het eenrichtingverkeer heeft afgedaan. De informatie komt allang niet meer alleen vanuit de studio. De luisteraar/kijker en de externe deskundige komt vrijwel voortdurend ook aan het woord, waarbij het gebruik van mobieltjes de laatste jaren niet alleen gemak betekenen, maar ook nog al eens frustratie en storing. 'Bent u er niet meer? Jammer, we proberen het straks nog eens.' De kwaliteit van de stem speelt geen enkele rol meer. Zo wordt het inderdaad 'n heel gekakel.
Mensen komen naar de studio; zitten rond een tafel, vergeten de microfoon en praten met elkaar, zien elkaar en hebben het gevoel dat hun communicatie goed verloopt. Maar de luisteraar/kijker 'aan de andere kant' ontbeert die lijfelijke aanwezigheid en ervaart vaak de gesprekken als gebrabbel; hij mist iets. Bovendien zijn we slordiger gaan spreken. We slikken woorduitgangen (vooral de uitgangs-n) in, gaan er als vanzelfsprekend vanuit dat - als de gesprekspartner knikt - de luisteraar het via het toestel ook wel oppakt. Er zijn zeer goede presentatoren, Eric Corton, afkomstig uit Oosterbeek (Gld), onder meer te horen in Met het oog op morgen, bekende ooit, spraaklessen te hebben genomen. Nou, het resultaat mag er wezen. Zo kan ik er nog wel 'n paar noemen. Vooruit, Jurgen van den Berg van het Radio 1 Journaal op de vroege morgen; laat die maat schuiven. En ik hoorde een WNL-man zichzelf corrigeren: 'Een aantal mensen zijn, eh... ik bedoel is...' Da's al heel wat.
Bij de vrouwen is het aantal genietbare stemmen schaarser. Kunnen ze niks aan doen. Columniste Nynke de Jong (regionale dagbladen) wier stem ik niet ken, meldde onlangs dat uit onderzoeken is gebleken dat mannen én vrouwen een mannenstem betrouwbaarder vinden klinken dan een vrouwenstem. Daar ga je, Willemijn Veenhoven (BNN), presentator van het werkdagelijkse De NieuwsBV op Radio 1. Zij mag daar maar liefst twee uren aaneen de lunchpauze vullen en doet dat voortreffelijk. Vindt ook cabaretier Vincent Bijlo, visueel gehandicapt en (elk nadeel hep z'n voordeel) wellicht de beste radioluisteraar des lands. Zeker, maar Willemijn heeft op z'n zachtst gezegd geen aantrekkelijke stem en dat wreekt zich vooral naarmate ze enthousiaster wordt en 'stentorend' aankondigingen roept. Bovendien pleegt deze dame niet alleen te presenteren of te interviewen, maar - volgens journalistieke maatstaven bedenkelijk - deel te nemen aan de door haar gestarte discussies. Als daar dan ook nog echte 'kakels' tussen zitten, wordt het niet meer om aan te horen. Maar ook zonder dat.
Ik vind dat radio- en tv-makers kritischer naar zichzelf moeten luisteren en er meer rekening mee moeten houden dat de doelgroep niet in de studio zit. Laat ze maar eens goed luisteren naar iemand als de Amsterdamse politiewoordvoerder Ellie Lust. Geweldig, wat een stem, wat een (vergeten woord) dictie. Alles goed op 'n rijtje en vlekkeloos Nederlands. Die kan zo overstappen naar de auditieve media.
Ik kijk zelden naar een Nederlandse film. Waarom? Alleen al omdat niemand onder de makers zich lijkt te bekommeren om de verstaanbaarheid van de acteurs. Sterker, het gelispel en gebrabbel is (sinds de Aktie Tomaat tegen het klassieke toneel, als dat van wijlen De Nederlandse Comedie?) is als stijlmiddel ingelijfd. Ondertiteling is onmisbaar. Ik wil helemaal niet terug naar vroeger, naar de declameertrant van Ank van der Moer en Han Bentz van den Berg, zoals in Vondels Gysbrecht: Waarrr werrd oprrechter trrouw dan tussen man en vrrouw ter weareld ooit gevonden? Overigens, een laatste terzijde, wij gaan met onze dramatisch erfgoed abominabel om, vergeleken met de Britten en hun Shakespeare.
Ik zal nu maar stoppen, voordat weer iemand leeftijdsdingetje roept.
Laat ik maar eens bij het begin beginnen. Het moet ergens in 1947 geweest zijn, toen de radio-omroep nog echt omriep, eenrichtingverkeer met gedragen stem, dat mijn broer Berry, zijn leven lang (en dat was meer dan 91 jaar) radiofreak, een stemtest deed. Afgewezen! Timbre te hoog, wellicht ook de zachte g. In die tijd had men in Hilversum opvattingen over de eisen waaraan een radiostem moest voldoen, die mijlen ver zijn verwijderd van wat nu acceptabel is (alles!). 'Hier is de Radionieuwsdienst, verzorgd door het ANP.' Het verhaal ging, dat sollicitanten werden geselecteerd op een zo sterk mogelijke overeenkomst van de stemmen. De namen van de nieuwslezers werden in de uitzending niet genoemd. Het leek of altijd dezelfde man (nooit een vrouw) de berichten voorlas.
Een totaal andere wereld, die van radio en tv tegenwoordig. En dat is in principe natuurlijk normaal en goed. Het eenrichtingverkeer heeft afgedaan. De informatie komt allang niet meer alleen vanuit de studio. De luisteraar/kijker en de externe deskundige komt vrijwel voortdurend ook aan het woord, waarbij het gebruik van mobieltjes de laatste jaren niet alleen gemak betekenen, maar ook nog al eens frustratie en storing. 'Bent u er niet meer? Jammer, we proberen het straks nog eens.' De kwaliteit van de stem speelt geen enkele rol meer. Zo wordt het inderdaad 'n heel gekakel.
Mensen komen naar de studio; zitten rond een tafel, vergeten de microfoon en praten met elkaar, zien elkaar en hebben het gevoel dat hun communicatie goed verloopt. Maar de luisteraar/kijker 'aan de andere kant' ontbeert die lijfelijke aanwezigheid en ervaart vaak de gesprekken als gebrabbel; hij mist iets. Bovendien zijn we slordiger gaan spreken. We slikken woorduitgangen (vooral de uitgangs-n) in, gaan er als vanzelfsprekend vanuit dat - als de gesprekspartner knikt - de luisteraar het via het toestel ook wel oppakt. Er zijn zeer goede presentatoren, Eric Corton, afkomstig uit Oosterbeek (Gld), onder meer te horen in Met het oog op morgen, bekende ooit, spraaklessen te hebben genomen. Nou, het resultaat mag er wezen. Zo kan ik er nog wel 'n paar noemen. Vooruit, Jurgen van den Berg van het Radio 1 Journaal op de vroege morgen; laat die maat schuiven. En ik hoorde een WNL-man zichzelf corrigeren: 'Een aantal mensen zijn, eh... ik bedoel is...' Da's al heel wat.
Bij de vrouwen is het aantal genietbare stemmen schaarser. Kunnen ze niks aan doen. Columniste Nynke de Jong (regionale dagbladen) wier stem ik niet ken, meldde onlangs dat uit onderzoeken is gebleken dat mannen én vrouwen een mannenstem betrouwbaarder vinden klinken dan een vrouwenstem. Daar ga je, Willemijn Veenhoven (BNN), presentator van het werkdagelijkse De NieuwsBV op Radio 1. Zij mag daar maar liefst twee uren aaneen de lunchpauze vullen en doet dat voortreffelijk. Vindt ook cabaretier Vincent Bijlo, visueel gehandicapt en (elk nadeel hep z'n voordeel) wellicht de beste radioluisteraar des lands. Zeker, maar Willemijn heeft op z'n zachtst gezegd geen aantrekkelijke stem en dat wreekt zich vooral naarmate ze enthousiaster wordt en 'stentorend' aankondigingen roept. Bovendien pleegt deze dame niet alleen te presenteren of te interviewen, maar - volgens journalistieke maatstaven bedenkelijk - deel te nemen aan de door haar gestarte discussies. Als daar dan ook nog echte 'kakels' tussen zitten, wordt het niet meer om aan te horen. Maar ook zonder dat.
Ik vind dat radio- en tv-makers kritischer naar zichzelf moeten luisteren en er meer rekening mee moeten houden dat de doelgroep niet in de studio zit. Laat ze maar eens goed luisteren naar iemand als de Amsterdamse politiewoordvoerder Ellie Lust. Geweldig, wat een stem, wat een (vergeten woord) dictie. Alles goed op 'n rijtje en vlekkeloos Nederlands. Die kan zo overstappen naar de auditieve media.
Ik kijk zelden naar een Nederlandse film. Waarom? Alleen al omdat niemand onder de makers zich lijkt te bekommeren om de verstaanbaarheid van de acteurs. Sterker, het gelispel en gebrabbel is (sinds de Aktie Tomaat tegen het klassieke toneel, als dat van wijlen De Nederlandse Comedie?) is als stijlmiddel ingelijfd. Ondertiteling is onmisbaar. Ik wil helemaal niet terug naar vroeger, naar de declameertrant van Ank van der Moer en Han Bentz van den Berg, zoals in Vondels Gysbrecht: Waarrr werrd oprrechter trrouw dan tussen man en vrrouw ter weareld ooit gevonden? Overigens, een laatste terzijde, wij gaan met onze dramatisch erfgoed abominabel om, vergeleken met de Britten en hun Shakespeare.
Ik zal nu maar stoppen, voordat weer iemand leeftijdsdingetje roept.
Ransomware (losgeld geëist)? backup, backup
Ransomware (ransom betekent letterlijk losgeld, zie Wikipedia) is de meest actuele malware die je computer kan belagen. Het komt erop neer dat je pc volledig wordt geblokkeerd: Bij het opstarten krijg je een scherm, dat schijnbaar afkomstig is van de politie of zo (niks daarvan) waarop je wordt meegedeeld dat je bent gestraft voor onoirbare praktijken en dat je apparaat pas weer te gebruiken zal zijn, als je ‘losgeld’ hebt betaalt. Dat kan flink in de papieren lopen. Het spreekt dat vooral kapitaalkrachtigen (bedfrijven, overheidsinstanties) het doelwit zijn.
Bonafide ondernemingen die zich met computerhulp bezig houden, zoals Bestitdiensten (ik maak hier ‘n beetje reclame omdat dit bedrijfje mij recentelijk voortreffelijk uit computerproblemen heeft geholpen) leggen het probleem bij gelegenheid uit. Léés die verhaaltjes. Ik vond ook informatie (in het Engels) over het probleem op de website enigmasoftware.com.
Eén van de tips – daar heb je het weer – luidt: backup! Het volgende heb ik van mezelf en gelieve me te corrigeren als ik het mis zou hebben. Ik maak regelmatig een backup van mijn besturingssysteem (Windows), zeg maar de C-schijf, op een ‘extern medium’. Dat kan een op de USB aangesloten externe harde schijf zijn, of zo’n SD-kaartje. Die heb je tegenwoordig van 1 terabyte (1024 gigabytes!), al moet ik zeggen dat het niet zeker is dat je al wat oudere laptop dat aan kan.
Er is op het internet volop software (al dan niet betaald) te downloaden dat een volledige kopie maakt van je harde schijf of delen daarvan (partities). Zelf gebruik ik al jaren Acronis True Image en dat heeft me al meermalen uit benarde situaties gered. Na installatie wordt je aanbevolen, een opstartbare reddings-cd te maken. Direct na het maken van een backup doen. Met die cd kun je namelijk de pc buiten het (geïnfecteerde) besturingssysteem opstarten, waarna je de uiteraard onbesmette backup vanaf bv de externe harde schijf kunt terugzetten. Et voilà!
Bonafide ondernemingen die zich met computerhulp bezig houden, zoals Bestitdiensten (ik maak hier ‘n beetje reclame omdat dit bedrijfje mij recentelijk voortreffelijk uit computerproblemen heeft geholpen) leggen het probleem bij gelegenheid uit. Léés die verhaaltjes. Ik vond ook informatie (in het Engels) over het probleem op de website enigmasoftware.com.
Eén van de tips – daar heb je het weer – luidt: backup! Het volgende heb ik van mezelf en gelieve me te corrigeren als ik het mis zou hebben. Ik maak regelmatig een backup van mijn besturingssysteem (Windows), zeg maar de C-schijf, op een ‘extern medium’. Dat kan een op de USB aangesloten externe harde schijf zijn, of zo’n SD-kaartje. Die heb je tegenwoordig van 1 terabyte (1024 gigabytes!), al moet ik zeggen dat het niet zeker is dat je al wat oudere laptop dat aan kan.
Er is op het internet volop software (al dan niet betaald) te downloaden dat een volledige kopie maakt van je harde schijf of delen daarvan (partities). Zelf gebruik ik al jaren Acronis True Image en dat heeft me al meermalen uit benarde situaties gered. Na installatie wordt je aanbevolen, een opstartbare reddings-cd te maken. Direct na het maken van een backup doen. Met die cd kun je namelijk de pc buiten het (geïnfecteerde) besturingssysteem opstarten, waarna je de uiteraard onbesmette backup vanaf bv de externe harde schijf kunt terugzetten. Et voilà!
vrijdag 30 september 2016
Manipulaties rond Zwarte Piet gaan maar door
Niets is de belagers van Zwarte Piet in zijn originele gedaante te dol. Als het
over de ene boeg niet lukt, dan maar over de andere. Ik doel op de valse brief
(‘valsheid in geschrifte') die de Nijmeegse middenstand heeft ontvangen,
zogenaamd namens de gemeente. Pas ZP aan, zoiets. Nog kwalijker vind ik het
inschakelen van de Kinderombudsman.
Zwarte Piet zou aanleiding geven tot het pesten van donkerkleurige kinderen. Denk je nou echt, dat zoiets niet zou gebeuren als Piet paars was? Het voortdurend koppelen van ZP aan het slavernijverleden is nonsens. Dat is een en andermaal aangetoond. ZP is – en hoeft helemaal niet te zijn – een minderwaardige figuur. Integendeel, het is een koud kunstje, hem slimmer te doen zijn als zijn blanke baas. En zo is het ook een koud kunstje, kinderen te manipuleren, zodat ze met protestborden tegen ZP de straat op gaan, of naar de Kinderombudsman stappen. Laatstgenoemde zou daar niet in moeten trappen.
Weet je wat, beschouw protesteerders tegen ZP ‘gewoon’ als verwarde personen. Dat etiket wordt immers toch geplakt op iedereen die ‘vreemd’ doet.
Welkom straks, als vanouds, Zwarte Piet.
Zwarte Piet zou aanleiding geven tot het pesten van donkerkleurige kinderen. Denk je nou echt, dat zoiets niet zou gebeuren als Piet paars was? Het voortdurend koppelen van ZP aan het slavernijverleden is nonsens. Dat is een en andermaal aangetoond. ZP is – en hoeft helemaal niet te zijn – een minderwaardige figuur. Integendeel, het is een koud kunstje, hem slimmer te doen zijn als zijn blanke baas. En zo is het ook een koud kunstje, kinderen te manipuleren, zodat ze met protestborden tegen ZP de straat op gaan, of naar de Kinderombudsman stappen. Laatstgenoemde zou daar niet in moeten trappen.
Weet je wat, beschouw protesteerders tegen ZP ‘gewoon’ als verwarde personen. Dat etiket wordt immers toch geplakt op iedereen die ‘vreemd’ doet.
Welkom straks, als vanouds, Zwarte Piet.
Uw automobiel nevens de Vertrekhal
Het honderdjarige Schiphol probeert zijn enigszins rafelig imago, ver verwijderd van de tijd waarin Albert Plesman zijn Koninklijke Luchtvaart Maatschappij naar de toppen des hemels voerde, wat op te krikken met een als antiek bedoelde radioreclame. Daarin verschijnt ook een automobiel ten tonele.
Het idee is briljant. Men neme een stem die verbluffend lijkt op die van Philip Bloemendal (1918-1999), de man die veertig jaar lang het Polygoon bioscoopjournaal van commentaar voorzag, plakt er het daarbij horende riedeltje achter et voila! Rest nog ‘slechts’ de tekst, die zo dicht mogelijk bij de jaren vijftig moet liggen. Dan krijg je – ik citeer – dit: Stap uit nevens uw vertrekhal en laat uw automobiel zorgeloos achter.
Had nou even in de boeken van Gerard Reve gegrasduind. Die maakte immers van archaïsch taalgebruik een ongeëvenaarde kunst. Sterker nog, hij zou voor ‘Vertrekhal’ een equivalent verzonnen hebben, dat zeer oud zou hebben geklonken, zoals Verrekijk voor de tv. Maar ‘nevens’? Ik denk niet dat dit vergeten woordje bij De Taalstaat van Frits Spits/Nelleke Noordervliet in aanmerking zou komen voor adoptie. En ‘automobiel’. Was het de bedoeling, terug te grijpen naar eind negentiende eeuw? Zeker sinds mijn jeugd – en dat is verdomd lang geleden – was het al ‘auto’. En, o ja, om, hoewel nogal dieronvriendelijk, nog wat zout op een slak te leggen, zorgeloos kán, maar onbezorgd was net even beter geweest.
Kortom, het klinkt in die reclamespot allemaal erg geforceerd, waardoor dat briljante idee in het niets verdwijnt.
Nu we het toch over automobiel hebben. Dat woord stamt dus af van het Franse automobile en betekent letterlijk ‘zelfbeweger’ (in tegenstelling tot de door paarden getrokken carosse). Zelfrijdende auto is dus eigenlijk een pleonasme.
Het idee is briljant. Men neme een stem die verbluffend lijkt op die van Philip Bloemendal (1918-1999), de man die veertig jaar lang het Polygoon bioscoopjournaal van commentaar voorzag, plakt er het daarbij horende riedeltje achter et voila! Rest nog ‘slechts’ de tekst, die zo dicht mogelijk bij de jaren vijftig moet liggen. Dan krijg je – ik citeer – dit: Stap uit nevens uw vertrekhal en laat uw automobiel zorgeloos achter.
Had nou even in de boeken van Gerard Reve gegrasduind. Die maakte immers van archaïsch taalgebruik een ongeëvenaarde kunst. Sterker nog, hij zou voor ‘Vertrekhal’ een equivalent verzonnen hebben, dat zeer oud zou hebben geklonken, zoals Verrekijk voor de tv. Maar ‘nevens’? Ik denk niet dat dit vergeten woordje bij De Taalstaat van Frits Spits/Nelleke Noordervliet in aanmerking zou komen voor adoptie. En ‘automobiel’. Was het de bedoeling, terug te grijpen naar eind negentiende eeuw? Zeker sinds mijn jeugd – en dat is verdomd lang geleden – was het al ‘auto’. En, o ja, om, hoewel nogal dieronvriendelijk, nog wat zout op een slak te leggen, zorgeloos kán, maar onbezorgd was net even beter geweest.
Kortom, het klinkt in die reclamespot allemaal erg geforceerd, waardoor dat briljante idee in het niets verdwijnt.
Nu we het toch over automobiel hebben. Dat woord stamt dus af van het Franse automobile en betekent letterlijk ‘zelfbeweger’ (in tegenstelling tot de door paarden getrokken carosse). Zelfrijdende auto is dus eigenlijk een pleonasme.
donderdag 29 september 2016
Redactioneel ochtendoverleg
Voorzitter: ‘Goeiemorgen, allemaal. De krant van heden. Wat is minder, wat kan
beter?’
Redacteur A: ‘Nou, zullen we het eerst maar eens over pagina 1 hebben, de opening?’
Voorzitter: ‘Spreek vrijuit. Ik vrees dat we aan de taal- en tikfouten vandaag niet toekomen.’
Redacteur A: ‘Dat die raket uit Rusland kwam, hoorde ik gistermiddag om 1 uur al via de NOS op Radio 1.’
Redacteur B: ‘Precies. En daarna is het in de journaals, in Een Vandaag en Nieuwsuur, om maar ‘n paar tv-rubrieken te noemen, tot moes gekauwd. Om van de social media nog maar te zwijgen. Ik vond trouwens dat RTL4 Nieuws het NOS Journaal weer verpletterend versloeg met het uitdiepen van deze affaire, maar…’
Voorzitter: ‘…Dat terzijde, wil je zeggen. Kom eens met het alternatief.’
A en B, tegelijk: ‘Die ontkenning van Rusland, natuurlijk!’
Redacteur C: ‘Willen we als papieren krant nog enige overlevingskans hebben, dan moeten we voorkomen dat de lezer pagina 1 direct omslaat, omdat hij er geen nieuws op vindt. Bovendien, hoe belangrijk het MH17-verhaal ook is, het is ons weer niet gelukt, te openen met een regionale aandachttrekker. Bevestiging van ons bestaansrecht toch?’
Voorzitter: ‘Hebben we wat dat betreft vandaag een kans laten liggen?’
C: ‘Nou en of. De ruzie rond de bouw van het HOV busstation bij Winkelcentrum Woensel, waardoor die al weken stilligt.’
A: ‘Je vindt dat teasertje onder “En verder” niks? Het verwijst naar een pittige opening van het regiokatern.’
Voorzitter: ‘Had je daarmee de krant willen openen?’
C: ‘Waarom niet? Van mij had de aanhef van MH17 best ergens onderin pagina 1 gemogen. Dat had de krant niet incompleet gemaakt. En we hadden onze regionale identiteit benadrukt. Daar ontbreekt het bij ons veel te vaak aan, met al die in Rotterdam gemaakte pagina’s binnen- en buitenland plus trivialiteiten, waarin regelmatig naar deze krant wordt verwezen; gestampte pot.’
Voorzitter: ‘Dat is helaas onvermijdelijk – zonder De Persgroep waren we er allang niet meer geweest. Jullie hebben ons stof tot nadenken gegeven. Bedankt. Zijn er verder nog opmerkingen of vragen?’
…
‘Zo niet, dan wens ik jullie allen een prettige dag.’
Redacteur A: ‘Nou, zullen we het eerst maar eens over pagina 1 hebben, de opening?’
Voorzitter: ‘Spreek vrijuit. Ik vrees dat we aan de taal- en tikfouten vandaag niet toekomen.’
Redacteur A: ‘Dat die raket uit Rusland kwam, hoorde ik gistermiddag om 1 uur al via de NOS op Radio 1.’
Redacteur B: ‘Precies. En daarna is het in de journaals, in Een Vandaag en Nieuwsuur, om maar ‘n paar tv-rubrieken te noemen, tot moes gekauwd. Om van de social media nog maar te zwijgen. Ik vond trouwens dat RTL4 Nieuws het NOS Journaal weer verpletterend versloeg met het uitdiepen van deze affaire, maar…’
Voorzitter: ‘…Dat terzijde, wil je zeggen. Kom eens met het alternatief.’
A en B, tegelijk: ‘Die ontkenning van Rusland, natuurlijk!’
Redacteur C: ‘Willen we als papieren krant nog enige overlevingskans hebben, dan moeten we voorkomen dat de lezer pagina 1 direct omslaat, omdat hij er geen nieuws op vindt. Bovendien, hoe belangrijk het MH17-verhaal ook is, het is ons weer niet gelukt, te openen met een regionale aandachttrekker. Bevestiging van ons bestaansrecht toch?’
Voorzitter: ‘Hebben we wat dat betreft vandaag een kans laten liggen?’
C: ‘Nou en of. De ruzie rond de bouw van het HOV busstation bij Winkelcentrum Woensel, waardoor die al weken stilligt.’
A: ‘Je vindt dat teasertje onder “En verder” niks? Het verwijst naar een pittige opening van het regiokatern.’
Voorzitter: ‘Had je daarmee de krant willen openen?’
C: ‘Waarom niet? Van mij had de aanhef van MH17 best ergens onderin pagina 1 gemogen. Dat had de krant niet incompleet gemaakt. En we hadden onze regionale identiteit benadrukt. Daar ontbreekt het bij ons veel te vaak aan, met al die in Rotterdam gemaakte pagina’s binnen- en buitenland plus trivialiteiten, waarin regelmatig naar deze krant wordt verwezen; gestampte pot.’
Voorzitter: ‘Dat is helaas onvermijdelijk – zonder De Persgroep waren we er allang niet meer geweest. Jullie hebben ons stof tot nadenken gegeven. Bedankt. Zijn er verder nog opmerkingen of vragen?’
…
‘Zo niet, dan wens ik jullie allen een prettige dag.’
vrijdag 23 september 2016
Het private leuren begint weer
Let op, binnenkort begint het private
leuren weer: zorgverzekeraars die je via etherreclame en direct
mail met zogenaamd aantrekkelijke aanbiedingen, ik noem het
voorspiegelingen, proberen over te halen om over te stappen. Maanden gaat dat
weer duren. En bleef het daar maar bij. Er zijn namelijk meer kapers op de kust.
‘Wat betaalt u voor uw energie? Is dat wel in orde? Bent u een dief van uw eigen
portemonnee?’
Nou de dieven weet ik elders. In de Tweede Kamer bij voorbeeld, waar fracties als D66 deze week niet beter wisten te doen dan de roep van Roemer om het aantoonbaar schadelijke eigen risico af te schaffen, belachelijk maken.
Afhankelijk van de contractdatum – bij veel mensen is dat in de herfst – kun je van de energieleverancier voorstellen tot verlenging verwachten. In mijn geval is die datum 31 oktober. Rijkelijk op tijd ontving ik deze week van Nuon een pakket papieren met een omvang waar een notariële acte niks bij is. Om een waas voor de ogen van te krijgen.
Gelukkig kan ik dit soort stukken, inclusief de productvoorwaarden en – god betere – de aanvullende voorwaarden lezen, wat helaas lang niet van iedereen kan worden gezegd. Moeten die soms een juridisch adviseur of zo in de arm nemen en zie je dat gebeuren?
Nuon biedt bij een variabele prijs twee mogelijkheden.
1. ‘Blijven Loont’ = Ons advies, wat wil zeggen, direct 10% korting. Die korting wordt jaarlijks met 5% verhoogd tot het niveau van 25% is bereikt en die korting hou je dan zolang je bij Nuon blijft. De korting geldt niet voor vaste leveringskosten, wat dat ook wezen mag, overheidskosten, btw en netbeheerkosten.
2. De ‘Actieprijs’. Je contract wordt gewoon verlengd en je krijgt geen korting. Waarom dit actieprijs wordt genoemd, is niet duidelijk, want er verandert immers niets.
Nuon weet natuurlijk alles over mij, dus ze kan me, afgaand op mijn meest recente jaarverbruik, voorrekenen hoeveel optie 1 (Blijven Loont) me het komend jaar in mijn voordeel scheelt: € 15,98.
En voor de verdere toekomst? Da’s natuurlijk afwachten, waarbij je er vanuit kunt gaan dat de energieprijzen dalen. Daarover kan Nuon natuurlijk niets zeggen en daaromtrent zwijgt ze dan ook.
Kortom, ik weet het nog niet. Vorig jaar ontving ik van Nuon een brief met het volgende opschrift: € 300,—terug op uw rekening omdat we u graag als klant verwelkomen. Het bedrijf noemde dat letterlijk een welkomstscadeau.
Wat dat betreft ben ik nog steeds niet verwelkomd.
Nou de dieven weet ik elders. In de Tweede Kamer bij voorbeeld, waar fracties als D66 deze week niet beter wisten te doen dan de roep van Roemer om het aantoonbaar schadelijke eigen risico af te schaffen, belachelijk maken.
Afhankelijk van de contractdatum – bij veel mensen is dat in de herfst – kun je van de energieleverancier voorstellen tot verlenging verwachten. In mijn geval is die datum 31 oktober. Rijkelijk op tijd ontving ik deze week van Nuon een pakket papieren met een omvang waar een notariële acte niks bij is. Om een waas voor de ogen van te krijgen.
Gelukkig kan ik dit soort stukken, inclusief de productvoorwaarden en – god betere – de aanvullende voorwaarden lezen, wat helaas lang niet van iedereen kan worden gezegd. Moeten die soms een juridisch adviseur of zo in de arm nemen en zie je dat gebeuren?
Nuon biedt bij een variabele prijs twee mogelijkheden.
1. ‘Blijven Loont’ = Ons advies, wat wil zeggen, direct 10% korting. Die korting wordt jaarlijks met 5% verhoogd tot het niveau van 25% is bereikt en die korting hou je dan zolang je bij Nuon blijft. De korting geldt niet voor vaste leveringskosten, wat dat ook wezen mag, overheidskosten, btw en netbeheerkosten.
2. De ‘Actieprijs’. Je contract wordt gewoon verlengd en je krijgt geen korting. Waarom dit actieprijs wordt genoemd, is niet duidelijk, want er verandert immers niets.
Nuon weet natuurlijk alles over mij, dus ze kan me, afgaand op mijn meest recente jaarverbruik, voorrekenen hoeveel optie 1 (Blijven Loont) me het komend jaar in mijn voordeel scheelt: € 15,98.
En voor de verdere toekomst? Da’s natuurlijk afwachten, waarbij je er vanuit kunt gaan dat de energieprijzen dalen. Daarover kan Nuon natuurlijk niets zeggen en daaromtrent zwijgt ze dan ook.
Kortom, ik weet het nog niet. Vorig jaar ontving ik van Nuon een brief met het volgende opschrift: € 300,—terug op uw rekening omdat we u graag als klant verwelkomen. Het bedrijf noemde dat letterlijk een welkomstscadeau.
Wat dat betreft ben ik nog steeds niet verwelkomd.
dinsdag 13 september 2016
Cappuccino is een gok
Cappuccino, wellicht de meest populaire koffie van het moment, is doorgaans
een gok. Is het bestanddeel koffie sterk genoeg? En, hoe staat het met de
melkschuimkop? Heel vaak houdt het niet over, vind ik. In Oirschot heb ik
onlangs zo’n bak teruggegeven. De serveerster erkende dat ‘er een foutje was
gemaakt’ en bracht een nieuwe versie, die evenwel geen haar beter was.
Misschien ben je nog het beste uit bij ‘de Italiaan’, maar hoe Italiaans is die? Collega Sante Brun – Italiaanse roots – kan zich daar soms genadeloos over uitlaten.
Het magazine Misset Horeca publiceert jaarlijks een ‘koffie-ranglijst’. Die over 2015 is zojuist verschenen. Brabant komt er niet slecht uit. Weliswaar staat De Blonde Pater in Nijmegen (hoewel bijna Brabant) op nummer 1, maar derde in de rij is Pollevie in Den Bosch. Verder zie ik op 6 Hugo Oosterhout, in de gelijknamige plaats, en Nagelkerke in Oudenbosch op 8. Verder 15. Block62, Breda, 16. Coffeelovers Van Piere, Eindhoven, 22. Gianottenmutsaers, Tilburg, 25. H32, Oss, 28. De Vrijheid, Oosterhout, 30. Café Coretto, Oss, 36. alweer Oosterhout: Landgoed Bergvliet, 37. Stout, Aarle-Rixtel, 45. ‘t Elfde Gebod, Tilburg, 56. De (H)eerlijkheid, Schijndel, 62. Bakkerij Royal, Den Bosch en 85. Sam Sam, Breda.
Nu ik toch bezig ben, uitkijken is het ook met gerechten die op de menukaart staan vermeld als maaltijdsalade. De prijzen variëren dan van iets minder dan ‘n tientje tot veertien euro. Ik heb daarmee in Best de afgelopen weken twee keer m’n neus gestoten: vulling van niks en/of ontbreken van dressing.
Criterium, waarmee een eetgelegenheid bij mij staat of valt: als je bij voorbeeld een glas wijn bestelt en een gratis glas kraanwater ter begeleiding wordt dan geweigerd, dan heeft zo’n tent bij mij afgedaan. Hohoreca, ik dacht dat we daarover in Nederland waren uitgediscussieerd.
Misschien ben je nog het beste uit bij ‘de Italiaan’, maar hoe Italiaans is die? Collega Sante Brun – Italiaanse roots – kan zich daar soms genadeloos over uitlaten.
Het magazine Misset Horeca publiceert jaarlijks een ‘koffie-ranglijst’. Die over 2015 is zojuist verschenen. Brabant komt er niet slecht uit. Weliswaar staat De Blonde Pater in Nijmegen (hoewel bijna Brabant) op nummer 1, maar derde in de rij is Pollevie in Den Bosch. Verder zie ik op 6 Hugo Oosterhout, in de gelijknamige plaats, en Nagelkerke in Oudenbosch op 8. Verder 15. Block62, Breda, 16. Coffeelovers Van Piere, Eindhoven, 22. Gianottenmutsaers, Tilburg, 25. H32, Oss, 28. De Vrijheid, Oosterhout, 30. Café Coretto, Oss, 36. alweer Oosterhout: Landgoed Bergvliet, 37. Stout, Aarle-Rixtel, 45. ‘t Elfde Gebod, Tilburg, 56. De (H)eerlijkheid, Schijndel, 62. Bakkerij Royal, Den Bosch en 85. Sam Sam, Breda.
Nu ik toch bezig ben, uitkijken is het ook met gerechten die op de menukaart staan vermeld als maaltijdsalade. De prijzen variëren dan van iets minder dan ‘n tientje tot veertien euro. Ik heb daarmee in Best de afgelopen weken twee keer m’n neus gestoten: vulling van niks en/of ontbreken van dressing.
Criterium, waarmee een eetgelegenheid bij mij staat of valt: als je bij voorbeeld een glas wijn bestelt en een gratis glas kraanwater ter begeleiding wordt dan geweigerd, dan heeft zo’n tent bij mij afgedaan. Hohoreca, ik dacht dat we daarover in Nederland waren uitgediscussieerd.
zaterdag 10 september 2016
Ja, weg ermee!
Al 55 jaar worstelen Eindhoven en directe omgeving, met de vraag, hoe de
bestuurlijke organisatie aan te passen aan de sociaal-economische werkelijkheid.
Een worsteling zonder end dus. Het begon in de jaren zestig van de vorige eeuw
met de vanuit de stad bekeken logische correctie van de grenzen, zoals de
annexatie van de wijk Tivoli, die als een wormvormig aanhangsel van
Geldrop het stadsdeel Stratum binnendrong. In omringende gemeenten als
Veldhoven en Best waren de reacties op de annexatiedrang van Eindhoven als was
men door een adder gebeten. Er ontstond een nieuw woord: Annexionist,
een en andermaal gebruikt door het oppositionele Bestse raadslid Ad van
Geffen later, misschien wel bij wijze van beloning, gepromoveerd tot
wethouder.
De oplossing leek aanvankelijk gelegen in de oprichting van het Samenwerkingsorgaan Agglomeratie Eindhoven. Het werkte voor een aantal jaren, maar onder meer uit een oogpunt van democratie (getrapte verkiezingen!) schoot het in duurzaamheid (om dit modewoord te gebruiken) toch weer tekort. Dat manco gold voor zijn opvolger Samenwerkingsorgaan Regio Eindhoven (SRE) wellicht in versterkte mate. Bovendien was het te duur en dat heeft tijdens de recente economische crisis ongetwijfeld een rol gespeeld bij zijn tamelijk geruisloze verdwijning.
Intussen is er, onder invloed van de zojuist afgetreden burgemeester van Eindhoven, Rob van Gijzel, en de pretenties van 040 als metropool en trekker van Brainport, stevig gehamerd op de doorslaggevende economische betekenis van de stad in het algemeen. Daarbij doet Eindhoven natuurlijk niet onder voor de zogenaamde Grote Vier. Dit is een gedachte, die de opvolger van Van Gijzel, John Jorritsma – als oud-directeur van de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij bepaald geen geparachuteerde vreemde eend in de bijt – kennelijk ook als wapenspreuk heeft gekozen.
Nu eindelijk spijkers met koppen? De provincie Noord-Brabant, althans de betrokken portefeuillehouder/gedeputeerde, omarmt volgens een krantenverslag, kritiekloos de uitkomst van een onderzoek van een Commissie Demmers naar de toekomst van de momenteel vrijwel onbestuurbaar gebleken randgemeente Nuenen: samenvoegen met Son en Breugel en toewerken naar een situatie, waarin Eindhoven de volledige zeggenschap krijgt over zaken als wonen, werken, infrastructuur, kortom alles wat er toe doet. De randgemeenten rest de lantaarnpalen, als ge begrijpt wat ik bedoel. Het gaat in dit rapport over veel meer dan Nuenen en Son. En wel op een zodanige manier, dat ik alleen maar kan concluderen: weg ermee!
Ik ben dus buitengewoon gelukkig met het commentaar van Chris Paulussen, vandaag, in het Eindhovens Dagblad, met als openingskop van de krant: ‘Geen gesol met de democratie!’ Een commentaar als echt hoofdartikel op de voorpagina. Terug van weggeweest. Een mooi handvat voor het ongetwijfeld op handen zijnde regionale debat, waarin de gedachten van de opeenvolgende Eindhovense burgemeesters helemaal niet onder behoeven te sneeuwen.
De oplossing leek aanvankelijk gelegen in de oprichting van het Samenwerkingsorgaan Agglomeratie Eindhoven. Het werkte voor een aantal jaren, maar onder meer uit een oogpunt van democratie (getrapte verkiezingen!) schoot het in duurzaamheid (om dit modewoord te gebruiken) toch weer tekort. Dat manco gold voor zijn opvolger Samenwerkingsorgaan Regio Eindhoven (SRE) wellicht in versterkte mate. Bovendien was het te duur en dat heeft tijdens de recente economische crisis ongetwijfeld een rol gespeeld bij zijn tamelijk geruisloze verdwijning.
Intussen is er, onder invloed van de zojuist afgetreden burgemeester van Eindhoven, Rob van Gijzel, en de pretenties van 040 als metropool en trekker van Brainport, stevig gehamerd op de doorslaggevende economische betekenis van de stad in het algemeen. Daarbij doet Eindhoven natuurlijk niet onder voor de zogenaamde Grote Vier. Dit is een gedachte, die de opvolger van Van Gijzel, John Jorritsma – als oud-directeur van de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij bepaald geen geparachuteerde vreemde eend in de bijt – kennelijk ook als wapenspreuk heeft gekozen.
Nu eindelijk spijkers met koppen? De provincie Noord-Brabant, althans de betrokken portefeuillehouder/gedeputeerde, omarmt volgens een krantenverslag, kritiekloos de uitkomst van een onderzoek van een Commissie Demmers naar de toekomst van de momenteel vrijwel onbestuurbaar gebleken randgemeente Nuenen: samenvoegen met Son en Breugel en toewerken naar een situatie, waarin Eindhoven de volledige zeggenschap krijgt over zaken als wonen, werken, infrastructuur, kortom alles wat er toe doet. De randgemeenten rest de lantaarnpalen, als ge begrijpt wat ik bedoel. Het gaat in dit rapport over veel meer dan Nuenen en Son. En wel op een zodanige manier, dat ik alleen maar kan concluderen: weg ermee!
Ik ben dus buitengewoon gelukkig met het commentaar van Chris Paulussen, vandaag, in het Eindhovens Dagblad, met als openingskop van de krant: ‘Geen gesol met de democratie!’ Een commentaar als echt hoofdartikel op de voorpagina. Terug van weggeweest. Een mooi handvat voor het ongetwijfeld op handen zijnde regionale debat, waarin de gedachten van de opeenvolgende Eindhovense burgemeesters helemaal niet onder behoeven te sneeuwen.
Vincent van Gogh Terminal
Het idee
is afkomstig van de Commissaris des Konings, Wim van den Donk: noem het nieuwe
station van Breda naar Vincent van Gogh. Vincent van Gogh Terminal.
Zoiets. Alsjeblief zeg.
De wereldberoemde schilder zou heel wat met Breda hebben gehad. Ik citeer BN/DeStem: ‘Opa vestigde zich als dominee van de Grote Kerk in Breda, vader werd predikant in Zundert en later in Etten, oom Cent rentenierde in Princenhage. Het is maar een greep van wat de Van Goghs hadden met Breda en de regio.’ Onvermeld is dat de uitdrager Couvreur ooit met een handkar vol tekeningen van Vincent door de stad sjouwde.
Het wemelt in Brabant van de steden en dorpen die ‘iets met Van Gogh’ hadden. Ik raad de Stichting Cultuurbehoud Breda, die zich actueel met het naamgevingsidee bezig houdt, op te schieten met de uitwerking, anders kaapt wie dan ook het voor haar neus weg.
Terminal. Dat woord is afgeleid van terminus, eindpunt. Ja laten we onderhand eens ‘n punt zetten achter die Van Gogh-gekte en eerst eens de NS achter de broek zitten, opdat die HSL-lijn Amsterdam-Antwerpen met zijtak naar het nieuwe Bredase station (dat daarop is ontworpen) een feit wordt. De Brabants-Zeeuwse Werkgeversvereniging (BZW) heeft daar terecht dezer dagen op aangedrongen.
Breda moet maar niet volstaan met, zoals burgemeester Depla zei, apetrots (daar is het woord weer) te zijn op z’n station.
De wereldberoemde schilder zou heel wat met Breda hebben gehad. Ik citeer BN/DeStem: ‘Opa vestigde zich als dominee van de Grote Kerk in Breda, vader werd predikant in Zundert en later in Etten, oom Cent rentenierde in Princenhage. Het is maar een greep van wat de Van Goghs hadden met Breda en de regio.’ Onvermeld is dat de uitdrager Couvreur ooit met een handkar vol tekeningen van Vincent door de stad sjouwde.
Het wemelt in Brabant van de steden en dorpen die ‘iets met Van Gogh’ hadden. Ik raad de Stichting Cultuurbehoud Breda, die zich actueel met het naamgevingsidee bezig houdt, op te schieten met de uitwerking, anders kaapt wie dan ook het voor haar neus weg.
Terminal. Dat woord is afgeleid van terminus, eindpunt. Ja laten we onderhand eens ‘n punt zetten achter die Van Gogh-gekte en eerst eens de NS achter de broek zitten, opdat die HSL-lijn Amsterdam-Antwerpen met zijtak naar het nieuwe Bredase station (dat daarop is ontworpen) een feit wordt. De Brabants-Zeeuwse Werkgeversvereniging (BZW) heeft daar terecht dezer dagen op aangedrongen.
Breda moet maar niet volstaan met, zoals burgemeester Depla zei, apetrots (daar is het woord weer) te zijn op z’n station.
vrijdag 9 september 2016
Hart voor de patiënt? Ik begin zelf een ziekenhuis
Patiënt
met hartritmestoornissen, één van de 800.000, heeft zich na een
wachttijd van ‘n half jaar volgens het verstrekte boekje grondig
voorbereid op een ingreep. Vanaf een bepaalde tijd niet meer eten en
drinken, medicijnengebruik aanpassen. De mentale voorbereiding maar
even buiten beschouwing gelaten. Dan komt om kwart over acht ‘s
morgens vanuit het Eindhovense Catharinaziekenhuis, ‘hartcentrum
van Nederland’, een allesbehalve bevrijdend telefoontje: ‘Teveel
bedpersoneel heeft zich ziek gemeld.’ Weer verschuiven. Zeker een
maand, want ‘dokter D. is hier niet zo vaak.’
Ziekmeldingen
op de mildste nazomervrijdag van het jaar, met vooruitzicht op een
nòg zomerser weekeinde. Ah! Is er nog controle aan huis? Zou me
niet verwonderen, als ook daarop is bezuinigd. En, er wordt
tegenwoordig toch zo veel met oproepkrachten gewerkt? Mag 'ziekte'
voor een ziekenhuis een aanleiding zijn, om het hele dagprogramma op
z'n kop te zetten? Wat? Te elimineren!
De dochter van de patiënt – de familieapp werkt
razendsnel – roept: ‘Ik wil jou wel komen verzorgen,’ maar
dat is natuurlijk galgenhumor. En de patiënt-zelf plant met
een lankmoedigheid die aan blijmoedigheid grenst een aangename
dagbesteding, ter compensatie.
Maar
weet de bestuursvoorzitter, de ceo, of hoe die ongetwijfeld
fors betaalde bonzen ook mogen heten, van de gestroomlijnde gang van
zaken in het gedurende enkele jaren grondig verbouwde en met dat
hartcentrum uitgebreide hospitaal? Wie is hier anders
verantwoordelijk?
Hartcentrum
van Nederland, het is de patiënten/bezoekers tijdens de bouw
ingehamerd met snorkende reclamefoto’s op de bouwschuttingen. Weten
die bobo’s veel, hoe moeilijk het is, dit soort pretenties waar te
maken. Ze zagen nog niet eens dat in de nieuw entreehal een
vervelende trap was geconcipieerd, die na voltooiing van
alarmlichtjes moest worden voorzien.
Ik
begin zelf een ziekenhuis. Zonder koosnaampje als ‘t Cathrien.
donderdag 8 september 2016
Werkklimaat ten kantore
De gemeente Utrechtse Heuvelrug wil zeventien ambtenaren, ouder dan 62
jaar, door jongeren vervangen, omdat ze ‘de moderne tijd’ niet aankunnen. Online
werken, computeren, je kent dat wel. Ben benieuwd of de gemeenteraad deze
vlieger van B en W op laat gaan. Sinds enige tijd ben ik allergisch voor
‘leeftijdsdingetjes’, sinds mij iets dergelijks voor de voeten is gegooid.
Intussen promoveert ene Atze Boerstra aan de TU/e op het werkklimaat (letterlijk) ten kantore. Mensen kunnen kunnen ziek worden van de airco, als ze die niet zelf kunnen regelen – beschikken ze wel over een ‘eigen’ thermostaat, dan daalt het ziekteverzuim dramatisch.
Het ‘rijk geïillustreerde’ krantenartikel hierover vertelt dit verhaal wel drie keer. Tegenwoordig krijgen journalisten tevoren opgegeven, hoeveel tekens hun stuk moet tellen, vandaar. Wat ‘n geluk dat ik ‘boven de leeftijd' ben.
Toch, anderzijds: over temperatuur en deszelfs regeling kun je een flinke boom op zetten. Tijdens een recente hittegolf heb ik meermalen op het punt gestaan, bezorgd naar onze onderburen, die lieve Jeanne en Jaap, van wie de laatste al een eind in de tachtig is, te roepen: drinken jullie wel genoeg? Hier ten huize is de afspraak gemaakt, dat over temperatuur niet wordt gediscussieerd. Het door promovendus Boerstra gesignaleerde verschil in perceptie terzake tussen man en vrouw, is namelijk evident.
Van een gevecht over al dan niet aanzetten van de airco in de auto is dus allerminst sprake. Ook niet over het neerlaten en weer opdraaien van de zonneluifels. Geven en nemen hè? Ook wat betreft het regelen van de lichtinval sec.
Ik heb in de jaren zestig nog de bouw en ingebruikneming meegemaakt van het krantenpaleis (zo noemde men dat toen) aan de Wal in Eindhoven – intussen alweer vervangen door een ander kantoor. Airco was toen nog geen algemeen goed, welk gemis zich danig liet gevoelen toen wij daar eenmaal onze inktslavenarbeid zaten te verrichten: op typemachines, wel te verstaan. Maar het begrip ergonomie had toen toch al wel ingang gevonden, dus bezorgde de baas ons na verloop van tijd een aantal individueel bedienbare aircokasten, die in de bovenlichten van de ramen werden gemonteerd. Gevolg: discussies. Aan of uit? Als het aan mij lag, ja, maar ik had een oudere collega, die er absoluut niet tegen kon: Sjef B. Daar eddet al. Het was in de tijd dat het gezegde de ronde deed: ‘Bij het ED is iedereen chef, behalve Sjef B.’
Wil je het weten? Ik was chef, maar als het op de temperatuur aankwam, was ik Sjef ter wille. Laat staan dat vervanging door een jongere werd overwogen. CHU-kamerlid freule Wttewaal van Stoetwegen (wie herinnert zich nog deze markante dame?) zou geroepen hebben: Gekkenwerk!
Intussen promoveert ene Atze Boerstra aan de TU/e op het werkklimaat (letterlijk) ten kantore. Mensen kunnen kunnen ziek worden van de airco, als ze die niet zelf kunnen regelen – beschikken ze wel over een ‘eigen’ thermostaat, dan daalt het ziekteverzuim dramatisch.
Het ‘rijk geïillustreerde’ krantenartikel hierover vertelt dit verhaal wel drie keer. Tegenwoordig krijgen journalisten tevoren opgegeven, hoeveel tekens hun stuk moet tellen, vandaar. Wat ‘n geluk dat ik ‘boven de leeftijd' ben.
Toch, anderzijds: over temperatuur en deszelfs regeling kun je een flinke boom op zetten. Tijdens een recente hittegolf heb ik meermalen op het punt gestaan, bezorgd naar onze onderburen, die lieve Jeanne en Jaap, van wie de laatste al een eind in de tachtig is, te roepen: drinken jullie wel genoeg? Hier ten huize is de afspraak gemaakt, dat over temperatuur niet wordt gediscussieerd. Het door promovendus Boerstra gesignaleerde verschil in perceptie terzake tussen man en vrouw, is namelijk evident.
Van een gevecht over al dan niet aanzetten van de airco in de auto is dus allerminst sprake. Ook niet over het neerlaten en weer opdraaien van de zonneluifels. Geven en nemen hè? Ook wat betreft het regelen van de lichtinval sec.
Ik heb in de jaren zestig nog de bouw en ingebruikneming meegemaakt van het krantenpaleis (zo noemde men dat toen) aan de Wal in Eindhoven – intussen alweer vervangen door een ander kantoor. Airco was toen nog geen algemeen goed, welk gemis zich danig liet gevoelen toen wij daar eenmaal onze inktslavenarbeid zaten te verrichten: op typemachines, wel te verstaan. Maar het begrip ergonomie had toen toch al wel ingang gevonden, dus bezorgde de baas ons na verloop van tijd een aantal individueel bedienbare aircokasten, die in de bovenlichten van de ramen werden gemonteerd. Gevolg: discussies. Aan of uit? Als het aan mij lag, ja, maar ik had een oudere collega, die er absoluut niet tegen kon: Sjef B. Daar eddet al. Het was in de tijd dat het gezegde de ronde deed: ‘Bij het ED is iedereen chef, behalve Sjef B.’
Wil je het weten? Ik was chef, maar als het op de temperatuur aankwam, was ik Sjef ter wille. Laat staan dat vervanging door een jongere werd overwogen. CHU-kamerlid freule Wttewaal van Stoetwegen (wie herinnert zich nog deze markante dame?) zou geroepen hebben: Gekkenwerk!
'Ze is wel moslim gebleven'
Ooit las ik in een verklarend woordenboek, ik meen zelfs dat het Van Dale
was, dat de inwoners van Oirschot door het leven gingen met de scheldnaam
barbaren. Hadden de Bestenaren, immers in de negentiende eeuw van
Oirschot afgescheiden, daar de hand in? Zou best kunnen. Zeer kan heel oud
worden. Dat Oirschot het er, na publicatie van dit gegeven, niet bij liet
zitten, laat zich raden. Al hadden ze daar toen nog geen Shopping
Sunday. Maar stigmatisering is van alle tijden en animositeit tussen aan
elkaar grenzende dorpen evenzeer.
Toen de hoofdredacteur van een regionale krant in de jaren zestig van de vorige eeuw op het idee kwam, plaatselijk nieuws onder een grafisch weergegeven vaste plaatsnaam te zetten en Heeze-Leende onder één noemer ving, waren de poppen aan het dansen. (Nochtans horen de dorpen bij elkaar, immers ze behoorden in het feodale tijdperk tot een heerlijkheid van die naam; intussen vormen ze trouwens één gemeente.)
De tijd dat je in de krant las ‘Bestenaar hakt met bijl in op echtgenote’ of, ter diskwalificatie van oud MP en kamerlid Pieter Sjoerds Gerbrandy, ‘Friese snorrebaard zat er naast’, is voorbij, hoort dat althans te zijn. Ook regionale media emanciperen al zou je dat niet altijd zeggen.
Enkele voorbeelden uit de recente berichtgeving: ‘Pool valt 3-jarige peuter lastig.’ en ‘Pool knoeit met tachograaf.’ Die Polen toch, ga je dan denken. Of niet soms? Ik inderdaad niet. Ik kom uit het Bredase en het zijn de Polen die dat stuk West-Brabant in 1944 hebben bevrijd. Zoiets vergeet je nooit meer.
In Werkendam is een 26-jarige vrouw aangehouden, die een aanslag namens IS zou hebben voorbereid bij de Efteling. ‘Stoerdoenerij,’ volgens haar advocaat. Ze heeft IS inmiddels afgezworen, maar ‘is wel moslim gebleven’. Daar zal de islamitische gemeenschap in Nederland blij mee zijn.
(Gesproken column Omroep Best, 14.09.16, 18:10 uur.)
Toen de hoofdredacteur van een regionale krant in de jaren zestig van de vorige eeuw op het idee kwam, plaatselijk nieuws onder een grafisch weergegeven vaste plaatsnaam te zetten en Heeze-Leende onder één noemer ving, waren de poppen aan het dansen. (Nochtans horen de dorpen bij elkaar, immers ze behoorden in het feodale tijdperk tot een heerlijkheid van die naam; intussen vormen ze trouwens één gemeente.)
De tijd dat je in de krant las ‘Bestenaar hakt met bijl in op echtgenote’ of, ter diskwalificatie van oud MP en kamerlid Pieter Sjoerds Gerbrandy, ‘Friese snorrebaard zat er naast’, is voorbij, hoort dat althans te zijn. Ook regionale media emanciperen al zou je dat niet altijd zeggen.
Enkele voorbeelden uit de recente berichtgeving: ‘Pool valt 3-jarige peuter lastig.’ en ‘Pool knoeit met tachograaf.’ Die Polen toch, ga je dan denken. Of niet soms? Ik inderdaad niet. Ik kom uit het Bredase en het zijn de Polen die dat stuk West-Brabant in 1944 hebben bevrijd. Zoiets vergeet je nooit meer.
In Werkendam is een 26-jarige vrouw aangehouden, die een aanslag namens IS zou hebben voorbereid bij de Efteling. ‘Stoerdoenerij,’ volgens haar advocaat. Ze heeft IS inmiddels afgezworen, maar ‘is wel moslim gebleven’. Daar zal de islamitische gemeenschap in Nederland blij mee zijn.
(Gesproken column Omroep Best, 14.09.16, 18:10 uur.)
woensdag 7 september 2016
Blijmakertje voor Eindhoven
Rob van Gijzel heeft Eindhoven en zichzelf bij zijn afscheid als burgemeester een
cadeautje gegund. In het interview dat hij het Eindhovens Dagblad bij
deze gelegenheid toestond, verklapte hij dat de regering op Prinsjesdag
een onderzoek naar een nieuwe verdeelsleutel van de jaarlijkse uitkeringen uit
het Gemeentefonds bekend zal maken, waarbij meer rekening zal worden gehouden
met de waarde van de gemeenten (steden) voor de Nederlandse economie.
Ongetwijfeld een opsteker. Maar veel meer dan een blijmakertje is het niet, al krijgt de Brabantse motor ‘fors meer’. De openingskop van het ED, Klinkende munt uit Den Haag, lijkt me dus lichtelijk overdreven.
Van Gijzel, die dankzij zijn tot in Den Haag reikend netwerk de exclusiviteit van RTL4 wat betreft het jaar-in-jaar-uit lekken uit de rijksbegroting doorbreekt, rekent de krant voor dat Eindhoven ‘een stevige verhoging’ van het bedrag per inwoner wacht met € 1,53 tot € 26,53.
Wacht even met al te uitbundig juichen, want onder anderen ‘concurrent’ Rotterdam vangt sinds jaar en dag (dus nog zonder de aangekondigde herberekening) de lieve som van 140 euro per inwoner. Laten we hopen dat het blijmakertje achteraf geen zoethoudertje blijkt.
Van Gijzel heeft veel gedaan om erkenning te krijgen voor het substantieel aandeel van zijn stad in de BV Nederland. Maar voordat een einde is gemaakt aan de heersende wanverhoudingen, zal er nog heel wat water door Dommel en Maas moeten vloeien.
Het kan Eindhoven hoopvol stemmen dat Van Gijzel’s opvolger, John Jorritsma, geïnterviewd door Omroep Brabant, onomwonden heeft vastgesteld dat er in dit land, als het over de steden gaat, niet langer gesproken moet worden van ‘de grote vier’, maar van ‘de grote vijf’.
Ongetwijfeld een opsteker. Maar veel meer dan een blijmakertje is het niet, al krijgt de Brabantse motor ‘fors meer’. De openingskop van het ED, Klinkende munt uit Den Haag, lijkt me dus lichtelijk overdreven.
Van Gijzel, die dankzij zijn tot in Den Haag reikend netwerk de exclusiviteit van RTL4 wat betreft het jaar-in-jaar-uit lekken uit de rijksbegroting doorbreekt, rekent de krant voor dat Eindhoven ‘een stevige verhoging’ van het bedrag per inwoner wacht met € 1,53 tot € 26,53.
Wacht even met al te uitbundig juichen, want onder anderen ‘concurrent’ Rotterdam vangt sinds jaar en dag (dus nog zonder de aangekondigde herberekening) de lieve som van 140 euro per inwoner. Laten we hopen dat het blijmakertje achteraf geen zoethoudertje blijkt.
Van Gijzel heeft veel gedaan om erkenning te krijgen voor het substantieel aandeel van zijn stad in de BV Nederland. Maar voordat een einde is gemaakt aan de heersende wanverhoudingen, zal er nog heel wat water door Dommel en Maas moeten vloeien.
Het kan Eindhoven hoopvol stemmen dat Van Gijzel’s opvolger, John Jorritsma, geïnterviewd door Omroep Brabant, onomwonden heeft vastgesteld dat er in dit land, als het over de steden gaat, niet langer gesproken moet worden van ‘de grote vier’, maar van ‘de grote vijf’.
dinsdag 6 september 2016
Geen kip, eh...haan die er naar kraait
Het gaat voornamelijk over geld en macht (macht is geld en geld is macht). Wat
dat betreft zijn we nog geen steek opgeschoten sinds de middeleeuwen. Dus
stellen we de vraag: wie betaalt de miljoenenschade die vanmorgen is
ontstaan door het kantelen van een vrachtauto met naar verluidt 3000 kippen
(waarvan 2000 het leven lieten) nabij knooppunt De Hocht (A2/N2, A67)
bij Eindhoven.
Dit ongeluk en z’n gevolgen beheerste het nationale radionieuws tijdens de ochtendspits, want passage van de Eindhovense randweg vanuit het zuiden was vrijwel onmogelijk en met vertraging van het verkeer tot anderhalf uur tussen Turnhout en Venlo diende men ‘ernstig rekening te houden.’
Het is al weer vijf jaar geleden dat de toenmalige verkeersofficier van justitie, Koos Spee, pleitte voor een vijfjaarlijkse bijscholing van automobilisten. Ik verbond daar toen de opmerking aan, dat vrachtautochauffeurs daarvoor als eersten in de rij moesten gaan staan. Sindsdien is het alleen maar erger geworden, niet in het minst door de ‘synchronisatie’ van het whatsappen en de cruise control. Vrachtauto’s als veroorzakers van verkeersinfarcten behoren meer dan ooit tot de orde van de dag. Maar over dat idee van Spee is natuurlijk nooit meer iets vernomen.
De berichtgeving over het kippendrama op en rond De Hocht is uiterst voorspelbaar. Om half tien – de verwachting was half negen – was de boel opgeruimd en kwam het verkeer langzaam weer op gang. Ik geef geen verslag, ik verklaar me hierbij tot ‘ervaringsdeskundige’ à la de mensen die de nabije status van de Oranje-selectie inschatten. Het komt immers telkens op hetzelfde neer. En de maatschappelijke/economische schade zal ook nu buiten beeld blijven.
Dit ongeluk en z’n gevolgen beheerste het nationale radionieuws tijdens de ochtendspits, want passage van de Eindhovense randweg vanuit het zuiden was vrijwel onmogelijk en met vertraging van het verkeer tot anderhalf uur tussen Turnhout en Venlo diende men ‘ernstig rekening te houden.’
Het is al weer vijf jaar geleden dat de toenmalige verkeersofficier van justitie, Koos Spee, pleitte voor een vijfjaarlijkse bijscholing van automobilisten. Ik verbond daar toen de opmerking aan, dat vrachtautochauffeurs daarvoor als eersten in de rij moesten gaan staan. Sindsdien is het alleen maar erger geworden, niet in het minst door de ‘synchronisatie’ van het whatsappen en de cruise control. Vrachtauto’s als veroorzakers van verkeersinfarcten behoren meer dan ooit tot de orde van de dag. Maar over dat idee van Spee is natuurlijk nooit meer iets vernomen.
De berichtgeving over het kippendrama op en rond De Hocht is uiterst voorspelbaar. Om half tien – de verwachting was half negen – was de boel opgeruimd en kwam het verkeer langzaam weer op gang. Ik geef geen verslag, ik verklaar me hierbij tot ‘ervaringsdeskundige’ à la de mensen die de nabije status van de Oranje-selectie inschatten. Het komt immers telkens op hetzelfde neer. En de maatschappelijke/economische schade zal ook nu buiten beeld blijven.
zaterdag 3 september 2016
BN-ers tot alles bereid, zelfs ons vervelen
Op de
voorpagina van de krant zag ik aangekondigd dat BN-ers Suske-en-Wiskes
gaan schrijven. Voor het goede doel. BN-ers zijn overal voor te porren als
het maar nog meer aandacht oplevert. Het wachten is op lui die er niet voor
terugschrikken, een Shakespearedrama te concipiëren. Ik geef toe, de
vergelijking is nogal bizar, maar intussen draait de geestelijke vader van Sus
en Wis zich te Antwerpen om in zijn graf.
Het sterretje Halina Reijn heeft inmiddels emmers nationale stront over zich heen gekregen, wegens haar column in de AD/R Nieuwsmedia over het aangestaard (nagestaard, meldde een krantenkop achteraf, maar dat is iets totaal anders) door zeekoeien op de lopende band van Schiphol. Zelfs
premier(-kandidaat) Rutte deed er zijn zegje over, maar dan in zalvende zin: ga er als BN-er ontspannen mee om. En dat met de van hem bekende, betoverende lach – een praktisch itempje in de inmiddels losgebarsten verkiezingsstrijd.
Toen AD/R Nieuwsmedia, onderdeel van De Persgroep, dit voorjaar een aantal nieuwe columnisten aankondigde, naast gevestigde schrijvers als Tommy Wieringa en Marjan Bloem, leidde dat – niet alleen bij mij – tot wenkbrauwgefrons. Want het accent lag weer eens flink op een hoog BN-gehalte, op mensen van wie het nog maar de vraag was of ze wel konden schrijven, zonder het voortdurend te hebben over de pot en de ketel in eigen huis en tuin.
Ik moet zeggen, een aantal van hen (inderdaad, niet van hun) is me best meegevallen. Zelfs Paul de Leeuw, door vakschrijver Jos Kessels met mijn instemming doorgaans nader aangeduid als ‘de bolle’, blijkt als verteller van ditjes en datjes min of meer een openbaring. En zo kan ik er nog wel enkelen noemen. Maar zo’n louter op uiterlijk en bekend zijn geselecteerde Halina Reijn kon me van meet af aan gestolen worden.
Etaleer je gerust met in de taxfree shop aangeschafte peperdure kleren in de vertrekhal van Schiphol maar verveel ons niet langer met je armzalige gedachtenkronkels.
Het sterretje Halina Reijn heeft inmiddels emmers nationale stront over zich heen gekregen, wegens haar column in de AD/R Nieuwsmedia over het aangestaard (nagestaard, meldde een krantenkop achteraf, maar dat is iets totaal anders) door zeekoeien op de lopende band van Schiphol. Zelfs
premier(-kandidaat) Rutte deed er zijn zegje over, maar dan in zalvende zin: ga er als BN-er ontspannen mee om. En dat met de van hem bekende, betoverende lach – een praktisch itempje in de inmiddels losgebarsten verkiezingsstrijd.
Toen AD/R Nieuwsmedia, onderdeel van De Persgroep, dit voorjaar een aantal nieuwe columnisten aankondigde, naast gevestigde schrijvers als Tommy Wieringa en Marjan Bloem, leidde dat – niet alleen bij mij – tot wenkbrauwgefrons. Want het accent lag weer eens flink op een hoog BN-gehalte, op mensen van wie het nog maar de vraag was of ze wel konden schrijven, zonder het voortdurend te hebben over de pot en de ketel in eigen huis en tuin.
Ik moet zeggen, een aantal van hen (inderdaad, niet van hun) is me best meegevallen. Zelfs Paul de Leeuw, door vakschrijver Jos Kessels met mijn instemming doorgaans nader aangeduid als ‘de bolle’, blijkt als verteller van ditjes en datjes min of meer een openbaring. En zo kan ik er nog wel enkelen noemen. Maar zo’n louter op uiterlijk en bekend zijn geselecteerde Halina Reijn kon me van meet af aan gestolen worden.
Etaleer je gerust met in de taxfree shop aangeschafte peperdure kleren in de vertrekhal van Schiphol maar verveel ons niet langer met je armzalige gedachtenkronkels.
vrijdag 19 augustus 2016
Klandestiene bijrijder met Britse baret
Vanuit het Brabantse Maarheeze wordt een grote onlineveiling gehouden
van legermaterieel (trucks, tanks en tal van accessoires, samen wel 250 kavels)
uit Wereldoorlog 2. Gerestaureerd en eventueel rijklaar. Er is een truck bij, die voor mij, als 12-jarige, de vervulling betekende van een jongensdroom.
In onafzienbare colonnes zagen we ze in 1944, bij de bevrijding van Brabant aankomen. In mijn herinnering werden ze 1500 weights genoemd, maar al googlend kom ik er niet uit. Correcties welkom.
Deze trucks gingen vanaf 1945 tot de uitrusting van het Nederlandse leger behoren. Alweer in mijn herinnering – maar vertrouw er maar niet op – zat het stuur rechts. Mijn oudste broer was destijds, na zijn krijgsgevangenschap en een bijscholing in Glasgow, als tweede luitenant verbonden aan wat toen Aan en Afvoertroepen (AAT) heette. Hij was pas getrouwd en woonde in Harderwijk. Tijdens een logeerpartij aldaar (ik weet nog dat ik op de reis erheen een lange grijze, ongevoerde overjas in de trein had laten liggen, wat te maken kan hebben gehad met het fraaie zomerweer - die wollen jas had ik overgehouden aan een kinderuitzending naar Engeland in het voorjaar van 1945) nodigde hij mij uit, mee te gaan met een oefening colonne rijden over de Veluwe.
Dat lef heb ik – achteraf bezien – nooit achter hem gezocht, want voor zoiets had hij best een douw kunnen krijgen, om van erger maar te zwijgen. Als melkmuil (nou, zóveel zal het niet gescheeld hebben met de aardige rekruut achter het stuur) werd mij, ter camouflage een Britse baret opgezet, niet zo’n kleintje met lederen rand zoals je ze nu, strak over het hoofd getrokken, nog wel ziet, maar zo’n reuzenpannekoek. Ik zie me nog zitten, de elleboog uit het raam; net echt.
Weet er verder nauwelijks meer iets van, maar toch genoeg om met vertedering naar zo’n ‘1500 weight’ te kijken.
In onafzienbare colonnes zagen we ze in 1944, bij de bevrijding van Brabant aankomen. In mijn herinnering werden ze 1500 weights genoemd, maar al googlend kom ik er niet uit. Correcties welkom.
Deze trucks gingen vanaf 1945 tot de uitrusting van het Nederlandse leger behoren. Alweer in mijn herinnering – maar vertrouw er maar niet op – zat het stuur rechts. Mijn oudste broer was destijds, na zijn krijgsgevangenschap en een bijscholing in Glasgow, als tweede luitenant verbonden aan wat toen Aan en Afvoertroepen (AAT) heette. Hij was pas getrouwd en woonde in Harderwijk. Tijdens een logeerpartij aldaar (ik weet nog dat ik op de reis erheen een lange grijze, ongevoerde overjas in de trein had laten liggen, wat te maken kan hebben gehad met het fraaie zomerweer - die wollen jas had ik overgehouden aan een kinderuitzending naar Engeland in het voorjaar van 1945) nodigde hij mij uit, mee te gaan met een oefening colonne rijden over de Veluwe.
Dat lef heb ik – achteraf bezien – nooit achter hem gezocht, want voor zoiets had hij best een douw kunnen krijgen, om van erger maar te zwijgen. Als melkmuil (nou, zóveel zal het niet gescheeld hebben met de aardige rekruut achter het stuur) werd mij, ter camouflage een Britse baret opgezet, niet zo’n kleintje met lederen rand zoals je ze nu, strak over het hoofd getrokken, nog wel ziet, maar zo’n reuzenpannekoek. Ik zie me nog zitten, de elleboog uit het raam; net echt.
Weet er verder nauwelijks meer iets van, maar toch genoeg om met vertedering naar zo’n ‘1500 weight’ te kijken.
Klandestiene bijrijder met Britse baret
Vanuit het Brabantse Maarheeze wordt een grote onlineveiling gehouden
van legermaterieel (trucks, tanks en tal van accessoires, samen wel 250 kavels)
uit Wereldoorlog 2. Gerestaureerd en eventueel rijklaar. Er is een truck bij, die voor mij, als 12-jarige, de vervulling betekende van een jongensdroom.
In onafzienbare colonnes zagen we ze in 1944, bij de bevrijding van Brabant aankomen. In mijn herinnering werden ze 1500 weights genoemd, maar al googlend kom ik er niet uit. Correcties welkom.
Deze trucks gingen vanaf 1945 tot de uitrusting van het Nederlandse leger behoren. Alweer in mijn herinnering – maar vertrouw er maar niet op – zat het stuur rechts. Mijn oudste broer was destijds, na zijn krijgsgevangenschap en een bijscholing in Glasgow, als tweede luitenant verbonden aan wat toen Aan en Afvoertroepen (AAT) heette. Hij was pas getrouwd en woonde in Harderwijk. Tijdens een logeerpartij aldaar (ik weet nog dat ik op de reis erheen een lange grijze, ongevoerde overjas in de trein had laten liggen, wat te maken kan hebben gehad met het fraaie zomerweer - die wollen jas had ik overgehouden aan een kinderuitzending naar Engeland in het voorjaar van 1945) nodigde hij mij uit, mee te gaan met een oefening colonne rijden over de Veluwe.
Dat lef heb ik – achteraf bezien – nooit achter hem gezocht, want voor zoiets had hij best een douw kunnen krijgen, om van erger maar te zwijgen. Als melkmuil (nou, zóveel zal het niet gescheeld hebben met de aardige rekruut achter het stuur) werd mij, ter camouflage een Britse baret opgezet, niet zo’n kleintje met lederen rand zoals je ze nu, strak over het hoofd getrokken, nog wel ziet, maar zo’n reuzenpannekoek. Ik zie me nog zitten, de elleboog uit het raam; net echt.
Weet er verder nauwelijks meer iets van, maar toch genoeg om met vertedering naar zo’n ‘1500 weight’ te kijken.
In onafzienbare colonnes zagen we ze in 1944, bij de bevrijding van Brabant aankomen. In mijn herinnering werden ze 1500 weights genoemd, maar al googlend kom ik er niet uit. Correcties welkom.
Deze trucks gingen vanaf 1945 tot de uitrusting van het Nederlandse leger behoren. Alweer in mijn herinnering – maar vertrouw er maar niet op – zat het stuur rechts. Mijn oudste broer was destijds, na zijn krijgsgevangenschap en een bijscholing in Glasgow, als tweede luitenant verbonden aan wat toen Aan en Afvoertroepen (AAT) heette. Hij was pas getrouwd en woonde in Harderwijk. Tijdens een logeerpartij aldaar (ik weet nog dat ik op de reis erheen een lange grijze, ongevoerde overjas in de trein had laten liggen, wat te maken kan hebben gehad met het fraaie zomerweer - die wollen jas had ik overgehouden aan een kinderuitzending naar Engeland in het voorjaar van 1945) nodigde hij mij uit, mee te gaan met een oefening colonne rijden over de Veluwe.
Dat lef heb ik – achteraf bezien – nooit achter hem gezocht, want voor zoiets had hij best een douw kunnen krijgen, om van erger maar te zwijgen. Als melkmuil (nou, zóveel zal het niet gescheeld hebben met de aardige rekruut achter het stuur) werd mij, ter camouflage een Britse baret opgezet, niet zo’n kleintje met lederen rand zoals je ze nu, strak over het hoofd getrokken, nog wel ziet, maar zo’n reuzenpannekoek. Ik zie me nog zitten, de elleboog uit het raam; net echt.
Weet er verder nauwelijks meer iets van, maar toch genoeg om met vertedering naar zo’n ‘1500 weight’ te kijken.
donderdag 18 augustus 2016
Bureaucratie
De in Nederland geboren schrijver van Turkse komaf Özcan Akyol is een van de meest gelezen en gewaardeerde columnisten. Hij schrijft onder meer voor de AD/R Nieuwsmedia, waaronder het ED. Hij schuwt bij voorbeeld ‘de Turkse kwestie’ niet, zij het dat hij zich dan begrijpelijkerwijs voorzichtig opstelt en ‘olie op het vuur’ vermijdt. Akyol weet dat hij door de landgenoten van zijn ouders scherp in de gaten wordt gehouden en ziet dat, als ik het goed begrepen heb, ook in zijn mailbox
Vandaag gaat het in zijn column over Nederland, in het bijzonder een schrijnend geval van bureaucratie in de gemeente Apeldoorn: een voedselbank dreigt het loodje te leggen omdat haar vestiging is strijd is met een bestemmingsplan.
Akyol veegt vakkundig de vloer aan met deze naar het lijkt lompe manier van doen, maar hij maakt aan het slot van zijn stuk toch een – voor hem zeldzame – uitglijder. Hij schrijft: Onze hang naar structuur en uniformiteit is misschien een beetje doorgeslagen. Ik begrijp ook wel dat bureaucratie een belangrijk fundament van onze welvaart is, maar als regels zwaarder dan menselijkheid gaan wegen, schiet het middel zijn doelen voorbij.
Bureaucratie als fundament van onze welvaart? Oei, bureaucratie is een kankergezwel in onze maatschappij. Altijd en overal..
Vandaag gaat het in zijn column over Nederland, in het bijzonder een schrijnend geval van bureaucratie in de gemeente Apeldoorn: een voedselbank dreigt het loodje te leggen omdat haar vestiging is strijd is met een bestemmingsplan.
Akyol veegt vakkundig de vloer aan met deze naar het lijkt lompe manier van doen, maar hij maakt aan het slot van zijn stuk toch een – voor hem zeldzame – uitglijder. Hij schrijft: Onze hang naar structuur en uniformiteit is misschien een beetje doorgeslagen. Ik begrijp ook wel dat bureaucratie een belangrijk fundament van onze welvaart is, maar als regels zwaarder dan menselijkheid gaan wegen, schiet het middel zijn doelen voorbij.
Bureaucratie als fundament van onze welvaart? Oei, bureaucratie is een kankergezwel in onze maatschappij. Altijd en overal..
dinsdag 16 augustus 2016
Regen als metafoor van Mozarts verveling
Oostenrijk
is een regenrijk land, de zuidkant van de Alpen (Karinthië) uitgezonderd.
Ongeacht klimaatverandering. Dat weet, diep in z’n hart, iedere toerist als-ie
z’n zonnige vakantiekiekjes op herhaalde uitnodiging naar de krant stuurt. De
24-jarige Wolfgang Amadeus Mozart, wiens Geburtshaus in Salzburg de
grootste trekpleister is, stelde het al vast.
De meester hield in 1780 ‘n soort dagboek bij, waarin hij onomwonden op ironische toon getuigde van de verveling die hem in Salzburg in z’n greep had. Hij haatte het door zijn broodheer, aartsbisschop Colloredo, gedomineerde provinciestadje, stelde zijn ‘ultieme’ biograaf, Wolfgang Hildesheimer, in 1977 vast. Onderstaand ‘regenjournaal’ is aan Hildesheimers boek ontleend. Af en toe neem ik ook een fragment mee, waaruit het landerige gevoel van de componist blijkt.
12 augustus 1780: Een donderbui en hard geregend.
13 augustus: Om 7 uur in de Mirabellgarten gaan wandelen zoals je in de Mirabellgarten gaat wandelen, gaan wandelen, zoals je gaat wandelen, gaan zoals je gaat. Regenachtig naar niet geregend, stukje bij beetje – glimlacht de hemel!
14 augustus: Om 6 uur wandelen. Mooi weer, om 9 uur geregend.
15 augustus: Om 7 uur met mijn Papa in de Mirabellgarten gewandeld. Aardig weer. ‘s Middags een donderbui. En geregend.
16 augustus: Na het avondeten naar de finale muziek aan het hof en in het Collegio. Geregend, daarna opgeklaard. En weer geregend.
17 augustus: Bij Mad:selle Heilig, die met haar grote teen haar neus uitpulkt (…) geweest. Geregend.
18 augustus: Om 7 uur wandelen. Mooi weer. ‘s Avonds is het gaan betrekken. Geregend.
19 augustus: (Hier toont Mozart zich van zijn scabreuse kant.) om te schijten, mijn persoontje, een ezel, een lammeling, weer een ezel, en ten slotte een neus, in de kerk. Thuis gebleven de pomp in mijn aars, pomp mijn aars een beetje erger op. ‘s Middags Katherl bij ons, en ook de Heer Fuchs-Flikflooi, die ik daarna braaf de kont gelikt heb; o kostelijke kont! – Doctor Barisani ook gekomen. De hele dag geregend.
20 augustus: Het meest afschuwelijke weer. Niets dan gieten, gieten, gieten et caetera.
21 augustus: Geregend.
22 augustus: Om half 6 gaan paraderen. Mooi weer.
23 augustus: Om 7 uur in de Mirabellgarten wandelen. Mooi weer. Ben ik een echte idioot? of een flikflooier, ezel en kuitenflikker.
Saldo: 12 dagen, waarvan 10 op z’n minst regenachtig.
Het jaar daarop nam Wolfgang ontslag als musicus aan het Salzburger hof; een schop onder z’n kont van de aartsbisschoppelijke intendant, graaf Arco, was zijn vertrekpremie.
De meester hield in 1780 ‘n soort dagboek bij, waarin hij onomwonden op ironische toon getuigde van de verveling die hem in Salzburg in z’n greep had. Hij haatte het door zijn broodheer, aartsbisschop Colloredo, gedomineerde provinciestadje, stelde zijn ‘ultieme’ biograaf, Wolfgang Hildesheimer, in 1977 vast. Onderstaand ‘regenjournaal’ is aan Hildesheimers boek ontleend. Af en toe neem ik ook een fragment mee, waaruit het landerige gevoel van de componist blijkt.
12 augustus 1780: Een donderbui en hard geregend.
13 augustus: Om 7 uur in de Mirabellgarten gaan wandelen zoals je in de Mirabellgarten gaat wandelen, gaan wandelen, zoals je gaat wandelen, gaan zoals je gaat. Regenachtig naar niet geregend, stukje bij beetje – glimlacht de hemel!
14 augustus: Om 6 uur wandelen. Mooi weer, om 9 uur geregend.
15 augustus: Om 7 uur met mijn Papa in de Mirabellgarten gewandeld. Aardig weer. ‘s Middags een donderbui. En geregend.
16 augustus: Na het avondeten naar de finale muziek aan het hof en in het Collegio. Geregend, daarna opgeklaard. En weer geregend.
17 augustus: Bij Mad:selle Heilig, die met haar grote teen haar neus uitpulkt (…) geweest. Geregend.
18 augustus: Om 7 uur wandelen. Mooi weer. ‘s Avonds is het gaan betrekken. Geregend.
19 augustus: (Hier toont Mozart zich van zijn scabreuse kant.) om te schijten, mijn persoontje, een ezel, een lammeling, weer een ezel, en ten slotte een neus, in de kerk. Thuis gebleven de pomp in mijn aars, pomp mijn aars een beetje erger op. ‘s Middags Katherl bij ons, en ook de Heer Fuchs-Flikflooi, die ik daarna braaf de kont gelikt heb; o kostelijke kont! – Doctor Barisani ook gekomen. De hele dag geregend.
20 augustus: Het meest afschuwelijke weer. Niets dan gieten, gieten, gieten et caetera.
21 augustus: Geregend.
22 augustus: Om half 6 gaan paraderen. Mooi weer.
23 augustus: Om 7 uur in de Mirabellgarten wandelen. Mooi weer. Ben ik een echte idioot? of een flikflooier, ezel en kuitenflikker.
Saldo: 12 dagen, waarvan 10 op z’n minst regenachtig.
Het jaar daarop nam Wolfgang ontslag als musicus aan het Salzburger hof; een schop onder z’n kont van de aartsbisschoppelijke intendant, graaf Arco, was zijn vertrekpremie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
