Krantenman zingt valse toon

Rimmer Mulder is hoofdredacteur van de Leeuwarder Courant en lid van de 'commissie Brinkman'. In een aantal regionale bladen, waaronder naar ik aanneem het zijne, begint hij een artikel als volgt:

'De commissie-Brinkman doet zo'n twintig aanbevelingen voor maatregelen die moeten zorgen dat er in Nederland stevige, onafhankelijke journalistiek blijft. De afgelopen dagen ging het bijna alleen maar over dat ene voorstel: een heffing van een paar euro op alle internet aansluitingen. Vooral op internet was heel wat onzin over dit idee te lezen. Nog voordat ze één zin van het rapport van de commissie hadden gelezen, begonnen de vertegenwoordigers van de 'nieuwe media' al te kwaken.' Einde citaat.

Hoe komt de hoofdredacteur van een van oudsher gerenommeerde regionale krant als de LC er toe, zich ten eerste zó generaliserend uit te laten over wie hij noemt 'vertegenwoordigers van de "nieuwe media" ' en ten tweede zichzelf te ontslaan van de morele journalistieke plicht, man en paard te noemen?

De regionale dagbladpers, althans de daaraan verbonden journalisten, staan terecht pal voor de verscheidenheid van deze medium-categorie; laat ze dan niet bij voorbaat ontkennen, dat ook de ene internetpublicist niet de andere is. Dat getuigt van onvoldoende onderscheidingsvermogen en klinkt tamelijk dom en vals.

Declarandussen

Iedereen heeft nu wel zijn zegje gedaan over de declaraties van de kabinetsleden. Intussen staat ook een aantal burgemeesters in het zonnetje. Echt een Nederlands onderwerp, al is de hysterie in het Verenigd Koninkrijk de aanleiding. Inclusief de grappen die over declarandussen  worden gemaakt. 'Voor u-edele geneukt.' Maar 'het declareren' is wel degelijk door menigeen van oudsher toegepast, om het te karig geachte inkomen (alibi!) wat bij te spijkeren. Breek me als oud-afdelingschef, die maandelijks paraafjes moest zetten, de bek niet open.

Bij het declareren openbaart zich de kleinzieligheid. Een Minister van Financiën die een verloren zonnebril
opschrijft. Dat leidt natuurlijk tot gegniffel, terwijl blijkt dat de werkgever in dit geval gewoon optreedt
als een soort reisverzekeraar (dat is goedkoper dan een polis). Maar de Volkskrant stelt alvast imagoschade
bij Wouter Bos vast. (Mag ik dit wel schrijven? In de discussies rond de overlevingskansen van de krant wordt internetpublicisten immers diefstal van content verweten. Een ernstige vorm van generaliseren, trouwens oftewel kletskoek.)
Ik ben wel benieuwd naar de bestedingen van ministers per creditcard. Balkenende declareerde 0,0 - misschien is die card makkelijker? Ik suggereer maar iets.

Fake-declaraties passen helemaal in het patroon dat is ontstaan door de vervaging van de ooit zo rigide opvattingen over mijn en dijn. Bij de gewoonte om balpennen en papier mee naar huis te nemen, ook al staat er 'concerneigendom' op. Al in de jaren zeventig waren design-asbakken in de kantoortuinen die toen in de mode waren, binnen een week naar de personele huiskamers verplaatst. En wie de ziektekostenverzekeraar (een bedrijfsonderdeel) zijn declaraties toezond, deed dat door de voorgedrukte enveloppen ongefrankeerd in het postbakje 'UIT' te deponeren. 

Tenslotte, wat is het lang geleden dat men zijn voor de baas verreden kilometers met de natte vinger mocht berekenen. Dat moest na de ongekende groei van het wagenpark wel leiden, tot de eis, elke rit tot in detail te verantwoorden.  

Bureaucratie

Bij de IKEA – ik geloof dat je tegenwoordig de ervoor moet zeggen – onder meer 'n paar fauteuils gekocht. Zware dingen. Ook te groot om in de gemiddelde personenauto te laden. Je kunt dan twee dingen doen: Bij IKEA een bakkie huren (wat 'n gedoe) of bij de klantenservice een transportbedrijf regelen. De prijs hangt af van het gezamenlijk gewicht. Bij ons kwam men uit op pakweg 40 euro.

Vroeg de mevrouw die ons (nummer 612) te woord stond: 'Gelijkvloers of naar boven?'

Wij: 'Eerste verdieping'

Mevrouw: 'Dat is dan 20 euro meer.'

Wij: Maar er is een flinke lift.

Mevrouw: 'Dat kan, maar als er iets naar boven moet, dan moet het object gekanteld worden en dan moeten daar twee man voor ingeschakeld worden.'

Wij: 'Maar er is toch bij de aanwezigheid van een lift geen wezenlijk verschil?'

Mevrouw: 'Het spijt me, maar zo is dat nu eenmaal in de ARBO-wet geregeld.' (ARBO is de afkorting van Arbeidsomstandigheden.)

Einde verhaal. Staaltje van pure bureaucratie, waarbij geen plaats is voor nuances.

We hebben vanwege die 20 euro nu afgesproken dat de man of de mannen van het transportbedrijf de meubels in de hal beneden zullen neerzetten. En desnoods zullen we genieten van de waarheid, dat een goede buur beter is dan een verre vriend.

Even ‘n boer laten

Wat heb ik toch 'n hekel aan fanatisme. Zoiets als de excessieve kritiekloze ijver van de ayatollahs en van sommige actievoerders, maar ook bestuurders en politici als Ab Klink met z'n achtervolging van de rokers. Ex-rokers zijn trouwens het fanatiekst, wel eens gemerkt? Dat ze zelf niet in de rook willen blijven zitten, kan ik me voorstellen, maar dat ze niet aflaten, zich te bemoeien met zaken die ze niks aangaan, hindert me. Jaren geleden werd ik in een supermarkt in Duitsland eens door een vrouw gesignaleerd met een sigaartje in m'n hand. Het huis was te klein: Er raucht, er raucht! Het zinde haar maar niks dat het winkelpersoneel niet ingreep.

Fanatisme is trouwens het paard achter de wagen spannen. Zie het triomfgebrul van de rokende caféklanten, die op een gegeven moment door de rechter in het gelijk werden gesteld. Het fanatisme van Klink zal echter ongetwijfeld leiden tot aanpassing van de antirokerswet.

Fanatisme en klakkeloos elkaar napraten leidde dezer dagen ook tot een rel over een symposium over alcohol onder jongeren, dat zou worden gehouden in de Heineken Brouwerij in Den Bosch. Foutje (?) van de GGD Hart van Brabant. De Tweede Kamer op z'n achterste benen. Lea Bouwmeester (PvdA): 'Van een brouwerij gaat het signaal uit dat alcohol normaal is'. CDA en Christen Unie volgden schoorvoetend, respectievelijk voorzichtig: 'Onhandig gekozen locatie.'

Mensen, zie er toch de humor eens 'n keer van in. Jezus-zelf bedacht de best denkbare grap op de Bruiloft van Kana, toen hij water in wijn veranderde. Alcohol, bier, wijn... zijn normaal, behoren tot onze cultuur. Bier was in vroeger tijden wat nu koffie en thee zijn – trouwens ook dranken met bedenkelijke stoffen. Een brouwerij is geen rovershol, maar sinds eeuwen een legitieme onderneming. Alcoholgebruik is, zij het onder bepaalde voorwaarden, normaal. Misbruik is abnormaal. Ooit hanteerde de politiek een slogan: 'Een matig mens is zijn vrijheid waard.' Het bijbrengen van matig gedrag en zelfbeheersing, is iets voor in het opvoedingspakket. Daarover zal, zo begrijp ik, het symposium gaan. Broodnodig, gezien het gezuip van jongeren in vooral Brabant, Limburg en Noord-Holland.

Jammer alleen, dat de realiteit uit de weg wordt gegaan, door het gebruik van de brouwerij in ruil voor een kwartier spreektijd, af te wijzen. Ik was net zo benieuwd naar wat de brouwer zou zeggen, misschien wel nieuwsgieriger dan naar het voorspelbare gezwets van de psychologen, pedagogen en andere -ogen. En van deze mededeling krijg ik echt de hik: Het programmapunt 'Afsluiting met een borrel' is vervangen door 'Hapje en een sapje'.

Even 'n boer laten. Zo, dat lucht op.

Krantentoeslag bij internet? Ammehoela!

Dit wordt de meest besproken passage uit het rapport van de Tijdelijke Commissie Innovatie en Toekomst Pers (Commissie Brinkman), vanmorgen aangeboden aan minister Plasterk van Onderwijs Cultuur en Wetenschappen (OCW):

'Voorts adviseert de commissie om verdere stimulering van innovatie in de journalistiek en de journalistieke productie en exploitatie tijdelijk te bekostigen uit een opslag van enkele euro's per jaar op de kosten van de internetaansluiting voor de Nederlandse huishoudens.'

Ooit waren kranten een goudmijn en groeiden uitgeverijen uit tot internationals (Elsevier, VNU). Pure handel waarbij de ideeële taak van de krant hooguit als 'n soort schaamlap fungeerde. De identiteit van tientallen kranten werd schaamteloos prijsgegeven door fusies en liquidaties (wat ongeveer hetzelfde is) teneinde de winst te vergroten. Allemaal vrije marktwerking. De overheid stond erbij en keek er naar.

Vrije marktwerking, dat is wat nu ook gebeurt. De producent produceert, de consument consumeert. En die consumptie verschuift, wat weer aanleiding geeft tot verdere sanering, waarbij - dat is de laatste ontwikkeling - de ene nieuwsdrukkerij na de andere wordt gesloten.

Ooit gold het adagium: 'De lezer krijgt de krant die hij verdient', een stelling die je kon omkeren: de krant bestaat bij de gratie van z'n abonnees. Desondanks werden die abonnees als zakken appelen verhandeld, zonder dat ze daar ook maar iets aan konden veranderen. Moet de Nederlandse burger - abonnee of niet - daar nu op worden aangeslagen?

Ammehoela!

Ezelwagen

Op mijn dagelijkse wandeling naar en van het durp Sonnemans met zijn ezelwagen ontmoet. De bakker, die er al 10 jaar geleden mee stopte en voordien altijd uitreed met een paard, vertelt gaandeweg dat hij dat laatste niet meer durfde. ‘En dan moete da niemeer doen; zoals ge ok ginnen auto moet rijen als ge da niemeer durreft’, verklaarde de 73-jarige baas.

Op het Dopveldenpad (fietspad door Heivelden) gelijk met Sonnemans opgelopen en wat gebuurt. Hij was er duidelijk voor in

‘Kek’, zegt-ie, met twee ezels ervoor gaat dat - ‘n paard loopt ook stapvoets te hard voor een voetganger.  Ezels zijn helemaal niet stom, deelt hij verder mee en onthouden alles. ‘Die ene loopt trouwens alleen maar mee, de andere verricht het trekwerk. Ik moet niet proberen die luie aan te sporen, want dan gaat-ie juist steeds langzamer lopen.’
Dus de reputatie van koppigheid klopt wel.

Ik was het praatje met Sonnemans begonnen met de mededeling dat een ezel voor een wagen, me altijd aan mijn kleuterjeugd deed denken. M’n vader leerde me namelijk toen een eigengemaakt versje, dat uit mijn mond nogal eigenwijs moet hebben geklonken:

‘n Ezel liep steeds voor de wagen,
Werd altijd met een stok geslagen,
Hij verdroeg het niet langer
En studéérde voor…operazanger.

Brabants staatsgeheim

In Brabant is nu een minirel ontstaan over – alweer – lekken naar de pers.

Officieel heet het, volgens het Eindhovens Dagblad, dat de Brabantse statenfracties de Minister van Binnenlandse Zaken, Guusje ter Horst hebben gevraagd om een onderzoek naar het lekken van namen uit de sollicitatieprocedure voor de nieuwe Commissaris der Koningin.

De gelukkige is, zo bleek vrijdag de als Bourgondiër omschreven voorzitter van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, tevens prof aan de Universiteit van Tilburg, Wim van de Donk (CDA). Iedereen blij, maar dat terzijde.

Zei ik een minirel? Nou ja, de burgemeester van Breda, de PvdA-er Peter van der Velden zou volgens de Brabantse kranten door dat gelek in ernstige verlegenheid zijn gebracht. Raadsleden gaan vragen stellen.

Mag Van der Velden dan niet naar zo’n post solliciteren? ‘t Is trouwens de vraag of-ie dat gedaan heeft. Misschien is Van der V. wel gevraagd, zich beschikbaar te houden  en was dat met oud-gedeputeerde en CDA-voorman in de Kamer Pieter van Geel ook wel het geval.

Ze hebben daar bij de provincie nog steeds niet in de gaten, dat werken met vertrouwenscommissies, vragen is om lekken. Had er nou even Staatsgeheim op gestempeld en ‘de dader’ zou maximaal 15 jaar hebben geriskeerd, intern of met enkelbandje, daar zijn we als bekend nog niet uit.

Intussen zijn we per 1 oktober mooi van Hanja Maij-Weggen af. Persoonlijk zie ik toch meer in mensen als Frank Houben (de vorige commissaris) en, jazeker, Van de Donk.

‘n Hoop stenen

Als het goed is, moet ergens op de gemeentewerf van Best 'n hoop stenen liggen, waarvan de heemkundekring denkt dat ze historische waarde heeft. De wethouder van bouwen en niet bouwen denkt ook in die richting en sluit niet uit dat de stenen ooit nog eens verwerkt worden in het nieuwe centrum.

De keien zijn zogezegd bodemschatten. Ze komen uit de Nieuwstraat en maakten deel uit van een wegdek dat ergens in de negentiende eeuw moet zijn gemaakt. Een oplettende bewoner van de Nieuwstraat zag de keien te voorschijn komen bij de reconstructie van die straat en ging te rade bij de Stichting Geschiedenis van Best. Nou, dat werd een heel verhaal dat onlangs in het weekblad Groeiend Best in geuren en kleuren is naverteld.

De Nieuwstraat – tot dan een karrespoor - blijkt in 1855 te zijn verhard als onderdeel van de verbinding Eindhoven-Best-Oirschot. Best was in die tijd niet direct te porren voor verharding van dat stuk zandweg want was altijd met de latere N2 verbonden geweest via de Oranjestraat. Uiteindelijk, zo lees ik, heeft de toenmalige burgemeester nog uit eigen zak 95 guldens in dat project gestoken. Hoeveel zou daarvan nu de tegenwaarde zijn? Wat dan ook, dat waren nog eens tijden! Of de stenen uit die tijd zijn, is trouwens niet helemaal zeker. Ze kunnen ook afkomstig zijn van een latere verbreding of verbetering.

Goed, je zult maar het bescheiden verleden hebben van agrarisch straatdorp. Dan ben je toch trots op elke steen die uit de grond wordt gehaald? Oude middeleeuwse steden willen nog wel eens de fundamenten van gesloopte stadspoorten conserveren en als monument koesteren; laat Best dat dan maar gerust met een hoop stenen doen.

Over Bestse wegdekken gesproken, het wordt tijd dat ik daarover op deze plaats tot een bekentenis kom. Toen in de jaren zestig van de vorige eeuw de Eindhovenseweg, als onderdeel van de toenmalige N2, werd opgeknapt, opperde ik als verslaggever van het Eindhovens Dagblad, dat daar nog de betonplaten lagen, die vol scheuren zaten als gevolg van de geallieerde tanks die daar in 1944 overheen waren geraasd. Mijn bekentenis zit hierin, dat ik die informatie nergens had gecontroleerd. Het was een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, zal ik maar zeggen.

Jaren later werd ik met die journalistieke jeugdzonde geconfronteerd, toen de uit Eindhoven afkomstige romanschrijver A.F.Th. Van der Heijden zijn hoofdpersonage bij een verhuizing over die weg liet rijden. Dat ging van kedeng-kedeng, vanwege de scheuren in het wegdek die het gevolg waren... nou dat weet u dus intussen.

Menskracht

Hoofdredacteur Birgit Donker van NRC Handelsblad reageert op een lezer, die bezwaar maakt tegen 'onnodig masculien' taalgebruik, zoals in '1500 man' en 'mankracht'. Donkers wijst op de onvermijdelijke Van Dale, die 'mens zonder onderscheid van geslacht' als eerste betekenis van het woord man opvoert.

Van Dale en Donkers kunnen me nog meer vertellen. Al in de jaren zestig hoorde ik statenlid en vakbondsvrouw Miet van Puyenbroek (inmiddels wijlen en als ik het goed heb in haar geboortestad Tilburg geëerd met een standbeeld) pleiten voor neutralisering van dit soort woorden: menskracht. Die gedachte werd onvermijld door het bestuur - althans dat van de provincie Noord-Brabant - overgenomen. Sindsdien is masculien taalgebruik vrijwel overal in onbruik geraakt. Begrippen als 'manjaren' zijn allang door meer neutrale versies vervangen. Zodat het me verbaast dat een krant als NRC nu opeens zegt te willen vasthouden als zoiets als 'mankracht'.

Alles bij elkaar blijft het een rare discussie, als je in aanmerking neemt dat ook NRC het vervrouwelijken van beroepen heeft los gelaten.  Alsof de vrouwelijke vorm (mevrouw de hoofdredactrice) een schande zou zijn.

Geen mes?

In de Volkskrant van heden staat een opmerkelijke foto van Martijn Beekman. Op zich niet bijzonder, want die maakt wel vaker opmerkelijke foto’s. Maar dit is er toch echt een waarbij ik – als ik ‘beeldfilosoof’ Hans Aarsman was – mijn vingers bij zou aflikken. Hoewel ik Aarsman niet ben, geef ik me toch maar over aan een poging tot analyse.

We zien Geert Wilders op een bijeenkomst van de PVV, in gezelschap van een aanhangster en twee veiligheidsmannen die precies doen wat van hen verwacht wordt: scherp kijken naar wat daar gebeurt.

In een eerste flits denk je, die vrouw lijkt wel verliefd en Wilders schijnt daarover nog in beraad met zichzelf. Zij kijkt ‘m diep in de ogen en hij kijkt terug. Maar zijn houding is slap en passief, als was hij een etalagepop, waaraan de laatste hand wordt gelegd. Pas op, direct valt-ie voorover. Bespeur ik toch enig wantrouwen op de gezichten van de kleerkasten (die er trouwens niet echt uit zien als kleerkasten)?  Terecht. Voor hetzelfde geld is de vrouw bezig, Geertje een mes tussen de ribben te steken.

Kortom het lijkt wel een scene uit een negentiende-eeuwse Italiaanse opera.

Vrije concurrentie of niet?

Super de Boer heeft grote bezwaren tegen de komst van de Albert Heijn XL bij het NAC-stadion. Het concern dreigt met een schadeclaim.

Super de Boer heeft over deze kwestie een brief geschreven aan de burgemeester van Breda en zegt daarin dat de nieuwe AH XL verschillende van haar vestigingen in de stad zou aantasten.

Aldus een videobericht van de website Breda Vandaag.

Bestaat er in dit land vrije concurrentie of niet? In elk geval heeft Super de Boer met zijn vestigingen, evenals trouwens Albert Heijn,  het voortbestaan van heel wat kleine leuke winkels onmogelijk gemaakt.

Koekje van eigen deeg dus.

Hallo, je bent ontslagen

KPN-dochter Getronics heeft 700 mensen dinsdagavond tussen 7 en 8 uur telefonisch ontslagen. De slachtoffers was tevoren gevraagd zich dat uur thuis beschikbaar te houden. Zo doen wij dat. Als reden voor deze methode werd volgens het Eindhovens Dagblad opgegeven, dat men het ‘persoonlijk en vertrouwelijk’ wilde houden. Dat kon blijkbaar niet anders dan met: ‘Hallo, je bent ontslagen.’

Kan je nagaan wat er, voorafgaande aan dat ontslaguurtje door die mensen heen is gegaan. Het is tegenwoordig gebruikelijk voor elk wissewasje een schadeletsel-advocaat in te schakelen. Ik zou zeggen: pak ze aan wegens een stresstrauma.

Museum zakt na 15 jaar al in elkaar

De Brabants-gotische toren van de Petruskerk in Oirschot staat in de steigers. Veertig jaar na het naoorlogs herstel. Wel vroeg eigenlijk... Soit.

Het Groninger Museum is al na 15 jaar vervallen. Da's andere koek. In de NRC staat daarover een groot verhaal, waarbij je de haren te bergen rijzen: Water - het museum ligt immers in het water - sijpelt door ramen en kieren en de glazen vloer is zo door de voeten van de bezoekers bekrast dat je er niet meer doorheen kunt kijken.

Nog wat door de krant verstrekte info: Het water laat een spoor van vlekken na op de betonnen vloer. Al in 1998 zorgde dat water voor veel overlast. Zandzakken moesten voorkomen dat de hele verdieping onder water kwam te staan. De kunstcollectie moest in veiligheid worden gebracht.

Genoeg.

Zegt directeur Kees van Twist: 'Het verval is niet verrassend. Het is een zeer onderhoudsgevoelig gebouw met (...) gevoelige materialen. Dat vraagt om meer dan enkel klein onderhoud, zoals we nu regelmatig plegen.'

Niemand geeft iemand de schuld. Stel je voor zeg. Het ligt niet aan het ontwerp of aan het materiaal, durft de directie glashard te beweren. Mag ik dat allemaal klets vinden? Het Groninger Museum is gewoon een onding, een echec, vergelijkbaar met die rampzalige NZ-lijn in Amsterdam.

Vijf miljoen euro gaat deze grap kosten, inclusief wat aanpassingen die te maken hebben met een destijds onderschatte belangstelling voor het museum. Na de zandzakken, de zakken met geld. Daar moet het museum nog voor met de hoed rond. Probeer de 'duurzaamheid' van de te verrichten werkzaamheden wat op te krikken zou ik zeggen, tot minstens 'n halve eeuw.

Reisimpressies Frankrijk

Twee keer per jaar zwerf ik door Frankrijk en noteer dan reisimpressies. Voorheen kon je die op dit weblog vinden, maar vanaf heden verschijnen ze op hhBest. Klik daar op de link Frankrijk, aan de linkerkant van de pagina.

Michiel Boersma, man van beton

Volgens bestuursvoorzitter Michiel Boersma van Essent zijn de afspraken tussen zijn bedrijf en het Duitse RWE over duurzaamheid nu in beton gegoten.

Beton? Een bunker? Wapening? Wat moeten we ons daarbij voorstellen? Een bericht in de Volkskrant licht  een tipje van de sluier op.

De ‘vondst’ om het weigerachtige Brabant ten opzichte van de verkoop van Essent aan RWE over de streep te trekken – vrijdag volgt daarover een spoeddebat in Provinciale Staten – is de vorming van een stichting, waarin de huidige aandeelhouders mogen plaatsnemen. Die stichting gaat de ‘groene’ afspraken tussen beide partijen op hun effectiviteit toetsen. Mocht de RWE wat dat betreft in gebreke blijven, dan moet ze de dan ex-aandeelhouders een boete betalen van maximaal, let wel ten hoogste 40 miljoen euro.

Had ik het al niet eerder over een doekje voor het bloeden? Die Boersma wil zichzelf zeker het imago van ‘ man van beton’ geven. Es kijken of Brabant (en daar bedoel ik natuurlijk niet Gedeputeerde Staten mee, want die willen niks liever dat Essent verkwanselen) daar in trapt.

Langs elkaar heen werken

Het lijkt wel eens of wij er in dit land patent op hebben (maar dat is dus niet zo): langs elkaar heen te werken. Bij voorbeeld in bestuur en politiek, maar ook bij de media.

Ik lees vandaag in de krant op verschillende pagina’s twee berichten:

1. Scholen krijgen geld voor beter klimaat. In het kader van de crisisbestrijding, stelt de regering 215 miljoen beschikbaar voor het verbeteren van het binnenklimaat van de scholen.

2. Scholen potten veel te veel geld op. Uit cijfers van de Algemene Onderwijsbond blijkt dat het basis- en voortgezet onderwijs circa 2 miljard euro aan reserves hebben: 30 procent van hun vermogen, terwijl de helft al voldoende zou zijn.

Ik zou zeggen, begin alvast maar eens met die 215 miljoen voor het binnenklimaat aan wat anders te besteden. En kom me niet aan met de drogreden dat ik appels met peren zou vergelijken.

Een geweigerd monument

De schrijver Arnon Grunberg heeft een wekelijkse column in de VPRO GIDS, die ik – hoewel de stukjes nogal zwaar filosofisch getint zijn – altijd graag lees. Deze week merkte hij op: ‘Niet zo lang geleden was je een extremist wanneer je meende dat vrouwen kiesrecht moeten hebben en joden burgerrechten.’  Einde citaat. Interessant. Je zou ook kunnen zeggen: ’Nog veel korter geleden was je een extremist als je vond dat homo’s moeten kunnen trouwen.’ Het is slechts toeval dat Grunberg dit voorbeeld niet heeft gebruikt.

Eigenlijk mag je niet van homohuwelijk spreken, heb ik begrepen, want dat is, laat ik zeggen,  een categorische manier van uitdrukken. De erkenning van het huwelijk van mensen van hetzelfde geslacht is namelijk niet meer dan een geval van gelijkstelling: het maakt niet uit van welk geslacht je bent. Iedereen mag met iedereen trouwen, al gelden nog restricties  voor mensen die tot op zekere hoogte aan elkaar verwant zijn. Pa en dochter bij voorbeeld.

Tot mijn verrassing vernam ik dezer dagen uit de krant dat het homohuwelijk – laat ik het gemakshalve nog maar even zo noemen – in Best  is uitgevonden. Dat werd aldus verklaard: Eén van de gangmakers is de hoofdredacteur van de Gaykrant, Henk Krol,  en dat blad wordt in Best gemaakt! Een wat geforceerde gedachtegang, vind ik. Heel iets anders dan bij voorbeeld het gegeven dat de uitvinder van het gipsverband, de negentiende-eeuwse militaire dokter Mathijsen, in Budel  is geboren.

Dus vind ik de heisa die nu is ontstaan door het besluit van de gemeente Best om géén monument te plaatsen, ter herinnering aan het bedenken van het homohuwelijk aldaar, ‘n tikkeltje overdreven. Ook al meent Henk Krol dat het het beeld de tastbare trots had kunnen worden van – en nu citeer ik het ED – ‘hét mooiste exportproduct van Best’.   Van het argument, dat je daarmee het aantrekkelijke perspectief wegneemt dat massa’s al dan niet getrouwde homo’s vanuit de hele wereld naar dat Bestse monument zouden komen kijken, ben ik niet onder de indruk. En ik hoop nou maar dat men mij geen extremist zal vinden.

(Gesproken column Omroep Best 13 mei 2009, 18:10 uur.)

Vage garantiebepaling

Het ziet er naar uit dat Gedeputeerde Staten – het dagelijks bestuur – van de provincie Noord-Brabant komende dinsdag, tegen de wil van de volksvertegenwoordiging (Provinciale Staten) in, hun fiat zullen geven aan de verkoop van Essent aan het Duitse energieconcern RWE, ook wel bruinkoolboer en viespeuk genoemd. Noord-Brabant is grootaandeelhouder en heeft de sleutel in handen. GS hebben de wettelijke macht, de opvatting van PS hierover naast zich neer te leggen. Over het democratisch gehalte van deze procedure heb ik me al eerder uitgelaten: een misbaksel.

Intussen zijn er krachten aan het werk, die proberen – voor zover nog nodig – GS van Brabant over de streep te trekken. Zoals, lees ik vandaag in het ED, de Overijsselse gedeputeerde Theo Rietkerk.  De staten van die provincie hebben met de verkoop ingestemd, onder de voorwaarde dat te maken afspraken met RWE over investeringen in duurzame energie, straks juridisch afdwingbaar zullen zijn.

Rietkerk legde dat voor de krant als volgt uit: ‘Als RWE bepaalde investeringsafspraken niet nakomt, kunnen de oude aandeelhouders van Essent, provincies en gemeenten, een arbitrageprocedure aanspannen. Krijgen zij van de rechter gelijk, dan betaalt RWE x-miljoen aan de aandeelhouders, die dat geld dan zelf investeren in projecten voor duurzame energie.’ Einde citaat.

Hoe noem je nu zoiets? ‘n Doekje voor het bloeden? Hoe dan ook, ik vind het maar een vage garantiebepaling, temeer omdat er een rechter aan te pas zou moeten komen, als RWE de groene clausule aan z’n laars zou lappen. Een mogelijkheid die gezien de reputatie van het  Duitse bedrijf verre van denkbeeldig is.

Het ED spreekt van ‘een alibi’  voor GS om hun zin door te drijven. Inderdaad,  een alibi van niks.

Mosterd na de maaltijd

Eigenlijk ben ik tegen naamgrappen, maar sommige mensen vragen er nu eenmaal om. Neem nou zo'n Maria Mosterd,
schrijfster van het boek Echte mannen eten geen kaas over haar ervaringen met loverboys. Die heeft nu genoeg geld verdiend met dat boek om een advocaat in te schakelen tegen haar school in Zwolle. Ze eist volgens een ANP-bericht maar liefst 74.000 euro smartengeld en schadevergoeding van de Thorbecke Scholengemeenschap. De school zou niet hebben gezorgd voor een veilige leeromgeving, door bij voorbeeld niet in te grijpen toen Mosterd veelvuldig afwezig was. Dat was in de tijd dat zij in handen was geraakt van loverboys en tot prostitutie zou zijn gedwongen.

Mosterd, die intussen blijkbaar geleerd heeft, hoe je alles in geld kunt omzetten, ontbeert het lef, in te zien dat leerlingen bij het voortgezet onderwijs tegenwoordig geacht worden, in eerste instantie zelf verantwoordelijkheid te dragen voor hun daden. En ze zal toch moeilijk kunnen beweren, nooit gewaarschuwd te zijn voor de praktijken van die loverboys.

Ik geef toe, ik zou eigenlijk dat boek van haar moeten lezen, maar daar heb ik nu eventjes helemaal geen zin in.

Middelvinger

Het opsteken van de middelvinger is een obsceen gebaar. Het is de westerse equivalent van ‘de belediging’ in de Arabische wereld door het gooien van een schoen (of meer). Het is een gebaar van woede, machteloosheid en verachting, het meest toegepast in het verkeer, vanuit de beslotenheid van de auto of de truckcabine. Met rooie koppen.

Je moet ermee uitkijken, wat trouwens geldt voor alle uitingen van agressie, want je loopt het risico dat de ander verhaal komt halen. Op de A50, bij afslag Ravenstein maakte ik eens ‘n fout. Op de afrit werd ik gesneden door degene die zich benadeeld achtte. Een van de inzittenden stapte uit met ‘n krik in z’n handen. Gelukkig keerde hij, op aanmaning van een collega – vermoedelijk waren het bouwvakkers – terug op zijn schreden en kwam ik dus met de schrik vrij.

Deze ervaring rijker, besloot ik voortaan niet meer op wangedrag van anderen te reageren en dat is me tot dusver aardig gelukt. Het is beter voor je gemoedsrust en je hart. Met agressie schiet je niks op en loop je alleen maar het risico van een escalatie à la Ravenstein.

Vanmiddag reed ik over de Eindhovense Randweg tussen de Poot van Metz en knooppunt Batadorp. Er staan daar gele borden met de waarschuwing dat regelmatig op snelheid wordt gecontroleerd ‘voor uw en onze veiligheid’. Het knooppunt bij Best, waar de A2, de A50 en de A58 samenkomen is al jaren voorwerp van een gigantische reconstructie, met verveelvoudiging van rijstroken, verlegging van op- en afritten, bouw van fly-overs en alles wat daar zoals bij komt kijken. Omdat het verkeer moet doorgaan, worden er voortdurend noodrijbanen aangelegd, gemarkeerd met gele strepen. Er zitten soms rare kronkels in en die komen dan voor de meeste passanten, ook al is de route hen normaliter vertrouwd, als niet altijd even aangename verrassingen. Er gelden snelheidsbeperkingen die variëren van 90, 80 en 70 tot zelfs 50 km per uur. 

Veel automobilisten, ook vrachtrijders, reageren daar goed op, maar even zoveel stommelingen (te hard rijden is gewoon een stomme gewoonte, omdat je er, zeker in situaties als deze niets mee op schiet) jakkeren maar door, de anderen opjagend. Dus had ik bij 70 km per uur vlak voor de brug over het Beatrixkanaal en de afslag Best-Zuid  zo’n mastodont tegen m’n bumper, die het nodig vond ook nog eens zijn groot licht te ontsteken.

Ik heb me niet laten opjagen. Enkele tientallen meters verder werd het 80 en verhoogde ik mijn snelheid. Terwijl ik de afslag Best nam, zag ik  in mijn binnenspiegel de vrachtauto een rijstrook naar links opschuiven en de A58 richting Tilburg oprijden. Ik had mijn portierraampje open gezet, stak m’n arm naar buiten en gaf ‘m de middelvinger.

Dag hufter. Voor één keer. Dat luchtte op.