Sommige zogenaamde dagaanbiedingen van
een internetsite in de –nog steeds- papieren krant leiden tot verbijstering of
op z’n minst gepast wantrouwen. Op zich niks nieuws onder de zon: in de
blootblaadjes van het verleden, zoals tot het midden van de vorige eeuw De
Lach – nou ja bloot? EXTRA BADNUMMER – zag je wel eens
advertenties voor ‘doorkijk brillen’. Met plaatje. Een griezel met een bril, van
waaruit bliksemschichten. ‘Kijk dwars door kleren heen.’
Nou ja, handel bestaat bij de gratie van het kweken van behoeften; zie het
MAKRO-aanbod. Niks mis mee, als je je verstand maar gebruikt, zeg ik tegen
degenen die daarvoor open staan. Of het echt helpt, wijst de toekomst uit; de
hier genoemde aanbieder is voornemens zijn assortiment zo ongeveer te halveren,
in een poging de boel overeind te houden.
Echt ‘n goeie vind ik de dagaanbieding van heden: Ecolamp Air
Desinfector, afkomstig van – eerste aanleiding tot verbazing – Philips
Healthcare. Blijkbaar staat die het dumpen van haar product toe met een
zogenaamde korting van maar eventjes 68%! Van € 249,95 voor € 170,— Laten we de
vinkjes even nalopen. 1. Ontwikkeld in samenwerking met Philips Medical
(hetzelfde als Healthcare). 2. Weg met bacteriën, virussen en schimmels. 3.
Allergieën als hooikoorts of een dierenallergie worden sterk verlicht. 4. Ideaal
voor mensen die snel ziek worden.
Ad 1: Onvindbaar in de Philips Webshop, niet op Ecolamp en niet op Air
Desinfector Ad 2: Weg met etc. Toemaar. Dat helpt men u wensen. Ad 3: Dat is
eveneens een risicoloze belofte. Ad 4: Ben je snel ziek? Wat is snel? Ook nuttig
voor langzaam ziek wordende mensen?
Verkooppsychologie van de kouwe grond. Laat je verlichten.
donderdag 25 februari 2016
vrijdag 19 februari 2016
Bûter, brea en griene tsiis
De Friezen zijn blij. Hun taal is nu ook opgenomen in Google Translate (GT).
Er is een club gevormd, die daarvoor een ontelbaar aantal woorden heeft
ingetikt. Natuurlijk verloopt het allemaal niet perfect, maar dat is bekend van
GT. In dit geval sluipt er bij voorbeeld bij omzetting van Nederlands naar Fries nogal eens ‘n Engels woord in, merkte de Leeuwarder Courant. Niet zó
verwonderlijk overigens, want tussen Friese en Engelse woorden zitten sowieso
veel overeenkomsten: zoals sleutel = kaai = key. U en gij is in het fries jo
(you!) en jij=do grijpt weer terug naar het Duitse (Saksische) du.
Het eerste zinnetje dat ik in mijn Friese tijd (ca. 1960) leerde, luidde ‘Bûter, brea en griene tsiis, wa't dat net sizze kin, is gjin oprjochte Fries’, Dat betekent: ‘Boter, brood en groene kaas, wie dat niet kan zeggen, is geen echte Fries.’ Google maakt daar van: ‘Boter, brood en kaas, degenen die niet te zeggen, is niet gegrond Fries.’ Ja ja, er valt nog heel wat te verbeteren. En dat geldt even goed voor de omgang met andere talen in GT.
Waar dat vandaan komt, dat zinnetje met boter en kaas? Het was in de middeleeuwen een krijgsmiddel. Zoals men in WO2 Duitsers kon ontmaskeren door hen Scheveningen te laten uitspreken, zo liet men destijds in de strijd tegen de Hollanders de niet-Friezen met bûter etc. door de mand zakken. De truc zou bedacht zijn door de Friese verzetsheld Grutte Pier. Het doet ook denken aan de Gulden Sporenslag, zoals door Hendrik Conscience beschreven in De Leeuw van Vlaanderen: ‘Alles wat Wals is is vals, sla dood!’
Het eerste zinnetje dat ik in mijn Friese tijd (ca. 1960) leerde, luidde ‘Bûter, brea en griene tsiis, wa't dat net sizze kin, is gjin oprjochte Fries’, Dat betekent: ‘Boter, brood en groene kaas, wie dat niet kan zeggen, is geen echte Fries.’ Google maakt daar van: ‘Boter, brood en kaas, degenen die niet te zeggen, is niet gegrond Fries.’ Ja ja, er valt nog heel wat te verbeteren. En dat geldt even goed voor de omgang met andere talen in GT.
Waar dat vandaan komt, dat zinnetje met boter en kaas? Het was in de middeleeuwen een krijgsmiddel. Zoals men in WO2 Duitsers kon ontmaskeren door hen Scheveningen te laten uitspreken, zo liet men destijds in de strijd tegen de Hollanders de niet-Friezen met bûter etc. door de mand zakken. De truc zou bedacht zijn door de Friese verzetsheld Grutte Pier. Het doet ook denken aan de Gulden Sporenslag, zoals door Hendrik Conscience beschreven in De Leeuw van Vlaanderen: ‘Alles wat Wals is is vals, sla dood!’
woensdag 17 februari 2016
Leven met veranderingen (V&D en zo)
Gvd, die V&D. Een mens moet leren leven met veranderingen. Hoe ouder je wordt, hoe meer er verandert. Of lijkt het maar zo? Wat vaststaat is de snelheid waarmee het gebeurt. In pakweg twintig jaar tijd is er meer veranderd dan in de hele negentiende eeuw. Of lijkt ook dat maar zo?
Bij de brok in de keel, waarmee het personeel van de V&D (zegt men tegenwoordig) de deur definitief achter zich heeft dichtgetrokken, kan ik me heel wat voorstellen. Je zult er maar meer dan veertig jaar de etalages hebben gemaakt. Ik had een tante die lang geleden cheffin was van de baby-afdeling. Een dametje met cachet en dat hoorde ook zo. Zo kwam het dat V&D een icoon in het stedelijk winkelbestand werd genoemd.
Toen ik klein was, had je in Breda aan de kop van de Ridderstraat een – besef ik nu temeer – schitterende V&D in jugendstil. Bij mijn weten toen de enige winkel in de stad met een lift. Ging je naar de stad, dan kwam je natuurlijk in dat warenhuis. Op 'n keer nam mijn 12 jaar oudere zusje me mee en tracteerde me in de lunchroom op 'wijnsoep', 'n soort verwarmd vruchtensap met rozijnen, die ik natuurlijk als kleine zoetekauw erg lekker vond. Het bijzondere van die lunchroom was een enorm aquarium. De serveersters waren, als trouwens alle verkoopsters, in het zwart. Ze droegen witte schortjes met kant afgezet en wit-katoenen diademen. Niks zelfbediening; het begrip bestond niet eens. Nog geen twintig jaar geleden is die V&D onderdeel geworden van een luxe winkelcentrum, De Barones, dat momenteel alweer een grootscheepse verbouwing ondergaat. Aanleiding: vertrek Bijenkorf en meer leegstand van winkels. Daar komt het V&D-drama dus nu weer tussendoor.
De meubelafdeling van de oude Bredase V&D lag in een groot aangrenzend pand aan de Karrestraat. Vroom en Dreesmann stond er voluit op. Onze overbuurman, meneer Van der Pas, was daar de baas. Die had voor de oorlog al een auto, een DKW met een tweetaktmotor, waarmee hij 's morgens om half negen de straat uit pruttelde. Die auto heeft hij trouwens tussen 1940 en 1945 in zijn schuur verstopt. Het echtpaar Van der Pas bridgete wekelijks met mijn moeder. Ik was dus tamelijk verbaasd dat meneer Van der Pas mijn moeder in de meubelzaak van V&D begroette alsof ze de koningin was. Achteraf begreep ik dat dat zo hoorde.
Zo, nu weten jullie 'n beetje, hoeveel er is veranderd.
(Gesproken column Omroep Best, 17.02.2016)
Bij de brok in de keel, waarmee het personeel van de V&D (zegt men tegenwoordig) de deur definitief achter zich heeft dichtgetrokken, kan ik me heel wat voorstellen. Je zult er maar meer dan veertig jaar de etalages hebben gemaakt. Ik had een tante die lang geleden cheffin was van de baby-afdeling. Een dametje met cachet en dat hoorde ook zo. Zo kwam het dat V&D een icoon in het stedelijk winkelbestand werd genoemd.
Toen ik klein was, had je in Breda aan de kop van de Ridderstraat een – besef ik nu temeer – schitterende V&D in jugendstil. Bij mijn weten toen de enige winkel in de stad met een lift. Ging je naar de stad, dan kwam je natuurlijk in dat warenhuis. Op 'n keer nam mijn 12 jaar oudere zusje me mee en tracteerde me in de lunchroom op 'wijnsoep', 'n soort verwarmd vruchtensap met rozijnen, die ik natuurlijk als kleine zoetekauw erg lekker vond. Het bijzondere van die lunchroom was een enorm aquarium. De serveersters waren, als trouwens alle verkoopsters, in het zwart. Ze droegen witte schortjes met kant afgezet en wit-katoenen diademen. Niks zelfbediening; het begrip bestond niet eens. Nog geen twintig jaar geleden is die V&D onderdeel geworden van een luxe winkelcentrum, De Barones, dat momenteel alweer een grootscheepse verbouwing ondergaat. Aanleiding: vertrek Bijenkorf en meer leegstand van winkels. Daar komt het V&D-drama dus nu weer tussendoor.
De meubelafdeling van de oude Bredase V&D lag in een groot aangrenzend pand aan de Karrestraat. Vroom en Dreesmann stond er voluit op. Onze overbuurman, meneer Van der Pas, was daar de baas. Die had voor de oorlog al een auto, een DKW met een tweetaktmotor, waarmee hij 's morgens om half negen de straat uit pruttelde. Die auto heeft hij trouwens tussen 1940 en 1945 in zijn schuur verstopt. Het echtpaar Van der Pas bridgete wekelijks met mijn moeder. Ik was dus tamelijk verbaasd dat meneer Van der Pas mijn moeder in de meubelzaak van V&D begroette alsof ze de koningin was. Achteraf begreep ik dat dat zo hoorde.
Zo, nu weten jullie 'n beetje, hoeveel er is veranderd.
(Gesproken column Omroep Best, 17.02.2016)
maandag 8 februari 2016
Halfvasten, een vreemde eend
De carnavalsoptochten in Den Bosch en Breda gaan vandaag, vanwege de harde wind, niet door. Die van Breda zal nu op 6 maart worden gehouden. Halfvasten! Op een twitterbericht hierover reageerde ik, misschien iets te snel, met ‘de definitieve loskoppeling van carnaval van het r.-k. geloof’. Want halfvasten was en is wellicht nog op het Franse platteland en in Franstalig België wel een carnavalesk feest: mi carême. In het wat ingetogener noord-west Europa is het een vreemde eend in de bijt.
Hier spreken de gelovige katholieken van ‘Zondag Laetare’, waarbij het latijnse woord ‘verheug u’ betekent – op het naderende paasfeest wel te verstaan.
Ik ken in mijn lange leven – afgezien van de tweede wereldoorlog – maar één geval, waarin het carnaval in Nederland in zijn geheel werd afgelast: in 1953, na de watersnood met meer dan 1800 doden. Het carnaval had toen trouwens nog lang niet de omvang van nu; het werd door de r.-k. geestelijkheid tegengewerkt. Van het lyceum kregen we op maandagmiddag (Bredase optocht!) geen vrij. Bovendien waren we nog arm. Een kind met een vraagteken op z’n wang geschilderd was al heel wat. Breda mag dan nog steeds Kielengat heten, 'n fantasielozer en armzaliger uitdossing dan de boerenkiel is nu ondenkbaar. Wat niet wegneemt dat het carnaval daar aanwijsbaar ouder is dan waar ook in Brabant. Dankzij carnaval vierende Spaanse bezetters, kon de stad op 4 maart 1590 met behulp van een turfschip worden ingenomen.
Er bestaat ook nog zoiets als een carnaval d’été, een zomercarnaval, maar dat heeft in Nederland, afgezien van enkele plaatsen waaronder Rotterdam, nooit echt voet aan de grond gekregen.
donderdag 4 februari 2016
Politieke huichelarij in Bernheze
En
zich maar bezorgd maken over het toenemende verschijnsel van de burger die zich
afkeert van de politiek. Of is dat ook al huichelarij? Ik weet het niet meer. In
de gemeente Bernheze lijkt die politiek (i.c. de gemeenteraad) door de knieën te
gaan voor het schorem dat enkele weken geleden met grof geweld de discussie over de
eventuele vestiging van een azc voor 500 vluchtelingen in Heesch frustreerde.
Dat azc komt er dus niet. ‘Maar niet vanwege die relschoppers hoor.’
Zie, hoe CDA-er Wim van Lith het te verwachten besluit van de raad, volgens het Brabants Dagblad aan de goegemeente verkoopt: ‘Gezien de gespannen situatie in Heesch/Bernheze willen we nu duidelijkheid geven aan die mensen die op een ordentelijke wijze hun mening kenbaar gemaakt hebben.’ En – verkort weergegeven – ‘zwichten voor de relschoppers doen we niet.’
Als Van Lith nu stante pede met een alternatief voor een groot azc (500 mensen) voor de dag was gekomen, dan had hij nog enigszins aan geloofwaardigheid kunnen winnen. Uit een onderzoekje online van het BD blijkt namelijk dat 71% van de deelnemers daar wel iets in ziet.
Zie, hoe CDA-er Wim van Lith het te verwachten besluit van de raad, volgens het Brabants Dagblad aan de goegemeente verkoopt: ‘Gezien de gespannen situatie in Heesch/Bernheze willen we nu duidelijkheid geven aan die mensen die op een ordentelijke wijze hun mening kenbaar gemaakt hebben.’ En – verkort weergegeven – ‘zwichten voor de relschoppers doen we niet.’
Als Van Lith nu stante pede met een alternatief voor een groot azc (500 mensen) voor de dag was gekomen, dan had hij nog enigszins aan geloofwaardigheid kunnen winnen. Uit een onderzoekje online van het BD blijkt namelijk dat 71% van de deelnemers daar wel iets in ziet.
dinsdag 2 februari 2016
Beter horen begint bij het E3-strand
De gratis
te lezen website van het Eindhovens Dagblad is natuurlijk een prima
medium om meningen te peilen. Maar of de daaruit te verkrijgen informatie ook
echt relevant is, blijft in het midden. Het soort vragen op zo’n site wil nogal
eens blijven steken in een tenenkrommende soort oppervlakkigheid. Zoals dit
‘onderzoek’: Het E3-strand bij Eersel is de nieuwe locatie voor The Flying
Dutch Festival. Het is een betere plek dan Strijp S. 1144 reacties, niet
mis. Eens: 55%, Oneens: 45%.
Wie waren de reaguurders en wat zou er in hun hoofden zijn omgegaan bij het in overweging nemen (dit klinkt zwaarwichtiger dan de vermoedelijke realiteit) van de door het ED geponeerde stelling?
Kunnen we ervan uit gaan dat de deelnemers aan het spelletje overwegend behoren tot de categorie festivalliefhebbers? Ik wens dat te betwijfelen. Kan me namelijk goed voorstellen dat de tegenstanders van dit soort openluchtfestivals, met name die in de relatief nog landelijke Kempen, van de nood een deugd hebben gemaakt en de stelling – voor hen van ondergeschikt belang – hebben gebruikt om hun weerzin tegen dit soort oorverdovend vermaak te uiten. De uitslag (nagenoeg half om half) liegt er niet om.
Het nieuws over de nieuwe locatie, naast Rotterdam en Amsterdam (‘de beste dj’s’ zullen per helikopter worden heen en weer gevlogen) is voor de omwonenden en de vogelrijke natuur ronduit verontrustend: ‘Flying Dutch kan in Eersel 10.000 mensen meer kwijt,’ juicht het ED vandaag in haar papieren uitgave. Lang leve de de regio dienende nuance.
Over de decibellen die op dit soort festivals worden geproduceerd en waarop de plaatselijke overheden handhavend moeten toezien, heeft J.C.M. van der Schoot afgelopen september een prima column op deze site geschreven. (Her)lezing hier zij van harte aanbevolen.
‘Beter horen begint op zaterdag 4 juni bij het E3-strand’, maar het probleem beperkt zich niet tot Eersel en de overige ‘Zaligheden’. Ook Aquabest, mede tegen de wijken van Eindhoven Noord aan gelegen en ‘in bedrijf’ tot in Best West te horen, heeft voor het komende seizoen weer een ‘veelbelovend’ programma van vijf music and dance events.
Wie waren de reaguurders en wat zou er in hun hoofden zijn omgegaan bij het in overweging nemen (dit klinkt zwaarwichtiger dan de vermoedelijke realiteit) van de door het ED geponeerde stelling?
Kunnen we ervan uit gaan dat de deelnemers aan het spelletje overwegend behoren tot de categorie festivalliefhebbers? Ik wens dat te betwijfelen. Kan me namelijk goed voorstellen dat de tegenstanders van dit soort openluchtfestivals, met name die in de relatief nog landelijke Kempen, van de nood een deugd hebben gemaakt en de stelling – voor hen van ondergeschikt belang – hebben gebruikt om hun weerzin tegen dit soort oorverdovend vermaak te uiten. De uitslag (nagenoeg half om half) liegt er niet om.
Het nieuws over de nieuwe locatie, naast Rotterdam en Amsterdam (‘de beste dj’s’ zullen per helikopter worden heen en weer gevlogen) is voor de omwonenden en de vogelrijke natuur ronduit verontrustend: ‘Flying Dutch kan in Eersel 10.000 mensen meer kwijt,’ juicht het ED vandaag in haar papieren uitgave. Lang leve de de regio dienende nuance.
Over de decibellen die op dit soort festivals worden geproduceerd en waarop de plaatselijke overheden handhavend moeten toezien, heeft J.C.M. van der Schoot afgelopen september een prima column op deze site geschreven. (Her)lezing hier zij van harte aanbevolen.
‘Beter horen begint op zaterdag 4 juni bij het E3-strand’, maar het probleem beperkt zich niet tot Eersel en de overige ‘Zaligheden’. Ook Aquabest, mede tegen de wijken van Eindhoven Noord aan gelegen en ‘in bedrijf’ tot in Best West te horen, heeft voor het komende seizoen weer een ‘veelbelovend’ programma van vijf music and dance events.
zondag 31 januari 2016
Cordon Sanitaire
Het ziet
er naar uit dat de maatregel die burgemeester Van der Werff van Noordoostpolder
uitvaardigde tegen de komst van (ook) de media naar een voorlichtingsbijeenkomst
over asielzoekers in Luttelgeest nog wel even de nationale gemoederen zal bezig
houden. Ofwel, dit muisje krijgt ongetwijfeld nog een staartje, mede gezien het
voornemen van de journalistenvakbond (NVJ) en Omroep Flevoland de
bestuursrechter om een uitspraak te vragen over wat als een regelrechte
schending van de persvrijheid kan worden beschouwd.
Er lag ‘n soort cordon sanitaire rond Luttelgeest en toen verslaggevers van de regionale omroep zich toch toegang probeerden te verschaffen, werden ze weggestuurd, wat burgemeester Van der Werff tegenover de Leeuwarder Courant verklaart met ‘Dat komt door hoe ze zich gedroegen’.
Dat is dan dat, zou je kunnen denken, ware het niet dat de Commissaris van de Koning in Flevoland, Leen Verbeek, meende te moeten twitteren: ‘persvrijheid geen rechtvaardiging wangedrag journalisten. Ik steun burgemeester v.d.Werff.’
Waarop Verbeek natuurlijk half journalistiek Nederland – en daaronder niet de eersten de besten – over zich heen kreeg. Zelf reageerde ik met het verzoek: ‘verklaar u nader aub.’ Want waarop baseerde Verbeek zich? Op de vage verklaring van de burgemeester omtrent gedrag? Ik kan me daarbij wel iets voorstellen. Je zult als journalist maar – dat is overigens op zichzelf geen nieuws – door de politie worden gehinderd in de volstrekt legitieme uitoefening van je beroep. Wat had de burgemeester anders verwacht? Dat die verslaggevers braaf, met hangende pootjes zouden afdruipen?
Ook bestuurders, van hoog tot laag, hebben de laatste jaren de mogelijkheden van de sociale media ontdekt, zichzelf en hun beleid te verkopen. Velen onder hen maken daar gedoseerd en met terughoudendheid gebruik van. Zij realiseren zich dat je in 141 tekens (de limiet van Twitter) onmogelijk op een genuanceerde manier een standpunt kunt vertolken. Zo niet deze Commissaris van de Koning, die ik dan ook van harte aanbeveel eens ‘n cursusje internetgebruik te volgen, alvorens opnieuw het risico te nemen van een scheve schaats. Raadpleeg eventueel uw communicatieadviseur.
Er lag ‘n soort cordon sanitaire rond Luttelgeest en toen verslaggevers van de regionale omroep zich toch toegang probeerden te verschaffen, werden ze weggestuurd, wat burgemeester Van der Werff tegenover de Leeuwarder Courant verklaart met ‘Dat komt door hoe ze zich gedroegen’.
Dat is dan dat, zou je kunnen denken, ware het niet dat de Commissaris van de Koning in Flevoland, Leen Verbeek, meende te moeten twitteren: ‘persvrijheid geen rechtvaardiging wangedrag journalisten. Ik steun burgemeester v.d.Werff.’
Waarop Verbeek natuurlijk half journalistiek Nederland – en daaronder niet de eersten de besten – over zich heen kreeg. Zelf reageerde ik met het verzoek: ‘verklaar u nader aub.’ Want waarop baseerde Verbeek zich? Op de vage verklaring van de burgemeester omtrent gedrag? Ik kan me daarbij wel iets voorstellen. Je zult als journalist maar – dat is overigens op zichzelf geen nieuws – door de politie worden gehinderd in de volstrekt legitieme uitoefening van je beroep. Wat had de burgemeester anders verwacht? Dat die verslaggevers braaf, met hangende pootjes zouden afdruipen?
Ook bestuurders, van hoog tot laag, hebben de laatste jaren de mogelijkheden van de sociale media ontdekt, zichzelf en hun beleid te verkopen. Velen onder hen maken daar gedoseerd en met terughoudendheid gebruik van. Zij realiseren zich dat je in 141 tekens (de limiet van Twitter) onmogelijk op een genuanceerde manier een standpunt kunt vertolken. Zo niet deze Commissaris van de Koning, die ik dan ook van harte aanbeveel eens ‘n cursusje internetgebruik te volgen, alvorens opnieuw het risico te nemen van een scheve schaats. Raadpleeg eventueel uw communicatieadviseur.
vrijdag 29 januari 2016
Twee borreltjes op een doodskist
Van begrafenisrituelen kun je niet meer spreken; begrafenissen raken steeds meer
uit de mode, zijn opgevolgd door de crematie. Laat staan dat nog veel mensen
iets weten van de uitvaarten in de r.-k. kerken, zoals ze vroeger, ja
vroeger gestalte kregen.
Zwart als teken van rouw heeft volledig afgedaan. Te somber. Koningin Wilhelmina ging ons daarin voor: ze wilde alles wit hebben en zo geschiedde. In mijn jeugd was alles in de kerk zwart; hoe duurder (mis met drie heren!) hoe zwarter. Zwart velours over de panelen boven het altaar, zwarte vanen, een zwarte katafalk (‘n soort prieel in het middenpad van de kerk, waarin de kist met de overledene werd geplaatst). Daar verrichtte de priester aan het eind van de dienst de zogenaamde absoute, een laatste smeekbede voor de dode, waarbij de kist met wijwater werd besprenkeld.
Somber was ook het gregoriaanse gezang uit de 13e eeuw, tijdens de dodenmis, het Dies Irae (‘Dag van Toorn') maar ontroerend mooi en hoopgevend het lied In Paradisum deducant te angeli (‘De engelen geleiden u naar het paradijs’) bij het naar buiten, naar het kerkhof dragen van de overledene. Een deftig lijk werd deftig uitgeleide gedaan. Nog rond 1970 kwam ik bij zo'n gelegenheid een hoofdredacteur tegen, gekleed in jacquet en met hoge hoed. Maar die man placht dan ook in zijn werkkamer op de krant te lunchen met complete garnituur, inclusief linnen servet.
Religiositeit is er bij de crematieplechtigheden nauwelijks meer bij, of er zou een spreker moeten zijn die het ongeloof van een dominee aangaande het hiernamaals citeert. Het is nog steeds zoeken naar ‘nieuwe vormen’. Recentelijk maakte ik twee crematiebijkomsten mee. In het ene geval betrof het een zeer oude weduwnaar, van wie werd gezegd dat hij, toen zijn vrouw nog leefde, graag voor het slapen gaan samen met haar een borreltje tot zich nam. Dus werden er twee glaasjes op de kist gezet en gevuld!
In het tweede geval frappeerde de aanwezigheid van…een hond. Het was een flinke boxer, naar verluidt een van de beste vrienden van de overledene. De hond gedroeg zich voorbeeldig en ik geloof niet dat er iemand was die zijn aanwezigheid raar vond.
Beluister In Paradisum in het Requiem van Fauré
Zwart als teken van rouw heeft volledig afgedaan. Te somber. Koningin Wilhelmina ging ons daarin voor: ze wilde alles wit hebben en zo geschiedde. In mijn jeugd was alles in de kerk zwart; hoe duurder (mis met drie heren!) hoe zwarter. Zwart velours over de panelen boven het altaar, zwarte vanen, een zwarte katafalk (‘n soort prieel in het middenpad van de kerk, waarin de kist met de overledene werd geplaatst). Daar verrichtte de priester aan het eind van de dienst de zogenaamde absoute, een laatste smeekbede voor de dode, waarbij de kist met wijwater werd besprenkeld.
Somber was ook het gregoriaanse gezang uit de 13e eeuw, tijdens de dodenmis, het Dies Irae (‘Dag van Toorn') maar ontroerend mooi en hoopgevend het lied In Paradisum deducant te angeli (‘De engelen geleiden u naar het paradijs’) bij het naar buiten, naar het kerkhof dragen van de overledene. Een deftig lijk werd deftig uitgeleide gedaan. Nog rond 1970 kwam ik bij zo'n gelegenheid een hoofdredacteur tegen, gekleed in jacquet en met hoge hoed. Maar die man placht dan ook in zijn werkkamer op de krant te lunchen met complete garnituur, inclusief linnen servet.
Religiositeit is er bij de crematieplechtigheden nauwelijks meer bij, of er zou een spreker moeten zijn die het ongeloof van een dominee aangaande het hiernamaals citeert. Het is nog steeds zoeken naar ‘nieuwe vormen’. Recentelijk maakte ik twee crematiebijkomsten mee. In het ene geval betrof het een zeer oude weduwnaar, van wie werd gezegd dat hij, toen zijn vrouw nog leefde, graag voor het slapen gaan samen met haar een borreltje tot zich nam. Dus werden er twee glaasjes op de kist gezet en gevuld!
In het tweede geval frappeerde de aanwezigheid van…een hond. Het was een flinke boxer, naar verluidt een van de beste vrienden van de overledene. De hond gedroeg zich voorbeeldig en ik geloof niet dat er iemand was die zijn aanwezigheid raar vond.
Beluister In Paradisum in het Requiem van Fauré
woensdag 27 januari 2016
Niet node gemist
Wat heb ik in de jaren zestig, zeventig toch
veel van de tv gemist. Het was nog overwegend zwart-wit en tv on demand
(uitzending gemist) was er niet bij. Als ik terugkijk, maar dan in de zin
van ‘mijn herinneringen raadpleeg’, denk ik niet dat ik veel heb gemist in de
zin van dat het me spijt.
Het gaat hier voornamelijk over de spelletjes en de quizzen waarover de vpro gids van deze week schrijft onder de kop ´Het was stil op straat´. Aanleiding is, als ik het goed heb, een uitzending van Andere Tijden, waarin werd onthuld dat ook in die tijd uitzendingen zodanig werden gemanipuleerd dat de leukste of bekendste mensen de spelletjes wonnen, Het wordt door toenmalige quizmasters als Fred Oster zonder blikken of blozen erkend.
Het was niet het vele avond- en nachtwerk dat mij van de buis weghield, want programma’s als de Soundmixshow, Een van de acht en dat van de mateloos populaire Willem Ruis z.g. waren bedoeld als Ontspanning Na Arbeid (ONA) op de zaterdagavond. (Ik kan het niet laten hier even aan te stippen dat er een voetbalvereniging bestond die ONA heette en dat de plaatselijke correspondent van het regionale dagblad ooit na een nederlaag schreef: ‘teleurgesteld trokken de ONAnisten af.’)
Maar goed, op de een of andere manier meende ik dus al die programma’s te kunnen missen. Uitzonderingen daargelaten, zoals Hou je aan je woord, onder leiding van de Vlaamse schrijver Karel Jonckheere, waaraan bekende auteurs als de toen nog sigaretten paffende Harry Mulisch, Hella Haasse en Godfried Bomans deelnamen. Laatstgenoemde had zelfs zijn immense populariteit in die jaren aan zijn tv-optredens te danken. Hij placht in zo’n uitzending de beantwoording van een vraag te beginnen met. ‘Ik had een oom…oom Eustache…’, waarop de zaal als op commando in een deuk lag.
Een voorbeeld van manipulatie dat ik tot slot nog even vermeld, om het niveau van de spelletjes nader aan te duiden, was het gedoe met een metalen spiraal, die de deelnemer met ‘n ring moest volgen zonder die aan te raken – gebeurde dat wel, dan klonk er een alarm. De truc die bij een potentiële winnaar werd uitgehaald, was het uitschakelen van de stroom. Die spelopdracht was een ietwat veredelde versie van wat kinderen al in de jaren vijftig presenteerden op een fancy fair of bazar, met behulp van een batterijtje en een fietslampje.
Het gaat hier voornamelijk over de spelletjes en de quizzen waarover de vpro gids van deze week schrijft onder de kop ´Het was stil op straat´. Aanleiding is, als ik het goed heb, een uitzending van Andere Tijden, waarin werd onthuld dat ook in die tijd uitzendingen zodanig werden gemanipuleerd dat de leukste of bekendste mensen de spelletjes wonnen, Het wordt door toenmalige quizmasters als Fred Oster zonder blikken of blozen erkend.
Het was niet het vele avond- en nachtwerk dat mij van de buis weghield, want programma’s als de Soundmixshow, Een van de acht en dat van de mateloos populaire Willem Ruis z.g. waren bedoeld als Ontspanning Na Arbeid (ONA) op de zaterdagavond. (Ik kan het niet laten hier even aan te stippen dat er een voetbalvereniging bestond die ONA heette en dat de plaatselijke correspondent van het regionale dagblad ooit na een nederlaag schreef: ‘teleurgesteld trokken de ONAnisten af.’)
Maar goed, op de een of andere manier meende ik dus al die programma’s te kunnen missen. Uitzonderingen daargelaten, zoals Hou je aan je woord, onder leiding van de Vlaamse schrijver Karel Jonckheere, waaraan bekende auteurs als de toen nog sigaretten paffende Harry Mulisch, Hella Haasse en Godfried Bomans deelnamen. Laatstgenoemde had zelfs zijn immense populariteit in die jaren aan zijn tv-optredens te danken. Hij placht in zo’n uitzending de beantwoording van een vraag te beginnen met. ‘Ik had een oom…oom Eustache…’, waarop de zaal als op commando in een deuk lag.
Een voorbeeld van manipulatie dat ik tot slot nog even vermeld, om het niveau van de spelletjes nader aan te duiden, was het gedoe met een metalen spiraal, die de deelnemer met ‘n ring moest volgen zonder die aan te raken – gebeurde dat wel, dan klonk er een alarm. De truc die bij een potentiële winnaar werd uitgehaald, was het uitschakelen van de stroom. Die spelopdracht was een ietwat veredelde versie van wat kinderen al in de jaren vijftig presenteerden op een fancy fair of bazar, met behulp van een batterijtje en een fietslampje.
woensdag 20 januari 2016
Populistisch gekronkel
Het gekronkel van de VVD in overduidelijke reactie op de
peilingssuccessen van voormalig medelid Wilders begint lachwekkende, want al te
doorzichtige vormen aan te nemen. Onlangs zagen we zorgminister Edith Schippers
al op een desktrainer in haar werkkamer onder het onnozele motto
‘zitten is het nieuwe roken’ en joeg Melanie Schultz van Haegen
(verkeer) aanpalende gemeenten, waaronder Best en Oirschot, tegen zich in het
harnas met de bij haar kiezers o zo populaire opvoering van de maximum snelheid
op de autosnelwegen tot 130 kilometer per uur.
Of dit gekronkel helpt is natuurlijk vers twee. Ik zag een archieffoto van de inmiddels weggebonjourde Fred Teeven in zijn werkkamer met zo’n 130-bord aan de muur. Kinderlijk.
Vandaag gaat minister Schultz naar de in Brabant hoogst omstreden kerncentrale in het aangrenzende Doel, dertig kilometer verwijderd van Bergen op Zoom. Wie denkt dat er een oplossing uit komt voor de krakkemikkigheid van de installaties daar (sluiting) wedijvert met de VVD in naïviteit. Veel meer dan een excursie is het niet. Tegenbezoek aan Borssele in de pijplijn. Er zit voor de Brabanders en de Zeeuwen niks anders op dan het voorbeeld te volgen van Maastricht en Aken, die een juridische actie voorbereiden tegen het open houden van de ook al meer dan 40 jaar oude centrale in Tihange.
Het is trouwens duidelijk dat België diep in de puree zit met zijn electriciteitsopwekking. Al hebben we de laatste tijd niets meer gehoord van het desnoods tijdelijk stroomloos zetten van een aantal gemeenten aldaar. En van de optie, elektriciteit uit de Nederlandse overcapaciteit te kopen. Handel, VVD, handel!
Kampioen populist Schultz zat gisteravond in Nieuwsuur zogenaamd het kabinetsbesluit (ja ja, de zoveelste collaboratiedaad van coalitiegenoot PvdA) te verdedigen tot het liberaliseren van het bouwen aan de welhaast uniek gave Nederlandse zeekust. Loop dat niet uit de hand, wilde interviewer Mariëlle Tweebeeke weten. Schultz: Welnee, provincies en gemeenten zijn er toch om daar op toe te zien, zoals in andere natuurgebieden. Wat heeft zo’n besluit dan voor zin, als het toch geen verschil maakt? Tweebeeke heeft net niet het gewicht, c.q. is te beleefd om de minister erop te wijzen dat ze gewoon – zoiets heet tegenwoordig altijd gewoon - geen antwoord geeft op zo’n cruciale vraag.
Wie een beetje doordenkt, en gelukkig zit er een meerderheid in de Kamer die Schultz tot de orde wil roepen, ziet het al helemaal voor zich: lagere overheden die bezwijken voor de verleiding, de grootste vrienden van de VVD, de projectontwikkelaars, ‘n handje toe te steken.
Steeds meer het gevoel dat de voornaamste kunst op dit moment is, hoe overleven we dit rampzalige kabinet.
Of dit gekronkel helpt is natuurlijk vers twee. Ik zag een archieffoto van de inmiddels weggebonjourde Fred Teeven in zijn werkkamer met zo’n 130-bord aan de muur. Kinderlijk.
Vandaag gaat minister Schultz naar de in Brabant hoogst omstreden kerncentrale in het aangrenzende Doel, dertig kilometer verwijderd van Bergen op Zoom. Wie denkt dat er een oplossing uit komt voor de krakkemikkigheid van de installaties daar (sluiting) wedijvert met de VVD in naïviteit. Veel meer dan een excursie is het niet. Tegenbezoek aan Borssele in de pijplijn. Er zit voor de Brabanders en de Zeeuwen niks anders op dan het voorbeeld te volgen van Maastricht en Aken, die een juridische actie voorbereiden tegen het open houden van de ook al meer dan 40 jaar oude centrale in Tihange.
Het is trouwens duidelijk dat België diep in de puree zit met zijn electriciteitsopwekking. Al hebben we de laatste tijd niets meer gehoord van het desnoods tijdelijk stroomloos zetten van een aantal gemeenten aldaar. En van de optie, elektriciteit uit de Nederlandse overcapaciteit te kopen. Handel, VVD, handel!
Kampioen populist Schultz zat gisteravond in Nieuwsuur zogenaamd het kabinetsbesluit (ja ja, de zoveelste collaboratiedaad van coalitiegenoot PvdA) te verdedigen tot het liberaliseren van het bouwen aan de welhaast uniek gave Nederlandse zeekust. Loop dat niet uit de hand, wilde interviewer Mariëlle Tweebeeke weten. Schultz: Welnee, provincies en gemeenten zijn er toch om daar op toe te zien, zoals in andere natuurgebieden. Wat heeft zo’n besluit dan voor zin, als het toch geen verschil maakt? Tweebeeke heeft net niet het gewicht, c.q. is te beleefd om de minister erop te wijzen dat ze gewoon – zoiets heet tegenwoordig altijd gewoon - geen antwoord geeft op zo’n cruciale vraag.
Wie een beetje doordenkt, en gelukkig zit er een meerderheid in de Kamer die Schultz tot de orde wil roepen, ziet het al helemaal voor zich: lagere overheden die bezwijken voor de verleiding, de grootste vrienden van de VVD, de projectontwikkelaars, ‘n handje toe te steken.
Steeds meer het gevoel dat de voornaamste kunst op dit moment is, hoe overleven we dit rampzalige kabinet.
woensdag 13 januari 2016
Vooruit met de geit...eh...het edelhert
In Groeiend Best las ik een berichtje, waarover op de besluitenlijst
van B en W (5 januari) geen letter is te vinden, maar dat mij toch liet opveren:
‘Gemeente geeft subsidie aan Brabants Landschap voor uitzetten edelherten.’
De Stichting wordt volgens het bericht, zelfs voordat ze daartoe een verzoek heeft ingediend, een subsidie van 10.000 euro toegezegd voor het plaatsen van een hek om het natuur- en recreatiegebied Het Groene Woud om het mogelijk te maken, daar edelherten uit te zetten. Normaal geeft Best aan dit soort projecten in het kader van de ‘stimuleringsregeling recreatie en toerisme’ maximaal 5000 euro, maar in dit geval wordt zonder opgaaf van redenen een uitzondering gemaakt. ‘Vooruit met de geit…eh…het hert’.
Edelherten, da’s toch leuk, zult u zeggen. Inderdaad, het is net als bij die zeehondjes met hun grote ogen. Zonder verdere kennis en doordenken lijkt alles voor dit soort ‘opwaardering’ van onze armzalige natuur te pleiten. Maar er zijn velen die daar toch ‘n tikkeltje anders over denken.
Zo heeft de Partij voor de Dieren de Provincie Noord-Brabant vorig jaar juni al per brief gevraagd om de subsidie voor de introductie van het edelhert in het Groene Woud in de wacht te zetten. De partij vindt dat een gebied van 300 hectaren te klein is voor een goede ontwikkeling van de populatie en is bang voor inteelt. Ook maakt men bezwaar tegen beheer van de toekomstige hertenpopulatie door middel van afschot. Ik citeer: ‘Dat is geen natuurbeheer anno 2013 maar het houden van productiedieren voor de jacht.’ Door het plaatsen van dat hek zou bovendien een extra obstakel worden gevormd voor andere dieren die in het gebied leven. Anderen vinden dat overheden, in plaats van meewerken aan deze flauwekul, meer zouden moeten doen aan de bevordering van de rust in de ons resterende natuurgebieden.
Mijn indruk is – en dat geldt ook voor het gemeentebestuur van Best – dat er weer eens slecht naar de burger wordt geluisterd. Het Noord-Brabants Landschap, 84 jaar geleden door enkele deftige heren als stichting (een ondemocratische bestuursvorm) opgericht, zou maar eens wat minder soepel door diverse overheden in de watten moeten worden gelegd. Zelf heb ik ‘n paar weken geleden, na 50 jaar contribuant te zijn geweest, dit ‘lidmaatschap zonder rechten’ opgezegd. Denk maar niet dat het Brabants Landschap daar met een enkel woord op heeft gereageerd. Zelfgenoegzaamheid is troef daar in dat riant tot kantoor ingerichte koetshuis van kasteel Nemelaer in Haaren.
(Column voor Omroep Best, 13.01.16)
De Stichting wordt volgens het bericht, zelfs voordat ze daartoe een verzoek heeft ingediend, een subsidie van 10.000 euro toegezegd voor het plaatsen van een hek om het natuur- en recreatiegebied Het Groene Woud om het mogelijk te maken, daar edelherten uit te zetten. Normaal geeft Best aan dit soort projecten in het kader van de ‘stimuleringsregeling recreatie en toerisme’ maximaal 5000 euro, maar in dit geval wordt zonder opgaaf van redenen een uitzondering gemaakt. ‘Vooruit met de geit…eh…het hert’.
Edelherten, da’s toch leuk, zult u zeggen. Inderdaad, het is net als bij die zeehondjes met hun grote ogen. Zonder verdere kennis en doordenken lijkt alles voor dit soort ‘opwaardering’ van onze armzalige natuur te pleiten. Maar er zijn velen die daar toch ‘n tikkeltje anders over denken.
Zo heeft de Partij voor de Dieren de Provincie Noord-Brabant vorig jaar juni al per brief gevraagd om de subsidie voor de introductie van het edelhert in het Groene Woud in de wacht te zetten. De partij vindt dat een gebied van 300 hectaren te klein is voor een goede ontwikkeling van de populatie en is bang voor inteelt. Ook maakt men bezwaar tegen beheer van de toekomstige hertenpopulatie door middel van afschot. Ik citeer: ‘Dat is geen natuurbeheer anno 2013 maar het houden van productiedieren voor de jacht.’ Door het plaatsen van dat hek zou bovendien een extra obstakel worden gevormd voor andere dieren die in het gebied leven. Anderen vinden dat overheden, in plaats van meewerken aan deze flauwekul, meer zouden moeten doen aan de bevordering van de rust in de ons resterende natuurgebieden.
Mijn indruk is – en dat geldt ook voor het gemeentebestuur van Best – dat er weer eens slecht naar de burger wordt geluisterd. Het Noord-Brabants Landschap, 84 jaar geleden door enkele deftige heren als stichting (een ondemocratische bestuursvorm) opgericht, zou maar eens wat minder soepel door diverse overheden in de watten moeten worden gelegd. Zelf heb ik ‘n paar weken geleden, na 50 jaar contribuant te zijn geweest, dit ‘lidmaatschap zonder rechten’ opgezegd. Denk maar niet dat het Brabants Landschap daar met een enkel woord op heeft gereageerd. Zelfgenoegzaamheid is troef daar in dat riant tot kantoor ingerichte koetshuis van kasteel Nemelaer in Haaren.
(Column voor Omroep Best, 13.01.16)
maandag 4 januari 2016
Een driehoekje winter
Nederland heeft nu een driehoekje winter. Sneeuw is trend nummer 1 op Twitter.
Een exponent daarvan is een foto van Stad Magazine Groningen dat zijn gebruikers oproept ‘hun
mooiste sneeuwfoto’ op te sturen, een actie waaraan dagbladen zich tegenwoordig
ook nogal eens overgeven. Het Radio 1 Journaal leverde vanmorgen een
reportage over zoutstrooien. Héél bijzonder, om het maar weer eens
modisch te zeggen.
Wie had dat gedacht? Ik wel, zei de betweter, tot ergernis wellicht van Levensmaatje, voor wie de zomerse winter niet lang genoeg kan duren, als de lente er maar gauw op volgt. Als ik eerlijk ben, van mij mag het vriezen dat het kraakt, dat is het gezondst, al was het alleen maar omdat de natuur daardoor niet van het padje raakt, de vogels incluis. Er zijn ook categorieën insecten die ik tegen het lengen der dagen liever kwijt ben dan rijk.
Er schijnt al een facebook-pagina over de Elfstedentocht van 19 februari 2016 te bestaan, met ik weet niet hoeveel volgers. Ha! De wens is de vader van de gedachte. Maar, ik voorspel, een zestiende officiële Elfstedentocht zit er echt niet in. Daarvoor moet het eerst een maand lang onafgebroken, ook overdag, vriezen. En dan nog zou het problematisch zijn als gevolg van het te lang te ‘warm’ gebleven oppervlaktewater. De gevolgen zagen we in 2012, toen kwelwater in Friesland aan de onderkant van de ijsvloer knabbelde.
Ik durf zelfs een volgende voorspelling: de Elfstedentocht is compleet historie. Hoe dat zou kunnen, weet ik niet, maar men mag er mij later op afrekenen.
Wie had dat gedacht? Ik wel, zei de betweter, tot ergernis wellicht van Levensmaatje, voor wie de zomerse winter niet lang genoeg kan duren, als de lente er maar gauw op volgt. Als ik eerlijk ben, van mij mag het vriezen dat het kraakt, dat is het gezondst, al was het alleen maar omdat de natuur daardoor niet van het padje raakt, de vogels incluis. Er zijn ook categorieën insecten die ik tegen het lengen der dagen liever kwijt ben dan rijk.
Er schijnt al een facebook-pagina over de Elfstedentocht van 19 februari 2016 te bestaan, met ik weet niet hoeveel volgers. Ha! De wens is de vader van de gedachte. Maar, ik voorspel, een zestiende officiële Elfstedentocht zit er echt niet in. Daarvoor moet het eerst een maand lang onafgebroken, ook overdag, vriezen. En dan nog zou het problematisch zijn als gevolg van het te lang te ‘warm’ gebleven oppervlaktewater. De gevolgen zagen we in 2012, toen kwelwater in Friesland aan de onderkant van de ijsvloer knabbelde.
Ik durf zelfs een volgende voorspelling: de Elfstedentocht is compleet historie. Hoe dat zou kunnen, weet ik niet, maar men mag er mij later op afrekenen.
Facebook, houdoe en bedankt
Heb in
december ‘n paar weken een Facebookaccount gehad. De start was al
twijfelachtig: tot dan had ik mijn Facebookhaat niet onder stoelen of banken
gestoken, maar ik dacht uiteindelijk het motief te vinden dat ik er – gezien
mijn hoofdbezigheden op internet – ‘niet langer omheen kon’.
De praktijk wees anders uit. Facebookgebruikers zijn vooral geïnteresseerd in 1. zichzelf, c.q. de promotie van hun business en 2. hun familie en enkele ‘echte’ vrienden. Het was het familiecircuit dat me het meest aansprak, zeker als het ging om mensen die ‘aan de andere kant van de wereld’ zitten. Maar er kleven aan Facebook teveel bezwaren. Het is moeilijk daar diep op in te gaan zonder iemand op het hart te trappen.
Laat ik het houden op de tsunami aan informatie en foto’s die ongevraagd over je wordt uitgestort. In december was het aantal ´beste wensen´ vergezeld van sleetse plaatjes van kerstballen, sterretjes en ander vuur niet te tellen. Allemaal van mensen die ik niet ken en op het eerste gezicht zelfs niet wil kennen. En komt er al eens een bericht met wat serieuzer gehalte, dan stuit het mij tegen de borst dat – inclusief opgestoken duimpje – leuk te vinden. In één geval heb ik letterlijk ‘niet leuk’ gezegd toen een Bestse ‘instantie’ ongegeneerd een foto van mijn site zonder bronvermelding gebruikte.
Googel even op ‘Facebook verwijderen’ en je krijgt ontelbaar veel motieven voor ogen waarom je dit zou moeten doen. Plus aanwijzingen hoe, wat niet onwelkom is gezien de wijze waarop Zuckerberg en consorten deze mogelijkheid ‘verstoppen’. Daar hebben ze hun redenen voor: F. is voor hen immers een goudmijn dankzij de aan derden verkoopbare informatie die ze over jou verzamelen. Totdat overheden daar eindelijk afdoende tegen optreden. Hoe vaak is mij al niet om mijn telefoonnummer gevraagd, terwijl ik helemaal geen smartphone gebruik.
Kortom: houdoe en bedankt. Gelukkig vond ik op F. enkele gasten die ik wel verder zou willen volgen en die ook een Twitteraccount hebben. Twitter is namelijk een sociaal medium dat je zelf naar je hand kunt zetten.
De praktijk wees anders uit. Facebookgebruikers zijn vooral geïnteresseerd in 1. zichzelf, c.q. de promotie van hun business en 2. hun familie en enkele ‘echte’ vrienden. Het was het familiecircuit dat me het meest aansprak, zeker als het ging om mensen die ‘aan de andere kant van de wereld’ zitten. Maar er kleven aan Facebook teveel bezwaren. Het is moeilijk daar diep op in te gaan zonder iemand op het hart te trappen.
Laat ik het houden op de tsunami aan informatie en foto’s die ongevraagd over je wordt uitgestort. In december was het aantal ´beste wensen´ vergezeld van sleetse plaatjes van kerstballen, sterretjes en ander vuur niet te tellen. Allemaal van mensen die ik niet ken en op het eerste gezicht zelfs niet wil kennen. En komt er al eens een bericht met wat serieuzer gehalte, dan stuit het mij tegen de borst dat – inclusief opgestoken duimpje – leuk te vinden. In één geval heb ik letterlijk ‘niet leuk’ gezegd toen een Bestse ‘instantie’ ongegeneerd een foto van mijn site zonder bronvermelding gebruikte.
Googel even op ‘Facebook verwijderen’ en je krijgt ontelbaar veel motieven voor ogen waarom je dit zou moeten doen. Plus aanwijzingen hoe, wat niet onwelkom is gezien de wijze waarop Zuckerberg en consorten deze mogelijkheid ‘verstoppen’. Daar hebben ze hun redenen voor: F. is voor hen immers een goudmijn dankzij de aan derden verkoopbare informatie die ze over jou verzamelen. Totdat overheden daar eindelijk afdoende tegen optreden. Hoe vaak is mij al niet om mijn telefoonnummer gevraagd, terwijl ik helemaal geen smartphone gebruik.
Kortom: houdoe en bedankt. Gelukkig vond ik op F. enkele gasten die ik wel verder zou willen volgen en die ook een Twitteraccount hebben. Twitter is namelijk een sociaal medium dat je zelf naar je hand kunt zetten.
donderdag 31 december 2015
Herinneringen aan York
Er zijn
plekken in de wereld, die je wat doen. Die in je herinnering blijven omdat ze
indruk op je hebben gemaakt of verbonden zijn met een emotionele fase in je
leven. Landschappen, dorpen steden. Zo’n stad is voor mij York. Als je
dan hoort dat zo’n mooie, monumentale stad onder water staat, als gevolg van door
dijken niet te keren regen, dan leef je sterker mee dan bij gemiddelde berichten
over rampen.
Ik was in York, als elfjarige, in mei of juni 1945, deel uitmakend van een kinderuitzending naar Engeland. Die was al in maart van dat jaar – voor het einde van de oorlog – begonnen. Met een Brits marineschip waren ondervoede kinderen uit Brabant en Limburg, tussen de mijnenvelden door overgezet naar de havenstad Tilbury, voor een verblijf van drie maanden in een barakkenkamp bij het dorp Cottingham in Yorkshire, ver van alle oorlogsgeweld. Als lid van een kersvers gevormde Nederlandse padvindersgroep (met oranje dassen, vanwege de textielschaarste slechts driehoeken, voorzien van een stempel met de Nederlandse Leeuw) mochten we daarna nog een maand kamperen in de natuur.
Tussendoor maakten we een trip naar York, bezochten daar de indrukwekkende middeleeuwse kathedraal, de York Minster, waarvan ik me vooral de massa buitgemaakte strijdbanieren herinner die daar onder de gewelven hangen; zo oud dat je er dwars doorheen kan kijken. Ja geloof en oorlog zijn onverbrekelijk met elkaar verbonden, realiseerde ik me later als volwassene.
Verder weet ik er natuurlijk niet veel meer van. Het zijn de merkwaardige dingen die blijven hangen. Zoals een ontvangst in een deftige ruimte met English Tea door plaatselijke boyscouts. Broeders verkenners, zei men in die tijd. En, o ja, in de nu overstroomde rivier de Ouse (normaal nauwelijks breder dan de Dommel of de Mark) heb ik leren zwemmen!
Ik was in York, als elfjarige, in mei of juni 1945, deel uitmakend van een kinderuitzending naar Engeland. Die was al in maart van dat jaar – voor het einde van de oorlog – begonnen. Met een Brits marineschip waren ondervoede kinderen uit Brabant en Limburg, tussen de mijnenvelden door overgezet naar de havenstad Tilbury, voor een verblijf van drie maanden in een barakkenkamp bij het dorp Cottingham in Yorkshire, ver van alle oorlogsgeweld. Als lid van een kersvers gevormde Nederlandse padvindersgroep (met oranje dassen, vanwege de textielschaarste slechts driehoeken, voorzien van een stempel met de Nederlandse Leeuw) mochten we daarna nog een maand kamperen in de natuur.
Tussendoor maakten we een trip naar York, bezochten daar de indrukwekkende middeleeuwse kathedraal, de York Minster, waarvan ik me vooral de massa buitgemaakte strijdbanieren herinner die daar onder de gewelven hangen; zo oud dat je er dwars doorheen kan kijken. Ja geloof en oorlog zijn onverbrekelijk met elkaar verbonden, realiseerde ik me later als volwassene.
Verder weet ik er natuurlijk niet veel meer van. Het zijn de merkwaardige dingen die blijven hangen. Zoals een ontvangst in een deftige ruimte met English Tea door plaatselijke boyscouts. Broeders verkenners, zei men in die tijd. En, o ja, in de nu overstroomde rivier de Ouse (normaal nauwelijks breder dan de Dommel of de Mark) heb ik leren zwemmen!
dinsdag 22 december 2015
Onze auto heeft last van polymeren
Als je
vroeger de motorkap open deed, zei je, ‘goh is dat alles’. Langs het
motorblokje, de accu, de carburateur en de radiator plus wat kabeltjes door zag
je de straatstenen. En het ding ging, mits af en toe een beurt, zonder morren ‘n
paar ton kilometers mee. Moet je nou eens kijken, je kunt niet eens ‘n koplamp
vervangen, zonder ‘t een en ander te demonteren. Mudjevol dat compartiment, niet
in het minst met elektronica. Zijn we daar beter van geworden? Retorische vraag.
Lees en huiver.
Onze Citroën C4 heeft nog geen 60.000 gelopen en toch al last van polymeren. Googel gerust, maar je moet technisch hoger opgeleid zijn om er iets van te snappen. Men kon net zo goed – met dank voor de uitleg aan wijlen S. Carmiggelt – tegen mij zeggen dat er iets geëpibreerd moest worden. Toen de receptionist van de dealer mij de te verwachten reparatieduur (een of twee werkdagen) plus kosten (navenant) meedeelde, wilde ik – in weerwil van zijn aarzeling – toch wel een copie van het computer-uitleesrapport.
En daar staat het: Vorming van polymeren in de inlaatkanalen en op de inlaatkleppen. Eerder had de motor al ‘veel te vroeg’ last van een vervuilde brandstofpomp, wat geweten werd aan te voordelige, althans inferieure benzine.
Jaja, deze moderne auto’s zijn hypergevoelig. Nu kreeg ik weer kritische vragen over de kwaliteit van de gebruikte olie. We betalen als gebruikers trouwens ook voor hun verminderde uitstoot van koolmonoxide, want daartoe laat men de uitlaatgassen nog ‘n keertje circuleren, alvorens ze aan de buitenlucht prijs te geven. Wist je dat al? Ik niet en ik voel me daarom even sterk door de fabrikant gepiepeld als de kopers van sjoemelsoftware.
Zelfs met de beperkte kennis van nu was enkele maanden geleden reiniging van de brandstofpomp wellicht afdoende geweest. Maar dat hebben we toen ‘voor alle zekerheid’ maar niet gedaan.
Onze Citroën C4 heeft nog geen 60.000 gelopen en toch al last van polymeren. Googel gerust, maar je moet technisch hoger opgeleid zijn om er iets van te snappen. Men kon net zo goed – met dank voor de uitleg aan wijlen S. Carmiggelt – tegen mij zeggen dat er iets geëpibreerd moest worden. Toen de receptionist van de dealer mij de te verwachten reparatieduur (een of twee werkdagen) plus kosten (navenant) meedeelde, wilde ik – in weerwil van zijn aarzeling – toch wel een copie van het computer-uitleesrapport.
En daar staat het: Vorming van polymeren in de inlaatkanalen en op de inlaatkleppen. Eerder had de motor al ‘veel te vroeg’ last van een vervuilde brandstofpomp, wat geweten werd aan te voordelige, althans inferieure benzine.
Jaja, deze moderne auto’s zijn hypergevoelig. Nu kreeg ik weer kritische vragen over de kwaliteit van de gebruikte olie. We betalen als gebruikers trouwens ook voor hun verminderde uitstoot van koolmonoxide, want daartoe laat men de uitlaatgassen nog ‘n keertje circuleren, alvorens ze aan de buitenlucht prijs te geven. Wist je dat al? Ik niet en ik voel me daarom even sterk door de fabrikant gepiepeld als de kopers van sjoemelsoftware.
Zelfs met de beperkte kennis van nu was enkele maanden geleden reiniging van de brandstofpomp wellicht afdoende geweest. Maar dat hebben we toen ‘voor alle zekerheid’ maar niet gedaan.
zaterdag 19 december 2015
Toch maar niet
Nog even naar mijn stukje van vorig jaar gekeken of ik een reden heb om vanavond niet mee te doen aan het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Eigenlijk niet, want het was op 17 december 2014 best wel leuk met knuffelexministerpresident (koppeltekens bestonden niet meer in het dictee van Bart Chabot) Dries van Agt. Dus maar een andere smoes verzinnen: in mijn ogen had die aartsijdeltuit van een Philip Freriks als presentator eindelijk eens het veld moeten ruimen in plaats van de Vlaamse naar mijn hart Martine Tanghe (trouwens niet zomaar vindbaar via Google, wel gelijkgenaamde garage en hotel).
Nou ja, het Dictee is niet louter Freriks (zie boven) en Lieve Joris als opsteller 2015 maakt zonder meer nieuwsgierig. Misschien krijg ik straks wel spijt. Niettemin: basta!
Nou ja, het Dictee is niet louter Freriks (zie boven) en Lieve Joris als opsteller 2015 maakt zonder meer nieuwsgierig. Misschien krijg ik straks wel spijt. Niettemin: basta!
vrijdag 18 december 2015
VVD, ff klep dicht aub
De vrouw als supermachtige is in opmars. Heel goed, als het kaliber Merkel is – ik heb op de site van Time mijn stemmetje laten klinken, toen haar score nog op niets leek. Maar hoed u bij pogingen het glazen plafond *) te doorbreken voor de mutsen en trutten. Dat werkt averechts.
Neem nou de Minister van Volksgezondheid Edith Schippers. In de week dat iedereen roept, VVD, nu ff klep dicht aub, laat die zich door het AD en consorten fotograferen op een deskbike in haar werkkamer. Het kon nog erger. Ze zei: 'Zitten is het nieuwe roken.' Is dat functie-invulling of zo? Wie zoiets bedenkt, zou 'n poosje moeten zitten, of ter observatie naar de aanverwante kliniek worden gestuurd.
Ja, we weten het nu wel, de VVD zou het liefst de Bestse Hoofdstraat tot 130 km-zone verklaren; het schrappen van de milieuzone in onder meer Utrecht, waar vuile diesels niet mogen komen, is nog maar het begin. Overigens moest de partij in Rotterdam wat dat betreft bakzeil halen. Ze had als alternatief aangevoerd, het kappen van bomen om het fijnstof beter te laten verwaaien. Echt waar. VVD, laat je onderzoeken en tot zover, inderdaad, klep dicht.
*) De onzichtbare barrière als gevolg van een complex geheel aan structuren in door mannen gedomineerde organisaties, die vrouwen het opklimmen naar leidinggevende functies belet (Encyclo.nl).
Neem nou de Minister van Volksgezondheid Edith Schippers. In de week dat iedereen roept, VVD, nu ff klep dicht aub, laat die zich door het AD en consorten fotograferen op een deskbike in haar werkkamer. Het kon nog erger. Ze zei: 'Zitten is het nieuwe roken.' Is dat functie-invulling of zo? Wie zoiets bedenkt, zou 'n poosje moeten zitten, of ter observatie naar de aanverwante kliniek worden gestuurd.
Ja, we weten het nu wel, de VVD zou het liefst de Bestse Hoofdstraat tot 130 km-zone verklaren; het schrappen van de milieuzone in onder meer Utrecht, waar vuile diesels niet mogen komen, is nog maar het begin. Overigens moest de partij in Rotterdam wat dat betreft bakzeil halen. Ze had als alternatief aangevoerd, het kappen van bomen om het fijnstof beter te laten verwaaien. Echt waar. VVD, laat je onderzoeken en tot zover, inderdaad, klep dicht.
*) De onzichtbare barrière als gevolg van een complex geheel aan structuren in door mannen gedomineerde organisaties, die vrouwen het opklimmen naar leidinggevende functies belet (Encyclo.nl).
dinsdag 15 december 2015
Het bruist van jewelste
En, lukt het 'n beetje met dat vernieuwde centrum in Best? Wat? Het bruist, het bruist van jewelste, al was het alleen maar de waterstraat op het met ministeentjes in waaiervorm herbestrate plein. Ik ging afgelopen zaterdag even kijken, ook al omdat mij signalen bereikten dat je in de Bestse winkelcentra over de hoofden kon lopen. Even niet gedacht aan de kunstijsbaan. Het stond vol tenten voor het gemeentehuis, dus niks spuitende fonteinen.
Waar doet die waterstraat me trouwens aan denken? Aan het centrale plein in het Jurastadje Lons le Saunier – met dit verschil dat daar wel dertig stralen uit de grond komen. Niet gek voor een plaats van maar 18.000 inwoners.
Best heeft een behoorlijk actieve Twitterbevolking en uit die bron vernam ik eind vorige week de klacht, dat er rond de Hoofdstraat geen parkeerplekje meer vrij was. Ook niet op die grote parkeerplaats achter de Odulphus? Echt niet. Aan de klacht werd de vurige wens verbonden, de parkeerkelder aan de Molenstraat voor het publiek 'open te gooien'. Ooit stonden er in Best langs de straat grote borden Ga toch fietsen, maar dat was nog in de tijd van wethouder Jan van Beerendonk, dus dat is verrekte lang geleden.
Intussen vlei ik mij met de gedachte dat de parkeerdruk in het centrum niets te maken heeft met het al dan niet toelaten van autoverkeer op het stuk Hoofdstraat tussen de Nazarethstraat en de Nieuwstraat. Of toch wel? Is hierdoor niet bewezen dat de mensen bereid zijn massaal naar de winkels te komen, ongeacht de vraag of ze daar letterlijk langs mogen rijden of niet?
Ik vraag me echt af, waarom we in dit stadje zo lang moeten discussiëren over de vraag half, helemaal of niet open stellen van de Hoofdstraat. Waarom daar nu weer een arbeid en geld verslindend onderzoek naar moet worden ingesteld. Een onderzoek, waarvan de uitkomst tamelijk voorspelbaar is. Kijk nou eens om je heen in dit land en je ziet overal voetgangersgebieden, die heel wat groter zijn dan dit straatje. Een straat waarvan het nieuwe profiel met terrassen en zonder trottoirs helemaal is toegesneden op rustig kuieren en luieren.
Ik heb een kerst- annex nieuwjaarsgedachte. En die gaat over een gemeenteraad die een besluit durft te nemen, ongeacht de vraag of er wel een draagvlak voor is. Gewoon op basis van gezond verstand, zonder angst daar in 2018 (dat is nog twee jaar hoor) bij de verkiezingen op te worden afgerekend.
(Gesproken column voor Omroep Best, 16.12.15 - Ook op Facebook is een fikse discussie over het al dan niet afsluiten van de Hoofdstraat aan de gang.)
Waar doet die waterstraat me trouwens aan denken? Aan het centrale plein in het Jurastadje Lons le Saunier – met dit verschil dat daar wel dertig stralen uit de grond komen. Niet gek voor een plaats van maar 18.000 inwoners.
Best heeft een behoorlijk actieve Twitterbevolking en uit die bron vernam ik eind vorige week de klacht, dat er rond de Hoofdstraat geen parkeerplekje meer vrij was. Ook niet op die grote parkeerplaats achter de Odulphus? Echt niet. Aan de klacht werd de vurige wens verbonden, de parkeerkelder aan de Molenstraat voor het publiek 'open te gooien'. Ooit stonden er in Best langs de straat grote borden Ga toch fietsen, maar dat was nog in de tijd van wethouder Jan van Beerendonk, dus dat is verrekte lang geleden.
Intussen vlei ik mij met de gedachte dat de parkeerdruk in het centrum niets te maken heeft met het al dan niet toelaten van autoverkeer op het stuk Hoofdstraat tussen de Nazarethstraat en de Nieuwstraat. Of toch wel? Is hierdoor niet bewezen dat de mensen bereid zijn massaal naar de winkels te komen, ongeacht de vraag of ze daar letterlijk langs mogen rijden of niet?
Ik vraag me echt af, waarom we in dit stadje zo lang moeten discussiëren over de vraag half, helemaal of niet open stellen van de Hoofdstraat. Waarom daar nu weer een arbeid en geld verslindend onderzoek naar moet worden ingesteld. Een onderzoek, waarvan de uitkomst tamelijk voorspelbaar is. Kijk nou eens om je heen in dit land en je ziet overal voetgangersgebieden, die heel wat groter zijn dan dit straatje. Een straat waarvan het nieuwe profiel met terrassen en zonder trottoirs helemaal is toegesneden op rustig kuieren en luieren.
Ik heb een kerst- annex nieuwjaarsgedachte. En die gaat over een gemeenteraad die een besluit durft te nemen, ongeacht de vraag of er wel een draagvlak voor is. Gewoon op basis van gezond verstand, zonder angst daar in 2018 (dat is nog twee jaar hoor) bij de verkiezingen op te worden afgerekend.
(Gesproken column voor Omroep Best, 16.12.15 - Ook op Facebook is een fikse discussie over het al dan niet afsluiten van de Hoofdstraat aan de gang.)
maandag 14 december 2015
Excuus zonder schuld
Al eerder heb ik mij uitgelaten over het
slikken of stikken, waaraan driekwart van de regionale dagbladen, onder
de Persgroep zijn overgeleverd. Het nieuwe beleid, waarbij minstens de helft van
de krant en de weekendbijlage onder leiding van het Algemeen Dagblad
elders worden gemaakt, heeft tot een akelig stemmende gelijkvormigheid
geleid. Elke regionale nuancering op deze pagina’s ontbreekt. Het is allemaal
reuze efficiënt, maar als de Belgische eigenaren denken dat ze hiermee de
regionale journalistiek overeind kunnen houden, dan heb ik daar mijn ernstige
twijfels over.
Intussen varen de plaatselijke gratis weekbladen, die dicht op de huid van de lezer zitten – er verschijnen zelfs nieuwe titels – er wel bij. Ze pikken ook steeds meer van de regionale advertentiemarkt in.
Afgelopen zaterdag zag de hoofdredactie van het Eindhovens Dagblad in haar wekelijkse rubriek Beste lezer zich genoodzaakt haar verontschuldigingen aan te bieden voor iets, waaraan zij part noch deel had. Een excuus zonder schuld. In een interview met de nieuwe baas van Shell Nederland, de Helmondse Marjan van Loon, heette het dat Helmond ‘volgens de overlevering bekend staat als een notoir boevennest’.
Leg dat nu maar eens aan je uiteraard woedende lezers, die eerst hun Helmondse Courant en vervolgens de titel Helmonds Dagblad aan ´Eindhoven´ moesten afstaan.
´Hoofd opinie´ Chris Paulussen kwijtte zich prima van deze taak in de geest van ´ongepast, niet recht doend aan de wijze waarop juist Helmond in de afgelopen decennia met succes heeft gewerkt aan zijn reputatie´.
Weliswaar is hiermee de brand geblust, maar het het blijft – zie boven – natuurlijk smeulen.
Intussen varen de plaatselijke gratis weekbladen, die dicht op de huid van de lezer zitten – er verschijnen zelfs nieuwe titels – er wel bij. Ze pikken ook steeds meer van de regionale advertentiemarkt in.
Afgelopen zaterdag zag de hoofdredactie van het Eindhovens Dagblad in haar wekelijkse rubriek Beste lezer zich genoodzaakt haar verontschuldigingen aan te bieden voor iets, waaraan zij part noch deel had. Een excuus zonder schuld. In een interview met de nieuwe baas van Shell Nederland, de Helmondse Marjan van Loon, heette het dat Helmond ‘volgens de overlevering bekend staat als een notoir boevennest’.
Leg dat nu maar eens aan je uiteraard woedende lezers, die eerst hun Helmondse Courant en vervolgens de titel Helmonds Dagblad aan ´Eindhoven´ moesten afstaan.
´Hoofd opinie´ Chris Paulussen kwijtte zich prima van deze taak in de geest van ´ongepast, niet recht doend aan de wijze waarop juist Helmond in de afgelopen decennia met succes heeft gewerkt aan zijn reputatie´.
Weliswaar is hiermee de brand geblust, maar het het blijft – zie boven – natuurlijk smeulen.
maandag 23 november 2015
Coco/Koko
Wat coco is, weten alleen financiële bollebozen.
Daarom citeer ik gemakshalve maar even de nrc. Die
krant reconstrueerde onlangs ‘hoe banken, aangevoerd door ING, meeschreven aan
de wet die ze een fiscale aftrek van 350 miljoen euro per jaar geeft op
coco-obligaties’. Volgens minister Dijsselbloem is daar niks mis mee. Niettemin
beloofde hij de Kamer meer helderheid over dit soort zaken. Ik zou zeggen, zit
er maar niet mee. Er zijn de laatste weken wel andere dingen om ons druk over te
maken en waarschijnlijk is ‘coco’ daardoor alweer bijna vergeten. Stellig tot
genoegen van Dijsselbloem. Laat ik het over Koko hebben, da’s veel
gezelliger.
Koko is een Friese Stabij, een wit met zwarte jachthond, verblijvend achter het hek van de overbuurman van onze Stadse Boerin. Tenminste als alles goed is, maar daarover later.
De Stadse Boerin heeft ook een hond: Luna, een schat van een boxer, die op gezette tijden woef zegt en het daarbij laat. Luna en Koko zijn maatjes. Dat is overduidelijk.
Anderhalf jaar geleden kreeg Luna acht puppies, na een gezellig samen zijn met, nee niet met Koko, maar met een stoere rasgenoot, genaamd Cesar. Zie deze filmpjes. Ze gingen als zoete broodjes over de toonbank, als je me deze beeldspraak toestaat. Het smaakte naar meer, dus was Luna een maand of wat geleden op de bestemde tijd weer bij Cesar. Niks, nada. De staart tussen de benen. Dan maar niet. De Stadse Boerin zei: ‘Cesar had twintig minuten vast moeten zitten’. Uh? Dit soort informatie over hondenseks – wat zeg ik nou weer – gaat mij boven de pet.
En toen kwam de aap uit de mouw. Ondanks strenge maatregelen, was het Luna gelukt, ‘n dagje met Koko te gaan stappen. De rest laat zich makkelijk raden. Liefde met de buurjongen. Afgemat kwam ze weer opdagen.
Het werden zes pikzwarte hondjes met de witte staartpuntjes van Luna. Zwart is dominant, dat is bij koeien ook zo, zegt de Man van de Stadse Boerin. Je kunt er nog niet alles van zeggen, maar er is een zeer aanvallig nieuw ras ontstaan, dat is duidelijk.
‘Ik krijg dekgeld,’ roept Koko’s baasje.
PS Dit is trouwens ook een leuke van Peter van den Besselaar op zijn TilburgDailyPhoto Daar is Coco een papegaai.
Koko is een Friese Stabij, een wit met zwarte jachthond, verblijvend achter het hek van de overbuurman van onze Stadse Boerin. Tenminste als alles goed is, maar daarover later.
De Stadse Boerin heeft ook een hond: Luna, een schat van een boxer, die op gezette tijden woef zegt en het daarbij laat. Luna en Koko zijn maatjes. Dat is overduidelijk.
Anderhalf jaar geleden kreeg Luna acht puppies, na een gezellig samen zijn met, nee niet met Koko, maar met een stoere rasgenoot, genaamd Cesar. Zie deze filmpjes. Ze gingen als zoete broodjes over de toonbank, als je me deze beeldspraak toestaat. Het smaakte naar meer, dus was Luna een maand of wat geleden op de bestemde tijd weer bij Cesar. Niks, nada. De staart tussen de benen. Dan maar niet. De Stadse Boerin zei: ‘Cesar had twintig minuten vast moeten zitten’. Uh? Dit soort informatie over hondenseks – wat zeg ik nou weer – gaat mij boven de pet.
En toen kwam de aap uit de mouw. Ondanks strenge maatregelen, was het Luna gelukt, ‘n dagje met Koko te gaan stappen. De rest laat zich makkelijk raden. Liefde met de buurjongen. Afgemat kwam ze weer opdagen.
Het werden zes pikzwarte hondjes met de witte staartpuntjes van Luna. Zwart is dominant, dat is bij koeien ook zo, zegt de Man van de Stadse Boerin. Je kunt er nog niet alles van zeggen, maar er is een zeer aanvallig nieuw ras ontstaan, dat is duidelijk.
‘Ik krijg dekgeld,’ roept Koko’s baasje.
PS Dit is trouwens ook een leuke van Peter van den Besselaar op zijn TilburgDailyPhoto Daar is Coco een papegaai.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
