Een hoofdredacteur

Door een overlijdensbericht over de zoon, die ik nauwelijks heb gekend, kwam ik in de grijze cellen weer de vader tegen: J.J.H.A. Bruna. Jan mocht je natuurlijk niet zeggen, want hij was na de oorlog zoals toen gebruikelijk, bij afwezigheid van een redactiestatuut of iets dergelijks, gedropped als hoofdredacteur van De Stem, gedrukt op de persen van het foute Dagblad van Noord-Brabant in Breda.

Bruna senior was, wat ze toen in Brabant 'een bekeerling' noemden, anders had hij ook geen hoofdredacteur van de onder een bisschoppelijke censor opererende regionale krant kunnen worden. Voordien was hij verbonden geweest aan het in Helmond uitgegeven r.-k. weekblad De Nieuwe Eeuw.

Ik heb een jaar als leerling-journalist onder zijn bewind gewerkt, in het sombere redactielokaal, ergens achterin boven van het gebouw Reigerstraat 16. Het behang dreigde er bij vellen van de muren te vallen, totdat de hoofdaandeelhoudsters van de N.V. Uitgeversmij Neerlandia te Utrecht, twee gierige kwezels met haarknoeten, bij hun jaarlijkse visitatie vaststelden dat 'er onderhand wel wat nieuws op geplakt mocht worden'. Bruna had er zowaar een eigen kamer, door een matglazen deur gescheiden van dat lokaal. Elke morgen, stipt om 9 uur zag je, als je ochtenddienst had, door die deur zijn silhouet met hoed voor zijn bureau. Dan nam-ie de krant door en in acht van de tien gevallen, kwam-ie met het wijd open gevouwen exemplaar het lokaal binnengelopen omdat-ie weer een of andere ongerechtigheid had ontdekt. Dat kon ook een advertentie van scheermesjes zijn, waarin door een streek van de machinezetter sprake was van gebruikte meisjes, die in een gratis bijgeleverde cassette konden worden opgeborgen. De rooms geworden, puriteinse calvinist Bruna kon daar de grap niet van inzien.

Een uiterst plichtsgetrouwe man, die zich ook onvoorwaardelijk onderwierp aan het geestelijk en wereldlijk gezag. Zijn nauwelijks gelezen hoofdredactionele commentaren waren daarvan de volmaakte afspiegeling: visch noch vleesch.

Bruna verzuimde niet, in zijn lispelende timbre van het mesjes-meisjes-schandaal te gewagen tijdens de redactievergadering, die één keer per jaar in het aanpalende etablissement De Graanbeurs werd gehouden en steevast werd besloten met een aangeklede Wiener Schnitzel.

Dit was J.J.H.A. Bruna. Meer weet ik niet van hem, helaas.

De zoon Maarten (64) was een op z'n zachtst gezegd wat onvoordelige afspiegeling van de vader. Niet moeders mooiste, merkt Robert Eksteen op in een In Memoriam op de website De Dwarse Man. Maar wel een heel lieve collega.


(Terug)naar hhBest.nl