zondag 29 maart 2009

Aorig dorp

In West-Brabant zeggen ze Da’s oarig als ze Dat is raar bedoelen. Helemaal zeker ben ik niet, dat dat nog zo is, want je weet het maar nooit met  taal en  dialect, maar zo was het in mijn tijd.

Terzake. Oirschot is een oarig dorp en dan bedoel ik in het bijzonder het gemeentebestuur. Je hebt daar plaatselijke politieke partijen als De Gewone Man, geërfd van de geannexeerde gemeente Oost-, West- en Middelbeers. ‘De Gewone Man zegt het er het zijne van’. Dat was meer dan 50 jaar geleden een radiorubriek van de KRO, op zaterdagavond om vijf over acht. Ene Wam Heskes hield dan een praatje, waar iedereen naar luisterde (omdat  niemand toen tv had).  Daar  moet ik dan altijd aan denken, bij De Gewone Man.

Aorig, allemaal. Wat lees ik nu over dat rare dorp, op schootsafstand van Best? Waarvan tussen haakjes acte! De plaatselijke coalitie is er gevallen, de wethouders zijn afgenokt. (Ik geloof dat dat inmiddels bij 20% van de Nederlandse wethouders het geval is, kan je nagaan.) en er is een informateur ingeschakeld. Ja, Oirschot gaat echt met z’n tijd mee. Maar die informateur heeft zijn opdracht teruggegeven – aan wie, dat weet ik eigenlijk niet. De formatie van een nieuw Oirschots kabinet schijnt op ‘n haar na geslaagd te zijn, dus mislukt. Aorig maar waar.

Nu citeer ik even een berichtje in het regiokatern van het ED van zaterdag 28 maart:

‘De fracties De Gewone Man, CDA en VVD zijn er niet in geslaagd om een college in Oirschot te vormen. Informateur C. van der Heijden heeft zijn opdracht ingeleverd. (…) Het CDA vroeg twee weken extra tijd om de financiële situatie van de gemeente helder te krijgen. Die tijd willen DGM en VVD het CDA niet geven’ en nou komt het: ‘Zij hielden vast aan de afspraak om op 31 maart een nieuw college te installeren.’

Dus: de onderhandelingen staken, omdat de datum niet gehaald kan worden, waardoor de zekerheid ontstaat  dat de datum niet gehaald wordt.

Aorig of niet?

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

De shit van grote hotelketens

Kreeg vanmorgen een chatbericht van R., die onderweg is naar New York en in een groot hotel vannacht werd opgeschrikt door een loos brandalarm. Shit, iedereen wakker, schreef de toch al enigszins vermoeide R. Arme jongen, ik hoop dat ze je in de VS binnenlaten, want dat blijft ook altijd maar afwachten.

Dit bericht gaat dus over ‘de shit van grote hotelketens’.  Noël van Bemmel doet er in de Volkskrant van zaterdag ook een boekje over open, om precies te zijn over het Novotel aan de A2 bij Eindhoven. Waarom zou je daar gaan slapen? Om straks (in de nacht of in de vroege morgen) op tijd op Eindhoven Airport te zijn. De beschrijving van de accommodatie laat ik in het midden. Lees die krant! luidde ooit de slogan van, nee niet de Vk, maar Het Parool.

Maar goed,  Van Bemmel heeft de vorige avond een taxi besteld, die haar in 5 minuten naar het vliegveld zou brengen. Zou, want het baliepersoneel van Novotel is vergeten die taxi te bellen. Sorry!  Kunt u dan misschien een hotelbusje regelen, het is vlakbij? Nee hoor, daar beginnen wij niet aan.  Zoiets. Honderdvijftig euro armer en twintig minuten te laat arriveert de Vk-redacteur op het vliegveld.

Eind vorig jaar was ik op Curaçao en kreeg van een bevriende relatie de tip: 'Eet nooit in een pretentieus businesshotel van een Amerikaanse keten'. Old capitalism. Helaas kwam de waarschuwing te laat. Het Hilton aldaar had ons inderdaad op een bord lamsvlees getrakteerd, dat voor driekwart uit vet en vellen bestond. Verder onderscheidt dat hotel zich door een goed bedoelde maar volstrekt chaotische bediening, en de onzichtbaarheid van enig management, dat zou kunnen ingrijpen.

De MAKRO heeft vaak van die aanbiedingen, goedkope midweeks of lange weekenden in een of ander Duits hotel, te boeken via Bibi-reizen.nl. Dan kun je ook terecht komen in zo’n zo goed als leegstaand businesshotel, waar ze je als voorgerecht soep van rode bieten serveren en als hoofdgerecht gebakken haring. Dat is ons overkomen in Wesel ( ‘Hoe heet de burgemeester van..?). Het viel naderhand niet mee nog een redelijke friettent te vinden, om de honger te stillen.

Met de Ibisketen heb ik nu ook weer niet direct florissante ervaringen. In Besançon, was op zondagmorgen (geen zakelijke klanten) het zogenaamde Europees ontbijt regelrechte flut. In Valencia, had Ibis sowieso geen fatsoenlijk restaurant. Dat je voor de parkeergarage moest betalen was nog tot daaraan toe. Dan moet je maar niet in een stadscentrum willen zitten. Maar ook nog eens voor internet. Die hotelketens hebben zich stuk voor stuk door de Communicatiemaffia laten inpakken. Ook bij Novotel Eindhoven moet betaald worden, meldt Van Bemmel.

Als je dan toch voor een enkele overnachting in de buurt van de Autoroute terecht wil, kies dan toch maar voor zo’n containerachtig geval als Formule 1 en Premier Classe. Gratis parkeren achter een hek, gratis internet. Inloggen met je paspoortnummer! De kamer kan dan bescheiden zijn, met een plastic module als badkamer, maar het is er schoon en de bedden zijn goed. Voor pakweg 40 euro (2 personen), wat wil je nog meer? Maar ja, in Nederland bestaan die dingen niet, geloof ik. Daarvoor zijn we te klein. En Eindhoven Airport, dat eigenlijk nog gewoon Welschap zou moeten heten, al helemaal. Voor zolang het duurt.

maandag 23 maart 2009

Christelijke Politiek

Jan Blokker leest het volgende in een boekje uit 1979 van Gerrit Komrij: 'Christelijke politiek, dat is – mensen die geloven dat de maagd Maria door haar rechterneusgat twee gebraden duiven ter wereld bracht, benevens een appelvink, laten beslissen over neutronenbommen en kerncentrales’ en constateert met een schuin oog naar het beeldscherm (CDA-congres!) dat er niets is veranderd.
Met dit verschil dan, dat in het CDA niemand meer gelooft 'dat de maagd Maria door haar rechterneusgat twee gebraden duiven ter wereld bracht, benevens een appelvink', terwijl niemand dáár in het openbaar voor durft uit te komen, omdat dan de bodem (Christelijke Politiek) onder het CDA uit zou worden geslagen.

Podcast met reacties en aanvullingen op deze column

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Nieuwskolder

Zojuist zag ik op het weblog Breda Vandaag ‘n soort van column getiteld Lentekolder. ‘Weg met die winterkleding, weg met dat grijs en zwart. De winkels in de stad hangen vol met mode in allerlei vrolijke kleuren.’ blablabla.

Seizoenswisselingen zijn altijd ‘nieuws’  geweest – het weer sowieso. Er wordt ook heel wat over afgetwitterd. Vandaag is het gemopper op het klotenweer niet van de lucht. Tja, het kan ook niet altijd beperkt blijven tot: ‘Ik kook een eitje’ en ‘Ik eet het op. Lekker!’ Komt ervan als er permanent aan Twitteraars op hun startpagina wordt gevraagd, What are you doing? Men vindt dat men dat letterlijk moet opvatten. Dan maar eens weer het weer.

Spotgirl (een radiomaker, wier identiteit ik niet de vrijheid heb te onthullen), keek ook even naar buiten, postte deze foto en zette erbij: ‘Plastic eendje kan bijna zwemmen in m’n achtertuin. Wat een snertweer. ‘

Soms plaatsen kranten, zelfs op hun voorpagina, elk jaar weer foto’s, waarvan fotocriticus Hans Aarsman (dat is iemand die de mensen leert kritisch naar foto’s te kijken) onlangs zei: ‘Dat is toch geen onderwerp’. Voorbeeld: Boekenbal.

De opmerking is me uit het hart gegrepen. Altijd weer de neus van Harry Mulisch en de lange manen+leesbril met koordje van Simon Vinkenoog, mitsgaders La Palmen met haar nieuwste aanwinst, ik geloof dat dat al een tijdje Hans is. Zie ook op de avond zelve het NOS Journaal  Gaap gaap. Nieuwskolder. Onnieuws.  Zo’n foto behoort tot het genre ‘verplichte nummers’, waarbij het dictaat in dit geval afkomstig is van de CPNB.

Aarsman (nee, ik ben tegen naamgrappen) had nog een aardige opmerking: Het is een ingeroeste gewoonte om een bijschrift, bij voorbeeld bij een foto uit de Gazastrook te beginnen met zoiets als ‘Een vrouw kijkt uit het raam….’ enz. ‘Hebben ze ooit van de School van de Journalistiek opgepikt. Maar zo’n tekst, die uitgaat van de achterlijkheid van de krantenlezer, slaat de foto volledig  dood’, zei Hans Aarsman.

Inderdaad.

zondag 22 maart 2009

zaterdag 21 maart 2009

Presidentiële grap

Het had een haar gescheeld, of een grap van president Obama in een talkshow (op zich een unicum) is hem duur komen te staan - waarbij het nog geenszins vaststaat dat hij zichzelf niet beschadigd heeft. 'Obama maakt slippertje', kopt de Volkskrant vandaag.

Obama had het over zijn bowlingcapaciteiten - die van een beginneling - en zei: 'Ze zijn vergelijkbaar met die van de Special Olympics'. Dat zijn de Olympische Spelen voor mensen met een verstandelijke handicap.

Je voelt het al aankomen. Hier zijn haastig excuses op gevolgd, zowel via de persvoorlichter van de president als uit de mond van Obama persoonlijk.

In het midden gelaten of het al dan niet een geslaagde grap was, hij paste wel in de sfeer van de tv-uitzending, heb ik uit een op onze tv weergegeven fragment begrepen. Maar ja, wij kennen de beeldspraak van het glazen huis waarin leiders als de Amerikaanse president (en trouwens ook de eerste de beste dorpsburgemeester) zich bevinden. En die van hoge bomen, die veel wind vangen. We kennen in het bijzonder Obama als iemand die dicht bij de mensen wil blijven. En hij slaagt daar door de bank genomen tot dusver voortreffelijk in. Het zou daarom jammer zijn als het deelnemen aan infotainment voortaan als 'te gevaarlijk' zou worden bestempeld.

Gelukkig schijnen vertegenwoordigers van gehandicapten met begrip op de kwestie te hebben gereageerd. Waarom zouden alleen cabaretiers,  columnisten en politieke tekenaars de vrijheid hebben om, ook over The President of the United States, harde grappen te maken?

Kerkbeurs

Nee, niet de steeds minder gevulde beurs van welk kerkgenootschap dan ooit. In Utrecht is dit weekeinde voor de eerste keer een kerkbeurs gehouden, waar bestuurders en voorgangers/priesters terecht konden voor spullen en hulpmiddelen ten behoeve van hun eredienst, respectievelijk het onderhoud van hun kerken.

Ik had daar niets te zoeken; kon me alleen maar over het verschijnsel verbazen. Het is zoiets als in deze tijd een luxe restaurant starten, terwijl in Nederland intussen ‘n stuk of vijftig zogenaamde toprestaurants zijn gesloten, of op het punt staan dat te doen. (Zakenlunches voortaan in de brasserie, schreef de Volkskrant gisteren.)

Kerksluitingen zijn eveneens aan de orde van de dag. Een schrijnend voorbeeld van ‘gebrek aan belangstelling onder de gelovigen’ trof ik aan in het Limburgse Tegelen,  waar de   

Sint-Jozefkerk uitgerekend op 19 maart, de feestdag van de voedstervader van Jezus ‘aan de eredienst werd onttrokken’, zoals het in bisdommelijke termen heet. Op zijn feestdag werd Jozef z’n kerk afgepakt.

 RKNIEUWS.NET geeft de situatie in één lange zin (het lijkt wel een overlijdensacte)  weer:

‘Het besluit is genomen gezien het feit dat de liturgische vieringen in genoemde parochiekerk onvoldoende werden bezocht, gezien een afnemend draagvlak het niet rechtvaardigde te verwachten dat de parochiegemeenschap nog naar een redelijke levensvatbaarheid uit zouden kunnen groeien en het ontbreken van toereikende financiële middelen voor het levensonderhoud van personen en om te voorzien in het gewone en buitengewone onderhoud van het kerkgebouw.’

Afgelopen donderdag nog één kerkdienst, onder leiding van de bisschop en dat was dan dat. Intussen werd in de voor eeuwig overeind gehouden Sint Jan in Den Bosch gebeden voor het einde van de crisis, maar dat is niet de soort crisis waarmee de Kerken expliciet  te maken hebben.

Zo te zien op de website Kerkgebouwen in Limburg (‘Laatst bijgewerkt 20 maart, maar geen woord over het drama), is de zaalkerk uit de jaren zestig vooral qua interieur een fraai gebouw. Wat ermee gaat gebeuren is niet bekend. Misschien verschijnt de inventaris wel op de volgende Kerkbeurs.

(Terug)naar hhBest.nl

Mail Manieren

donderdag 19 maart 2009

Twitter down

Het sociale microblog Twitter lijkt aan zijn wereldsucces ten onder te gaan. Nadat het eerder op de avond klaagde over te zware belasting, ging het vanavond rond 22 uur down. Toch wat minder onzin ('Hoera, ik ben ongesteld') uitkramen op dat blog. Kost trouwens ook teveel energie.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

woensdag 18 maart 2009

Manhatan

Audio-interview met de jeugdboekenschrijver Rob Ruggenberg, over zijn nieuwe boek Manhatan dat een ander licht werpt op de ontstaansgeschiedenis van New York. Duur ca. 20 minuten.

Podcasterij BestWest



(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

Young at heart, geestig en ontroerend

Een geestige, ontroerende en onthullende documentaire over het  inmiddels wereldberoemde bejaardenkoor Young at heart in Northampton, Massachusetts. In de verte doet deze film van de Britse documentairemaker Stephen Walker qua aanpak denken aan de Franse ‘schoolfilm’ Être et avoir, met als verschillen de cultuur en de leeftijden van de ‘acteurs’. young_at_heart

In de documentatie, ook die op de website van het choir, kon ik helaas niet de namen terugvinden van sommige persoonlijkheden, zoals de 92-jarige, in 1997 overleden vrouw die al onmiddellijk hoge ogen gooit, als zij op de stage tegenover een uitverkochte zaal in de microfoon roept: ‘Zal ik gaan of blijven?’ Stay! Stay! Stay! wordt er gescandeerd. Het is dezelfde vrouw, die tegen de filmmakers zegt: ‘Jullie hoeven je pas ongerust te maken, als ik iets begin uit te trekken.’

We zien mensen van een gemiddelde leeftijd van 80 jaar, van wie een aantal al een eind gevorderd in het lichamelijk verval, die een onvoorstelbare mate aan energie weten te putten uit hun geestkracht en hun onderlinge band (of hun lotsverbondenheid, zou je ook kunnen zeggen.)

Onder leiding van de inmiddels 56-jarige Bob Cilman, oefenen ze eindeloos op muziek van onder anderen Beatles en Rolling Stones (You Can’t Always Get What You Want), maar het is Cilman, die de geest aanblaast met ‘nieuwe uitdagingen’ die het uiterste van de koorleden (solisten) vergen. We zien de worsteling om Yes we can can van The Pointer Sisters onder de knie te krijgen en delen zodoende in de vreugde, als dat (71 x het woordje can) uiteindelijk lukt.

De solidariteit is enorm en dat straalt voortdurend van de mensen af en weerspiegelt zich in de gezichten van de toehoorders, zoals tijdens een optreden op de luchtplaats van een strafgevangenis, waar ‘We blijven eeuwig jong’ wordt gezongen.

Intussen houdt men elkaar – soms ernstig zieken – overeind en als er in de loop van enkele weken twee sterven, ‘zijn ze niet weg’. Een enkeling kondigt vooraf aan, dat ze van een regenboog op het koor zal neerkijken.

Buitengewoon ontroerend is ook het optreden van de zwaar gehandicapte Fred Knittle (hij zingt met een zuurstoffles in de hand), een man trouwens die, evenals de meeste anderen, uitmunt in levenswijsheid en de daarmee verbonden zelfspot.

Na afloop, zei ik tegen een buurman: ‘Je ziet ook weer eens een andere kant van de Amerikaanse maatschappij.’  Hij dacht enkele seconden na en knikte bevestigend.

youngatheartchorus.com

(Terug)naar hhBest.nl

Email: manieren@hhbest.nl

dinsdag 17 maart 2009

Antonius

De heilige Antonius staat bekend om zijn hulpvaardigheid bij verloren zaken: H. Antonius, beste vrind, zorg dat ik mijn bril terugvind. Ik ben geen gelovig mens,  maar ik heb met deze toverspreuk frappante dingen meegemaakt. Puur toeval, natuurlijk – hiermee verspeel ik het recht op een nieuw beroep op de goede Anton.

Dat Antonius de leerlingen van de naar hem genoemde r.-k. basisschool in Best ook zal beschermen tegen het ‘zoekraken’ van hetgeen deze kinderen vandaag in de Hoofdstraat aan pecunia hebben ingezameld, acht ik dan ook uiterst twijfelachtig.

Jongens bewogen zich vanmiddag door deze straat met een zelfgemaakte poster, die door de meester was gewaarmerkt met diens handtekening. Ze waren aan het collecteren ‘voor Brazilië’, zeiden ze en dat het echt was, moest die handtekening bewijzen. Eén van de jongens had zo’n grote boodschappentas van de Plus bij zich, waarin hij zo nu en dan een ontvangen munt liet verdwijnen. De verwachtingen ten aanzien van de te behalen buit, waren kennelijk hoog gespannen.

Door dit groepje benaderd, heb ik de jongens uitgelegd, waarom ik niks gaf. Ten eerste moest ik hen op hun al dan niet blauwe ogen vertrouwen. Ze gaven toe, dat er ook wel eens jongens van hun leeftijd rondlopen die dat vertrouwen niet verdienen.  Bovendien vond ik, dat de kinderen weerloos zouden zijn tegen grote of kleine onverlaten, die het op de inhoud van de tas gemunt zouden kunnen hebben. Ik adviseerde de leerlingen van de Antoniusschool aan de meester tenminste om een gesloten collectebus te vragen. Over de collectevergunning, die van gemeentewege vereist is, heb ik de kinderen verder maar niet lastig gevallen.

Dacht ik, dat het verhaal hiermee uit was, zie ik het groepje, op de terugweg, in gesprek met een echtpaar. Ik hoor de vrouw om een legitimatie vragen, terwijl zij al bezig is haar portemonnee te openen.

‘Weet u wat u doet?’ vraag ik de vrouw.
’Jazeker’, antwoordt ze, figuurlijk gesproken de hakken in het zand zettend, want hier denkt iemand corrigerend jegens haar op te treden. Ik herhaal mijn betoog, nog de vergelijking makend met de waarborgen, waarmee tegenwoordig de verkoop van decemberzegels is omringd, en ze knikt bevestigend.

‘Ja, u heeft gelijk’, zegt ze na een korte aarzeling, ‘maar voor deze keer geef ik toch wat’ en ze gooit een euro in de boodschappentas.

OM, waar ben je nu weer mee bezig?

In Eindhoven is gistermiddag een tbs-er uit de forensische kliniek aan de Boschdijk ontsnapt. ‘Omwonenden werden door de politie per sms-alert op de hoogte gebracht’, meldt het ED.

Het venijn van het krantenbericht blijkt weer eens in de staart te zitten: ‘Een zegsman van het Openbaar Ministerie’ (sorry, maar ik wil dan altijd weten wie) ‘wilde niet ingaan op de vraag waarom de man tot tbs is veroordeeld. Of de man gevaarlijk is, wilde het OM ook niet zeggen.’

Nou vráág ik je.  Of eigenlijk vraag ik: OM, waar ben je nu weer mee bezig? Wel toestaan dat er wordt ge-smst en dat er een signalement wordt verspreid – blank, fors postuur en zwart, zeer kort haar – maar dan het cruciale gegeven of de man al dan niet gevaarlijk is, onder de pet houden, evenals de reden van de tbs in dit geval, een per definitie openbaar gegeven, buitengewoon relevant bij een ontsnapping die per sms-alert wordt gepubliceerd.

Ook de instelling waaruit de man is ontsnapt, GGzE, doet geheimzinnig. De woordvoerder (daar is-ie weer) wilde niet zeggen, hoe de man kon ontsnappen. Kan ik me indenken, maar dat we ook zijn leeftijd niet mogen weten, versterkt mijn wantrouwen, niet jegens de ontsnapte man, maar tegenover de GGzE.

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

maandag 16 maart 2009

Haal nieuws en sport uit elkaar

We zijn er weer mooi klaar mee. Het speelt bij de Tour de France, WK’s, EK’s, Olympische Spelen:  de terreur van de sport op een nieuwszender als Radio 1

Radio 1? Dat is toch de Nieuws- en Sportzender, zoals de gemeenschappelijke praalstem (de term is van wijlen een hoofdredacteur van het eveneens allang overleden dagblad De Tijd) van de omroepen te pas en te onpas meedeelt? Ja, dat kan wel zijn, maar is het terecht deze twee ‘disciplines’ op één zender te combineren? mart_smeets_ramsj

Mart Smeets in de Ramsj

Men vermoedt wellicht dat ik geen sportliefhebber ben; dan vermoedt men dat terecht – de Tour en sommige schaatsmarathons daargelaten. Daar komt helaas bij, dat ik ook geen liefhebber ben van sportjournalistiek. Het gekke is, dat uit het gekakel van de meeste beoefenaren van deze tak van journalistieke sport ook zou kunnen worden afgeleid, dat zij er evenmin in geloven. Mannen als Mart Smeets, die nog een aardig centje bij verdienen met hun memoires, blijken uiteindelijk toch ook maar voor de ramsj te schrijven.

Is de combinatie op een nieuwszender terecht, vroeg ik me hardop af. De vraag stellen is haar beantwoorden: Neen. Daarvoor hebben teveel mensen – dat weet ik zonder luisteronderzoek – er een hekel aan, dat de sportverslaggeving vaste nieuws- en commentaarrubrieken op de radio zonder pardon opzij schuiven. Neem nou zo’n eerbiedwaardig programma, met niet stuk te krijgen formule als Met het oog op morgen, dagelijks 23-24 uur, met vaste presentatoren per dag, die je na verloop van tijd leert kennen en waarderen (of verguizen).  Het enige oubollige eraan is Reinhard Mey met zijn Gute Nacht, Freunde die nog steeds staat te roken en te zuipen, voordat hij wellicht achter het stuur van zijn auto gaat zitten. De NOS is tot dusver stokdoof gebleven voor de kritiek van de luisteraars daarop, die niet in het minst ook ging en gaat over het feit dat hier het Duitse lied fungeert als de icoon van een Nederlands radioprogramma. Maar goed, ik dwaal af – ik vind het dus ongehoord dat deze nieuws- en achtergrondrubriek rücksichtslos  door zoiets als de verslagen uit Vancouver wordt weggevaagd. Dat was zowel zaterdag als zondag het geval. Dan maar naar BNR nieuwsradio, waar overigens niks mis mee is, integendeel.

Een ander slachtoffer is Tros Radio Online, een onderhoudend en druk beluisterd programma over ict en internet van Francisco van Jole en Peter de Bie. Vorig jaar werd dit programma van een uur op een doordeweekse avond al naar de late zaterdagmiddag verplaatst en met een kwartier bekort. Dat kwartier viel, u raadt het al, toe aan de sport, die er natuurlijk ook geen been in ziet om nog aan de achterkant of aan het middendeel van het programma  te knabbelen.

Ik maak hier verder niet teveel woorden meer aan vuil. Haal sport en nieuws op de radio uit elkaar, zoals de kranten dat ook doen en zoals dat eveneens is gebeurd met kunst en cultuur - apart op Radio 5.

vrijdag 13 maart 2009

Haitink 80

 haitink80

TV-beeld AVRO

Hij citeerde naar ik meen wijlen Willem van Otterloo, die zei (vrij weergegeven): ‘Als je na de Zevende van Beethoven niet kei kapot bent, ben je als dirigent geen knip voor de neus waard.’

Bernard Haitink voor de AVRO Televisie, gisteravond elf uur. Erg laat voor een werkdag, maar de AVRO doet het toch maar, elke avond deze week:  Haitink voor het Concertgebouworkest. 

En terwijl die Zevende Symfonie via een koptelefoon (op de achtergrond zaten bridgende dames te kakelen) tot mij kwam en ik de ingehouden stijl van de dirigent bestudeerde, realiseerde ik me  dat daar een 80-jarige stond met de uitspraak van Van Otterloo in zijn achterhoofd.  Hij heeft het gehaald. Klein van stuk, zich normaliter voortbewegend met een stok, maar met hét stokje een reus.

Vanavond, 22:55 uur Nederland 2, misschien wel een hoogtepunt: Eerste acte Die Walküre van Wagner, ingeleid door de maestro zelf.

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

donderdag 12 maart 2009

Selectief later met pensioen

Vanmorgen kwam over de radio het idee voorbij – ik heb de bron gemist, het zou dagblad Trouw kunnen zijn – over te gaan tot het selectief verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd.

De grondslag van dit idee is, dat er categorieën werknemers zijn die op een bepaalde leeftijd gewoon zijn ‘versleten’. Denk aan bouwvakkers. ‘Zij die zware lichamelijke arbeid verrichten’, zoals de roomse kerk vroeger zei over mensen die niet hoefden te vasten. Veel is tegenwoordig door machines overgenomen, maar toch, er is verschil in ‘arbeidsfitheid’ tussen hoger opgeleide hoofdarbeiders en andere groepen werknemers, om een categorische indeling mijnerzijds nu verder maar achterwege te laten.

Het lijkt me helemaal niet zo’n gek idee, al zou het uitwerken ervan nog heel wat kopzorgen kunnen geven. In principe is het trouwens helemaal niet zo nieuw, zij het dat het in omgekeerde zin sinds jaar en dag wordt  toegepast op politiefunctionarissen en militairen. Die gaan op de leeftijd dat ze minder geschikt worden bevonden voor hun ‘zware taak’ veel vroeger dan hun 65e met functioneel leeftijdsontslag.

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

woensdag 11 maart 2009

Ze zeggen dat ze zeggen

Het is weer hommeles in Zuidoost Brabant. Gefundenes Fressen voor het ED dat – terecht overigens – alles in het werk stelt het primaat te behouden van de informatievoorziening aldaar. Ook wat dat betreft zijn het slechte tijden, zoals men weet.

Het ED alias Eindhovens Dagblad, voorheen Eindhovensch, maar de krant heeft altijd willen laten weten dat ze met de tijd meegaat, heeft ontdekt dat in de regio een taxichauffeur kinderen naar school vervoert, die twee jaar geleden is veroordeeld voor misbruik van een 9-jarig meisje. Ach en wee, natuurlijk. Da’s nog eens wat anders dan een veroordeelde kinderlokker die na het ondergaan van zijn straf probeert ergens onderdak te vinden.

De chauffeur, die als een bedreiging wordt gezien voor de schoolkinderen, heeft zijn straf gehad en zich onder verplichte therapeutische behandeling gesteld – waarin hij nog steeds verkeert.

Cruciale vraag, blijkbaar, wist het taxibedrijf in Valkenswaard, waar de man in dienst was, van zijn verleden? Krijgt het ED daar zomaar zijn follow up in de schoot geworpen – want dit soort kwesties moet je natuurlijk uitmelken tot de laatste druppel – door een brief van Burgemeester en Wethouders van Waalre aan de gemeenteraad, dat er ‘reden is, te geloven dat het taxibedrijf daarvan wist.’ Dat is zoiets als ‘Ze zeggen dat…’

Natuurlijk heeft het ED de gemeente Waalre naar die reden gevraagd en wat kreeg de krant ten antwoord? ‘Daarvoor moet je bij de gemeente Valkenswaard zijn.’ En, wat jammer nou, daar was op de bewuste avond ‘ niemand bereikbaar voor commentaar’. Altijd makkelijk als je vlak voor de deadline zit, nou nee, ik mag niet twijfelen aan de integriteit van het ED.

Niettemin kwam het bovenaan over de volle breedte van de voorpagina, terwijl het toch niet meer was dan een kwestie van ‘Ze zeggen dat ze zeggen’.

Soms kom je als redactie op het punt dat je een zaak nog net niet rond hebt. Dan denk ik toch, dat je het ‘n nachtje moet laten overstaan. Of je plaatst een kort bericht, ergens binnenin op een regiopagina. Ik ben zeer benieuwd, wat er volgt als de gemeente Valkenswaard wèl bereikbaar is.  Misschien komt alles wel op losse schroeven te staan. Dat wordt dan moeilijk, het breed op de voorpagina uit te meten.

Intussen heeft de Zuidoostbrabantse hysterie nog niet het antwoord opgeleverd op de vraag of de taxichauffeur-in-therapie nog een kans mocht krijgen of niet.

(Als gesproken column te beluisteren, op woensdag 18 maart, 18:10 op Radio Best. Updates zijn toegevoegd aan de Reacties hieronder)

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

zondag 8 maart 2009

Onlinekranten, het blijft behelpen

onlinekrant Laatst schreef ik over de onmisbaarheid van het internet en de onlineversies van dagbladen. Het blijft behelpen, daar komt het op neer, zoals ook weer blijkt uit deze presentatie (performance heet dat in ict-taal) van Volkskrant Magazine.

zaterdag 7 maart 2009

Avonddienst

Mensen die veel avonddiensten draaien, hebben een verhoogde kans op chronische aandoeningen als hart- en vaatziekten, hoge bloeddruk en diabetes, Dat komt doordat de hormoonhuishouding op zijn kop wordt gezet. Dit lees ik in een zogenaamd 'kortje' in de wetenschapsbijlage van de Volkskrant.

Wat ben ik dan aan veel gevaren ontsnapt. Want wel twintig jaar heb ik avonddiensten gedraaid. Bureauredactie bij een regionaal dagblad, om de andere week. In de 'normale' weken daar tussenin was ik ook vaak 's avonds op pad, weekend of niet. Raadsvergaderingen, officiële gebeurtenissen en andere evenementen waarvan men zei, 'toch maar fijn dat je daar gratis met je neus vooraan mag staan'. Welja, zó fijn dat ik sinds mijn vervroegde uittreding, 15 jaar geleden. nooit meer zonder grondige reden naar dit soort gebeurtenissen toe ga. Ook niet naar zoiets als de nieuwjaarsreceptie van het gemeentebestuur, al houd ik daar gezien mijn regelmatige bezigheden in dienst van de openbaarheid 'n beetje een schuldgevoel aan over. 'n Beetje maar hoor.

Tegenwoordig heerst er in de mediawereld een van 9 tot 5 cultuur en wordt weekendwerk (al is het maar 'n paar uur) met een vrije dag gecompenseerd. Gek dat ik betwijfel of daarmee wel de stress wordt voorkomen, die even goed kan leiden tot een verhoogde kans op chronische aandoeningen als hart- en vaatziekten, hoge bloeddruk en diabetes.

Ik denk dat ik destijds geweldig ben geholpen door de door mijzelf opgezochte compensatie in de vorm van het pilske in stamcafé De Karsseboom, bij ex-Eindhoven-voetballer Piet Giesbers en zijn vrouw ('Wat wenst u te drinken?') Nelly, tegenover de krant gelegen. 'Wat wenst u aan te bieden?', zinspeelden we op een rondje, dat alleen op verjaardagen werd gegeven.

Bij sluitingstijd gingen de gordijnen dicht en verdwenen we achter de schuifdeuren van de achterkamer. Pas tegen dat de eerste kranten van de persen rolden, gingen we naar huis. Kun je nagaan hoe ons leven op z'n kop werd gezet, toen we als redactie werden verplaatst naar een industrieterrein in Best.

Dat was nog niet alles:

Zouden er, behalve ik, nog mensen in leven zijn die weten wat de Een Novemberwet inhoudt? De strafbaarheid van rijden onder invloed. Sinds de invoering daarvan in 1974 (zie Geschiedenis VPRO) ben ik misschien nog één keer met de auto carnaval gaan vieren in Breda (van nachttreinen was natuurlijk nog geen sprake). En van die datum af was het ook afgelopen met het doorzakken na raadsvergaderingen in gelegenheden als 't Groen Koffiehuis in Geldrop, waarna ik met de auto thuis gekomen, de volgende dag niet meer wist, welke route ik had genomen.

Maar gezond ben ik er dus bij gebleven, bij al dat avondwerk en wat daar op volgde.


(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

vrijdag 6 maart 2009

Gruwelijk gruts

'Gruwelijk gruts' (onvoorstelbaar trots) zegt de Brabantse zanger, geboren Nuenenaar, tegenwoordig Bulander (inwoner van Budel), Gerard van Maasakkers te zijn op de hem toegekende Gouden Harp voor zijn complete oeuvre. Gruwelijk gruts. Een fraaiere combinatie van dialect en trendy taal is nauwelijks denkbaar. Trots mag Van Maasakkers zeker zijn, zonder nu direct de raad van zijn oude moeder in de wind te slaan, 'niet naast zijn schoenen te gaan staan'. En die trots straalt ook 'n beetje af op zijn provincie. Want je kunt gerust zeggen, dat het lang heeft geduurd voordat het streekeigene in een mate als deze landelijke (lees: Hollandse) erkenning kreeg.




(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

donderdag 5 maart 2009

Rommel opruimen

Het is na twee maanden afwezigheid al een hele klus financiële en andere rommel op te ruimen. Dan is het des te vervelender, dat ook nog voor anderen te moeten doen.
Gisteren schreef ik (Aardige Pliesie) dat ik de Gemeente Best nog wel eens zou krijgen. Nou daar gaat-ie dan.

Best is een moderne gemeente, waar de digitale afhandeling van zaken al flink is ingeburgerd. Sinds begin dit jaar gaat die gemeente ook al haar belastingen rechtstreeks innen, dus bij voorbeeld niet meer via de incasso van de waterleidingmaatschappij.

Om het de burger zo makkelijk mogelijk te maken, heeft men het systeem van de digitale nota's ingevoerd. Om het kort te houden: als een soort verlengstuk van het internetbankieren. Tevoren was de aspirant deelnemers, onder wie schrijver dezes, beloofd dat het totale belastingbedrag (in mijn geval dik 580 euro's) in tien termijnen zou worden afgeschreven. Keurig toch?

Nou, helemaal niet keurig. Vanmorgen zie ik dat totaalbedrag in een digitale nota gepresenteerd, met als vervaldatum 31 maart.

Even de gemeente bellen.
- 'Nou', zegt de mevrouw die ik aan de lijn krijg, 'dat moet u met uw bank regelen'.
- 'Zoooo? En waarom heeft u dat er indertijd niet bij gezegd en valt het verder nergens uit af te leiden?'
Daar kwam de mevrouw van de gemeente zo gauw niet uit. Ze wist ook niet of de gemeente een afspraak met de bank had gemaakt over deze manier van innen.
- 'Er zijn zoveel verschillende banken, meneer.' Ik moest dat zelf maar even controleren.

Ik heb de mevrouw van de gemeente meegedeeld dat ik door deze gang van zaken not amused ben en ik doe dat bij deze nog eens. Dat lucht lekker op.




(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl

woensdag 4 maart 2009

Aardige pliesie

Van de politie vind ik nogal eens dat ze zichtbaar is, zonder dat ik er direct behoefte aan heb en onzichtbaar als ze er zou moeten zijn. Waarbij het uitdelen van bonnen impliciet is. Bekeuringen voor pekelzondetjes en misdrijven, waar de daders letterlijk goed mee weg komen.

Vanmiddag zat ik allerlei administratieve reparaties uit te voeren, van 'schades' die vanzelf ontstaan als je lang (in mijn geval zelfs twee maanden) buitenshuis vertoeft. Waaronder dreigementen van wat ik beschouw als 'de gezondheidsmaffia', die onder vermelding van rare codes exorbitant hoge rekeningen stuurt die door de verzekering knarsetandend worden vergoed (of niet!), omdat dit - hou je vast - zo 'met de overheid is afgesproken'. Kortom ik sta in de startblokken om klokkenluider te worden.

Ik schrijf dit allemaal, omdat Sombermans vanmiddag een telefoontje kreeg van een verrekt aardige Pliesievrouw:

- Bent u de eigenaar van een Citroën Picasso?
Ik rook onmiddellijk lont: Levensmaatje was ermee weg.
- Jazeker.
- Die auto staat aan de Secretaris Jansenstraat al meer dan een uur buiten de parkeervakken. Als die niet gauw wordt weggehaald, krijgt u een bekeuring.
- O, en daar wilt u mij voor behoeden? Dank u wel. Mijn vrouw is met die auto weg. Ik fiets onmiddellijk naar d'n Aldi - want daar hebt u het natuurlijk over...
- Klopt.
- En pas daar de vereiste correctie toe.
- Prima, maar wacht u op uw vrouw, anders krijgen wij haar straks hier met de mededeling dat de auto gestolen is.
- Doe ik. Heel attent van u.
Einde telefoongesprek.

Vagelijk nog even denkend aan wellicht weer een andere maffia, die het dit keer op huis, haard, of auto gemunt zou kunnen hebben (Verstrek nooit persoonlijke gegevens aan een onbekende) wierp ik mij in het zadel teneinde een gezellig plaagggesprek met Levensmaatje voor te bereiden.

Wat u al vermoedde kwam uit. Bij d'n Aldi geen Picasso te bekennen. Niet meer.

Op de terugweg had ik, komend uit de Odulphusstraat, vanwege de 30 km-zone, voorrang op een vrachtauto van Gemeentewerken in de Hoofdstraat, maar kreeg die niet! En geen pliesie te bekennen, natuurlijk. Deze keer vergaf ik het haar. En de gemeente krijg ik nog wel eens.

De daad bij het woord

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl