Een geestige, ontroerende en onthullende documentaire over het inmiddels wereldberoemde bejaardenkoor Young at heart in Northampton, Massachusetts. In de verte doet deze film van de Britse documentairemaker Stephen Walker qua aanpak denken aan de Franse ‘schoolfilm’ Être et avoir, met als verschillen de cultuur en de leeftijden van de ‘acteurs’. 
In de documentatie, ook die op de website van het choir, kon ik helaas niet de namen terugvinden van sommige persoonlijkheden, zoals de 92-jarige, in 1997 overleden vrouw die al onmiddellijk hoge ogen gooit, als zij op de stage tegenover een uitverkochte zaal in de microfoon roept: ‘Zal ik gaan of blijven?’ Stay! Stay! Stay! wordt er gescandeerd. Het is dezelfde vrouw, die tegen de filmmakers zegt: ‘Jullie hoeven je pas ongerust te maken, als ik iets begin uit te trekken.’
We zien mensen van een gemiddelde leeftijd van 80 jaar, van wie een aantal al een eind gevorderd in het lichamelijk verval, die een onvoorstelbare mate aan energie weten te putten uit hun geestkracht en hun onderlinge band (of hun lotsverbondenheid, zou je ook kunnen zeggen.)
Onder leiding van de inmiddels 56-jarige Bob Cilman, oefenen ze eindeloos op muziek van onder anderen Beatles en Rolling Stones (You Can’t Always Get What You Want), maar het is Cilman, die de geest aanblaast met ‘nieuwe uitdagingen’ die het uiterste van de koorleden (solisten) vergen. We zien de worsteling om Yes we can can van The Pointer Sisters onder de knie te krijgen en delen zodoende in de vreugde, als dat (71 x het woordje can) uiteindelijk lukt.
De solidariteit is enorm en dat straalt voortdurend van de mensen af en weerspiegelt zich in de gezichten van de toehoorders, zoals tijdens een optreden op de luchtplaats van een strafgevangenis, waar ‘We blijven eeuwig jong’ wordt gezongen.
Intussen houdt men elkaar – soms ernstig zieken – overeind en als er in de loop van enkele weken twee sterven, ‘zijn ze niet weg’. Een enkeling kondigt vooraf aan, dat ze van een regenboog op het koor zal neerkijken.
Buitengewoon ontroerend is ook het optreden van de zwaar gehandicapte Fred Knittle (hij zingt met een zuurstoffles in de hand), een man trouwens die, evenals de meeste anderen, uitmunt in levenswijsheid en de daarmee verbonden zelfspot.
Na afloop, zei ik tegen een buurman: ‘Je ziet ook weer eens een andere kant van de Amerikaanse maatschappij.’ Hij dacht enkele seconden na en knikte bevestigend.
youngatheartchorus.com
(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten