Stelt dat ANP nog wel iets voor?

John de Mol heeft het ANP (Algemeen Nederlands Persbureau) opgekocht en de journalistenbond vindt dat maar niks; vreest voor de onafhankelijkheid van de organisatie. Maar stelt dat ANP nog wel iets voor? We horen of zien als nieuwsgebruiker er nauwelijks meer iets van.
Het persbureau werd in de jaren dertig van de vorige eeuw opgericht door de gezamenlijke Nederlandse dagbladen, om hen te voorzien van binnen- en buitenlands nieuws. Het ANP was daarvoor zelf weer geabonneerd op buitenlandse bureaus als Reuters en AFP. Vooral de regionale bladen, die toen buiten hun verspreidingsgebied nog nauwelijks eigen verslaggevers hadden, voeren daar wel bij. Het nieuws bereikte de kranten via de telex, ook wel verreschrijver genoemd. Er was tot diep in de twintigste eeuw ook een Radionieuwsdienst, verzorgd door het ANP. Maar ja, dat was nog in de tijd dat de uitzendingen om 24 uur met het Wilhelmus werden afgesloten.
Kranten konden al dan niet bewerkte  berichten en artikelen van het ANP plaatsen zonder bronvermelding, alsof het uit eigen koker kwam. Er waren er ook die keurig tussen haakjes de bron vermeldden. Vijftig jaar geleden beleefde Nederland ‘de grootste spoorwegramp’ uit haar geschiedenis. Harmelen. Toen men bij mijn krant voorstelde, erop af te vliegen, besliste een minkukel van een hoofdredacteur: ‘Dat nemen we wel van het ANP.’
De dagbladen dreven bij verkiezingen volledig op het persbureau, dat de formats tijdig tevoren leverde, zodat die op verkiezingsavond snel konden worden aangepast. Dat werkte perfect. De kranten hadden de uitslagen de volgende morgen. Moet je nu niet meer om komen. Heeft niet eens zoveel met het tellen te maken.
De NOS werkt op verkiezingsavond met exit polls. Bij de raadsverkiezingen van 21 maart, bood de NOS haar app-gebruikers aan, de door hen gewenste uitslag(en) zo snel mogelijk per email door te geven. Daar kwam weinig van terecht. De uitslag van de gemeente Best verkreeg ik om 00.10 uur door wat te surfen op het internet. De beloofde mail van de NOS kwam om 05.00 uur, als mosterd na de maaltijd.
Ben die avond ook nog even op de website van het ANP geweest. Het leek daar, of er geen verkiezingen waren geweest.

Nieuwe heren, nieuwe stupiditeiten

In de Bredase haven, vlakbij het Spanjaardsgat (waar het beroemde turfschip trouwens niet doorheen voer) ligt een binnenschip dat al bijna een halve eeuw dienst doet als café-bar: Spinola (genoemd naar een Spaanse veldheer uit de 80-jarige oorlog) Wie Breda ‘n beetje kent, al is het maar van het stappen, kent het. Dat horecaschip is door de 72-jarige eigenaar nu verkocht aan twee Helmondse ondernemers, Geert Blenckers en Jeroen van Schijndel. En wat doen die? Ze herdopen het schip in Bobby’s Boat.

Laat ik maar eens een vergeten uitdrukking van stal halen: nieuwe heren, nieuwe wetten en die parafraseren: nieuwe stupiditeiten. Moet je daarvoor uit Helmond komen? Je zou het haast gaan denken.

Er bestaat ook zoiets als geestelijk erfgoed. Dat dacht ik ook, toen een Oirschottenaar ‘n aantal jaren geleden het bekendste café van Best overnam: het Blauw Boerke, in de wandeling aangeduid met d’n blauwe. In Brabant betekent dat ‘de rooie’. En zo was het: een vorige eigenaar had rood haar. De nieuwe heer maakte er Ambacht van. Ik wen er nooit aan en mij ontbreekt zelfs de goesting er naar toe te gaan.

‘n Telefoontje en alleen maar ‘n telefoontje

Mijn Nokia telefoontje, wel twintig jaar oud, heeft het begeven. Je kon er alleen maar mee bellen en sms-en, maar toch jammer. Gebruikte het voornamelijk voor internetbankieren. Vorig jaar circuleerde het bericht dat de Finnen een retro-versie van dat telefoontje zouden uitbrengen, maar eigenlijk niks meer van gehoord.

De oplossing: een oude Samsung GT-19001 van Levensmaatje, met Android besturingssysteem, dat zowaar nog werd opgewaardeerd. Dat ding heb ik zoveel mogelijk uitgekleed (van apps ontdaan en zo) en losgekoppeld van het internet. Weg ermee allemaal.

Deze week hoorde ik in het radioprogramma Dit is de nacht studenten filosoferen over hun telefoonverslaving en hoe ze daarmee hadden afgerekend. Uiteraard meteen ook met  Facebook en What’s App. Herken het een en ander; de avond tevoren op de bank naar een Netflix-serie kijkend, had ik al moeten vaststellen dat er een telefoontje in plaats van ondergetekende werd geknuffeld.

Ga dus met mijn ‘nieuwe’ telefoon als vanouds verder. Levensmaatje zit overigens wel met de brokken. Ze had, weliswaar nadat ze mijn simkaart erin had gestopt, een flink aantal specifieke telefoonnummers gewist, zich niet realiserende dat Google-synchronisatie nog aanstond. Zodat ze nu haar eigen smartphone moet bijwerken.

‘t Is toch wa.

Nasissen

De regering wil de procedure in gang zetten, die moet leiden naar een verbod van knalvuurwerk, rotjes en andere dingen die je het liefst zover mogelijk van je af gooit. Ik heb het vuurwerkmanifest getekend dat mikt op een algeheel verbod van particulier vuurwerk. Meer dan 65.000 Nederlanders zijn me daarin al voorgegaan, hoorde ik op het Radio 1 Journaal. Een meerderheid is sowieso voor algemene afschaffing, waar bij percentages de ronde doen van 55 tot meer dan 60 procent. Oogartsen vinden de voorgenomen eerste maatregel niet genoeg.

In mijn naaste omgeving zijn twee kinderen die de laatste nieuwaarsnacht door rondvliegend vuurwerk zijn getroffen. Ze zijn beiden zwaar getraumatiseerd en van één jongetje staat vast, dat hij er z’n hele leven last van zal hebben. Ik zal je de verdere details besparen.

Over tradities zal ik het ook maar niet hebben, daar worden in dit land al genoeg redeneringen aan opgehangen. Wel snap ik het nasissen van de vuurwerkverkopers, doorgaans ondernemers die in een, laten we zeggen ‘onschuldiger’. branche hun brood verdienen, maar in de laatste weken van december hun klapper maken. Zij ondervinden trouwens toch al zware concurrentie van levensgevaarlijke, illegaal geïmporteerde bommen. Die rommel zou bij een knalverbod beter bestreden kunnen worden. Immers, wie dan nog knalt is nat.

Er is dit geval volop reden, achter de toch al te vaak agressief benaderde politie en hulpverleners te gaan staan. Het is mooi geweest en het knalverbod is een eerste stap in de goede richting, zoals ook een kamermeerderheid lijkt te denken. Professionele vuurwerkshows, zoals bij onze zuiderburen, zouden in enkele jaren kunnen uitgroeien tot, ja, een gewaardeerde traditie.

Is de weg gevaarlijk of de gebruiker?

Het zit mij de laatste dagen niet mee. Vorige week verkeek ik mij op het proces verbaal van de gemeenteraadsverkiezing in Best en vanmorgen ging ik af op het krantenkop lezen van Levensmaatje, die mij aan het ontbijt meedeelde: ze vinden de Bestseweg een gevaarlijke weg, Ik schreef naar aanleiding daarvan een geharnast stukje, waarop bijna oud-raadslid Paul Gondrie direct reageerde met de opmerking: je hebt het over de verkeerde weg. Vandaar nu deze revisie, naar aanleiding van een bericht in het ED, dat de N270 (Helmond-Deurne) en de N620 (Best-Son) op de lijst van ‘gevaarlijke wegen’ staan. RTL Nieuws had dat uitgezocht.

Paul Gondrie: ‘Het is de N620, de weg die wij meestal de Sonseweg noemen maar na het Oud Meer overgaat in de Bestseweg. Ik snap jouw levensmaatje wel want de weg naar Oirschot noemen wij de Oirschotseweg maar na verloop van tijd heet die richting Oirschot ook Bestseweg.’

De Sonseweg, waarover het vanuit Best gezien dus gaat is ‘n eenbaansweg met net buiten de bebouwde kom over ongeveer een kilometer een zone, waar een maximum snelheid van 60 km geldt – aangegeven met een knipperinstallatie. De weg heeft verderop uitritten van het Joe Manntheater annex horecagelegenheid (wandelgebied) een café-restaurant, het museum Bevrijdende Vleugels, en die van een weg langs het Wilhelminakanaal die vanaf Best langs het destructiebedrijf Rendac loopt. Aan Sonse kant heb je dan nog een recreatiegebied Oud Meer, voordat de weg uitkomt bij de op- en afritten van de A50.

Maar hoe gevaarlijk is die weg? We zijn nu aangeland bij waar ik in mijn vorig stukje (dat ik zal verwijderen) gebleven was.

Over de N-weg Helmond-Deurne is de laatste weken veel te doen geweest, sinds daar in één klap vijf doden vielen. Dat wil zeggen, er is eindeloos gedelibereerd over ‘gevaarlijk’, totdat, aan de staart van zo’n verhaal, een verkeersdeskundige durfde op te merken: ‘De kern van het probleem is natuurlijk het rijgedrag.’

Ja, ik weet het, net als bij voetbal, denkt iedereen evenveel verstand te hebben van verkeer. Dus doe ik ook mijn zegje. Sommigen zoeken de oplossing van het fileprobleem bij meer asfalt. Ik houd het toch maar op het rijgedrag. Driekwart van de filemeldingen gaat gepaard met de mededeling  ‘na een ongeluk’.

Ik heb dezer dagen mijn casco-verzekering opgezegd. Wens niet langer op te draaien voor de schades van de onbenullen die stelselmatig, al telefonerend de maximum snelheden negeren en er – vooral in de spiits – een wild-west-vertoning van maken.

Betaalmuur

De kranten van De Persgroep NL, waartoe onder meer het Eindhovens Dagblad en het Brabants Dagblad behoren, voeren op hun websites de betaalmuur in. Het klinkt hard, maar het is niet onlogisch en zeker niet te vroeg, zo hebben de hoofdredacties de abonnees uitgelegd.

Met name buitenlandse dagbladen als de New York Times en ook de tot De Persgroep B behorende De Morgen werken er al jaren mee. In Nederland heb je de digitale kiosk Blendle, waar je tegen redelijke prijzen een scala aan kranten en tijdschriften online kunt lezen. Abonnees van Persgroep-bladen zijn in de riante positie, dat ze alle aangesloten media gratis op hun telefoontje kunnen volgen.

Nieuwsgaring, zeker onderzoeksjournalistiek, waarmee onder meer het ED zich regionaal onderscheidt, kost geld, dat zal duidelijk zijn. Om van de verwerking, productie en verspreiding op papier of online nog maar te zwijgen.

Journalist en tegenwoordig hoogleraar in zijn vak Bart Brouwers beschreef in 2013 in zijn boek Na de deadline de problematiek van ‘de pers’ en concludeerde: Sloop het gebouw voordat het instort en begin van voren af aan. Brouwers is niet alleen theoreticus: hij is ook als ondernemer betrokken bij de digitale regiokrant E52 (‘Elke dag het nieuws voor innovatief Eindhoven’), waarvan ik de ‘rentabiliteit’ niet ken, maar die in elk geval het plan voor een wekelijkse editie op papier niet heeft kunnen realiseren.

Een ander, zeker succesvol experiment (hoewel, het experiment ontgroeid, lijkt me) is de ‘onlinekrant’ DeCorrespondent, gevoed met artikelen van gerenommeerde journalisten, die het, als ik het goed heb, al tot ca. 50.000 betalende abonnees heeft gebracht. Een blijvertje.
De abonnees van de dagbladen realiseren zich het ‘niks voor niks’, anders zouden ze geen abonnee zijn. Maar of dat ook geldt voor de massa, die een baaierd aan informatie via wat voor scherm dan ook gratis krijgt voorgeschoteld, is niet eens de vraag. Het ED poneerde na de aankondiging van de betaalmuur, online de stelling Betalen voor nieuws is logisch. Uitslag: 87% is het daar niet mee eens. Ik weet zeker dat dat allemaal ‘nieuwszappers’ zijn. Mogelijk nemen die ook het nepnieuws voor lief.

Fusie Nuenen-Eindhoven - Wie belanghebbend?

De provincie Noord-Brabant gaat nog deze maand drie ‘informatiebijeenkomsten’ houden in Nuenen, met het oog op haar voornemen, de gemeente te laten fuseren met Eindhoven.
In een advertentie in de regionale pers, zegt de provincie: ‘Tijdens deze bijeenkomsten wordt aangegeven hoe en waarom tot de herindeling is besloten en wat de vervolgstappen zijn. Daarnaast willen we met u (bewoners en belanghebbenden, tSs.) in gesprek over de nieuw te vormen gemeente. Wat wilt u geregeld zien? Waar maakt u zich zorgen over? Wat vraagt onze aandacht?’
Tot zover de provincie Noord-Brabant. (Aanmelden www.brabant.nl)

De vraag is, wie in dit geval als ‘belanghebbend’ kan worden beschouwd. Het geval Nuenen-Eindhoven staat niet op zichzelf. Gaan we uit van recente uitlatingen van Eindhovens burgemeester John Jorritsma en andere ervaren bestuurders/deskundigen over de bestuurlijke toekomst van Zuid-Oost Brabant, dan is Nuenen slechts een deel van het probleem. Ook de positie van andere randgemeenten, met name Son en Breugel, is in het geding; laatstgenoemde gemeente is lange tijd als alternatief beschouwd voor een fusie met Nuenen.

Op welke manier dan ook een samengaan van Eindhoven en Nuenen zal worden geregeld, er zal altijd een moment komen dat er in de regio verder zal moeten worden gereisd. De provincie zal dat moeilijk kunnen ontkennen, want ze heeft het zelf vorig jaar aangegeven. Men is nog lang niet uitgestudeerd en er liggen nog tal van mogelijkheden open. Eindhoven plus deelgemeenten, zoals geopperd door de Bestse oud-bestuurder Jan van Beerendonk? Die suggestie zou wel wat meer aandacht mogen krijgen dan tot nu toe.

Alle inwoners van Zuid-Oost Brabant zijn dus belanghebbend.

Nee, we noemen geen namen

Nee, nee, nee, we noemen geen namen. Namen noemen we niet, zong de grondlegger van de oudejaarsconference, Wim Kan. Terwijl iedere landelijke politicus in die tijd zat te wachten op het moment dat hij/zij zou worden genoemd – zonder dat was je niks.

Maar in dit verhaaltje over de naderende gemeenteraadsverkiezing zeg ik het Kan na, want ‘volstrekte neutraliteit.’

Onlangs vroeg iemand op een buurtapp zich af, wie van het gemeentebestuur verantwoordelijk is voor het nieuwe, nogal omstreden afvalbeleid in Best. Dit, kennelijk om er achter te komen, op welke partij hij op 21 maart niet zal stemmen. Ik heb daarop, overeenkomstig de waarheid, geantwoord: een raadsmeerderheid.

Wie de verkiezing volgende week ‘vergeet, of besluit te vergeten,’ kan dit niet wijten aan de voorlichting. Afgezien van de aandacht van de traditionele en sociale media, die omvangrijker en genuanceerder dan ooit is, beschikken we over uitgebreide informatie van de plaatselijke overheid en de verkiezingsprogramma’s van de acht deelnemende partijen. (Met kieswijzers heb ik niet zoveel, of eigenlijk helemaal niks.)

Het lijsttrekkersdebat, afgelopen vrijdag in ‘t Tejaterke, dat zoveel belangstelling trok dat de organisatoren er beduusd van waren, bood naar mijn smaak niet de informatie op grond waarvan ik mijn keuze kon bepalen. Maar ik ben er toch uit! Nee, we noemen geen namen. De verkiezingsprogramma’s bleken al in een eerder stadium voldoende aanknopingspunten te bieden. Wat ze wèl en wat ze niet te zeggen hebben.

Veel partijen blijven steken in algemeenheden, of hebben helemaal niets mee te delen over wat momenteel in Best aan de orde is. Aan borstklopperij over wat in de loop van jaren – meer jaren dan die van de afgelopen zittingsperiode van de raad – is bereikt, hebben we niets. Dat maken we zelf wel uit. Slechts ‘n enkele partij durft het achterste van haar tong te laten zien; daar weet je nu van, waar ze zich allemaal aan belooft te houden. Ik zou zeggen, ga zelf kijken op de website van de gemeente en zoek op ‘Verkiezingen’.

Er is één actualiteit in de Bestse politiek die bijzondere aandacht nodig heeft. Dat is de transparantie oftewel de openbaarheid van bestuur. In het lijsttrekkersdebat is door deze en gene ‘spijt’ betuigt over de beslotenheid, waarin vorig jaar met een inmiddels met ziekteverlof zijnde burgemeester over de door hem opgeroepen problematiek is gediscussieerd en dat was dan dat. Het gebrek aan openbaarheid in het algemeen is in Best een structureel verschijnsel. Ik kan dat aantonen.

De informatie over de begroting voor 2018 op de gemeentelijke website bevat slechts een ‘samenvattend overzicht van baten en lasten.’ Daarover heb ik wel wat te vragen. De gemeentebegroting is een openbaar stuk! Ik weet niet of dat nog gebeurt, maar ze werd ooit compleet de krantenredacties toegestuurd. Ik wil weten, hoe de zittende raadsmeerderheid met onze centen omspringt. Dus heb ik de afdeling communicatie van de gemeemte Best een vraag over financiën voorgelegd, per e-mail, via het daarvoor geëigende adres en na een week nog eens telefonisch. Inmiddels zijn er meer dan veertien dagen verstreken, maar ik kan u niet verder inlichten. De openbaarheid is afwezig in de gemeente Best.

Over die openbaarheid rept geen enkel verkiezingsprogramma; wel duikt het woord ‘transparantie’ op in een reclamefilmpje op YouTube.

Nee,  we noemen geen namen. Namen noemen we niet.

Machteloze woede

Mensen noem elkaar geen mietje,

Eenmaal zing je allemaal,

Allemaal het ouwe liedje,

‘t Is de schuld van ‘t kapitaal

Zong de onvolprezen Leen Jongewaard in de brekende jaren zeventig. Kan zo weer ‘n hit worden, als je de machteloze woede ziet die de ING-bank nationaal heeft opgeroepen met het plan de baas eventjes te voorzien van een salarisverhoging met 50 (zegge vijftig) procent tot drie miljoen per jaar. Ik hoef daar niks meer van toe te lichten, dat heeft iedereen al gedaan, tot De Telegraaf aan toe: een opgestoken vinger van de ING.

Machteloze woede, ja, ook bij de politiek, want die bank is ongrijpbaar, ook voor zoiets als de Balkenende-norm. Het is trouwens een internationale trend, de teugels voor de banken weer te laten vieren, zodat ze hun wanbeleid van voor 2008, die tot een mondiale financiële crisis heeft geleid, weer vrolijk kunnen oppakken.

De argumentatie bij de ING slaat natuurlijk nergens op: allemaal het ouwe liedje. 'Anders lopen ze weg, naar het buitenland.’ En het is ‘natuurlijk’ een beloning voor het goed functioneren van de bank. Een beloning die dan in de eerste plaats het personeel toekomt, hoorde ik – met mijn instemming – op de nachtradio zeggen. Zoals ook de gederfde spaarrente ter sprake kwam. De burger betaalt, zoals dat ook het geval zal zijn als het weer mis gaat en de staat met ons belastinggeld moet bijspringen.

En uiteraard hebben ze het weglopen van enkele duizenden klanten ingecalculeerd – dat is eerder gebeurd. Maar 1. wat kan hen dat schelen? 2. Begin er gerust aan. Je zit met machtigingen tot afschrijving etc. met handen en voeten aan zo’n bank gebonden. Overstappen kost je minstens een dag werk, met het risico dat er toch nog iets mis gaat.

Ik moest trouwens wel even grinniken – mooi meegenomen – toen president commissaris Jeroen van der Veer gistermiddag eerst een slokje water moest nemen, alvorens de kritische vragen van Nieuws & Co op Radio 1 te beantwoorden.

Tussen ‘t ED en die wethouder komt ‘t nooit meer goed

Columns zijn meningen, maar dat wil nog niet zeggen dat er geen nieuws in kan staan, al is het maar via een U-bocht-constructie.

Corrie de Leeuw, oud-stadsredacteur van het Eindhovens Dagblad en tegenwoordig opererend in onder meer de gemeente Geldrop-Mierlo (waarvan ze heeft geconstateerd dat de neuzen er twee kanten uit staan, richting Eindhoven, respectievelijk Helmond) is ook een vaardig columniste, wat volgens mij tevens inhoudt dat ze in die kwaliteit het nieuws goed bijhoudt. Neem nou deze week haar stukje Wraak. Daarin laat ze doorschemeren dat het tussen het ED en een bepaalde wethouder van Eindhoven nooit meer goed komt.

Het is een kwestie van determineren. Tijdens de verkiezingscampagne in 2014 kreeg de krant het aan de stok met een kandidaat van een van de vele partijtjes die toen een gooi naar het raadspluche deden. Die man was niet uitgenodigd voor het lijsttrekkersdebat – viel niet aan te beginnen, za’k maar zegge.

De man kwam, zoals min of meer te verwachten viel, niet in de Eindhovense raad, maar wat wil het toeval? Hij is nu woordvoerder van een wethouder, die ‘niets meer met het ED te maken wil hebben’. Kan dus regelmatig nee verkopen als de krant aan de lijn komt. Daarop slaat het kopje ‘Wraak’.

De naam van de betrokken wethouder staat niet in de column, maar naar haar identiteit (het is een zij) is het gemakkelijk raden: Mary-Ann Schreurs, wier ‘loodzware’ portefeuille volgens Wikipedia bestaat uit: innovatie, design, cultuur, monumenten en archeologie, duurzaamheid en milieu, groen, water en licht, roadmap educatie, bedrijfsvoering en P&O, NRE-terrein en Mariënhage. Welnu, deze Mary-Ann is in het ED van 18 mei 2017 onder de kop ‘Het orakel van het Stadhuisplein’ tot de grond toe afgebrand. Laat ik volstaan met de inleiding van dat verhaal te citeren:

Onsamenhangende betogen, zinnen die niets met elkaar te maken hebben, uitweidingen die niets met het onderwerp te maken hebben. De Eindhovense wethouder Mary-Ann Schreurs van D66 grossiert erin. Hoe is het mogelijk dat ze nog steeds in het zadel zit?

De slotvraag keert regelmatig terug in de 37 publieke reacties op de website van de krant, waarbij ook Schreurs’ partij D66 er van langs krijgt. Niet dat iemand er zich iets van aan trekt, want de politica in kwestie staat weer vrolijk op de kandidatenlijst, nog wel als lijsttrekker.

Blijft nog één vraag over. Wie wint uiteindelijk de strijd, als een wethouder niet on speaking terms (geliefde taal van deze wethouder) met hét nieuws- en controle-medium van de regio? Ik kan vanuit mijn ervaringen menig voorbeeld noemen van een bestuurder, die uiteindelijk op z’n knieën naar de krant kroop, of met zijn klacht daar op boze toon de deur werd gewezen.

Botte machtsuitoefening van de krant? Ook daar gelden integriteitsregels en ze worden ook nog eens in de volle openbaarheid toegepast.

Ruzie om niks

Onder de coalitiepartijen is ruzie ontstaan over het melden van de nieuwste standpunten aangaande Lelystad Airport. Heerlijk, hoe meer ruzie in die hoek, hoe liever, waarover het ook gaat.  In dit geval om niks dus.

Dat krijg je, als kabinetsbeleid of landelijke politiek synchroon loopt met naderende gemeenteraadsverkiezingen. Dan moet er door partijen gescoord worden, heeft CDA-kamerlid Mustafa Amhaouch zich gerealiseerd, dus tetterde hij (kwalificatie van onbekende bron) voortijdig over het uitstel van de opening van het vliegveld, die door noord-oost Nederland met angst en beven tegemoet wordt gezien. Minister Cora van Nieuwenhuizen kon alleen maar mosterd na de maaltijd bereiden.

Het is een uitstel van executie, want denk maar niet dat het kabinet en de luchtvaartlobby (Schiphol, KLM) zich in de komende jaren opeens gaan realiseren dat Nederland te klein is voor de tomeloze groei van het luchtverkeer, die aan basis van de ontwikkeling van regionale luchthavens (inclusief Eindhoven Airport) ligt.

De ‘onderliggende’ gemeenten en hun bewoners kunnen de borst nat maken voor een oorlog à la de Groningers met hun aardbevingen.

Algemene Nederlandse Wielrijders Bond

De ANWB, al meer dan 75 jaar Kampioen van de autolobby, lijkt teruggekeerd tot haar corebusiness: Algemene Nederlandse Wielrijders Bond. In een interview in het AD en consorten doet directeur Frits van Bruggen, in het kader van de naderende verkieziingen, een oproep tot de gemeenten, te gaan zorgen voor veiliger fietspaden. Ook zouden er meer 30-kilometerzones moeten komen.

De actie is gebaseerd op een onderzoek onder 22.000 ANWB-leden (automobilisten, die wellicht ook wel eens fietsen?) waaruit blijkt dat  ‘fietsers in de grote steden zich het onveiligst voelen’. Amsterdam, hoe kan het anders, voorop.

Onder de relevante vragen aan het adres van Van Bruggen, mis ik er minstens één: roept de gemiddelde fietser de onveiligheid niet over zich af? Het lijkt nauwelijks nodig, deze vraag nader toe te lichten, maar ik herinner toch maar aan enkele veelvuldig geuite klachten over het gedrag van fietsers, de rennersclubjes en de electrificatie buiten beschouwing latend. De wild-west-praktijk in, ja, vooral Amsterdam, het rijden door rood en zonder rood (achterlicht), het over de volle breedte in beslag nemen van fietspaden door scholieren, die trouwens al kwebbelend en chattend eerder denken aan hun ‘rechten’ (op rotondes bv) dan aan hun plicht tot uitkijken en anticiperen.

Ja mensen, het gaat als zo vaak om de nuance. Natuurlijk wil ik ‘de strijd’ van Van Bruggen niet diskwalificeren, al heb ik ook mijn bedenkingen tegen zijn idee, het aantal 30-kilometerzones uit te breiden, omdat algemeen bekend is dat ze niet werken c.q. in de praktijk te handhaven. Verkeersveiligheid zit voor driekwart tussen de oren.

Campina = Kempen

Grappige passage in een Volkskrant-artikel:
‘Tien jaar geleden raakte de noordelijke provincie Friesland Foods kwijt dat als zuivelcoöperatie terugging tot 1879. Overgenomen door Campina, Amersfoort. Vijf jaar geleden ging de regionale Friesland Bank verloren, na honderd jaar. Opgeslokt door Rabo, Utrecht. En nu is De Friesland Zorg aan de beurt. Ontmanteld door Achmea, Zeist.’

Hadden die Friezen de Coöperatieve Condensfabriek Friesland (jazeker met het merk Friese Vlag, dat trouwens wijselijk is behouden) maar niet moeten omdopen in Friesland Foods, dat even terzijde.

De Amsterdamse krant wringt zich in nogal wat bochten om het waar te maken dat het weer gaat om een gevecht tussen Friezen en Hollanders, à la Slag bij Warns (1345, jaarlijks herdacht). Maar Utrecht (‘t Sticht) waar de gefuseerde Raiffeisen- en Boerenleenbanken als Rabobank zijn gevestigd, is geen Holland en de Campina ‘te Amersfoort’ is in Eindhoven ontstaan uit een fusie van coöperatieve zuivelfabriekjes in De Kempen.

Voor de volledigheid: de naam van deze streek wordt wel verklaard uit berichten die daar gestationeerde Romeinen zouden zijn begonnen met de vermelding ‘Campina’, wat ‘te velde’ betekent. Er is trouwens ook een natuurgebied bij Boxtel, een eind buiten De Kempen, dat Kampinase Heide heet.

Achtergrondmuziek

Floris Kortie droeg zondagavond, tijdens Podiium Witteman, een tv-programma dat met succes klassieke muziiek dichter bij de mensen probeert te brengen, een gedekt dinertafeltje aan ter ‘illustratie’ van zijn onderwerp: achtergrondmuziek in restaurants. Gewenst, ongewenst, of zelfs gehaat. Er zijn mensen, als presentator Paul Witteman, die een weigering om dit soort deuntjes wat zachter te zetten, honoreren met hun vertrek.

Margriet Vroomans, presentator van Radio 4, twitterde vanmorgen bij wijze van grap dat zij Podium Witteman op de achtergrond pleegt te houden als zij aan de maaltijd zit. Oud-kamervoorzitter Frans Weisglas – immer op Twitter aanwezig – vond dit in elk geval leuk.

Maar nu even serieus: wij zorgen altijd de maaltijd achter de kiezen te hebben teneinde tijdig klaar te zitten voor Podium Witteman. Concentratie was deze keer meer dan ooit gewenst, al was het alleen al voor Robbert Dijkgraaf, die het, ook als het over muziek gaat, zo mooi kan zeggen. Het Estlands Kamerkoor met een schitterend stuk van landgenoot Arvo Pärt was trouwens ook niets voor tussen de soep en de aardappelen. Zomin als de uit het hoofd gespeelde variaties op een werk van Bach door huisorkest Fuse.

Achtergrondmuziek? We waren eens te gast in een auberge in de Ardennen, gedreven door twee gezusters die, zoals het cliché wil, de sterren van de hemel kookten. Geen muziek. Toen we, enkele jaren later, dat weekeinde wilden herhalen, bleek het etablissement overgenomen door een Hollander, die ons handenwrijvend tegemoet trad en die dan ook de prijzen aanzienlijk had verhoogd. Maar erger nog was het feit dat hij meende ons van de morgen tot de avond te moeten trakteren op de tamelijk luid afgestelde weergave  van symfonieën à la Tchaikovsky. Niks ten nadele van, maar…

We draaien graag klassieken, met de laatste tijd een zekere voorkeur voor oratoria of koormuziek van onder anderen Haydn, Handel en diens voorganger Purcell. Maar niet onder het eten.

Het proces van de vorige eeuw

De weekendbijlage van het AD plus regionale kranten, waaronder het Eindhovens Dagblad had als coverstory een interview met Jan Hein Kuijpers, zowat tien jaar de advocaat van Willem Holleeder. ‘Door hem is alles sneller gegaan', bevestigt de inmiddels Nederlands bekendste strafpleiter. Dat kun je wel zeggen. Destijds,  toen hij de verdediging van H. overnam van Abraham Moskowitz, werd hij door de Volkskrant beschreven als een ‘jongen met losse veters’. Nu poseert Kuijpers, sigaret in de hand, in peperdure trendy kleren en rijdt hij in een zwarte Porsche Cayenne (soms wel 180 op de A2, wat hem op een voorwaardelijke rijontzegging is komen te staan).
Het proces van de eeuw, heet de zaak Holleeder, die deze week voortgang vindt. Elke eeuw kan er maar één hebben, denk ik dan. Zo staat me die van de vorige eeuw nog duidelijk voor de geest: de Berkelse arts O. (John Opdam), die achtereenvolgens zijn vrouw en een medegevangene, Adriaan Lodder, in de strafgevangenis te Leeuwarden met cyaankali om het leven bracht. En deswege tot tweemaal toe levenslang kreeg opgelegd. Een in één woord fantastische geschiedenis maar echt gebeurd. Holleeders turbulente criminele gedragingen vallen daarbij in de schaduw.

‘Niet doen, niet doen!’ riep de advocaat

De bron van het kwaad, waarvan niet alleen de toenmalige media smulden, was (jaren vijftig!) het feit dat O. het met de dienstmeid deed op de vloer van zijn praktijk in Berkel-Rodenrijs en niet alleen daar. Wikipedia houdt het sober op ‘een affaire’, maar er is een kleine bibliotheek volgeschreven over de dubbele strafzaak. Peter R. de Vries, toen verslaggever van Panorama schreef zich tot BN-er avant la lettre en geniet daar nog steeds van. Wat je van de verhalen op internet voor waar opvat, zoek je zelf maar uit. Sommige mededelingen kan ik als ex-verslaggever van een Friese krant, controleren en die blijken dan niet te kloppen.
Zo weet ik zeker dat journalisten, belast met de taak, de affaire O. te volgen, elkaar niet plachten te ontmoeten in het ‘nabij het Leeuwarder gerechtshof gelegen café De Klanderij,’ maar in het toenmalige  Hotel De Kroon aan de Stationsweg. Ik zie nog de landbouwjournalist van de Leeuwarder Courant met de bijnaam Geitenkop, die aan een ander tafeltje zijn informatie van De Veemarkt (zo heette zijn zaterdagse rubriek) verwerkte, de oren spitsen toen het merkwaardige gedrag van O’s eerste raadsman, mr. Huygens, werd besproken. De advocaat was op de trappen van het gerechtsgebouw gesignaleerd met…een vrouw en toen de fotografen hun camera richtten, had hij geroepen: ‘Niet doen, niet doen!’
Kort daarna werd Huygens vervangen door een Friese advocaat. Dat is dan wel weer waar.

Ieder z’n watersnood

Ja, ieder z’n watersnood. Met de herinnering aan 1953 en z’n meer dan 1800 doden,klinkt dat enigszins pedant. Ik weet ‘t. Die zaterdagavond bezochten wij als  voortrekkers (oudere padvinders voor onwetenden) onze vriend Jan Goderie, die pas getrouwd was en in een oud huisje in de buurt van de Teteringsedijk in Breda woonden. We woeien langs de singels naar huis. Want het waaide, gatsamme wat waaide het.
Toch duurde het ‘s zondags vrij lang, voordat de omvang van de ramp via de radio tot ons doordrong. Nog dezelfde avond zaten we op elkaar gepakt in een legertruck, om tussen Steenbergen en het Volkerak dienstplichtigen in de bundels van lichtaggregaten te gaan helpen met het vullen van zandzakken.
In de dagen erna – het lyceum was dicht – zat  ik ter assistentie op de redactie van Dagblad De Stem. Het was de aanloop naar mijn aanstelling aldaar tot leerling journalist. Ik meende voor dat vak geboren te zijn en dat is, zeg ik achteraf, volkomen bewaarheid.
Ik had dat niet van een vreemde. Mijn vader was schrijver, journalist en voordrachtkunstenaar. Toen het Nationaal Rampenfonds in het leven was geroepen, werd hij geconfronteerd met een totaal ander probleem: de noden van de r.-k. missie in het Amazonegebied.
Als de missionarissen in die tijd verlof werd vergund, gebruikten ze hun ‘vakantie’ in het vaderland om geld in te zamelen voor hun werk. Zo ook pater Louis Soontiëns CSSP (van de Heilige Geest), wiens bedelactie door dat Rampenfonds natuurlijk weinig kans zou hebben, ware het niet dat mijn vader besloot, in voornoemde krant, waarvan hij een mensenleven medewerker is geweest, een Amazonefondsje te beginnen. Het werd een succes, zonder dat het ‘t Nationaal Rampenfonds – niet beter te weten – enige schade berokkende.

Twitter is geen riool

Sylvain Ephimenco is een door mij gewaardeerde Trouwcolumnist, maar vandaag rijdt hij toch wel een scheve schaats.

In een stuk over sociale media, waarin hij Facebook slechts even aanstipt als bij jongeren uit de gratie, beschrijft hij Twitter als een vunzig riool, zonder het medium echt te kennen.
Dat gaat dus zo: ‘Het proletarische plebs kan daar de elite ontmoeten, deze remloos schofferen en verscheuren tot er alleen lappen rood vlees overblijven. Bovendien kunnen in de twitter-arena de kromme zinnen van het rapaille door duizenden soortgenoten worden gelezen. Een druk op de zendknop en je achterstand op Multatuli en Mulisch is bijna ingelopen!’
En: ‘Soms bereikt me via rapporterende vrienden het vuil dat uit Twittervingers op die dag is ontsnapt. Maar ik hoef dit niet te weten. Ik heb er bewust voor gekozen nooit een letter of komma in deze kweekbouillon vol bacteriën te dompelen.’ Tot zover Ephimenco.

Ik heb het al vaak gezegd: Twitter ben je zelf. Jij maakt uit wie je volgt. Blijkt zo’n figuur van het soort miezerigheid, die S.E. beschrijft dan schrap je hem/haar gewoon uit je lijst (ontvolgen). Er zijn nog andere mogelijkheden om je account ‘schoon’ te houden: blokkeren (wat ik, eerlijk waar, nog nooit heb hoeven te doen) en jou mishagende reclame negeren.

Een greep uit mijn lijst: vooraanstaande kranten, blogs en websites, gerespecteerde journalisten, politici, wetenschappers en kunstenaars, sommige overheidsinstanties, publieke organen en verenigingen. Alles afgestemd op mijn interessesfeer.

k heb wat dat betreft wel wat tips voor de Franse Nederlander Sylvain: Secrets d’Histoire (inclusief YouTubekanaal) over de rijke geschiedenis van zijn vaderland, liefhebbers van de Franse impressionisten, die dagelijks repro’s laten zien, een Britse professor, die zich toelegt op de ‘historische figuur of dito gebeurtenis van de dag’.

Kortom ik heb aanleiding noch behoefte, Sylvains aanbeveling te volgen, mijn account te sluiten en te gaan wandelen. Wandelen doe ik trouwens al, elke morgen een half uur, recht uit m’n bed.

Burgemeesters voldoende gescreend?

Worden burgemeesters voor hun benoeming voldoende gescreend? Die vraag lijkt best relevant, ook al in de aanloop tot de gemeenteraadsverkiezingen, waarbij het gedragspatroon van raadskandidaten meer dan ooit aandacht krijgt. Maar de directe aanleiding tot de vraag is natuurlijk het alcoholprobleem van burgemeester Stefan Huisman in Oosterhout, dat kennelijk in het licht van de mondiale MeToo-hysterie opeens in een schril daglicht is komen te staan.

Veel is nog onduidelijk over het incident en vergelijkbare toestanden rond de burgemeester  in Oosterhout, wat op zich niet verwonderlijk is als je ziet hoe de omgeving van een burgemeester in de kramp schiet zodra zoiets in de openbaarheid komt.

Volgens een krantenbericht, dat zondag op Twitter was te lezen, heeft het probleem  Baco Huisman (bijnaam, afgeleid van een mixdrankje) in zijn vorige standplaats Hilvarenbeek al parten gespeeld, inclusief seksuele ontsporingen. Maar ja, toen speelde MeToo nog niet. Het bleef zodoende bij plaatselijke roddel.

Het doet me denken aan een geval in de Kempen, waar het feit dat een burgemeestersvrouw aan kleptomanie leed (ik heb dit uit de eerste hand) ooit geen beletsel vormde voor een fikse promotie van haar echtgenoot naar een veel grotere gemeente.

De man die zelf de quiz is

‘Kees Driehuis is zo ongeveer Per seconde wijzer’ zou een mediajournalist van de quizmaster hebben gezegd. Ik wil dat nog wel even aandikken: Driehuis (66) is al 29 jaar dat ‘spelletje’ van (BNN)Vara. De leeftijd doet het al vrezen: Kees gaat met pensioen.

Er zijn nauwelijks quizzen die wij volgen, maar PSW is er daar een van. Nog minder presentatoren beschikken over de eigenschappen, die je – twee episodes per jaar – naar zijn verschijning doen uitkijken. Kees Driehuis is een man die vooral zichzelf is, die zijn status van BN-er, zo hij die al heeft, zichtbaar koud laat. Die de deelnemers aan zijn spel in hun waarde laat, hartelijk met hun ups and downs meeleeft, hen stimuleert met zijn guitige blik achter de sterke brillenglazen, kortom een tv-persoonlijkheid van klasse.

Wat ‘Per Seconde Wijzer’ zelf betreft: laat de twee-eenheid toch maar betrekkelijk zijn en moge het de omroep lukken, een waardige opvolger zonder kapsones te vinden.

Provincie Noord-Brabant blust plaatselijk brandje

Groot nieuws. Waarmee het Eindhovens Dagblad dan ook de krant opent: ‘Provincie pakt door: Nuenen bij Eindhoven.’ Ik citeer gemakshalve maar even wat van de inleiding: de provincie Noord-Brabant maakt binnen enkele jaren een einde aan Nuenen als zelfstandige gemeente, (…) Ze gaat daarbij lijnrecht in tegen het standpunt van de Nuenense gemeenteraad, die zich in november nog uitsprak dat het zeker niet met Eindhoven wil fuseren.’

Van de gemeente Son en Breugel, dat tot dusver als alternatief gold voor een fusie van Nuenen met Eindhoven, wordt verwacht dat zij zich opnieuw beraadt. Ze koos eerder voor blijvende zelfstandigheid, ondanks de waarschuwing van haar burgemeester dat dwang van bovenaf op de loer ligt.

Lekken is tegenwoordig eerder regel dan uitzondering. De provincie is daar kennelijk nog niet achter, want de drie betrokken burgemeesters zijn  (waarom eigenlijk?) vertrouwelijk geïnformeerd over de nieuwe voornemens van Gedeputeerde Staten. Jammer, want niemand, behalve een enkel raadslid, voelde zich vrij op het nieuws te reageren. Zo wel de opinieleider van het ED: ‘Lost de provincie slechts het probleem 'Nuenen' op of is het een stap op weg naar een grootscheepse herindeling van Zuidoost-Brabant?’

Precies. Toen ik onlangs een stukje schreef over het gehaspel van de gemeente Nuenen (Nuenen dwers) was ik – mea culpa – even de gedegen beschouwing vergeten die de doorgewinterde oud-bestuurder Jan van Beerendonk eerder aan het regionale herindelingsvraagstuk had gewijd: Voordeel van het grote, charme van het kleine. Van Beerendonk’s opvatting komt hierop neer: Vorm één grote gemeente, bestaande uit een aantal deelgemeenten. Niet  als verlengstuk van het centrale gemeentebestuur, maar redelijk autonome gemeenten die zorgen voor de eigen dorpscultuur en de lokale identiteit met een eigen budget. De centrale gemeente Eindhoven krijgt als taken de bovenlokale zaken als economische en ruimtelijke ontwikkeling en vooral ook coördinerende taken op het gebied van gespecialiseerde zorg en welzijn en andere beleidsterreinen waar nu de individuele gemeenten te klein voor blijken te zijn.

Conclusie: de provincie Noord-Brabant is druk doende met het blussen van een plaatselijk brandje, terwijl het vuur ondergronds voortwoekert.