Machteloze woede

Mensen noem elkaar geen mietje,

Eenmaal zing je allemaal,

Allemaal het ouwe liedje,

‘t Is de schuld van ‘t kapitaal

Zong de onvolprezen Leen Jongewaard in de brekende jaren zeventig. Kan zo weer ‘n hit worden, als je de machteloze woede ziet die de ING-bank nationaal heeft opgeroepen met het plan de baas eventjes te voorzien van een salarisverhoging met 50 (zegge vijftig) procent tot drie miljoen per jaar. Ik hoef daar niks meer van toe te lichten, dat heeft iedereen al gedaan, tot De Telegraaf aan toe: een opgestoken vinger van de ING.

Machteloze woede, ja, ook bij de politiek, want die bank is ongrijpbaar, ook voor zoiets als de Balkenende-norm. Het is trouwens een internationale trend, de teugels voor de banken weer te laten vieren, zodat ze hun wanbeleid van voor 2008, die tot een mondiale financiële crisis heeft geleid, weer vrolijk kunnen oppakken.

De argumentatie bij de ING slaat natuurlijk nergens op: allemaal het ouwe liedje. 'Anders lopen ze weg, naar het buitenland.’ En het is ‘natuurlijk’ een beloning voor het goed functioneren van de bank. Een beloning die dan in de eerste plaats het personeel toekomt, hoorde ik – met mijn instemming – op de nachtradio zeggen. Zoals ook de gederfde spaarrente ter sprake kwam. De burger betaalt, zoals dat ook het geval zal zijn als het weer mis gaat en de staat met ons belastinggeld moet bijspringen.

En uiteraard hebben ze het weglopen van enkele duizenden klanten ingecalculeerd – dat is eerder gebeurd. Maar 1. wat kan hen dat schelen? 2. Begin er gerust aan. Je zit met machtigingen tot afschrijving etc. met handen en voeten aan zo’n bank gebonden. Overstappen kost je minstens een dag werk, met het risico dat er toch nog iets mis gaat.

Ik moest trouwens wel even grinniken – mooi meegenomen – toen president commissaris Jeroen van der Veer gistermiddag eerst een slokje water moest nemen, alvorens de kritische vragen van Nieuws & Co op Radio 1 te beantwoorden.