vrijdag 30 augustus 2013

Bouw Nederland van de grondwet af opnieuw op

ouderen001Lees bijgaand krantenbericht even. Om netjes te blijven, het komt uit het Eindhovens Dagblad.

Ben ik een ‘rijkere’ gepensioneerde? Zou best kunnen. Ik denk het namelijk goed te hebben en dat zou wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat ik in 1999 de dans ben ontsprongen. In dat jaar werd ik 65 en kort daarna verkochten de VNU haar dagbladen aan het Wegener Courantenconcern. Dus ben ik bij het VNU Pensioenfonds nog net binnenboord gebleven. Bijkomend voordeel: dat pensioenfonds blijft het bijzonder goed doen. Je leest of hoort er nooit iets over (behalve in de nieuwsbrieven die mij periodiek bereiken) en dat is op zich ‘n goed teken. Ik tel mijn zegeningen, intussen al meer dan 14 jaar.

In 2015 (ben ik er dan nog?) gaan de ‘rijkere’ gepensioneerden 25 euro per maand inleveren op hun AOW-uitkering. Daar mag ik dus niet wakker van liggen. Wat mij in het bericht intrigeert, is hetgeen wordt medegedeeld vanaf de tweede alinea. ‘De zogenoemde Wet Mogelijkheid Koopkrachttegemoetkoming Oudere Belastingplichtigen (MKOB) wordt in dat jaar afgeschaft. Deze tegemoetkoming wordt vervolgens weer opgenomen in de zogenoemde huishoudentoeslag, waar mensen tot een bepaalde inkomensgrens recht op hebben.’ Einde citaat.

Zoals gezegd, ik hoef me nergens druk over te maken. Maar ik zit me hier toch op te winden, zij het om een heel andere reden. Want wat is dit nu weer voor wirwar van wetten en regeltjes, die zich blijkbaar vermenigvuldigt als konijnen.

Ooit hadden we een commissie, ik meen onder Vermeend, die zich bezig hield met wat heette de vereenvoudiging van ons belastingstelsel. Dat werd zoals bekend niks. Waarom zou je het makkelijker maken als het moeilijk kan? Toen kwam er, als ik het goed heb, weer een herziening, of iets wat daar op lijkt. Het kan ook zijn dat daar nog steeds aan wordt gewerkt. Niks met niks dus. Zo tussendoor kwam het zorgstelsel onder de loep, onder aanvoering van – vinger in het keelgat – schaamteloze schraper Hans Hoogervorst. Daaraan werden weer belastingmaatregelen gekoppeld als het schrappen van de mogelijkheid, de premie van je ziektekostenverzekering  en het eigen risico (intussen 350 euro en toch een last die je hebt te dragen) af te trekken. Enzovoorts enzovoorts. En het geciteerde krantenbericht is nog maar een onbetekenend lekje uit wat ons op de derde dinsdag in september te wachten staat.

Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Dit: Bouw Nederland van de grondwet af helemaal opnieuw op. Geen idee op welke partij ik te zijner tijd (vroeg of laat) zou moeten stemmen, maar de politicus (m/v) die dit als artikel 1 in zijn programma zet kan op mij rekenen.

Inderdaad, wat ‘n utopie.

Kijk intussen even naar de Oosterscheldekering, anders zakt die ook nog in.

Malware

Het gaat niet zo best met sommige computerbladen. Nogal wiedes, wie informatie wil over computers en internet, vindt nu álles op het web – triest genoeg ook op de websites van die bladen. Heeft dan een vraagbaak als de Faqman van het blad Computeridee, een allesweter op ict-gebied, die ook nog eens onderhoudend kan schrijven, het allemaal  voor niets gedaan? Ik hoop er het beste van.

Een recent probleempje, voor het oplossen waarvan ik veel aan de info op het internet heb gehad, is een bijzonder hinderlijk, niet weg te krijgen stukje zogenaamde malware. ‘Mal’ betekent ‘slecht, ongewenst, onbetrouwbaar’, denk maar aan malafide en malheur (Frans voor ongeluk). Malware is dus ongewenste software, die, meestal zonder dat je er erg in hebt, op je computer wordt geïnstalleerd.

Er was bij mij sprake van ‘onbewaakte ogenblikken’ tijdens de herinstallatie van het besturingssysteem, waarbij de virusscanner noodzakelijkerwijs even op een zijspoor stond. Daarvan werd door een of andere malloot misbruik gemaakt om de ‘Delta Mixi DJ Toolbar’ op mijn browser (Chrome) plakken, zodanig dat ik kon prutsen met de instellingen wat ik wilde, maar de internetbladeraar bleef openen met dat ding – sterker nog de sites waarmee ik standaard wilde openen, werden keihard genegeerd.

Hoe slecht en kwaadwillend dit stukje software was, bleek uit de telkens terugkerende mededeling dat mijn harde schijf vol was plus de uitnodiging met een link om ‘dat even op te lossen’. Ik beklaag degenen, die geen idee hebben wat er op hun harde schijf staat en die dan – al is het maar uit nieuwsgierigheid – gaan doorklikken. Maar aan mijn lijf geen polonaise dus.

Waarom brengt internet in dit soort gevallen  uiteindelijk redding? Omdat je natuurlijk niet de enige bent die tegen zo’n muur oploopt. Tik de naam van de malware + ‘verwijderen’ of ‘remove’ in en je komt gegarandeerd uit bij een link, die je naar de ultieme oplossing brengt. In dit geval was dat een cleaner die het keurig oploste en die het helemaal niet erg vond (het zelfs voorstelde) na gedane zaken weer te worden verwijderd.

donderdag 29 augustus 2013

Microsoft heeft nog wel wat te leren

Het begint erop te lijken dat ik elk jaar in augustus een fatale crash op mijn laptop met voorgeïnstalleerde Windows 7 voor de kiezen krijg. Zoiets kost dágen, waarin de computer niet gebruikt kan worden, waarvoor ze bestemd is.

Gelukkig kwam er deze keer geen technische dienst van wie dan ook aan te pas om de boel weer in orde te krijgen. Het was dus een kwestie van het inzetten van het ooit op dvd’s gemaakte ‘herstelmedium’ van de fabrikant, in dit geval Toshiba.

Als het daarbij bleef en ik na, laten we zeggen één dagdeel weer aan de slag kon, zou ik wellicht niet aan dit stukje zijn begonnen. Maar het begint er al mee, dat Toshiba, gelijk menige andere leverancier, meent allerlei toevoegingen aan het besturingssysteem te moeten doen, waar ik absoluut niet op zit te wachten. En niet alles valt ‘op te schonen’ met de daarvoor geëigende programmaatjes die op het internet zijn te vinden. Om maar een voorbeeld te noemen: Toshiba heeft een ‘opstartscherm’ met haar logo toegevoegd met een witte achtergrond, waarop dan de eveneens witte (!) letters van Windows verschijnen. Ik meen me van de vorige keer te herinneren, dat je dat scherm kunt ‘normaliseren’ via het zogenaamde BIOS (Zie Wikipedia voor wat dat is), maar ik mag dan een computeraar met een kwarteeuw ervaring zijn, het is me deze keer nog niet gelukt, daar in te komen.

Maar goed, dan begint het feest. De fabrieksmatige installatie is ‘n jaar of drie oud, dus Microsoft constateert dat er flink geüpdated (ge-update mag misschien ook) moet worden, inclusief het aanbrengen van Servicepack 1. Nu heb ik eens van een workshop over beveiliging van de internetprovider Xs4all opgestoken, dat je ‘automatische updates’ van Microsoft beter kunt uitschakelen, om zelf te kunnen bepalen wat wel en wat niet. Even niet aan gedacht, in de veronderstelling dat de softwaregigant onderhand wel zo ver zou zijn dat ze al die ‘verbeteringen’ die in de loop der jaren zijn ontwikkeld, wel zal hebben verwerkt in een soort samenvatting, cumulatieve update genaamd. Niet dus.

Het begon met meer dan 200 updates, na installatie en herstart van de computer gevolgd door de noodzakelijke ‘configuratie’. Ga in zo’n geval maar wat anders doen want dat gaat uren duren. En in de daarop volgende dagen volgden etappegewijs nog eens honderden updates plus de installatie van dat Servicepack 1. Kijk ik nu naar de knop Start, dan zie ik alwéér dat uitroepteken, dat mij opnieuw zo’n reparatiesessie staat te wachten, zodat ik me afvraag: waarom niet een nieuwe versie, Windows 7.1, geïnstalleerd, zoals tegen oktober voor Windows 8 (8.1) valt te  verwachten? Intussen heb ik bij de instellingen geprobeerd, het initiatief naar me toe te trekken, of het wat wordt, blijft een kwestie van afwachten, want zo duidelijk is dat nu ook weer niet geregeld.

Mijn conclusie uit deze gang van zaken  is dat ze bij de softwarereus in Redmond nog veel hebben te leren.

Cyberwereldvreemd

De rechter in de zaak tegen de Vestdijkschoppers heeft een lichtere straf opgelegd dan door de officier van justitie geëist, gezien de nadelen die de verdachten hebben ondervonden van de schokkende filmpjes van het gebeuren die door de politie als opsporingsmiddel online zijn gezet. Een typisch geval van Cyberweltfremdheit.

Het Eindhovens Dagblad wijdt aan dit geval een redactioneel commentaar en wijst daarin op de (privacy)rechten die ook verdachten van enig misdrijf hebben. Ja ja, het zal wel.

De Welfremdheit waar het gaat over computers, automatisering, internet-technologie, kortom de cybercultuur bij de overheid en traditionele media is aan de orde van de dag. Daarvan zijn heel wat voorbeelden op te sommen maar dat ga ik hier nu niet doen.

Om bij dit concrete geval te blijven: de beelden die op het web een naar het lijkt oneindig leven zijn gaan leiden, met alle erupties van volksrichting van dien, zijn afkomstig van een of meer bewakingscamera’s. Naar het oordeel van de rechter had het OM zich driemaal moeten bedenken, alvorens dit middel in te zetten.

Op zich is dit een redenering die ik goed kan volgen, ware het niet dat de dagelijkse praktijk op het internet zeker niet afhankelijk is van bewakingscamera’s en van besluiten van justitie daar iets mee te doen. Negentig procent (ik doe een gooi) van de Nederlanders loopt immers met wat voor apparaat dan ook rond, waarmee kwalitatief steeds betere foto’s en filmpjes kunnen worden gemaakt en weinigen voelen zich geroepen, de neiging te onderdrukken, daar ook daadwerkelijk iets mee te doen. Al was het alleen maar omdat gebleken is, dat met de gemaakte ‘unieke beelden’ soms een smak geld is te verdienen.

Voor beelden als die van het uitgaansgeweld in Eindhoven, hoeft echt niet te worden gewacht op het overleg tussen politie, officier en hoofdofficier. Die staan – aangekondigd op Twitter – à la minute online. 

In het licht van het  bovenstaande, geef ik het beroep dat het OM tegen deze uitspraak heeft ingesteld een goede kans.

Aprilgrap in augustus

Het kenmerk van een aprilgrap is dat de doordenker iets ruikt, dat hij (m/v) het donkerbruine vermoeden krijgt dat er ‘ergens een steekje aan los is’ en dat hij met een blik op de kalender vaststelt wat precies. Grinnik, grinnik en einde verhaal.

Het is voorgekomen dat mensen door (misplaatst) raffinement van de ‘grap’ toch de klos werden. Wijlen een hoofdredacteur van het Eindhovens Dagblad heeft de aprilgrap in de krant ooit voor eens en voor altijd afgezworen, nadat duizenden abonnees op het verkeerde been waren gezet over een naderende ramp en gepakt en gezakt de stad verlieten.

Maar dat wantrouwen, zou dat ook een rol kunnen spelen, als een te naam en te faam bekend staande ondernemer, wie bovendien een hoge mate van inventiviteit kan worden toegedicht, zich buiten de folklore van de aprilgrap om, leent voor een fantastisch, maar toch  min of meer ‘realistisch’ plan als dat voor een ‘Budget Bejaardenhuis’ in de binnenkort leeg komende koepelgevangenis in Breda? Blijkbaar niet, want diverse media, waaronder BNR Nieuwsradio, BN-DeStem en ook ondergetekende trapten erin.

Een reclamestunt van Delta Lloyd, dat hiermee ‘mensen wilde wakker schudden om kritisch naar hun pensioen te kijken’.

Over smaak valt niet te twisten, maar één ding is zeker, voortaan draai ik de woorden van de betrokken ondernemer, Aad Ouborg, die zich gisteren bloedserieus door de media over zijn ‘idee’ liet interviewen driemaal om, alvorens er geloof aan te hechten.

woensdag 28 augustus 2013

Onder de Paraplu

De successvolle Bredase ondernemer Aad Ouborg, bekend van de huishoudapparaten Princess en van het ‘redden’ van een aantal monumentale gebouwen, waaronder het Grand Theatre, wil van de Bredase Koepelgevangenis (als zodanig dicht in 2016) een wat hij noemt Budget Bejaardenhuis maken.

Ouborg. What is in a name? En het toeval wil, dat ‘Koepelgevangenis’ een universele aanduiding is, die door de Bredase volksmond al in de negentiende eeuw werd vervangen door De Paraplu.

Uit Ouborgs persbericht: ‘Een groeiend aantal senioren kan moeilijk rond komen, waardoor een normaal bejaardenhuis voor hen niet meer betaalbaar is. In het Budget Bejaardenhuis delen bewoners een kamer en wordt de zorg zoveel mogelijk geautomatiseerd. Daardoor kunnen senioren voor de helft van de prijs van een normaal bejaardenhuis gehuisvest worden. Als alles volgens plan verloopt, kunnen de eerste bewoners begin 2017 hun intrek nemen in Budget Bejaardenhuis de Koepel.’

Paraplu of Koepel – het suggereert hoe dan ook bescherming of geborgenheid. Maar het nadeel van het historisch verleden van dit markante gebouw is ook, dat de gedachte aan ‘opbergen’ zich opdringt. Waren het vroeger dieven, moordenaars en oorlogsmisdadigers, waaronder de Drie van Breda, nu zouden het de ouderen moeten worden, die als automatisch het stempel opgedrukt krijgen van een normale zorg niet te kunnen betalen.

Een lumineus idee van een man, die bewezen heeft, de stoutste dromen te kunnen verwezenlijken, maar wel een idee deze keer, waar nog eens goed over nagedacht moet worden. Om puur emotionele redenen.

dinsdag 27 augustus 2013

Schadend gas

Ik. Ooit was het not done welk geschrift dan ook met ‘ik’ te beginnen. Da’s lang geleden. Ik is nu wellicht het meest gebruikte woord, al blijft de e in het Nederlands de vaakst voorkomende letter. Maar luister maar eens naar Bekende of zich Bekend wanende Nederlanders op radio en tv, het zou de moeite waard zijn daar eens een statistiek op los te laten. Bekend is trouwens synoniem voor ‘Beroemd’. Op Achterwerk van de vpro gids, waar tieners hun probleempjes en pijntjes ventileren, staat om de haverklap de ontboezeming ‘liever dood dan niet beroemd’.

Ik dus, geef al jaren niks meer aan welk goed doel dan ook, uitgezonderd de decemberzegels, voornamelijk omdat ik de kinderen die daarmee aan de deur komen, het gezeur wil besparen. Ze komen er nog wel achter. Het schrijnende van het gegraai van die Coen van Veenendaal (was het nu 160.000 euro of twee ton?) is, dat hij zijn Alpe D’Huzes steeds heeft ‘verkocht’ als de absoluut integere organisatie. Het bestuur van de desbetreffende stichting wringt zich nu in allerlei bochten, om de vestzak-broekzak-tactiek met Van V. goed te praten, maar daar trappen wij niet in. De gang van zaken is de definitieve bevestiging dat Goede Doelen niet te vertrouwen zijn.

Ik dus, ben ook tegen zelfs maar het denken aan het winnen van schaliegas in dit toch al zo zwaar onder druk staande landje. En al helemaal omdat Henk Kamp, zonder een spoor van schaamte roept, dat het regionale en plaatselijke belang voor dat van de natie moet wijken. Waar hebben we dat vaker beleefd? Precies, in Slochteren en verre omgeving. En bij de aanleg van de Betuwelijn. Met schaliegas zou de regering trouwens doorgaan met het achter de wagen spannen van het paard, omdat ze daarmee blijft ontkennen dat fossiele brandstoffen als de basis van onze energievoorziening hun tijd hebben gehad. Schaliegas is schadend gas.

maandag 26 augustus 2013

Paleis zonder vrede

Het Vredespaleis in Den Haag bestaat honderd jaar. Dat gaat gevierd worden in aanwezigheid van onze koning. ´n Beetje wrang daar het een paleis zonder vrede is. Het is dus in 1913 (een jaar voor het begin van de Eerste Wereldoorlog!) gebouwd met centen van een Amerikaanse multimiljonair, die er verder ook niks aan kon doen.

Ik denk terug aan de meester van de zesde klas – tegenwoordig groep 8, geloof ik -  die ons vlak ná de Tweede Wereldoorlog voorhield, dat het allemaal niet had geholpen: de Volkenbond (voorloper van de VN) niet en dat paleis evenmin.

Je kunt elkaar beloven, de vrede te bewaren, je kunt ook afspreken geen chemische wapens te gebruiken, maar wat zijn die beloften waard? Niks niemendal. Laat dat eeuwfeest dus maar zitten.

woensdag 21 augustus 2013

Görings sigaren

Interesse in de sigaren van Hermann Göring? Göring wie? Die vraag kan rijzen bij de jongeren. Wel, dat was een topnazi die wellicht meer tot de verbeelding sprak dan Hitler himself. Vanwege zijn allengs pafferig geworden uiterlijk, immer gekleed in operette-achtige uniformen, met de maarschalkstaf in de hand. Liet zich na zijn arrestatie in 1945 nog ‘opgewekt’ (filmisch) interviewen. Werd in Neurenberg ter dood veroordeeld, maar wachtte de strop niet af. Sloeg in de cel de hand aan zichzelf.

Göring was hoofd van de Luftwaffe, leidde zodoende de bombardementen op Londen, Coventry, Rotterdam en andere steden, aldus de wraak van de geallieerden over Duitsland (Dresden!) afroepend. Los van zijn uniform-dwaasheden, omringde hij zich met luxe, was hij een veelvraat en een dief, maar wel een met ‘smaak’, want hij wist precies, welke Hollandse meesters voor zijn landhuis moesten worden gereserveerd.

Maar nu gaat het dus even over z’n sigaren: Sonderanfertigung für Reichsmarschall Hermann Göring, met initialen en familiewapen op de dozen. De fabrikant staat er ook op. Dat deed mij even opveren, gezien de dominante positie van de Brabantse sigarenindustrie in die tijd, maar zoeken met cigars of Göring leverde de naam van ene Otto Boenicke te Berlijn op.

De kistjes zijn kennelijk aan het eind van de oorlog door een Britse militair ingepikt, want ze zijn nu in het bezit van een particulier, ‘die ze heeft geërfd’ en te koop aanbiedt via een veilinghuis in Lincoln. Zo gaan die dingen.

maandag 19 augustus 2013

Binnendoor

Mogelijk in verband met verminderd testosterongehalte, in elk geval omdat ik niet meer zo geneigd ben, als kanonskogel te fungeren en dat ook niet meer hoef, rijd ik graag binnendoor.

Kwam dat afgelopen weekeinde even goed uit. De A58 was afgesloten van  Eindhoven tot Tilburg. Rijkswaterstaat gaf een alternatieve route aan over A2 en Rijksweg 65. Ja, ik ben daar gek. Binnen de kortste keren ontstond er vanaf de Eindhovense Randweg een file van tientallen kilometers.

Dus namen wij, met eindbestemming Roosendaal de binnendoor-route vanuit Best via Oirschot, Moergestel en Tilburg, zeg maar gerust de middeleeuwse weg via het Trappistenklooster en vandaar over de Ringbaan Zuid. Het was te doen! Alleen op het punt, waar de Bredaseweg, net buiten Tilburg, zich versmalt, was enig gedrang. En bij Gilze (Van der Valk) konden we moeiteloos de A58 op. Dit stuk kostte ongeveer een uur.

Was dat niet zo geweest, dan zouden we nog onze favoriete route door een stukje Belgische Noorderkempen hebben genomen, met gelegenheid tot goedkoper tanken in Meerle. Altijd gezellig, al kom je door een gebiedje dat Vagevuur heet.

Terug was de A58 open (de afsluiting daar in verband met asfaltering volgt komend weekeinde). Ook daar op ons gemak de meest rechtse rijstrook aanhoudend, werden we gepasseerd door onze dochter. Dat heeft niks met oestrogeen-dominantie te maken. Je kunt niet alles zomaar omdraaien.

donderdag 15 augustus 2013

Taalverhaspeling

Iemand in mijn omgeving die allergisch is voor het veel voorkomende verhaspelen van de taal en van zegswijzen op radio en tv – soms horen ‘de daders’ het zelf en willen het dan nog wel eens snel corrigeren – heeft zich voorgenomen, de oren daarvoor dicht te stoppen. Ik ben benieuwd of het lukt. Het is net zoiets als gevoeligheid voor valse muzieknoten. Die kun je niet uitschakelen.

Martijn Simons, die columns schrijft op volkskrant.nl, schreef onlangs: ‘Klagen over taal. Het is een van de laatste stuiptrekkingen van iemand die weet dat zijn dagen geteld zijn, dat hij is uitgespeeld.’ Uit de context begrijp ik dat Simons duidt op de onvermijdelijkheid van taalverandering. Maar niemand, ook Simons niet, kan mij het recht ontnemen, de veranderingen die duidelijk neerkomen op verarming van de taal, te betreuren. Daarbij voel ik mij allerminst uitgeteld, integendeel.

Journalist Kaj Elhorst, als @Politicus1 dagelijks uiterst actief op Twitter, mepte terug: ‘Het zijn de verloederden die denken dat taalverloedering hetzelfde is als taalontwikkeling.’ Steek in je zak.

In de Vlaamse krant De Standaard staat een stukje over de geringe animo in België om een straat te noemen naar Koning Filip. Ze citeert een woordvoerder van wat daar heet ‘Het Paleis’: ‘Er is nog geen enkele aanvraag gekomen. Ook in de periode van de troonswissel ontvingen we geen enkele aanvraag om iets naar Albert II te vernoemen.’

De krant corrigeert de woordvoerder, bewust of onbewust: ‘Er zijn in ons land al drie straten die naar Filip zijn genoemd, maar die dateren allemaal nog uit de periode dat hij prins was.’

Nog maar eens toegelicht. Een straat wordt inderdaad ‘genoemd naar’ en de persoon om wie het gaat wordt ‘vernoemd’. Een nuanceverschil in het Nederlands, dat, hoe bescheiden ook, zijn rijkdom mede bepaalt. Daarom is het verdwijnen van het onderscheid tussen ge- en ver- een verarming, die je mag betreuren zonder daarom een gefrustreerde ouwe lul genoemd te worden.

woensdag 14 augustus 2013

Op z’n smalst

De wegen waarop op z’n hoogst 80 km per uur mag worden gereden, zeg maar de de provinciale wegen, zijn de smalste ter wereld, zo heeft de Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid (SWOV) laten weten. Daar zou iets aan gedaan moeten worden.

Nederland op z’n smalst. Wat ‘n wonder, we zijn ook zo ongeveer het kleinste land ter wereld, op Luxemburg en Andorra en dat soort dingskes na. Blijkbaar hebben we nog niet geleerd, daarmee te leven. Ik kan er niks aan doen, maar sommige kanttekeningen van de SWOV wekken bij mij de lachlust op. Zoals die bij de redresseerstroken aan de zijkanten van de rijbaan. Blijkbaar zijn die ook te smal. Analyseer ik op z’n boerenfluitjes het woord redresseren goed met een verwijzing naar het begrip dresseren? De weggebruiker moet blijkbaar door die randjes opnieuw worden afgericht: houd koers maat. Nooit geweten dat die bestonden trouwens, redresseerstroken.

Het is niet voor het eerst dat het smalle profiel van de provinciale wegen aan de orde wordt gesteld als mede-oorzaak van teveel verkeersongevallen. Als bezwaar tegen verbreding werd tot nu toe aangevoerd, dat zulks het hardrijden stimuleert. Ziet de SWOV opeens dat nadeel niet meer?  In 2009 pleitte de Zeeuwse commissaris van de koning, tevens voorzitter van Veilig Verkeer Nederland (VVN), Karla Peijs, voor het landelijk invoeren van een inhaalverbod op deze wegen. Een idee dat door de SWOV, als zijnde onhaalbaar, zo ongeveer van tafel werd geveegd. Want dan zou je ook een minimum snelheid moeten invoeren en landbouwvoertuigen de toegang tot deze wegen moeten ontzeggen.

Na het verbreden van de provinciale wegen, komt de SWOV wellicht met een andere wens: haal alle bochten eruit. Zie je het al gebeuren, met kronkelwegen door een ‘historisch’ landschap als die tussen Sint-Oedenrode en Best, waar nu een ‘adviessnelheid’ van 60 km staat aangegeven?

Vorig jaar bracht ik ‘n week door in Twente. Daar hebben bijna alle provinciale wegen dubbele asstrepen (inhaalverbod), terwijl voor het langzame verkeer parallelle voorzieningen zijn gemaakt. Ondanks dat daardoor de rijstroken wéér wat smaller waren geworden, voelde ik me er behoorlijk op m’n gemak. Misschien moet het toch die kant op. Alleen, wie zal dat betalen? Iets voor na de crisis.

(Gesproken column voor Omroep Best, 14.08.13.)

dinsdag 13 augustus 2013

Lijkwagen

Ik wens als mediaconsument niet als een kleuter te worden behandeld, zo vatte Jean-Pierre Geelen, tv-recensent van de Volkskrant, zijn kritiek op de vloedgolf van berichten en reportages over de dood van prins Friso samen. Niet tot genoegen  van de hoofdredacteur van RTL Nieuws, zo bleek op het Mediaforum van de NCRV, elke werkdag tijdens lunchtijd present op Radio 1.

Van hem mag NOS-verslaggever Pauline Broekema op de hei aan een wandelaar vragen: ‘Had u het verwacht?’ En mag zijn bloedeigen verslaggever Koen de Regt gerust op Twitter meedelen: 
‘Oef. Zojuist komt de lijkwagen binnengereden bij Huis Ten Bosch.’ 
 
Schrijver dezes twitterde terug: Wat had je anders gedacht, een bruidsauto?

De Regt weer: ‘Ik meld gewoon wat ik hier aan nieuws zie. Kan ik ook niet doen hoor, maar dat zou raar zijn.'

En tv-kijker Pascal Udink: ‘Koen doet gewoon zijn werk! dat hoort een journalist te doen het nieuws brengen als er wat gebeurt.’

Andermaal De Regt, duidelijk verheugd: ‘Zo is dat.’

Ik wil hiermee maar zeggen dat er mensen zijn die het gedoe van de media, ook van de kranten – waarbij je trouwens een behoorlijk onderling verschillende aanpak ziet – met smaak op de voet volgen en anderen, zoals ik, die het bij het kale nieuws laten, de hele santenkraam van die avond zien aankomen en naar het buitenland overschakelen, een vastgelegde film op zetten of de uitknop hanteren en een boek pakken.

Er zijn er ook, die even om ‘n hoekje kijken en dan op het web, een stukje schrijven dat aan dit alles warempel nog iets toevoegt.

Ieder z’n meug en de media hebben waarschijnlijk goed ingeschat, welke categorie tot de meerderheid behoort en daarnaar (kijkcijfers!) gehandeld.

Zullen we vrede mee moeten hebben.

De discussie op Mediaforum: Video

zaterdag 10 augustus 2013

Zoemende vlieg

‘De natuur interesseert me niet genoeg om er ingewikkeld over te doen,’ schrijft ED-columnist Jos Kessels, gelukkig weer terug van vakantie in Frankrijk, over de vraag wat het verschil is tussen het geluid van krekels en dat van boomkikkers.

Dus maakt Jos inmiddels ‘met een t-shirt jacht op een lastig zoemende vlieg’. Nou, vliegen zoemen niet, bijen wel en sommige muggen, die daarom ook wel neefjes worden genoemd: neeeeeeefff. Vliegen zijn daarom niet minder lastig. Stiekeme, want onhoorbare en sowieso moeilijk te vangen plaaggeesten.

Nu ik toch bezig ben met dat stukje: Fransen lunchen volgens Jos, of ze geen avondeten meer verwachten. Typisch Nederlands, te denken dat het diner in Frankrijk het belangrijkste eetmoment is en dat je dus tot zeven uur ‘s avonds moet wachten op de culinaire geneugten. Hoewel ook daar soms – met name in de grote steden – door de arbeidscultuur het tijdstip van de hoofdmaaltijd naar de avond  verschuift (tussen de middag gauw even een croque monsieur) blijft het dejeuner toch voorop staan. ‘s Avonds eet men daarvan de restjes op. Alleen in toeristische plaatsen is de keuken vaak de hele dag open. Vangen wat je vangen kunt, in het weekeinde vaak met hogere prijzen dan door de week.

Jos Kessels weet dat natuurlijk allemaal best – hij is voor z’n werk vaak genoeg in Frankrijk geweest – maar hij ziet het niet als zijn taak ‘ingewikkeld te doen’. Het comfort van de stukjesschrijver.

woensdag 7 augustus 2013

Het ontbrekende antwoord

Bart Brouwers, de multimediajournalist, die de (internationale) ontwikkelingen in de dagbladsector op zijn weblog Dode Bomen op de voet volgt, was er als de kippen bij om deze uitspraak van Donald Graham, tot voor kort eigenaar van de Washington Post, te citeren (ik vertaal maar even): ‘De krantenuitgeverij stuit op telkens weer nieuwe vragen, waar wij geen raad mee weten.’

De verkoop van de Post - wellicht door de onthullingen rond het Watergate-schandaal, die in 1974 tot het aftreden van president Richard Nixon leidden, het beroemdste dagblad ter wereld - voor 188 miljoen euro aan  multimiljardair en Amazon-oprichter Jeffrey Bezos, veroorzaakte een mondiale schokgolf. En Brouwers vraagt zich terecht af, welke Nederlandse uitgever nu als eerste zal erkennen: ‘Sorry jongens, maar de tijden zijn veranderd, we hebben geen idee waar het naar toe gaat en laten deze business dus aan mensen met meer verstand van zaken.’

Hoe lang suddert het zo al door? Heel erg lang. Sinds ‘de kennis van toen’, wil ik beweren, want toen de grafische sector in de jaren zeventig van de vorige eeuw, ondraaglijk lang na andere branches, schoorvoetend overschakelde op digitale technieken, verliet zij eindelijk wat men gerust nog de principes van Gutenberg en Coster kon noemen: de hoogdruk met in lood gegoten letters. Voor mij staat vast, dat de ondernemers geweldig werden geremd door wat heette ‘de verworvenheden van de grafische bond’, die bij voorbeeld ook konden verhinderen dat Nederlandse dagbladen op zon- en feestdagen gewoon doorgingen met nieuws drukken. Deze omissie in stand gebleven door ‘de markt’, is temeer gaan schrijnen, sinds het internet de 24/24-nieuwsvoorziening heeft veroverd. Ik herinner mij een aaneenrijging van vier ‘vrije dagen’, waarop ik mijn toenmalige hoofdredacteur (toevallig de vader van Bart Brouwers) op straat tegen kwam, waarbij die langs zijn neus weg zei: ‘Doorverschijnen hè?’

‘Iedereen journalist’ heette de driedelige tv-serie die de NTR onlangs uitzond over het ‘dagbladprobleem’. De afleveringen openden steeds met het schrijnende beeld van passanten in de stad, die dikke gratis aangeboden kranten straal negeerden. Een boeiende serie, maar te eenzijdig gefocust op wat heette ‘de journalistiek’. De starheid en de radeloosheid van de uitgevers bleef zo goed als buiten beeld.

De markt. Daar hebben die krantenuitgevers wel altijd een goede neus voor gehad. Althans totdat de boel begon in te zakken. Dik vijftien jaar geleden hield de toenmalige eigenaar van regionale kranten in driekwart van Nederland, de VNU, het op het nippertje voor gezien en deed de hele handel over aan Wegener. Daarna begon de lijdensweg, die wacht op de ultieme erkenning à la Graham Family, tot zover  ‘synonymous with The Post and with Washington’.