Wil ik het allemaal nog wel volgen?

D66 grensoverschrijdend gedoe, Kaag, Ellen ten Damme beschuldigt op haar beurt Ali B, de nieuwe fractievoorzitter van de PvdA, Attje Kuiken is dikke maatjes met de wegens soortgelijke wandaden aan de kant gezette Gijs van Dijk. Wil ik het allemaal nog wel volgen?  Nou, eigenlijk niet.

Heb genoeg aan Oekraïne, de inflatie, de vogelgriep, corona nieuwste variant. Vanmorgen zag ik ‘ n vrouw van ‘ n jaar of zestig (grijs) parmantig voorbij stappen. Minimaal broekje, sneeuwwitte benen. Is dat soms ook grensoverschrijdend? Ik bedoel er naar kijken. ‘k Zou het niet durven zeggen. 

Als het er op aan komt, wil ik, de media volgend, wel weer eens lachen. Nee niet de social media, Twitter of YouTube, laat staan Facebook of Instagram en al helemaal niet websites als GeenStijl, die willen dat je in een deuk ligt van hun fakenews.

‘Ga dan rechtstreeks naar de debatten in de Tweede Kamer.’  Om daar te zien hoe ze mekaar afkatten, in plaats van zich met de werkelijke problemen (zie hierboven) bezig te houden?

Geef mij maar een echt debat in het Belgische parlement, zoals de VRT dat vanmorgen weergaf. Onderwerp: het dreigende begrotingstekort, dat wel eens zou kunnen uitpakken als het grootste gat van Europa.

De staatssecretaris: ‘Ik houd het in het oog.’ 

Oppositie-woordvoerder: ‘Doet u nog iets anders dan in het oog houden?’ 

Verkeersklojo's

'Brabant niet langer één op zwarte lijst verkeersdoden' kopt de krant. Moet ik daar van onder de indruk zijn? Nee, want wat blijkt: volgens het CBS ging het aantal dodelijke slachtoffers in 2021 van 99 naar 91. Gewoon een landelijke trend , zo goed als zeker een gevolg van meer thuiswerken en dus minder verkeer in verband met de Coronacrisis.

De verkeersinformatie van Rijkswaterstaat en ANWB geeft uur na uur een heel ander beeld. Filevorming met als in driekwart van de gevallen genoemde oorzaak: ongeval. Waarbij de laatste tijd opvallend veel vrachtauto's zijn betrokken. 

Wie mocht denken of hopen, dat de pandemie  - klimaatproblemen even daargelaten - ons leven drastisch zou veranderen, weet intussen beter. Het gaat allemaal gewoon door. Vanaf mijn uitkijkpost zie ik vrijwel de hele dag lege streekbussen passeren. En op de autosnelwegen gaat het geraas door. 

Laat het CBS onderhand eens uitzoeken wat door de bank genomen de oorzaken zijn van al die ongevallen. Aan algemeenheden - hardrijden, telefoongebruik, appen, drank, drugs, lachgas - hebben we niks; wel als  constateringen gerelateerd zijn aan concrete gevallen. Ongevallen die in filemeldingen kennelijk een equivalent zijn voor geklooi. Maar dat moet wel bewezen worden.

En nu gezonde oppositie graag

Bij de vorming van een nieuw college van Burgemeester en Wethouders (coalitie) wil men het net als in 2018 (-2022) weer aansturen op een zogeheten raadsbreed beleidsakkoord. Destijds gebeurde dat onder het motto 'samen werken aan ons Best'. Waarom behoud ik mijn reserves tegenover deze harmonische intenties?

Omdat die zogenaamde harmonie kennelijk het voeren van een gezonde oppositie in de weg staat. Best is een van de weinige gemeenten, waar tijdens de laatste raadsverkiezing de plaatselijke groeperingen het hebben afgelegd tegenover de landelijke partijen. Daarbij heeft de PvdA bij voorbeeld van de 'injectie' met Groen Links geprofiteerd met een winst van 2 zetels (van 1 naar 3). Gemeentebelangen, ooit een gezichtsbepalende partij, is gereduceerd tot nog maar 1 zetel. Best Open (3) is, zij het miniem, in stemmenaantal door PvdA/GL overvleugeld. Alleen de Jongerenpartij JO (4) wist zich zodanig de handhaven, dat ze naast VVD (4) en D66 (4) weer aanspraak kan maken op een wethoudersplaats. Het gevecht om de vierde wethouder (het huidige aantal, niet teveel voor een gemeente met 30.000 inwoners met heel wat te regelen op haar bord) zal dus gaan tussen Best Open, PvdA/GL en CDA (ook 3 zetels)

Ik ben enigszins afgedwaald, want het gaat me immers om de behoefte aan een gezonde oppositie, waaraan het in 2018-2022 heeft ontbroken. Er is in de afgelopen periode nauwelijks gebruik gemaakt van het recht van de raad op het stellen van kritische schriftelijke vragen aan het zittende college. Was er reden tot kritiek en/of het vragen om opheldering, dan vloeiden die voort uit verhalen in het Eindhovens Dagblad of uit ingezonden stukken in het weekblad Groeiend Best. De laatsten meestal van particulieren en oud-raadsleden of -bestuurders, die daar mogen huilen met de wolven in het bos. De raadsfracties beperken zich daar doorgaans tot het verkondigen van standpunten, die in de raadsvergadering thuishoren en nergens anders. Gaat er eens in de praktijk wat mis, zoals bij de aanleg van de rotonde Oirschotseweg/Bernhardlaan (gevolg: gevaarlijke verkeerssituaties) of regelrechte leugens over wat er in de Algemene Plaatselijke Verordening (APV) staat of niet, dan heerst er een oorverdovende stilte.

Harmonie? Best, maar mijdt de struisvogelpolitiek, wil je bij verkiezingen een opkomst van meer dan 48%, ook nog eens 2% lager dan het landelijk gemiddelde.

Jam uit 'n kistje

Je schoongewassen jampotje meebrengen ter vulling door de kruidenier? Geen nieuws onder de zon, denk ik dan als oorlogskind. Een enkele supermarktketen experimenteert met het vermijden van plastic verpakkingen. Laat het slagen en overal navolging vinden. Het ergste zijn nog de vleeswaren in onrecyclebare schaaltjes van zwart piepschuim zoals de nu nog worden aangeboden. Moeten bij het restafval.

Maar hoe het in de oorlog was, zal het nu niet gaan. Voorop gesteld, plastic was nog niet aan de orde. Wel was er een chronisch gebrek aan glas(werk). De kruidenier in ons dorp – niks zelfbediening – placht te vragen: Wat zal 't zijn? Aardbeienjam graag. Dan schepte hij de substantie uit een houten, met zilverpapier bekleed kistje om vervolgens met een natte vinger dat potje af te vegen. Niemand die daar wat van zei, hoewel bij voorbeeld tuberculose toen nog een echte zeer besmettelijke volksziekte was. We hadden niks te vertellen, laat staan dat het hebben van korte lontjes een vergelijkbare ziekte was.

De zoon van de kruidenier – evenals schrijver dezes een nakomertje – was een schoolvriend van mij en we deden wat schoolvriendjes plegen te doen: zoals een geheimschrift ontwikkelen, waarvan de vruchten volgens afspraak onder een steen in het dorp werden gedeponeerd. Wout, zo heette hij, kwam regelmatig na schooltijd de markt opgelopen, happend in wel zes sneden brood op een stapel. Dat maakte indruk. 's Avonds om 'n uur of zeven luisterden wij samen naar de onvergetelijke hoorspelserie Tom Poes, terwijl zijn pa na ongetwijfeld vele Wat zal 't zijns een dutje deed.

Na de bevrijding nodigde Wout de buurt wel eens uit in het enorme pakhuis achter de winkel, om met de slaghoedjes van gevonden lege geweershulzen in de weer te gaan: ze in een bankschroef klemmen en dan het slaghoedje met spijker en hamer laten knallen. Opdracht van de initiatiefnemer: straks allemaal hard lachen, dan worden ze thuis niet gealarmeerd.

Laat je niks wijsmaken

‘Wie daar niet tegen kan, moet uit het fruit gaan,’  zei een teler, wiens kersenoogst vorig jaar april door sneeuw en kou verloren ging. Ik weet het, ‘ t  is makkelijk, bij zo’ n nuchtere uitspraak te knikken, maar oude weerspreuken als maart roert z’ n staart en aprilletje zoet geeft er nog wel eens ‘ n. witte hoed zeiden het al. Oma kan je vertellen dat je voor IJsheiligen (11-15 mei) de geraniums niet buiten moet zetten.

Ondergedompeld in de waan van de dag, berichten de media over uitzonderlijke droogte die ons het risico van meer natuurbranden zou opleveren. Natuurbranden in maart/april terwijl ‘het nog niet eens zomer is,’ schreef een krant. Maar als het over watertekort in het landschap gaat, wens ik alleen naar de bazen van de waterschappen te luisteren. Die bevestigen dat het in maart met de nattigheid niet over hield. Dat verhoogt het risico van branden zolang het lentegroen nog niet tot ontwikkeling is gekomen. In mei is dat ook weer voorbij.

Een en ander neemt natuurlijk niet weg dat we wel degelijk in kleinzoons tijd met extreme weerstoestanden te maken hebben. Min vier, in de nacht van 1 op 2 april, zoals in het zuiden wordt verwacht, is niet mis. .

Freudiaans? 'Brabant annexeren'

'De annexatie van Brabant.' Wat is dat nou voor flauwekul. Een ideetje van Tom Jesse, interviewer van Maarten van Rossem in een podcast waarin het deze keer gaat over wapens en militaire strategie. Even citeren:

Tom: Stel nu dat wij een leger hebben en we willen vanuit Utrecht Brabant aanvallen en veroveren. Hoe bouw je dat dan op? Eerst tanks, dan andere wagens en dan de vliegtuigen?

Maarten: Ja, het is de vraag, wat voor macht Brabant op de been kan brengen. Dus ik zou zeggen, val aan op de eerste dag van het carnaval. Dan moet je ze totaal kunnen verrassen.

Bij mijn weten behoort Utrecht niet tot Holland, maar het scheelt niet veel dus zou je bijna gaan denken aan een Freudiaanse verspreking.

Hoezo, een aanval op Brabant? Als ze het nou op de oude erfvijand Friesland hadden gemunt, zou ik me daar nog iets bij kunnen voorstellen. Schromelijke vergissing. In Holland zijn ze jaloers op Brabant en zoiets kan een voedingsbodem voor oorlog zijn, is 't niet Poetin? Ik wil die veronderstelde jaloezie best toelichten: Brabant is tegenwoordig, economisch gezien, zo ongeveer de kampioen van Nederland (denk alleen maar eens aan Eindhoven Brainport). En – andere tijden – Brabant was tussen 1648 en 1795, 'n soort kolonie van Holland. Machtsherstel!

De reactie van historicus Maarten met carnaval is overigens logischer dan je in eerste instantie zou denken, ware het niet... zie verderop. Maar op 4 maart 1590 al speelde carnaval een cruciale rol bij de inname van Breda via de list met het Turfschip. De Spaanse bezetting van het kasteel was volgens de verhalen minimaal, doordat de soldaten zich in de stad massaal overgaven aan het carnaval.

Ware het niet? Ware het niet dat, anders dan de reguliere media suggereren, carnaval in het zuiden al lang niet meer zo algemeen wordt gevierd als voorheen. Ik zou ze de kost niet willen geven, die uitwijken naar de wintersport en andere plekken onder de zon.

Voorlopig heeft Brabant in tegenstelling tot Holland, niks te vrezen.

Het betreurde huis

In 1921 kocht mijn vader via de erven van Charles Schunterman, de vader van mijn moeder, die ik - mijn opa dus -  niet heb gekend,  het herenhuis Brugstraat 2 in Ginneken.  Na verloop van tijd kwamen mijn ouders (in 1911 getrouwd) elkaar tegen op de Ginnekenmarkt, waarop vader zei: begin jij het hier ook zo saai te vinden? Die vraag stellen aan mijn moeder was tevens haar beantwoorden; ze is haar hele leven verzot geweest op het stadsleven. Het gesprek leidde tot een vestiging van enkele jaren in Brussel en omgeving. . 

België was in die tijd, vergeleken met ons land, een goedkoop land om te leven, zeker als je zoals m'n vader die voordrachtkunstenaar en schrijver was, je geld verdiende in Nederland. Het ging dus mijn ouders voor de wind. Rond 1930 waren mijn oudste zus en mijn twee broers toe aan het middelbaar onderwijs. Daarin voorzag zelfs Brussel onvoldoende. Om de teleurstelling bij mijn moeder te verzachten, stelde vader voor, het huis in Ginneken mede naar haar inzichten te moderniseren. En zo geschiedde, inclusief een serre en twee verdiepingen op de haaks op de 'hoofdbouw' gelegen keuken en eetkamer: een 'muziekkamer' en vier slaapkamer(tjes).

In dat huis ben ik, geboren in het Laurens Ziekenhuis kamer 2, opgegroeid. Heb daar de Tweede Wereldoorlog en de jaren vijftig meegemaakt. Die oorlog heeft het ook mijn ouders niet gemakkelijk gemaakt. Het begon er al mee bij de Duitse inval in 1940 dat tijdens onze vlucht op de fiets naar Vlaanderen twee plafonds in het woon- en werkgedeelte naar beneden kwamen. (Kleine historie: een speelgoedautootje waarvan de lichten echt konden branden en dat ik op mijn verjaardag had gekregen, werd uit de kelder gestolen.)

Mijn ouders weigerden aansluiting bij de zogenaamde Cultuurkamer (een verplichting van de bezetter) zodat ze niet in het openbaar mochten optreden. Die optredens beperkten zich tot 'bruiloften en partijen', waarbij het 'mee mogen eten' deel uitmaakte van het honorarium. Wrang detail: tijdens een priesterfeest bij een boeren familie gebruikten ze tafelzilver dat ze eerder tegen eten hadden geruild.

In oktober 1944 liep het huis zware schade op tijdens een bombardement op onder meer de tegenover gelegen hervormde Laurentiuskerk. Een bomfragment sloeg in de kolenkelder, waarachter ouders en inwonenden schuilden (ik was elders) en een kleine scherf doorboorde de lambrisering van vaders werkkamer, die we toen als woonkamer gebruikten. 

Je kunt concluderen dat het huis er eigenlijk nooit meer bovenop is gekomen. Vader (inmiddels 77) kocht in 1954 van een Ginnekense aannemer een van drie aaneengesloten nieuwbouwhuizen aan de Ulvenhoutselaan en probeerde van het huis Brugstraat 2, sinds 1942 na annexatie van Ginneken Duivelsbruglaan 8 Breda, af te komen met een huurkoopcontract, wat mislukte.

De rest is tamelijk mistig. Het huis met tuin aan de Duivelsbruglaan is omstreeks 1960 aangekocht door de gemeente Breda, met het oog op een heilloos en dan ook niet uitgevoerd plan, de straat ter plaatse te verbreden. In die tijd in Leeuwarden wonend en bezig met de opbouw van een eigen gezin, heb ik begrepen dat een zwager van mij, die wethouder was, hier een rol in heeft gespeeld. Belangenverstrengeling? Wat dan ook, ik beleef een en ander nu als een verdrietig verhaal, waarbij nieuwbouw op dezelfde plek niet tot herstel van de monumentaliteit van dit straatgedeelte heeft geleid. 

Iemand heeft weer es wat bedacht

Dacht dat crises - virussen, oorlog, inflatie - een perfect middel waren om van het leven te leren. Vergeet het. Citaat 1: Als wij ons thuis verwend gedroegen, zei mijn vader - die WO1 en 2 had meegemaakt - 'er moet weer oorlog komen.' Natuurlijk ga je de waarheid daarvan pas later beseffen.

Citaat 2: 'Iemand heeft weer eens wat bedacht,' aldus Levensmaatje, toen ze vanmorgen de krantenkop zag 'Zonder diploma naar de universiteit'. Treffender kan ik  het niet bedenken. De VO-raad (dat is de Vereniging van scholen in het voortgezet onderwijs) vindt dat Corona de leerlingen die geacht worden daar af te studeren niet mag duperen.  Stuur die raad rap naar huis. 

Er zijn sowieso teveel jongeren mét VO-diploma die koste wat kost naar de universiteit worden gestuurd en die na één jaar afhaken, omdat ze ondanks dat middelbare diploma hun tentamens niet halen. (Toegegeven, er zijn ook die door dat eerste jaar rollen en besluiten de volgende semesters te gaan feesten.) 

Het zijn doorgaans de ouders die hun kinderen dwingen, ook al zouden die liever een praktisch vak leren. We kennen iemand die  timmerman had willen worden, naar de uni werd gebonjourd, daarna weliswaar een glanzende carrière opbouwde, maar daarmee niet gelukkig was en na z'n pensioen alsnog ging timmeren. En dat laatste doet-ie keigoed.  Het tekort aan timmerlieden en andere vakmensen laat ik hier maar even buiten beschouwing. 

Eerder pleitte ik al eens voor de onderscheidende betiteling theoretisch en praktisch opgeleiden. Zo voorkom je wellicht ook een discriminerende radioreclame als die van Promovendum met 'verzekeringen voor hoger opgeleiden'. Alsof je - ten overvloede - als praktisch geschoolde minder waard zou zijn.

Weet je wat, begin als 'middelbare' in het eindexamenjaar maar vast te feesten, als je dat al niet doet. Want de VO-raad heeft het beste met je voor.

Gemeente Best 'herkent' geen bedreigingssfeer

 De gemeenteraadsverkiezingen van komende woensdag dreigen qua belangstelling van de gemiddelde burger ondergesneeuwd te raken door de oorlog in Oekraïne, terwijl het toch al moeilijk is de landelijke politiek buiten de deur te houden. Het is niet moeilijk te voorspellen dat de optredens van Marc Rutte in het kader van de oorlogscrisis sterk bepalend zullen zijn voor de uitslagen op plaatselijk niveau. Kiezers plegen zich op het allerlaatst enigszins te oriënteren, als het gaat om de hoofdonderwerpen op stads- en dorpsniveau. Als ze dat al doen.

Familie hier in Best, vroeg of ik een tip voor ze had. In eerste instantie heb ik geantwoord, 'we weten het zelf nog niet'. Je kunt ed.nl/kieswijzer (per gemeente) eens proberen, maar bij een blik op die website stuitte ik op nogal wat vrijblijvende mededelingen van de deelnemende partijen. Laten we ons daarom maar eens bezig houden met de dreigingssfeer die ook op lokaal niveau boven onze hard werkende politici hangt.

Recente uitlatingen van die kringen over bedreigingen van plaatselijke bestuurders (65% van de burgemeesters zou daar last van hebben) en de uitgebreide aandacht van sommige media over plannen tot betere beveiliging geven daar aanleiding toe. De regering zou daar volgens de berichten zelfs 100 miljoen voor willen uittrekken.

Het begon in februari met een advertentie van de CDA-lijsttrekker uit Den Helder namens 'heel veel' collega's in de dagbladen onder de kop Geen haat in de raad, waarvan ik in eerste instantie dacht: best een aardige verkiezingsstunt. Toch vond ik hierin aanleiding, de burgemeester van Best eens te vragen hoe het in zijn gemeente staat met de dreigingssfeer, want dat het probleem hier en daar speelt is zo nu en dan wel degelijk tot uiting gekomen. Zie ook de uiterst kwalijke incidenten in de Tweede Kamer en vooral het geklooi in het land, waarbij pistolen worden gericht, soms ook afgeschoten, en met messen wordt gezwaaid en/of gestoken. Het antwoord van de Bestse burgemeester via een woordvoerder luidde kortweg: 'Deze situaties zijn niet herkenbaar voor gemeente Best'.

We moeten dus concluderen: Best heeft alles van een randgemeente van een grote stad (i.c. Eindhoven) behalve een echt veiligheidsprobleem voor bestuurders, ambtenaren en raadsleden. Als dat klopt, houen zo.

Kappen met kappen

 B en W van Best hebben onlangs een kapvergunning afgegeven voor maar liefst 35 bomen in de luxe wijk Koekoeksbos. Op het eerste gezicht: steeds minder bos dus. Als ik het goed begrepen heb uit een vorige melding, heeft het iets te maken met ver- of nieuwbouw. Wie dit blog enigszins volgr, kan weten dat ik niet als enige van het 'kappen met kappen' ben. Vervanging van bomen is geen oplossing bij de huidige klimaatproblemen (actueel: de gigantische overstromingen aan de oostkant van Australië). Ik heb me door een deskundige laten vertellen, dat een nieuw aangeplant bosje niet op kan tegen het positief effect op de lucht van één volwassen boom.

Sinds in Best in 2020 en 2021 als monumentaal aangemerkte beuk en een eik om wat voor reden dan ook zijn gerooid, is de gemeente afgestapt van de kwalificatie 'beschernde bomen'; voortaan heten ze markant of zoiets. Het is allemaal zo ondoorzichtig. In het Wilhelminapark in Tilburg is een paardenkastanje uit 1898 omgezaagd, naar verluidt per vergissing. Begrijpelijke woede onder de burgerij.

De demonstratie van het jaar is die in het Limburgse Born, waar 'boomzitters' in het bos van een autofabriek de maatregelen van de overheid tegen wat heet huisvredebreuk riskeerden, teneinde te voorkomen dat we straks het bos niet meer zien. Frisse lucht en klimaat contra economie, waar maken we dat nog meer mee.

Zestig milieugroepen uit heel Europa verkeren in staat van oorlog met de Europese Commissie, omdat die volgens hen ten onrechte het rooien en opstoken van bossen ziet als een bijdrage aan de verbetering van het klimaat. Bomen hebben het trouwens altijd weer gedaan. Bijna de helft van de provinciale (80 km-)wegen in ons land zouden mede daardoor onveilige bermen hebben. Over het verband tussen onveiligheid en het indrukken van het gaspedaal hoor je zelden iemand.

In de Bestse wijk Heivelden zijn vrijwilligers bezig met het inrichten van een 'plukbos'. Mooi idee, als het maar niet zoiets is als een doekje voor het bloeden.

'De hat kussen'

Luister de laatste tijd regelmatig naar Radio 1.be, 'Altijd benieuwd'. Kan te maken hebben met mijn Vlaamse roots (mijn grootvader werd in Brussel geboren), maar het is ook een mooie uitwijkhaven bij de overmatige aandacht voor de Olympische Winterspelen op de Nederlandse nieuwszender. Die Belgische zender heeft m'n sympathie. Minder schreeuwerig dan NPO, ook qua reclame. Vooral het timbre van de vrouwelijke journalisten en presentatoren bevalt me. Letterlijk 'n toontje lager, waar de Nederlandse collega's nogal eens vervallen in gekakel - kan heel erg zijn, zeker als de geïnterviewde ook 'n vrouw is met laten we zeggen enige stemverheffing. 

Radio 1.be is trouwens ook een handige nieuwsbron voor NL-rubrieken als Nieuwsuur, dat dezer dagen de scoop overnam over het onderzoek van de Gentse universiteit, waar men heeft vastgesteld dat poepende en pissende honden in de natuur een niet te verwaarlozen stikstofprobleem vormen.

Deze week sprak 'de Belg' met Wouter de Vriendt, politieke voorman van de Groenen. over het verzet van deze club tegen het eventueel terugdraaien van het eerder genomen besluit tot afschaffing van de kernenergie bij de zuiderburen. De Vriendt komt uit Oostende (West Vlaanderen) en dat kun je horen. Hij zei niet gasprijs, maar hasprijs. Dat mensen uit dat gewest de g uitspreken als h, weet ik van mijn (overleden) twee jaar jongere broer Eddy, die na de oorlog door een West-Vlaamse vlasboerenfamilie liefdevol werd opgevangen om aan te sterken. Er was daar een jongen die Gaby heette, maar in de praktijk was dat natuurlijk Haby. 

Ik ben taal- noch dialectkundige, dus moet het doen met de mededelingen van Ed. Die had op dat gebied bepaald aanleg; kon zelfs zinnen uitspreken, waarvan je zou zweren dat het Russisch was. Van hem heb ik dus de volgende zin, opgepikt in West-Vlaanderen: He kunt hij mij de hat kussen. Ge kunt mij de gat kussen. 

Niks nachtleven

Nogal typerend voor onze jeugd, de inleiding van Sante Brun’s column over het zogenaamde nachtleven van toen, al vraag ik me af of er veel moeders waren die zo martiaal optraden.

Nou ja, niks nachtleven. Vergeet niet dat het nog steeds wederopbouwtijd was en we relatief arm waren. Een bescheiden leven in alle opzichten dat tot in de jaren zestig duurde. Was je getrouwd, dan was je blij dat je van opa een tv kreeg en pas bij het tweede kind kwam er een koelkast. De belastingaanslag kwam natuurlijk altijd ongelegen voor een gezin in opbouw.

Het is altijd een kwestie van ‘welvaart’ geweest; de status quo die laten we zeggen vanaf midden jaren tachtig onvoorstelbare vormen heeft aangenomen. Het kon niet op. En trouwens, als ik zie wat er in de super van onze wijk nog steeds allemaal zonder aarzelen in de karretjes wordt gekieperd, lijkt de inflatie nog ver weg.

Met zo’n verleden, hoor je dan een student zonder blikken of blozen verklaren dat-ie een schuld van 85.000 euro heeft en dat het – omdat hij nog een jaar moet – wel een ton zal worden. Toch zijn er ook met 0 op de meter; kwestie van goede ouders hebben, denk ik dan.

Nachtdiensten op de krant waaraan ik verbonden was, vielen mee. Het waren eigenlijk eerder avonddiensten, zodat er nog net een pilske gevat kon worden bij Piet Giesbers, oud-speler van voetbalvereniging Eindhoven. En dat kon na sluitingstijd nog wel eens ‘n uurtje uitlopen, als de lichten in het café uitgingen en wij door – wat wenst u te drinken? – Nelly Giesbers naar een achterkamer werden verwezen. Hopelijk was de dan verstrekte erwtensoep nier zuur.

Muziek? Kan ik me niet herinneren. Wel later in de Esquire, bezijden de Catharinakerk, die een nachtvergunning had.: ‘Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal beestjes’.

Met de billen bloot graag

De gemeenteraad van Best heeft afgezien van de bouw van een rotonde Sint-Oedenrodeseweg/Ringweg. Terecht volgens mij. De suggestie daarvoor kwam voort uit de ongevallen die daar gebeuren. Zou je inderdaad tot zo'n maatregel overgaan, dan moet je in elk geval ook de aard van die ongevallen analyseren. Het is al net als bij de zogenaamde onveiligheid van de provinciale (80 km-)wegen in Nederland, waarvan door onderzoekers is beweerd dat bij 40% de bermen onveilig zijn. Wedden dat de bomen weer de schuld krijgen, in plaats van het gaspedaal?

Het gaat trouwens, als ik het goed heb, in het geval Rooiseweg om een t-kruising en met een rotonde in zo'n situatie hebben we in Best slechte ervaringen. Op zo'n kruising, namelijk die van de Oirschotseweg/Prins Bernhardlaan zag men zich genoodzaakt, het verkeersplein excentrisch aan te leggen. Het is er, voornamelijk door het gedrag van fietsers, niet veiliger op geworden.

Intussen is de strijd om de gunst van de plaatselijke kiezer (gemeenteraad, 16 maart) losgebarsten. Nou strijd, het valt nog te bezien. Bij voorgaande gelegenheden bleven de wervende activiteiten van de partijen zo ongeveer beperkt tot algemeenheden als 'Het Beste voor Best' (ik parafraseer hier maar even). Iedereen weet zo langzamerhand dat er de komende jaren heel wat op het spel staat, landelijk maar ook op plaatselijk niveau. Denk alleen maar eens aan de woningnood, die ook Best voor ontzaglijke opgaven stelt.

In het plaatselijke weekblad Groeiend Best roeren zich intussen de burgers met vaak uitvoerige ingezonden stukken. Daarbij gaat het onder meer over de toekomstige reconstructie van de spoorzone. Kernvraag: gaan we daar terwille van de realisering van 600 woningen drastisch de hoogte in, of kiezen we voor meer groen en behoud van het dorpskarakter, door lager te bouwen, wat netto 200 woningen minder oplevert? Een gillend dilemma, waarbij ik alleen maar kan aantekenen dat het dorpskarakter, waar een gemeenteraad jaren geleden nadrukkelijk voor koos, door bepaalde ontwikkelingen in het centrum allang is achterhaald. Maar ik zag in het ED een getekende impressie van de 'hoge versie' aan het spoor en schrok van het daarbij 'verzuipen' van het station, volgens mij een van de mooiste staaltjes van architectuur die de afgelopen kwarteeuw Best heeft opgeleverd.

Terugkerend naar de verkiezingsstrijd, bij mijn weten heeft tot nu toe één deelnemende partij (PvdA-GL) zich uitgesproken over de omvang van de nieuwbouw: 600 woningen. Dat is in elk geval prettig om te weten als je naar de stembus gaat. Het zou mooi zijn als alle partijen tijdig op een aantal punten met de billen bloot gingen. *) Bij voorbeeld ook (een ander twistpunt) op dat van de nieuwbouw van het gemeentehuis, annex sociaal ontmoetingspunt Best Wijzer, waarvoor in eerste instantie wordt gedacht aan de gemeentegrond grenzend aan Zeeman. Een aantal zich noemende 'Betrokken Bestenaren' ziet niets in zo'n vooral 's avonds doods bouwblok aan het Dorpsplein, dat van meet af aan is bedoeld de nodige reuring op te leveren.

---

*) Inmiddels (11 februari) heeft een tweede groepering (Best Open) zich via social media in dezelfde geest uitgesproken. Die partij is tevens van mening dat het gemeentehuis moet worden verbouwd, dus geen nieuwbouw. 

Jachtinstinct

Een vrouw vertelde mij in geuren en kleuren: tijdens een crematieplechtigheid (let op de locatie) vroeg een man ‘Mag ik zeggen dat u mooie benen hebt?’ (let op het woordgebruik).

Het jachtinstinct van de man is van alle tijden en het is de vrouw die daar rekening mee houdt. Natuur en cultuur. Wil je hier iets aan veranderen, dan is dat een kwestie van tientallen jaren, merkte Maarten van Rossem op in een van zijn intussen al meer dan honderd podcasts.

Natuurlijk heb ik het hier niet over misbruik en/of grove benaderingen van vrouwen door mannen (of zij die denken dat al te zijn). Ik ben katholiek opgevoed in een tijd dat het vrouwelijk geslacht in die kringen als ‘heilig’ werd beschouwd; immers voorbestemd tot het moederschap. Ik onthoud mij verder van een  waardeoordeel hierover. Tijden mogen veranderen hè?

Van Voicegate en het daaruit voortvloeiende gezeik zijn we nog niet af. Iets om al lezend en bladerend over te slaan.

Een helaas te vroeg overleden zwager placht te zeggen ‘de baas bakt koekjes’, een aardige omschrijving van het begrip macht, vind ik. Als dat ergens speelt dan is dat toch wel in het wereldje van de omroepen. Om in de sfeer te blijven, daar is het wegpromoveren of zelfs uitrangeren van vrouwen, die ‘over de tijd’ (iets anders dan over tijd) zijn nog steeds de gewoonste zaak van de wereld.

Begin eens met daar iets aan te doen; dat is geen kwestie van jaren.

Verraad

 Een notaris, tijdens de oorlog lid van de Joodse Raad in Amsterdam, zou voor 85 procent zeker schuldig zijn (geweest) aan het verraad van de familie Frank in het Achterhuis, dus tevens debet zijn aan de dood van de 15-jarige Anne, over de hele wereld bekend van haar dagboek. De notaris zou dit hebben gedaan om zichzelf en zijn gezin tegen de Duitsers te beschermen. (Wit voetje halen, zo heet dat volgens een vergeten uitdrukking.) Vijf en tachtig procent bewijs; geen rechter die dat als wettig en overtuigend zou accepteren. Deze vrucht van een onderzoek door een internationaal team is dan ook onmiddellijk in twijfel getrokken.

De enige tastbare aanwijzing voor dit verraad zou bestaan uit een door vader Otto Frank overgetypt anoniem briefje. Frank heeft dat na de oorlog gelaten voor wat het was.

De media zijn daar deze week opgesprongen want ja, de media willen wel. Na deze gratis publiciteit zien we op de voorpagina van de dagbladen een advertentie voor het boek Het verraad van Anne Frank. Kassa! Ook tegen de titel zou je – hoewel formeel niet onjuist – bedenkingen kunnen hebben. Google maar eens op ‘het verraad van’. Je ziet dan dat de formulering even goed zou kunnen betekenen dat Anne verraad heeft gepleegd.

Het is een door uitgevers geliefde methode, eerst de massale publiciteit, vervolgens de uitgebreide reclame in welke vorm dan ook. Zo hoor je dezer dagen Claudia de Breij dagelijks verwijzen naar het boekske dat zij heeft gemaakt na haar gereguleerde interview dat zij vorig jaar had met de toen aankomende kroonprinses Amalia. Een en al lof natuurlijk voor het (wettelijk, dat klopt) als volwassen bestempelde meisje. Jammer alleen, dat de prinses zich bij haar ontvangst door de Raad van State bediende van op z’n zachtst gezegd onvolwassen taalgebruik: ‘Ik besef me’. Nog meer te betreuren: kennelijk heeft Amalia vader Willem-Alexander niet gevraagd, of het wel slim was, in coronatijd 21 mensen uit te nodigen op de viering van haar achttiende verjaardag. (WA heeft daar achteraf zelf van gezegd dat het anders had gemoeten.)

Claudia de Breij put zich in de radioreclame voor haar boek intussen uit. de bijzondere eigenschappen van de kroonprinses te benadrukken. Ze desavoueert zichzelf daarmee als cabaretier, althans in de sfeer die het cabaret oorspronkelijk had: doortrokken van spot en aanklacht. Ook een vorm van verraad, maar dan aan zichzelf.

Belastingdienst maakt er 'n potje van

Het jaar is nauwelijks begonnen en, ja hoor, daar is-ie al, de eerste voorlopige aanslag over het belastingjaar 2022. Het regeerakkoord en de daarin opgenomen 'begrotingen' in aanmerking genomen, kan ik me daar iets bij voorstellen. Maar mijn relatie met de Belastingdienst hangt wel van voorlopige aanslagen aan elkaar: 2020 en 2021, die van 2020 overeenkomstig het bedrag onder de streep van mijn aangifte. Ook daarbij weer de ietwat onheilspellende mededeling dat aan het document 'geen rechten kunnen worden ontleend'. Dus ook niet 'ik heb toch al keurig betaald?' 

De laatste maanden van 2021 heb ik - voor het eerst - met verlangen uitgekeken naar een blauwe envelop met de definitieve aanslag over 2020, met naar ik verwacht als eindbedrsg 0. Nogmaals, ik heb toch al betaald? Die envelop kwam wel, maar zie voor de inhoud de eerste zin van dit stukje. 

Wat valt er uit deze gang van zaken anders te concluderen dan dat de Belastingdienst er 'n potje van maakt? 

Met de klachtenprocedures van de Belastingdienst wil ik de lezer niet vermoeien, mede omdat ik ook nog eens worstel met printerproblemen, die me zojuist een vracht aan verkeerd bedrukt papier hebben gekost. Maar één van de aanbevolen mogelijkheden is gebruikmaking van onder meer Twitter.. Doen we dat maar.

Het onbespreekbare besproken

De gemeenteraadsverkiezingen komen er aan (16 maart) en dat is al merkbaar, ook in Best. Druppelsgewijs presenteren de partijen hun kandidatenlijsten en/of proberen op verschillende manieren de aandacht op zich te vestigen. De website PleinBest wil daarbij een handje helpen en bereidt interviews voor over actuele Bestse onderwerpen. Alle politieke groeperingen hebben de uitnodiging daartoe aanvaard. Ik begrijp dat het (Corona!) een online-gebeuren wordt. De interviews worden op film vastgelegd.

Het ziet er naar uit dat ook het tot dusver onbespreekbare wordt besproken. Vraag 4 van het door PleinBest gepubliceerde lijstje luidt namelijk: 'Moet Best zelfstandig blijven of is het misschien beter een wijk van Eindhoven te worden?'

Deze vraag stellen is haar beantwoorden: 'Ja, Best moet zelfstandig blijven.' Althans, dit is standaard de reactie in vrijwel alle gemeenten, waarvoor herindeling door wie dan ook aan de orde wordt gesteld, in elk geval ook in Best. Het idee alleen al, leidt tot allergische reacties. Er is in deze gemeente slechts één oppositiepartij, namelijk D66, die vorig jaar de mogelijkheid van een gemeentelijke herindeling durfde te opperen, namelijk toen in de raad de vervanging van het gemeentehuis aan de orde was. Helemaal niet zo gek, als je in aanmerking neemt dat de financiële draagkracht van een gemeente, mede gezien de haar in toenemende mate opgelegde taken, voor een groot deel afhankelijk is van haar inwonertal. Best telt ongeveer 30.000 inwoners, terwijl als minimaal aantal steeds vaker 40.000 wordt genoemd. Lang is gedacht dat intergemeentelijke samenwerking hét alternatief zou zijn, maar in de praktijk is die in het algemeen weinig hoopgevend.

En dan: 'een wijk van Eindhoven'? Best begrijpelijk dat PleinBest zijn vraag zo inkleedt. Op 10 december schreef oud-wethouder van Best en regiobestuurder Jan van Beerendonk op de opiniepagina van het Eindhovens Dagblad een artikel onder de kop 'In kleine stapjes wordt Best een voorstad van Eindhoven'. (Mogelijk dat de ED-redactie die kop heeft bedacht, want strikt genomen IS Best al een voorstad.) Maar de strekking van het verhaal liegt er niet om. Er zijn door de gemeente Best richting Eindhoven de laatste tijd nogal wat toegevingen gedaan, die Van Beerendonk beschouwt als 'het begin van het einde'.

Maar betekent een eventuele gemeentelijke herindeling in deze regio als automatisch samensmelting van Eindhoven en Best? Dat lijkt me niet. Er zijn – als het dan toch moet – meer oplossingen denkbaar, al vergt het nogal wat gepuzzel. Best-Oirschot bij voorbeeld, met de naam Heerbeek om het gebakkelei voor te zijn. Terug naar de natuur, de geschiedenis in aanmerking genomen. Alles goed, als het qua naam maar niet zo megalomaan wordt als Meierijstad.

En, het is al met als bij de klimaatdiscussie, steek de kop niet in het zand.

Ondeskundig oog

 Met mijn ondeskundig oog – hoewel, hoeveel deskundigheid is daar voor nodig – zat ik zondagmiddag voor de tv om MiniMaxi Nederlands Wereldkampioen te zien worden. Niet om dat later aan mijn kleinkinderen te kunnen vertellen, want die doen dat natuurlijk aan de húnne. Ze hadden trouwens een afvaardiging hutje mutje op de Oranje tribune (hup Corona) in Abu Dhabi zitten.

Na 'n tijdje zag het er niet best uit: maar liefst elf seconden achterstand op aartsrivaal Hamilton en de verslaggevers opperden al somber dat de champagne wel onder de kurk zou blijven. Ik keerde dus maar terug naar een boeiend artikel in de weekendbijlage van de krant over de roemruchte Raymond Westerling, die tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd in de jaren veertig, naar verluidt met goedkeuring van de Nederlandse regering standrechtelijke executies heeft toegepast op al dan niet vermeende terroristen in Zuid Celebes. Andere koek

Totdat ik via het scherm attent werd gemaakt op enig tumult. Er verscheen een tekst 'Incident' en we zagen een personenauto die de hele racende meute in bedwang hield. Sorry, maar ik snapte er niks van (toch een kwestie van ondeskundigheid?), toen ik zag en hoorde dat Max zijn concurrent toch weer op de hielen zat. Hoe was dit mogelijk? Een gecrashte deelnemer op de baan en iets met de banden van Hamilton, maar dat hoorde ik weer achteraf.

Wat iedereen in Nederland voorspelde (maar dat gebeurt bij voetbal ook altijd) werd deze keer bewaarheid. Max werd wereldkampioen en ik heb uit de commentaren begrepen dat dit van Grote Betekenis is, niet alleen voor de autoracerij maar voor de Nederlandse sport in het algemeen.

Niet één maar meer voorspellingen komen uit. Verstappen, die op 17-jarige leeftijd in zijn sport debuteerde, was van meet af aan al een grote belofte. Zo stellig werd dat verkondigd dat ik me, toegegeven, daarover wel eens relativerende opmerkingen heb veroorloofd. Hoe precies, dat is me zoals gezegd ontgaan, maar hij heeft het 'm gelapt.

De sores van het internetbankieren

Dit is wellicht iets voor Seniorweb, dat onder meer bij CultuurSpoor Best regelmatig workshops verzorgt en via het plaatselijk weekblad gratis computertips geeft aan ouderen. Over internetbankieren bij voorbeeld. Het blijft voor veel mensen geen sinecure, vooral omdat er telkens, overal en door iedereen van uit wordt gegaan, dat je een smartphone hebt. De ING Bank doet dat bij voorbeeld. Mensen die net enigszins vertrouwd zijn met een Windowscomputer (nog altijd aanzienlijk goedkoper dan een Apple) merken al gauw dat maar weinig instanties daar op inspelen.

Laten we eens even bij de ING blijven, toevallig de bank waar ik ooit als oud-Postbankaanhanger terecht ben gekomen. Ik bankier dus van oudsher via Windows. Mijn telefoontje is een prepaid, dat ik vrijwel uitsluitend gebruik voor het ontvangen inlogcodes via SMS. Bij voorbeeld ook voor het inloggen bij de belastingdienst en de zorgverzekering. Onmisbaar op dat punt, kun je wel zeggen.

De bank maakt voor het inloggen gebruik van een kleurenscanner. Als je de vereiste gegevens (gebruikersnaam en wachtwoord) hebt ingevuld, verschijnt er op je computerscherm een kleurrijke afbeelding, die wel iets weg heeft van de QR-code, die bij de viruscontrole wordt gebruikt. Je richt je scanner op die code en dan krijg je de mogelijkheid om verder te gaan. Ik zal je maar niet vermoeien met allerlei details.

We hebben hier in huis diverse rekeningen/gebruikers, met evenzovele kleurenscanners. Nu deed zich dezer dagen het merkwaardige geval voor dat beide scanners niet meer werkten. Ze werden niet meer herkend.

Mijn zoektocht naar een oplossing van dit probleem leidde naar een landelijk telefoonnummer (020, dus Amsterdam), waar je als eerste te horen krijgt: 'Het is erg druk.' Maakt niet uit of je in de week of in het weekeinde belt. Het is altijd druk, ook als daarop bij voorbeeld op zaterdag de mededeling volgt dat de telefonische hulp niet actief is,

Nochtans is ons probleem met één van de twee kleurenscanners inmiddels opgelost. Ze moest opnieuw worden geactiveerd, een behoorlijk ingewikkelde actie voor de gemiddelde gebruiker, laat staan voor de oudere mens die, ik herhaal, over een smartphone moet beschikken.

En dit is dan alleen nog maar de ING Bank, die het dag en nacht, door de week en in het weekeinde erg druk heeft.

Oppepper

Derde prik gehad. Zaterdagmiddag 27/11, 16:35 uur, vijf minuten later dan gepland. In Veghel aan De Hamert, ergens achter het centrale magazijn van de Jumbo. Niks booster, de zoveelste 'internationale' term die opduikt en die burgemeesters in de veiligheidsregio blijkbaar stimuleert statements af te leggen in plaats van verklaringen. Ik beshouw de derde prik maar als oppepper en het zou best kunnen dat Hugo de Jonge deze vertaling al eens heeft gebruikt.

'Rij voorzichtig,' maande Levensmaatje ten overvloede, met het oog op de 15 km A50 in het (schemer)donker. Minstens een kwart houdt zich daar niet aan de 100 km.

Als het goed is krijgt L. die van 1945 is, dezer dagen ook een uitnodiging begrijpen we uit diverse telefoontjes.

Ik behoorde tot de minderheid zonder begeleiding daar bij de GGD Hart voor Brabant.

Gaat het goed met ons mam?'

'Ja hoor'

'War zegt-ie?'

'Hij vraagt of het goed met je gaat.'

We worden via een met nylon linten afgebakend zigzagpad naar de administratie geleid, zoals dat gaat op luchthavens. Maar wat een rust. Nauwelijks hoorbaar geklets, laat staan geschreeuw. En de rij blijft in beweging, wat het wachten draaglijk maakt. Anderhalve meter afstand is vanzelfsprekend.

Deze generatie is opgegroeid met het gezegde 'Geduld is een schone zaak en geeft het mensdom veel vermaak.'