Onze 4e mei 1945

Ik schrijf onze, want mijn moeder en ik waren op dezelfde dag jarig. De vierde mei dus. Toen ik kind was, was dat niet leuk. Kwam er een tante op bezoek, die je natuurlijk naar de handen keek, maar die pas na ‘n half uurtje of zo zei: ‘O ja, jij bent óók jarig, gefeliciteerd hoor.’

Maar ik wil het nu even hebben over de 4e mei 1945. Onze 4e mei. Ik verbleef in Cottingham, Yorkshire, in een barakkenkamp. Deel uitmakend van de kinderuitzending, vanuit het ‘n half jaar eerder bevrijde zuiden van Nederland.

Aan verjaardagen werd in dat kamp terdege aandacht besteed. Dat bereikte z’n hoogtepunt ‘s avonds in de kamer van de groepsleiding, als er een grote cremetaart (cake met boter) op tafel kwam. Destijds vonden we dat geweldig, maar later ben ik dat soort mierzoete vette taarten enorm vies gaan vinden.

<- Scoutingkamp Bedford aan de Ouse, juni 1945

Terwijl we die taart op die 4e mei aan het oppeuzelen waren, stormde er van de overkant een leider binnen: ‘De oorlog is afgelopen! Het is zojuist over de Nederlandse radio omgeroepen.’

Nou ja, alles stond vanaf dat moment in het teken van de langverbeide vrede.

Na terugkomst in Nederland, in augustus, men bereidde zich daar voor op de eerste verjaardag van koningin Wilhelmina na de bevrijding - ‘wat zie je er goed uit, wat ben je bruin’- vertelde men mij natuurlijk, hoe die 4e mei daar was verlopen. Nou, mijn moeder had taartjes en een kamer vol visite. Hoe ze in die nog steeds schaarse tijd aan die taartjes kwam, daar kunnen we ons enigszins een voorstelling van maken, als we haar dagboeknotities van een jaar eerder lezen. Maar met die moeizaam verworven gebakjes is ze blijven zitten. Toen het bericht kwam, hetzelfde dat ons in Engeland per speciale koerier werd overgebracht, liep iedereen naar buiten.

In die huiskamer moet het vanaf 8 uur even stil zijn geweest als in de daarop volgende 65 jaren op de 4e mei van 20:00 tot 20:02 uur.