Vrije dag

Dat gezeur over die vrije dag ter gelegenheid van de vrijheid is weer van voren af aan begonnen. Door toedoen van Job Cohen, die hiermee voor hij als landelijk politicus ook maar een stap heeft gezet, al een kamermeerderheid achter zich heeft. Over populisme gesproken.

Van voren af aan, want hoe vaak is er al niet over de 5e mei als Nationale Feestdag (ooit zeiden we: Rijkszondag) gesproken? En over het inleveren van een andere vrije dag, ter compensatie van de economie?

Alsof de economie er zich ook maar iets van aan trekt. De vraag of het zonnetje al dan niet schijnt en of het meivogeltje een ei dan wel een sneeuwbal legt, schijnt belangrijker voor de economie te zijn (het tonnen omzet op de terrassen schelen) dan het ‘vrij zijn’.

Leve de vrijheid: Tot nu toe is die ‘verplichte feestdag’ zuinigjes beperkt tot om de vijf jaar. Deze keer heb ik er weinig van gemerkt. Hier en daar ‘n vlaggetje. Hier en daar een winkel dicht. En bij mij aan de overkant is een man in een regenpak met capuchon en een hogedrukspuit gewoon doorgegaan met het weer spic en span maken van bakstenen gevels. Dat gaf ‘n hoop lawaai, kan ik verzekeren.

Praktisering van de vrijheid.