vrijdag 31 december 2010

Tabloid-voorpagina’s regelrechte ramp

voorpaginaAls ik de hoofdredacteur van nrc was (de hemel zij geprezen dat ik dat niet ben) zou ik me nog eens driemaal bedenken alvorens ja te zeggen tegen dat tabloid-formaat.

Daar kan een dagblad dat kwaliteit nastreeft niets mee. Zie me nu de eerste pagina van de Volkskrant van heden eens aan. Er staat geen letter nieuws op. Een rubrieksnaam als Voetnoot slaat daardoor als een tang op een varken. Het Eindhovens Dagblad  ‘opent’ vandaag met een beschouwing over de economie in 2010. Dit gaat weer ingezonden stukken opleveren, want denk maar niet dat alle lezers met deze aanpak genoegen nemen. Dat is bij voorgaande missers van soortgelijke aard wel gebleken.

Altijd gedacht dat pagina 1 van de krant er zodanig moet uit zien dat ze de losse verkoop vanuit de kiosk stimuleert. Nieuws, liefst een primeur!

Jammer, dat ik nog niet de gelegenheid heb gehad, de vernieuwde Leeuwarder Courant in levende lijve te aanschouwen (geen demo online), want die restyling heeft tot een spectaculaire toename van het aantal abonnees geleid.

agd









Agrarisch Dagblad. Geen flauwekul en nog eens aansprekend regionaal nieuws ook.

woensdag 29 december 2010

Het volksgevoel

marijnPolitieke tekenaar Marijn (Mat Rijnders) toont vandaag,  op zijn website  politiekeprenten.nl en in het ED  haarfijn Het Volksgevoel aangaande de vermeende disrelatie tussen de opwarming van de aarde en de sneeuwwinter die we nu beleven.

Als we ‘n paar lekker warme zomerweken meemaken, klinkt het al gauw: van mij mag die CO2 nog wel wat verder oprukken. Nu er voor Nederlandse (en Belgische) begrippen uitzonderlijk veel sneeuw valt, klopt er natuurlijk niks van de ongemakkelijke waarheid van Al Gore. Het is de vraag, of de prent van Marijn in de VS, ondanks de recente blizzard aan de oostkust, even goed begrepen zou worden als hier. Immers de sneeuwstorm daar was helemaal niet uitzonderlijk.

Sneeuw is bevroren regen (mijn eerste teleurstelling vóór het hol zijn van chocoladen paaseieren en het niet bestaan van Sinterklaas). Sneeuw valt doorgaans niet bij zeer strenge vorst, maar eerder bij temperaturen rond het vriespunt. Een van de gevolgen van de opwarming van de aarde is meer verdamping van zeewater en dus meer regen en meer overstromingen, die dan ook in niet-sneeuwgebieden ‘gewoon’ doorgaan.

Ik heb de Leuvense professor die er zich eerder in deze geest over uitsprak niet nodig om te beseffen dat uitbundige sneeuwval de truth van Al Gore helemaal niet logenstraft. Integendeel.

(Zie ook: Duizenden mensen geëvacueerd in Australie. NOS-video)

maandag 27 december 2010

Het nieuwe Verdriet van België

Heb je dat gezien,die kerk in Lutselus? ‘t Is godgeklaagd.  Wat een laag sneeuw op een dak al niet kan aanrichten.

Godgeklaagd? Een straf van God zul je bedoelen.

Hoezo, straf van god? Het gebeurde toch maar mooi ná de nachtmis, die volgens de krant door tweehonderd zielen werd bijgewoond.

Wat je mooi noemt. Het is de straf voor al dat misbruik. Het enige wat gespaard bleef waren twee kruisen. Een met het lichaam van Christus dat in de kerk hing en het kruis op de toren. Toch frappant.

Als je dan toch in wonderen gelooft, misschien is het wel een zegen, want je denkt toch niet dat er elke zondag 200 mensen in die kerk zaten hè? Ook in België doen ze tegenwoordig vooral aan sfeerkatholicisme. Weet je dat die kerk eigendom is van de gemeente Diepenbeek? En daarmee wordt geen parochie bedoeld. Dus de gemeente int de verzekeringspenningen en daarmee kunnen ze een leuk nieuw bedehuisje bouwen voor de anderhalve man en een paardenkop die daar door het jaar heen nog komt. Dat doen ze op een andere plaats, las ik in Het Belang van Limburg, want dan kunnen ze op de ouwe plek mooi een verkeersrotonde maken. Misschien ook wel van die verzekeringspenningen. Elk nadeel heb z’n voordeel. Kerk en Staat zijn in België nog steeds sterk verweven, zoals je ziet. De ongelovige Belg betaalt mee aan het onderhoud van de priesters en de kerken. Over godgeklaagd gesproken. Begrijp je nou iets van Het Verdriet, waar Hugo Claus het ooit over had?

En dan was er nog die man, die met zijn baby in de auto rondreed, om dat kind in slaap te wiegen. Toen de baby sliep, stopte hij  vlakbij de kerk en juist op dat moment liet God de hele boel in mekaar donderen. Met andere woorden: word eindelijk eens wakker. En dat van die verkeersknoop in Lutselus, is dat Goddelijke Voorzienigheid of niet? 

Ik geef het op.

vrijdag 24 december 2010

Ondenkbare wet

Krantenbericht: ‘Als Pieter Lakeman in de toekomst nog eens een oproep doet om massaal geld van de bank te halen, kan hem dat vier jaar cel kosten. De ministers Opstelten (Justitie) en De Jager (Financiën) werken aan een wet die een oproep tot een zogeheten bank run strafbaar gaat stellen.’

Men werkt dus aan een wet. Is dat in dit geval niet ‘n beetje verloren tijd? Immers, er zijn tal van manieren ‘op te roepen tot het van de bank halen van je geld’. Laat ik eens proberen aan te tonen, hoe moeilijk het is dat wettelijk te bestrijden, zonder in conflict te komen met onze grondrechten.

Ooit was het in veel gemeenten verboden, over het gras van een plantsoen te lopen. Er kwamen bordjes ‘Verboden over het gras te lopen.’ Ging een agent op een stelletje af, dat in het Vondelpark op het gras zat te picknicken. ‘Dat mag niet,’ zei de agent, ‘ik geef u een bon.’
‘Dat denk ik toch niet,´ zei de graszitter, ´want het is verboden over het gras te lopen, maar zitten mag wel.´
´Ja maar,´ antwoordde de agent,´ om daar te komen, heb je moeten lopen.´
´Nee hoor, we zijn geparachuteerd.´

Enfin.

Aangezien soortgelijke discussies ontstonden, toen mensen over het gras fietsten, staan er sindsdien bordjes ´Verboden zich op het gras te bevinden.´ Net toen men zover was, ging het blauw aan de computer zitten, raakte de handhaving in het slop en is het gezellig vrijen op het gras van de Nederlandse parken.

Heb ik hiermee iets aangetoond? Zeker, want als het over mijn geld op de bank gaat, mag ik best zeggen dat ik gegronde redenen heb, om dat eraf te halen. Ik, Pieter Lakeman, of wie dan ook kan suggereren (grondwettelijk recht op de vrije meningsuiting) dat het verstandig is, dat te doen, zonder dat iemand mij iets kan maken. Daar is geen wet tegen denkbaar, al menen Opstelten en De Jager van wel. Die komen van een kouwe kermis thuis en – let op mijn woorden – straks horen we hier niks meer over, mits ook het parlement inclusief de steeds assertievere Eerste Kamer er de dwaasheid van inziet. Heeft de politiek oogkleppen op (wat immers nog al eens gebeurt) dan is er gelukkig nog de onafhankelijke rechter, die niet zal nalaten de wettelijke bepaling aan de grondwet te toetsen. En bankcriticus Lakeman zou Lakeman niet zijn, als hij het daar niet op zou laten aankomen. O ja, is er al aan Europa gedacht? Zóveel eigen boontjes hebben we nu ook weer niet te doppen.

Laten de bewindslieden liever hun kostbare, misschien zelfs zeer beperkte tijd steken in de bescherming van de consument tegen de banken, dan andersom.

woensdag 22 december 2010

Kerstgedoe

In het sociaal-maatschappelijk centrum Bestwijzer, zo mooi ingericht, zo goed bemensd (= bemand en vooral bevrouwd) dat het er nooit gekomen zou zijn als de bezuinigingsdrift al had toegeslagen, zomin trouwens als de dependance van de bibliotheek in het Heerbeeck College, is een kerstaltaartje ingericht. Wat moet je je daar bij voorstellen? Een rood kerstkleed (altaardwaal), in het centrum de foto van een mooie zwarte mevrouw, die ik niet zo direct kan thuis brengen en teksten over de geschiedenis van de kerstboom en over die van de kerstman alias Santa Claus. Jammer dat ik in die teksten al direct twee koeien van taalfouten ontdekte.

gb_odulphus_kerstDe verheldering van de bron van het kerstfeest ontbreekt, maar ja, wat wil je, bij de staat van ontkerstening waarin we verkeren.

De pastoor van het Vlaamse stadje Aalst is het allemaal in het verkeerde keelgat geschoten, zo lees ik op de website RKBoulevard (‘Uit het heilige hart van Nederland’) , die dat weer heeft van Het Nieuwsblad. ‘Prettige Feesten’ had de gemeente boven de deuren van twee kerken laten aanbrengen, waarover de pastoor zogezegd de jurisdictie heeft. Die pastoor vond dat dus zo ver verwijderd van wat zijn core business is, dat hij in één geval de constructie verwijderde en bij de andere kerk ‘gewoon’ de stekker eruit trok.

Ja, je hebt Kerstmis (met een hoofdletter) en kerstgedoe. Het huis-aan-huis-blad Groeiend Best, verscheen sinds jaar en dag rond de feestdagen met een laagje sneeuw op z’n titel, maar heeft daar deze keer van afgezien, kennelijk vanwege het al te gewoon worden van een witte kerst. Het heeft nu het on-hiëraldische maar er desondanks ooit bij de Hoge Raad van Adel doorheen geglipte wapen van Best in een kerstbal verwerkt. Het veelgelezen krantje had eerder al de originele design-gedachte, dat wapen met de heilige Odulphus scheef in de titel te zetten. Het nu bereikte effect is, hoe zal ik het zeggen, ‘n tikkeltje scrabeus. Odulphus in de olie?

maandag 20 december 2010

Kijkbelasting

Onder bobo’s van de Publieke Omroep gaan nu weer stemmen  op tot herinvoering van het kijk- en luistergeld. Je moet toch wat, in de strijd om het voortbestaan?

Hoewel ik nu óók betaal, namelijk via de inkomstenbelasting, wil ik bij doorgaan van dit idee, wel precies weten waarvoor en voor wie ik betaal. Voor Pauw of voor Pow, voor Bolle Paul of voor Minimaxi? Laat ik het anders zeggen: dé Publieke Omroep bestaat voor mij niet. Er zijn zogenaamde niet-commerciële omroepen die desondanks tot onophoudelijke ergernis (Uit dat geluid!) uit de ruif  van de etherreclame vreten. Er is een NOS en er is een NRI (Dat heet toch zo hè? En wat is ook alweer het verschil?), er zijn pulpstations, zogenaamde zendgemachtigden, die zich letterlijk door de minister van cultuur laten knuffelen.

Afijn. Als je alle dood hout wegsnijdt, dan houd je enkele omroepen over, die mij iets te zeggen hebben en waar ik blindelings op zou afstemmen. Dat die overeind moeten blijven is evident. Dus: Kijkgeld terug? OK, maar dan moet ik kunnen aanwijzen naar wie mijn geld mag gaan. Wee hun gebeente als ze daarbij de transparantie vergeten. Aan de ellende van de Goede Doelen, die van onze rotcenten goede sier maken voor zichzelf, hebben we al meer dan genoeg.

En dan natuurlijk ook: weg met die reclame.

zondag 19 december 2010

Relict

Wikipedia: Een relict is een organisme, soort of verschijnsel () uit vroeger tijden dat de grote veranderingen sindsdien in het milieu heeft overleefd, terwijl de andere soorten zijn uitgestorven dan wel verdwenen.toiletrelict_dendeijlHoewel het niet voldoet aan de voorwaarde dat ‘de andere soorten zijn verdwenen’, is het afgebeelde toiletgebouwtje een typisch voorbeeld van een relict. Het gebouwtje, dat allang niet meer doet wat het belooft, namelijk toilet wezen, staat bij het Bredase etablissement Huis Den Deijl, achter het Mastbosch in Breda.

Bij een groot familiefeest dat wij daar mochten beleven, werd ik bestormd door herinneringen. Dat feest was ook niet voor niets dáár georganiseerd. Onze familie is als het ware onverbrekelijk met Den Deijl  verbonden. Mijn jongste zus had er bij voorbeeld in 1945 haar bruiloft, waarbij men volgens mijn vader, bij gebrek aan beter, ‘korstjes van pasteien’ at.

Het huis in rustieke stijl tussen het Mastbosch (aan het eind van de drie Eeuwigheidslaantjes) en de buurtschap Overa, moet in het begin van de jaren dertig aan een zandweg, zonder electriciteit, ver van de bewoonde wereld, zijn gebouwd. Jan van Deijl, een employé van de Holland Amerika Lijn, was door de dokter ‘zuivere boslucht’ voorgeschreven.

Mijn moeder, die een verwoed bridger was, kwam via dat edele spel met de Van Deijls in contact, fietste regelmatig de Eeuwigheidslaatjes af, om er bij kaars- en petroleumlicht te gaan kaarten. Mevrouw Van Deijl was eigenlijk te jong, om als echtgenote van een rentenier te fungeren en verveelde zich in wat toen nog wel werd bestempeld als ‘n negorij. Waarop mijn moeder haar het idee aan de hand deed, een theeschenkerij te beginnen.

Jan van Deijl deed wel mee, maar was toch eerder kunstminnaar dan horecaman. Het duurde niet lang, of hij bouwde naast het huis een kunstzaal, waar vooral Bredase kunstenaars, onder wie mijn vaders vriend Jan Strube, gelegenheid kregen, te exposeren. Best wel slim, want de bezoekers die op zondagmiddag toestroomden hadden natuurlijk ook dorst.
_____________________________________________bruiloft_bij_dendeijl

De bruiloft in 1945 op het podium van het openluchttheater. Aan het onkruid is te zien, dat er in de oorlog nauwelijks was gespeeld.
__________________________________________________________

Door de kunst ontstond er ook een zekere vriendschap met mijn vader, die Van Deijl ervoor wist te porren, achter de kunstzaal en naast de moestuin een openluchttheatertje te bouwen. Het kwam die in zoverre wel goed uit, dat hij lucht had gekregen van de aanstaande afbraak van een korenmolen (dat ging toen nog zomaar), waarbij een enorme hoeveelheid handgevormde bakstenen zouden vrij komen. Omdat Van Deijl voor die bakstenen nog niet direct een bestemming had besloot hij, ze voorlopig te verwerken in de tribune van het theatertje. Daarna waren er nog genoeg stenen over voor onder meer een overdekte loge bovenaan de tribune. En voor dat toiletgebouwtje plus het ook nog steeds bestaande prieel dat als kassa fungeerde.

Het theater werd geopend met Molière’s Schelmenstreken van Scapin, door beroepsacteurs, onder wie mijn ouders. Vervolgens – het was nog steeds voor de oorlog – schreef mijn vader zijn eerste openluchtspel, De Vuurwolf, dat daar herhaaldelijk door amateurs is opgevoerd. Het was zo’n succes dat Van Deijl zei: Voor mijn part doe je dat elk jaar. In 1947 volgde de première van In ‘t Ooievaarsnest door het toenmalig Rotterdams Toneel onder leiding van Johan Steenbergen. De achterkant van de kunstzaal fungeerde, uiteraard aangepast, als decor; de zaal zelf als kleedruimte.

Vanuit die inmiddels sterk vergrote zaal ‘voor bruiloften en partijen’ keek ik tijdens het familiefeest door een glazen deur naar wat overgebleven is van het theatertje: het podium dat nu als terras dient en waarachtig de loge, waarin nu stoelen staan opgestapeld.

Over relicten gesproken: voor Huis Den Deijl, dat trouwens in- noch uitwendig is veranderd, ligt ook nog steeds het vijvertje, dat destijds op ons een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefende en waar mijn jonger broertje dan ook prompt in is gekukeld. Ik zie ‘m nog staan, in de badjas van mevrouw Van Deijl.

Meer over mijn vader, een ‘Bredase getuige van de negentiende eeuw’.

maandag 13 december 2010

Knuffelparadijs

Wie noemt er nu z’n kinderbewaarplaats Knuffelparadijs? Ik zou er niet over piekeren, mijn kroost daar te stallen.
verdachte_fotoDe zedenzaak in Amsterdam kwam aan het licht in een weekeinde, waarin ik met vrienden discussieerde over het kennelijke ‘alleenrecht’ van
r.-k. geestelijken op kindermisbruik. In de loop van maanden heb ik, als ik me goed herinner, van één geval in protestantse kring kennis genomen. Een koster in een Hollands dorpje. Mij maak je niet wijs dat dit een exclusieve bezigheid is van religieus georiënteerden die met kinderen te maken hebben.

En ziedaar.

Een enorme klap trouwens voor het imago van het homosexuele bevolkingsdeel, omdat hier een gehuwd homostel is ontspoord met  praktische pedofilie, annex kinderporno.

De ouders van de slachtoffertjes (0-4 jaar) zijn zondag in langdurige sessies door de autoriteiten ingelicht. Daarbij kon de Amsterdamse burgemeester niet om het feit heen, dat ouders al in 2008 naar de politie waren gelopen omdat ze de man niet vertrouwden. Dat is toen geen zaak geworden, een gegeven dat de burgemeester aanleiding gaf op te merken dat toen ‘wellicht een beoordelingsfout is gemaakt’.

Jaja. Justitie speelt wederom geen glansrol, als je in aanmerking neemt dat de affaire pas ging rollen door een tip uit de VS over in Amsterdam gemaakte kinderporno.

Voorlichting in dit soort zaken – en uitgebreider kon het zondagavond niet – pleegt altijd weer nieuwe vragen op te roepen. Hoe kan bij voorbeeld de leiding bij twee crèches in járen niks hebben gemerkt? Wordt dit soort met hun ‘specialiteit’ op Marktplaats adverterende mensen, dan nooit eens gescreend? En dan die medewerker die zich in een van de crèches al chattend zat af te trekken. Wat valt er überhaupt te chatten in een peuterbewaarplaats?

Tijdens de persconferentie projecteerde justitie de politiefoto’s van verdachte meer dan levensgroot achter het ‘panel’. De hoofdredacteur van BN-De Stem twitterde vanmorgen: ‘Foto verdachte misbruikzaak  openbaar. Opsporing delicten belangrijker dan privacy verdachte ook al moet hij nog voor rechter komen.’ Dit zegt niets over het beleid van deze hoofdredacteur met betrekking tot die politiefoto’s, maar vast staat dat sommige kranten die foto’s wèl en andere die niet publiceerden.

En zo blijft het publiek weer eens in verwarring achter.

zaterdag 11 december 2010

Nummer 1 van de macht (m/v)

Wat moet je daar nou mee, met het nieuws dat de 67-jarige voorzitter van werkgeversvereniging VNO-NCW Bernard Wientjes de ‘invloedrijkste Nederlander’ van 2010 is. Volgens de Volkskrant, die elk jaar weer dit openingsnieuws maakt door dat analyserend uit te zoeken. vk_machtigst
Niks, want het is infotainment, dat alleen maar als aanvulling dient voor de kaartenbakken van praatshows als Pauw en Witteman en De Wereld Draait Door. Want je zult, zoals P&W gisteravond, maar aangewezen zijn op de altoos bitter kijkende, zelfbenoemde psychotherapeut Keith Bakker, die bereid bleek zich voor de camera in allerlei bochten te wringen na de beschuldiging van sexueel misbruik door de Krant van Wakker Nederland. Tijdens die ranzige ondervraging à la PowNed – over invloed gesproken - moest ik herhaaldelijk denken, wat heb ik daar nou mee te maken en van het gezicht van Alexander Pechtold aan dezelfde tafel kon je aflezen, waar ben ik nu in jezusnaam terecht gekomen?

Je kunt gerust zeggen dat het ‘snurkende VVD-lid’ (de term schijnt van hemzelf te zijn) Wientjes met zijn neus in de boter is gevallen. Hij was de eerste, die bij het aantreden van Rutte c.s. z’n vingers aflikte en dan ook vooraan in de lobby stond. Kreeg dus het primaat van de rechtse kiezer cadeau.

Waarom maakt de Volkskrant trouwens nog steeds onderscheid tussen mannen en vrouwen en vetert ze, als ze zich toch met deze flauwekul  bezig wil houden, niet uit wie de machtigste mens van Nederland is? Dat zou het nog enigszins spannend kunnen maken. Nu is het zo van ‘o ja, er moet ook nog een vrouw bij’ en zijn we weer afgescheept met Agnes Jongerius, die bij vorige gelegenheden in een van die praatshows erbij zat, alsof ze er zelf nauwelijks in geloofde.

zondag 5 december 2010

Leterme onstuitbaar; interviewer dreigt weg te lopen maar gaat toch weer zitten

Onstuitbare woordenstroom van demissionair premier Yves Leterme, waarvoor interviewer dreigde weg te lopen. Aan het eind zegt deze niettmin: ‘Dankuwel.’
Bron: Gazet van Antwerpen
(Dit blog fungeert als vervanger van de nieuws- en commentaarsite hhBest.nl, die om technische redenen tijdelijk uit de lucht is. Zie ook deze nadere info)

Abonnee

abonnee

Een van de 13.000 abonnees van de Brabantse dagbladen die zaterdag gratis naar de Winterefteling mochten; winterser dan ooit. Video

(Dit blog fungeert als vervanger van de nieuws- en commentaarsite hhBest.nl, die om technische redenen tijdelijk uit de lucht is. Zie ook deze nadere info)

De twijfelachtige fighter

Het CDA, houdt vast aan de aanschaf en flinke betaling vooraf van een nog niet bestaande Amerikaanse straaljager. Het enige aan dat toestel dat vliegt is de prijs: bijna loodrecht omhoog, een mooie prestatie uiteraard. VK-columnist Bert Wagendorp veegt er dan ook de vloer mee aan. Hij ziet al een ‘spectaculaire parlementaire enquête over de aankoop van de Joint Strike Fighter’, die nog lang niet Joint, vermoedelijk ook nooit Strikes en een twijfelachtige Fighter is. Maar als die enquête eenmaal gehouden wordt – als het CDA tegen die tijd weer veel zetels heeft gaat het onderzoek uiteraard niet door – dan zijn die centen dus al lang aan de Amerikaanse vliegtuigfabriek overhandigd, en voornamelijk geïnvesteerd in spectaculaire vertrekpremies voor wegens falen ontslagen directieleden aldaar.

Lees de gehele column op SanteLOGie

(Dit blog fungeert als vervanger van de nieuws- en commentaarsite hhBest.nl, die om technische redenen tijdelijk uit de lucht is. Zie ook deze nadere info: http://manieren.blogspot.com/2010/12/mij-zullen-ze-niet-hebben.html#comments)

zaterdag 4 december 2010

Een onvergetelijke conférence

De kijk van Toon Hermans (1916-2000) op Sinterklaas, die terug te voeren is tot zijn armoedige jeugd. Pas als het afgelopen is, lacht hij zelf.

Mij zullen ze niet hebben

Zo gebruik ik maar een klassieker van wijlen Jan Blokker, om te vertellen dat ik dit blog nu gebruik als alternatief voor het gestoorde hhBest . (Probeer gerust, maar het wordt wel maandag voordat de helpdesk van mijn hostprovider weer in actie komt).

Nu om te beginnen maar de dagelijkse column van Sante Brun:

Als ik zo dadelijk naar de markt ga, dan heb ik het vel aan van een in Mexicio gestorven schaap, en op mijn kop een muts van een in Finland overleden wasbeer, maar ik zal toch kouwe handen, kouwe voeten en een gevoel van algehele kouwigheid houden.

Bekijk het gehele door hem gelegde ei hiero.

vrijdag 3 december 2010

Werktijden en werkplekken

Een opmerkelijk initiatief, namelijk van een oppositiepartij (GroenLinks) en een coalitiepartner (CDA): een nieuwe wet, die de werknemer het recht moet geven op flexibele, wisselende werktijden en op thuiswerken.

Dit kan verstrekkende gevolgen hebben, aldus de Volkskrant, die vandaag met dit bericht opent. Op die gevolgen gaat de krant wel nader in (minder files), maar ik mis toch een belangrijk aspect, namelijk een afnemende behoefte aan kantoorruimte. En dit is een buitengewoon actueel probleem, gezien de leegstand die nu al her en der valt waar te nemen, terwijl menige overheidsinstantie en projectontwikkelaar de oogkleppen ophoudt en doorgaat met het plannen van kantoren.

Onder anderen Maurice de Hond heeft daartegen in een recente publikatie over de voortschrijdende informatie- en computertechnologie (ict) en het daarmee verband houdende thuiswerken gewaarschuwd.

Een voorbeeld van tamelijk riskante planning spreidt de Provincie Noord-Brabant ten toon met haar voornemen een opknapbeurt en verbouwing van het Provinciehuis ten bedrage van 33,5 miljoen euro deels te financieren door verhuur van de ruimten in de laagbouw.

donderdag 2 december 2010

Kan du palais

Geweldig toch, die aanstaande veiling bij Sotheby’s van de spullen van Juul en Benno? Dáár zal me een volk op af komen.

Een zekere ontroering maakt zich van mij meester. De smaak, de geur van de negentiende eeuw, die overigens volgens een professor die daar recentelijk een boek over heeft geschreven niet overal even fris was. Er is huisraad bij die nog door Willem I is aangeschaft. Geleidelijk aan naar de zolders verdwenen en verstoft. Maar toch, een zekere Hollandse zuinigheid spreekt er uit. Doet me denken aan dat porseleinen servies dat ik eens in een adellijk buiten bij Utrecht zag, waarvan sommige kopjes met zilverdraadjes waren gerepareerd.

paleiskanZoek iemand, die voor mij wil bieden op die kan du palais, volgens de catalogus het goedkoopste object (richtprijs 25-50 euro), ofschoon het natuurlijk niet slim is om die oproep hier te doen. M’n kop eraf, als-ie straks niet voor 750 euro of zo op Marktplaats wordt aangeboden. Onderschat in elk geval niet de cultuur-historische waarde (gek hè in een tijd waarin om cultuur wordt geschreeuwd?).

Zie de handvaardige lakei met bakkebaarden, die de E (van Emma) met kroontje en het woord Paleis op ‘n eenvoudige zinken kan schilderde zó voor me. Misschien was het wel die rijtuigschilder van de fabriek van mijn overgrootvader van moeders zijde, die in één ruk een bies op een wiel kon zetten. Terwijl-ie nota bene aan parkinson leed. Als-ie z’n thee dronk, kletterde het kopje in zijn trillende hand tegen het schoteltje. Maar die bies ging feilloos. Heb het natuurlijk uit de tweede hand, maar die strakke lijnen op de wielen van de calèche moeten in de konnklijke stallen nóg te zien zijn.

woensdag 1 december 2010

Een onterecht beroep op verjaring

Het VVD-kamerlid Ton Elias dat, in afwisseling met zijn collega’s Halsema (GroenLinks) en Bosma (PVV) een column mag schrijven in de NRC, heeft begrijpelijkerwijs moeite met de openbaarmaking van het feit dat hij ‘n jaar of dertig geleden voorwaardelijk is veroordeeld wegens rijden onder invloed.

Elias omschrijft het als een studentikoze misstap en vervolgt: ‘Wat het met mijn functioneren als Kamerlid nú te maken heeft, ontgaat me echter. RTL, en de rest in het kielzog, had toch ook kunnen kiezen om irrelevante pekelzonden niet en ernstige en recenter incidenten wel te melden? Ons mediaklimaat slaat op hol. Dat klemt temeer omdat de media zichzelf niet of amper controleren.’

De heer Elias bedoelt natuurlijk dat RTL en de rest van de media anders hadden kunnen kiezen. Nou ja, jammer voor hem dat dat niet gebeurd is, maar wat zouden de consumenten die de media (kunnen) controleren ervan hebben gezegd, als RTL e.a. in de geest van Elias aan het selecteren zouden zijn geslagen? Onder die consumenten reken ik natuurlijk niet in de laatste plaats de wel ‘aan de schandpaal genagelden’. Zouden die niet alras constateren dat ze het slachtoffer waren van willekeur?

Nee, ik vind dat Ton Elias dit beroep op verjaring moeilijk overeind kan houden.