Altijd prijs

Als je in omroepland maar lang genoeg op dezelfde stoel blijft zitten, krijg je vanzelf een prijs. Wat die moet toch ergens naar toe.

Twan Huys was indertijd als correspondent in de VS een belofte. Daarna, bij Nieuwsuur, begon hij geleidelijk aan wat tegen te vallen, met als absoluut dieptepunt, het tegenover zich in een draaistoel zetten van Willem Holleeder. Clairy Polak heb ik altijd beter gevonden op de radio. Ze heeft op de een of andere manier haar fysionomie niet mee. Die bewegelijke handjes. In de rol van presentator (->foto AVRO) bij De Klassieken op radio 4 is ze weer helemaal terug, zoals ik haar graag hoor.

Mariëlle Tweebeeke (prijs!)  verstaat de kunst, haar gesprekspartner op het moment suprême te onderbreken. Bij haar word ik trouwens steeds afgeleid  door haar houding aan het hoofd van de tafel, het best te omschrijven als diagonaal.

Sommige media, zoals de Volkskrant, hebben de goede gewoonte, hun mensen in een bepaalde functie aan een termijn te binden. Om de frisse wind te garanderen. Niet gek.

Wie te te lang blijft zitten, loopt onherroepelijk tegen het moment aan, dat hij/zij irritant wordt. Al was alleen maar door een air van zelfgenoegzaamheid en betweterigheid dat kennelijk niet te vermijden is. Dat bespeur ik bij voorbeeld bij het duo Lara Rense en Marcel Oosten dat op werkdagen ‘s morgens tussen 6 en half 10 het Radio 1 Journaal presenteert. Ik wil geen mensen tegen elkaar uitspelen, maar het mag toch niet zo zijn, dat je op zaterdagmorgen denkt: ‘Ha, wat een verfrissing, Bert van Slooten.’

In het ‘recenseren’ van Jeroen, Paul en Matthijs heb ik nu even geen zin, maar voor hen op m’n knieën gaan liggen, doe ik in geen geval.
Wat niet wegneemt, dat ik ze allemaal een prijs gun.