De waarde van Hoogervorst

Hoe hoog moeten we een waarschuwing inschatten van Hans Hoogervorst? Zoals voor de Commissie De Wit: ‘Banken over de hele wereld zijn nog steeds zo krakkemikkig gefinancierd en nemen nog steeds zoveel risico dat het financieel systeem zomaar als een kaartenhuis in elkaar kan storten,’ zei hij volgens de Wegener kranten. Klinkt dat toch niet ‘n beetje als spuit elf geeft ook nog modder, of als ‘wij waarschuwen China voor het laatst’?

Zeg nou zelf, H.H. vráágt er gewoon om, te worden gemaand, ‘n toontje lager te zingen – de VVD-er die in de Tweede Kamer, eerder dan Wilders, de vergrovingstrend zette door tegenover de oppositie een kotsgebaar te maken, de man ook die als Minister van Volksgezondheid, ons als afnemers van de zorg de das heeft omgedaan met nieuwe regels voor het declareren door ziekenhuizen en klinieken.

Wel eens gehoord van de DBC-regeling? Die afkorting staat voor Diagnose Behandeling Combinatie. Voor de precieze werking ervan verwijs ik gemakshalve naar Wikipedia. Maar wat je daar niet zult vinden, is de zekerheid dat die regeling ongestraft is te misbruiken. Ik ken een geval van een patiënt die een arts raadpleegde als  homeopaat en contant betaalde. Vervolgens zette die arts de pet op van reumatoloog. De financiële afwikkeling van dat consult in een praktijk achter een reformwinkel verliep heel anders:  Er kwam namelijk van een of andere stichting in het midden des lands een rekening van 632 euro’s voor twee consulten wegens DBC.

De zorgverzekeraar heeft op verzoek van de patiënt uitgezocht of dat wel kon. De uitslag was: ‘Wij staan met de rug tegen de muur’. Oeps! Klein maasje in de door Hoogervorst geëntameerde wet.

De vraag is, kan het hem wat schelen? Ondenkbaar voor een voorzitter van de Autoriteit Financiële Markten, over wiens salaris van 470.000 euro ooit kamervragen zijn gesteld. Nooit meer iets van gehoord natuurlijk. Gewoon de vinger in je keel steken en het gaat vanzelf over.

Zo’n man heeft ons over de financiële toestand in de wereld niks te waarschuwen.

Sloop Lopik en al die zendmasten maar

Het gepruts met draadjes beu, heb ik drastische maatregelen genomen voor een ongestoorde en duidelijke ontvangst van mijn nieuwsradio’s: Radio 1 NL en BNR. Die oplossing is: internetradio.

Voor wie behoefte heeft aan de voorgeschiedenis, men weet dat in juli mysterieusgewijs op één dag twee zendmasten, in Lopik (de belangrijkste) en in Smilde, in de fik vlogen. Sindsdien is het, met name wat betreft de etherontvangst van de nieuws- en sportzender van de publieke omroep, althans in de regio Eindhoven, huilen met de pet op. Het marginaal politiek gepruttel daarover in de kamercommissie Telecom leidde tot niet meer dan de bijna schaamteloze opmerking van  minister Verhagen (EZ) dat het een ‘kwestie van private partijen’ is. Schaamteloos, omdat daarmee is erkend dat de privatisering van allerlei vitale diensten ons alleen maar ellende heeft gebracht.

Ook de Brabantse regionale overheden worden intussen koud noch warm van het probleem. Radio is, om het maar weer eens eigentijds te zeggen, niet sexy genoeg. Je kunt er niet met je kop op verschijnen. En er wordt toch ‘niet naar geluisterd’. Behalve door mij dan en een enkele vriend of buurman. (Mijn maandelijkse gesproken column voor Omroep Best kan gevoeglijk als geklets in de ruimte worden opgevat.)

Van mij mogen ze die zendmasten nu slopen. Want de drastische maatregel, waarover ik het in de aanhef van dit stukje had, is de aanschaf van een internetradio. Die garandeert een vlekkeloze ontvangst van een keuze uit pakweg duizend zenders over, ongelogen, de hele wereld. Elck wat wils. Als hier in huis wordt gepoetst of gebridged, zet ik tot algemeen genoegen de sixties en seventies op, waarvan het aanbod in ruime mate voorhanden is. In Nederland is vooral de AVRO sterk in het aanbod van de meest uiteenlopende muziekgenres.

De internetradio maakt in huis deel uit van het WiFi-netwerk en betrekt dus zijn signaal van de router, die ook het wereldwijde web aan twee laptops en een tablet  doorgeeft. In principe kunnen de computers de radio- en tv-zenders ook ontvangen, maar ja, zo’n ding zet je niet zo gauw met toegevoegde boxjes op je nachtkastje. Voor wie dit allemaal nieuw is: ga eens naar de website TuneIn, dan kan je het zelf ervaren.

Het inregelen van een losse internetradio vergt eenzelfde soort handigheid als nodig voor het inrichten van een thuisnetwerk, maar hoe dan ook, het loont ruimschoots de moeite. Ze zijn nog niet goedkoop (zeker meer dan 100, eerder 150 euro) en menige fabrikant is nog zoekende naar het ideale design, maar het is niet moeilijk te voorspellen: dit is de toekomst.

Dat walgelijke geld

Het verhaal van de week stond in het Eindhovens Dagblad. ‘Het kapitaal van ome Toon’ uit Bergeijk. Zo klassiek als het maar zijn kan. Vrijgezel laat dik ‘n miljoen na aan de Kerk. Komt door verandering van testament, waarvoor de pastoor Toon naar de notaris heeft gereden.

Toen was-ie al dement, zeggen de overigens erfrechteloze neven en nichten, die dit tijdens de traditionele koffietafel (kosten erflater?) vernemen. Eerder waren een tante non en de kankerbestrijding de begunstigden. Dus: ‘Niet dat het ons om het geld gaat’. Lees vooral ook de - intussen al 53 reacties - op ED.nl

Klassiek? Het doet me denken aan die kale baron uit een toneelstuk van mijn vader, die z’n dochter aan een rijke jonker wil koppelen: ‘Praat me niet van dat walgelijke geld!’ En vergeet Toonders Heer Bommel niet. De menselijke hebzucht is door de eeuwen heen (Molière!) een kostelijke bron voor satirische schrijfkunst gebleken.

In een ander stuk van mijn vader, Zand of Klei (1942) gaat een arme zandboer op sterven liggen, om bij zijn rijke vrouw een ‘testament op de langstlevende’ af te dwingen. Toen dat stuk in het Oisterwijkse openluchttheater werd gespeeld, schreef een criticus puntig: ‘Het probleem is uit de tijd’.

Het ‘probleem’ is eeuwig.

Oeverloos gezeur

Nergens meer gezeur dan over het al dan niet weren van de auto uit de Bestse Hoofdstraat. Tot in het oneindige. Oorzaak? Tegenstrijdige ‘belangen’, hoewel niemand precies weet wat z’n belang is.

De plaatselijke politiek loopt het dun door de broek bij de gedachte, eens de knoop te moeten doorhakken. Die houdt zichzelf zoet met het prijzen van het toekomstige centrum als een bruisend fenomeen, zonder het verschil te weten tussen gebruis en geruis. En de onverbeterlijke automobilist maar doorrazen. Laatst zag ik een inhaalmanoeuvre van een taxi op het spoortunneldek, vlak voor de 30 km-zone.

De restaurant-houder wil rust op zijn gedroomde terrasje, dus weg met die auto, de schoenwink-elier met potentiële (ook gedroomde) klanten uit Eindhoven, wil dat die voor z’n deur kunnen stoppen om even in de etalage te kijken.

Ik zou zeggen, begin nou eens met een deugdelijke bewegwijzering die het doorgaande verkeer uit de Hoofdstraat houdt. Voorkom dat ‘vreemdellingen’ op de Oirschotseweg, ter hoogte van het Kruispark de weg naar Son en Breugel vragen. Op de rotonde in de Ringweg staan wel ‘s-Hertogenbosch en Sint-Oedenrde aangegeven, maar wie naar Son moet, zoekt het maar uit.

Intussen blijft Best de kop in het zand steken. De Sonseweg is namelijk de kortste verbinding met de A50 (Eindhoven-Nijmegen) Reken maar dat ze dat in Oirschot drommels goed weten. En vergeet het vrachtverkeer niet – dat is gespecialiseerd in het vinden van sluiproutes.

Ambtsketen

Burgemeester Fons Jacobs van Helmond heeft gisteren, getooid met zijn ambtsketen, de stadspenning uitgereikt aan Mister PSV, oftewel Cruijff-equivalent Willy van der Kuijlen. (‘Skieten Willy! is bij mijn schoonfamilie nog steeds een gevleugelde uitdrukking.)

Met ambtsketen? Da’s toch normaal? Zeker, behalve als de burgemeester zich bevindt op het grondgebied van de buren, Eindhoven dus. Het zou zelfs formeel verboden zijn, de ambtsketen buiten het eigen gebied te dragen. Zie deze a-protocollaire situatie maar als een genereus gebaar van ambtgenoot Rob van Gijzel.

Jacobs wist er trouwens wel een bodem onder te leggen: ‘Lang voor het woord citymarketing was uitgevonden, droeg Willy van der Kuijlen de naam Helmond al uit’, zei hij volgens het Eindhovens Dagblad, voorheen ter plaatse Helmonds Dagblad.

Als Van Gijzel met ambtsketen in Helmond verschijnt, dan zou er pas echt iets aan de knikker zijn.

Mozart was helemaal niet blond

Het blijft maar aanhouden: Geert Wilders, die man met dat rare kapsel, die steeds in zijn kamerzetel neurotisch met z´n been zit te wippen, zo niet met een balpen een neusvleugel omhoog zit te drukken (waarvan een foto de wereldpers heeft gehaald) aanduiden als ‘de blonde Mozart’. Teveel eer, en schofferend jegens een van de beste componisten.

Wolfgang Mozart was helemaal niet blond, althans niet van dat domme blond. Dat weten we van het onvoltooide portret van hem op 26-jarige leeftijd, zittend aan de piano, en façe, geschilderd door z’n zwager Joseph Lange. Wolfgangs echtgenote Constanze vond dat ‘het best gelijkend’. Wat ‘n wonder, de componist draagt daar niet een van zijn witte pruiken en ziet er als donkerblond persoon eindelijk eens normaal uit.

Wat deed Veldhuijzen van Zanten in Israël?

Wat had de staatssecretaris van Volksgezondheid, Veldhuijzen van Zanten, donderdag, in crisistijd, vergezeld van enkele ambtenaren van haar departement in Israël te zoeken? Wel, mevrouw Veldhuijzen die de eeuwigheid zal ingaan (zie filmpje op YouTube) als het mens dat de voorzitter van een Tweede-Kamer-commissie letterlijk de mond snoerde, bezocht daar het  monument in het Anne Frank Memorial Park.

Waarom stel ik deze vraag? Omdat ik het de tijd niet ernaar vindt, voor dergelijke reisjes, die niets te maken hebben met de portefeuille van een bewindsman of
-vrouw. Zelfs, als dat laatste wèl het geval zou zijn, zou ik er nog even mee wachten. Basta.

Het geheugen van de topman

Het bekende verhaal. Een topman in de bankwereld - het tegenwoordig meer gebruikte ceo, wat staat voor chief executive officer, lijkt wel een eufemisme sinds dit soort heren laten we zeggen in een kwaaie reuk is komen te staan - kan zich het allemaal niet meer herinneren. Ook niets over de cruciale momenten van een déconfiture.

Nu weer die Jan van Rutte, de voormalige baas van Fortis Bank Nederland, ten overstaan van de parlementaire enquêtecommissie, waar het gaat over de reddingsoperatie van zijn bank en ABN Amro.

Wat is er bij voorbeeld besproken tijdens een bezoek van Van Rutte aan De Nederlandsche Bank op zaterdag 27 september 2008, een belangrijk moment in de hele operatie? ‘Sorry, ik weet het niet meer.’

Eens even kijken, hoe oud is die Rutte, want dat is tegenwoordig nog wel eens als excuus te gebruiken. Mijn krant laat dat buiten beschouwing, maar alles is immers op het internet te vinden? Eén en zestig! Wel erg jong om je op het tekort schieten van je geheugen t beroepen. Maar ja, ik zei het al, het is het Bekende Verhaal.

Zevensprong

Telkens als ik iets lees of hoor over die Klaas-Carel Faber <- de oorlogsmisdadiger die op tweede kerstdag 1952 ontsnapte uit de Bredase koepelgevangenis – beter bekend als De Paraplu – moet ik weer denken aan De Zevensprong. Vanuit mijn uiteraard niet geheel betrouwbare geheugen, meen ik te weten dat hij bij die vlucht deel uitmaakte van een groep van zeven. ‘Heb je wel gehoord van de zeven, de zeven’ etc.

‘n Paar weken later, na een bal van de Vereniging Katholiek Leven in  de inmiddels betreurde schouwburg uit 1890 Concordia, maakte ik nog een ommetje langs de singel waaraan die gevangenis staat, met mijn toenmalige verkering, M.T. Zij in ‘het lang’, zoals het toen hoorde. Passeerden we een marechaussee, die – mosterd na de maaltijd – belast was met de bewaking van de koepel. ‘Zorg maar dat er niet meer ontsnappen,’ of zoiets moet ik hebben gemompeld, waarop de bewaker: ‘Jullie zijn anders ontsnapt aan de ouderlijke zeggingsmacht’.

Je kunt maar beter aan zoiets een anecdote overhouden dan een herinnering als de inmiddels 66-jarige zoon van Faber, verwekt in 1944 bij de eerste Nederlandse echtgenote, dus nog gauw even ‘gemaakt’ voordat de vader aan het eind van de oorlog in eerste instantie in de Leeuwarder strafgevangenis werd opgesloten.

Arnold Karskens, de onvolprezen onafhankelijke oorlogsverslaggever van dagblad De Pers, sprak met Faber jr. Hij heeft zijn nu in Duitsland verkerende vader nauwelijks gekend en wenst hem zo gauw mogelijk weer achter de tralies. ‘Dood is ook goed.’

Het is nog tegen de wet ook

Al die principiële politiekers als de CDA-ers Ferrier en Koppejan, die tegen hun opvattingen in stemmen en zich, zoals in het geval K. vervolgens een gelukkige christen democraat noemen, weten die wel dat ze in feite tegen de wet handelen? Zo niet, dan is het tijd om op te rotten.

Die wet bepaalt immers dat kamer-, staten- en raadsleden dienen te beslissen ‘zonder last of ruggespraak’.

Regeerakkoorden, fractiediscipline, afspraken in achterkamertjes, als het er op aan komt is het beroep daarop een politieke doodzonde.

Zo’n VVD-er als Jeanine Hennis-Plasschaert, die tegen de Wegener kranten zei dat het niet meevalt om tegen je eigen principes in te handelen, wedijvert dus in schijnheiligheid met Koppejan.

Bleef het nou maar bij die zeuro

Ook zo de buik vol van die zeuro? Wat ons natuurlijk vooral interesseert, is wat we er zelf van gaan merken. Laat ik toch maar een voorbeeld nemen aan die oudere mevrouw bij de kassa van de supermarkt, die – haar boodschappen op de band zettend – riep: ‘Wat hebben we het toch goed!’ Met andere woorden: na ons de zondvloed.

Maar stort ik mij straks zorgeloos in de feestmaand? Om eerlijk te zijn, ik zou ‘m het liefst helemaal overslaan, al was het alleen maar omdat we dan weer een maandje dichter op het misschien wel weer droge en zonnige voorjaar zouden zitten. O ja, dagblad De Pers, maandagmorgen: ‘Geld gaat gewoon rollen, met Sinterklaas’.

Pas er toch maar voor op, je kop niet in het zand te steken, want er zijn wel degelijk tekenen die erop wijzen dat we, zo niet individueel, dan toch collectief het een en ander zullen moeten inleveren. Laat ik me wat dat betreft eens op ons goei aauw Best concentreren, al was het alleen maar om niet verstrikt te raken in zaken als de zorgproblematiek. Hoewel, aan die van het onderwijs valt ook hier niet te ontkomen.

Ik woon nu bijna elf jaar in de schitterende wijk Heivelden, de wijk waar iedereen naar eigen zin op een redelijk ruim perceel mocht en kon bouwen; de wijk ook, van waaruit je in drie stappen in het weelderig groene buitengebied bent. Ik heb daar een winkelcentrum met bovenwoningen zien bouwen, dat als twee druppels water lijkt op de Toren van Babylon, zoals geschilderd door Pieter Brueghel, een vrije busbaan zien aanleggen, waarop zowaar ook een bus ging rijden, vele bomen zien planten en royaal plantsoenen zien aanleggen, megascholen zien verrijzen. Er kwamen, naast ouderen in appartementen, veel piepjonge gezinnen wonen. In de eerste jaren verschenen overal borden en symbolen in de voortuinen, waarmee ons werd gemeld dat er weer nieuwe Bestenaren waren geboren. Die kinderen gingen na enkele jaren dus naar die scholen.

Na verloop van tijd, kreeg je de verschijnselen die gepaard gaan met het opgroeien, met het laat ik zeggen ‘volwassen worden’ van een woonwijk. Er kwam steeds meer graffiti op de wanden van de fietstunnel naar het centrum. En op het bijbehorende fietspad: scherven van bierflessen. Vier jaar geleden was er opeens een Actie TomTom, waarbij dus ruiten van auto’s werden ingeslagen om die apparaatjes te bemachtigen. Intussen zitten we in de fase dat deuren van appartementen worden versterkt tegen het geweld van schroevendraaiers. ‘s Nachts is er soms dronkemansgelal, ook wel eens luidruchtige ruzie, en naast zo’n pas verstevigde appartementsdeur nam ik zondagmorgen de sporen van een wildplasser waar. Op de busbaan wordt nu met brommers geraced, waarbij het per mobieltje wordt doorgegeven als er een zeldzame boa op de loer staat. Het hoort er allemaal bij. Blijkbaar.

Wat er ook bij hoort, is de geleidelijke vermindering van het aantal basisschool-leerlingen, wat naar men vreest zal leiden tot overcapaciteit van zowel infrastructuur als van menskracht. Het is goed, daar nú al over na te denken. Zoals ook over de vergrijzing. Want Heivelden kreeg bij voorbeeld aan de Vlinderhei ook een schitterend uitgerust buurhuis, zoiets als wat de Fransen een salle polyvalante noemen. Waar vergaderd wordt, koffie geleut, gebiljart, gekaart, gecarnavald en ga zo maar door. Er is zelfs een eetclub, die er eens in de maand voor een aanvaardbaar bedrag exotische gerechten zit te verorberen. Wat hebben we het toch goed.

Maar, om kort te gaan: Blijft dat allemaal nog bestaan, nu het Rijk – hier schuift men af en over – de geldkraan naar de gemeenten steeds meer dichtdraait? Want zo’n buurthuis is natuurlijk wel financieel van de gemeente afhankelijk. Moet voor het behoud ervan straks ook actie worden gevoerd, net als voor het Tejaterke?  En Vlinderhei is natuurlijk niet de enige voorziening van deze aard in Best. Ik hoor ook verontrustende geluiden over de staat van onderhoud van de veel oudere buurthuizen De Kadans en De Voeg.

Kortom, beste mensen, er is méér onder de zon dan de vraag of er een neuro of een zeuro moet komen.

(Gesproken column Omroep Best, 16.11.11)

Gloeiende kwesties

‘n Beetje leedvermaak is nooit weg in deze bittere tijden, waarin we tot overmaat van ramp ook nog een met te velen op één kluitje zitten. Neem nou zo’n evenement als Glow, ‘n soort compensatie voor het verdwijnen van Philips en, letterlijk, zijn gloeilampen uit het zich Lichtstad noemende Eindhoven. Hoezo leedvermaak? Omdat je met je klompen kunt aanvoelen dat een kitschfestijn als dit leidt tot een volksoploop van ongekende omvang, waarbij – lichtjesroute! – de auto als onontbeerlijk geachte luxe loge-plek de boel dreigt te gaan verstieren. Mij niet gezien dus.

Al in de jaren zeventig ben ik eens, met auto op weg naar de Brabantse Dag in Heeze, omgekeerd omdat er geen doorkomen aan was. Kan je nagaan, hoe het nu gesteld is met het excessieve bezoek aan onze volksvermaken. Uit de hand gelopen evenementen als Keniginnedag en de huldiging van verliezende foebalmiljonairs op het Museumplein in Amsterdam, hebben bij peentjes zwetende bestuurders al tot de conclusie geleid, ‘dat het zó niet meer kan’. Omwonenden waren al veel eerder die mening toegedaan. Lees de rapportage hierover van H.J.A. Hofland in het boek Platter en dikker over de verhuftering van de westerse maatschappij

Een vergelijkbare vaststelling blijkt aan de orde in Eindhoven, waar het bezoek van honderdduizenden,  aan het gloeifestijn dreigt uit de monden in een chaos. Al wordt daar waarschijnlijk niet, zoals in Oud Zuid, door tuinhekken gepiest.

Kern van het probleem in Eindhoven is namelijk de verkeersveiligheid. Het eeuwige conflict tussen de per definitie ongeduldige automobilist en de voetganger. Kortom, het is een bende. Verkeersregelaars zijn van de straat gehaald omdat ze, volgens een organisator tegen het Eindhovens Dagblad, ‘meer voor verwarring zorgen dan dat ze toegevoegde waarde hebben’. Een van die regelaars zou zelfs door een boze automobilist zijn aangereden en uitgescholden.

De voor de hand liggende kreet is: ‘Ga toch fietsen,’ maar we weten allang, al was het alleen maar van het woon-werkverkeer, dat je daar niets mee oplost.

Veel sterkte allemaal.

Naaktfoto's

Het uit de kleren gaan voor een kalender is een Europees hot item. In Oirschot bij voorbeeld, heeft zelfs een lid van de gemeenteraad al voorgesteld, daar op in te haken, ten behoeve van de gemeentekas, een idee dat nog bijval kreeg ook, al keek de burgemeester er een beetje bedenkelijk bij.

Foto uit het boek van Hofland/Visser. De motorrijder, een inmiddels van tv Bekende Nederlander, wil dat het boek uit de handel wordt genomen, omdat hij in zijn persoonlijke levenssfeer zou zijn aangetast.
------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het is allemaal redelijk onschuldig, zeker als je bladertdoor het pasverschenen boek Platter en dikker, waarin H.J.A. Hofland de morele afbladdering van de westerse maatschappij op onnavolgbare wijze analyseert. Daarin staan soms schokkende foto's van Roel Visser, die je overigens ervaart als een uitvergroting van wat ik dan maar 'het probleem' zal noemen.

In het regiokatern van het Eindhovens Dagblad staat vandaag een verhaaltje onder de kop Foto's Wintelrese boerin 'niet over het randje'. Met de erbij geplaatste foto's is eigenlijk alles gezegd. Een zogenaamde hobbyboerin poseerde (ook al voor zo'n kalender) in haar stal, met zo'n onflatteuse bolle bh van de MAKRO (daar kopen we toch tegenwoordig gemiddeld?) en een korenblauwe slip, waarvan je nog net een stukje achter het verder alles verhullende stro kunt zien. Wie vindt dat het op het randje zou zijn? Niemand natuurlijk.

Zal ik eens wat zeggen? Ik vind de foto van die Wintelrese Sanne, in spijkerbroek en houthakkershemd, knuffelende een wit koebeest, die ook bij het verhaaltje staat, veel beter. Leuke blonde meid.